Σχεση με οριακο/η.Υπαρχει κανεις που ΔΕΝ κακοπερασε?

[marykrk]

Θα σας πω και τη δικιά μου εμπειρία... Αρχικά σίγουρα δεν θέλω να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι! Και θα μπορούσα να ξεχωρίσω αυτούς που το γνωρίζουν και προσπαθούν να το ξεπεράσουν και κάνουν το δικό τους αγώνα... Αλλά από την άλλη μπορώ να καταλάβω αυτόν που άνοιξε το θέμα. Το να είσαι με οριακό ήταν όχι απλά κακοπέραση για μένα ήταν καταστροφή..
Η αλήθεια είναι οτι είναι άκρως ερωτεύσιμοι. Απο την αρχή μπορείς να καταλάβεις το διαφορέτικό το περίεργο αλλά ο τρόπος που σε εξιδανικεύουν είναι ονειρικός...
Εκεί που ήσουν μια κοινή θνητή/ θνητός γίνεσαι βασίλισσα, το ιδανικό τους τα πάντα τους. Εγώ προσωπικά έζησα αρχικά την απόλυτη ευτυχία, τον απόλυτο έρωτα, το απόλυτο παραμύθι. Είχε τον τρόπο...Είναι απίστευτα χειριστικοί...Δεν μπορείς να καταλάβεις αμέσως τι παίζει...Είναι άνθρωποι πανέξυπνοι που ως ενήλικοι έχουν μάθει να κρύβουν την πάθηση τους...Μέχρι να καταλάβουν οτι είσαι εκει...Ότι δέθηκες...Εκεί ξεκίνησαν όλα...
Από ο ιδανικός καταντάς το τίποτα και την άλλη μέρα ο ιδανικός και πάλι το τίποτα...
Πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω..
Η ζήλεια...άρρωστη, και όχι τυπική του στυλ τι φοράς και που πας, ζηλεια για την ύπαρξη σου, τον εαυτό σου τις εμπειρίες σου. Βρέθηκα να απολογούμαι γιατι στα 27 δεν περίμενα αυτόν, τον έναν..Στην αρχή ήταν αστείο αλλά έγινε εμμονη ...
και βάσανο, βασανηστήρια... Δεν με αγαπας, συνεχως.. Καθημερινά έπρεπε να αποδηκνίω τα αυτονόητα, να μην υπάρχει τίποτα στη ζωή μου εκτός απο αυτόν.. Να απαίτεί να βγάλω απο τη ζωή μου οτι αγαπώ, να μου δημιουργεί ενοχές για τα πάντα... Και εγώ να μην έχω δικαίωμα να νιώθω, καμία ενσυναίσθηση καμία συμπόνια..
Ειλικρινα, δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια αυτό που πέρασα..Εφτασα σε σημείο δύσκολο.. Για να ξεμπλέξω έπρεπε να φτάσω στο χειρότερο σημείο. Θα μου πείτε΄χαζή είσαι ; Γιατί δεν έφευγες;
Με είχε ξεζουμίσει, με είχε κάνει να μπερδέψω το λογικό με το παράλογο. Μόνο όποιος το έχει περάσει μπορεί να με καταλάβει.
Δεν θέλω να το πάρουν στραβά όσοι πάσχουν από αυτό, δεν είστε όλοι έτσι, απλά λέω μια εμπειρία. Και εκτιμώ όσους παλεύουν με την ασθένεια τους. Όλοι κάτι κουβαλάμε, όλοι από κάτι πάσχουμε. Απλά για μένα σαν εμπειρία ήταν μαρτύριο. Και ακόμα είναι...

