ειμαι ζωντανος-νεκρος?

[carrot]

δεν ξερω πως και απο που να αρχισω το θεμα ειναι πολυσυνθετο η ετσι νομιζω...
ειμαι κλειστος ανθρωπος απο παιδακι, παραλληλα και αδιαφορος για οτιδηποτε επισης απο παιδακι
απο επιλογη μου δεν εχω κοπελα ουτε φιλους μονο γνωστες και γνωστους
ειμαι ανθρωπος που βοηθαω τους παντες αλλα δεν νιωθω συμπαθεια για κανενα ουτε εχω κανει κακο σε κανεναν . δεν θεωρω την ζωη κατι σπουδαιο ουτε τον ευατο μου δεν νιωθω καλα ουτε ασχημα με εμενα δεν εχω τασεις αυτοκτονιας ουτε κινητρο για να ζησω περιμενω υπομονετικα να περασουν τα χρονια, οχι δεν ειμαι δειλος απαθης ειμαι περνανε απο μπροστα μου ευκαιριες για σχεσεις για φιλιες και εγω καθομαι απλα εκει δεν αφορουν εμενα ολα αυτα το μονο που φοβαμαι-συχενομαι ειναι οταν θα "πρεπει" να σερβιρω καποιο παραμυθι για να με αφησουν στην ησυχια μου δεν καταλαβαινω γιατι θα πρεπει να ασχολουνται μαζι μου η μαλλον για την ακριβεια πως μπορουν να ενδιαφερονται για εμενα. ισως με λιγα λογια επρεπε να πω οτι δεν ζω δεν εχω κανενα ενδιαφερον για εμενα τα γραφω ολα αυτα γιατι τις τελευταιες μερες η στρατια απο δικαιολογιες που εφτιαξα για να καλυψω την αληθινη? μου φυση ειναι ενα βημα πριν την καταρευση της και αυτο μου προκαλει αφορητο ψυχικο πονο δεν ξερω πως να αντιδρασω να παραδεχτω την γενικη αδιαφορια μου προς καθε τι? την ατολμια μου να μιλησω? να προσπαθησω να ζησω και εγω και αν ναι πως γινεται αυτο και κυριως απο που ξεκιναμε?
ευχαριστω προκαταβολικα οποιον προσπαθησει να μου εξηγησει τι ειμαι και τι πρεπει να κανω...

just that

http://en.wikipedia.org/wiki/Human_brain

[apathy]

δεν ξερω πως και απο που να αρχισω το θεμα ειναι πολυσυνθετο η ετσι νομιζω...
ειμαι κλειστος ανθρωπος απο παιδακι, παραλληλα και αδιαφορος για οτιδηποτε επισης απο παιδακι
απο επιλογη μου δεν εχω κοπελα ουτε φιλους μονο γνωστες και γνωστους
ειμαι ανθρωπος που βοηθαω τους παντες αλλα δεν νιωθω συμπαθεια για κανενα ουτε εχω κανει κακο σε κανεναν . δεν θεωρω την ζωη κατι σπουδαιο ουτε τον ευατο μου δεν νιωθω καλα ουτε ασχημα με εμενα δεν εχω τασεις αυτοκτονιας ουτε κινητρο για να ζησω περιμενω υπομονετικα να περασουν τα χρονια, οχι δεν ειμαι δειλος απαθης ειμαι περνανε απο μπροστα μου ευκαιριες για σχεσεις για φιλιες και εγω καθομαι απλα εκει δεν αφορουν εμενα ολα αυτα το μονο που φοβαμαι-συχενομαι ειναι οταν θα "πρεπει" να σερβιρω καποιο παραμυθι για να με αφησουν στην ησυχια μου δεν καταλαβαινω γιατι θα πρεπει να ασχολουνται μαζι μου η μαλλον για την ακριβεια πως μπορουν να ενδιαφερονται για εμενα. ισως με λιγα λογια επρεπε να πω οτι δεν ζω δεν εχω κανενα ενδιαφερον για εμενα τα γραφω ολα αυτα γιατι τις τελευταιες μερες η στρατια απο δικαιολογιες που εφτιαξα για να καλυψω την αληθινη? μου φυση ειναι ενα βημα πριν την καταρευση της και αυτο μου προκαλει αφορητο ψυχικο πονο δεν ξερω πως να αντιδρασω να παραδεχτω την γενικη αδιαφορια μου προς καθε τι? την ατολμια μου να μιλησω? να προσπαθησω να ζησω και εγω και αν ναι πως γινεται αυτο και κυριως απο που ξεκιναμε?
ευχαριστω προκαταβολικα οποιον προσπαθησει να μου εξηγησει τι ειμαι και τι πρεπει να κανω...

