Πώς αισθάνεστε τώρα;

[Macgyver]

ωωου , γιου ολ σπικ ινγκλις ?

[Κύκνος]

Νιώθω ράκος, σαν να μην μου έφταναν τα ψυχολογικά μου ήρθε κι η καθιερωμένη επίσκεψη με όλες τις συνέπειες της...ουφ...πονάω κι έχω ναυτία...και δυσκολεύομαι να ξανακοιμηθώ...

[Deleted-member-18-05-2015]

Aγχος γαμωτο.. Αγχος!!

[Diana1982]

Aγχος γαμωτο.. Αγχος!!

Τις εξετάσεις τις έκανες πριν πολύ καιρό,τώρα γτ έχεις άγχος εσύ;

[Deleted-member-18-05-2015]

Τις εξετάσεις τις έκανες πριν πολύ καιρό,τώρα γτ έχεις άγχος εσύ;

Βρε κοριτσι μην βαρας..
Ενα αγχουλακι νιωθω απλα και το εγραψα.

[Diana1982]

Βρε κοριτσι μην βαρας..
Ενα αγχουλακι νιωθω απλα και το εγραψα.

Καλά λογικό το κόβω...ένα άγχος όλοι το έχουν.
Ηθελα να ξερα αν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προβλήματα σε αυτό τον κόσμο.

[Κύκνος]

Βαριέμαι και θέλω κάπου να μιλήσω...δεν μπορώ άλλο ύπνο για την ώρα συν ότι πρέπει να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου...

[Diana1982]

Βαριέμαι και θέλω κάπου να μιλήσω...δεν μπορώ άλλο ύπνο για την ώρα συν ότι πρέπει να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου...

Κανε μανικιούρ-πεντικιούρ

[Deleted-member-18-05-2015]

Καλά λογικό το κόβω...ένα άγχος όλοι το έχουν.
Ηθελα να ξερα αν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προβλήματα σε αυτό τον κόσμο.

Απροβληματιστοι δεν υπάρχουν και αν υπάρχουν του πουστη.. Κάτι θα δημιουργήσουν / σκαρφιστουν για να υπάρξει λίγη ένταση στην ζωή τους

[Κύκνος]

Κανε μανικιούρ-πεντικιούρ

Κι αυτό πρέπει να το κάνω ναι, τα έχω παρατήσει στο έλεος τους και τα νύχια μου...σαν του γερακιού θα γίνουν στο τέλος...

[Kiwi]

Χάλια..εκεί που νόμιζα πως έφταιγε η πίεση της εξεταστικής και πως μόλις τέλειωνε θα ησύχαζα, τσουυυπ..ήρθε πάλι το κρυφοπ..τανο η θλίψη να με καπελώσει. Και αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ είναι πως δεν μπορώ να το διαχειριστώ και συμπεριφέρομαι άσχημα στον δικό μου. Είναι ο μόνος λόγος που σκέφτομαι κατά περιόδους να χωρίσουμε. Πφφ.. πάω να πάρω τσιγάρα.

[Κύκνος]

Πιο χάλια δεν γίνεται...κι υπάρχει μια περίπτωση να βγω το βράδυ και μου φαίνεται βουνό το να ετοιμαστώ...

[DarkLady]

