ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

[crazy_diamond]

Στο βυθό της μουσικής συνταξιδεύουμε..


Οδυσσέας Ελύτης

[Lacrymosa]

Θα περάσω τα χρόνια κολλημένος εδώ
με μπογιά σε ένα τοίχο θα φωνάζω μπορώ
θα κρατώ σαν ανάσα κλειδωμένη βαθιά
μια ζωή που κοιμάται και βαρέθηκα πια

Εγώ μαζί με το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αληθεία μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου
μην φεύγεις ζωή μου κρυφή μου πληγή
ταξιδεύω το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εγώ
ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου
μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή

Κι όταν όλα τελειώσουν θα κλαίει εμπρός μου μια αρχή
μες στο γκρίζο θα ψάχνει το λευκό της γιατί
γιατί μένω ακόμα τι είναι αυτά που ζητώ
σκεπασμένος με χιόνια στο κλουβί μου πετώ

Εγώ μαζί με το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αληθεία μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου
μην φεύγεις ζωή μου κρυφή μου πληγή
ταξιδεύω το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου βουτιά στο κενό μου
μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή

[alexandros3]

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ
ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ

Ι

Έτσι καθώς εστέκονταν ορθός μπροστά στην Πύλη κι άπαρτος μες στη λύπη του

Μακριά του κόσμου, που η ψυχή του γύρευε να λογαριάσει στο φάρδος Παραδείσου.
Και σκληρός πιο κι απ' την πέτρα που, δεν τον είχανε κοιτάξει τρυφερά ποτέ, κάποτε τα στραβά δόντια του άσπριζαν παράξενα.

Κι όπως περνούσε με το βλέμμα του λίγο πιο πάνω απ' τους ανθρώπους
κι έβγανε απ' όλους Έναν που του χαμογελούσε, τον Αληθινόν που ο χάρος δεν τον έπιανε.

Πρόσεχε, να προφέρει καθαρά τη λέξη θάλασσα, έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια.
Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο Θεός κι η κάθε μια σταγόνα σταθερή στον ήλιο ν' ανεβαίνει!

Νέος ακόμα, είχε δει στους ώμους των μεγάλων, τα χρυσά να λάμπουν και να φεύγουν.
Και μια νύχτα θυμάται, σ' ώρα μεγάλης τρικυμίας, βόγκηξε ο λαιμός του πόντου τόσο,
που θολώθη μα δεν έστερξε να του σταθεί!

Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.


II

Θεέ μου και τώρα τι που 'χε με χίλιους να παλέψει, χώρια με τη μοναξιά του,
ποιός αυτός που 'ξερε μ' ένα λόγο του να δώσει ολάκερης της γης να ξεδιψάσει τι;

Που όλα του τα 'χαν πάρει και τα πέδιλά του τα σταυροδετά και το

τρικράνι του το μυτερό και το τοιχίο που καβαλούσε κάθε απομεσήμερο,
να κρατάει τα γκέμια ενάντια στον καιρό, σαν ζόρικο και πηδηχτό βαρκάκι.

Και μια φούχτα λουίζα, που την είχε τρίψει στα μάγουλα ενός κοριτσιού μεσάνυχτα να το φιλήσει
(πως κουρναλίζαν τα νερά του φεγγαριού στα πέτρινα τα σκαλοπάτια τρεις γκρεμούς πάνω απ' τη
θάλασσα...)


Μεσημέρι από νύχτα και μήτ' ένας πλάι του. Μονάχα οι λέξεις του οι πιστές,

που 'σμιγαν όλα τους τα χρώματα ν' αφήσουν μες στο χέρι του μια λόγχη από άσπρο φως!

Και αντίκρυ σ' όλο των τειχών το μάκρος μυρμηκιά οι χυμένες μες στο γύψο κεφαλές όσο έπαιρνε το μάτι του...

«Μεσημέρι από νύχτα - όλ' η ζωή μια λάμψη!» φώναξε κι όρμησε μες στο σωρό,
σύρνοντας πίσω του χρυσή γραμμή ατελεύτητη.

