Ο τίτλος του θέματος τροποποιήθηκε από την ομάδα διαχείρισης

[deleted-member-09-05-2016-2]

Θα πρέπει να γίνουν κάποιες διευκρυνήσεις για να τεθεί το θέμα στις σωστές του διαστάσεις και να μην παρρεκλίνουν αντιληπτικά ορισμένοι, οι οποίοι είναι αλήθεια πως δεν προικίστηκαν ιδιαίτερα από τη φύση. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

Φίλε πως-σε-λένε, λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά οι 20χρονές έχουμε 20χρονους να μας γλείφουν πρωί βράδυ, με ένα μικρό διάλλειμα για παγωτό...

Βασικά είναι τραγικά λυπηρό, και κάποτε είναι αλήθεια πως ένοιωθα μεγάλη απογοήτευση, όταν διαπίστωνα το βαθμό λιγοσύνης νεαρών, εικοσάχρονων +, ανθρώπων. Βέβαια, οι δικές μου απαιτήσεις από τα 20 και μετά ήταν αυξημένες σε προσωπικό επίπεδο αλλά επίσης και σε διαπροσωπικό, κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα μικρό βαθμό ανταποκριτικότητας. Κοπέλες που ήσαν ευτυχισμένες με πρωινομεσημερινοβραδυνό γλύψιμο με μικρά, ή και μεγάλα, ενδιάμεσα διαλλείματα για παγωτό, ή και άλλες γευστικές απολαύσεις, υπήρχαν, τότε και σήμερα, τόσες πολλές ποσοτικά αλλά και σε ποικιλία, που θα μπορούσε κάποιος ο οποίος δεν είχε πολλές απαιτήσεις από τη ζωή του, να φροντίσει και να περνάν παρέλαση μέσα στην καθημερινότητά του.

Πόσο παγερά αδιάφορες όμως μου είσαστε Θεέ μου !!!

Εγώ την θέλω την γυναίκα πνευματικά ζωντανή. Θέλω να έχει πνευματικότητα. Την θέλω φιλόσοφο, ανήσυχο πνεύμα, διαρκώς να στοχεύει στις υψιλότερες κορυφές του πνεύματος κι όταν κατακτά την μία να στοχεύει στην επόμενη υψιλότερη κορυφή. Την θέλω την γυναίκα και την ποθώ όταν είναι ισχυρή ψυχοπνευματικά, όχι με την έννοια της υγιεινής εσωτερικής αρτιότητας (κάτι που είναι αδύνατο να κατακτήσει η ανθρώπινη φύση), αλλά με την έννοια της ατομικής προσωπικής κοσμοθεώρησης. Την θέλω την γυναίκα, την ποθώ και την ερωτεύομαι, όταν με τα δικά της ιδιαίτερα ψυχοπνευματικά χαρίσματα και αισθαντικά ταλέντα, προσεγγίζει την Ύπαρξη γοητεύοντας την, και ακολούθως ερμηνεύει τα επι μέρους της μέσα σε ένα πνεύμα αμοιβαίας γοητείας όπου όλα γίνονται διάφανα, τόσο διάφανα ώστε να μην κρατά πλέον μυστικά η Ύπαρξη. Παράλληλα θέλω την γυναίκα, την ποθώ, την ερωτεύομαι, την αγαπώ και την έχω πολύ δυνατά ανάγκη, όταν είναι βαθειά ανθρώπινη, όταν χωρά η πλάση όλη και οι άνθρωποι μέσα στην καρδιά της, και τα ενώνει όλα μέσα της αρμονικά σαν μουσικοσυνθέτης, εκφράζωντας τα και εκδηλώνοντάς τα στη ζωή σαν ποιητής.

Έτσι την θέλω την γυναίκα, απλά πράγματα για να υπάρχει αλληλοσυμπλήρωση.

Τίποτε υπερβολικό, νομίζω, ούτε περιττό.

Κάποτε αγαπητή DissolvedGirl ένοιωθα συχνά απογοήτευση, με τα χρόνια όμως ή επειδή σκλήρυνε η καρδιά ή επειδή η αντίληψη προχώρησε, υποχώρησε το αίσθημα της απογοήτευσης. Εσύ το νοιώθεις κάποιες φορές;;;



ΥΓ. Το παρών ως απάντηση σε εκείνους που θεώρησαν πως ξεκίνησα το θέμα ως αγγελία ψαρέματος ή το σύνδεσαν με άλλη εμπαθή σκοπιμότητα από την πλευρά μου. Ας συνοπολογίσουν στις εκτιμήσεις τους, τις ενδεχώμενες πιθανότητες οι οποίες θα ήτο δυνατό να ικανοποιήσουν τις πεποιθήσεις μου εμφανιζόμενες σε ένα μέσο επικοινωνίας κατά βάση απρόσωπο και ανώνυμο.

Εγώ που είμαι ποκεράς και η φύση του παιγχνιδιού βασίζεται κατά μεγάλο μέρος στην εκτίμηση και υπολογισμό ενδεχώμενων πιθανοτήτων, σας λέω πως η παρτίδα με τον τρόπο που την είδατε είναι χαμένη.

