ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

[deleted-member30-03]

Puissance - Hail The Mushroom Cloud

Let us ignore the answer, let us blind ourselves to the pole of execution.
Let us all strip down to the bare naked bones and let go.
Can you stand your own filthy self, i know i can't...
The memories burned onto the concrete foundations of this sad sad society
see it, worship it and love it, the true liberator.
After thousands of years seeking the face of god we have alas found and
tamed but a single finger.
But this finger is enough, enough to let loose the hell on earth and to set
free the winds of apocalypse.
Aren't we all ready, aren't we all set to go on with the world.
Aren't we all tired and and finally sick of the burden of life.
Even if there is god, he could never ever love a world like mine?
And even if he ever did, isn't this time to say that it's not right?
In heaven we are told, there are only beautiful things and only beautiful songs.
Why would heaven open it's gates for a human soul? We were made of dirt but
weren't we supposed to improve from dirt to something more, we really haven't have we?
Do you believe in mankind? I know i don't ...
There is an afterlife or so i'm told...But i have no idea what it is.
Maybe we have a second chance, only to make sure that we make all the same mistakes over again.
Isn't in time we stopped hoping for a change and started making a difference?
Do you believe in nuclear war? I know i do...
Aren't we all ready, aren't we all set to go on with the world.
Aren't we all tired and and finally sick of the burden of life.
Even if there is god, he could never ever love a world like mine?
And even if he ever did, isn't this time to say that it's not right.

[BloodyKate]

Τειρεσίας_Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ξυπνάς και του καθρέφτη τη λίμνη αναταράζεις
ζαρκάδια ξαφνιασμένα θα πεταχτούν
θα φύγουν για τα δάση κι από το είδωλό σου
θα λείπουνε τα μάτια και η φωτιά

Θα ψάξεις τους δικούς σου τυφλός και τρομαγμένος
Ήρθε ο καιρός να μάθεις ποιοι σ' αγαπούν
μα η πόλη είν' άδεια κι ο μάντης Τειρεσίας
θ' αφήσει τον χρησμό του στην ξένη γη, σε ξένη γη

Τυφλός είναι κι εκείνος που κάνει ότι δεν ξέρει
πως πίνει απ' το πηγάδι το σκοτεινό
που ότι τον κατατρώει ανάγκη το 'χει κάνει
ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί

Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς

[BloodyKate]

ΕΙΣΑΙ ΠΑΙΔΙ ΩΡΑΙΟ_ ΑΣΙΜΟΣ

Είσαι παιδί ωραίο
κι υπηρετείς στα Ρέο
για γαλονάκια και βαθμούς σε είχανε
Σου φτιάχνουν το μεράκι
με το κομπιουτεράκι
μα να χαζεύεις το κενό
σε βρήκανε
κι όλοι αποφανθήκανε πως ετρελάθης
αφού δεν προσαρμόστηκες καλά να πάθεις

Ω εποχή ραγδαία
απέβηκες μοιραία
και χάλασες τόσα παιδιά ευαίσθητα
αναρωτιέμαι ως πότε
θε να με τρώνε αι κόται
γιατί στα πίτουρα βαθειά
μπερδεύτηκα
Μες στον πυρήνα σου θαρρώ πως θα μπουκάρω
τον ζωικό μου τον παλμό να ξαναπάρω

Οι μέρες αποφράδες
με ξόρκισαν παπάδες
κι αμαρτωλό με βγάλανε και βλάσφημο
Κι εγώ να καταπίνω Τιτανικός θα γίνω
να σας βυθίσω στο στερνό μου χάσιμο
Οτι ενθάδε κείμεθα
Ω ξείν' αγγέλειν
κι απολωλότες είμεθα απ΄την αγέλην

[cirkolan]

"Ακόμα κι η παραμικρή υπόθεσις γίνεται σωστή περιπέτεια,
Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου"

Κ. Καρυωτάκης

[deleted-member30-03]

Razastarr - Απ' το μηδέν στο είμαι

Δηλητήριο γλυκό όταν σκοτεινιάζει η μνήμη
να μην θυμάμαι θέλω τόσα, μα η πληγή δεν κλείνει
ο φόβος γύρω μου θα μείνει...
μαύρο φως που η ομίχλη δίνει
μα για να δώσω μια να φύγω από 'δω
πρέπει να γίνει μηδέν...
πρέπει να γίνουνε τα λόγια στάχτη,
να σκοτώσω το χειμώνα που δεν είδα κι έχω πάθει
απ' τα δικά μου πάθη
μα τι να δω αφού σκεπάζω τα μάτια σ' όλα τα λάθη...
Τι κι αν δε μάθει ο υποφαινόμενος, τι κι αν δε μάθει...
εγώ σου δίνω λουλούδι, εσύ μου δίνεις αγκάθι
πόσα να μάθω απ' τη ζωή που το μυαλό δεν πλάθει
παντρεύτηκα τη τρέλα μου σ' όλα τα μήκη και βάθη...
να σε γνωρίσω μάλλον θέλω ξανά
νοιώθω καλύτερα όταν κλέβω τα όμορφα σου μυστικά
μου 'χεις πει μονάχα για αυτά που βάζουν φωτιά
γι' αυτό έχω βάλει στο κιβώτιο νεκρά και προχωράω
μήπως μάθω στη στεριά σου να ακουμπάω
στο ρελαντί τσουλάω και μετά βουτάω...

