ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΑΓΧΟΥΣ...

**jim33** · 28-09-2006, 23:24

sorry zoe. Προσπάθησα να απαντήσω αλλά δεν έβρισκα το κουμπί Reply στο μηνυμά σου.
Δε μου ειπαν κάτι. Εννοώ δεν πρόκειται για κάτι οργανικό. Συμπτωμα άγχους είναι και όσο πιο πολύ το αγνοείς τόσο το καλύτερο. Εγώ το απέκτησα δυο φορές αυτό. Μια φορά στο σεισμό του 99 που τρόμαξα :) αλλά εξαφανίστηκε τελείως μετά από δυο τρεις μέρες. Και η δεύτερη φορά ήταν μετά από το επεισόδιο με τον αυχένα που περιέγραψα σε προηγούμενο μηνυμα. Δεν νιώθω το τρέμουλο συνέχεια, κυρίως όταν ξαπλώνω και χαλαρώνω το νιώθω και όταν κάνω μαυρες σκέψεις..
Οι γιατροί μιλάνε για σωματοποίηση του αγχους.
Αν έχεις κάτι ανάλογο είναι 99% άγχος, γιατί πυρετό να έχεις μάλλον χλωμό το κόβω :) Αν όμως σε ανησυχεί ψάξτο αλλά όχι πολύ. Να έχεις και λίγο εμπιστοσύνη στους γιατρούς. Λιγο :)))

**zoe_23** · 29-09-2006, 11:42

ρε jim εγω το εχω 10 χρονια ομως....μονιμα....λες να ειναι τοσο χρονιο και εντονο αγχος?κι εγω εξωερικα δεν τρεμω καθολου...ολα τα τρελα σε μενα...απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ουτε μια μερα δεν ειμαι καλα...απο εξετασεις εχω κανει αρκετες..οταν ειχα παει στους γιατρους ομως δεν το ειχα συζητησει πολυ για την εσωτερικη τρεμουλα...αχ φοβαμαι..

**jim33** · 29-09-2006, 13:17

Xalarwse bre :-)

**zoe_23** · 29-09-2006, 14:00

αγχος λες ειναι σιγουρα?εσυ ειχες παει σε νευρολογο?σου εκανε καμια ειδικη εξεταση?

