ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

[roula35]

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΓΡΑΦΤΕΙ...

[deleted-member30-03]

Αντί για σένα διάλεξα μια ανθισμένη κόλαση
Ένα μπουντρούμι γεμάτο κραυγές και βροχή
ένα ναυάγιο στο κέντρο μιας χίμαιρας
να ατενίζω το ανέφικτο και την σιωπή

Θα συνεχίσω να ψάχνω στην μουσική
όσα δεν μου'δωσε κι όσα μου πήρε η ζωή
γελώντας και πίνοντας
τραγουδώντας κι ελπίζοντας

Πως πριν το ταξίδι τελειώσει μες στην πιο άγρια θλίψη
και σε έναν άγνωστο τόπο, αχ, θα μου αποκαλύψει
γιατί άξιζε τόσο τον κόπο.

Θα συνεχίσω να ψάχνω στην μουσική
όσα δεν μου'δωσε κι όσα μου πήρε η ζωή...

[crazy_diamond]

Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ
Οδυσσέας Ελύτης


Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη
και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
-δεν ονειρευόμουν- ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.

Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την "ανάμνηση τον μέλλοντος"
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά ποΥ άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία - φοβόμουνα και μου άρεσε-
ν' αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες
σαν όρχεις και να χάνομαι...

Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελουσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι:
"δεσποινίς" φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι "πάνω άνθρωποι" έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους "κάτω"·είχανε γενειάδες
και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια
"μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι " Η Αννέτα με τα σάνταλα"
" Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης"
το "Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει"

(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν αίφνης εκείνο
το "Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί για σένα"
Μου το 'χε φέρει ο Ιππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το 'χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο
κι εγώ κολπώνομουν μες στον αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε το δωμάτιο μου
ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.

Είμαι από πορσελάνη καί
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες
όπως ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι και τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση αείποτε μ' έθρεψε
και αυτό εναπόκειται σ' εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν.

Κάποτε η φωνή της σάλπιγγας
από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα
και όλοι γύρω μου χειροκροτούσαν
-απίστευτων χρόνων θραύσματα μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό
που με πιτσίλιζαν·τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.

[Kandy]

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

Περπατησα παρα πολυ κ τα φτερα μου τα χω χασει
μα εσυ που δεν πατας στη γη καν την ψυχη μου να πεταξει
μ ενα αεροστατο να παμε στο φεγγερι
ενα αερακι να μας παρει
φωτια κ αερας
να κανουμε δικη μας τη μικρη ζωη μας

Ειν η καρδια μου μια αυλη σ ενα κελι που ολο μικραινει
μα εσυ που εχεις το κλειδι ελα κ πες μου το γιατι
σε καποια θαλασσα που ο ηλιος τη ζεσταινει
το ονειρο μου ξαποσταινει
νερο κ αρμυρα
να κανουμε δικη μας τη μικρη ζωη μας

Εχω ενα κομπο στο λαιμο κ μια θηλια που ολο στενευει
ελα κ κανε μουσικη την τρελα μου με διαφεντευει
κ αν ειναι οι νοτες κ οι λεξεις αφελεις
τραγουδησε τες αν μπορεις
μ ενα τραγουδι να κανουμε δικη μας
τη μικρη ζωη μας

(συναυλια Μαλαμας, Ιωαννιδης, Αλεξιου)

[eleonwra]

i close my eyes
only for a moment and the moment's gone
all my dreams
pass before my eyes and curiosity
DUST IN THE WIND
all we are is dusting in the wind............

[Sofia]

Σηκωθήκαμε,

ξεσκεπάσαμε τους καθρέφτες, κοιταχτηκαμε

κι ημασταν νεοι πριν απο χιλιαδες χρονια

νεοι υστερα απο χιλιαδες χρονια

γιατι ο χρονος κι ο ηλιος εχουν την ιδια ηλικια, την ηλικια μας

κι αυτο το φως δεν ητανε καθολου αντικατοπτρισμος

μα το δικο μας φως φιλτραρισμενο μεσα απο ολους τους θανατους

Γ. Ρίτσος (αποσπασμα απο το ποιημα "Οταν ερχεται ο ξενος")

[crazy_diamond]

Σε μια γυναίκα
Τάσος Λειβαδίτης


Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω

στο γυαλί της λάμπας.