Ζωή μικρή βούτα βαθιά και πάρε με μαζί σου
είν' η στιγμή μαζί σου κόλαση μα και νησί του παραδείσου
μαθαίνω δύσκολα πως δίνεις το κλειδί σου
θέλω εξίσου κάθε ώρα μου δική σου...

Ζωή μικρή βούτα βαθιά και πάρε με μαζί σου
είν' η στιγμή μαζί σου κόλαση μα και νησί του παραδείσου
απ' το μηδέν στο είμαι κόβω βόλτες αυτό θυμήσου...

Τι να πω, πάει εφτά το πρωί
στην αυγή η ψυχή μάλλον βγαίνει καθαρή
το μηδέν μοιάζει με δύση και το είμαι με ανατολή
μα και ανάποδη να είναι η διαδρομή αυτό αρκεί
το ζουμί μάλλον θα είναι εκεί για την κακιά στιγμή
όλο το δηλητήριο που ήπια θα καεί μες το σκοτάδι
η νύχτα όλο παίρνει, μισό μου δίνει χάδι,
Θεός και πλάνη που με πάει στον Ουρανό ή τον Άδη...
μα το πρωί εξακολουθεί την νύχτα να σκοτώνει
εκεί πιάνω τιμόνι...
και πόσο μόνη έιν' η ζωή μου... μόνη
έτσι τραβιέμαι στο βυθό όταν το μυαλό διπλώνει
αν θα γυρίσω θα 'μαι πάλι ένα πιόνι
προτιμώ το βυθό μου λοιπόν κι ας είναι τέρμα...
άλλο τόσο είν' ο ουρανός μου τέρμα
πόσο να δώσω στη ζωή μου ακόμα σπέρμα
όταν βολτάρει το βλέμμα είν' όλα ψέμα...

Ζωή μικρή βούτα βαθιά και πάρε με μαζί σου
είν' η στιγμή μαζί σου κόλαση μα και νησί του παραδείσου
μαθαίνω δύσκολα πως δίνεις το κλειδί σου
θέλω εξίσου κάθε ώρα μου δική σου...

Ζωή μικρή βούτα βαθιά και πάρε με μαζί σου
είν' η στιγμή μαζί σου κόλαση μα και νησί του παραδείσου
απ' το μηδέν στο είμαι κόβω βόλτες αυτό θυμήσου...

[deleted-member30-03]

