ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

[crazy_diamond]

... φορές φορές δεν είναι μόνο χιόνι αυτό που μένει / είναι και αγάπη / που ζεσταίνει την παλάμη όπως σφίγγει.

[carrie]

κατι που πραγματικα με εκφραζει τον τελευταιο καιρο...

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

[Lacrymosa]

"Lithium"

Lithium, don't want to lock me up inside.
Lithium, don't want to forget how it feels without...
Lithium, I want to stay in love with my sorrow.
Oh, but God, I want to let it go.

Come to bed, don't make me sleep alone.
Couldn't hide the emptiness, you let it show.
Never wanted it to be so cold.
Just didn't drink enough to say you love me.

I can't hold on to me,
Wonder what's wrong with me.

Lithium, don't want to lock me up inside.
Lithium, don't want to forget how it feels without...
Lithium, I want to stay in love with my sorrow.

Don't want to let it lay me down this time.
Drown my will to fly.
Here in the darkness I know myself.
Can't break free until I let it go.
Let me go.

Darling, I forgive you... After all,
Anything is better than to be alone.
And in the end I guess I had to fall.
Always find my place among the ashes.

I can't hold on to me,
Wonder what's wrong with me.

Lithium, don't want to lock me up inside.
Lithium, don't want to forget how it feels without...
Lithium, ...stay in love with you.
I'm gonna let it go.



αχ αχ χρονια το ακουω αυτο το τραγουδι και δεν ειχα ιδεα περι τινος προκειται..τωρα καταλαβαινω το περιεχομενο των στιχων.....εχει ιδιαιτερη σημασια για μενα..........

[path]

A child's guide to good and evil (1968 Bob Markley)
(Ενα παιδι καθοδηγειται, στο καλο και στο κακο.)

Το χερι μου πιασε και δραπετευσε μαζι μου
μες στο δασος, μεχρις οτου
τα φυλλα και τα δενδρα μας κοψουν την πορεια.
Μια υχτεριδα βαμπιρ
θα ρουφηξει αιμα απ τα χερια μας,
ενα λυσσασμενο σκυλι θα μας δαγκωσει,
αρουραιοι θ ανεβουν στα ποδια μας .

Αλλα τιποτα μα τιποτα δεν θαχει πλεον σημασια
μετα το αμπαρωμα και το κλειδωμα
στις πορτες των μικρων παραξενων δωματιων.

Εσυ ομως επιστρεφεις σερνοντας τα ονειροποληματα πισω σου...
Θα σου χαρισω ενα λαμπρο προσωπο
και ενα δρομο στρωμενο με κιτρινα τουβλα !

Ο υπολοιπος κοσμος κανει λαθος
μην αφησεις κανεναν να σε αλλαξει.

[oboro]

Ο ξένος XV



Η αποστολή μου τέλειωσε
κι ακόμη αργοπορώ.
Αμφίρροπος ακόμη στέκω
στη γέφυρα που μου χτίζει το βλέμμα σου.
Ζητάς ν’ ακολουθήσεις τη σκιά μου
που χάνεται μέσα στο φως
σαν το σπαθί μέσα στη θήκη του.

Ο δρόμος είναι απέραντος
ο δρόμος είναι δύσκολος κ’ είναι γυμνός
σαν ένα χέρι που ποτέ δε χάιδεψε
και που ποτέ δεν συγχωρεί.

Ο δρόμος που οδηγεί κοντά μου βρίσκεται εντός σου.
Σκύψε βαθιά πολύ βαθιά σου
τόσο που να λυγίσεις όλος σ’ ένα τόξο
να σφεντονήσεις το βέλος στη σιωπή.
Εκεί ανατέλλει το φως μου που αγαπάς
το δικό σου φως
το φως όλου του κόσμου.


Γιάννης Ρίτσος

[crazy_diamond]

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά -- κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’ έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα, καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ καί σ’ αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους, τό ταβάνι, τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’ αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’ αλλού φερμένο
Δέν τ’ αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.