**jim33** · 29-09-2006, 16:47

Κοιτα, θα σου πω το εξής.... Εγώ κάποτε από καθαρή βλακεία όταν ήμουν στο στρατό τρόμαξα ενα κουταβάκι. Από τότε μέχρι να απολυθώ (καμια 15αρια μήνες) όποτε με έβλεπε με κοίταζε με τρόμο και έτρεμε, κι ας είχαμε απόσταση 30 και πλέον μέτρα και εξαφανιζόταν. Φυσικά κατάλαβα μέσα σε λίγα λεπτά τι βλακεία είχα κάνει και από την πρώτη στιγμή προσπαθούσα να το πλησιάσω και να του \"διώξω\" την τρομάρα και να δεχτεί ένα κομμάτι κρέας που του πρόσφερα. Πέρασαν μήνες και προσπαθούσα διαρκώς, σιγά σιγά η απόσταση που με \"άφηνε\" το σκυλί να το προσεγγίζω μίκραινε. Ακόμη όμως δε μπορούσα να το πλησιάσω τελείως ούτε να το ταϊσω, ούτε απο μακρυά δεχόταν ούτε απο κοντά. Δε με άφηνε με τίποτα, αλλά με το που με έβλεπε .. τρόμος και \"καπνος\". Η απόσταση μίκραινε βδομάδα με τη βδομάδα αλλά ακόμη δεν είχα καταφέρει να κερδίσω την εμπιστοσύνη του συγκεκριμένου σκυλιού (κάτι που συνέβαινε με το \"φύλακα\"-σκυλι που το είχα στα πόδια μου όλη την ώρα και με ακουγε από τα 400 μέτρα να το καλώ κοντά μου και έτρεχε σαν παλαβό για λίγο κρεας και τριβόταν στα πόδια μου :-).....
Τελικά, κάποια στιγμή και ενω η απόσταση μετα από πολύ καιρο είχε μειωθει στα 10 μετρα, .... εντελώς τυχαια ανεβαίνοντας στη σκοπιά μου βρέθηκα τετ-α-τετ με το εν λόγω σκυλί. ΚΟΚΚΑΛΟΣΕ τελειως. Σαν να έβλεπε το χάρο μπροστα του! Δεν κουνιόμουν καθόλου. Ετρεμε ακόμη κι ας ειχαν περάσει 13 μήνες από το περιστατικό που το τρόμαξα. Προσπαθουσε να γαυγίσει αλλά δεν έβγαινε η φωνή του....τα μάτια του με κοιτούσαν λες και ουφφ..... πολυ δυσκολο να το περιγράψω... αλλά έβγαζε πολύ πονο και τρόμο κα κλάμα.... ολο εκείνο τον καιρό ενιωθα τυψεις που ειχα φερθει έτσι....και προσπαθούσα να του δώσω να καταλάβει πως ήταν βλακεια μου...
Τελικά, οπως ήμασταν σε απόσταση 2-3 μέτρων έκατσ στα ποδια μου και το κοιτούσα.... μαζευτηκε κι αυτό... εβγαλα ένα κομμάτι από ενα σαντουιτσ που είχα μαζι μου και με απαλες κινήσεις για να μην μου φυγει πάλι χωρις να έχω καταφέρει κάτι ουσιαστικό στην προσέγγιση μου αυτή τυ το έριξα μπροστά του. Πλησιασε δειλά δειλά στο κομμάτι, κοιτωντας με πάντα με εκείνο το φοβισμένο βλέμα που ποτε δε θα φύγει από το μυαλό μου και άρχισε να τρωει διστακτικά.... και σε λίγο με περισσότερο θάρρος... δεν κουνιόμουν καθόλου.
Δεν είχε φύγει το τρεμουλό του και εκείνο το βλέμμα το πονεμένο, όμως είχε κάνει ένα βήμα ανταποκρισης στη δική μου προσπάθεια προσέγγισης. Εφαγε το κομμάτι του και απομακρύνθηκε.
Τις επόμενες μέρες, το ξανατάισα. Δεν με αφησε να το ξαναπλησιασω ποτέ, όμως και οι δυο είχαμε κάνει βήματα εμπιστοσύνης και υπέρβασης.
Δε ξέρω τι μπορει να σου δώσει αυτό zoe. Για μένα όταν καταφερα να το ταισω ξανα ήταν κάτι σαν λύτρωση. Για εκείνο, μια υπέρβαση να νικήσει το φοβο, το τρεμουλο, το άγχος της παρουσίας μου.
Τα θέματα της ψυχής είναι και θέματα σώματος, έχουν επίδραση και αποτέλεσματα ορατα και αόρατα. Εγώ όταν απασχολώ τον εαυτό μου με άλλα πράγματα ξεφευγω απο το φαυλο κύκλο να σκέφτομαι και να αναπαράγω καταστασεις δυσαρεστες. Και τότε φευγει ή μειώνεται αισθητα κάθε συμπτωμα άγχους, ή τουλάχιστον δε με απασχολεί σχεδόν καθόλου.
Δημιουργικότητα λοιπόν και απασχόληση είναι καλοί οδηγοί για να ξεφύγει κανεις.
Καλό απόγευμα σε ολους

**zoe_23** · 29-09-2006, 21:38

αρε jim πολυ ωραια ιστορια...το παλευω..πολλα φιλια

**lupus30** · 02-10-2006, 17:16

ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΣ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΘΕ ΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟΥΣ ΡΙΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΤΙ ΘΑ ΛΕΓΑΤΕ ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΓΡΑΨΕΤΕ ΟΛΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΘΕΩΡΗΣΟΥΜΕ ΩΣ ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ.. ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΛΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΥΠΟΨΙΝ ΤΟΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΑΦΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΑ ΠΕΡΑΝ ΤΩΝ ΓΝΩΣΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟΡΘΗΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ ΚΑΙ ΑΝΤΕΧΕΙ......