«Πώς γίνεται αυτό;» ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό

αφού μ’ αγαπούσες

[crazy_diamond]

Τα πάθη της βροχής
Κική Δημουλά


Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.



(υγ: 08/01/2011 ---> γράφω τη λέξη της ημέρας: αποσυσυσυντάυτιση)

[crazy_diamond]

Είναι λιακάδες

που πρέπει να σωθούν

κι άλλες

να τις σφάζεις στο γόνατο




Γιάννης Στίγκας

[deleted-member30-03]

Active Member - Στα λάθη τους χαμένος

Στα λάθη τους χαμένος κι η σκέψη τρέχει
τον πόνο η ψυχή μου ευτυχώς ακόμα αντέχει
τα μάτια μου μπροστά σ' αυτά ποτέ δε κλείνω
τα όνειρά μου πάνω σας δε τα αφήνω.
Για τις αρχές μου χρόνια εγώ συνέχεια παλεύω
αυτά που μου ανήκουνε ποτέ δε ζητιανεύω
και όλα αυτά που σκέφτομαι χωρίς φόβο τα λεω
και για όλα αυτά που με πονούν μονάχος κλαιω.
Και για όλους τους ηλίθιους που ανέχτηκα κοντά μου
καιρός είναι να μάθουνε πως ήρθε η σειρά μου
τους φτύνω τούτη τη στιγμή κι ας πάν' στο διάολο
κι αν το 'χουν για παιχνίδι τους ας βρούνε άλλο.
Για μένα τούτα είναι η ζωή είναι ένα πάθος
και αλήθεια να το ξέρετε γι' αυτά δε κάνω λάθος
στο όνειρο για πάντα εγώ είμαι ταμένος
freestyle για σένα είμαι φτιαγμένος.

Στα λάθη τους χαμένος και ακόμα τραγουδώ.
Στα λάθη τους χαμένος και είμαι πάλι εδώ.
Στα λάθη τους χαμένος και η σκέψη τρέχει.
Τον πόνο η ψυχή μου ευτυχώς ακόμα αντέχει.

Και λεω, Θεέ μου, ευτυχώς που δεν άκουγα κανένα
και λεω ευχαριστώ που δε νοιάστηκαν για μένα
για σκέψου να γινόμουνα γιατρός ή δικηγόρος
ή πόσο θα χαιρόντουσαν αν είχα γίνει φλώρος.

Την εμπριμέ γραβάτα μου και του μπαμπά τ' αμάξι
η μια γυναίκα πλούσια γι' αυτούς θα 'τανε εντάξει
και το κεφάλι αν έπρεπε πολλές φορές να σκύβω
σε κάθε βλάκα αφεντικό και το θυμό να κρύβω.
Βλέπεις το παιδί μου πρέπει να μεγαλώσω
και τα σωστά εφόδια σ' αυτό πρέπει να δώσω
και να του πω στις δύσκολες πάντα παρακαλάμε
και όταν μιλάει ο δάσκαλος ποτέ να μη μιλάμε.
Πως για να πάει κι αυτό μπροστά πρέπει ρουφιάνος να 'ναι
να βλέπει και να χαίρεται τους άλλους που πονάνε
όχι αυτή τη χάρη εγώ δε σας τη κάνω
αυτά που είναι να πω, θα πω και ας πεθάνω.

Στα λάθη τους χαμένος και ακόμα τραγουδώ.

