Πώς αισθάνεστε τώρα;

[IVAN]

Ανάλογα με το πως αντιμετωπίσαμε τις καταστάσεις, πως συμπεριφερθήκαμε σ' αυτές, ο χρόνος μπορει να αφηνει μέσα μας τραυματικές εμπειρίες, απωθημένα κι ως αποτέλεσμα τους άσχημα συναισθήματα. Με τον καιρό όμως (μιλάω για χρόνια) οι σκέψεις αυτές αρχίζουν να ξεθωριάζουν, δεν έχουν την ίδια ένταση όπως τον πρώτο καιρό. Εκτός κι αν τότε που ήρθες προσωπο με προσωπο με αυτες τις καταστασεις το προσπάθησες και το αποτέλεσμα ήταν θετικό για σενα ή τουλάχιστον περιόρισες τα αρνητικά.

Είναι σίγουρο ότι από μόνος μου δεν μπορώ να αξιολογήσω παλιότερες εμπειρίες, αλλά είναι επίσης σίγουρο ότι, νιώθω έτσι γιατί ήταν τραυματικές, όπως πολύ σωστά γράφεις.... Ίσως όμως επειδή ήμουν ποιο νέος μπορούσα να τις διαχειριστώ καλύτερα ή έτσι νόμιζα... στη φάση πάντως που είμαι, κάνοντας έναν πρόχειρο απολογισμό αισθάνομαι ότι αδικήθηκα πάρα πολύ.. ίσως να μου αξίζει βέβαια γιατί και εγώ αδίκησα κάποιους...

[IVAN]

κοπέλα93.............''Γιαυτό καλό θα ήταν να βγεις εξω να πςρπατησεις κ να σκεφτείς. μόνος σου όμως.''

Πολύ σωστά είπες ότι δε πρέπει να ''πεθάνω'' για μια γυναίκα... αυτή δεν ήταν η ιδανική πάντως.... και δεν το λέω με εμπάθεια.. ούτε κι εγώ για εκείνη...
Όσες φορές είμαι μόνος όμως, και είναι λίγες, στριφογυρίζουν όλα στο μυαλό μου, νιώθω ότι είμαι σ' ένα κύκλο που όλο κλείνει και θα μείνω εκεί μέσα για πάντα, εγκλωβισμένος. Δε θα μείνω, αλλά είναι στιγμές που έτσι νιώθω.
Χαίρομαι που σε βοηθάει ο περίπατος... Ελπίζω να βρω το χρόνο και κυρίως το κουράγιο να το κάνω...

[Odette]

θέλω να τελειώσει, να μη με νοιάζει, να μην τη σκέφτομαι άλλο, να είναι καλά, ευτυχισμένη, ήμασταν 5 χρόνια μαζί.... καλά έκανε, βρήκε το δρόμο της ή θα τον βρει κάποτε, δεν ήταν σωστό απ' την αρχή να κάνουμε σχέση, απλά δεν είχα τότε τις αντοχές να πω όχι... όταν βρίσκω για λίγο τον εαυτό μου σκέφτομαι πως όλα τα κάνει το μυαλό μου... προσπαθώ να κρατήσω αυτό το συναίσθημα, αλλά δεν τα καταφέρνω, δεν έχω τη δύναμη, ίσως αυτή η έλλειψη να είναι που με ενοχλεί περισσότερο κι όχι αυτό καθ' αυτό το γεγονός του χωρισμού ή της απόρριψης αν θες...
Ήθελα να έχω μια θέση στη ζωή της... όμως φίλος δε μπορώ να είμαι.. είναι εγωισμός το ξέρω, αλλά δεν μπορώ.. προσπαθώ να κρατηθώ όπως μπορώ.. βλέπεις και να κλάψω είναι ''πολυτέλεια'' πολλές φορές για μένα..
Ευτυχώς που υπάρχει το φόρουμ...

