ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

[σακης]

Το πρόσωπο ενός πολιτικού υποψηφίου σε ένα πίνακα διαφημίσεων της πόλης

να τος
όχι πολλά μεθύσια
όχι πολλοί καυγάδες με γυναίκες
όχι πολλά κλαταρισμένα λάστιχα
ποτέ δε σκέφτηκε την αυτοκτονία

όχι περισσότεροι από τρεις πονόδοντοι
ποτέ δεν έχασε γεύμα
ποτέ δεν έκανε φυλακή
ποτέ δεν ερωτεύτηκε

7 ζευγάρια παπούτσια
ένας γιος στο πανεπιστήμιο
αμάξι ενός έτους
ασφαλιστήρια συμβόλαια
ένα πολύ πράσινο γρασίδι
κάδοι σκουπιδιών καλά σφραγισμένοι
θα εκλεγεί.

[ftatl]

Εγώ την τρέλα μου τη φοράω καπέλο μεγάλε.
Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά.
Και όσο για την παράγκα μου,
μόλις δω ότι πιάνει κοριούς,
ανάβω ένα σπίρτο και την καίω ...
Δεν το 'χω για τίποτα.
"Πόσο κάνει"; Λέω στη μοίρα μου...
"Τι χρωστάω"; Τόσο μου λέει...
Πάρτα και δίνε του.
Έχω ραντεβού με την επόμενη μέρα...

Αλκυόνη Παπαδάκη

το ειδα σε μια σελιδα του fb και μ' αρεσε δεν ξερω αν με εφραζει νομιζω πως οχι την αλκυονη σιγουρα παντως!

[σακης]

Ένα ποίημα του Μπουκόφσκι για την επιτυχία των άλλων "Ανθρώπινη φύση" ΣΧΟΛΙΑ (7) 1357 Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα είναι αυτό του Τσάρλς Μπουκόφσκι. Βρίσκεται στο βιβλίο «Η Λάμψη της αστραπής πίσω από το βουνό» εκδόσεις «ηλέκτρα». Περιγράφει με άψογο τρόπο αυτό το οδυνηρό συναίσθημα των ανθρώπων για την επιτυχία του διπλανού τους. Κακά τα ψέματα, αυτοί που χαίρονται με την επιτυχία του διπλανού τους είναι ελάχιστοι. Περισσότερο υποστηρικτικοί είμαστε με την αποτυχία του άλλου. Μου αρέσουν περισσότερο οι στίχοι: «και ένα απ τα πλατύτερα χαμόγελα που έχω δει ποτέ, είναι σαν να σκίζεται το πρόσωπο της στα δύο». Μερικοί δεν καταφέρνουν ούτε να κοντρολάρουν αυτό το συναίσθημα. Απολαύστε το: ____________ Ανθρώπινη φύση Συμβαίνει εδώ και καιρό. μια νεαρή σερβιτόρα εκεί που παίρνω καφέ στον ιππόδρομο. «Πώς πάει σήμερα;» ρωτάει. «Καλά πάει, κερδίζω», απαντάω. «Και χτες κερδίσατε, ε;» ρωτάει. «Ναι», λέω, «και προχτές». Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αλλά πιστεύω ότι έχουμε ασύμβατες προσωπικότητες. Συχνά υποβόσκει εχθρικός τόνος στους διαλόγους μας. «Μου φαίνεται ότι είστε ο μόνος εδώ πέρα που όλο κερδίζει», λέει, χωρίς να με κοιτάζει, δυσαρεστημένη. «Σοβαρά;» απαντάω. Και το πολύ παράξενο: όποτε χάνω, η κοπέλα δεν είναι ποτέ εκεί. Ίσως έχει ρεπό ή δουλεύει σ’ άλλον πάγκο. Κι εκείνη στοιχηματίζει και χάνει. Πάντα χάνει. Και παρ’ ότι μπορεί να έχουμε Ασύμβατες προσωπικότητες λυπάμαι για λογαριασμό της. Αποφασίζω την επόμενη φορά που θα τη δω να της πω ότι χάνω. Αυτό κάνει λοιπόν. Όταν με ρωτάει «πως πάει;» Λέω, «θεέ μου, δεν μπορώ να το καταλάβω, Χάνω, δεν με θέλει με τίποτα, σ’ όποιο άλογο Και να ποντάρω τερματίζει τελευταίο!» «Αλήθεια;» ρωτάει. «Αλήθεια», λέω. Το κόλπο πιάνει. Χαμηλώνει το βλέμμα και ένα απ τα πλατύτερα χαμόγελα που έχω δει ποτέ, είναι σαν να σκίζεται το πρόσωπο της στα δύο. Παίρνω τον καφέ μου, της αφήνω γερό φιλοδώρημα, Φεύγω για να δω τον πίνακα. Αν πέθαινα στο φλεγόμενο αυτοκίνητο μου στην εθνική οδό στοιχηματίζω πως θα ‘ταν ευτυχισμένη για καμιά βδομάδα! Πίνω μια γουλιά καφέ. Τι είναι τούτο πάλι; Έβαλε μια οκά γάλα, Αν και ξέρει πως τον πίνω σκέτο. Μες τον ενθουσιασμό της, το ξέχασε, τη χαμούρα. Να τι κέρδισα για το ψέμα που είπα.

