Σαν Εκκρεμές....

[Lale]

Καλησπέρα και από εμένα....

είμαι νέα στο φόρουμ και 24 ετών. Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω εδώ είναι διότι η συμπεριφορά μου και η διάθεσή μου με προβληματίζουν και επειδή δεν έχω το θάρρος να ανοιχτώ σε άτομα του κοντινού μου περιβάλλοντος, ίσως μέσα από εδώ να δω τις δικές σας αντικειμενικές γνώμες και συμβουλές... Μπορεί κάποιος-α να έχει περάσει το ίδιο και να με καταλάβει.

Είμαι γενικότερα ένα άτομο πολύ αισιόδοξο, έχω κοινωνική ζωή, χαμογελάω πολύ συχνά, είμαι φιλική, επικοινωνιακή, γενικότερα θα με έλεγε κανείς χαζό-παιδί-χαρά-γεμάτο. Όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική... ενώ έχω τα παραπάνω στοιχεία, υπάρχουν αρκετά συχνά στιγμές που πέφτω τόσο πολύ ψυχολογικά.. κάνω όλες τις αρνητικές σκέψεις που μπορώ να σκεφτώ, νιώθω ότι μου φταίνε όλα, ότι δεν κάνω/έχω κάνει τίποτα σωστό, ότι δεν έχω δύναμη να κάνω τίποτα στη ζωή μου, ότι έχω διώξει κατά καιρούς με τον άσχημο τρόπο μου, τους πάντες από γύρω μου... Ότι και τα άτομα που τώρα είναι δίπλα μου, κάποια στιγμή δε θα με αντέξουν και θα φύγουν και αυτά. Εκεί που κάθομαι, στο άσχετο, μπορεί να βάλω τα κλάματα φερειπείν... Είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη, σε σημείο τραγικό και τρομερά ανασφαλής. Για αυτοεκτίμηση ας μην τοποθετηθώ καλύτερα...!
Σκέφτομαι ότι περνάνε τα χρόνια και ουσιαστικά δεν έχω κάνει τίποτα... ότι μένω στάσιμη και δεν εξελίσσομαι.. (είμαι φοβερά αναβλητική). Σαν ένα εκκρεμές που απλά πηγαίνει πέρα-δώθε και κάποια στιγμή σταματάει επειδή... χάλασε! Κάτι τέτοιες στιγμές, το μόνο που θέλω είναι να κοιμάμαι, να μπαίνω κάτω από το πάπλωμα μου, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι δε με αγγίζει τίποτα έτσι!!! Είναι κάποιες μέρες που νιώθω πάρα πολύ καλά και την αμέσως επόμενη στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι και αμέσως να "πέσω" και να μη θέλω να μιλήσω με άνθρωπο, να απομονωθώ εντελώς, να εξαφανιστώ. Και προσπαθώ εκείνες τις μέρες, εάν κάποιος ενδιαφερθεί για εμένα, να μιλήσω άσχημα ή να κάνω οτιδήποτε για να με "μισήσει" πχ. (κάτι που την άλλη μέρα φυσικά και μετανιώνω).

Επίσης, έχω πολύ συχνά αρκετά νεύρα και βγάζω τρομερή επιθετικότητα... ιδίως στα άτομα που αγαπώ, που είναι στη ζωή μου, μιλάω άσχημα και προκλητικά ενώ δεν το αξίζουν. Προσπαθώ κάποιες φορές να μην αντιμιλήσω πχ, να κάνω υπομονή αλλά για ένα ******** λόγο δε μπορώ να αφήσω κουβέντα να πέσει κάτω. Για ποιο λόγο έχω τόση μαζεμένη επιθετικότητα μέσα μου, δε μπορώ να καταλάβω...

Με τους γονείς μου οι σχέσεις μας δεν είναι ιδιαίτερες, συνήθως καυγάδες υπάρχουν στο σπίτι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου για ανούσιους λόγους! Υπάρχουν και καλές στιγμές αλλά αρκετά σπάνια. Επίσης, δουλεύω κάπου με ημιαπασχόληση, είμαι φοιτήτρια και χρωστάω ακόμη αρκετά μαθήματα για πτυχίο. 2 χρόνια τα έχω παρατήσει και είναι κάτι που με τρώει απίστευτα... όλο θέλω να συνεχίσω, να προσπαθήσω και να το πάρω αυτό το χαρτί επιτέλους και πάει από αναβολή σε αναβολή... γεγονός που υποσυνείδητα με ρίχνει πάρα πολύ.