Βαβυλώνα - Αλήτης στη χώρα των θαυμάτων

Πήρα κουράγιο και πριν προλάβω να ησυχάσω
ήπια ρουτίνα να μικρύνω να περάσω
σε ένα κόσμο καινούριο ξένο
που είναι όλα εδώ τόσο μικρά μα εγώ επιμένω.
Να 'χω τη νύχτα ένα βήμα από τη μέρα
να φωνάζω στο φεγγάρι καλημέρα
να ταξιδεύω σε καινούρια μονοπάτια
εκεί που χάνεται ο χρόνος απ' τα μάτια.
Ωωω χω! Και τι ωραία!
Γίνομαι πιόνι σε μια μαγική σκακιέρα
για να κερδίσω πρέπει να φαω τον βασιλιά
μα είμαι μόνος δεν ακούγεται μιλιά.
Και πριν το τέλος σαλτάρω πάλι
για να κερδίσω θέλει στέμμα στο κεφάλι
που να το βρω εγώ εδώ την κοπανάω
κι αρχίζω λεει να τρέχω να πηδάω.
Παίρνω από πίσω το λαγό χωρίς να νοιάζομαι εγώ
αν μπορέσω να γλιτώσω ή αν θα πνιγώ
εκεί που χώνεται βαθιά μέσα στο χώμα για να μπει
πάω και εγώ κρυφά από πίσω μη με δει.
Κι όταν τινάχτηκα και βγήκα από το χώμα
έμεινα ώρα μ' ανοιχτό και κρεμασμένο ρε το στόμα
όσα έβλεπα ήταν μικρά μα εγώ μεγάλος
και πολύ το ευχαριστιόμουνα που ένοιωθα ένας άλλος.
Δυνατός πολύ για πρώτη μου φορά
μέχρι που σκέφτηκα γιατί και μου κόπηκε η χαρά
ένοιωσα κυνηγός εν ελέω θηραμάτων
ένας αλήτης στη χώρα των θαυμάτων.
Είμαι αλήτης στη χώρα των θαυμάτων
ορατό αποτέλεσμα αοράτων
είμαι αλήτης στη χώρα των θαυμάτων
βλέπω αλήθεια εν μέσω οραμάτων.
Ω, κι έπεσα κάτω
κι είδα απέναντι ένα χαμογελαστό χοντρούλη γάτο
να μου κουνάει την ουρά να μου στέλνει και φιλιά
να μου μιλάει με την δικιά μου τη μιλιά.
Να μου γελάει, να με κοιτάει φιλικά
μα τα μάτια του εμένα μου έμοιαζαν διαβολικά
τότε φοβήθηκες παρέα μου όνειρό μου
πήρε τη φάτσα απ' το παλιό το αφεντικό μου.
Τότε σαλτάρω να τον πνίξω ρε το γάτο
κι όπως τον βούτηξα γλιστράω και φτάνω μόνος μου στον πάτο
Ω, κι έχει σκοτάδι παντού
και το χώμα που πατάω έχει το χρώμα του ουρανού.
Και φοβάμαι να μην πέσω και τ' αγγίζω με τα χέρια
και αρχίσαν το τραγούδι όλα τα αστέρια
κοιτάω ψηλά και βλέπω γη
τότε με σπρώχνει για να βγει λεει η αυγή.
Κυνηγημένη από ένα κόκκινο φεγγάρι
και στο βάθος ένα τεράστιο μανιτάρι
να μεγαλώνει, να αφήνει σκόνη
και την ψυχή μου το κακό σαν να πλακώνει.
Τότε ένα χέρι με παίρνει πάνω
και εγώ φοβήθηκα μήπως και ήρθε η ώρα να πεθάνω
κι είπα να κλάψω, μα δε γαμιέται
έχουμε άλλο ένα κουπλέ και όποιος βαριέται
να βρει το άσπρο στον κύκλο των χρωμάτων,
ας γίνει αλήτης στη χώρα των θαυμάτων.
Ορατών τε πάντων και αοράτων
είμαι αποτέλεσμα δικών σας πειραμάτων
κυνηγημένος από βαλέδες και ρηγάδες
από βασίλισσες που δέρνουν βασιλιάδες.
Μα το κεφάλι μου στο δήμιο δε χαρίζω
μπαίνω ξανά μες τον καθρέφτη και γυρίζω
στον κόσμο τον δικό μου των άψυχων πραγμάτων
κουράστηκα, ο αλήτης, στη χώρα των θαυμάτων.

[crazy_diamond]

Η πρώτη πανσέληνος στον κόσμο


Φορούσα κουρέλια κι έτρεχα στα τέσσερα

είχα τυλίξει τα πληγιασμένα πόδια σε φύλλα δέντρων

πατούσα σε θραύσματα από παλιά ρολόγια

ένας κούκος χτυπούσε διαρκώς μεσάνυχτα

είχα μόλις αντέξει την εποχή των παγετώνων

και το καλοκαίρι έσταζε καυτό ιδρώτα

δεν είχα γονείς ούτε ιστορία

θυμόμουν μόνο το αυγό που έσκασε

και τον κόκκινο κρόκο που ήλιος ξεπήδησε από μέσα.

Σε είδα ξαφνικά ψηλό και ακίνητο

στην μέση εκεί του πουθενά

να μου ανοίγεις διάπλατα τα χέρια.

Τυφλά χώθηκα στην αγκαλιά σου.

Κάτι παλιό τότε κατέρρευσε με θόρυβο

και η πρώτη πανσέληνος γεννήθηκε στον κόσμο.



Χλόη Κουτσουμπέλη

[crazy_diamond]

Η λάμψη της αστραπής πίσω απ' το βουνό


αρχίζεις να χαμογελάς
παντού
μέσα σου
μόλις οι λέξεις ξεχύνονται
απ' τα δάχτυλά σου
στα πλήκτρα
κι είναι σαν
να ονειρεύεσαι τσίρκο:
εσύ είσαι ο κλόουν, ο θηριοδαμαστής,
ο τίγρης,
είσ' αυτός που είσαι
καθώς
οι λέξεις σαλτάρουν
μεσ' από φλεγόμενα στεφάνια,
εκτελούν τριπλό άλμα στον αέρα
από τραπέζιο σε
τραπέζιο, κι ύστερα
αγκαλιάζουν τον
Άνθρωπο Ελέφαντα
καθώς
τα ποιήματα συνεχίζουν να βγαίνουν,
ένα ένα
γλιστράνε στο
πάτωμα,
όλα πάνε ρολόι'
οι ώρες πετάνε και φεύγουν
και ξαφνικά
έχεις τελειώσει,
πηγαίνεις στην κρεβατοκάμαρα,
πέφτεις στο κρεβάτι
και κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου
εδώ στη γη,
η ζωή είναι επιτέλους τέλεια.