Βρεθηκα τυχαια σε αυτη τη σελιδα αλλα ομολογω πως αυτη ειναι η τελευταια μου ελπιδα για να βγω απο το αδιεξοδο στο οποιο νιωθω οτι βρισκομαι.. Οι λογοι ειναι πολλοι αλλα ας επισημανω τους σημαντικοτερους. Βρισκομαι σε μια πολη η οποια ποτε δεν μου αρεσε και δεν νομιζω να μου αρεσει και ποτε, μακρια απο φιλους χωρισμενη προσφατα απο μια περιεργη σχεση, χωρις δουλεια και η αληθεια ειναι οτι δεν εχω επιχειρησει κιολας να "δικτυωθω" στο συγκεκριμενο περιβαλλον. Ισως τα λεω λιγο μπερδεμενα αλλα η αληθεια ειναι οτι νιωθω απολυτα απελπισμενη. Σκεφτομαι συνεχως το παρελθον και τη ζωη που ειχα πριν καταληξω εδω και ιδιως ενα συγκεκριμενο ατομο απο το παρελθον μου. Ισως ολη αυτη η εισαγωγη να παραπεμπει το μηνυμα αυτο σε μια αλλη κατηγορια αλλα ειναι απλα μια εισαγωγη στο να εκφρασω αυτο ακριβως που νιωθω.. Και νιωθω πραγματικα πολυ μονη μου..Αδεια..Κενη.. Σαν να μην εχει μεινει τιποτα καλο μεσα μου..Νιωθω εναν αβασταχτο πονο που δεν λεει να φυγει απο πανω μου. Ενα πλακωμα εναν κομπο.. Ενα συναισθημα που λιγο πολυ εχουμε νιωσει κατα περιοδους στη ζωη μας μονο που για μενα αυτη η περιοδος κραταει περιπου 4.5 χρονια.. Δεν γραφω εδω για να ζητησω βοηθεια..Γραφω για να βγουν καποια πραγματα απο μεσα μου γιατι οπως ανεφερα εδω που βρισκομαι δεν εχω ανθρωπους δικους μου να τα μοιραστω. Αλλα ακομα και σε δικους μου ανθρωπους να μιλησω ολοι εχουν ενα υφος κριτη.. Ενα υφος που σε κανει να μετανιωνεις που τους ανοιχτηκες. Ακομα και στον καλυτερο μου φιλο ο οποιος ξερει τα παντα για μενα δεν μπορω να εκφρασω αυτο ακριβως που νιωθω και ο λογος ειναι αυτος που προειπα. Το υφος κριτη που εχουν ολοι οσοι κανουν πως σε καταλαβαινουν μεχρι να μαθουν τι ειναι αυτο που σε βασανιζει και μετα σε κοιτουν με βλεμμα οικτου αλλα και ταυτοχρονα ικανοποιησης που αυτο που βιωνεις εσυ δεν εχει χτυπησει τη δικη τους πορτα. Και σου λενε "καλα ακομα κολλημενη με το παρελθον; Γιατι δεν συνεχιζεις τη ζωη σου; Γιατι δεν κοιτας να χαρεις και να απολαυσεις αυτο που εχεις;Αν εγω ημουν στη θεση σου..." που σε κανουν να αναρωτιεσαι αν αυτοι ηταν στη δικη σου θεση θα ηταν αραγε σε καλυτερη κατασταση απο σενα; Πολλοι με λενε αναισθητη γιατι οτι συμβαινει γυρω μου οσο και να με επηρρεαζει κραταω το θυμο, τη θλιψη, τα νευρα μου ολα για τον εαυτο μου και δεν αφηνω να φανει ποσο και αν με επηρρεαζει. Ειμαι παντα με το χαμογελο για ολους και τα βραδια μονο το μαξιλαρι μου νιωθει τον πονο μου..Γιατι οταν εχεις δημιουργησει την εικονα του καλου παιδιου και πνιγεις τις αναγκες και τις επιθυμιες σου για τους αλλους ειναι παντα καλυτερα.. Οταν ομως αρχιζεις να προβαλεις αυτες τις αναγκες σου ακους αυτο το "εχεις αλλαξει" λες και σε ηξεραν οπως πραγματικα εισαι.. Λες και σε αφησαν να εισαι πραγματικα ο εαυτος σου..Με πνιγει αυτη η κατασταση. Δεν θελω συμπαρασταση απο κανεναν. Θελω να μιλησω να εκφρασω αυτο που νιωθω.Υποφερω πλεον.Θελω ολα να βγουν απο μεσα μου.. Κουραστηκα να παριστανω το καλο παιδι που αφηνει τα θελω του στην ακρη για τις προτεραιοτητες των αλλων.. Θελω να βγαλω απο μεσα μου το ποσο μου λειπει αυτος ο ανθρωπος που ηταν στη ζωη μου εξι χρονια πριν. Αλλα ολοι εχουν εναν επικριτικο τονο στις κουβεντες τους. Το τυπου "σιγα μωρε μια σχεση ηταν πως κανεις ετσι".. Το θεμα ειναι οτι για μενα ποτε δεν ηταν απλα μια σχεση. Ηταν ο ανθρωπος που σταθηκε διπλα μου οταν εχασα τον πατερα μου. Ο ανθρωπος που μου εδινε πραγματικο χαμογελο και που μου εμαθε πως ειναι να αγαπας και να σε αγαπουν. Ενας ανθρωπος που με εφτασε στα ορια μου και που με εκανε τον καλυτερο αλλα και τον χειροτερο ανθρωπο ταυτοχρονα και με εβαλε στη διαδικασια του να διαλεγω τι θελω εγω να ειμαι καθε φορα. Και ναι μπορει να εχουν περασει τοσα χρονια αλλα δεν μπορω να ξεχασω. Και αυτο ειναι που με πνιγει. Δεν το αντεχω αλλο αυτο...Καθε μερα ποναω ολο και περισσοτερο.. Δεν θελω κανεις ομως να δει μεσα μου. Δεν θελω να αφηνω τις αδυναμιες μου να γινονται δυναμη στα χερια οποιουδηποτε ψαχνει πατημα να με διαλυσει.. Οχι πως θα δυσκολευοταν πολυ στην κατασταση που βρισκομαι.. Νιωθω οτι κανω λαθη το ενα μετα το αλλο. Οποιαδηποτε κινηση και να κανω την επομενη στιγμη εχω μετανιωσει.. Συγγνωμη αν εγινα κουραστικη

[αλεξανδρος_77]