Δεν ξέρω εάν τα παραπάνω συντελούν στο να έχω κάποια ψυχολογική διαταραχή ή δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και απλά κάποια στιγμή θα μου περάσει, αλλά θα ήθελα πολύ να μπορούσα να άλλαζα την ψυχολογία μου και να είχα περισσότερη πίστη στον εαυτό μου... Η ειρωνεία είναι ότι είμαι άτομο όπου πάντα φτιάχνω το κέφι του άλλου, έχω θετική ενέργεια... για τους άλλους... και τελικά δε μένει τίποτα για εμένα!
Πιστεύω κανείς που με "γνωρίζει" δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι κάνω τέτοιες μαύρες σκέψεις...

Συγνώμη αν σας κούρασα με το κατεβατό μου, αλλά είχα ανάγκη να τα εκφράσω κάπου ανώνυμα αυτά... όποιος-α θα ήθελε να πει τη γνώμη του ή να με συμβουλεύσει, θα μου έκανε καλό..

[Gypsy Cello]

Γεια σου κοπελιά! Απ' ότι βλέπω έχεις έντονη κυκλοθυμία. Ίσως να είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σου, ίσως να οφείλεται και σε κάποιο οργανικό πρόβλημα. Και γω έχω έντονη κυκλοθυμία και θ' απευθυνθώ σε ενδοκρινολόγο. Να το κάνεις και συ, μπορεί να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με πολυκυστικές ωοθήκες και απ' ότι μου έχουν ξαναπεί στο φόρουμ παίζει μεγάλο ρόλο και αυτό.


Αναβλητική είμαι και γω από την φύση μου αλλά εξ' αιτίας της κατάθλιψης είχε οξυνθεί το πρόβλημα. Καλά θα κάνεις ν' αφήσεις τις αναβολές και να πάρεις ζεστά το θέμα με την σχολή. Αλήθεια, τι σπουδάζεις;


Τα νεύρα που τ' αποδίδεις; Είσαι νευρική γενικότερα ή τον τελευταίο καιρό; Εσύ που πιστεύεις ότι οφείλεται;

[keep_walking]

Εγω σε γενικες γραμμες σαν Δρ. keep (χιουμορ κανω ε?)...καλα σε κοβω. Βεβαια εισαι νταουν πολλες φορες...αλλα και ποιος δεν ειναι? Μεσα μας ολοι βραζουμε λιγο-πολυ. Πραγματα που θελουμε να κανουμε και αναβαλλουμε ,ενοχες κλπ.

Περιεγραψες ακριβως πως ειναι η ευτυχια...σαν εκκρεμες , σαν ενα ελατηριο που συσπειρωνει . Οταν συσπειρωνει προς την μια κατευθυνση , μετα παει προς την αλλη με περισσοτερη δυναμη.

Βεβαια υπαρχουν και ...προβληματικες ταλαντωσεις

Δεν μπορω να ξερω φυσικα εαν εχω δικιο.

[Lale]

Γεια σου κοπελιά! Απ' ότι βλέπω έχεις έντονη κυκλοθυμία. Ίσως να είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σου, ίσως να οφείλεται και σε κάποιο οργανικό πρόβλημα. Και γω έχω έντονη κυκλοθυμία και θ' απευθυνθώ σε ενδοκρινολόγο. Να το κάνεις και συ, μπορεί να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με πολυκυστικές ωοθήκες και απ' ότι μου έχουν ξαναπεί στο φόρουμ παίζει μεγάλο ρόλο και αυτό.