[peaceofmind7]

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Κι αν άλλάξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

[deleted-member30-03]

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Δεν μ' αρέσουν τα τραγούδια

Δε μ’ αρέσουν τα τραγούδια όταν λένε σ’ αγαπώ
δε μ’ αρέσουνε εκείνοι που γελάνε με σκοπό
δε μ’ αρέσουνε οι φίλοι που με ανακρίνουνε
να δικάσουν την ψυχή μου και να φύγουνε.

Δε μ’ αρέσουν οι γυναίκες που παρθένες ντύνονται
και ανάβουν άλλα φώτα που ποτέ δε σβήνουνε
δε μ’ αρέσουνε οι άντρες σαν και μένανε
που όλο λένε πως θα φύγουν κι όλο μένουνε.

Κολλημένος στα ίδια τα λάθη
και να σέρνομαι
να ζητάω βοήθεια απ’ τη λάσπη
και ν’ ανασταίνομαι.

Δε μ’ αρέσουν τα τραγούδια όταν λένε σ’ αγαπώ
οι προφήτες που προβλέπουν τον αόρατο εχθρό
δεν μ’ αρέσουν τα κεφάλια τα αγύριστα
που ακροατήρια θέλουν για κηρύγματα.

Κολλημένος στα ίδια τα λάθη
και να σέρνομαι
να ζητάω βοήθεια απ’ τη λάσπη
και ν’ ανασταίνομαι.

[peaceofmind7]

Φθινόπωρο στον έρωτα
απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι
μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός
το χώμα το βρεγμένο
σαν κάρβουνο αναμμένο
η ομορφιά πονά.

Φιλί γυρεύω του ουρανού
κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ’ της καρδιάς τ’ αδράχτι
σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα
κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει
αν έρθεις, μην αργείς.

Γδύσου κι από τα μάτια μου
πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου
είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα
σε νύχτα και σε μέρα
σ’ αφήνω στον αέρα
για να σε βρω στο φως.

Η αγάπη φόβους και όνειρα
δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι
αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ
για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει
θα σ’ αρνηθώ ξανά.

[peaceofmind7]

Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ

Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί

Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί

Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου

Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά

Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ’ αφήνει έρμη και μοναχή

Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε μάτια μου και στον καυγά

Μέσα σ’ ένα σινάφι πειρατικό
είδα φωτιά ν’ ανάβει και φονικό

[ftatl]

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
Σαν το ξεχασμένο στάχυ
Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
Κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
Σαν το ξεχασμένο στάχυ
Άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
Όπως του πελάγου οι βράχοι
Ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
Κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
Ανεμοδαρμένοι βράχοι
Άνθρωποι μονάχοι

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
Σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
Σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...

[deleted-member30-03]

Διάφανα Κρίνα - Τελευταίο ποτό με τον Διάβολο

Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο
απ’τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου, ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
αργεί τώρα, κάτω από βρώμικα σεντόνια,
αποζητώντας τα μέλη του στ’απομεινάρια μιας θυσίας.

Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου,
θρυμματίζουν όλα μου τα άστρα
και μ’ αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα,
στα ερωτηματικά και τους τρόμους.

Στα γράφω όλα αυτά, αυτή τη νύχτα
καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο
και φυσάει μι’ αργόσυρτη βροχή,
φορτωμένη μ’αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
και την ανία της ζωής χωρίς εσένα.

Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ.
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω.

[ftatl]

Δεν ειναι πιά η ζωή μου μια πορεία στην έρημο...
ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα...
ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο...
ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια....!!!!
Γιια κοίτα, φίλε μου, πώς γυρίζει ο τροχός!!!!
Δε χάθηκε ο ήλιος... στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε...
περίμενε λίγο... όλα θα αλλάξουν

Alkuoni Papadaki/Αλκυόνη Παπαδάκη

[christos_00]

Αχ Ελλάδα λυπημένη έρημη μα δοξασμένη
πόσο σ' αγαπώ
Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες;
Πατρίδα μου αγαπημένη
ποια κατάρα σε βαραίνει

[deleted-member30-03]

Διδάχτηκες ἀπὸ μικρὸς
τὴν ἔχθρα μὲ τοὺς Οὐρανοὺς
καὶ αὐτὰ μὲ τὰ ὁποῖα
ἔρχεται σὲ σκοτασμὸ ὁ Νοῦς.
Ἔλαβες ρηχὲς πληροφορίες
θεωρώντας ὅτι εἶχες Γνώση,
νόμιζες ὅτι προόδευες
μὲ τὸ νὰ σύρεσαι ἀπὸ πτώση σὲ πτώση.
Βασανίστηκες ἀπὸ νωρίς,
ἀναζητώντας χαρὲς θνησιγενεῖς,
χάθηκες μέσα στὶς ἀποπνικτικὲς
ἀναθυμιάσεις τῆς παρακμῆς.
Σπατάλησες χρόνο
με ἀνθρώπους μανιακοὺς γιὰ τὴν ἔνταση,
ἐπὶ μακρὸν ὀλίσθησες μαζί τους
ἀπὸ ψευδαίσθηση σὲ ψευδαίσθηση.
Λόγισες ἀρετὴ
κάθε ἐπαίσχυντο συμβιβασμό,
κάθε ἀπίστευτη μικροψυχία,
κάθε ἀνεκδιήγητη εὐτέλεια,
κάθε σοβαροφανῆ ἀγυρτεία,
σὲ μία ἀτμόσφαιρα
δηλητηριασμένη ἀπὸ τὴν κακία,
μὲ τύπους μαινόμενους γιὰ τὰ ἀργύρια,
σὲ καταναλωτικὴ βακχεία.
Βίωσες τὴν ἐκτεταμένη μωρία,
σὲ μία ἀκοινώνητη κοινωνία,
ὅπου τὰ μέλη της δὲν εἴχανε πρόσωπα,
ἀλλὰ εἴχανε προσωπεῖα,
μὰ ξάφνου μ' ὅλα αὐτὰ ἦρθες σὲ ρήξη,
ὅταν ἦρθ' ἡ ἄνωθεν κλήση
κι αἰσθάνθηκες ὅτι,
μέσα ἀπὸ ἕναν ἐφιάλτη εἶχες ξυπνήσει!

Ἀπὸ τὸν θάνατο πρὸς τὴ ζωὴ
καὶ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό...
Ἀπὸ τὸν θάνατο πρὸς τὴ ζωὴ...
Μακάριοι ὅσοι πορεύονται
τὴν Αἰωνία Ὁδό!