Επιστρέφω στο φόρουμ μετά από 1+ χρόνο απουσίας και έπεσα τυχαία σ'αυτό το ποστ. Από τα λεγόμενα σου θα συμφωνήσω ότι παρουσιάζεις έντονα αρκετά χαρακτηριστικά συμπτώματα σχιζοειδούς διαταραχής. Αν ρίξεις μια ματιά στο πρώτο μου ποστ εδώ πιστεύω θα βρεις αρκετά κοινά σημεία. Η ανάγκη δημιουργίας πλασματικής εξωτερικής εικόνας για να μην αποκαλυφθεί το πως πραγματικά (δεν) αισθανόμαστε χαρακτηρίζει ολόκληρη υποκατηρία γνωστή ως "μυστικός σχιζοειδής". Τυπικά ανήκω κι εγώ μάλλον στην ίδια κατηγορία - με εξαίρεση 1 πρόσωπο, δεν το έχω συζητήσει με κανέναν εκτός του ανώνυμου διαδικτύου. Όσο περνάν τα χρόνια όμως και η απάθειά μου μεγαλώνει, τόσο μειώνεται και το κίνητρο μου να κρύβομαι και να βρίσκω δικαιολογίες. Ευτυχώς τώρα που οι επαφές μου εκτός δουλειάς μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού σπάνια χρειάζομαι δικαιολογίες. Αν καταφέρω να βρω και δουλειά από απόσταση όπως επιδιώκω, θα γίνω σχεδόν κανονικός ερημίτης.

Για παραπάνω πληροφορίες και ανταλλαγή εμπειριών, αν ξέρεις αγγλικά υπάρχει ένα φόρουμ επικεντρωμένο στη σχιζοειδή προσωπικότητα. Στείλε μου ΠΜ αν ενδιαφέρεσαι και δεν το βρεις μόνος σου.

[hidden]

Νομίζω πως και εγώ παρουσιάζω έντονα χαρακτηριστικά σχιζοειδούς προσωπικότητας. Καιρό (πολύ καιρό) έψαχνα να βρω ένα τρόπο να "περιγράψω" τον τρόπο που ζω και νιώθω. Διαβάζοντας το άρθρο για την σχιζοειδή προσωπικότητα είδα πολλά πράγματα που ταιριάζουν στον τρόπο που ζω και συμπεριφέρομαι. Το θέμα είναι ότι εγώ προσωπικά αμφιταλαντεύομαι για τον είναι θα πρέπει να το δεχτώ ή αν θα πρέπει να (προσπαθήσω να) το αλλάξω.

Ευτυχώς τώρα που οι επαφές μου εκτός δουλειάς μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού σπάνια χρειάζομαι δικαιολογίες. Αν καταφέρω να βρω και δουλειά από απόσταση όπως επιδιώκω, θα γίνω σχεδόν κανονικός ερημίτης.

Αυτό ακριβώς παρατηρώ και εγώ στη ζωή μου. Τον τελευταίο καιρό, σιγά σιγά, μειώνω τις επαφές μου για να μην σταματήσω λέω ψέματα/ιστορίες/δικαιολογίες.
Και έχω πολλές φορές σκεφτεί να βρω "δουλειά από το σπίτι" για να σταματήσω να λέω ιστορίες για την προσωπική μου ζωή στην δουλειά.

Για παραπάνω πληροφορίες και ανταλλαγή εμπειριών, αν ξέρεις αγγλικά υπάρχει ένα φόρουμ επικεντρωμένο στη σχιζοειδή προσωπικότητα. Στείλε μου ΠΜ αν ενδιαφέρεσαι και δεν το βρεις μόνος σου.