[carrot]

no comment

[Boltseed]

Ισως αμα αλλαζες τον τιτλο του θεματος να σε επαιρνε ο κοσμος πιο πολυ σοβαρα αξιοτιμε κυριε κλοουν.

[deleted-member-09-05-2016-2]

Σας νοιώθω παιδιά μου, είναι λιγάκι δύσκολα, καταλαβαίνω όμως και σας συμπαθώ. Αλήθεια λέω.

[Θεοφανία]

...έρχεται μπανάκι.......:ρ

[Boltseed]

Οτι πρεπει ειναι το μπανακι. ειναι και καλοκαιρι κιολας,για δροσια ωρε αδερφε..!

αληθεια τα τρολ πως τα πανε με το κολυμπι?

[Θεοφανία]

Οτι πρεπει ειναι το μπανακι. ειναι και καλοκαιρι κιολας,για δροσια ωρε αδερφε..!

αληθεια τα τρολ πως τα πανε με το κολυμπι?

έχουν μπρατσάκια από φελό, δεν κινδυνεύουν....ντοντ γουορι....

[Boltseed]

σωστο. εξαλου οι φελοι επιπλεουν στο νερο οπως και να εχει ;)

[DissolvedGirl]

Θα πρέπει να γίνουν κάποιες διευκρυνήσεις για να τεθεί το θέμα στις σωστές του διαστάσεις και να μην παρρεκλίνουν αντιληπτικά ορισμένοι, οι οποίοι είναι αλήθεια πως δεν προικίστηκαν ιδιαίτερα από τη φύση. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

Το ότι έκλεισε το πρώτο σου θέμα δε σε πτόησε φαίνεται να ανοίξεις δεύτερο με τον ίδιο προκλητικό τίτλο. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού... αλλά έχεις δίκιο, δεν προικίστικαν όλοι εξίσου από τη φύση να αντιλαμβάνονται τα σημάδια με την πρώτη. Αμφιβάλλω εάν εννοούσες εμένα, καθ΄ό,τι η φύση είναι εξαιρετικά γεναιόδωρη με την περίπτωσή μου, παρ΄όλα αυτά, επειδή το δικό μου nickname βλέπω να ποζάρει φάτσα κάρτα στο μήνυμά σου και να χρησιμοποιείται ως φανταστικός συνομιλητής, θα σεβαστώ την πρόσκληση και θα σου απαντήσω ημι-σοβαρά.

By the way αγαπητέ προικισμένε, πριν προχωρήσουμε, καλό θα ήταν να απέφευγες εκφράσεις όπως "η λιγοσύνη των νέων" επειδή, εκτός από το ότι δεν είσαι Ελύτης και η γλωσσοπλασία απαιτεί και κάποια πνευματικά cohones, έρχονται να συγκριθούν ειρωνικά με το άτοπο (δις) του τίτλου του θέματός σου, καθώς και να συγκρουστούν με το αγράμματο της λέξης "ανταποκριτικότητα" (ανταπόκριση) και το ανορθόγραφο της λέξης "υψιλότερο" (υψηλότερο), "ενδεχώμενο" (ενδεχόμενο) κτλ...

Βασικά είναι τραγικά λυπηρό, και κάποτε είναι αλήθεια πως ένοιωθα μεγάλη απογοήτευση, όταν διαπίστωνα το βαθμό λιγοσύνης νεαρών, εικοσάχρονων +, ανθρώπων. Βέβαια, οι δικές μου απαιτήσεις από τα 20 και μετά ήταν αυξημένες σε προσωπικό επίπεδο αλλά επίσης και σε διαπροσωπικό, κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα μικρό βαθμό ανταποκριτικότητας. Κοπέλες που ήσαν ευτυχισμένες με πρωινομεσημερινοβραδυνό γλύψιμο με μικρά, ή και μεγάλα, ενδιάμεσα διαλλείματα για παγωτό, ή και άλλες γευστικές απολαύσεις, υπήρχαν, τότε και σήμερα, τόσες πολλές ποσοτικά αλλά και σε ποικιλία, που θα μπορούσε κάποιος ο οποίος δεν είχε πολλές απαιτήσεις από τη ζωή του, να φροντίσει και να περνάν παρέλαση μέσα στην καθημερινότητά του.
Πόσο παγερά αδιάφορες όμως μου είσαστε Θεέ μου !!!