ε ολοι καπια στιγμη τυχαια βρεθηκαν σε αυτη τη σελιδα οπως καταλαβαινεις.. απλα φαινεται να καταλαβα πολα απο αυτα που γραφεις απλα αυτο που ελεγες οτι δε θες συμπαρασταση απο κανενα ειναι μια φραση που μαλον διχνει οτι δε πιστευεις οτι θα βρεις συμπαρασταση. οστοσο δεν αναρωτηθηκες γιατι εφτασες σε αυτο το σημειο.. η απαντηση ειναιι γιατι διδαχτηκες καπια αρκετα ασχημα μυνηματα απο το περιβαλον που ζεις σαν αυτα που γραφεις

Το υφος κριτη που εχουν ολοι οσοι κανουν πως σε καταλαβαινουν μεχρι να μαθουν τι ειναι αυτο που σε βασανιζει και μετα σε κοιτουν με βλεμμα οικτου αλλα και ταυτοχρονα ικανοποιησης που αυτο που βιωνεις εσυ δεν εχει χτυπησει τη δικη τους πορτα

καπιες φορες λοιπον οταν ζεις σε αυτη τη κατασταση ειναι θεμα καθαρης ψυχικης δυναμης το να αμφισβητισεις ολα αυτα που συμβαινουν για να μπορεσεις στη συνεχεια να αναζητησεις αυτο που θα μπορουσε να σου προσφερει συμπαρασταση... το συμπερασμα ειναι ομως οτι αυτοι που κρινουν συνεχως τους αλλους ειναι σχεδον ανικανοι να τα καταφερενουν καλυτερα οι ιδιοι αρα θα υπαρξουν πολοι κακοι κριτες καλων πραγματων κ οσο αυτο το περνεις αποφαση στο τελος καθεσε αταραχος κ απαθης χωρις να σε απασχολει κ τοσο αυτο...

[Remedy]

........
Δεν θελω συμπαρασταση απο κανεναν. Θελω να μιλησω να εκφρασω αυτο που νιωθω.Υποφερω πλεον.Θελω ολα να βγουν απο μεσα μου.. Κουραστηκα να παριστανω το καλο παιδι που αφηνει τα θελω του στην ακρη για τις προτεραιοτητες των αλλων.. Θελω να βγαλω απο μεσα μου το ποσο μου λειπει αυτος ο ανθρωπος που ηταν στη ζωη μου εξι χρονια πριν. Αλλα ολοι εχουν εναν επικριτικο τονο στις κουβεντες τους. Το τυπου "σιγα μωρε μια σχεση ηταν πως κανεις ετσι".. Το θεμα ειναι οτι για μενα ποτε δεν ηταν απλα μια σχεση. Ηταν ο ανθρωπος που σταθηκε διπλα μου οταν εχασα τον πατερα μου. Ο ανθρωπος που μου εδινε πραγματικο χαμογελο και που μου εμαθε πως ειναι να αγαπας και να σε αγαπουν. Ενας ανθρωπος που με εφτασε στα ορια μου και που με εκανε τον καλυτερο αλλα και τον χειροτερο ανθρωπο ταυτοχρονα και με εβαλε στη διαδικασια του να διαλεγω τι θελω εγω να ειμαι καθε φορα. Και ναι μπορει να εχουν περασει τοσα χρονια αλλα δεν μπορω να ξεχασω. Και αυτο ειναι που με πνιγει. Δεν το αντεχω αλλο αυτο...Καθε μερα ποναω ολο και περισσοτερο.. Δεν θελω κανεις ομως να δει μεσα μου. Δεν θελω να αφηνω τις αδυναμιες μου να γινονται δυναμη στα χερια οποιουδηποτε ψαχνει πατημα να με διαλυσει.. Οχι πως θα δυσκολευοταν πολυ στην κατασταση που βρισκομαι.. Νιωθω οτι κανω λαθη το ενα μετα το αλλο. Οποιαδηποτε κινηση και να κανω την επομενη στιγμη εχω μετανιωσει.. Συγγνωμη αν εγινα κουραστικη

δεν ειναι το "μια σχεση ηταν πως κανεις ετσι". ειναι το τι ειναι δικαιολογημενο να νοιωθεις και να κανεις τοσα χρονια μετα απο καποιο ασχημο/τραυματικο γεγονος.
και ασε στην ακρη και το "δικαιολογημενο", σου λεω εγω.
το θεμα ειναι αν ΜΠΟΡΕΙΣ να ζεις ετσι . μπορεις?

δεν θελεις κανεις να δει μεσα σου η να σε επικρινει. γιαυτο και δεν θελεις να ζητησεις βοηθεια, να υποθεσω?
η επικριση ομως, οταν υπαρχει, ισχυει για τους "ασχετους".
να ξερεις, οτι ενας ειδικος, ποτε δεν θα σε επικρινει. αυτος ειναι και ο ρολος του.να δει το προβλημα σου σε κλιμα εμπιστοσυνης και απεριοριστης αποδοχης.
σκεψου να απευθυνθεις εκει λοιπον.