Θα μπορούσα να είμαι εγώ που το έχω γράψει αυτό το μήνυμα. Σε διαβάζω και πονάω. Νιώθω τον πόνο που νιώθεις.
Δεν θα σου πω λόγια παρηγοριάς και κάλπικης αισιοδοξίας. Εμένα με εκνευρίζουν, έτσι δεν τα λέω κι εγώ όταν ξέρω πως ο πόνος είναι ανείπωτος.
Τί χρειάζεσαι τώρα; Τί θα σε βοηθούσε; Ποιές είναι η ανάγκη αυτού του κομματιού του εαυτού σου που υποφέρει;

[κοπέλα93]

Κουρασμένη σωματικά κ ικανοποιημένη

[howtodream8]

Torn, dead, f*cked up, wishing to die.

[IVAN]

Τί χρειάζεσαι τώρα; Τί θα σε βοηθούσε; Ποιές είναι η ανάγκη αυτού του κομματιού του εαυτού σου που υποφέρει;

Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω, πολλές φορές θα ήθελα εκείνη.. ξέρω πως είναι αδύνατο όμως....άδικο και για τους δυο μας.
Εδώ και λίγες ώρες αισθάνομαι λίγο καλύτερα.. μάλλον έχω αποστασιοποιηθεί από τη θλίψη και το γεγονός του χωρισμού, σαν θεατής του εαυτού μου, που παρατηρεί χωρίς όμως να μπορεί να παρέμβει.
Φοβάμαι βέβαια πως τα άσχημα συναισθήματα θα επιστρέψουν πολύ βίαια στην ψυχή και το κορμί μου. Ελπίζω να κάνω λάθος.
Τώρα θα σου πω κάτι που προσπαθώ από την αρχή να γράψω εδώ. Ντρέπομαι πάρα πολύ,
Όχι γιατί με απέρριψε μια γυναίκα, όχι καθόλου, με έχουν απορρίψει και στο παρελθόν και εγώ το έχω κάνει...
Δε ντρέπομαι ούτε επειδή κλαίω, ούτε επειδή πονάω βαθιά και το βγάζω πολύ έντονα, έτσι είμαι, έτσι νιώθω πραγματικός άνθρωπος.. δε μπορώ να κάνω ''πέτρα'' την καρδιά μου.
Ο λόγος που ντρέπομαι είναι ότι, δε μπορώ να ζητήσω βοήθεια από την οικογένειά μου, θα κατέστρεφα άλλους, δικούς μου ανθρώπους, που τους αγαπώ και μ αγαπάνε..έστω κι αν δεν είναι αυτή η αγάπη αυτή που αξίζουν... τα γράφω λίγο μπερδεμένα και ακατανόητα, το ξέρω λυπάμαι που δεν μπορώ να γίνω ποιο συγκεκριμένος.. Αν βρω τι δύναμη και το θάρρος κι αν ακόμα μπορέσω να σου στείλω κάποια στιγμή πμ θα καταλάβεις... ελπίζω να καταλάβεις..και δεκτή και η όποια κριτική..

Αυτό: ''Θα μπορούσα να είμαι εγώ που το έχω γράψει αυτό το μήνυμα. Σε διαβάζω και πονάω. Νιώθω τον πόνο που νιώθεις.'' με συγκίνησε βαθιά, με βοηθά να συνεχίσω... ελπίζω κάποια στιγμή να τα πούμε... όλοι κουβαλάμε ένα βαρύ φορτίο, ίσως με κάποιον τρόπο να μπορέσουμε να το ελαφρύνουμε...Σ ευχαριστώ ....

[ioannis2]

....
Πολύ σωστά είπες ότι δε πρέπει να ''πεθάνω'' για μια γυναίκα... αυτή δεν ήταν η ιδανική πάντως.... και δεν το λέω με εμπάθεια.. ούτε κι εγώ για εκείνη...
Όσες φορές είμαι μόνος όμως, και είναι λίγες, στριφογυρίζουν όλα στο μυαλό μου, νιώθω ότι είμαι σ' ένα κύκλο που όλο κλείνει και θα μείνω εκεί μέσα για πάντα, εγκλωβισμένος. Δε θα μείνω, αλλά είναι στιγμές που έτσι νιώθω.
...