Αν δεν έχεις πρόβλημα, μπορείς να μου στείλεις σε PM το link για το φόρουμ?

[PostMortem]

δεν ξερω πως και απο που να αρχισω το θεμα ειναι πολυσυνθετο η ετσι νομιζω...
ειμαι κλειστος ανθρωπος απο παιδακι, παραλληλα και αδιαφορος για οτιδηποτε επισης απο παιδακι
απο επιλογη μου δεν εχω κοπελα ουτε φιλους μονο γνωστες και γνωστους
ειμαι ανθρωπος που βοηθαω τους παντες αλλα δεν νιωθω συμπαθεια για κανενα ουτε εχω κανει κακο σε κανεναν . δεν θεωρω την ζωη κατι σπουδαιο ουτε τον ευατο μου δεν νιωθω καλα ουτε ασχημα με εμενα δεν εχω τασεις αυτοκτονιας ουτε κινητρο για να ζησω περιμενω υπομονετικα να περασουν τα χρονια, οχι δεν ειμαι δειλος απαθης ειμαι περνανε απο μπροστα μου ευκαιριες για σχεσεις για φιλιες και εγω καθομαι απλα εκει δεν αφορουν εμενα ολα αυτα το μονο που φοβαμαι-συχενομαι ειναι οταν θα "πρεπει" να σερβιρω καποιο παραμυθι για να με αφησουν στην ησυχια μου δεν καταλαβαινω γιατι θα πρεπει να ασχολουνται μαζι μου η μαλλον για την ακριβεια πως μπορουν να ενδιαφερονται για εμενα. ισως με λιγα λογια επρεπε να πω οτι δεν ζω δεν εχω κανενα ενδιαφερον για εμενα τα γραφω ολα αυτα γιατι τις τελευταιες μερες η στρατια απο δικαιολογιες που εφτιαξα για να καλυψω την αληθινη? μου φυση ειναι ενα βημα πριν την καταρευση της και αυτο μου προκαλει αφορητο ψυχικο πονο δεν ξερω πως να αντιδρασω να παραδεχτω την γενικη αδιαφορια μου προς καθε τι? την ατολμια μου να μιλησω? να προσπαθησω να ζησω και εγω και αν ναι πως γινεται αυτο και κυριως απο που ξεκιναμε?
ευχαριστω προκαταβολικα οποιον προσπαθησει να μου εξηγησει τι ειμαι και τι πρεπει να κανω...

gounar σε καταλαβαίνω απόλυτα. Και εγω αυτη την περίοδο δεν εχω ουτε φίλους ούτε σχέση και η αλήθεια ειναι οτι ψυχολογικά αλλα και σε άλλους τομείς αισθάνομαι πιο ελεύθερη και ξέγνοιαστη απο ποτέ. Ίσως επειδή νοιάζομαι και βοηθάω πολύ τους εκάστοτε φίλους μου αυτο με βαραίνει και κουράστηκα πια να με χρησιμοποιούν και να φεύγουν.Και εγω λεω ψέμματα οποτε με ρωτάνε γνωστοί κατι προσωπικό γιατι ξέρω οτι αν καποιος μάθαινε την αλήθεια θα με θεωρούσε περίεργη ή οτι έχω καποιο πρόβλημα. Απάντηση στο αν θα πρεπει να αλλάξεις τρόπο ζωής μπορείς να δώσεις μόνο εσύ και κανένας άλλος. Κάνε οτι σε ευχαριστεί. Όσο για την απάθεια μήπως είναι μηχανισμός άμυνας?

[Gypsy Cello]