[colemon]

Καλησπερα,δε μπορω να μην εκθεσω και τη δικη μου εμπειρια..ακριβως μα ακριβως οτι προανεφερε η maryrk.Τη γνωρισα και λες και ηταν κομμενη και ραμμενη στα μετρα μου..ρομαντικη,ευαισθητη και προβαλλε αυτη τη μοναδικοτητα....κολλησα ασχημα και ακομη ειμαι κολλημενος και σε ασχημ,η ψυχολογικη κατασταση..με εξειδανικευσε σαν συντροφο και για χαζοαφορμες περουσε τα συναισθηματα μου και τος μεγαλες κουβεντεσ που μου ε΄λεγε..με εδιωχνε απο το σπιτι ,πειρττο να πω μεσα σε ενα χρονο με ειχε χωρισει πανω απο 40 φορες!!!!και τωρα ηταν η τελειωτικη,1 μηνα σχεδον που χωρισαμε και περναω το δικο μου εφιαλτη....την αγαπησα και ηθελα να τη βοηθησω,δε ξερει η ιδια οτι πασχει απο αυττο εγω το εψαξα σε ειδικο και μου ειπε οτι ειναι οριακη...Δε της λεει κανεις να το κοιταξει απο την οικογενεια με αποτελεσμα να πληγωνει τον επομενο και τον επομενο...Εζησα το απολυτο παθος
καΙ ΤΗΝ απολυτη πικρα!!!!!!!!!!!!
Ενα παραμυθι πραγματικα
που προσφερεισ και προσφεριεσ συνεχεια
χωρις κανενα αντικρυσμα...
και στ τελος απογοητευση...
1 μηνα εχουμε να μιλησουμε...
κΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΩ ΟΠΩς ΑΚΡΙΒΩς ΛΕς ΤΟ 'ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΑ'!!
ΤΡΑΓΙΚΟ....

[iri_t]

δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο χαίρομαι που βρήκα τυχαία αυτό το forum! marykrk και colemon, είναι σαν να διαβάζω τον εαυτό μου! η δική μου ιστορία ξεκίνησε πριν 4 χρόνια. περιείχε ΟΛΑ αυτά που αναφέρατε παραπάνω. την τρελή εξιδανίκευση, το παραμυθένιο στοιχείο, τις χειριστικές συμπεριφορές, τις ανεξήγητες εκρήξεις, τις παράλογες ζήλιες (μόλις ξεκινούσα δική μου δουλειά και με κατηγορούσε ότι φλέρταρα από τον λογιστή μου, τους συνεργάτες μου, μέχρι τους γείτονες, τον μπακάλη, τον ταχυδρόμο...). απ την αρχή κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά την έλξη που ασκούσε επάνω μου, απλα δε μπορώ να την περιγράψω με λόγια. με προσέβαλε με την ίδια ευκολία που ανέπνεε! έφτασε να με πείσει πως εγώ φταίω για όλα, φτάσαμε και στην σωματική βια, πολλές φορές μετά απο πολύωρα ψυχολογικά βασανιστήρια και ταπεινώσεις. την επόμενη μέρα σαν να μην έγινε τίποτα με ζητούσε πίσω, έκλαιγε σαν μωρό. κι εγώ γύριζα. παντα. νιώθω οτι τον αγάπησα, τον ήθελα, τον συμπονούσα. μετά τον πρώτο χρόνο, ήμασταν μονίμως σε ένα on και off. άρχισα να απομακρύνομαι, με πόνο ψυχής, να μην απαντώ στα τηλέφωνα (κάποιες μέρες τηλεφωνούσε συνέχεια ολο το 24ωρο), δεν είχα ιδέα πώς να συννενοηθώ, πώς να σώσω την κατάσταση πριν φτάσει στα άκρα. καμιά φορά τον αγκάλιαζα ενώ μου πετούσε ασύλληπτες προσβολές, κάποιες φορές φαινόταν αυτό να τον ηρεμεί, όμως εγώ ένοιωθα ράκος, σκουπίδι... πήγα εγώ σε ψυχολόγο, δεν συνέχισα τις συνεδρίες, αλλά η μεγάλη απορία μου είναι γιατί δεν έφυγα νωρίτερα. γιατί έφτασα σε σημείο να νιώθω ακόμα και τώρα εγκλωβισμένη σε αυτήν την σχέση. έχουμε να ειδωθούμε 1 χρόνο. ποτέ δε σταμάτησε να τηλεφωνεί, να γράφει. άλλες φορές για να πει κάτι απίστευτα γλυκό και τρυφερό, άλλες για να με βρίσει, για να μου πετάξει σπόντες για τις νέες του κατακτήσεις. έχει να επικοινωνήσει περίπου ένα μήνα. δεν νομίζω πως του περνάει καν απ το μυαλό οτι αυτός μπορεί να έχει κάποια διαταραχή. είναι το πρώτο μου μύνημα και χάρηκα πολύ που σας βρήκα!