Αναβλητική είμαι και γω από την φύση μου αλλά εξ' αιτίας της κατάθλιψης είχε οξυνθεί το πρόβλημα. Καλά θα κάνεις ν' αφήσεις τις αναβολές και να πάρεις ζεστά το θέμα με την σχολή. Αλήθεια, τι σπουδάζεις;


Τα νεύρα που τ' αποδίδεις; Είσαι νευρική γενικότερα ή τον τελευταίο καιρό; Εσύ που πιστεύεις ότι οφείλεται;

Καλημέρα! Μπορεί η κυκλοθυμία να οφείλεται σε οργανικό πρόβλημα; Έχω όντως πολυκυστικές ωοθήκες από τα 15 μου... οποτε πιθανότατα αυτό, όπως λες κι εσύ να είναι ένα αίτιο για την τόσο συχνή αλλαγή διάθεσης.

Το να πάρω ζεστά το θέμα με τη σχολή το σκέφτομαι συνέχεια.. και δεν μπορώ να το πραγματοποιήσω, ειλικρινά σου μιλάω. Λέω πχ το προηγούμενο βράδυ "Θα ξυπνήσω νωρίς, θα πάω να δω τι παίζει" και καταλήγω φυσικά να κοιμάμαι και να μην ξυπνάω ποτέ... Λες και υπάρχει ένας τοίχος και δεν μπορώ να τον περάσω για να πάω στο Πανεπιστήμιο...

Παλαιότερα δεν ήμουνα νευρική. Ήμουν στην εφηβεία μου αλλά μετά θεωρώ πως ήμουνα νορμάλ εκεί στα 18-21. Τα τελευταία 3 χρόνια είμαι τόσο κωλοχαρακτήρας... Δε μπορώ να καταλάβω τι φταίει, ειλικρινά... Ίσως που έχω πληγωθεί από ανθρώπους που νόμιζα ότι ήταν το παν στη ζωή μου και τα είχα δώσει όλα; Πλέον δε μπορώ να εμπιστευτώ κανένα και μπορεί γι'αυτό να μου βγαίνει τέτοια επιθετικότητα. Είναι η.. "άμυνά" μου; Τι να πω...

[Lale]

Εγω σε γενικες γραμμες σαν Δρ. keep (χιουμορ κανω ε?)...καλα σε κοβω. Βεβαια εισαι νταουν πολλες φορες...αλλα και ποιος δεν ειναι? Μεσα μας ολοι βραζουμε λιγο-πολυ. Πραγματα που θελουμε να κανουμε και αναβαλλουμε ,ενοχες κλπ.

Περιεγραψες ακριβως πως ειναι η ευτυχια...σαν εκκρεμες , σαν ενα ελατηριο που συσπειρωνει . Οταν συσπειρωνει προς την μια κατευθυνση , μετα παει προς την αλλη με περισσοτερη δυναμη.

Βεβαια υπαρχουν και ...προβληματικες ταλαντωσεις

Δεν μπορω να ξερω φυσικα εαν εχω δικιο.

Καλημέρα Δρ.Keep! ( :P ) Αυτό με την ευτυχία δεν το είχα σκεφτεί έτσι για να είμαι ειλικρινής! Το πέρα-δώθε του εκκρεμές το έβλεπα ως κάτι το επαναλαμβανόμενο, ανούσιο, στάσιμο, μάταιο όπως θεωρώ ότι είναι η καθημερινότητά μου, η ζωή μου. (Μάλλον είμαι προβληματική ταλάντωση...!)

[keep_walking]

Καλημέρα Δρ.Keep! ( :P ) Αυτό με την ευτυχία δεν το είχα σκεφτεί έτσι για να είμαι ειλικρινής! Το πέρα-δώθε του εκκρεμές το έβλεπα ως κάτι το επαναλαμβανόμενο, ανούσιο, στάσιμο, μάταιο όπως θεωρώ ότι είναι η καθημερινότητά μου, η ζωή μου. (Μάλλον είμαι προβληματική ταλάντωση...!)

Χμ μπορει να φαινονται λογια του αερα...αλλα στηριζονται σε...επιστημονικο αρθρο

Δεν ξερω ρε συ lale ...προσπαθησε να σπασεις την ρουτινα με καποιους τροπους...οσο ειναι εφικτο αυτο. Αντε παρε και κεινο το ρημαδι το πτυχιο που σε τρωει...μπορει να ανοιξει και τιποτα πορτες

Εαν κανεις παμπολλες αρνητικες σκεψεις...ισως και μια επισκεψη σε ειδικο? Νομιζω οτι τα καταφερνεις μια χαρα παντως...εσυ ξερεις καλυτερα.