Επιστρέφω στο φόρουμ μετά από 1+ χρόνο απουσίας και έπεσα τυχαία σ'αυτό το ποστ. Από τα λεγόμενα σου θα συμφωνήσω ότι παρουσιάζεις έντονα αρκετά χαρακτηριστικά συμπτώματα σχιζοειδούς διαταραχής. Αν ρίξεις μια ματιά στο πρώτο μου ποστ εδώ πιστεύω θα βρεις αρκετά κοινά σημεία. Η ανάγκη δημιουργίας πλασματικής εξωτερικής εικόνας για να μην αποκαλυφθεί το πως πραγματικά (δεν) αισθανόμαστε χαρακτηρίζει ολόκληρη υποκατηρία γνωστή ως "μυστικός σχιζοειδής". Τυπικά ανήκω κι εγώ μάλλον στην ίδια κατηγορία - με εξαίρεση 1 πρόσωπο, δεν το έχω συζητήσει με κανέναν εκτός του ανώνυμου διαδικτύου. Όσο περνάν τα χρόνια όμως και η απάθειά μου μεγαλώνει, τόσο μειώνεται και το κίνητρο μου να κρύβομαι και να βρίσκω δικαιολογίες. Ευτυχώς τώρα που οι επαφές μου εκτός δουλειάς μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού σπάνια χρειάζομαι δικαιολογίες. Αν καταφέρω να βρω και δουλειά από απόσταση όπως επιδιώκω, θα γίνω σχεδόν κανονικός ερημίτης.

Για παραπάνω πληροφορίες και ανταλλαγή εμπειριών, αν ξέρεις αγγλικά υπάρχει ένα φόρουμ επικεντρωμένο στη σχιζοειδή προσωπικότητα. Στείλε μου ΠΜ αν ενδιαφέρεσαι και δεν το βρεις μόνος σου.

Οι σχιζοειδείς μυστικοπαθείς δεν είναι έτσι κι αλλιώς; Το μυστικός σχιζοειδής μου φαίνεται σχήμα οξύμωρο.

[gounar]

υποκατηγορια ειπε δεν ξερω αν υπαρχει τετοιο πραγμα αλλα αν καταλαβαινω σωστα εννοεις οτι κρυβομαστε και προσπαθουμε να φαινομαστε φυσιολογικοι τοτε θα μπορουσα να δω τον εαυτο μου καπου να αναγνωρισω πολλα σημαδια του εγω μου παρακατω ομως τι γινεται εσυ πχ τι κανεις..

[Gypsy Cello]

υποκατηγορια ειπε δεν ξερω αν υπαρχει τετοιο πραγμα αλλα αν καταλαβαινω σωστα εννοεις οτι κρυβομαστε και προσπαθουμε να φαινομαστε φυσιολογικοι τοτε θα μπορουσα να δω τον εαυτο μου καπου να αναγνωρισω πολλα σημαδια του εγω μου παρακατω ομως τι γινεται εσυ πχ τι κανεις..

Άλλο να είσαι μυστικοπαθής από την φύση σου και άλλο να κρύβεις το γεγονός ότι δεν αισθάνεσαι ΤΙΠΟΤΑ.

[PostMortem]

Οι σχιζοειδείς μυστικοπαθείς δεν είναι έτσι κι αλλιώς; Το μυστικός σχιζοειδής μου φαίνεται σχήμα οξύμωρο.

Νομιζω οτι καποιοι κρυβουν το οτι δεν ειναι σαν τους υπολοιπους και καποιους δεν τους νοιαζει και το αφήνουν να φαίνεται.
Παιδια δεν νομιζω οτι δεν νιώθουμε ΤΙΠΟΤΑ , τουλαχιστον για μενα που πιστευω οτι ειμαι σε αυτη τη κατηγορία κατι λιγα αισθανομαι ακόμα. Απλα εχει κλεισει ο διακοπτης των συναισθημάτων για να προστατευτώ. Σαν ρελε ενα πραγμα :P Και δεν ειναι οτι γουστάρω να είμαι ετσι..ναι οκ ειμαι απο την φυση μου κλειστο ατομο αλλα ειμαι ανοιχτη και στους ανθρωπους. Αν εκανα παρεα με ατομα ομοια μου θα θεωρούμουν φυσιολογική και θα ένιωθα φυσιολογική οποτε δεν θα κρυβομουν κιολας. Πιστευω οτι στους περισσοτερους αυτο ισχύει.

Αν το καλοσκεφτείτε ειναι ολα τα συμπτώματα μηχανισμός άμυνας σε κακές εμπειρίες.

[keep_walking]

Δεν υπαρχει δεν αισθανομαι τιποτα.

Να και ενα κουιζ.

