ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

[crazy_diamond]

Γυμνή γυναίκα
το ρόδι που έσπασε
ήταν γεμάτο αστέρια

~

Πού να μαγεύεις
τα χίλια κομματάκια
του κάθε ανθρώπου;

~

Βουλιάζει ο κόσμος
κρατήσου, θα
σ' αφήσει
μόνο στον ήλιο

[deleted-member30-03]

Νικόλας Άσιμος - Πάλι στην ξεφτίλα

Πάλι στην ξεφτίλα
Κι είχες μια σκασίλα
Αποδοχή χωρίς υποταγή
Γι' αυτό δεν κλαίω ούτε γελώ
Μα από τον κόσμο ασφυκτιώ
Λέω να φτιάξουμε παράνομο σταθμό
Να διαδώσουμε σ' αυτούς
Τους γκαντεμιάρικους καιρούς
Να μη σκοτώνουνε τους διαφορετικούς.

Πέφτεις στη μαρμίτα
Αιωνίως πίτα
Κοντολογίς ωσάν τον Οβελίξ
Μιας κι έχεις μέσα σου φωτιά
Να μη σ' αγγίζει η φθορά
Και να μπορείς ν' αναταράζεις τα νερά
Γι' αυτό στο δρόμο της ζωής
Τράβα σαν άλλος Μωϋσής
Αλλά χωρίς να σε ακουλουθεί κανείς.

Μια ζωή εντάξει
Κι είμαι σαν αμάξι
Όποιος μπορεί το χρησιμοποιεί
Γι' αυτό δεν κλαίω ούτε γελώ
Και από τον κόσμο ασφυκτιώ
Να αγνοήσετε τον άνθρωπο αυτό
Μα διαδώσατε σ' αυτούς
Τους γκαντεμιάρικους καιρούς
Να μη σκοτώνουνε τους διαφορετικούς.

[deleted-member30-03]

Νικόλας Άσιμος - Παράτα τα

Παράτα το σχολειό, παράτα αυτό το χάλι
Να είσ' αφεντικό του εαυτού σου πάλι
Παράτα τα θρανία και τ' αμφιθέατρα
Να ρθης στη παραλία να κάνουμ' έρωτα.

Παράτα τη δουλειά, παράτα την τη σκρόφα
Και κοίτα πως εσύ θ' αποφασίζεις πρώτα.
Χιλιάδες σουπερμάρκετ γεμάτα πράματα
Γιατί δεν τα βουτάμε για τα γεράματα;

Παράτα το θεό, πατέρα και παρτάλι
Μη θέλεις παντρειά και μισθωτό χαμάλη
Αρνήσου να 'σαι σκλάβα διπλά κι ολόϊδια
Να ζήσουν τα παιδιά μας μεσ' τα κοινόβια.

Παράτα το λοιπόν, παράτα το το κόμμα
Μη θες να κουβαλάς το κουρδιστό σου πτώμα.
Της κεντρικής γαϊδάρας να είσ' ερμηνευτής
Αρνήσου να 'σαι χάφτης και καθοδηγητής.

Κατούρα στη βουλή και σπάστους τα γραφεία
Να πάει να πνιγεί κι η γραφειοκρατία
Και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε
Σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε.

Παράτα το στρατό το προβατοποιείο
Και ας μας έχουνε για το τρελλοκομείο
Για μια χαζή πατρίδα οπλίζουν τους λαούς
Δεν κάνει η ιεραρχία για τους αναρχικούς.

Στην κοινωνία αυτή σαπίσαμε στ' αλήθεια
Απάνθρωποι θεσμοί μας γίνανε συνήθεια
Παράτησέ τα όλα να ζήσουμ' άβολα
Οι άλλοι όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα.

[crazy_diamond]

Αυτογνωσία - χαϊκού

Πριν ακουμπήσω
μιαν αλήθεια στο χαρτί
φοράω γάντια


Χάρης Μελιτάς

[Λήθη]

<iframe width="425" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/OAMxTIZCpvw" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

Hello, hello, hello
Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me.
Is there anyone at home?

Come on, come on down,
I hear you 're feeling down.
Well I can ease your pain,
Get you on your feet again.

Relax, relax, relax
I need some information first.
Just the basic facts.
Can you show me where it hurts?

There is no pain, you are receding.
A distant ship's smoke on the horizon.
You are only coming through in waves.
Your lips move, but I can't hear what you 're saying.