Άμα λες δεν ήταν η ιδανική πάει ξέχασε την. Νοιωθεις άσχημα που χάνεις μια γυναικα, αν και αναγνωρίζεις ότι αυτη δεν ηταν η ιδανική, όταν δεν έχεις εμπειρια στις σχεσεις ή πρόκειται για τις αμέσως επόμενες μέρες μετά καποιο χωρισμό. Ίσως ειναι οι ωραιες στιγμες που περασες μαζι της και η ψυχικη συνδεση που σου δημιουργηθηκε λόγω της μακροχρονιας και συνεχους συναναστροφης μαζι της που σε κανουν να νιωθεις αυτα τα συναισθηματα τα οποια μας περιγραφεις κι οχι το οτι εχασες εναν ανθρωπο που θα θεωρουσες ιδανικο για σενα, αφου αυτο το τελευταιο φαινεται να το εχεις αποκλήσει.
Οταν στο μυαλο σου στριφογυριζουν βασανιστικές σκέψεις στις οποίες το νόημα της ζωης και η ελπίδα χάνονται, το να αφηνεσαι μόνος καθολου δεν βοηθαει. Με τη σταση αυτη το προβλημα τρεφεται, εδραιώνεται. Οσο πιο πολυ σκεφτομαστε κατι τοσο πιο ευκολα το εμπεδωνουμε και το αποδεχομαστε. Ο τροπος αυτος δεν βοηθαει στο να βρεις τις λύσεις, ουτε προκυπτει αισιοδοξια καθως κάθεσαι και επαναφερεις στη μνημη και αναλύεις. Το μυαλο σε τετοιες καταστασεις έχει αναγκη απο νεες παραστασεις. Τις παραστασεις αυτες τις προσφερουν μια δραστηριοτητα, ενα χομπι, κυρίως η συναναστροφη, ακόμα κι ενας περιπατος στη φυση. Αυτα μαζι δρουν ως θετικη ενεργεια που εισερχεται στο νου και έχει αναλογη επιδραση στον τροπο σκεψης.

[ioannis2]

Είναι σίγουρο ότι από μόνος μου δεν μπορώ να αξιολογήσω παλιότερες εμπειρίες, αλλά είναι επίσης σίγουρο ότι, νιώθω έτσι γιατί ήταν τραυματικές, όπως πολύ σωστά γράφεις.... Ίσως όμως επειδή ήμουν ποιο νέος μπορούσα να τις διαχειριστώ καλύτερα ή έτσι νόμιζα... στη φάση πάντως που είμαι, κάνοντας έναν πρόχειρο απολογισμό αισθάνομαι ότι αδικήθηκα πάρα πολύ.. ίσως να μου αξίζει βέβαια γιατί και εγώ αδίκησα κάποιους...

Ηταν τραυματικες για το λόγο ότι δεν ήξερες τον τροπο να τις διαχειριστεις. Λόγω του οτι δεν ηξερες τον τροπο η σκεψη σου πήρε τις διαφορες εμπειριες, γεγονοτα κλπ που συνεβαιναν τοτε στη ζωη σου, ως φρεσκα περιστατικα που ηταν, και τα μετετρεπε σε τραυματικες εμπειριες, γι αυτο μιλαμε τωρα για τραυματικες εμπειριες. Δεν ηξερες τον τροπο, ετσι η σκεψη σου τα εκρινε ως πολύ σημαντικα, τα χρωματιζε εντονα με αρνητικα συναισθηματα και σε έβρισκε υπαίτιο γι αυτά. Η νοητική αυτη διαδικασια λόγω της εντασης της αποτυπωνεται βαθια στη μνημη. Για αυτο θεωρουμε σημερα όλα εκεινα τα γεγονοτα ως τραυματικα. Εξαρταται πως αντιμετωπιζουμε κατι οταν αυτο συμβαινει ή αμεσως μετα που συνεβηκε. Αν εστω τωρα, εκ των υστερων δλδ, γινουμε πιο αντικειμενικοι, αν βαλουμε τον σημερινο πιο υγειή τροπο σκεψης μας στο τοτε, προφανως θα αντιμετωπισουμε το θεμα με πιο ηπιο τροπο. Δεν γνωριζαμε όμως τοτε τον τροπο κι αυτο μας κοστισε.