[Lale]

Χμ μπορει να φαινονται λογια του αερα...αλλα στηριζονται σε...επιστημονικο αρθρο

Δεν ξερω ρε συ lale ...προσπαθησε να σπασεις την ρουτινα με καποιους τροπους...οσο ειναι εφικτο αυτο. Αντε παρε και κεινο το ρημαδι το πτυχιο που σε τρωει...μπορει να ανοιξει και τιποτα πορτες

Εαν κανεις παμπολλες αρνητικες σκεψεις...ισως και μια επισκεψη σε ειδικο? Νομιζω οτι τα καταφερνεις μια χαρα παντως...εσυ ξερεις καλυτερα.

Δε φαίνονται λόγια του αέρα, ήταν κάτι ιδιαίτερο!
Ξέρεις ποιο είναι το θέμα; Ότι βάζω μη ρεαλιστικούς στόχους με αποτέλεσμα να απογοητεύομαι ξανά και ξανά και ξανά... πχ χρωστάω 17 μαθήματα αισίως... Λέω ότι σε μια εξεταστική θα πάω να δώσω τα 10-12!!!! Άκυρο έτσι; Μετά μου φαίνονται βουνό και δεν πάω ούτε να δώσω το 1... άσε που πλέον όλοι οι γνωστοί μου έχουν αποφοιτήσει, τα μαθήματα έχουν αλλάξει, τα βιβλία επίσης -τα οποία πρέπει να τα αγοράσω μια και είναι νέα μαθήματα και υπάρχει οικονομικό πρόβλημα σπίτι- και έτσι σκέφτομαι όλα αυτά και δεν ξεκινάω ούτε καν την προσπάθεια....
Σκέφτηκα κι εγώ να πάω σε κάποιον ειδικό, να με βοηθήσει να αλλάξω τρόπο σκέψης... Να αποκτήσω αυτοπεποίθηση επιτέλους... αλλά κι αυτό δεν ξέρω αν έχω το θάρρος να το κάνω. Είμαι τόσο αναβλητική που ξέρω ότι δε θα το καταφέρω ούτε αυτό...

[IRENEMARINA]

Για ψάξτε το και με κανένα θηροειδή..... γιατί εγώ από τότε που άρχισα να πέρνω φάρμακα για το θηροειδή μου, σταμάτησαν και οι πονοκέφαλοι και το μυρμήγκιασμα στο χέρι μου και όλα...

[mariafil]

γειά σου lale.

χμ...βλέπω πολλά κοινά με την δική μου περίπτωση...

νομίζω το να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά θα σε βοηθήσει πολύ...

π.χ. θες να τελειώσεις την σχολή και να περάσεις αυτά τα 17 μαθήματα? επικεντρώσου σε 2-3 το εξάμηνο αναλόγως και την σχολή δλδ ίσως και 3-4 (αν και μου φαίνονται πολλά)

μη σε αγχώνει ότι περνάς λίγα (πάντα κάνουνε ένα βήμα τη φορά)

σκέψου αν έχεις έναν τόιχο μπροστά σου... το ανέφικτο είναι να πάρεις φόρα και με την μία να τον σπάσεις...δεν γίνεται...

αν σπας όμως και απο λίγο, μετά απο κάποιο καιρό θα βγείς απ' την άλλη πλευρά...

δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τον συνειρμό μου...?

τώρα όσον αφορά τους γονείς... καλό θα είναι να αρχίσεις να κάνεις ίσως περισσότερες κουβέντες μαζί τους και να προσπαθήσεις να τους δώσεις να σε καταλάβουν έστω και λίγο...

βασικά είμαι 25 τώρα και πραγματικά σχεδόν όλο το post σου είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου...

και γω έβγαζα επιθετικότητα σε άτομα που αγαπάω...

όλο αυτό ίσως συμβαίνει λόγο της πίεσης που έχεις...

το καλύτερο απ' όλα μιας και έχεις αρκετά θέματα ανοιχτά (σχολή, γονείς, δουλειά, φίλοι) είναι να απευθυνθείς σε κάποιον ψυχολόγο να σε βοηθήσει να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά και να βάλεις προτεραιότητες...

