Πώς αισθάνεστε τώρα;

[Yoco Choco]

Χαρούμενος που επανεκπέμπει το Τρίτο Πρόγραμμα.
Με κοίμιζε σχεδόν κάθε βράδυ εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια,
και μου είχε λείψει τους τελευταίους μήνες.

[howtodream8]

Αισθάνομαι ότι έχω πιάσει πάτο. Κάποιοι απο εσάς πιθανόν να το έχετε νιώσει, όταν τα πράγματα δεν σας πηγαινουν και τοσο καλα. Εν συντομια, μου διέγνωσαν ένα πρόβλημα υγείας που ηρθε απο το πουθενα, στη δουλεια μου αρνουνται να με πληρωσουν, οι σπουδες μου εχουν αρχισει να παιρνουν τον κατηφορο γιατι αρνουμαι να ασχοληθω, ψαχνω δουλεια καθε μερα σαν τρελη και μεσα σε ολα αυτα μου ηρθαν πολλες πολλες απορριψεις που δεν ξερω πως να διαχειριστω! Απο την μια θελω να στεναχωρηθω και απο την αλλη ουτε αυτο δεν εχω κουραγιο να κανω. Προσπαθω να μην κλεινομαι σπιτι, ειναι ομως σαν να εχει συννενοηθει ολο το συμπαν να με διαλυσει αυτη την εποχη. Ισως και να με δοκιμαζει, ποιος ξερει,

[λιλιουμ]

Αισθάνομαι πολύ χαλια χωρίς προφανή αιτία. Δεν το αντέχω άλλο αυτό το μαρτύριο.

[Κύκνος]

Έχω άγχος...και με βασανίζει...

[Yoco Choco]

Πονάει πάλι το στομάχι μου και ζαλίζομαι.Μου είναι δύσκολο.όπως και κάθε φορά, να πιστέψω ότι όλος αυτός ο πόνος προέρχεται απ'το κεφάλι.
Θα πρέπει να ρίχνουν κάτι στο νερό,δεν εξηγείται.
Θέλω να πιάσω τη μαμά μου και να της πώ ότι ρίχνουν καταθλιπτίνη στο νερό και γι'αυτό είμαι έτσι,να μην στεναχωριέται.
Θέλω να την πιάσω και να της πώ ότι είναι ο μόνος λόγος που συνεχίζω να παλεύω.
Πρόσφατα πούλησα το αυτοκίνητο και γενικά μ'έχει πιάσει μια τάση να ξεφορτώνομαι κάθε τι που με χαρακτηρίζει ως το ενήλικο ανθρώπινο όν το οποίο είμαι.
Θέλω να ξεφορτωθώ τα πάντα μέχρι να ξαναγίνω το 8χρονο παιδί που παίζει στο χωράφι με τις μαργαρίτες και τα χώματα ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό...
''Πωλούνται 21 χρόνια ζωής σε προσεγμένη κατάσταση,σχεδόν αχρησιμοποίητα,
Συμπεριλαμβάνονται 80 εκατοστά ύψους,αγρατζούνιστα,με όλα τα παρελκόμενα(τρίχες προσώπου-σώματος,βάθυνση φωνής,κτλ)''
...Και όταν αυτό το πρωινό νυχτώσει,η μαμά θα ανησυχήσει και θα με φωνάξει να μαζευτώ.
Θα καληνυχτήσω τα άλλα παιδιά και θα ανέβω τρέχοντας την μαρμάρινη σκάλα μέχρι τον πρώτο όροφο.
Θα μου πεί να πλύνω τα χέρια, θα μου βάλει και θα φάω με πολλή όρεξη και μετά θα πάω για ύπνο νυσταγμένος από μια πλήρη μέρα.
Ίσα ίσα που θα προλάβω να σκεφτώ με ενθουσιασμό την επόμενη μέρα πριν παραδωθώ στην αγκαλιά του Μορφέα.
Έτσι αισθάνομαι τώρα.

[straw]

Απόγνωση και απελπισία.

[αλεξανδρος_77]

υπομονη κ επιμονη οτι δε σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο

[straw]

Κλαίω.. Νιώθω τόσο μονη..

[Κύκνος]

Πάλι αγχωμένη...τί θα γίνει μ' αυτή την κατάσταση;

[marsia]

Παράξενα ...θα ήθελα να μιλήσω με την κολλητη μου

[Κύκνος]

Φοβάμαι...

[Macgyver]

Φοβάμαι...

ti σε φοβιζει ?

[Κύκνος]

ti σε φοβιζει ?

Το ότι σκαλίζω θέματα που με έχουν τρομάξει στο παρελθόν κι απ' ότι φαίνεται με φοβίζουν ακόμα και σήμερα...το κάνω με σκοπό να πάψουν επιτέλους να με τρομάζουν αλλά η διαδικασία είναι δύσκολη...

[Macgyver]

Δεν μπορω να το φανταστω.....

[ioannis2]

Καπως μπερδεμενα ξεκινησε η μερα. Θα περιμενω να ξεκαθαρισουν καποια πραγματα στη συνεχεια της...
Καποτε η αγωνία η οποια, μεταξυ αλλων, δεν επιτρεπει να διακρινουμε με προσοχή το καθε βημα, ωθει σε βιαστικες κινησεις και ετσι τα απλα μας βγαινουν πολύπλοκα με λάθη.