Το συνδρομο "stay down".

[keep_walking]

Εχω παρατηρησει οτι εαν καποιος δεν ειναι καλα , ολοι τρεχουν να το βοηθησουν , ανεξαιρετως το τι λεει ή ποια ειναι η συμπεριφορα του.
Εαν ομως δεν εχει κλαφτει καποιος για τα προβληματα που εχει , τοτε το ατομο αυτο με την ιδια συμπεριφορα και προβληματα με τον επανω αντιμετωπιζει την "Νεμεση".

Ναι λοιπον στην μιζερια και στην κλαψα , stay down και οχι σηκω ορθιος.?

Δεν ξερω , ισως πρεπει να μιλησουμε για το "συνδρομο του καλου Σαμαρειτη" και οχι για τον καλο Σαμαρειτη?

Καποιες σκεψεις προς προβληματισμο.

(Και μου αρεσε αυτο που ειπε καποιος...οτι φιλος ειναι αυτος που χαιρεται με την χαρα σου , περισσοτερο απο αυτον που ειναι φιλος επειδη θα σε βοηθησει ισως σε καποια δυσκολη).

[keep_walking]

Ή ισως κατι που συζηταγαμε σε ενα πολυ παλιοτερο τοπικ....οσο πιο ψηλα τοσο περισσοτερο φυσαει. Η εννοια της ζουγκλας και της επιβιωσης? Ναι ανεβα φιλε , αλλα ως εκει που σε παιρνει. Μετα ετοιμασου για κονταροχτυπημα κατα καποιο τροπο , οχι γιατι μου κλεβεις το "Ψωμι" με καποιο αμμεσο τροπο αλλα γιατι ετσι ειμαστε προγραμματισμενοι εκ φυσεως για να επιβιωσουμε?

Αναρωτιεμαι....

[Gypsy Cello]

Για μένα, εννοείται πως είναι πολύ πιο σημαντικό να χαίρεται κάποιος με την χαρά σου! Είναι δύσκολο να χαίρεσαι για τον άλλο! Αυτο που λες ισχύει 100%. Στην λύπη όλοι συντρέχουμε σαν καλοί Σαμαρείτες για μας, για την συγκίνηση μας, για τον εαυτούλη μας δηλαδή!


Όταν κάποιος δείξει ότι έχει υπερβολική δύναμη, τον πατάνε κάτω γιατί φοβούνται!

[marian_m]

Για να χαρείς με τη χαρά του άλλου, πρέπει να είσαι ο ίδιος καλά και ικανοποιημένος από τη ζωή σου, σε γενικές γραμμές.
Αν όχι, τότε δεν χαίρεσαι με την ευτυχία του ούτε τον συμπονάς στη δυστυχία του.
Απλά, συχνά αυτοί που είναι απογοητεύμενοι, ικανοποιούνται βλέποντας ότι δεν είναι οι μόνοι που υποφέρουν.

[keep_walking]

Για να χαρείς με τη χαρά του άλλου, πρέπει να είσαι ο ίδιος καλά και ικανοποιημένος από τη ζωή σου, σε γενικές γραμμές.
Αν όχι, τότε δεν χαίρεσαι με την ευτυχία του ούτε τον συμπονάς στη δυστυχία του.
Απλά, συχνά αυτοί που είναι απογοητεύμενοι, ικανοποιούνται βλέποντας ότι δεν είναι οι μόνοι που υποφέρουν.

Αν δηλαδη δεν εισαι ικανοποιημενος με τη ζωη σου , ολα ειναι ψευτικα σαν ενα τεραστιο θεατρο του παραλογου? Δυσκολο το βλεπω.

[Gypsy Cello]

Αν δηλαδη δεν εισαι ικανοποιημενος με τη ζωη σου , ολα ειναι ψευτικα σαν ενα τεραστιο θεατρο του παραλογου? Δυσκολο το βλεπω.

Κι εγώ έτσι πιστεύω.

