Αδιέξοδο

[BloodyKate]

Γεια σας τυχαία βρήκα το φόρουμ αυτό το οποίο μου έδωσε αρκετές απαντήσεις που η ίδια η ψυχίατρος μου απέφευγε να μου δώσει προφανώς θα είχε τους λόγους της δεν την αντιπαθώ στην παρούσα φάση τουλάχιστον :Ρ . Πριν ένα χρόνο πήγα μετά από πολλή πίεση σε ψυχίατρο ε.. στην τελική πήγα κι εγώ να τους αποδείξω ότι είμαι υγειής.. Η κυρία που με παρακολουθεί μου είπε ότι έχω οριακή διαταραχή όταν το άκουσα έπεσαν τα σαγόνια μου στο πάτωμα.. Ήμουν συνεργάσιμη και συνεπής λέω θα βοηθήσω τον εαυτό μου πάση θυσία...αν και είχα τις αμφιβολίες μου κλασικά... πέρασαν οι μήνες και η μόνη διαφορά στη ζωή μου ήταν ότι δεν ένιωθα θυμό λύπη ούτε καν χαρά.. σπάνια γελούσα με την καρδιά μου.. και φυσικά αν μου έλεγαν και μια κουβέντα παραπάνω καθόμουν σαν χαζή και την ανεχόμουν και αν ήταν και τίποτα βαρύ απλά έκλαιγα σαν να είμαι θύμα δεν υπήρχε αντίδραση από μέρους μου . Συνέβησαν κι άλλα άσχημα πάνω μου και αποφάσισα να διακόψω τα φάρμακα και τώρα νομίζουν ότι θα τους σκοτώσω και ότι έχω ψύχωση κάτι που δεν έχει αναφέρει η γιατρός, ούτε εγώ φυσικά έχω αναφέρει κάτι για φονους.. προσπάθησα να πιάσω δουλειά είτε μόνη είτε με κάποιο μέσο αλλά δεν τα κατάφερα. Έβαζα στόχους έκανα όνειρα δεν τα κατάφερνα και φυσικά αν τολμούσα να μιλήσω στους δικούς μου γι αυτούς τους στόχους.. γελούσαν όπως πάντα και με κοροιδευαν...ακόμα και όταν έκανα θεραπεία συνέβεναν αυτά. Πλέον τα πράγματα εδώ είναι πολύ άσχημα καθημερινά ακούω κουβέντες του τύπου "θα φέρω εισαγγελέα να σε κλείσω μέσα στο ψυχιατρίο" "απέτυχες στη ζωή σου και αρρώστησες από τις δικές σου επιλογές και επειδή έχεις το γονίδιο" είχα κάποια σχέδια για το καλοκαίρι και τελικά μου απαγόρευσαν να τα πραγματοποίησω. Έχω να βγω από το σπίτι δυο μήνες και τις λίγες φορές που προσπάθησα δεν με άφησαν να βγω έξω είμαι 23 χρονών δεν έχω τίποτα και κανέναν. Σας είπα αρκετά πράγματα για να σας διευκρινήσω ότι προσπαθώ να πιάσω τη ζωή από τα μαλλιά και να κάνω πράγματα που θα μου φέρουν χαρά . Γράφω εδώ γιατί χρειάζομαι να μου πει κάποιος πως να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Όταν δεν κλαίω έχω νεύρα. Βαρέθηκα να κάνω πράγματα για να τους εκδικούμαι με βρισιές και φωνές (σιγά την εκδίκηση δλδ.. χέστρα είμαι και δεν κάνω τίποτα άλλο) σας παρακαλώ πείτε μου καποιος πως να το αντιμετωπίσω όλο αυτό... κάποια παιδιά με οριακή που μίλησαν εδω μίλησαν σαν εμένα μπήκα αμέσως στο νόημα των λέξεων τους .. και απότι καταλαβαίνω οι περισσότεροι από εσάς στέκεστε στα πόδια σας. Το θέλω κι εγώ αυτό. Έχω χάσει τη μπάλα...

[Gypsy Cello]

Γεια σου κορίτσι! Πρώτα απ' όλα να ξέρεις ότι ένας άνθρωπος ο οποίος πάσχει από διαταραχή προσωπικότητας, δεν αντιλαμβάνεται ο ίδιος το πρόβλημα του γιατί μέσα στον δικό του κόσμο όλα του φαίνονται εντάξει. Εσύ είχες υποψίες για το εαυτό σου; Μπήκες στην διαδικασία της αυτοπαρατήρησης; Ή σου φαίνονταν όλα καλά;


Μας μιλάς για οριακή διαταραχ'η προσωπικότητας που είναι μια αρκετά δύσκολη διαταραχή και κάποια από τα συμπτώματα της είναι πολύ χαρακτηριστικά όπως οι αυτοτραυματισμοί. Έχεις δοκιμάσει ποτέ να χαρακωθείς;; Είναι σημαντικό αυτό.