η ποίηση είναι αυτό που συμβαίνει
όταν δεν μπορεί να συμβεί
τίποτ' άλλο.



Τσαρλς Μπουκόφσκι

[kyknos25]

ειμαι μυστηριο τρενο δε θελω να χω επιβατη..

[crazy_diamond]

Εγώ κοιμάμαι στο σπλάχνο της θύελλας

Και ξυπνώ με ξάστερα μάτια.



Πωλ Ελυάρ

[deleted-member30-03]

Ραψωδός Φιλόλογος - Επιβάτης

Νιώθω επιβάτης σ’ ένα τρένο χωρίς στάση και προορισμό
Να κατεβείς όμως τι να πεις κάπου πρέπει να βγεις
Και εσύ πού, γιατί και πώς δεν έχει σχέση.
Πρέπει μόνο να κατασταλάξεις και να το φέρεις εις πέρας κι ας μην σ’ αρέσει
Ούτως ώστε να μην γίνεις νέος Βρούτος
Νιώσε εσύ ανθρωπιά και τα συναισθήματα του συνανθρώπου μόνο πλούτος
κι άσε τον εγωισμό δέξου το, σκάσε
Πάτα κάτω την αξιοπρέπεια και να σε νοιάζει μόνο να μην θυμάσαι
Άλλωστε εσύ δεν ήθελες να είσαι στο βαγόνι
αφού βίασες και πάλι να κρατήσεις το τιμόνι,
ώσπου τελικά πήρε πρωτοβουλία και σε άλωσε.
Κι’ όταν έπρεπε για κάτι να μιλήσεις,
έβρισκες δικαιολογίες να σιωπήσεις
μα δεν σε ένοιαζε αφού πάλι βρέθηκε κάποιος για σένα και τα μπάλωσε.
Μα δεν πειράζει λέω, λες, λέμε, λέτε
αφού ζούμε στην χώρα του δεν γαμιέται.
Δεν δαγκώνουμε ποτέ το χέρι του αφεντικού που μας μεγάλωσε.
Και ίσως να ‘μαστε ευγνώμονες που είμαστε αγνώμονες
και βάλαμε για γνώμονες
αυτούς που ο καθένας χωριστά πάνω σε πτώματα σκαρφάλωσε
Και άμα θελήσεις να ανεβείς βιαστικά είναι ίσως ότι δεν έπραξες σωστά,
τώρα είναι αργά, έχει ράγες μπροστά.
Κι’ όσοι πουν στον οδηγό όπως τόσοι, την ταχύτητα να ελαττώσει
αυτός θα τους πει και πάλι, αφού η βόλτα τελειώσει
Λύση η μόνη να πηδήξεις εν κινήσει
ή μέσα στο τρένο όλη η ζωή σου για πάντα κολλήσει και ποτέ δεν γυρίσει…
πίσω. Δεν ορκίζομαι ότι θα ζήσω μα από το να μείνω σαν την βελόνα κολλημένος στο δίσκο
παίρνω το ρίσκο…

[crazy_diamond]

Μια μέρα

κάποιος θα βρει ένα ξέφτι στον ουρανό
θα το τραβήξει και


θα πέσουν όλα τα ποδήλατα των αγγέλων

όλα

το εννοώ



Γιάννης Στίγκας

[Iridanos]

I'd like to think, that when i die
i'd get a chance another time

Iron Maiden/Infinite Dreams

[crazy_diamond]

Και ή παίζεις τρικυμία ή πνίγεσαι.



Οδυσσέας Ελύτης

[Gypsy Cello]

ENERYTHING BURNS

She sits in her corner
singing herself to sleep
Wrapped in all the promises
that no one seems to keep.
She no longer cries to herself
no tears left to wash away
just diaries of empty pages
feelings gone astray
But she will sing...


Till everything burns
while everyone scream
Burning their lies
burning my dreams
All of this hate
And all of this pain
I'll burn it all down
As my anger reigns
Till everything burns


Walking through life unoticed
Knowing that no one cares
Too consumed in their masquerade
No one sees her there
And still she sings


Till everything burns
While everyone scream
Burning their lies
burning my dreams
All of this hate
and all of this pain
Burning it all down
as my anger reigns