**secret** · 15-11-2006, 19:35

Παιδιά καλησπέρα σας. Πρωτη μερα εδω και φυσικα πρωτη φορα γραφω...Είμαι μια κοπελα 29 ετων.Πριν 5 χρονια ειχα ενα τροχαιο στο οποιο ευτυχως δεν επαθα τιποτα.Ειχα 2 τουμπες με αυτοκινητο..Μετα απο 10 μερες εκει που περπατουσα στο δρομο ενιωσα οτι θα λυποθυμησω...Δεν επαθα ομως τιποτα..Απο εκεινη τη στιγμη τρομαξα και αρχισα να κανω εξετασεις να δω μηπως επαθα κατι στο ατυχημα..Εκανα αξονικη αυχενα και κεφαλι, πηγα οφθαλμιατρο, εξετασα αυτια, καρδια, αιμα κτλ..Μου ειπαν πως δεν εχω τιποτα..Ολα αυτα τα εκανα γιατι μετα απο λιγες μερες τα συμπτωματα γιναν πιο εντονα...Δεν ειχα ορεξη να βγαινω απο το σπιτι, ενιωθα εντονη ασταθεια και ηθελα συνεχεια να κοιμαμαι..Με ενοχλουσε το περιβαλλον σε μια καφετερια πχ με σκοταδι και φωτακια..Η δυατη μουσικη, ολα.
Αυτο το εντονο κρατησε περιπου 8 μηνες...Σιγα σιγα αρχισα να νιωθω καλυτερα...Αλλα ποτέ τελειως καλα..Περιμενα στη σταση του λεωφορειου και νομιζα οτι θα πεσω κατω..Ηθελα καπου να ακουμπησω...Συνεχισα να εργαζομαι ομως κανονικα ολο αυτο το διαστημα..Ξεχνιωμουν καπως..ωσπου σχολουσα και η κατασταση χειροτερευε..ειχα κανει και φυσιοθεραπεια στον αυχενα ..μου ειχαν πει για εναν μικρο ευθειασμο και εμενα..αλλα τιποτα...Τωρα τελευταια δεν νιωθω τοσο ασταθεια οσο φοβια οτι θα παθω κατι αν μεινω μονη μου..Νιωθω μια θολουρα και μια ταραχη εσωτερικη..Κανω μπανιο στο σπιτι και νομιζω οτι θα πεσω στη μπανιερα μεσα και βιαζομαι να βγω...Δεν ξερω τι να κανω...προσπαθω μονη μου να το ξεπερασω..μαλλον θα αρχισω παλι να επισκεπτομαι γιατρους...εχω και μια δυσπιστια...

**lupus30** · 15-11-2006, 22:40

καλως ηρθες secret.. οπως σιγουρα καταλαβαινεις τα συμπτωματα ειναι καθαρα αγχος και η λυση ειναι μπροστα σου και ευκολη αρκει να την κανεις συνειδητα.. οτι και αν εχεις θα περασει, γι αυτο να εισαι σιγουρη, απλα κανε το επομενο βασικο βημα και ζητα βοηθεια απο εναν ψυχιατρο ο οποιος αν ο ιδιος δεν ειναι ψυχοθεραπευτης θα σε παραπεμψει εκεινος σε εναν καταλληλο.. μη διστασεις, μονο ετσι θα λυθει αποτελεσματικα και να ξερεις οτι πια η ψυχοθεραπεια δεν αποτελει ταμπου.. κανε ομως το βημα, η επιθεση ειναι η καλυτερη αμυνα και σου υποσχομαι οτι ολα αυτα θα περασουν, θα εκτιμησεις τη ζωη, θα γελας με το παρελθον και θα γινεις πολυ πιο δυνατη.. πρεπει ομως να το κανεις, δεν θα περασει μονο του.. να σαι καλα, εδω ειμαστε για οτι χρειαστεις και περιμενουμε νεα:)

**BladeII** · 23-11-2006, 23:57

Υπομονη φιλε μου και εγω τα ιδια περναω 2 χρονια σχεδον σε σημειο που εβγαλα και πληγες στην πλατη και στο προσωπο....αλλα φταιω εγω για αυτο το συνδυασα με κακη διατροφη και το στρες ......μην το αφηνεις να σε παιρνει απο κατω εμενα με \"ελιωσε\" κυριολεκτικα αλλα οπως και στο θεμα που εγραψα και να το διαβασεις δραση-αντιδραση οσο σε παιδευει τοσο να το παλευεις εσυ ξερεις αμα \"πεσεις\" χαμω με νυχια και με δοντια κρατιεσαι και ξανασηκωνεσαι εγω \"επεσα\" γιατι ημουνα τοτε εγκατελειμενος απο φιλους σχεσεις γιατι τα ειχα ριξει ολα στην καριερα μου...με λιγα λογια αν ειχα εναν οταν \"κλάταρα\" στο νοσοκομειο που εφτασα με ενα ταξι σε αφασια γιατι επαθα και νευρικο κλονισμο πρωτη φορα στην ζωη μου δεν μπορουσα να κοντρολαρω το κορμι που το παιδευα σε γυμναστηρια και διατροφες....το ειχα τισαθευσει αλλα ενας χρονος κακης ζωης και αγχους καριερας μου τα πηρε ολα..
Αλλα θα τα ξαναφτιαξω ολα 10 φορες πιο πολλα και ξερεις γιατι....χεχε γιατι ετσι γουσταρω.
παρτο λιγο εγωιστικα φιλε μου δραση-αντιδραση.
μην φοβασαι δεν πε8αινεις και εγω τοσο υπεφερα και ακομα υποφερω αλλα δεν πεθανα...βλεπεις πασχουμε απο την αρρωστια των υγειών!η μητερα μου το ειχε και ζει και βασιλευει...
κανε το ιδιο...
καλη διατροφη βιταμινες β1,β2β5 νευρομπιον και ηρεμια και αγαπημενα προσωπα μαζι σου Ηρεμα...beautιfull...
υπομονη και μην κανεις κακες σκεψεις.....αρνητικες.μακρια αα!
να σαι καλα...