Απ' ότι βλέπω η στάση των δικών σου απέναντι στο πρόβλημα δεν είναι η ενδεδειγμένη. Αυτό είναι καθήκον του ψυχιάτρου γιατί πρέπει κάποιος να εγκλιματίσει σωστά τους ανθρώπους ώστε να μπορέσουν ν' αντεπεξέλθουν σωστά στις ιδιαιτερότητες της ασθένειας.


Αυτή την στιγμή ακολουθείς φαρμακευτική αγωγή; Κάνεις ψυχοθεραπεία; Θα σου πω κάτι πολύ σημαντικό:Μην βλέπεις τον γιατρό σου σαν αντίπαλο, είναι τεράστιο λάθος γιατί θέλει το καλό σου.


Η κοινωνική σου ζωή πως έιναι; Έχεις φίλους; Ενδιαφέροντα; Αν θέλεις κατατόπισε με για να μπορέσω να σε βοηθήσω σωστά.

[BloodyKate]

Σε ευχαριστώ που απάντησες.. Λοιπόν η γιατρός με μπερδεύει μου έδωσε φάρμακα που έπερνα για αρκετούς μήνες πριν λίγες μέρες βαρέθηκα αυτή την κατάσταση που εξηγώ παραπάνω ότι δεν ένιωθα δεν αντιδρούσα δεν μου φενόταν τίποτα αστείο μια ουδέτερη κατάσταση χωρίς να αισθάνομαι τίποτα και είπα να τα βρω με τον παλιό μου εαυτό και να το αντιμετωπίσω με άλλα μέσα το πρόβλημα. Όχι χαρακώματα ναι ξέρω... Κάποιες φορές το έκανα στην εφηβεία περισσότερο από περιέργια.. Αγαπώ τον εαυτό μου και παλεύω όσο μου επιτρέπουν οι συνθήκες για να είμαι καλά. ναι έχω προσπαθήσει να μπω στην φάση αυτή που είπες αυτοπαρατήρησης αλλά είναι δύσκολο.. Η ψυχίατρος κρατάει ουδέτερη στάση. Όταν ανοίξω τέτοιο θέμα με κοιτάει μόνο.. δεν μιλάει και το σταματάω. Κοινωνική ζωή δεν έχω δεν μου το επιτρέπουν... οι ελάχιστοι άνθρωποι που ήταν πρόθυμοι να κάτσουν δίπλα μου εκείνοι τους έδιωχναν... με τούτα και με κείνα ένα χόμπι κατάφερα να έχω μιας και όλα τα άλλα ήταν απαγορευμένα.. ζωγράφιζα πλέον δεν έχω υπομονή να γεμίσω την κόλλα.. αν θέλεις να μάθεις περισσότερα πες μου.

[Gypsy Cello]

Τα φάρμακα πολλές φορές μας θέτουν σε μια κατάσταση καταστολής, ούτε χαρά ούτε λύπη. Το έχω βιώσει και γω αυτό με την κατάθλιψη αλλά για λίγες ημέρες, μετά επανήλθα. Εσένα πόσο σου κράτησε; Ποια ήταν εκείνα τα συμπτώματα που οδήγησαν την γιατρό σου στην διάγνωση της συγκεκριμένης διαταραχής. Δεν σ' ενημερώνει για το τι συμβαίνει; Δεν μου είπες ακριβώς, κάνεις ψυχοθεραπεία; Δηλαδή μιλάτε κιόλας; Πόσο καιρό;

[BloodyKate]

Ναι τώρα ξεκίνησα ψυχοθεραπεία παλιότερα την έβλεπα σπάνια . Ήμουν έτσι αρκετούς μήνες σε αυτή την κατάσταση από τον Οκτώβρη του 2010 μέχρι πριν....δεν θυμάμαι πότε τα κοψα ακριβώς τώρα μέσα στο καλοκαίρι τον ιούλιο. Είναι αρκετά καλή και δεν τη βλέπω όσο συχνά θέλω έχει πολύ φορτομένο πρόγραμμα. Συμπτώματα.. το κενό η μοναξιά οι φόβίες μου που τις περισσότερες φορές γινονταν πραγματικότητα.. Κυρίως η στάση μου στισ σχέσεις με τους ανθρώπους και τα συναισθήματα μου που τη μια τους ήθελα την άλλη όχι και κάτι τέτοια όταν ήμουν με κόσμο γιατί για αρκετό καιρό έλειπα από το σπίτι για σπουδές . εμμ νευρα πολλά νευρα και αδυνατούσα να τα συγκρατήσω έσπαγα πράγματα έκανα ζημιές και κακίες φωνές .. κάτι που δεν μπορούσα τότε να ελεξω και διαταραχές ύπνου προσπαθώ να θυμηθώ περισσότερα τόση ώρα αλλά .... και κάποια συμπτώματα κατάθλιψης που στην πορεία έγιναν κατάθλιψη. Όσο έπερνα εκείνα τα φάρμακα ένιωθα σαν να ήμουν μια άλλη . φοβάμαι να ξαναπάρω

[Gypsy Cello]

Της το έχεις πει αυτό; (και η δικιά μου έχει φορτωμένο πρόγραμμα, άστα να πάνε). Είναι καλύτερα ψυχοθεραπεία σε συνδυασμό με φαρμακοθεραπεία. Δεν στο έχει προτείνει; Είναι η πιο αποτελεσματική λύση.