[marian_m]

Ή ισως κατι που συζηταγαμε σε ενα πολυ παλιοτερο τοπικ....οσο πιο ψηλα τοσο περισσοτερο φυσαει. Η εννοια της ζουγκλας και της επιβιωσης? Ναι ανεβα φιλε , αλλα ως εκει που σε παιρνει. Μετα ετοιμασου για κονταροχτυπημα κατα καποιο τροπο , οχι γιατι μου κλεβεις το "Ψωμι" με καποιο αμμεσο τροπο αλλα γιατι ετσι ειμαστε προγραμματισμενοι εκ φυσεως για να επιβιωσουμε?

Αναρωτιεμαι....

Καλό είναι να ξέρουμε να επιβιώνουμε και να αποκρούουμε τις άδικες επιθέσεις που δεχόμαστε.
Όμως, δεν πιστεύω ότι σε κάποιο ανώτερο επίπεδο, πρέπει να κονταροχτυπιόμαστε για να επιβιώσουμε. Υπάρχει χώρος για όλους, αν συνεργαζόμαστε αντί να ανταγωνιζόμαστε.
Κάποιοι που θεωρούν ότι πρέπει να πατήσουν επί πτωμάτων για να αναρριχηθούν ή ότι η κοινωνία είναι γεμάτη εχθρούς που πρέπει να κατατροπώσουν, αργά η γρήγορα θα εξαντληθούν. Είναι συνήθως αυτοί που δεν πιστεύουν ουσιαστικά στην αξία τους και προσπαθούν να επιπλεύσουν, βάζοντας τρικλοποδιά στους άλλους.

[marian_m]

Αν δηλαδη δεν εισαι ικανοποιημενος με τη ζωη σου , ολα ειναι ψευτικα σαν ενα τεραστιο θεατρο του παραλογου? Δυσκολο το βλεπω.

Κανείς δεν μπορεί να είναι μονίμως καλά και ικανοποιημένος από τη ζωή του.
Υπάρχει όμως διαφορά, ανάμεσα σ' αυτόν που προσπαθεί να το παλέψει και να βελτιώσει τον εαυτό του και κατ' επέκταση την ποιότητα της ζωής του και ανάμεσα σ' εκείνον που θεωρεί ότι για τη "δυστυχία" του φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από αυτόν.
Αυτός δύσκολα θα πάρει την ευθύνη να κάνει κάτι για ν' αλλάξει και θα χαίρεται βλέποντας και άλλους να υποφέρουν και να γκρινιάζουν ενώ θα στεναχωριέται βλέποντας κάποιους να ζούνε καλά.

[keep_walking]

Καλό είναι να ξέρουμε να επιβιώνουμε και να αποκρούουμε τις άδικες επιθέσεις που δεχόμαστε.
Όμως, δεν πιστεύω ότι σε κάποιο ανώτερο επίπεδο, πρέπει να κονταροχτυπιόμαστε για να επιβιώσουμε. Υπάρχει χώρος για όλους, αν συνεργαζόμαστε αντί να ανταγωνιζόμαστε.
Κάποιοι που θεωρούν ότι πρέπει να πατήσουν επί πτωμάτων για να αναρριχηθούν ή ότι η κοινωνία είναι γεμάτη εχθρούς που πρέπει να κατατροπώσουν, αργά η γρήγορα θα εξαντληθούν. Είναι συνήθως αυτοί που δεν πιστεύουν ουσιαστικά στην αξία τους και προσπαθούν να επιπλεύσουν, βάζοντας τρικλοποδιά στους άλλους.

Βλεπεις πολλους που δεν κονταριοχτυπουνται? Που στην πολιτικη? Στις επιστημες? Που?
Μηπως ειναι ολοι αυτοι ελαττωματικοι σε μια τεραστια υπερπαραγωγη του Χολυγουντ γεματη ηθικοπλασιες? Δεν μιλαω πως πρεπει να δουλευει μια κοινωνια , αλλα για το "ειναι" του ατομου ισως.
Μπορει και να υπερβαλλω ή να τα βλεπω λιγο μαυρα τωρα...