Οδυσσέας Ελύτης, από το Μονόγραμμα..

[Lacrymosa]

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε 'σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε 'σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
'μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

[alexandros3]

Οι μικρές σου επιφυλάξεις
Όταν η ζωή τρέχει, ματώνει και πεθαίνει
Οι μικρές σου επιφυλάξεις
Όταν μονόλιθοι γκρεμίζονται με κρότο δίπλα σου
Οι μικρές σου επιφυλάξεις
Όταν φωτιές τρώνε σώματα κι η λήθη προελαύνει
Οι μικρές σου επιφυλάξεις
Μη σκοντάψεις
Και χάσεις τον κόσμο
Τον χάνεις ήδη

[alexandros3]

Τα πρωϊνά, το μυαλό πάντα καθαρίζει
Έχεις γλυτώσει το μικρό θάνατο
Και τα ψεύτικα ζαρώνουν, τα λειψά φαίνονται σε όλο το μεγαλείο τους και χάνονται
Κι αναζητάς τ' αληθινά
Τα εδώ
Τα διαυγή.

[Lacrymosa]

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

[carrie]

Περάστε απάνω από τις µάντρες, τα µουλάρια σας
φτερώστε τα σαν τα σκουπόξυλα,όταν οι µάγισσες τα καβαλάνε·
ο κόσµος ακοµµάτιαστος και απέραντος·
όπου τελειώνουν οι στεριές,
τα πέλαγα αρχινάνε.

Όσα βουνά κι αν ανεβείτε,
απ' τις κορφές τους θ' αγναντεύτε άλλες κορφές
ψηλότερες, µιαν άλλη πλάση ξελογιάστρα·
και στη κορφή σα φτάστε την κατάψηλη,
πάλε θα καταλάβετε πως βρίσκεστε
σαν πρώτα κάτω απ' όλα τ' άστρα.

Κ. Παλαμάς, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου

[crazy_diamond]

αφιέρωση


στο μυστικό αλφάβητο

που γράφει με ανοιχτά φτερά

ένα θαλασσοπούλι στο γαλάζιο



στο αλμυρό νερό

στις μαγικές φωνές που προσκαλούν

μέσα από την ομίχλη στο λιμάνι



στους γερανούς

που υψώνουν τα σπασμένα χέρια τους

μάταιη επίκληση στον ουρανό



στην πολιτεία

που αποπλέει για τ’ όνειρο

με κόκκινα πανιά το ηλιοβασίλεμα



σε όσους κάθονται απέναντι βουβοί

μες στο σκοτάδι και καπνίζουν

και ταξιδεύουν με τα παιδικά τους χρόνια στ’ άστρα



και στη στιγμή που χάνεται

που κρύβεται στα μάτια σου

και λάμπει για να μην δακρύσει




Τόλης Νικηφόρου

[Lacrymosa]

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
έξω απ'το everest ή στη Λουκιανού
το μάτι του σ'ακολουθεί θέλεις δε θέλεις
καθώς βυθίζεσαι στο βίο που λες πως θέλεις
για να ξεφύγεις, από το βίο, από το βίο του διπλανού

Κοιτάει τις γκόμενες που θέλουν να πιαστούνε
που καταφτάνουν από χίλιες γειτονιές
ντυμένες χρώματα για να παραδοθούνε
στρο πρώτο μπράτσο με φλεβίτσες που θα βρούνε
στην πρώτη τσέπη, στην πρώτη τσέπη,
που θα της λύνονται οι κλωστές

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, που τον ξέρουν
οι gay μόδιστροι κ' οι sexy φθισικές
οι σιλουέτες που στα εξώφυλλα υποφέρουν
κάτι σκιές, που η μια την άλλη λεν πως ξέρουν
και λεν "αγάπη μου", λεν "αγάπη μου",
με ολόιδιες φωνές.