[Gypsy Cello]

Και η δικιά μου δεν έχει χρόνο, άστα να πάνε. Τι γίνεται; Όλοι τρελαθήκαμε λολ Της έχεις πει πως σε κάνουν να νιώθεις τα φάρμακα; Δεν σου έχει προτείνει συνδυασμό φαρμακοθεραπείας και ψυχοθεραπείας; Είναι η αποτελεσματικότερη λύση. Η σχέση σου με τους άντρες πως είναι;

[Gypsy Cello]

Σόρρυ ελάλησα. δυο φορές το ίδιο μήνυμα έγραψα!

[BloodyKate]

Της τα λέω όλα.. Απέναντί της είμαι ανοιχτό βιβλίο ούτε μυστικά (άλλωστε δεν έχω , ποτέ δεν είχα) ούτε σάλτσες ούτε ψέμματα της μιλάω και για την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια . Ναι μου έχει προτείνει τα παραπάνω αλλά είμαι θετική μόνο στην ψυχοθεραπεία . Παλιότερα μου έδωσε ρισπερνταλ τα οποία με σκότωσαν είχα πάντα θέμα με το βάρος μου και με αυτό έχασα τον έλεχο . δεν θέλω φάρμακα θέλω να γίνει με άλλο τρόπο. Όπως είπα και παραπάνω τα φάρμακα (ζυπρεξα και σιμπαλτα) δεν με βοήθησαν .

[Gypsy Cello]

Νομίζω πως είναι απαραίτητος ο συνδυασμός των θεραπειών για να δεις αποτέλεσμα, πόσο μάλλον στις διαταραχές προσωπικότητας. Μην αποκλείεις αυτό το ενδεχόμενο. Είναι καλό που της τα λες όλα για να μπορεί να έχει ξεκάθαρα συμπεράσματα.

[keep_walking]

Εαν εχεις προβλημα με το βαρος και τα φαρμακα (και ποιος δεν εχει) , πες στην ψυχιατρο μηπως ειναι θετικη στο να συνταγογραφησει αμπιλιφαι που ειναι αντιψυχωτικο και αυτο. Δεν προτεινω φαρμακο , αλλα κανε υπο μορφη ερωτησης της ψυχιατρου σου το συγκεκριμενο.

Απο κει και περα εισαι σε ενα αδιεξοδο χωρις φαρμακα απο οτι καταλαβαινω και το περιβαλλον δεν το θεωρεις υποστηρικτικο. Ισως να δοκιμαζες την πορεια που προτεινει η γιατρος και οταν βγεις απο την στενωπο , να παρεις τα ηνια στα χερια σου και να ακολουθησεις αυτο που θες.

Δηλαδη να καταφερεις να δουλεψεις ωστε να εχεις την οικονομικη ανεξαρτησια ( ωιμε πολυ δυσκολο πλεον ετσι οπως γιναμε) , να μπορεις να διαλεξεις σε ποιο γιατρο θα πας και πως θα το πολεμησεις.

Εαν ο συγκεκριμενος γιατρος δεν ειναι του γουστου σου εχεις την δυνατοτητα να επιλεξεις να πας σε αλλον , που μπορει να εμπιστευεσαι και περισσοτερο ή να δενει η συνταγη καλυτερα ή απλως ειναι καποιος που σου εχουν επωμισει να σε παρακολουθει το στενο οικογενειακο σου περιβαλλον?

Δεν μπορω να ξερω απο μια ταμπελλα τη ειναι ενδεδειγμενο και τι μπορει να δουλεψει στην πειρπτωση σου ( ακομα και εαν ημουν ειδκος που δεν ειμαι) , γιατι στα περισσοτερα παιζει σημασια η κλιμακα της παθησης και ο καθενας ξεχωριστος.

Αλλα θα προτεινα να μην αποριπτεις τιποτα , σημασια εχει να σταθεις στα ποδια σου.

[BloodyKate]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας, συνεχίζω να είμαι αρνητική με τα φάρμακα. Όσο για δουλειά.. είναι αδύνατον δεν με αφήνουν να βγω ούτε για να πάω να εμβολιάσω τη μικρή (γάτα) ούτε καν να πάω να πάρω το πτυχίο μου... Μόνο για ψυχίατρο με αφήνουν και εκεί ακόμα με συνοδεύουν. Τέσπα θα βρω κάτι άλλο σας ευχαριστώ πολύ.

[Gypsy Cello]

Αυτό να το πεις στον ψυχίατρο σου. Τι θα πει δεν σ' αφήνουν; Θα σε κάνουν χειρότερα έτσι.

[BloodyKate]

Τα ξέρει όλα...

[Gypsy Cello]

και το εγκρίνει; Πως είναι δυνατόν; Μήπως η συμπεριφορά σου είναι ακραία και επιθετική με αποτέλεσμα να προσπαθούν να προφυλάξουν εσένα και τους άλλους; Στο έχω ξαναπεί ότι οι διαταραγμένες προσωπικότητες δεν καταλαβαίνουν τα σφάλματα τους.