When I was a child, I had a fever.
My hands felt just like two balloons.
Now I 've got that feeling once again.
I can't explain, you would not understand.
This is not how I am.

I have become comfortably numb.

[carrot]

Ο θάνατος της κόρης

Στίχοι: Κωστής Παλαμάς
Μουσική: Γιάννης Αρχιμανδρίτης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Λυμπεράκου


Γνωρίζω κάποια μυστικά που δεν τα ξέρουν άλλοι
αφού ξεχώρισες απ' την αγκάλη,
απ' την αγκάλη του παντός πριν της ζωής το κύμα
σε ρίξει στ' ακρογιάλια μας με κόρης αγνό σχήμα.

Αφού ξεχώρισες ψυχή λευκή σα γαλαξίας
απ' τη γαλήνη της ανυπαρξίας,
ένιωσες πρώτα τη ζωή μέσα στης γης τα βάθη
ακίνητη, άνεργη, θολή και δίχως νου και πάθη.

Πετράδι πρωτοβρέθηκες, βαθιά σ' ανήλια μέρη
και μιαν ημέρα σκόρπισες λευκή φεγγοβολιά
μα πριν στολίσεις κανενός το χέρι
και στέμμα πριν πλουτίσεις βασιλιά,
η μοίρα ήρθε την λάμψη σου να κόψει
και χάθηκες κι άλλαξες όψη.

Κι ακόμ' ανέβεις ένα σκαλοπάτι
τη σκάλα την τεράστια, την ζωή
κ' έγινες κρίνο ολόλευκον αλλά προτού ένα μάτι
να σ' αντικρύσει και προτού να σε χαϊδέψει μια πνοή,
η μοίρα σε ξερίζωσε, μαράθηκες και πάλι, μορφήν επήρες άλλη.

Άλλη ακριβότερη μορφή, με πιο σοφά στολίδια
και κύκνος γλυκοτάραξες της λίμνης τα νερά.
Αλλ' όμως πριν ανοίξεις τα φτερά
γοργά για μακρινά, για μακρινά ταξίδια,
η μοίρα κάρφωσε το πέταμά σου
και πέθανες κι ανοίχτηκαν άλλοι ουρανοί μπροστά σου,
άλλοι ουρανοί κατάβαθοι και ασύγκριτοι κι εφάνης
στα νυχτωμένα μάτια μας, ολόφωτη παρθένα.

Αλλ' όμως πριν να κάνεις την ευτυχία μιας καρδιάς
που είχε πλαστεί για σένα, της μοίρας ήταν η βουλή
και σ' έβαλαν να κοιμηθείς πάλι βαθιά στο χώμα...
Ψυχή, ποιο σχήμα σε προσμένει ακόμα;
Ποιος κόσμος εντελέστερος παρθένα σε καλεί;

Αλλά γνωρίζω κάποια μυστικά που δεν τα ξέρουν άλλοι.
Δε σε τραβάει κανένα περιγιάλι,
δεν έχεις πια καρδιά, ευωδιά, ακτίνες και φτερά
και δε σε ξεχωρίζει πια θωριά, ομορφιά καμιά.
Δε σε μεθάει του κόσμου πια η χαρά,
του κόσμου δε σε δέρν' η τρικυμία.

Τίποτε πλέον τ' όνειρο του κόσμου, όνειρο πλάνο,
πια τίποτε στα μάτια σου δε θα το ξαναφέρει
και πια ν' απλώσει δε μπορεί, ψυχή,
σ' εσένα πάνω η μοίρα σιδερένιο χέρι.

Η θεία του παντός δικαιοσύνη
η ολάγρυπνη, την άφραστην ανάπαυση σου δίνει
γιατί από τη στιγμή τη μακρινή που ήρθες, ξεχώρισες
ψυχή λευκή σα γαλαξίας απ' τη γαλήνη της ανυπαρξίας,
άδολη, πάναγνη έζησες, έλαμψες, μοσχομύρισες.

Γι αυτό μες' τη γαλήνη την παντοτινή,
μες' στην ασάλευτη γαλήνη εγύρισες.

[carrot]

http://www.youtube.com/watch?v=GdBIt...eature=related

[carrot]

http://www.youtube.com/watch?v=SbjDd...eature=related

[carrot]

http://www.youtube.com/watch?v=vVOUkhMu-o4&NR=1

Ντρέπομαι να σχολιάσω τα ποιήματα του. Θα ήταν ιεροσυλία. Αυτό ειδικά! Από τα καλύτερα.