**Wintertimes** · 09-12-2006, 23:00

Φιλε lupus30 ειχα σχεδον ολα οσα ανεφερεςκαι τωρα τελευταια εκαναν εμφανιση οι καουρες και το φουσκωμα. Ειχα κι εγω προβλημα με την οραση: τα ματια μου ηταν μικρα και σχεδον κλειστα, δεν μπορουσα να κοιταξω - κατευθειαν δακρυζαν. Η οφθαλμιατρος δε βρηκε τπτ. Μετα τη φαρμακευτικη αγωγη κατα της καταθλιψης-πανικου-φοβιων, τα ματια ανοιξαν πελωρια χωρις κανενα προβλημα. Συμπερασμα? Κι ομως γινεται... Το ιδιο και με τις ζαλαδες, τα νευρα, τα μουδιασματα!!! Πονοκεφαλους ειχα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ.
Γενικοτερα ολα τα \"προβληματα\" που ανεφερες και ειχα, εξαφανιστηκαν με τη θεραπεια της ψυχης, την απαλλαγη της απο το αγχος και την καταθλιψη.

**lupus30** · 10-12-2006, 18:50

φιλε wintertimes ευχαριστω για την παρηγορια.. το δυσκολο ειναι οτι παρολο που καταλαβαινω οτι ολα εινα απο το αγχος συνεχιζω και ανησυχω για την υγεια μου.. τις τελευταιες 2 εβδομαδες εχω σε 24ωρη βαση εντονο βουητο στα αυτια και πολλες φορες σαν καποια εσωτερικη ασταθεια του κεφαλιου μου και εχω μπει παλι σε ανησυχιες να ξεκινησω γιατρους κλπ. γιατι το μυαλο δεν μπορει να ξεκολλησει και να μην δωσει σημασια σε ολα αυτα μεχρι να περασουν? και τελικα νομιζω οτι ανησυχοντας απλα διαιωνιζω το αγχος και βγαζω ολο και περισσοτερα σωματικα συμπτωματα.. η ψυχιατρος παντως δεν μου εχει επιβαλλει φαρμακα προς το παρον, θα περασει μονο του και με τον χρονο? πολλες ανησυχιες ρε γαμωτο και δυστυχως 24 ωρες το 24ωρο... κουραγιο μας και ας βοηθησει καποιος που το ξεπερασε οτι ετσι ειναι....

**Wintertimes** · 11-12-2006, 13:57

Τις τελευταιες βδομαδες εκοψα τα φαρμακα και το στομαχι μ εχει ταραξει. Σημερα ξαναζησα τον παλιο καιρο και τα κωλοπαιξα. Δεν ξερω πως φευγουν κι αυτη τη στιγμη ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ. Οταν επανελθω και μπορω να λειτουργησω θα ξαναγραψω. :(

**demetrios38** · 11-12-2006, 23:29

Winter τι φάμακα έπαιρνες και τα έκοψες? Μηπως αυτά είναι στερητικά?

**Wintertimes** · 12-12-2006, 21:39

Seroxat.
οσο τα επαιρνα δεν ειχα τπτ!
Τα κοβω σιγα σιγα και σιγα σιγα ξαναεμφανιζονται οι φοβιες.
Αυτο που επαθα προχθες ηταν ξαφνικο, αποτομο και εντονο. Ευτυχως δεν εμεινε, επανηλθα.