Ἀκολούθησες ὁδοδεῖκτες
ποὺ δείχνανε δυτικὰ τῆς Ἐδέμ,
σύρθηκες ὣς τὸ μηδέν,
προσκύνησες κάθε νεοεποχίκο τοτέμ,
γιατί ἔτσι ἐπίτασσε ἡ νέα θεότητα,
ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα
υἱοθέτησες πρότυπα,
ποὺ ἐξέπεμπαν κάθε ἀρνητικὴ ἐπιρροή,
πρωί--βράδυ, βράδυ--πρωί,
προπαγάνδιζαν μία κοσμικὴ ζωή,
ποὺ δὲν τὴ σημάδευε οὔτε ἕνας λόγος,
οὔτε μία πράξη σοβαρή.
Ὅπως στὶς σάρκες τοῦ Ἡρακλῆ,
ὁ χιτώνας τοῦ Νέσσου εἶχε κολλήσει,
ἔτσι κόλλησαν πάνω σου ἀνοίκειες ἕξεις
κι ἔγιναν δεύτερή σου φύση.
Μιλοῦσες γιὰ ἐλευθερία,
τὴ στιγμὴ ποὺ ἤσουν δοῦλος ὅλων τῶν παθῶν
κι ἀντὶ γιὰ ἐμπειρία πνεύματος,
εἶχες παραισθήσεις ναρκωτικῶν.
Γνώρισες ἀγάπες,
ποὺ δὲν εἶχαν βαθύτερες ὑπαρξιακὲς ἀφορμὲς
καὶ πρόσωπα διπρόσωπα,
ποὺ ὁμοίαζαν μὲ τοῦ Ἰανοῦ τὶς προτομές.
Ὑπερκορέστηκες ἀπὸ βλέμματα κενὰ
καὶ ἐπηρμένες ὀφρύες,
ἀτέλειωτες κούφιες κουβέντες,
ἐλαφρὲς φιλολογίες,
λυκοφιλίες,
κυνέρωτες,
ἄφρονες γέλωτες
καὶ ἕνα σωρὸ χαμόγελα τῆς ἐτικέτας,
ἀνθρώπους μὲ κινήσεις μηχανικές,
ὅπως αὐτὲς τῆς μαριονέτας.
Ζοῦσαν ἐνστικτωδῶς,
σκορπίζανε ὅπως τὰ ξερὰ φύλλα στὸν ἄνεμο,
ψυχὲς ποὺ εἴχανε παραδοθεῖ
πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα τους στὸν θάνατο,
μὰ ξάφνου μ' ὅλα αὐτὰ ἦρθες σὲ ρήξη,
ὅταν ἦρθ' ἡ ἄνωθεν κλήση
κι αἰσθάνθηκες ὅτι,
μέσα ἀπὸ ἕναν ἐφιάλτη εἶχες ξυπνήσει!

[christos_00]

Κι αν βάζουν σύρτες στις ψυχές μας, στο στόμα μας ταινία,
υπάρχουν πεζοδρόμια, υπάρχει κι η πλατεία.

Μιλάνε για ένα τέλος που είναι αίσιο,
για όνειρα που γίνονται εξατμίσεις.
Κοπάδι που μας κλείνουν σε ένα πλαίσιο,
και "ΠΥΡ!" σε όποιον έχει αντιρρήσεις.

Μας δίνουν υποσχέσεις ανεκπλήρωτες
με φόντο την παγκόσμια ειρήνη.
Μας ρίχνουνε καπνούς, μας θέλουν είλωτες,
με αρχηγό το κράτος ασπιρίνη.

"Deutschland über alles!"
"Η Γερμανία πάνω απ’ όλα!"

[paintitblack]

I don't mind the things that you say
I don't even mind going out of my way
I try and do these things for you
Why should I do it I'm always untrue

Well, I did you no wrong
I did you no wrong
Going out of my head

I ain't seen you off the screen
But those films are my dreams
And I can't take much more of you
'Cause the bog is no place to see your face

Oh can't you see I'm out of my head
Oh can't you see I'm a little insane
Oh can't you see going out of my head
Oh can't you see I'm really dead

Going down, down, out of my head
I did you no wrong
I did you no wrong
I did you no wrong

I did you no wrong
I did you no wrong
Going out of my head

[deleted-member30-03]

I curse my mother for her choice to create a life
And I curse my father for his tepid, soon twenty-seven years old grain so virile

But mostly so I curse myself, you disgusting bastard, you tasteless joke
From birth lost, since childhood forever doomed
I'm the missing link, a mistake that should never be allowed to have happened

I say no to life, no to myself
And all God's perverted creations
Mother Earth, all the forests and mountains

A gene pool so imperfect
A darkness so perfect