Μάλλον με το "είσαστε" εννοούσες "ήσαντο", γιατί όχι μόνο δεν εμπίπτω εγώ σε καμία απολύτως από τις κατηγορίες που ανέφερες (ή θα μπορούσες καν να φανταστείς), αλλά καμιά και από τις υπόλοιπες κοπέλες που απάντησαν στο προηγούμενο θέμα σου, καθώς και ελάχιστες από τις κοπέλες που γωρίζω προσωπικά, αρκούνται σε άτομα που να τις ικανοποιούν γλωσσικά νυχθημερόν. Ίσως το ότι γνώρισες πολλά άτομα με τέτοιους προσανατολισμούς να οφείλεται σε δική σου κατευθυνόμενη αναζήτηση, και να κινούσουν σε μέρη και κύκλους όπου τέτοιες κοπέλες να ήταν η πλειοψηφεία. Ίσως να κρίνεις από τις κοπέλες που επιλέγει ο γιος σου (αν έχεις αγόρι) ή από τις φίλες της κόρης σου (αν έχεις κορίτσι)... το οποίο είναι λίγο πιο λυπηρό. Either way, sucks to be you.
Αν εννοούσες ότι οι 20χρονες γενικά σου είμαστε αδιάφορες, χαιρόμαστε πολύ. Γιατί αυτή σου η αδιαφορία μάλλον θα σε σταματήσει από το να κάνεις οποιαδήποτε κίνηση φλερτ. Από τη μία, θα μας γλυτώσει από την άβολη χυλόπιτα και την επακολουθούμενη συζήτηση-παράπονο του τι έχουμε που τραβάει 43ρηδες με την μπάκα και την καραφλίτσα, αλλά επίσης θα προστατεύσει και εσένα τον ίδιο από την καυστική και, συχνά για άτομα της εν λόγω ηλικίας, καταρρακωτική επιθετική κριτική μιας παρέας πνευματωδών, ελκυστικών, επιτυχημένων 20χρονων κοριτσιών. Ειλικρινά σου το λέω, είναι μια ισορροπία που καλό θα ήταν να μη διαταραχθεί… εκτός αν είσαι από τους 40ρηδες που μια χαρά κρατιούνται, αν και για την ελληνική πραγματικότητα είναι μάλλον δύσκολο 

Έτσι την θέλω την γυναίκα, απλά πράγματα για να υπάρχει αλληλοσυμπλήρωση.
Τίποτε υπερβολικό, νομίζω, ούτε περιττό.

Εγώ πάλι τον άντρα τον θέλω κυρίαρχο της ζωής του. Τον θέλω σίγουρο με τον εαυτό του και συνειδητά αισιόδοξο, κυνηγό και αναζητητή. Θέλω να μου προσφέρει το λουλούδι και το κοχύλι που, προς αναζήτησής τους, κατάκτησε κορυφή μετά κορυφής και βάθη απύθμενα. Θέλω να προκαλεί το πνεύμα μου και όχι την αντίδρασή του. Θέλω να με ενισχύει ώστε να γίνω καλύτερη από αυτό που μπορώ χωρίς να με πιέζει να γίνω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Θέλω να ξεσηκώνει τις αισθήσεις μου και να εξερευνά μαζί μου το εύρος των συναισθημάτων μας. Θέλω να έχει Ψυχή και να χαίρεται τη Ζωή που έχει χωρίς να στερείται ονείρων, να ζει το τώρα πάντα στοχεύοντας σε ένα καλύτερο αύριο. Θέλω να θαυμάζω, να εμπνέομαι, να νιώθω την καρδιά μου να σκιρτά κοιτώντας τον άντρα που ισορροπεί στα όρια του πρακτικού με το ιδεατό, που σέβεται το σώμα του όσο και το πνεύμα του, και φροντίζει η Ύπαρξή του να δένει αρμονικά με τα όνειρά του. Θέλω τον άντρα που με συνοδεύει χωρίς να με καθοδηγεί, με συντροφεύει χωρίς να μου επιβάλλεται, δε φοβάται να πει συγνώμη, σε παρακαλώ και ευχαριστώ, ξέρει τι θέλει, ξέρει πως να το κατακτήσει, και απαράλλαχτο κομμάτι από αυτό το κάτι, που χωρίς αυτό τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία, να είμαι εγώ. Θέλω τον άντρα που με κοιτάζει και κάνει τα γόνατά μου να λυγίζουν από το βάθος και το νόημα του βλέμματός του, βάθος που επέρχεται μόνο μετά από πραγματική, συνειδητή, αναντιστεκόμενη και αναντικατάστατη επιλογή.

Κάποτε αγαπητή DissolvedGirl ένοιωθα συχνά απογοήτευση, με τα χρόνια όμως ή επειδή σκλήρυνε η καρδιά ή επειδή η αντίληψη προχώρησε, υποχώρησε το αίσθημα της απογοήτευσης. Εσύ το νοιώθεις κάποιες φορές;;;