[ioannis2]

...
εγώ απο εδώ και πέρα όταν νιώθω άσχημα θα πηγαίνω μια βόλτα μονη μου. βοηθάει ο καθαρός αέρας οξυγονωνεται ο εγκέφαλος κ δεν νιώθουμε πια άσχημα.
Ήρθε η άνοιξη βγειτε εξω!

Συμφωνω μαζι σου, άλλωστε το επιδιωκω, ειτε μονος ειτε με παρεα, μια βολτα στη φυση, ιδιως τωρα που ειναι ανοιξη. Δεν οξυγονώνεται απλα ο εγκέφαλος, αλλάζει η διαθεση. Καποτε διερωτουμε γιατι να επιζητω να βρεθω στη φυση.

[IVAN]

Άμα λες δεν ήταν η ιδανική πάει ξέχασε την.

Ειλικρινά αυτό προσπαθώ να κάνω.. ίσως να μην προσπαθώ αρκετά αλλά θα σου πω πως νιώθω.. είναι σαν να απορρίπτω ένα κομμάτι του εαυτού μου.. ένα κομμάτι που δε θέλει να δεχτεί το τέλος μιας σχέσης.. πίστεψέ με δεν είναι λόγω έλλειψης εμπειριών, το αντίθετο, με θλίβει βαθιά το γεγονός που ενώ, έχοντας αρκετές εμπειρίες εγκλωβίστηκα μ αυτόν το τρόπο σε κάτι που από την αρχή ήταν λάθος ή μάλλον ξέραμε κι δυο ότι δε θα κατέληγε πουθενά... Παρόλα αυτά σ΄αυτό το κομμάτι μου είναι διάχυτα τα συναισθήματα, πόνος, έρωτας, αγάπη, θυμός, πίκρα, απογοήτευση.... και χιλιάδες άλλα, αν το πετάξω φοβάμαι όλα αυτά θα χαθούν μαζί του... και τα έχω ανάγκη, δε θέλω να τα χάσω.
Δεν μπορώ να πάω παρακάτω χωρίς αυτά.
Ναι σωστά κατάλαβες, είναι πολύ νωπά όλα και τα συντηρώ με το να τα σκέφτομαι συνέχεια... άλλα όλα έχουν μια σειρά, μια διαδικασία όπου επουλώνονται οι πληγές... κάποτε σε μια άλλη σχέση δεν έδωσα τα περιθώρια.. Αυτό ίσως πληρώνω τώρα.. κι ας ξέρω ότι είναι λάθος..
Κι εγώ έχω βρεθεί στη θέση να παρηγορώ ανθρώπους που ήταν στην κατάσταση που είμαι τώρα... τους συμπονούσα πραγματικά, προσπαθούσα να τους βοηθήσω όπως μπορούσα... και μακάριζα την καλή μου τύχη που δεν ήμουν εγώ στη θέση τους... έτσι έγινε και με εκείνη.. δεν είχα πρόθεση να εκμεταλλευτώ την κατάσταση της... ήρθαμε όμως πολύ κοντά και προέκυψε .. πολύ έντονα.. μεγάλο λάθος.. έγινε όμως.. και κατέληξα έτσι..
Θα ακολουθήσω τις συμβουλές όλων σας και είναι σίγουρο πως θα το ξεπεράσω..
θέλω πίσω όλα μου τα κομμάτια...

[IVAN]

Αναφέρομαι και γράφω πολύ συχνά τη λέξη ''λάθος'' στα περισσότερα μηνύματά μου... Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο, μάλλον, στα ''Άρθρα ψυχολογίας'' του site μια διαφορετική προσέγγιση γι αυτήν την έννοια.. το άρθρο αφορούσε το χωρισμό και την απόρριψη και ήταν κάπως έτσι: ''ας δεχθούμε ότι λάθη δεν υπάρχουν, απλά κάποιες φορές διαλέγουμε διαφορετικά μονοπάτια στη ζωή....'' αυτή η σκέψη, που νιώθω ότι κατά κάποιο τρόπο αφορά και τη δική μου ψυχή, με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερα, και ήθελα να το μοιραστώ...

