Ο μικροσ πριγκιπας και η αλεπου

[Adzik]

The little prince-Ο μικρος πριγκιπασ....


chapter :21


It was then that the fox appeared.

"Good morning," said the fox.

"Good morning," the little prince responded politely, although when he turned around he saw nothing.

"I am right here," the voice said, "under the apple tree."



"Who are you?" asked the little prince, and added, "You are very pretty to look at."

"I am a fox," the fox said.

"Come and play with me," proposed the little prince. "I am so unhappy."

"I cannot play with you," the fox said. "I am not tamed."

"Ah! Please excuse me," said the little prince.

But, after some thought, he added:

"What does that mean--'tame'?"

"You do not live here," said the fox. "What is it that you are looking for?"

"I am looking for men," said the little prince. "What does that mean--'tame'?"

"Men," said the fox. "They have guns, and they hunt. It is very disturbing. They also raise chickens. These are their only interests. Are you looking for chickens?"

"No," said the little prince. "I am looking for friends. What does that mean--'tame'?"

"It is an act too often neglected," said the fox. It means to establish ties."

"'To establish ties'?"

"Just that," said the fox. "To me, you are still nothing more than a little boy who is just like a hundred thousand other little boys. And I have no need of you. And you, on your part, have no need of me. To you, I am nothing more than a fox like a hundred thousand other foxes. But if you tame me, then we shall need each other. To me, you will be unique in all the world. To you, I shall be unique in all the world . . ."

"I am beginning to understand," said the little prince. "There is a flower . . . I think that she has tamed me . . ."

"It is possible," said the fox. "On the Earth one sees all sorts of things."

"Oh, but this is not on the Earth!" said the little prince.

The fox seemed perplexed, and very curious.

"On another planet?"

"Yes."

"Are there hunters on that planet?"

"No."

"Ah, that is interesting! Are there chickens?"

"No."

"Nothing is perfect," sighed the fox.

But he came back to his idea.

"My life is very monotonous," the fox said. "I hunt chickens; men hunt me. All the chickens are just alike, and all the men are just alike. And, in consequence, I am a little bored. But if you tame me, it will be as if the sun came to shine on my life. I shall know the sound of a step that will be different from all the others. Other steps send me hurrying back underneath the ground. Yours will call me, like music, out of my burrow. And then look: you see the grain-fields down yonder? I do not eat bread. Wheat is of no use to me. The wheat fields have nothing to say to me. And that is sad. But you have hair that is the color of gold. Think how wonderful that will be when you have tamed me! The grain, which is also golden, will bring me back the thought of you. And I shall love to listen to the wind in the wheat . . ."

The fox gazed at the little prince, for a long time.



"Please--tame me!" he said.

"I want to, very much," the little prince replied. "But I have not much time. I have friends to discover, and a great many things to understand."

"One only understands the things that one tames," said the fox. "Men have no more time to understand anything. They buy things all ready made at the shops. But there is no shop anywhere where one can buy friendship, and so men have no friends any more. If you want a friend, tame me . . ."

"What must I do, to tame you?" asked the little prince.

"You must be very patient," replied the fox. "First you will sit down at a little distance from me--like that--in the grass. I shall look at you out of the corner of my eye, and you will say nothing. Words are the source of misunderstandings. But you will sit a little closer to me, every day . . ."

The next day the little prince came back.

"It would have been better to come back at the same hour," said the fox. "If, for example, you come at four o'clock in the afternoon, then at three o'clock I shall begin to be happy. I shall feel happier and happier as the hour advances. At four o'clock, I shall already be worrying and jumping about. I shall show you how happy I am! But if you come at just any time, I shall never know at what hour my heart is to be ready to greet you . . . One must observe the proper rites . . ."

"What is a rite?" asked the little prince.

"Those also are actions too often neglected," said the fox. "They are what make one day different from other days, one hour from other hours. There is a rite, for example, among my hunters. Every Thursday they dance with the village girls. So Thursday is a wonderful day for me! I can take a walk as far as the vineyards. But if the hunters danced at just any time, every day would be like every other day, and I should never have any vacation at all."




So the little prince tamed the fox. And when the hour of his departure drew near--

"Ah," said the fox, "I shall cry."

"It is your own fault," said the little prince. "I never wished you any sort of harm; but you wanted me to tame you . . ."

