
Αρχικά καταχωρημένο από
DissolvedGirl
Είναι πράγματι τόσο δύσκολα ή εμείς έχουμε αποφασίσει ότι μας αξίζει κάτι παραπάνω από αυτό που μας συμβαίνει;
Δουλειά είναι δύσκολο να βρεις πράγματι... γιατί εννοούμε δουλειά που "να έχει σχέση με το αντικείμενό μου", "να κινεί το ενδιαφέρον μου", "να έχει προοπτικές", "να είναι του επιπέδου μου", "να πληρώνει καλά"... Ακόμα και στο χείλος του γκρεμού, η υπεροψία του μέσου 'Ελληνα τον εμποδίζει να "ρίξει την μούρη του" όπως χαρακτηριστικά εκφράζεται για την ανάγκη που τον ωθεί, και να πιάσει μια δουλειά για να συντηρείται, έστω μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο.
Στις σχέσεις είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα... γιατί "όλοι οι άντρες είναι μαλάκες" και "όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες" και όλοι θέλουν να εκμεταλλευτούν εμάς "τα καλά παιδιά". Τα δικά μας ελλατώματα είναι μηδαμινά σε σχέση με των άλλων, και προσφέρουμε τόσα μα τόσα παραπάνω από όσα παίρνουμε... και αντί να συνειδητοποιήσουμε ότι τα πάντα είναι θέμα συμβιβασμού, θέλουμε κάποιον να μας αγαπάει για αυτό που είμαστε... ενώ θα έπρεπε να ψάχνουμε κάποιον να μας αγαπήσει ΠΑΡΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι είμαστε αυτό που είμαστε...
Είναι αυτή η Α ποιότητα ζωής... αυτό το ιδεατό που έχουμε στο μυαλό μας: μια απλή δουλειά, ένα αμαξάκι, ένα σπιτάκι για να ζήσουμε, φαγητό, νερό, φίλους, μια σχέση και ίντερνετ και ως δια μαγείας θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι... Το πόσα από αυτά που άλλοι λαοί παλεύουν για να αποκτήσουν εμείς τα θεωρούμε δεδομένα (και δεν εννοώ τριτοκοσμικές χώρες) είναι εντυπωσιακό. Εμ δεν δουλεύει έτσι το σύστημα Μήτσομ'...