Πως μπορουμε να ξερουμε οτι αναλογικα με τους αλλους αισθανομαστε "λιγοτερο" ή "περισσοτερο"? Αφου ειμαστε κλεισμενοι στον οργανισμο μας.

Δεν ξερω εαν υπαρχει τιποτα οργανα να σε καλωδιωσουν να το μετρησουν...εαν εχει γινει κατι τετοιο.

Εγω θα ελεγα οτι καποιοι βουτανε σε "συγκινησεις" και φαινονται φυσικα πιο ζωντανοι απο αλλους πχ που καθονται στο πισι ολη μερα χωρις "δυνατες εμπειριες" για παραδειγμα.

Οχι δεν ειναι καθολου το ιδιο και μαλλον αυτος που δεν εχει ψηθει κιολας στις συγκινησεις του ερχεται ο ουρανος σφοντυλι εαν συναντησει καμμια...ετσι λεω εγω τουλαχιστον , μπορει να κανω λαθος.

[Gypsy Cello]

Νομιζω οτι καποιοι κρυβουν το οτι δεν ειναι σαν τους υπολοιπους και καποιους δεν τους νοιαζει και το αφήνουν να φαίνεται.
Παιδια δεν νομιζω οτι δεν νιώθουμε ΤΙΠΟΤΑ , τουλαχιστον για μενα που πιστευω οτι ειμαι σε αυτη τη κατηγορία κατι λιγα αισθανομαι ακόμα. Απλα εχει κλεισει ο διακοπτης των συναισθημάτων για να προστατευτώ. Σαν ρελε ενα πραγμα :P Και δεν ειναι οτι γουστάρω να είμαι ετσι..ναι οκ ειμαι απο την φυση μου κλειστο ατομο αλλα ειμαι ανοιχτη και στους ανθρωπους. Αν εκανα παρεα με ατομα ομοια μου θα θεωρούμουν φυσιολογική και θα ένιωθα φυσιολογική οποτε δεν θα κρυβομουν κιολας. Πιστευω οτι στους περισσοτερους αυτο ισχύει.

Αν το καλοσκεφτείτε ειναι ολα τα συμπτώματα μηχανισμός άμυνας σε κακές εμπειρίες.

Είσαι σίγουρη ότι ανήκεις σε αυτή τη κατηγορία ή μήπως σου φαίνεται; Έχεις μιλήσει με ψυχολόγο; Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι αυτό που είμαστε.

[PostMortem]

Δεν υπαρχει δεν αισθανομαι τιποτα.

Να και ενα κουιζ.

Πως μπορουμε να ξερουμε οτι αναλογικα με τους αλλους αισθανομαστε "λιγοτερο" ή "περισσοτερο"? Αφου ειμαστε κλεισμενοι στον οργανισμο μας.

Δεν ξερω εαν υπαρχει τιποτα οργανα να σε καλωδιωσουν να το μετρησουν...εαν εχει γινει κατι τετοιο.

Εγω θα ελεγα οτι καποιοι βουτανε σε "συγκινησεις" και φαινονται φυσικα πιο ζωντανοι απο αλλους πχ που καθονται στο πισι ολη μερα χωρις "δυνατες εμπειριες" για παραδειγμα.

Οχι δεν ειναι καθολου το ιδιο και μαλλον αυτος που δεν εχει ψηθει κιολας στις συγκινησεις του ερχεται ο ουρανος σφοντυλι εαν συναντησει καμμια...ετσι λεω εγω τουλαχιστον , μπορει να κανω λαθος.

+φωνώ με όλα. Απλα το δεν νιώθω απολύτως τίποτα δεν πιστεύω οτι ισχύει. Προφανώς και νιώθουμε κατι για να μας απασχολεί έστω.

[PostMortem]

Είσαι σίγουρη ότι ανήκεις σε αυτή τη κατηγορία ή μήπως σου φαίνεται; Έχεις μιλήσει με ψυχολόγο; Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι αυτό που είμαστε.