Και αμέσως ένιωσε ξεκινημένη από μακριά η στερνή χλωμάδα να τον κυριεύει...


III

Τώρα καθώς του ήλιου η φτερωτή, ολοένα γυρνούσε και πιο γρήγορα,
οι αυλές βουτούσαν μέσα στο χειμώνα κι έβγαιναν πάλι κατακόκκινες απ' τα γεράνια

Κι οι μικροί δροσεροί τρούλοι όμοια μέδουσες γαλάζιες, έφταναν κάθε φορά
και πιο ψηλά στ' ασήμια, που τα ψιλοδούλευε ο αγέρας γι' άλλων καιρών πιο μακρινών το εικόνισμα.

Κόρες παρθένες φέγγοντας η αγκαλιά τους ένα θερινό ξημέρωμα
φρέσκα βαγιόφυλλα και της μυρσίνης της ξεριζωμένης των βυθών,
σταλάζοντας ιώδιο τα κλωνάρια

Του 'φερναν, ενώ κάτω απ' τα πόδια του άκουγε στη μεγάλη καταβόθρα, να καταποντίζονται
πλώρες μαύρων καραβιών, τ' αρχαία και καπνισμένα ξύλα, όθε με στυλωμένο μάτι
ορθές ακόμη Θεομήτορες επιτιμούσανε

Αναποδογυρισμένα στις χωματερές αλόγατα, σωρός τα χτίσματα
μικρά μεγάλα, θρουβαλιασμός και σκόνης άναμμα μες στον αέρα!

Πάντοτε με μια λέξη μες στα δόντια του άσπαστη κειτάμενος

Αυτός

ο τελευταίος Έλληνας

[alexandros3]

Αυτό το αποψινο κλάμμα
ήταν για σένα ή για μένα;
δεν ξερω για ποιόν προτιμώ

[crazy_diamond]

Ετοιμάζω μεγάλο ταξίδι.

Με τις ίδιες κινήσεις που κάνει κανείς

όταν μένει,

όπως μένει κανείς με τις ίδιες κινήσεις

που κάνει όταν φεύγει.

Στη βαθιά μακρινή αλλαγή μου πηγαίνω.


Κική Δημουλά






Και σκέφτομαι, λοιπόν, πως μόνο,
μόνο με δύο λάμδα η ρημάδα η αλλαγή.
Όχι αλλιώς.
Να μου μένει κι ένα μες τη λέξη.
Αφού αν το άλλο δεν αφήσω πίσω,
όπως έτσι μακρυά απ' το γνώριμό μου φεύγω,
νόημα δεν έχει..

(ναι, πάντα αφορμή να σκέφτομαι η Κική, μα πιο πολύ να νιώθω..)

[Lacrymosa]

Sometimes we must get hurt in order to grow....
We must fail in order to know.....
Sometimes our visions clear only after our eyes are washed away with TEARS........

[alexandros3]

κάθομαι στη βεράντα του δευτέρου ορόφου
στη 1:30 π.μ.
και χαζεύω την πόλη. θα μπορούσε
να είναι και χειρότερα

δεν χρειάζεται να πετύχουμε σπουδαία πράγματα,
αρκεί
να πετύχουμε μικρά πράγματα που μας κάνουν
να νιώθουμε καλύτερα
ή τουλάχιστον όχι και τόσο άσχημα.

φυσικά, καμιά φορά οι μοίρες
δεν μας επιτρέπουν να το κάνουμε
αυτό.

τότε, πρέπει
να ξεγελάσουμε τις μοίρες.

πρέπει να είμαστε υπομονετικοί με τους θεούς.
τους αρέσει να διασκεδάζουν


Τσαρλς Μπ.

[alexandros3]

Μην πιστεύεις τις νεκραναστάσεις, απατούν.
Και το μερικό έχει πολύ χώρο για το ψεύτικο.

[arktos]

Μην πιστεύεις τις νεκραναστάσεις, απατούν.
Και το μερικό έχει πολύ χώρο για το ψεύτικο.