[marykrk]

αυτο το γιατί με τρώει και εμένα ιρι. γιατι δεν έφυγα νωρίτερα και έφτασα σε ενα τόσο δύσκολο σημείο. Λίγο η ευαισθησία, λίγο η χαμηλή μας αυτοπεποίθηση φτασαμε στη θυματοποίηση. Είναι πολύ δύσκολο. Δεν ξέρω πως να το ξεπεράσω ειλικρίνα. Θα περάσει αλλά θέλει χρόνο..

[vlack_swan]

Έχει δίκιο το ξωτικό!

[marykrk]

Ξωτικό, δεν είπα οτι είναι όλοι ίδιοι ούτε οτι φταίει μόνο η μία πλευρά. Απλά τη δικιά μου εμπειρία είπα. Απο την άλλη, τη μία μερα να είσαι ετοιμος να κάνεις οικογένεια με έναν άνθρωπο, να κλαίς, να λές πως τον αγαπάς τον λατρεύεις και όλα αυτα και στο καπάκι να βρίσκεις την πρώτη τυχαία γκόμενα και να την επιδικνύεις στα μουτρα του μεχρι εχθές ανθρώπου σου είναι πολύ ψυχοφθόρο. Η αδυναμία να νιώσει πως εγώ αισθάνομαι και ο τρόπος εκδίκησης είναι βασανιστικός. Δεν ξέρω αν φταίει το γινγκ ή το γιάνγκ, σιγουρα έχω και εγώ τις ευθύνες μου και τις αδυναμίες μου. Αλλά σίγουρα ούτε τον ξεζούμισα, αντίθετα ήμουν άκρως υποστηρικτική. Το λάθος που έκανα εγω στην περίπτωση μου ήταν πως δεν μπορούσα να του αποδείξω οτι ήταν ο ένας. Για να το καταλάβει αυτο έπρεπε να αππορίψω την οικογένεια μου, τη δουλειά μου τις φίλες μου..¨Εκανα πολλά απο αυτά αλλά πάλι δεν ήταν ευχαριστημένος. Μέχρι που για να του αποδείξω οτι τον αγαπάω, έπρεπε να ρίξω και το παιδί μου και να είμαι και χαρούμενη για αυτο... Ε εκεί ήρθε και το τέλος...

[iri_t]

@ ξωτικό: δεν αμφιβάλλω ότι η ταλαιπωρία είναι αμοιβαία, εγώ έγινα πολύ σκληρή μαζί του, τον πλήγωνα πίσω, απαντούσα στις προσβολές, έφευγα τρέχοντας όταν η λογική μου, η οποιαδήποτε προσπάθεια να σώσω κάτι με συζήτηση έπεφτε σε τοίχο. δεν είμαι ειδικός, άργησα να καταλάβω, να ενημερωθώ, κι έγινα για λίγο σαν κι αυτόν, του πρότεινα να πάμε μαζί σε κάποιον ειδικό, κι όταν μου είπε ότι πρέπει να πάω εγώ, γιατί εγώ είμαι το πρόβλημα (!) μπήκα στη θέση του, στην ψυχή του, για λίγο έγινα αυτός. δε ξέρω αν το έκανα συνειδητά, για να δει πώς είναι να του φέρονται έτσι. λάθος. λυπάμαι απεριόριστα αλλά έχω κι εγώ ανάγκη να μ αγαπανε. και ειλικρινά δεν αντέχω να λυπάμαι άλλο. αν έχεις να μοιραστείς κάποιον αντίλογο, θα χαρώ ειλικρινά.
@ marykrk: έχεις κάνει καθόλου θεραπεία? αν ναι σε βοηθάει? εγώ διστάζω πλέον να μιλήσω στους φίλους μου γι αυτά που νιώθω, δεν μπορεί κανείς να με καταλάβει, και θεωρούν όλοι πως το έχω αφήσει πίσω μου. οτι έξυπνη κοπέλα είμαι, αποκλείεται να μη το χω ξεπεράσει. δεν τολμώ να πω σε κανέναν οτι και μόνο στην σκέψη οτι μπορεί ανα πάσα στιγμή να τον πετύχω στο δρόμο μου κόβονται τα πόδια. μερικές μέρες είμαι οκ, άλλες με κατακλύζει η απώλεια. δεν ξέρω πώς να απεμπλακώ για να κάνω μια νέα υγιή σχέση.