[keep_walking]

Εχμ δεν εγινα μαλλον σαφης , αλλα σε ορισμενα ανθρωπινα χαρακτηριστικα τα οποια δεν ειναι "βατα" για την κοινωνια ή θεωρουνται "χαμηλα αισθηματα" τους επισυναπτουμε παντα καποιο κομπλεξ και εχουμε ενα ιδεατο προτυπο , το οποιο ειναι σαφως εμφυτευμενο απο το περιβαλλον μας.

Μηπως ομως δεν ειναι και τοσο στην φυση μας?

Τεσπα πλατιαζω ναι...

[marian_m]

Βλεπεις πολλους που δεν κονταριοχτυπουνται? Που στην πολιτικη? Στις επιστημες? Που?
Μηπως ειναι ολοι αυτοι ελαττωματικοι σε μια τεραστια υπερπαραγωγη του Χολυγουντ γεματη ηθικοπλασιες? Δεν μιλαω πως πρεπει να δουλευει μια κοινωνια , αλλα για το "ειναι" του ατομου ισως.
Μπορει και να υπερβαλλω ή να τα βλεπω λιγο μαυρα τωρα...

Μην ξεχνάς ότι προβάλλεται περισσότερο -εσκεμμένα θα έλεγα- το κακό και όχι το καλό. Το άγριο και όχι το ήρεμο. Έτσι κι αλλιώς, αυτό κάνει περισσότερο θόρυβο.
Άνθρωποι με πραγματική αξία συνήθως είναι χαμηλών τόνων.
Από την άλλη, όσο πιο "χαμηλά" τοποθετεί κάποιος τον εαυτό του, τόσο πιο πρωτόγονους τρόπους βρίσκει για να επιβιώσει.

[keep_walking]

Μην ξεχνάς ότι προβάλλεται περισσότερο -εσκεμμένα θα έλεγα- το κακό και όχι το καλό. Το άγριο και όχι το ήρεμο. Έτσι κι αλλιώς, αυτό κάνει περισσότερο θόρυβο.
Άνθρωποι με πραγματική αξία συνήθως είναι χαμηλών τόνων.
Από την άλλη, όσο πιο "χαμηλά" τοποθετεί κάποιος τον εαυτό του, τόσο πιο πρωτόγονους τρόπους βρίσκει για να επιβιώσει.

Εχεις δικιο για την προβολη ,ειδικα απο τα μιντια. Και οσον αφορα τη φυση του ανθρωπου...ας το βρουνε οι φιλοσοφοι...ποιανου απο ολους τους ανθρωπους ...λολ.

Μερικες ομως κοινες συμπεριφορες , κανουν εντυπωση που υπαρχουν...δεν ειναι και πολυ "λογικες" με βασει αυτου που λεμε γραφοντας και αυτο που βλεπουμε στην πραξη να γινεται.

Ενδιαφερον συζητηση αν μη τι αλλο.

[marian_m]

Προσωπικά έχω την ίδια εντύπωση για το φόρουμ, όπως και για την κοινωνία.
Υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι. Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε με ποιους θα συζητήσουμε, με ποιους θα κάνουμε πλάκα, με ποιους θα διαφωνήσουμε και ποιους θα αγνοήσουμε.

[Vagabond]

Εχω παρατηρησει οτι εαν καποιος δεν ειναι καλα , ολοι τρεχουν να το βοηθησουν , ανεξαιρετως το τι λεει ή ποια ειναι η συμπεριφορα του.
Εαν ομως δεν εχει κλαφτει καποιος για τα προβληματα που εχει , τοτε το ατομο αυτο με την ιδια συμπεριφορα και προβληματα με τον επανω αντιμετωπιζει την "Νεμεση".