Καθημερινά. Τα χρόνια είναι ακόμα μπροστά μου, η καρδιά μου χτυπάει έντονα και ανοιχτά και η αντίληψή μου είναι στα πιο προχωρημένα της, και όχι μόνο λόγω νεαρής ηλικίας, μιας και όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, η αντιληψή του είτε φθίνει, είτε παγιώνεται σε στερεότυπα άθελά του. Και όμως, η απογοήτευση είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα οποιασδήποτε λογικής, παντελώς αντικειμενικής και γειωμένης μελέτης για το μέλλον. Το μόνο που μας σώζει όλους από την κατάθλιψη είναι η τυφλή ελπίδα, μια δόση ελαφρότητας, η συνειδητή αποχή από υπερ-αναλύσεις και μικρά καθημερινά ξεσπάσματα για να ξεδώσει η ψυχούλα μας.
Και δεν πιστεύω ότι η καρδιά μας σκληραίνει ποτέ, απλά δυναμώνει το μυαλό μας και αυτό που ονομάζουμε ωρίμανση είναι απλά η υποχώρηση της υπεροχής της καρδιάς και της ψυχής μας στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Όταν η εμπειρία και η μνήμη αντικαθιστούν την παρόρμηση και το ένστικτο, η καρδιά μας παραγκωνίζεται και η λογική παίρνει τα ηνία, ίσως κιόλας προς προστασία της καρδιάς. Γιατί νομίζεις λένε στην Αμερική "Forgive and forget"; Γιατί δεν υπάρχει πραγματική, ολοκληρωτική συγχώρεση εάν δεν υπάρξει λησμονιά... και αυτό δυστυχώς δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ...

ΥΓ.Εγώ που είμαι ποκεράς και η φύση του παιγχνιδιού βασίζεται κατά μεγάλο μέρος στην εκτίμηση και υπολογισμό ενδεχώμενων πιθανοτήτων, σας λέω πως η παρτίδα με τον τρόπο που την είδατε είναι χαμένη.

Φίλε ποκερά (παραλίγο να σε πω ποζερά), η πραγματική τέχνη στο πόκερ είναι η υπομονή μέχρι να παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία, συναρτήσει τύχης. Δεν απέχει πολύ από την τέχνη της σαγήνης και την πραγματική φύση του έρωτα.
Εγώ όμως που είμαι σκακίστρια και η φύση του παιχνιδιού βασίζεται εξ ολοκλήρου στην εκτίμηση και τον υπολογισμό ενδεχόμενων πιθανοτήτων, σου λέω ότι οι πιο γοητευτικές μάχες είναι οι εκ των προτέρων χαμένες... Υπάρχει ένα μεγαλείο στο σκάκι όπως και στον έρωτα΄ γέρνεις το βασιλιά σου στοικά, όχι με ταπεινότητα επειδή έχασες, αλλά με περηφάνεια που συμμετείχες σε μια μάχη με έναν καλύτερό σου αντίπαλο... όπως γέρνεις στον ώμο της βασίλισσάς σου γνωρίζοντας ότι μόνο το άγγιγμά της μπορεί να ηρεμήσει την ψυχή σου, και αποδέχεσαι την επιρροή της χωρίς αντρική υπεροψία ή αιδώ..

Πολύ το χάρηκα αυτό το μήνυμα, μου έφτιαξε το βράδυ!

[deleted-member-09-05-2016-2]

Το ότι έκλεισε το πρώτο σου θέμα δε σε πτόησε φαίνεται να ανοίξεις δεύτερο με τον ίδιο προκλητικό τίτλο. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού... αλλά έχεις δίκιο, δεν προικίστικαν όλοι εξίσου από τη φύση να αντιλαμβάνονται τα σημάδια με την πρώτη. Αμφιβάλλω εάν εννοούσες εμένα, καθ΄ό,τι η φύση είναι εξαιρετικά γεναιόδωρη με την περίπτωσή μου, παρ΄όλα αυτά, επειδή το δικό μου nickname βλέπω να ποζάρει φάτσα κάρτα στο μήνυμά σου και να χρησιμοποιείται ως φανταστικός συνομιλητής, θα σεβαστώ την πρόσκληση και θα σου απαντήσω ημι-σοβαρά.

By the way αγαπητέ προικισμένε, πριν προχωρήσουμε, καλό θα ήταν να απέφευγες εκφράσεις όπως "η λιγοσύνη των νέων" επειδή, εκτός από το ότι δεν είσαι Ελύτης και η γλωσσοπλασία απαιτεί και κάποια πνευματικά cohones, έρχονται να συγκριθούν ειρωνικά με το άτοπο (δις) του τίτλου του θέματός σου, καθώς και να συγκρουστούν με το αγράμματο της λέξης "ανταποκριτικότητα" (ανταπόκριση) και το ανορθόγραφο της λέξης "υψιλότερο" (υψηλότερο), "ενδεχώμενο" (ενδεχόμενο) κτλ...