καιρός να βάλεις μια υπογραφή!!!

[oboro]

Αξιοθαύμαστη απλότητα


Σταγόνα-σταγόνα
Λέξη προς λέξη
Φύλλο το φύλλο
Μπουμπουκιάζει
Η αγριοτριανταφυλλιά
Μπουμπουκιάζει
Ο χρόνος
Με τα γαλάζια του χρώματα
Τα κόκκινα
Τα χρυσαφιά

Κι η μέρα
Ένα στέμμα με πορτοκαλάνθια
Φορεί

Αξιοθαύμαστη απλότητα!
Χαρά ιερή!

Σας περιμένω
Με τα χέρια μου ανοιχτά


Τάκης Βαρβιτσιώτης

[crazy_diamond]

Αξιοθαύμαστη απλότητα


Σταγόνα-σταγόνα
Λέξη προς λέξη
Φύλλο το φύλλο
Μπουμπουκιάζει
Η αγριοτριανταφυλλιά
Μπουμπουκιάζει
Ο χρόνος
Με τα γαλάζια του χρώματα
Τα κόκκινα
Τα χρυσαφιά

Κι η μέρα
Ένα στέμμα με πορτοκαλάνθια
Φορεί

Αξιοθαύμαστη απλότητα!
Χαρά ιερή!

Σας περιμένω
Με τα χέρια μου ανοιχτά


Τάκης Βαρβιτσιώτης

Μπράβο ρε συ, ob!
Όμορφο, ανοιξιάτικο και πορτοκαλομπουμπουκιασμένο

Το κρατάω, if you don't mind δηλαδή :P

[oboro]

Μπράβο ρε συ, ob!
Όμορφο, ανοιξιάτικο και πορτοκαλομπουμπουκιασμένο

Το κρατάω, if you don't mind δηλαδή :P

Καθολου! That was the intent...


Αναρτηση στην πορτοκαλοσφαιρα.


= )

[alexandros3]

καιρός να βάλεις μια υπογραφή!!!

xaxa! αληθινος στην αληθεια ψευτικος στα ψεμματα

το μονο που σκέφτομαι ειναι ενα πετραδι που δεν χρωσταει τιποτα και μια αλογη σοφια

[carrie]

I know its hard to tell
How mixed up you feel
Hoping what you need
Is behind every door
Each time you get hurt
I don't want you to change
Cuz everyone has hopes
You're human after all

The feeling sometimes
Wishing you were someone else
Feeling as though
You never belong
This feeling is not sadness
This feeling is not joy
I truly understand
Please don't cry now

Please don't go
I want you to stay
I'm begging you please
Please don't leave here
I don't want you to hate
For all the hurt that you feel
The world is just illusion
Trying to change you

Being like you are
Well this is something else
Who would comprehend
That some bad do lay claim
Divine purpose blesses them
Thats not what I believe
And it doesn't matter anyway

A part of your soul
Ties you to the next world
Or maybe to the last
But I'm still not sure
But what I do know
Is to us the world is different
As we are to the world
I guess you would know that

Please don't go
I want you to stay
I'm begging you please
Please don't leave here
I don't want you to hate
For all the hurt that you feel
The world is just illusion
Trying to change you

Please don't go }(2x)
I want you to stay /
I'm begging you please
Oh please don't leave here
I don't want you to change
For all the hurt that you feel
This world is just illusion
Always trying to change you

[deleted-member30-03]

ακουει και VNV Nation η carrie. :P


The pride of the moment
Lost now in memories
The truth of this beauty
In vague saturation

Embarrassed in silence
Incantation implied
A true liberation
That no-one can fight

Please let the rain fall down on me
Please let me feel the miracles of life

Stranded in peace
The joy of a weakness

No fear of seclusion

A life of it's own
You love your illusions
Without them, you're lost

Please let the rain wash away all my tears
Please let me learn the spell of confusion

With endless compulsion
Confess your defeat
The obvious reason
No need for a trial

Put an end to this fight
Take a rest from your odyssey
Let go of your world
Find peace here tonight