Ναι λοιπον στην μιζερια και στην κλαψα , stay down και οχι σηκω ορθιος.?

Δεν ξερω , ισως πρεπει να μιλησουμε για το "συνδρομο του καλου Σαμαρειτη" και οχι για τον καλο Σαμαρειτη?

Καποιες σκεψεις προς προβληματισμο.

(Και μου αρεσε αυτο που ειπε καποιος...οτι φιλος ειναι αυτος που χαιρεται με την χαρα σου , περισσοτερο απο αυτον που ειναι φιλος επειδη θα σε βοηθησει ισως σε καποια δυσκολη).

Είναι δύο θέματα αυτά που θίγεις νομίζω... το ένα είναι όπως πολύ εύστοχα το έθεσες το σύνδρομο του καλού Σαμαρείτη... τρέχουν όλοι να βοηθήσουν αν δουν τον άλλον κουρέλι, αλλά όταν είναι καλά και ψηλά τον φθονούν, τον θάβουν, του βάζουν εμπόδια για να ξαναπέσει. Για εμένα αυτοί είναι άνθρωποι με δικά τους συμπλέγματα, που κρίνουν την αξία τους σε σύγκριση με τους άλλους, ετερόφωτοι. Να είσαι εσύ κάτω για να φαίνομαι εγώ ψηλά, άσχετα με το πόσο ψηλά είμαι πραγματικά, απλά σε σύγκριση με τους άλλους να είμαι ψηλά. Δεν προσπαθούν να ανέβουν οι ίδιοι, ικανοποιούνται με το να πέφτει ο άλλος πιο κάτω από αυτούς. Κάποιος αυτό θα το πει κακία. Εγώ νομίζω ότι δεν υπάρχουν "κακοί", και ότι όσο κάτω και να πέσω, έχω κάτι που δεν έχουν οι συγκεκριμένοι, που περιμένουν να νιώσουν αν έχουν αξία μέσω των άλλων. Τα λυπάμαι αυτά τα άτομα, αλλά επίσης προσπαθώ να κρατιέμαι όσο πιο μακριά τους γίνεται... δεν μπορώ να τα διαχειριστώ και μου κάνουν κακό (με πολλές έννοιες).

Το άλλο που λες... αν κάποιος δεν κλαφτεί, αντιμετωπίζει Νέμεση. Έχεις δίκιο και σε αυτό. Σαν άτομο που απλά δεν μου φαίνεται πόσο χάλια είμαι, όσο κι αν ουρλιάζω μέσα μου από πόνο οι άλλοι απλά δεν το βλέπουν, δεν μπορώ να τους κατηγορήσω πάντως. Σε βλέπουν καλά, πιστεύουν ότι είσαι καλά. Ακόμα κι αν αυτό είναι ασυνείδητος στρουθοκαμηλισμός επειδή είναι πιο εύκολο γι'αυτούς, το βλέπω... ανθρώπινο λάθος. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αρκετή διαίσθηση να διαβάζουν πίσω από τις λεπτομέρειες, πότε ένα χαμόγελο "κλαίει" και πότε το "καλά είμαι" σημαίνει "πεθαίνω μέσα μου". Σε αυτήν την περίπτωση δεν σκοπεύουν να σου βάλουν εμπόδια, απλά σε περιλούζουν με έλλειμα ευαισθησίας, θεωρούν (ίσως επειδή τους βολεύει) ότι δεν χρειάζεται η κατανόηση αφού "είσαι καλά", δηλαδή δεν σε είδαν να σέρνεσαι. Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω... ίσως επειδή έχω από καιρό αποδεχτεί ότι ο άνθρωπος είναι το χειρότερο ζώο... κατηγορώ απλά την ανθρώπινη φύση. Ή μπορεί να είμαι απλά υπερβολικά αφελής...

