ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

[ioannis2]

Κατάντησε φαντασιομανής, όταν πια τον σμάλτωσαν σε μοναχικό,

κάποτε σκέφτηκε πως γένηκε ταξιδευτής, μα και νυχτοπερπατητής
μα σαν άφησε τις ονειροπολήσεις, διαπίστωσε γι αλλη μια φορά πόσο μόνος είναι,

χάθηκε άλλη μια μέρα που θα την πέρναγε μέσα στη ζωντάνια της παρέας
κι εμεινε και σήμερα, μια να πονά, μια ν' αναρωτιέται, μια να μέμφεται,
δεν έχει πια κουράγιο να αναθερμένει τα αίτια,

κι έχει πολλα να δώσει, πολλους τόπους να πάει, πολλά να κάνει,

αρκεί να του διναν την ευκαιρία ν' ανοίξει την καρδιά του, να τον αγκαλιάσουν και να πορευτούν μαζί,

απομένει πια να αποδεχτεί τον εαυτό του, να βάλει κατά μέρος την πλήξη, τον πόνο που περικλείει η μοναξιά,
κι απλα να δωθεί μόνος μα χαρουμενος σ οτι επιθυμεί
κι ίσως κάπου εκεί να βρει την παρεα
όχι στα μέρη που πάσκιζε μα είσπραττε πλάτη,

κι αφού τον εαυτό του δεν μπόρεσε να τον αλλάξει,
τουλάχιστον θα κερδίσει παραστάσεις με νέα μέρη, αλλους
ανθρωπους, νέες εμπειρίες,
κι η φαντασία του θα γίνει ακόμα πιο πλούσια σαν
περιφέρει σ' αυτη τη μοναξιά του.

[Dora1982]

Να φεύγεις.
Να φεύγεις από εκεί που δεν χωράς.
Να προτιμάς να λείπεις παρά να περισσεύεις.

[HarleyQuinn]

Κουτσομπόλες διαχειρίστριες, ρουφιάνοι θυρωροί
Τρωκτικά μ' ακουστικά ακούν τις συνομιλίες
Μας χαζεύουν οι εξωγήινοι μέσα από το κουτί
Κανένας ασφαλής μέσα στις πολυκατοικίες

[ioannis2]

δεν σκέφτεται επαίνους, υποδοχές και δόξα
αρκέστηκε στο ψωμί, στα λίγα λεφτά, στην ησυχία
τον έδεσε γαλήνια η σιγουριά
μέσα της οι στιγμές που ευχαριστιέται

δεν ξέρει αν τον συζητάνε πίσω από κλειστές πόρτες
φαντάζεται πως δεν θα λογαριάζουν ευχάριστα
αλλιώς, απ τις συνάφειες τους θα το ξερε

ο φόβος τον έκανε ευπροσάρμοστο
δεν άντεχε την αλλαγή
μα δεν είχε και κάποιους να τον σπρώξουν
να τον πάρουν απ το χέρι και να του χτυπήσουν εμψυχωτικά την πλάτη

μόνο σαν τον ταράζει η απόγνωση
καταλαβαίνει που είναι

φοβάται πως καποιοι θα τον ενοχλήσουν
όχι για να του πουν ευχάριστα νέα
τα ευχάριστα νέα είναι γνωστά από πριν σε τέτοιους χώρους

απλά αντέχει κι ελπίζει
κι οσο μπορεί κινείται για να ρθει η αλλαγή
να ναι υποφερτή, μα αποδεχτή

άλλα δεν μπορεί να κάνει
οι σύνηθεις γνωστοί του γίναν πια αποκρουστικοί
τους είδε στην ανάγκη

ελπίζει μόνο στον εαυτό του,
στις δυνάμεις και στις πράξεις του
και στο Θεό, όλους αυτούς να τους φωτίσει.

[HarleyQuinn]

Ό,τι λένε οι λέξεις
Τη ζωή δεν την πιάνουν
Κι όσα λόγια αν ξοδέψεις
Για να ζήσεις δε φτάνουν

Από που θες να ζήσεις
Από ποια κερδισμένα
Και σε ποιον να γυρίσεις
Όταν χάσεις κι εσένα

Να κοιτάς και να θέλεις
Μη φοβάσει να χάνεις
Στη χαρά ν’ ανατέλεις
Ζωντανή μην πεθάνεις

Κι αν ο φόβος μας δένει
Να μη μείνουμε μόνοι
Πάλι ο φόβος μας στέλνει
Μακριά απ’ ό,τι ενώνει