"Yes, that is so," said the fox.

"But now you are going to cry!" said the little prince.

"Yes, that is so," said the fox.

"Then it has done you no good at all!"

"It has done me good," said the fox, "because of the color of the wheat fields." And then he added:

"Go and look again at the roses. You will understand now that yours is unique in all the world. Then come back to say goodbye to me, and I will make you a present of a secret."




The little prince went away, to look again at the roses.

"You are not at all like my rose," he said. "As yet you are nothing. No one has tamed you, and you have tamed no one. You are like my fox when I first knew him. He was only a fox like a hundred thousand other foxes. But I have made him my friend, and now he is unique in all the world."

And the roses were very much embarassed.

"You are beautiful, but you are empty," he went on. "One could not die for you. To be sure, an ordinary passerby would think that my rose looked just like you--the rose that belongs to me. But in herself alone she is more important than all the hundreds of you other roses: because it is she that I have watered; because it is she that I have put under the glass globe; because it is she that I have sheltered behind the screen; because it is for her that I have killed the caterpillars (except the two or three that we saved to become butterflies); because it is she that I have listened to, when she grumbled, or boasted, or ever sometimes when she said nothing. Because she is my rose.




And he went back to meet the fox.

"Goodbye," he said.

"Goodbye," said the fox. "And now here is my secret, a very simple secret: It is only with the heart that one can see rightly; what is essential is invisible to the eye."

"What is essential is invisible to the eye," the little prince repeated, so that he would be sure to remember.

"It is the time you have wasted for your rose that makes your rose so important."

"It is the time I have wasted for my rose--" said the little prince, so that he would be sure to remember.

"Men have forgotten this truth," said the fox. "But you must not forget it. You become responsible, forever, for what you have tamed. You are responsible for your rose . . ."

"I am responsible for my rose," the little prince repeated, so that he would be sure to remember.


..δυστυχως δεν το βρηκα στα ελληνικα..σορυ... φιλακια...

[alexadra]

Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.
- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, αποκρίθηκε ευγενικά ο μικρός πρίγκηπας και γύρισε, μα δεν είδε τίποτα.
- Εδώ είμαι, είπε μια φωνή, κάτω από τη μηλιά…
- Ποια είσαι ; είπε ο μικρός πρίγκηπας. Μου φαίνεσαι πολύ όμορφη…
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Ελα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκηπας. Είμαι τόσο λυπημένος..
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δε μ\'έχουν ημερώσει.
- Α! με συγχωρείς, έκαν ο μικρός πρίγκηπας.
Το σκέφτηκε όμως και πρόσθεσε :
- Τι πάει να πει \"ημερώσει\";
- Εσύ δεν είσαι απ\' εδώ, είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;
- Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρος πρίγκιπας. Τι πάει να πει \"ημερώσει\";
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούνε. Μεγάλος μπελάς! Ανατρέφουν όμως και κότες. Αυτό είναι το μόνο τους όφελος. Κότες γυρεύεις;
- Οχι είπε ο μικρός πρίγκηπας. Γυρεύω φίλους. Τι πάει να πει \"ημερώσει\";
- Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει \"να δημιουργείς δεσμούς…\"
- Να δημιουργείς δεσμούς;
- Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο μ\'άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σ\'έχω ανάγκη. Μήτε κι εσύ μ\'έχεις ανάγκη. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια μ\' εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα θα είμαι μοναδική στον κόσμο…
_ Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκηπας. Ξέρω ένα λουλούδι… νομίζω πως με ημέρωσε..
- Γίνεται, είπε η αλεπού. Βλέπει κανείς στη Γη τόσα περίεργα πράματα…
- Ω! δεν είναι πάνω στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
Η αλεπού φάνηκε πολύ παραξενεμένη :
- Πάνω σε άλλο πλανήτη;
- Ναι.
- Εχει κυνηγούς σ\'αυτόν τον πλανήτη;
- Οχι.
- Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Και κότες;
- Οχι.
Ξαναγύρισε όμως στην ιδέα της :
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Ολες οι κότες μοιάζουν. Γι\'αυτό βαριέμαι κάπως. Αν με ημερώσεις όμως η ζωή μου θα είναι ηλιόλουστη. Θα γνωρίσω ένα κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός απ\' όλους τους άλλους. Τ\' άλλα πατήματα με κάνουν να χώνωμαι κάτω απ\' τη γη. Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω απ\' τη φωλιά μου, σα μια μουσική. Κι ύστερα κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι κρίμα! Εσύ όμως έχεις, μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι θαυμάσια λοιπόν όταν θα μ\'εχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ\'αρέσει ν\' ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα…
Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα το μικρό πρίγκιπα.
- Σε παρακαλώ … ημέρωσε με , του είπε!
- Θέλω βέβαια, της αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν με παίρνει ο καιρός. Εχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράματα να γνωρίσω.
- Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράματα που ημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ\' αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θες ένα φίλο, ημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου, έτσι στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις. Αλλά κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι λιγάκια πιο κοντά…
Την άλλη μέρα ήρθε πάλι ο μικρός πρίγκιπας.
- Θα \'ταν πιο καλά να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι λόγου χάρη, στις τέσσερις το απόγευμα, εγώ θ\'αρχίζω από τις τρεις να είμαι ευτυχισμένη. Οσο θα περνάει η ώρα, τόσο εγώ θα νιώθω και πιο ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, δε θα μπορώ να καθίσω και θα τρώγωμαι. Θ\' ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε να \'ναι, δε θα ξέρω ποτέ μποια ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα καλά της… Σ\' όλα χρειάζεται κάποια τελετή.
- Τι είναι τελετή; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι που πολύ παραμελήθηκε, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, τη μια ώρα με τις άλλες ώρες. Οι κυνηγοί μου, λόγου χάρη, έχουν μια τελετή. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Γι\'αυτό η Πέμπτη είναι θαυμάσια μέρα! Μπορώ και κάνω μια βόλτα ως τ\'αμπέλι. Αν χόρευαν οι κυνηγοί όποτε και να \'ναι, όλες οι μέρες θα μοιάζαν μεταξύ τους, κι εγώ δε θα είχα καθόλου διακοπές.
Ετσι ο μικρός πρίγκιπας ημέρωσε την αλεπού. Κι όταν κόντευε πια η ώρα που θα χωρίζανε :
- Αχ! είπε η αλεπού. Κλάμα που θα κάνω…
- Εσύ φταίς, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, μα εσύ θέλησες να σε ημερώσω…
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα τώρα θα κλάψεις! είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά είπε η αλεπού.
- Και τότε τι κέρδισες;
- Κέρδισα, είπε η αλεπού, γιατί μου μένει το χρώμα του σταριού.
Υστερα πρόσθεσε :
- Αμε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι το μοναδικό στον κόσμο. Να περάσεις πάλι από δω για να μ\'αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε και ξαναείδε τα τριαντάφυλλα :
- Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, εσείς δεν είσαστε ακόμα τίποτα, τους είπε. Κανένας δε σας ημέρωσε κι εσείς δεν ημερώσατε κανένα. Είσαστε όπως η αλεπού μου. Ηταν μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι, και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα δεν είχαν μούτρα να σταθούν.
- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, τους είπε ακόμη. Δεν μπορεί κανείς να πεθάνει για το χατήρι σας. Βέβαια, ένας κοινός διαβάτης, το δικό μου τριαντάφυλλο θα το νόμιζε πως σας μοιάζει. Αλλά εκείνο μόνο του έχει πιο πολλή σημασία απ\' όλα εσάς μαζί, αφού είναι αυτό που πότισα. Αφού είναι αυτό που έβαλα κάτω από τη γυάλα. Αφού είναι αυτό που προστάτεψα με το παραβάν. Αφού είναι αυτό που του σκότωσα τις κάμπιες, (εκτός από δυό ή τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού είναι αυτό που τ\' άκουσα να παραπονιέται, ή να κομπάζει, ή καμμιά φορά και να σωπαίνει. Αφού είναι αυτό το δικό μου τριαντάφυλλο.
Και ξαναγύρισε στην αλεπού :
- Αντίο, της είπε…
- Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό : Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.
- Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια, ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλο σου είναι που το κάνει να έχει τόση σημασία…
- Ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλο μου… έκανε ο μιρκός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τούτη την αλήθεια, είπε η αλεπού. Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Απ\' εδώ κι εμπρός θα είσαι για πάντα υπεύθυνος για εκείνο που έχεις ημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου… ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.