(Καλώς σας βρήκα :) Σας διαβάζω εδώ και αρκετές μέρες... κάτι ψάχνω εδώ, αλλά δεν είμαι ακόμα σίγουρη τι.)

[Lou!]

εγω συμφωνω σε ολα με τη μαριαν. μα σε ολα.

πιστευω οτι για να μπορουμε να χαρουμε με τη χαρα του αλλου, αλλα κ για να μπορουμε να συμπονεσουμε με ενσυναισθηση κ να μοιραστουμε ειλικρινα τον πονο του αλλου, προυποτιθεται ουσιαστικα οτι δεν βλεπουμε τους αλλους σαν κατι ξενο απο εμας, αλλα οτι βλεπουμε τους αλλους σαν ενα κομματι της ζωης μας του εαυτου μας, ή οτι βλεπουμε τη ζωη σαν μια ολοτητα/ενοτητα, στην οποια μετεχει κ ο εαυτος, αλλα κ οι αλλοι κ η κτιση (τα ζωα, η φυση, το συμπαν).

με αλλα λογια προυποτιθεται ομαδικο πνευμα κ συνεργασια. οταν τους αλλους τους βλεπουμε σαν ανταγωνιστες, ουτε τη χαρα μπορουμε να μοιραστουμε, αλλα ουτε κ τον πονο. στη χαρα ζηλευουμε, κ στον πονο βγαινει χαιρεκακια, κακομοιρια, συν-μιζεριαση (το αγγλικο comiseration, πολυ σοφη λεξη), αυτη η ταση να κλαιγομαστε ολοι μαζι για την κακομοιρια μας χωρις να προαγεται κατι θετικο, οικτος κλπ.

τα ιδια ισχυουν κ προς τον εαυτο μας. για να μπορουμε να μοιραστουμε με τους αλλους κ τη δικη μας χαρα, κ για να μπορουμε να εκφρασουμε στους αλλους χωρις ντροπη, ενοχη, φοβο, κ να ζητησουμε στηριξη κ για τον δικο μας πονο. προυποτιθεται κ παλι ομαδικο πνευμα, αισθηση ενοτητας με τους αλλους. αλλιως θα φοβομαστε οτι θα μας ζηλευουν, ή οτι θα μας ποδοπατησουν στον πονο μας ή ουι θα μας λυπηθου κ ου το καθεξης.

απαιτειται λοιπον αλλαγη κοσμοθεασης. η εποχη προαγει μοντελα συσχετισης με τους αλλους τα οποια ουσιαστικα εγγυονται τη δυστυχια μας. κ το βλεπουμε αυτο, αφου οι πιο πολλοι ανθρωποι δηλωνουν οτι δεν εινια ευχαριστημενοι κ χαρουμενοι απο τις κοινωνικες τους σχεσεις.

μονο οι πιο ψαγμενοι κ αυτοι που εχουν εντρυφησει σε ψυχολογια, φιλοσοφια, ή καποια πνευματικη παραδοση με ουσιαστικο τροπο, οχι ρηχοτητες του κωλου "νηστεψα μια μερα κ πηγα κ κοινωνησα την κυριακη το πρωι ενω σπρωχνομουν κ βριζομουν με 5 γιαγιαδες στην εκκλησια", μπορουν να βρουν χαρα μεσα απο τις σχεσεις με τους αλλους. κ φυσικα υπαρχει πολλη χαρα μεσα στις σχεσεις με τους αλλους. αλλα η ανθρωπινες σχεσεις ειναι τεχνη. ειναι "αθλημα", οπως θελει μπορει να το πει κανεις. θελει να εισαι "bon viveur" της ζωης για να μπορεις να βρεις τη χαρα! αλλα bon viveur οχι με την εννοια του μοντερνου lifestyle. με την εννοια του ανθρωπου που διψαει να βρει κ να ρουφηξει αυτη την κρυμμενη χαρα κ ψαχνει μεχρι να βρει με ποιους τροπους μπορει να το επιτυχει αυτο!