και μην φοβάσαι να του ανοιχτείς (όλοι φοβόμαστε στην αρχή) γιατί θα γίνει ο καλύτερος σου φίλος...

αυτά

[Lale]

Πολύ όμορφο το παράδειγμά σου με τον τοίχο, mariafil. Αυτό είναι που πρέπει να κάνω, να σκεφτεί το ηλίθιο κεφάλι μου λογικά και να ξεκινήσω σιγά σιγά για να τελειώσω κάααααποια στιγμή. Να, σε μια βδομάδα έχω εξεταστική και δεν έχω μπει καν στο σαιτ.... πατάω τη διεύθυνση... και μετά δεν πατάω το έντερ!!! Πόσο γελοίο είναι αυτό που κάνω; Πόσο τραγική!
Με τους γονείς υπάρχει σοβαρό θέμα, ειλικρινά... Με τη μητέρα μου κυρίως, ενώ οι σχέσεις μας είναι και φιλικές μπορώ να πω, έχουμε τουλάχιστον 1-2 φορές τη βδομάδα απίστευτα έντονους καυγάδες... ξεσπάει πάνω μου, ωρύεται, δεν το ανέχομαι, ξεσπάω κι εγώ και γίνεται ένας χαμός... χρόοονια τώρα αυτό. Είναι πολλές οι φορές που μετά τη δουλειά κάνω άσκοπες βόλτες γιατί δεν θέλω να πάω στο ίδιο μου το σπίτι... δε μπορώ να βρω ηρεμία. Για εκείνους, δε ΝΟΕΙΤΑΙ να κάθομαι πχ στο πισί ή να κοιτάζω επί μία ώρα το ταβάνι χωρίς να κάνω τ ί π ο τ α, το οποίο μου αρέσει πολύ (!). Πρέπει πάντα, εφόσον είμαι σπίτι, να κάνω κάποια δουλειά!
Γενικά, νιώθω ότι αδικούμαι... πχ είμαι πάρα πολύ δοτική στις σχέσεις μου, και ποτέ δεν έλαβα πίσω το ίδιο... το οποίο εν κατακλείδι με έκανε να πεισμώνω, να γίνομαι επιθετική, να απογοητεύομαι, να κλείνομαι, να μην εμπιστεύομαι πλέον... Είμαι 24 και βαδίζω με αυτές τις σκέψεις... σε μια τόσο και καλά παραγωγική ηλικία και είναι σα να βλέπω το μέλλον μου διαγεγραμμένο ήδη..

[Gypsy Cello]

Δε φαίνονται λόγια του αέρα, ήταν κάτι ιδιαίτερο!
Ξέρεις ποιο είναι το θέμα; Ότι βάζω μη ρεαλιστικούς στόχους με αποτέλεσμα να απογοητεύομαι ξανά και ξανά και ξανά... πχ χρωστάω 17 μαθήματα αισίως... Λέω ότι σε μια εξεταστική θα πάω να δώσω τα 10-12!!!! Άκυρο έτσι; Μετά μου φαίνονται βουνό και δεν πάω ούτε να δώσω το 1... άσε που πλέον όλοι οι γνωστοί μου έχουν αποφοιτήσει, τα μαθήματα έχουν αλλάξει, τα βιβλία επίσης -τα οποία πρέπει να τα αγοράσω μια και είναι νέα μαθήματα και υπάρχει οικονομικό πρόβλημα σπίτι- και έτσι σκέφτομαι όλα αυτά και δεν ξεκινάω ούτε καν την προσπάθεια....
Σκέφτηκα κι εγώ να πάω σε κάποιον ειδικό, να με βοηθήσει να αλλάξω τρόπο σκέψης... Να αποκτήσω αυτοπεποίθηση επιτέλους... αλλά κι αυτό δεν ξέρω αν έχω το θάρρος να το κάνω. Είμαι τόσο αναβλητική που ξέρω ότι δε θα το καταφέρω ούτε αυτό...