[iri_t]

κι ούτε ξέρω αν σίγουρα έχει κάποια διαταραχή, πολλά συμπτώματα κολλάνε αλλά πώς να το ξέρω, στα τυφλά ψάχνω. είναι η πρώτη φορά που έχει περάσει τόσος καιρός χωρίς να επικοινωνήσει. έχει περάσει κι άλλη φορά μεγάλο διάστημα (λέγοντας μεγάλο εννοώ 25 μέρες) αλλά αργά ή γρήγορα με ξαναέψαχνε. είναι τρομερά βασανιστικό για μένα να βλέπω να καλεί και να μην το σηκώνω. πιο παλιά ερχόταν με το έτσι θέλω κάτω απ το σπίτι μου, χτυπούσε κουδούνια για ώρες, μου έγραφε πως πρέπει να μου μιλήσει γιατί έγινε κάτι πολύ δυσάρεστο (πάντα ψέμματα), μια απ τις πρώτες φορές που με χτύπησε έπειτα μου είπε πως έκοψε το χέρι του για να τιμωρηθεί, είχε κάτι γάζες στον καρπό για κάποιες μέρες, όταν τις έβγαλε δεν είδα ούτε ένα σημάδι, μια φορά μου είπε πως θα φύγει απ τη χώρα, πως τράκαρε με το αμάξι, πως είναι πια με άλλη και με ξεπέρασε, όλα αυτά γιατί? διαταραχή ή ανωριμότητα? αυτός έχει μια τόσο ρομαντική ιδέα για τον εαυτό του, οτι έτσι πρέπει να είναι όταν αγαπάει κανείς. τώρα τα σταμάτησε αυτά. να πιστέψω οτι το ξεπέρασε? πώς πρέπει να συμπεριφερθώ αν με ξαναπιέσει να βρεθούμε ή να μιλήσουμε?

[anonymous_1]

Τι δύσκολες είναι αυτές οι σχέσεις :(...Διάβασα και αμέσως μπήκα στη θέση σας. Αυτοί οι άνθρωποι με διαταραχές προσωπικότητας είναι τόσο εθιστικοί, σε κάνουν να νιώθεις αυτή την ανεξήγητη μοναδικότητα, ότι κανείς άλλος δε μπορεί να σε αγαπήσει τόσο, να φαντάζεσαι τον εαυτό σου μόνο με αυτόν τον άνθρωπο. Μετά αλλάζουν σε αρνούνται, σε βρίζουν, σε θυματοποιούν και μετά πάλι χειραγώγηση.
Εγώ δεν είχα εμπειρία με οριακό αλλά με δραματικό και είναι πολύ κοντά ο τρόπος χειραγώγησης. Αυτός είχε πάντα δίκαιο, εγώ άδικο. Από τη μία μπορεί να ζήλευε από την άλλη μου έλεγε ξεκόλλα από μένα. Από τη μία προσπαθούσα να κόψω, έκοβα και μετά από μία εβδομάδα τα ίδια. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι είναι ασθενείς, δεν ξέρω αν περνάνε καλά ή όχι. Εμένα με άφησε ψυχολογικό ράκος μετά..Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από την τελευταία φορά που μιλήσαμε και ακόμα δε μπορώ να σταθώ, να κάνω σχέση κτλ. Χάνεις την εμπιστοσύνη σου σε ανθρώπους, όλους τους τσεκάρεις αν έχουν διαταραχή. Δεν είναι ότι δεν έχω ξεπεράσει αυτόν. Αυτός δε με νοιάζει καθόλου. Το γεγονός όμως δε θα το ξεχάσω ποτέ.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν άτομα ενοχικά και με χαμηλή αυτοπεποίθηση για να τα θυματοποιήσουν οπότε μερίδιο ευθύνης έχουμε κ μεις :p