Μάλλον με το "είσαστε" εννοούσες "ήσαντο", γιατί όχι μόνο δεν εμπίπτω εγώ σε καμία απολύτως από τις κατηγορίες που ανέφερες (ή θα μπορούσες καν να φανταστείς), αλλά καμιά και από τις υπόλοιπες κοπέλες που απάντησαν στο προηγούμενο θέμα σου, καθώς και ελάχιστες από τις κοπέλες που γωρίζω προσωπικά, αρκούνται σε άτομα που να τις ικανοποιούν γλωσσικά νυχθημερόν. Ίσως το ότι γνώρισες πολλά άτομα με τέτοιους προσανατολισμούς να οφείλεται σε δική σου κατευθυνόμενη αναζήτηση, και να κινούσουν σε μέρη και κύκλους όπου τέτοιες κοπέλες να ήταν η πλειοψηφεία. Ίσως να κρίνεις από τις κοπέλες που επιλέγει ο γιος σου (αν έχεις αγόρι) ή από τις φίλες της κόρης σου (αν έχεις κορίτσι)... το οποίο είναι λίγο πιο λυπηρό. Either way, sucks to be you.
Αν εννοούσες ότι οι 20χρονες γενικά σου είμαστε αδιάφορες, χαιρόμαστε πολύ. Γιατί αυτή σου η αδιαφορία μάλλον θα σε σταματήσει από το να κάνεις οποιαδήποτε κίνηση φλερτ. Από τη μία, θα μας γλυτώσει από την άβολη χυλόπιτα και την επακολουθούμενη συζήτηση-παράπονο του τι έχουμε που τραβάει 43ρηδες με την μπάκα και την καραφλίτσα, αλλά επίσης θα προστατεύσει και εσένα τον ίδιο από την καυστική και, συχνά για άτομα της εν λόγω ηλικίας, καταρρακωτική επιθετική κριτική μιας παρέας πνευματωδών, ελκυστικών, επιτυχημένων 20χρονων κοριτσιών. Ειλικρινά σου το λέω, είναι μια ισορροπία που καλό θα ήταν να μη διαταραχθεί… εκτός αν είσαι από τους 40ρηδες που μια χαρά κρατιούνται, αν και για την ελληνική πραγματικότητα είναι μάλλον δύσκολο 


Εγώ πάλι τον άντρα τον θέλω κυρίαρχο της ζωής του. Τον θέλω σίγουρο με τον εαυτό του και συνειδητά αισιόδοξο, κυνηγό και αναζητητή. Θέλω να μου προσφέρει το λουλούδι και το κοχύλι που, προς αναζήτησής τους, κατάκτησε κορυφή μετά κορυφής και βάθη απύθμενα. Θέλω να προκαλεί το πνεύμα μου και όχι την αντίδρασή του. Θέλω να με ενισχύει ώστε να γίνω καλύτερη από αυτό που μπορώ χωρίς να με πιέζει να γίνω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Θέλω να ξεσηκώνει τις αισθήσεις μου και να εξερευνά μαζί μου το εύρος των συναισθημάτων μας. Θέλω να έχει Ψυχή και να χαίρεται τη Ζωή που έχει χωρίς να στερείται ονείρων, να ζει το τώρα πάντα στοχεύοντας σε ένα καλύτερο αύριο. Θέλω να θαυμάζω, να εμπνέομαι, να νιώθω την καρδιά μου να σκιρτά κοιτώντας τον άντρα που ισορροπεί στα όρια του πρακτικού με το ιδεατό, που σέβεται το σώμα του όσο και το πνεύμα του, και φροντίζει η Ύπαρξή του να δένει αρμονικά με τα όνειρά του. Θέλω τον άντρα που με συνοδεύει χωρίς να με καθοδηγεί, με συντροφεύει χωρίς να μου επιβάλλεται, δε φοβάται να πει συγνώμη, σε παρακαλώ και ευχαριστώ, ξέρει τι θέλει, ξέρει πως να το κατακτήσει, και απαράλλαχτο κομμάτι από αυτό το κάτι, που χωρίς αυτό τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία, να είμαι εγώ. Θέλω τον άντρα που με κοιτάζει και κάνει τα γόνατά μου να λυγίζουν από το βάθος και το νόημα του βλέμματός του, βάθος που επέρχεται μόνο μετά από πραγματική, συνειδητή, αναντιστεκόμενη και αναντικατάστατη επιλογή.


Καθημερινά. Τα χρόνια είναι ακόμα μπροστά μου, η καρδιά μου χτυπάει έντονα και ανοιχτά και η αντίληψή μου είναι στα πιο προχωρημένα της, και όχι μόνο λόγω νεαρής ηλικίας, μιας και όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, η αντιληψή του είτε φθίνει, είτε παγιώνεται σε στερεότυπα άθελά του. Και όμως, η απογοήτευση είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα οποιασδήποτε λογικής, παντελώς αντικειμενικής και γειωμένης μελέτης για το μέλλον. Το μόνο που μας σώζει όλους από την κατάθλιψη είναι η τυφλή ελπίδα, μια δόση ελαφρότητας, η συνειδητή αποχή από υπερ-αναλύσεις και μικρά καθημερινά ξεσπάσματα για να ξεδώσει η ψυχούλα μας.
Και δεν πιστεύω ότι η καρδιά μας σκληραίνει ποτέ, απλά δυναμώνει το μυαλό μας και αυτό που ονομάζουμε ωρίμανση είναι απλά η υποχώρηση της υπεροχής της καρδιάς και της ψυχής μας στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Όταν η εμπειρία και η μνήμη αντικαθιστούν την παρόρμηση και το ένστικτο, η καρδιά μας παραγκωνίζεται και η λογική παίρνει τα ηνία, ίσως κιόλας προς προστασία της καρδιάς. Γιατί νομίζεις λένε στην Αμερική "Forgive and forget"; Γιατί δεν υπάρχει πραγματική, ολοκληρωτική συγχώρεση εάν δεν υπάρξει λησμονιά... και αυτό δυστυχώς δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ...