[deleted-member30-03]

απ'τη μια μου τη σπαει που ερχεται το καλοκαιρι, απ'την αλλη μου εχει λειψει η αισθηση της ζεστης θαλασσας την ωρα που βρεχει, ειμαι καλα γιατρε μου ?

[Christina82]

Σήμερα είμαι καλά..νομίζω! Έχω την έντονη ανάγκη να κάνω έντονη γυμναστική όπως είναι το kick box. Μου αρέσουν τα πράγματα που σε κάνουν να βγάζεις όοοολη την ένταση που νιώθεις μέσα σου... Ανυπομονώ να τελειώσω την δουλειά και να γυμναστώ..

[Odette]

Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω, πολλές φορές θα ήθελα εκείνη.. ξέρω πως είναι αδύνατο όμως....άδικο και για τους δυο μας.
Εδώ και λίγες ώρες αισθάνομαι λίγο καλύτερα.. μάλλον έχω αποστασιοποιηθεί από τη θλίψη και το γεγονός του χωρισμού, σαν θεατής του εαυτού μου, που παρατηρεί χωρίς όμως να μπορεί να παρέμβει.
Φοβάμαι βέβαια πως τα άσχημα συναισθήματα θα επιστρέψουν πολύ βίαια στην ψυχή και το κορμί μου. Ελπίζω να κάνω λάθος.
Τώρα θα σου πω κάτι που προσπαθώ από την αρχή να γράψω εδώ. Ντρέπομαι πάρα πολύ,
Όχι γιατί με απέρριψε μια γυναίκα, όχι καθόλου, με έχουν απορρίψει και στο παρελθόν και εγώ το έχω κάνει...
Δε ντρέπομαι ούτε επειδή κλαίω, ούτε επειδή πονάω βαθιά και το βγάζω πολύ έντονα, έτσι είμαι, έτσι νιώθω πραγματικός άνθρωπος.. δε μπορώ να κάνω ''πέτρα'' την καρδιά μου.
Ο λόγος που ντρέπομαι είναι ότι, δε μπορώ να ζητήσω βοήθεια από την οικογένειά μου, θα κατέστρεφα άλλους, δικούς μου ανθρώπους, που τους αγαπώ και μ αγαπάνε..έστω κι αν δεν είναι αυτή η αγάπη αυτή που αξίζουν... τα γράφω λίγο μπερδεμένα και ακατανόητα, το ξέρω λυπάμαι που δεν μπορώ να γίνω ποιο συγκεκριμένος.. Αν βρω τι δύναμη και το θάρρος κι αν ακόμα μπορέσω να σου στείλω κάποια στιγμή πμ θα καταλάβεις... ελπίζω να καταλάβεις..και δεκτή και η όποια κριτική..

Αυτό: ''Θα μπορούσα να είμαι εγώ που το έχω γράψει αυτό το μήνυμα. Σε διαβάζω και πονάω. Νιώθω τον πόνο που νιώθεις.'' με συγκίνησε βαθιά, με βοηθά να συνεχίσω... ελπίζω κάποια στιγμή να τα πούμε... όλοι κουβαλάμε ένα βαρύ φορτίο, ίσως με κάποιον τρόπο να μπορέσουμε να το ελαφρύνουμε...Σ ευχαριστώ ....

Δεν υπάρχει λόγος να με ευχαριστείς γιατί απλά εκεί που είσαι ήμουν -και όχι μία φορά- και κατά κάποιο τρόπο είμαι ακόμα… Η κριτική είναι ο ιδανικότερος τρόπος να βλάψεις έναν μισογκρεμισμένο άνθρωπο… Δεν χρειάζεσαι την κριτική κανενός αυτήν τη στιγμή… Μόνο αγάπη, υπομονή, συμπαράσταση και κατανόηση…
Αυτά χρειαζόμουν κι εγώ και δεν τα βρήκα ακόμα και από άτομα που θα περίμενα να καταλάβουν το πώς ένιωθα επειδή δήθεν με ήξερα χρόνια.

