Σχεση με οριακο/η.Υπαρχει κανεις που ΔΕΝ κακοπερασε?

[Alexander1981]

Η αληθεια ειναι πιο πολυ κακοπερνας και βασανιζεσαι οταν σε διωξει οριστικα η φυγεις απο μονος, παρα οσο εισαστε μαζι. Ειναι μια πολυ ασχημη συναισθηματικη εμπειρια. Για να κατανοησουν οσοι δεν το εχουν περασει, φανταστειτε τον αγαπημενο σας αδερφο- μανα- φιλο, να αρχιζει να σου φερεται καποια στιγμη ανα τακτα διαστηματα αλλοπροσαλα, υποτιμητικα, προσβλητικα, να αντιλαμβανεσαι οτι κατι κακο συμβαινει και να μην σου βγαινει να τον βρισεις κτλ επειδη τον αγαπάς. Δεν μπορεις να χωνεψεις οτι δεν σε αγαπαει και τα συναισθηματα σου να τρωνε ενα πρωτογνωρο αρρωστημενο σκωτσεζικο ντουζ.
Βαλε μετα που μαθαινεις οτι ο αγαπημενος σου αδερφουλης τελικα του βγηκε ψυχολογικο προβλημα και δεν πολυκατανοει τι κανει, αλλα αν πας να τον δεις θα συνεχισει να σε πικραινει σε καθε ευκαιρια.

Θα ήθελα να κουβεντιάσουμε πάνω σε αυτό αν μπορείς και δεις το μήνυμα

[Alexander1981]

Καλησπέρα σε όλους!! Λυπάμαι πολύ για τον πόνο που έχουν βιώσει κάποιοι, έχοντας σχέση με οριακό/οριακή...Ειλικρινά!!
Πριν λίγες μέρες διαγνώστηκα με Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας. Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Απο τη μια χαίρομαι, γιατί μετά απο τόσα χρόνια το οδυνηρό μοτίβο συμπεριφοράς αποκρυπρογραφείται επιτέλους και απο την άλλη, τρομάζω πάρα πολύ απο την σκληρη αυτή ταμπέλα. Στο μεταξύ είμαι κ η ίδια επαγγελματίας υγείας και η όλη κατάσταση μου φαίνεται τραγικο-κωμική..
Ως προς την ποιότητα των σχέσεων που περιγράφονται παραπάνω, η ταύτισή μου είναι αναπόφευκτη. Δυστυχώς!! Όμως εαν μπορούσα να δικαιολογήσω κάπως το μοτίβο αυτό συμπεροφοράς, θα έλεγα ότι υπάρχουν λόγοι πίσω απο αυτή. Οι οριακοί άνθρωποι, υπήρξαν συνήθως παραμελημένα/κακοποιημένα παιδιά. Παιδιά τα οποία παρά τις γιγάντιες προσπάθειές τους να γίνουν αποδεκτοί, αγαπητοί, απορρίφθηκαν πολλές φορές. Η ενήλικη, λοιπόν, πια συμπεροφορά του παιδιού, είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Αναμένει την απόρριψη... τρέμει την εγκατάλειψη.. και ο διογκωμένος αυτός φόβος μετατρέπεται σε άμυνα.. "Θα σε προλάβω, πριν με παρατήσεις", λέει και το κάνει πράξη χωρις δεύτερη σκέψη. Πονάει αφόρητα και ας μην γινεται αντιληπτό.. Εγώ προσωπικά, κάθε φορά που προλάβαινα μια υποτιθέμενη εγκατάλειψη, πονούσα φρικτά.. Ξαναζείς την παιδική σου εγκατάλειψη ξανά και ξανά χωρίς τέλος. Ζεις με την ιδέα οτι ο άλλος κάποια στιγμη θα σε προδόσει, οπότε πάντα περιμένεις αυτή τη στιγμή, ψάχνοντας ασταμάτητα στη συμπεριφορά του συντρόφου σου σημάδια που να πιστωποιούν αυτή τη προδοσία. Πόσο φρικτό! Ως προς τις προσβολές τώρα που εκτοξεύει ένας οριακός στον/στην συντροφό του, δεν είναι παρά προβολές των προσβολές που βίωσε κ ο ίδιος σε κάποια στιγμη της ζωής του... Η ανάγκη επιβεβαίωσης απο την άλλη, είναι διαρκής. Δεν έχει σημασία πόσο όμορφος, μορφωμένος, γοητεύτικός είσαι, δεν είσαι ποτέ αρκετός... και αυτό προκαλεί τη ζηλεια.. Εγώ προσωπικά θεωρούμαι εντυπωσιακή - γοητευτική γυναίκα.... και όμως για μένα δεν είμαι ποτέ αρκετά αδύνατη, αρκετά μορφωμένη... Αντιλαμβάνομαι απόλυτα τα συναισθήματα, το δράμα των ανθρώπων γύρω μου, είμαι ικανή να βρω λειτουργικές λύσεις.. όμως τι γίνεται με εμένα? Πως μπόρεσα να μην αντιληφθω την πάθησή μου..? Πως είναι όλα τόσα μπερδεμένα σχετικά με τον δικό μου εαυτό...

Μπορούμε να συζητήσουμε πάνω σε αυτό;