Φίλε ποκερά (παραλίγο να σε πω ποζερά), η πραγματική τέχνη στο πόκερ είναι η υπομονή μέχρι να παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία, συναρτήσει τύχης. Δεν απέχει πολύ από την τέχνη της σαγήνης και την πραγματική φύση του έρωτα.
Εγώ όμως που είμαι σκακίστρια και η φύση του παιχνιδιού βασίζεται εξ ολοκλήρου στην εκτίμηση και τον υπολογισμό ενδεχόμενων πιθανοτήτων, σου λέω ότι οι πιο γοητευτικές μάχες είναι οι εκ των προτέρων χαμένες... Υπάρχει ένα μεγαλείο στο σκάκι όπως και στον έρωτα΄ γέρνεις το βασιλιά σου στοικά, όχι με ταπεινότητα επειδή έχασες, αλλά με περηφάνεια που συμμετείχες σε μια μάχη με έναν καλύτερό σου αντίπαλο... όπως γέρνεις στον ώμο της βασίλισσάς σου γνωρίζοντας ότι μόνο το άγγιγμά της μπορεί να ηρεμήσει την ψυχή σου, και αποδέχεσαι την επιρροή της χωρίς αντρική υπεροψία ή αιδώ..

Πολύ το χάρηκα αυτό το μήνυμα, μου έφτιαξε το βράδυ!

Δεν διαβάζω όλα όσα έγραψες διότι θα πρέπει πριν κάτι να με πείσει πως αξίζει να ασχοληθώ, σημείο που δεν φάνηκε έως τώρα που γράφω αυτές τις αράδες. Είδα όμως την πρώτη πρόταση που έγραψες και την τελευταία και θα αναφερθώ σύντομα σε αυτές.

Το ότι έκλεισε το πρώτο σου θέμα δε σε πτόησε φαίνεται να ανοίξεις δεύτερο με τον ίδιο προκλητικό τίτλο. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού... αλλά έχεις δίκιο, δεν προικίστικαν όλοι εξίσου από τη φύση να αντιλαμβάνονται τα σημάδια με την πρώτη.

Ο τίτλος του θέματος ισχύει ακόμη, για εμένα, και είναι εναρμονισμένος με την πραγματικότητα μου. Αυτό διότι, δυστυχώς για εμένα, από νωρίς η φύση φύτεψε μέσα μου τέτοιο είδους αισθαντικότητας, που με έκανε να νοιώθω τα νεαρά άτομα, σαν να είναι παιδιά μου. Έτσι, πολύ περισσότερο σήμερα, μία εικοσάχρονη ή εικοσιπεντάχρονη κοπέλα, μέσα μου λειτουργεί σαν να είναι φυσικό βιολογικό παιδί μου, κι αυτό το διαπιστώνω καθημερινά ακόμη και στο αντίκρυσμα μιάς σούπερ-σεξυ εμφανισιακά κοπέλας στην ηλικία αυτή. Επομένως ο τίτλος ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ σε αναφορά συντροφικής-ερωτικής σχέσης με το πρόσωπό μου, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητά μου. Η δική σου κρίση για το ποιόν και την ποιότητα της σοφίας που διαθέτω είναι παντελώς αδιάφορη, πολύ περισσότερο όταν συνοδεύεται με εμφανή εμπάθεια.

Φίλε ποκερά (παραλίγο να σε πω ποζερά), η πραγματική τέχνη στο πόκερ είναι η υπομονή μέχρι να παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία

Λάθος κάνεις. Υπάρχουν στάδια στην σπουδή του παιγχνιδιού. Κι άλλο είναι για τον αρχάριο άλλο είναι για τον προχωρημένο, άλλο για τον ερασιτέχνη και άλλο για τον επαγγελματία. Εγώ βρίσκομαι στο στάδιο σπουδής επαγγελματικού παιγχνιδιού κι εκτός από αυτά που αναφέρεις ως πραγματική τέχνη του πόκερ που αφορούν το στάδιο των αρχάριων, πρέπει να αναπτύξω δεδομένα τα οποία θα εξασφαλίζουν το ψωμί μου και σε συνθήκες υψιλού κινδύνου και ρίσκου. Αλλά άλλου παπα ευαγγέλια είναι αυτά αγαπητό μου παιδί, ας μην τα αναλύσω.

[DissolvedGirl]

Δεν διαβάζω όλα όσα έγραψες διότι θα πρέπει πριν κάτι να με πείσει πως αξίζει να ασχοληθώ, σημείο που δεν φάνηκε έως τώρα που γράφω αυτές τις αράδες. Είδα όμως την πρώτη πρόταση που έγραψες και την τελευταία και θα αναφερθώ σύντομα σε αυτές.