[iri_t]

anonymous, λυπάμαι που το πέρασες κι εσύ και, συμφωνώ, δε μας βοηθάει σε τίποτα να λέμε αυτός ήταν ο κακός εγώ η καλή, αυτός ο θύτης εγώ το θύμα. εύχομαι να του κόψει και να πάει να κοιταχτεί. εγώ αυτό θα κάνω. δε μπορώ να δεχτώ να μείνω κι άλλο σε αυτήν την κατάσταση. δε ξέρω αν θα με χαρακτήριζα με χαμηλή αυτοπεποίθηση, άλλα μια έλξη προς το δράμα την έχω σίγουρα, με χαλάει να σκέφτομαι οτι είναι με άλλη τώρα, οτι λέει σε άλλη αυτά που έλεγε σε μένα, μου λείπει αφόρητα ώρες ώρες (αλλά πάλι μπορεί να είναι μόνο η ιδέα του έρωτα), θυμάμαι στο άκυρο κάτι μαγικές στιγμές και κλαίω πολύ και κλαίω συχνά. δεν μπορεί αυτός ο θρήνος να τελειώσει 1 χρόνο τώρα γιατί με έψαχνε μέχρι τώρα. προσπαθώ να θυμάμαι οτι δεν ήταν λόγω κάποιου βαθιού συναισθήματος αλλά απο την άρρωστη ανάγκη του να χειριστεί, να σκηνοθετήσει τα πράματα για να πάρει την επιβεβαίωσή του, σαν εγώ να έπρεπε να είμαι η μαριονέτα. κι αυτό με πληγώνει και με θυμώνει. με εμένα θυμώνω. δεν έχω απομακρυνθεί από φίλους και οικογένεια, αλλά δε μπορώ να με φανταστώ με κάποιον άλλον (στο κρεββάτι ειδικά). νιώθω τέτοιο κενό ώρες ώρες, ότι κανείς ποτέ δε θα καταλάβει πως είναι να περνάς κάτι τέτοιο... με συγχωρείτε αν μονοπώλησα το θέμα και ευχαριστώ θερμά όποιον κάνει τον κόπο να διαβάσει.

[Ααχχιιννοοςς]

Εγω δεν ξερω αν ειμαι οριακη ειναι πολυ πιθανο, εχω πολλα συμπτωματα και η σχεση με τον εαυτο μου με κανει να υποφερω πολυ. Και η σχεση με τον συντροφο μου, που μπορει να μην ειναι πλεον συντροφος μου, επισης. Δεν εχω κοιμηθει, κλαιω συνεχεια. Τον αγαπαω υπερμετρα και ξερω οτι με αγαπαει αλλα καποιες φορες μπαινουμε σε κατι μονοπατια και κανουμε κακο ο ενας στον αλλον και συμπεριφερομαι παρα πολυ ασχημα και παρορμητικα. Δεν ειναι σαφη τα ορια της ασθενειας και του χαρακτηρα. Νιωθω οτι δεν ζω αν δεν τον ακουμπαω. Εχω πιει δυο λιτρα κρασι και εχω παρει ηρεμιστικο ελπιζω να μην παθω τιποτα, δεν νομιζω... Αρρωστια και κολαση ωρες ωρες μεσα σε 1 ωρα μπορει να γαμηθει το συμπαν.