Δεν χρειάζεται να μιλήσω με ψυχολόγο. Πιστεύω οτι όλοι είμαστε ικανοί να αναγνωρίσουμε τι μας συμβαίνει, τι είναι λάθος και απο τι πάσχουμε αν πάσχουμε. Δεν μ αρεσουν οι ταμπέλες και πιστεύω οτι ολες αυτες οι ασθένειες και οι διαταραχές προσωπικότητας ειναι ενα μάτσο μπούρδες. Απλα τις χρησιμοποιούμε για να συννενοούμαστε και για να αναγνωρίσουμε το οποιοδήποτε θέμα έχουμε. Το μόνο που ξέρω είναι οτι κατα 90% οτι περιέγραψε ο gounar το βιώνω και εγώ. Το υπόλοιπο 10% ειναι απλα λιγο διαφορετικό απο εκείνου αλλα ειναι στην ιδια κατηγορία με τα υπόλοιπα. Το μόνο που με ενοχλεί ειναι οτι πρεπει να κρύβω το ποια είμαι γιατι οποιος/α ειναι διαφορετικός/η τον/την παίρνουν με κακό μάτι, τον/την σχολιάζουν αρνητικά και συνήθως τον/την αποκαλουν τρελο/η.

Και ναι ειναι δυσκολο να ορίσουμε οι ιδιοι το ποιοι είμαστε, εμενα μου πήρε πολυ καιρό, αλλα σίγουρα δεν ειναι ακατόρθωτο και σίγουρα οσο μεγαλώνεις ανακαλύπτεις παραπάνω πράγματα για το ποιος/α είσαι αλλα σίγουρα ενας ξένος δεν σε ξέρει καλύτερα απ οτι εσύ τον εαυτό σου. Και ας μην ξεχνάμε οτι στον ψυχολόγο μπορείς να πεις ψέμματα και να μην μάθει ποτε ποιος είσαι στον εαυτό σου όμως καποια στιγμή δεν θα μπορεις να κρυφτείς πισω απο ενα ψέμα.

[Gypsy Cello]

Δεν χρειάζεται να μιλήσω με ψυχολόγο. Πιστεύω οτι όλοι είμαστε ικανοί να αναγνωρίσουμε τι μας συμβαίνει, τι είναι λάθος και απο τι πάσχουμε αν πάσχουμε. Δεν μ αρεσουν οι ταμπέλες και πιστεύω οτι ολες αυτες οι ασθένειες και οι διαταραχές προσωπικότητας ειναι ενα μάτσο μπούρδες. Απλα τις χρησιμοποιούμε για να συννενοούμαστε και για να αναγνωρίσουμε το οποιοδήποτε θέμα έχουμε. Το μόνο που ξέρω είναι οτι κατα 90% οτι περιέγραψε ο gounar το βιώνω και εγώ. Το υπόλοιπο 10% ειναι απλα λιγο διαφορετικό απο εκείνου αλλα ειναι στην ιδια κατηγορία με τα υπόλοιπα. Το μόνο που με ενοχλεί ειναι οτι πρεπει να κρύβω το ποια είμαι γιατι οποιος/α ειναι διαφορετικός/η τον/την παίρνουν με κακό μάτι, τον/την σχολιάζουν αρνητικά και συνήθως τον/την αποκαλουν τρελο/η.

Και ναι ειναι δυσκολο να ορίσουμε οι ιδιοι το ποιοι είμαστε, εμενα μου πήρε πολυ καιρό, αλλα σίγουρα δεν ειναι ακατόρθωτο και σίγουρα οσο μεγαλώνεις ανακαλύπτεις παραπάνω πράγματα για το ποιος/α είσαι αλλα σίγουρα ενας ξένος δεν σε ξέρει καλύτερα απ οτι εσύ τον εαυτό σου. Και ας μην ξεχνάμε οτι στον ψυχολόγο μπορείς να πεις ψέμματα και να μην μάθει ποτε ποιος είσαι στον εαυτό σου όμως καποια στιγμή δεν θα μπορεις να κρυφτείς πισω απο ενα ψέμα.

Εντάξει, εσύ είσαι και μικρή, ακόμα ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Στον ψυχολόγο αναφέρθηκα με την προυπόθεση ότι του λες την απόλυτη αλήθεια για ό, τι αισθάνεσαι.