Επειδή όμως οι προτάσεις που διάλλεξες ΔΕΝ είναι η πρώτη και η τελευταία, μάλλον διάβασες όλο το κείμενο που έγραψα -και μάλιστα 2 φορές- αλλά μόνο στις συγκεκριμένες μπόρεσες να σκεφτείς κάτι για να απαντήσεις. Όχι μόνο ασχολήθηκες δηλαδή, αλλά συνειδητοποίησες ότι στο υπόλοιπο κείμενο δεν έχεις κάτι ούτε να μεμφθείς ούτε και να αντιλογήσεις. Thanks!

Ο τίτλος του θέματος ισχύει ακόμη, για εμένα, και είναι εναρμονισμένος με την πραγματικότητα μου. Αυτό διότι, δυστυχώς για εμένα, από νωρίς η φύση φύτεψε μέσα μου τέτοιο είδους αισθαντικότητας, που με έκανε να νοιώθω τα νεαρά άτομα, σαν να είναι παιδιά μου. Έτσι, πολύ περισσότερο σήμερα, μία εικοσάχρονη ή εικοσιπεντάχρονη κοπέλα, μέσα μου λειτουργεί σαν να είναι φυσικό βιολογικό παιδί μου, κι αυτό το διαπιστώνω καθημερινά ακόμη και στο αντίκρυσμα μιάς σούπερ-σεξυ εμφανισιακά κοπέλας στην ηλικία αυτή. Επομένως ο τίτλος ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ σε αναφορά συντροφικής-ερωτικής σχέσης με το πρόσωπό μου, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητά μου. Η δική σου κρίση για το ποιόν και την ποιότητα της σοφίας που διαθέτω είναι παντελώς αδιάφορη, πολύ περισσότερο όταν συνοδεύεται με εμφανή εμπάθεια.

Ο τίτλος του θεματός σου άλλαξε από τη διαχείρηση σε περίπτωση που δεν το πρόσεξες... προφανώς και η πραγματικότητά σου είναι παραπλανητική και άτοπη σε σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα, και αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη δική μου κρίση, την οποία δεν εξέφρασα ούτε για το ποιόν σου ούτε για την ποιότητα τησς σοφίας που διαθέτεις.
Όσο για την εμπάθεια, ενισχύεις για άλλη μια φορά το ότι όχι μόνο δεν αδιαφόρησες για το άτομό μου (ειδάλλως γιατί χρησιμοποίησες το δικό μου "πρόσωπο" για να εκφράσεις τον προβληματισμό σου) αλλά η δική σου εμπάθεια στέκεται εμπόδιο στην κρίση σου... λυπάμαι για αυτό, αλλά όχι πολύ.

Λάθος κάνεις. Υπάρχουν στάδια στην σπουδή του παιγχνιδιού. Κι άλλο είναι για τον αρχάριο άλλο είναι για τον προχωρημένο, άλλο για τον ερασιτέχνη και άλλο για τον επαγγελματία. Εγώ βρίσκομαι στο στάδιο σπουδής επαγγελματικού παιγχνιδιού κι εκτός από αυτά που αναφέρεις ως πραγματική τέχνη του πόκερ που αφορούν το στάδιο των αρχάριων, πρέπει να αναπτύξω δεδομένα τα οποία θα εξασφαλίζουν το ψωμί μου και σε συνθήκες υψιλού κινδύνου και ρίσκου. Αλλά άλλου παπα ευαγγέλια είναι αυτά αγαπητό μου παιδί, ας μην τα αναλύσω.

Επειδή η σπουδή δεν προϋποθέτει και εξειδίκευση, να σου παραθέσω το παρακάτω κείμενο-οδηγό για επαγγελματίες παίκτες (sorry αν δεν ξέρεις αγγλικά), γιατί μάλλον σπουδάζεις μέσω των μετα-μεσονυκτίων σόου του MEGA.

"Poker pros like to call themselves sharks, actively hunting for minnows in the poker seas. Sounds like an exciting, adrenaline-charged life, right? Not quite. A better metaphor for a poker player would be an angler-fish with a math degree.

As a pro, you're not constantly attacking the weak players hand after hand after hand. If you are, you're guaranteed to go broke. Instead, you sit and wait. And wait. And wait some more. And finally, when you get a decent hand, you strike and win your nicely sized pot.
Then you go back to waiting.

It's a long, grinding game of patience and attrition. And that's because it's all about tediously waiting for the percentages to line up in your favor - successful poker players only play about 20 percent of the hands they're dealt. That's right - 80 percent of the time, they're spectators. And, they know exactly what percentage of hands they're playing, because this is the type of minutiae they keep track of. People think that poker is all about reading facial expressions, but it's actually all about math. In fact, many poker pros - especially the online players - are outright stats junkies, entering the details of every single session into analysis programs to calculate their overall win rate and help them fix any holes in their games. Here's what a typical pro's post-game analysis might look like.