Όταν ήμουν στη σχολή και γω καθυστερούσα κάποια πράγματα αλλά εσύ έχεις ξεπεράσει κάθε όριο βρε κοπελιά! Πρέπει να σε μαλώσουμε, δεν γίνεται αλλιώς. Μήπως δεν σου αρέσει η σχολή σου; Τι θα ήθελες να κάνεις πραγματικά; Το έχεις σκεφτεί;


Από ποιους ανθρώπους έχεις πληγωθεί; Ήταν σημαντικοί στην ζωή σου; Για ποιους λόγους συνέβη αυτό; Πες μας να βοηθήσουμε.

[Lale]

Όταν ήμουν στη σχολή και γω καθυστερούσα κάποια πράγματα αλλά εσύ έχεις ξεπεράσει κάθε όριο βρε κοπελιά! Πρέπει να σε μαλώσουμε, δεν γίνεται αλλιώς. Μήπως δεν σου αρέσει η σχολή σου; Τι θα ήθελες να κάνεις πραγματικά; Το έχεις σκεφτεί;


Από ποιους ανθρώπους έχεις πληγωθεί; Ήταν σημαντικοί στην ζωή σου; Για ποιους λόγους συνέβη αυτό; Πες μας να βοηθήσουμε.

Η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσει η σχολή μου πλέον... δεν είμαι σίγουρη για το τι θα ήθελα να κάνω, πιστεύω πως θα μου άρεσε να περιτριγυρίζομαι από παιδιά ή γενικότερα από κόσμο, να αλλάζω παραστάσεις, να μιλάω με ανθρώπους, να κοινωνικοποιούμαι... Θα μου άρεσε να γίνω ίσως νηπιαγωγός, αλλά τώρα πια είναι αργά για το οτιδήποτε, για να κάνω τέτοιες αλλαγές. Μου φαίνεται ήδη βουνό... (μάλωσέ με, ήρθε η ώρα!).

Έχω πληγωθεί αρχικά από φίλες μου, η μία συγκεκριμένα, ήταν η αδερφή που ποτέ δεν είχα. Πέρσι όταν σταματήσαμε να μιλάμε, η περίοδος μετά ήταν φοβερά άσχημη... πλέον το έχω σχετικά ξεπεράσει, αν και υπάρχει ακόμη ένας πόνος στην καρδιά όταν τη σκέφτομαι/ σκέφτομαι στιγμές μας (από τα 11 κάναμε παρέα). Ξέρεις, εμπιστεύεσαι τόσο έναν άνθρωπο, είσαι γυμνός μπροστά του και μετά από χρόοοοονια ξαφνικα... σε πετάει. Αυτό ένιωσα.
Τέλος, έχω πληγωθεί πάρα πολύ από ερωτικό σύντροφο. Η μόνη νορμάλ και υπέροχη σχέση που είχα ήταν και η πρώτη μου, 17-20 χρονών. Μέχρι τότε που ήμουν το πιο αισιόδοξο πλάσμα δηλαδή... Έκτοτε, υπήρξαν 2 άτομα τα οποία με πλήγωσαν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Τον πρώτο τον εμπιστεύτηκα και του ανοίχτηκα πάρα πολύ ενώ δεν είχα καταλάβει ότι ήταν από πάνω μέχρι κάτω ένα ψέμμα και ο δεύτερος συνεχίζει και με πληγώνει ακόμη, με τη συμπεριφορά του προς εμένα.... Ξέρω ότι δε μου κάνει καλό και ότι δε θα έπρεπε να υπήρχε στη ζωή μου, όμως δεν έχω τη δύναμη ούτε αυτό να κάνω. Όσο και αν με πληγώνει, μένω εκεί, παρόλο που αντιδρώ τόσο. Δε θέλω να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες... Γενικότερα, επειδή είμαι πολύ ευαίσθητη, πολύ ρομαντική, νιώθω ότι πάνω απ'ολα μου λείπει η αγάπη, η τρυφερότητα και το αίσθημα του να σε νοιάζεται κάποιος. Δεν το λαμβάνω από πουθενά αυτό... Ξέρεις τι είναι να έχεις να νιώσεις μια πραγματική αγκαλιά, χρόοοοονια; και αυτό πιθανότατα είναι η αιτία για όλα μου τα προβλήματα....
Σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον Gypsy Cello.