[Λήθη]

http://youtu.be/aJHdVN-VmTQ

Ο πληθυντικός αριθμός
Ο έρωτας ,
όνομα ουσιαστικόν ,
πολύ ουσιαστικόν ,
ενικού αριθμού ,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού ,
γένους ανυπεράσπιστου .
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες .

Ο φόβος ,
όνομα ουσιαστικόν ,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός :
οι φόβοι .
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα .

Η μνήμη ,
κύριο όνομα των θλίψεων ,
ενικού αριθμού ,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη .
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη .

Η νύχτα ,
όνομα ουσιαστικόν ,
γένους θηλυκού ,
ενικός αριθμός .
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες .
Οι νύχτες από δω και πέρα.


Κική Δημουλά

[Λήθη]

http://www.youtube.com/watch?v=vVOUkhMu-o4&NR=1

Ντρέπομαι να σχολιάσω τα ποιήματα του. Θα ήταν ιεροσυλία. Αυτό ειδικά! Από τα καλύτερα.

Πράγματι, τι να πω; Απλά υπέροχο!

[deleted-member30-03]

Χρειάζομαι αγάπη

Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Σου απλώνω το χέρι, το δικό σου δεν δίνεις.
Σου απλώνω χαμόγελα, μισά μου τ' αφήνεις.
Όλα φταίνε για σένα για το μαύρο σου χάλι
μα το χάλι το δικό μου δεν το παίρνεις χαμπάρι.

Θλιβερές συγκινήσεις συναντάω στο πηγάδι
που βουτάω συνέχεια και ένα χέρι με βγάζει.
Με ανόητες σκέψεις που με κάνουν χαμίνι
να καώ δίχως άλλο στης ζωής το καμίνι.

Μα χρειάζομαι αγάπη, χρειάζομαι εσένα
δε σε βρίσκω ακόμα γιατί δε βρίσκω εμένα.

Σε στρατόπεδα "ελεύθερα" στην ουρά περιμένω,
ν' αποκτήσω συνήθειες που καθόλου δεν θέλω.
Μα τις παίρνω ευχαρίστως αφού φοβάμαι να χάσω
κι έτσι ανήκω σ' αυτούς που την καλή θα την πιάσουν.

Μια Πόρσε γυρίζει το κορμί μου με χίλια
κι ένα σπίτι χλιδάτο μου ζεσταίνει τα χείλια.
Μηχανάκια μικρά σταματούν τα γιατί μου,
αγοράζω τα πάντα για να αλλάξει η ζωή μου.

Μα χρειάζομαι αγάπη, χρειάζομαι εσένα
δε σε βρίσκω ακόμα γιατί δε βρίσκω εμένα.

[crazy_diamond]

Η νοσταλγία γυρίζει


Η γυναίκα γδύθηκε και ξάπλωσε στο κρεβάτι
ένα φιλί ανοιγόκλεινε πάνω στο πάτωμα
οι άγριες μορφές με τα μαχαίρια αρχίσαν να ξεπροβάλλουν στο ταβάνι
στον τοίχο κρεμασμένο ένα πουλί πνίγηκε
κι έσβησε
ένα κερί έγειρε κι έπεσε απ’ το καντηλέρι
έξω ακουγόνταν κλάματα και ποδοβολητά

Άνοιξαν τα παράθυρα μπήκε ένα χέρι
έπειτα μπήκε το φεγγάρι
αγκάλιασε τη γυναίκα και κοιμήθηκαν μαζί

Όλο το βράδυ ακουγόταν μια φωνή:

Οι μέρες περνούν
το χιόνι μένει



Μίλτος Σαχτούρης



(ακούς; οι μέρες περνούν / το χιόνι μένει)

[crazy_diamond]

~

Το κεφάλι μου
με όλα τα θηρία τακτοποιημένα
στο πάνω διάζωμα

Το στόμα αντιδρά
με ψεύτικους ουρανούς.
Αντιδρά; Αυτό το ρημάδι;

Άμα τραβήξεις τα δοκάρια του
θα πέσουν λόγια και κάρβουνα λόγια
θα πέσει

ο τυφλός άγγελος



Γιάννης Στίγκας (στις σιωπές μου οι λέξεις του)

[crazy_diamond]

Κόλαση με τόσο φως

δεν το περίμενα.



Μίλτος Σαχτούρης