Κοιτάει τ' αστέρια ή πότε πότε τα δεντράκια
κοιτάει τα κάστανα που καίνε στη φωτιά
κοιτάει τα λίγα που απομείνανε παιδάκια
το συντριβάνι, τις καρδούλες, τα παγκάκια
τους καπουτσίνους στα φλυτζανάκια, στα φλυτζανάκια,
τα παγωτα

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί
όλο τον διώχνω, του φώνάζω, λέω "τι θέλεις",
μου λέει "βυθίζεσαι στον βίο που λες πως θέλεις"
και με κοιτάζει, και με κοιτάζει,
όπως κοιτούσες κάποτε εσυ

[alexandros3]

Και ξαφνικά ξυπνάς
Κι είναι όλα ήρεμα και μακρυνά
Δειλά κι αποστασιοποιημένα
Αυτοί που δεν θες είναι τολμηροί
Κι όσοι θες, δειλοί
Ξαφνικά ξυπνάς
κι είσαι στην ουσία μόνος σου
Σκόρπιος
Και πρέπει να ξαναχτίσεις
Ξέροντας ότι ένας σεισμός μπορεί να τα ρίξει όλα
Και ψάχνεις να βρεις ένα νόημα
Ένα λόγο να ζεις

Και δεν έχεις
Γιατί τους χρησιμοποίησες όλους
Και δεν σου έμεινε κανένας

Φεύγεις λοιπόν στις σκιές
Κι αυτές γιορτάζουν
Γλύφουν τους τοίχους
Κι εξαφανίζονται
Αφήνοντας σε στο σκοτάδι ξανά

Αφού το φως της διεκδίκησης δεν το'χεις αναμένο
Τι ζητάς απ' τις σκιές;
Τόσα ξέρουν. Τόσα κάνουν.
Παλιότερα ήξερες καλύτερα.

Έζησες γρήγορα
Και κατέληξες στο πουθενά
Χωρίς ένα νησάκι
Μικρό, να πιαστείς
Αφού με δρασκελιές τα πέρασες όλα
Και τα πιο μεγάλα, τους φέρθηκες σαν να ήταν μικρά
Και τα ξόδεψες, γρήγορα, κοιτάζοντας μακρυά.
Χωρίς να σταθείς
Λες κι έτσι θα σ'έβρισκαν οι σφαίρες

[alexandros3]

Όμως αν υπάρχει κάτι,
την καλωσύνη δεν την έχεις ξεχάσει
Κάποτε την είχες
Και την έδωσες για να δεις τα θηρία στα μάτια
Πια δεν υπάρχουν
Χάθηκαν μ'ένα κομμάτι από το σώμα σου
Πάρ'τη πίσω λοιπόν και βάλ'τη εκεί που το κομμάτι λείπει
Έτσι θα γίνεις σχεδόν ο ίδιος όπως παλιά

Και θα μπορείς να χαμογελάς
Και να το εννοείς
Θα μπορείς και πάλι να είσαι απλός
Γύρνα πίσω και μπες ξανά
Στα παλιά σου ρούχα
Είναι εκεί
Και σ' όποιον δεν αρέσουν
Δεν ήταν ποτέ δίπλα σου
Γίνε καλός, όπως ήσουν
Γίνε άδολος κι ειλικρινής
Βρες πάλι τις αξίες σου
Το σκοτάδι δε το νοιάζει πια...

Κι αν γυρίσεις γύρω σου θα δεις
Ότι μερικοί δεν σ'έχουν ξεχάσει
Και στάθηκαν δίπλα σου
Συνέχεια, άδολα, σταθερά

Σε περίμεναν όταν έφευγες
Σε ακούγανε όταν ούρλιαζες
Όταν έτρεμες
Όταν έκλαιγες

Ξέρεις τα πρόσωπα τους, τα τηλέφωνα τους, τα σπίτια τους
Ξέρεις ότι σου θυμίζουν αυτό που έπρεπε να αφήσεις πίσω
Την καλωσύνη