Προσπάθησε να προστατεύσεις τον εαυτό σου από τις τύψεις που τον πιέζουν περισσότερο… Ούτε να νιώθεις ντροπή για ό,τι η ψυχή σου κουβαλά και παλεύει να νικήσει με έναν αγώνα που μοιάζει να μην έχει τέλος… Αν νιώθεις ότι οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου σε νοιάζονται, ζήτα τη βοήθεια που έχεις ανάγκη… Είναι αρκετά πιθανό να καταλάβουν.
Οι άνθρωποι που δυσκολεύονται να κατανοήσουν τον πόνο του άλλου και τον υποβαθμίζουν, τον μειώνουν, είναι αχρείαστοι σε αυτή τη φάση της ζωής μας…
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από εσένα το πόσο πονάς, το πόσο προσπαθείς, το πόσο θα ήθελες να μην ήσουν και να μην νιώθεις έτσι.

Μην αμφισβητείς την προσπάθεια που κάνεις και μην αφήσεις ποτέ και κανέναν να σε κάνει να νιώσεις ότι ο δρόμος που διανύεις είναι ίδιος με κάποιου άλλου επειδή «όλοι τα έχουμε περάσει αυτά».
Ναι, όλοι έχουμε περάσει από χωρισμούς και αδιέξοδες σχέσεις, αλλά η επίδραση που έχει στον καθένα μας η κάθε εμπειρία είναι τελείως διαφορετική, ο τρόπος που χειριζόμαστε τις καταστάσεις βασίζονται σε διαφορετικούς παράγοντες: Εμπειρίες του παρελθόντος, προσδοκίες, η ευαλωτότητα της περιόδου, το πόσο τρωτοί και ευάλωτοι είμαστε απέναντι στο συγκεκριμένο άτομο (δεν είμαστε σε όλους το ίδιο ευάλωτοι), άλλοι περιβαλλοντικοί παράγοντες, ακόμα και γενετικοί παράγοντες.
Κανείς δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί το μέγεθος της ζημιάς που μπορεί να έχει συμβεί μέσα σου, το τί συναισθηματικές και ενεργειακές απώλειες είχες και συνεχίζεις να έχεις. Το invalidation (είναι μορφή συναισθηματικής κακοποίησης, αλλά σπάνια το αντιλαμβάνονται διότι δυστυχώς είναι συνηθισμένος τρόπος συμπεριφοράς) είναι το τελευταίο πράγμα που έχεις ανάγκη αυτή τη στιγμή. :-)

Ο κύκλος του πένθους δεν έχει για όλους την ίδια διάρκεια, ούτε την ίδια σειρά στο πως βιώνονται τα στάδια. Ο κίνδυνος να εγκλωβιστείς σε έναν αέναο φαύλο κύκλο δεν είναι ο ίδιος με κάθε άλλον άνθρωπο γιατί απλά δεν είσαι ίδιος με όλους. Έχεις το δικό σου τρόπο, το δικό σου χρόνο, τις δικές σου αντοχές… Και αυτό είναι ΟΚ.

Αν θα μπορούσα και αν θα μου επιτρεπόταν να σου δώσω μια συμβουλή αυτή θα ήταν να αγκαλιάσεις τον τραυματισμένο εαυτό σου, να αγκαλιάσεις το κομμάτι του εαυτού σου που υποφέρει, στοργικά να του προσφέρεις τη θαλπωρή που χρειάζεται για να γίνει καλά και να του επιτρέψεις να πάρει το χρόνο του…
Αξίζεις την αγάπη που στερείσαι και αν δεν μπορείς να την αντλήσεις από άλλου, ανακάλυψε το δικό σου τρόπο να την προσφέρεις εσύ στον εαυτό σου. :-)

*hugs*

[Κύκνος]

Μόνη...