[panos86]

Δεν χρειάζεται να μιλήσω με ψυχολόγο. Πιστεύω οτι όλοι είμαστε ικανοί να αναγνωρίσουμε τι μας συμβαίνει, τι είναι λάθος και απο τι πάσχουμε αν πάσχουμε. Δεν μ αρεσουν οι ταμπέλες και πιστεύω οτι ολες αυτες οι ασθένειες και οι διαταραχές προσωπικότητας ειναι ενα μάτσο μπούρδες. Απλα τις χρησιμοποιούμε για να συννενοούμαστε και για να αναγνωρίσουμε το οποιοδήποτε θέμα έχουμε. Το μόνο που ξέρω είναι οτι κατα 90% οτι περιέγραψε ο gounar το βιώνω και εγώ. Το υπόλοιπο 10% ειναι απλα λιγο διαφορετικό απο εκείνου αλλα ειναι στην ιδια κατηγορία με τα υπόλοιπα. Το μόνο που με ενοχλεί ειναι οτι πρεπει να κρύβω το ποια είμαι γιατι οποιος/α ειναι διαφορετικός/η τον/την παίρνουν με κακό μάτι, τον/την σχολιάζουν αρνητικά και συνήθως τον/την αποκαλουν τρελο/η.

Και ναι ειναι δυσκολο να ορίσουμε οι ιδιοι το ποιοι είμαστε, εμενα μου πήρε πολυ καιρό, αλλα σίγουρα δεν ειναι ακατόρθωτο και σίγουρα οσο μεγαλώνεις ανακαλύπτεις παραπάνω πράγματα για το ποιος/α είσαι αλλα σίγουρα ενας ξένος δεν σε ξέρει καλύτερα απ οτι εσύ τον εαυτό σου. Και ας μην ξεχνάμε οτι στον ψυχολόγο μπορείς να πεις ψέμματα και να μην μάθει ποτε ποιος είσαι στον εαυτό σου όμως καποια στιγμή δεν θα μπορεις να κρυφτείς πισω απο ενα ψέμα.

συμφωνώ απόλυτα

[keep_walking]

Δεν χρειάζεται να μιλήσω με ψυχολόγο. Πιστεύω οτι όλοι είμαστε ικανοί να αναγνωρίσουμε τι μας συμβαίνει, τι είναι λάθος και απο τι πάσχουμε αν πάσχουμε. Δεν μ αρεσουν οι ταμπέλες και πιστεύω οτι ολες αυτες οι ασθένειες και οι διαταραχές προσωπικότητας ειναι ενα μάτσο μπούρδες. Απλα τις χρησιμοποιούμε για να συννενοούμαστε και για να αναγνωρίσουμε το οποιοδήποτε θέμα έχουμε. Το μόνο που ξέρω είναι οτι κατα 90% οτι περιέγραψε ο gounar το βιώνω και εγώ. Το υπόλοιπο 10% ειναι απλα λιγο διαφορετικό απο εκείνου αλλα ειναι στην ιδια κατηγορία με τα υπόλοιπα. Το μόνο που με ενοχλεί ειναι οτι πρεπει να κρύβω το ποια είμαι γιατι οποιος/α ειναι διαφορετικός/η τον/την παίρνουν με κακό μάτι, τον/την σχολιάζουν αρνητικά και συνήθως τον/την αποκαλουν τρελο/η.

Και ναι ειναι δυσκολο να ορίσουμε οι ιδιοι το ποιοι είμαστε, εμενα μου πήρε πολυ καιρό, αλλα σίγουρα δεν ειναι ακατόρθωτο και σίγουρα οσο μεγαλώνεις ανακαλύπτεις παραπάνω πράγματα για το ποιος/α είσαι αλλα σίγουρα ενας ξένος δεν σε ξέρει καλύτερα απ οτι εσύ τον εαυτό σου. Και ας μην ξεχνάμε οτι στον ψυχολόγο μπορείς να πεις ψέμματα και να μην μάθει ποτε ποιος είσαι στον εαυτό σου όμως καποια στιγμή δεν θα μπορεις να κρυφτείς πισω απο ενα ψέμα.

Θα το θεσω ετσι...εσυ οταν μιλας με καποιον μπορεις να δεις πραγματα πανω του που δεν μπορει να δει αυτος στον εαυτο του?

Οχι οτι διαφωνω...συμπληρωνω απλως.