Και μη νομίζετε όλοι εσείς πως είμαι αφελής
αυτά που εγώ άντεξα δε πέρασε κανείς
από αυτούς που πάντα έχουνε χεσμένη τη φωλιά τους
από αυτούς που θέλουνε τα πάντα δικά τους
που μες τη νύχτα όλο μαγκιά και όλα τα σπάνε
τσογλάνια με ανασφάλεια και όλοι εκεί που πάνε
γεμάτα φλωρομάγαζα με κυριλέ λεμέδες
τα νταλαβέρια γίνονται κρυμμένα με γαρδένιες.
Και όλες αυτές οι γκόμενες που 'ναι μασκαρεμένες
με κόκα ταξιδεύουνε όλες οι τελειωμένες
και εκείνες οι παλιαδερφές που κρατάνε θέσεις
αν θες να πας και εσύ μπροστά πρέπει να τους την πέσεις.
Με τούτη τη κατάσταση άγνωστος θέλω να μείνω
και όλα τα αποβράσματα ξανά εγώ τα φτύνω
κι ας κάτσουνε τα νούμερα όλα ήσυχα στα αυγά τους
κι αν όχι θα με βρουν πάλι μπροστά τους.

[crazy_diamond]

ΕΛΑΝΘΑΝΕ
Κική Δημουλά


Οτ’ ήμουν ένας άνθρωπος
που όλο με σκυμμένο το κεφάλι
με περπατάγανε οι δρόμοι,
αυτό πράχθηκε φανερά σας.
Σας το αφήνω. Απάνω του λοιπόν,
αποκεφαλίστε το,
μοιράστε το σ’ όσες υποτιμήσεις θέλετε
-πως γην και ύδωρ έδωσα σε φόβους
και σήκωσε κεφάλι η ηττοπάθεια-,
ρίξτε το ολόκληρο
σ’ όσες αδιαφορίες σας κι άλλο πεινάνε,
πετάξτε το σε δυο παλιογραμμούλες τύμβο.

Όμως πως σκύβοντας
ατένιζα ουρανό,
αυτό δε θα τ’ αγγίξετε.
Επράχθηκε κρυφά σας,
το έκρυψα καλά
στην ασφαλή του κεφαλιού μου
τη λιμοκτόνα στάση.

Σκύβοντας ουρανό ατένιζα.
Που έφτιαξα από πτώσεις.
Μαζεύοντας σπυρί σπυρί
ό,τι δεν αφομοίωνε το ύψος.

Έζησα,
τεντωμένο δίχτυ από κάτω,
να συγκρατώ, να περισώζω
λογής λογής διάττοντες αυτοκτόνους,
τα φωτεινά τους υπολείμματα,
εκεί που όλο και χάνει ύψος,
όλο και πιο πολύ αποχρυσώνεται
της μολυβιάς τους η κραυγή
και λυπηρά απολεπταίνει η αιχμή
της εξαφάνισής τους.
Έζησα,
τεντωμένο δίχτυ από κάτω,
να σώζω λυπηρότητες,
κραυγών αποχρυσώσεις,
αιχμών τα φωτεινά υπολείμματα,
εξαφανίσεων αιχμές.
Έζησα,
συνταιριάζοντας τις πτώσεις
με τις παράταιρες αιτίες τους,
για να μην πάει χαμένο το χαμένο.

Αυτό δε θα τ’ αγγίξετε.
Είναι από εύφλεκτο εγώ,
θα με τινάξει όλη στον αέρα σας.

------------------------


soft,

αυτό είναι το αγαπημένο μου από Δημουλά. Σ' αυτές τις λέξεις του χωράω ολόκληρη.
Όπου bold και φωνή δυνατή.

Επειδή και εγώ έδωσα γην και ύδωρ, σταγόνα - στα γό να - στα γό να τα.
Όμως έχω κάνει και την ειρήνη μου. Να έχω να θυμάμαι
πως κι αν άγγιξε το μέτωπο χώμα
κράτησα μέσα μου έναν ουρανό,
ανέπνευσα τόση θάλασσα
που κύμα μπούκωσα
και τα μάτια μου γαλάζιο.