[axl100]

Παιδια πως αντιμετωπιζεται ενα τετοιο ατομο?

[cod]

Ξωτικό,μιας και εγω εβαλα το θρεντ,να σου πω πως περα απο την ερωτικη σχεση που ειχα με 2 οριακες δεσποινιδες,γνωρισα και συναναστραφηκα με αρκετους οριακους κατα τη διαρκεια της νοσηλειας μου.δεν ειναι δα και μεγαλο το δειγμα,αλλα κανει αυτο που λεω εστω και λιγο εδρασιμο.αν εσυ δεν ταλαιπωρεις κανεναν δεν υπαρχει λογος να θιγεσαι.η αληθεια ειναι πως δεν ηθελα να γενικευτει το θεμα ουτε να στοχοποιηθουν ανθρωποι που πασχουν απο την συγκεκριμενη νοσο,αλλα ειναι βρε συ οι εμπειριες μου απο την αλλη και δεν μπορω να μην τις κοινωνησω.και φυσικα δεν λεω οτι οι ιδιοι ειναι αποκλειστικα θυτες και οχι θυματα.δεν μπορω καλη μου ομως να μην αναφερω οτι ολοι οι προαναφερομενοι οταν βρεθηκε κατι καλο στον διαβα τους,το κατεστρεψαν μονοι τους.τελος παντων,ζηταω συγγνωμη σε οποιον θεωρει εαυτον θιγμενο

[colemon]

Απ'οτι βλεπω πολυ την εχουν πατησει!!Ετσι ειναι,αν δε το ζησει δε μπορεισ να το νιωσεις...Με αυτους τους ανθρωπους μπαινεις στο 'πετσι ' ενος ρολου που ανγκαζεσαι να παιξεις γιατι σε εχει εξειδανικευσει τοσο πολυ που απορεις αν θα ξαναβρεις τετοιο συντροφο!!Περασα παρα παρα πολλα...με ειχε χωρισει χψρις υπερβολες πανω απο 40 φορες...για χαζομαρες..Τη δευτερα για παραδειγμα ειμουν ο πριγκηπας που ηθελε να κανει οικογενεια μαζι του..ο ιδανικος..κανεις σαν εμ,ενα και τη Τριτη με πετουσε εξω απο το σπιτι για αηδιες!!Και απορουσα παντα και τη ρωτουσα...μα χθες μου ελεγες οτι αυτο και αυτο..πως αλλζεις γνωμη και η παντηση ηταν 'τοτε τα ενιωθα'..μια αρρωστη κατασταση που φανταζομαι πολλοι την εχουν ζησει!!!Ανακοινωσα αρραβωνες στους δικους της..χαρες φιλια..ετοιμασιες και την επομενη εβδομαδα με χωριζε...Να αναρωτιεμαι συνεχεια τι φταει..τι..να με κανει να νιωθω τυψεις για ολα!!!!!!ΤΩρα εχουμε χωρισει 2 μηνες χωρις καμια εποικινωνια,προπσαθω να το ξεπερασω,ειναι πολυ δυσκολο,εχω κανει ζημια και στη δουλεια μου γιαυτο!!Και το εκανε ο θεος και μιλησα με τον κολλητου του αδεφου της που εκαναν παρεα..και μου επιβεβαιωσε ολα αυτα...!!!!!!Τι να πω...απλα ειναι κριμα να υπαρχουν ελευθεροι αυτοι οι ανθρωποι και να πληγωνουν ν α 'μαχαιρωνουν' κοσμο και να φευγουν!!!!

[colemon]

Μα γιαυτο παραταει πρωτος/η τις σχεσεις!Δεν αντεχει την ιδεα της εγκαταλειψης...Η πρωην μου εμαθα οτι αυτη τους παρατουσε παντα!!!Μιλησα με το παιδι που ειχε 4 χρονια....χρυσο παιδι!!!Τον ειχε πεταξει εξω πολλες φορες...οπως και τον προπρωην..δε νομιζω να ειναι τυχαιο....