TBLs: 3, 2 $0.1-$0.2, 1 $0.25-$0.5
PDR%: 76.15%
VPSIP%: 93.18%
AFpd: 2.79
AF1d: 1.97
AF2d: 1.38
AF3d: 1.67
Hands: 109

Did any of that make sense to you? If you want to be a high-stakes poker pro, it'd better. Because it's what all the other pros are doing.

When the professional players are friends and get into serious conversations about their play, all you ever seem to hear are statistical terms: expected value, pre-flop raise percentage, call percentage, fold percentage and so forth. If your eyes glaze over whenever you hear a baseball fanatic talk about a player's on-base percentage against left-handed pitchers in home games on even-numbered months when the barometric pressure drops below 650 mm Hg, then don't ever ask a poker pro about his playing stats. It's much, much worse.

If I'm making it sound like getting good at poker requires huge amounts of patience and years of tedious study, well, it's because it does..."

Καταπώς φαίνεται λοιπόν, αν και είμαι παντελώς αρχάρια στο πόκερ, εξακολουθώ να ξέρω κάτι παραπάνω από κάποιον που αυτο-αποκαλείται επαγγελματίας παίκτης. Υπομονή λοιπόν Οτιδιανέ, θα γυρίσει και για εσένα ο τροχός :)

[deleted-member-09-05-2016-2]

Επειδή βλέπω πάλι πολλά να έγραψες, δεν τα διαβάζω όλα μην τρέφεις ψευδαισθήσεις, σε 1-2 προτάσεις συμπίκνωσε το τελευταίο σου ποστ για να σε παρακολουθήσω.

[Θεοφανία]

Επειδή βλέπω πάλι πολλά να έγραψες, δεν τα διαβάζω όλα μην τρέφεις ψευδαισθήσεις, σε 1-2 προτάσεις συμπίκνωσε το τελευταίο σου ποστ για να σε παρακολουθήσω.

κλασική αντιμετώπιση ελλείψη επιχειρημάτων..........

[deleted-member-09-05-2016-2]

κλασική αντιμετώπιση ελλείψη επιχειρημάτων..........

Αυτό είναι κλασική περίπτωση προβολής. Δηλαδή βλέπεις σε εμένα τον εαυτό σου. Πόσο όμως είμαι εγώ αυτό που βλέπεις δεν θα το μάθεις ποτέ.

Αλλά ακόμη και να ισχύει αυτό που λες καημένη μου, ούτε κρύο ούτε ζέστη κάνει σε εμένα, και στην καλύτερη, θα έμαθα κάτι νέο, κάτι που πριν δεν γνώριζα και κίνησε τον νου μου να το γνωρίσει.

Καημένη !!!

[Seduction]

Εγώ πάλι τον άντρα τον θέλω κυρίαρχο της ζωής του. Τον θέλω σίγουρο με τον εαυτό του και συνειδητά αισιόδοξο, κυνηγό και αναζητητή. Θέλω να μου προσφέρει το λουλούδι και το κοχύλι που, προς αναζήτησής τους, κατάκτησε κορυφή μετά κορυφής και βάθη απύθμενα. Θέλω να προκαλεί το πνεύμα μου και όχι την αντίδρασή του. Θέλω να με ενισχύει ώστε να γίνω καλύτερη από αυτό που μπορώ χωρίς να με πιέζει να γίνω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Θέλω να ξεσηκώνει τις αισθήσεις μου και να εξερευνά μαζί μου το εύρος των συναισθημάτων μας. Θέλω να έχει Ψυχή και να χαίρεται τη Ζωή που έχει χωρίς να στερείται ονείρων, να ζει το τώρα πάντα στοχεύοντας σε ένα καλύτερο αύριο. Θέλω να θαυμάζω, να εμπνέομαι, να νιώθω την καρδιά μου να σκιρτά κοιτώντας τον άντρα που ισορροπεί στα όρια του πρακτικού με το ιδεατό, που σέβεται το σώμα του όσο και το πνεύμα του, και φροντίζει η Ύπαρξή του να δένει αρμονικά με τα όνειρά του. Θέλω τον άντρα που με συνοδεύει χωρίς να με καθοδηγεί, με συντροφεύει χωρίς να μου επιβάλλεται, δε φοβάται να πει συγνώμη, σε παρακαλώ και ευχαριστώ, ξέρει τι θέλει, ξέρει πως να το κατακτήσει, και απαράλλαχτο κομμάτι από αυτό το κάτι, που χωρίς αυτό τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία, να είμαι εγώ. Θέλω τον άντρα που με κοιτάζει και κάνει τα γόνατά μου να λυγίζουν από το βάθος και το νόημα του βλέμματός του, βάθος που επέρχεται μόνο μετά από πραγματική, συνειδητή, αναντιστεκόμενη και αναντικατάστατη επιλογή.

Μ Π Ρ Α Β Ο ! Ιδιαίτερη Θηλυκή προσέγγιση στο θέμα Ανδρας, πολύ όμορφα διατυπωμένα η τοποθέτηση. Εύχομαι σε αυτή την δύσκολη αναζήτηση να βρεις αυτόν που σου αξίζει και του αξίζεις. Εύχομαι να μην εγκαταλείψεις