..να και η μεταφραση...

[Adzik]

αχ..μπραβο lol... filakia..

[alexadra]

ωραιο κειμενο adzik.

[esquif]

YPEROXO...O MIKROS PRIGKHPAS EINAI ENA SYGKLONISTIKO VIVLIO...

[Elisabeth_P]

Με λιγα λογια, δενεσαι με καποιον οταν περνας χρονο και καταστασεις μαζι του..

[Sad]

Πολύ καλό!
Η φιλία θέλει κόπο και υπομονή.

\" Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.\"

[Empneustns]

ωραια ολα αυτα αλλα πολλες φορες η καρδια κανει λαθη....
δεν βλεπει παντα τοσο καθαρα
για αυτο εχουμε και τη λογικη,σκεφτομαστε κιολας....γιατι αν ερωτευοταν ο πριγκηπας κανενα αλλο τριανταφυλλο θα ξεχνουσε το δικο του,εβαλε και την λογικη του να δουλεψει,μη το ξεχναμε και αυτο

[tzina]

********ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ************


Το δεύτερο πλανήτη τον κατοικούσε ένας ματαιόδοξος :


-Ω!Ω! Επίσκεψη ενός θαυμαστή!
Φώναξε από μακριά ο ματαιόδοξος μόλις αντίκρισε το μικρό πρίγκιπα.
Γιατί, για τους ματαιόδοξους, όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι θαυμαστές.
- Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι αλλόκοτο καπέλο που φοράτε.
- Είναι για να χαιρετάω, του αποκρίθηκε ο ματαιόδοξος. Είναι για να χαιρετάω όταν με χειροκροτούν. Δυστυχώς, δεν περνά ποτέ κανένας από δω.
- Μπα ; έκανε ο μικρός πρίγκιπας, που δεν κατάλαβε.
- Χτύπα τα χέρια σου το ένα με τ’ άλλο, του σύστησε λοιπόν ο ματαιόδοξος. Ο μικρός πρίγκιπας χτύπησε τα χέρια του το ένα με τ’ άλλο. Ο ματαιόδοξος ανασήκωσε το καπέλο του και χαιρέτησε σεμνά.
« Αυτό είναι πιο διασκεδαστικό από την επίσκεψή μου στο βασιλιά », είπε μέσα του ο μικρός πρίγκιπας. Και ξανάπιασε να χτυπάει τα χέρια του το ένα με τ’ άλλο. Ο ματαιόδοξος ξανάπιασε να χαιρετάει ανασηκώνοντας το καπέλο του. Ύστερα από πέντε λεπτά, που γινόταν ασταμάτητα το ίδιο, ο μικρός πρίγκιπας κουράστηκε από τη μονοτονία του παιχνιδιού.
- Και τι πρέπει να κάνει κανείς για να πέσει το καπέλο ; ρώτησε. Ο ματαιόδοξος όμως δεν τον άκουσε. Οι ματαιόδοξοι δεν ακούνε τίποτα, μόνο τους επαίνους.
- Στ’ αλήθεια, με θαυμάζεις πολύ ; ρώτησε τον μικρό πρίγκιπα.
- Τι σημαίνει « θαυμάζεις;»
- Θαυμάζεις σημαίνει ν’ αναγνωρίζεις πως είμαι ο πιο όμορφος,. Ο πιο κομψός, ο πιο πλούσιος κι ο πιο έξυπνος άνθρωπος του πλανήτη.
- Μα είσαι ολομόναχος πάνω στο πλανήτη σου!
- Κάνε μου αυτή τη χάρη. Θαύμασέ με οπωσδήποτε!
- Σε θαυμάζω, είπε ο μικρός πρίγκιπας, σηκώνοντας λίγο τις πλάτες, αλλά σε τι μπορεί αυτό να σ’ ενδιαφέρει τόσο πολύ ;
Κι ο μικρός πρίγκιπας έφυγε.
Είναι γεγονός, οι μεγάλοι είναι πολύ παράξενοι, έλεγε μέσα του, συνεχίζοντας το ταξίδι .

[DissolvedGirl]

Λατρεύουμε μικρό πρίγκηπα!
Αν και ένας σοφός είχε πει κάποτε, πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε με την καρδιά μας και να αισθανόμαστε με το μυαλό μας...