Κι αυτό σου εύχομαι, soft, γαλάζιο. Εκείνο το απέραντο

[soft]

Crazy diamond Σ ευχαριστω μιας και το "γαλαζιο" ειναι αγαπημενο ,αυτο κοιτω και ταξιδευω ,αυτο κοιτω και αντεχω ,αυτο κοιτω και αναμενω να παιξει με τα χρωματα του ουρανου για ενα φανταχτερο και μεγαλο ουρανιο τοξο,

Ηθελα να σου ανταπαντησω ,με ενα ποιημα της αγαπημενο μου ,και το πρωτο που διαβασα αρκετα χρονια πριν και με ταραξε,
αλλα δεν ξερω γιατι δεν μου εβγαινε,το εσβησα Θα το βαλω αλλη στιγμη ,στο μυαλο μου ερχονταν συνεχεια λιγοι στιχοι του Σεφερη

Για σενα, για μενα , για ολους μας



Ὅλοι βλέπουν ὁράματα
κανεὶς ὡστόσο δὲν τ᾿ ὁμολογεῖ·
πηγαίνουν καὶ θαρροῦν πὼς εἶναι μόνοι.
Τὸ μεγάλο τριαντάφυλλο
ἤτανε πάντα ἐδῶ
στὸ πλευρό σου βαθιὰ μέσα στὸν ὕπνο
δικό σου καὶ ἄγνωστο.
Ἀλλὰ μονάχα τώρα ποὺ τὰ χείλια σου τ᾿ ἄγγιξαν
στ᾿ ἀπώτατα φύλλα
ἔνιωσες τὸ πυκνὸ βάρος τοῦ χορευτῆ
νὰ πέφτει στὸ ποτάμι τοῦ καιροῦ -
τὸ φοβερὸ παφλασμό.

Μὴ σπαταλᾷς τὴν πνοὴ ποὺ σοῦ χάρισε
τούτη ἡ ἀνάσα.
*ΣΕΦΕΡΗΣ

[crazy_diamond]

Τη θάλασσα

Δέκα τέσσερα χρόνια

Είχα να τη δω

Υποθέτω πως έτσι

ξαναγεννιέται κανείς

Ανοίγοντας τον εαυτό του

Μοιρογνωμόνιο του ορίζοντα

Σε μιαν ανείπωτη αγκαλιά

Για τη μητέρα του κόσμου

Τη θάλασσα



Λένα Πλάτωνος

[soft]

Τους ειχα διαβασει καποτε ,και τους ειχα κρατησει




When I look back, even now
The future I was chasing is still there
The precious things in my heart
I begged of the blue I can't yet see
And the drifting clouds
Under the blue sky
From the dream we drew that day
May we never wake up
May it never end
Under the blue sky
Let's go walking while we shine
Our endless journey goes on
We attest to all the words that tumbled out our mouths
And they turn into strength
A sadness tears cannot wash away
You make to disappear
With the magic called kindess*
Under the blue sky
One day the words we exchanged
While coming true
While watching over us
Under the blue sky
And the time tied to the future has set to moving
Even now
Under the blue sky
From the dream we drew that day
May we never wake up
May it never end
Under the blue sky
Let's go walking while we shine
Our endless journey goes on

[crazy_diamond]

Η νοσταλγία γυρίζει
Μίλτος Σαχτούρης


Ἡ γυναίκα γδύθηκε καὶ ξάπλωσε στὸ
κρεβάτι
ἕνα φιλὶ ἀνοιγόκλεινε πάνω στὸ πάτωμα
οἱ ἄγριες μορφὲς μὲ τὰ μαχαίρια ἀρχίσαν
νὰ ξεπροβάλλουν στὸ ταβάνι
στὸν τοῖχο κρεμασμένο ἕνα πουλὶ πνίγηκε
κι ἔσβησε
ἕνα κερὶ ἔγειρε κι ἔπεσε ἀπ᾿ τὸ καντηλέρι
ἔξω ἀκούγονταν κλάματα καὶ ποδοβολητά

Ἄνοιξαν τὰ παράθυρα μπῆκε ἕνα χέρι
ἔπειτα μπῆκε τὸ φεγγάρι
ἀγκάλιασε τὴ γυναίκα καὶ κοιμήθηκαν μαζὶ

Ὅλο τὸ βράδυ ἀκουγόταν μιὰ φωνή:

Οἱ μέρες περνοῦν
τὸ χιόνι μένει