Πώς αισθάνεστε τώρα;

[Αλεξία10]

Ματακιας είναι..

Τι να πω..Ο καθένας ότι τον ικανοποιεί...

[elisabet]

Καλημέρα.. Έχω γράψει πολλές φορές για μενα σε διάφορα θέματα για να βοηθήσω κάποιον άλλον (σαν παράδειγμα) αλλά δεν έχω ανοίξει θέμα για να ζητησω βοήθεια. Όσα θέματα άνοιξα αφορούσαν καταστάσεις - προβλήματα που δεν έχω τον έλεγχο και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν μίλησα κάπου συγκεκριμένα για την ζωή μου και δεν ξέρω γιατί. Ίσως συνήθισα να μην έχω κανένα δίπλα μου στα προβλήματα άρα δεν έχω ανάγκη να το ζητήσω? Ίσως γιατί δεν θέλω να με λυπούνται (ενώ εγώ θαυμάζω όσους λένε τα προβλήματα τους, για μένα πιστεύω πως αν ακούσουν θα με λυπούνται )? Ίσως γιατί δεν έμαθα να ακούω λόγια βοήθειας? Ίσως δεν είμαι έτοιμος να ακούσω και μια άλλη εκδοχή πέρα από την δική μου?
Βλέπω τις ιστορίες και βλέπω εμένα. Δίνω τις συμβουλές που θα ήθελα να ακούσω εγώ.. Κάποιες τις απόκτησα με τα βιώματα μου γιαυτό κατάφερα να είμαι όρθιος, άλλες τις έμαθα με την ψυχοθεραπεία..

Γιώργο αν μου επιτρέπεις μια άλλη προσέγγιση.

Με το να βοηθάς άλλους (που είναι πάντα αμφίδρομο βεβαίως) ίσως ζητάς να διατηρήσεις τον ρόλο του δυνατού που έχεις μάθει να έχεις. Ακόμα κι αυτό που λες, η αναφορά σε κάποιο συγκεκριμένο δικό σου θέμα γίνεται ως "βοήθεια" για κάποιον άλλον. Ίσως όλο αυτό είναι μια προσπάθεια διατήρησης του ρόλου του δυνατού που ως δυνατός δεν μπορεί ο ίδιος να ζητήσει βοήθεια , ούτε του επιτρέπεται να επηρεάζεται συναισθηματικά. Νομίζεις ότι θα σε λυπηθούν οι άλλοι γιατί τότε θα χεις εγκαταλείψει τον ρόλο του δυνατού, βλέπεις ως δυνατούς άραγε όσους ζητούν βοήθεια; Τους θαυμάζεις λες, αλλά είσαι σίγουρος πως δεν τους βλέπεις αδύναμους και ο θαυμασμός προέρχεται από την παραδοχή της αδυναμίας;

[george1520]

Γιώργο αν μου επιτρέπεις μια άλλη προσέγγιση.

Με το να βοηθάς άλλους (που είναι πάντα αμφίδρομο βεβαίως) ίσως ζητάς να διατηρήσεις τον ρόλο του δυνατού που έχεις μάθει να έχεις. Ακόμα κι αυτό που λες, η αναφορά σε κάποιο συγκεκριμένο δικό σου θέμα γίνεται ως "βοήθεια" για κάποιον άλλον. Ίσως όλο αυτό είναι μια προσπάθεια διατήρησης του ρόλου του δυνατού που ως δυνατός δεν μπορεί ο ίδιος να ζητήσει βοήθεια , ούτε του επιτρέπεται να επηρεάζεται συναισθηματικά. Νομίζεις ότι θα σε λυπηθούν οι άλλοι γιατί τότε θα χεις εγκαταλείψει τον ρόλο του δυνατού, βλέπεις ως δυνατούς άραγε όσους ζητούν βοήθεια; Τους θαυμάζεις λες, αλλά είσαι σίγουρος πως δεν τους βλέπεις αδύναμους και ο θαυμασμός προέρχεται από την παραδοχή της αδυναμίας;

Επειδή στην ζωή μου έμαθα να είμαι ειλικρινής.. Θα πω αυτό που είπα και στην ψυχολόγο. "πως θα ακούσεις την συμβουλή κάποιου που μπορεί να έχει περάσει χειρότερα από εσένα? Πως θα ακούσεις την συμβουλή κάποιου που μπορεί να έχει περισσότερα θέματα από εσένα?". Αλλά το κακό είναι ότι αυτή η σκέψη ισχύει μόνο για μένα! Δηλαδή αν ζητήσω βοήθεια και έρθει ένας πχ που τον βίασαν όταν ήταν μικρός θα καθίσω να ακούσω με προσοχή τι θα πει γιατί θα σκεφτώ πως έχει περάσει κάτι τόσο άσχημο και τώρα ήρθε εδώ να βοηθήσει εμένα. Θα σεβαστώ ότι μου πει γιατί είναι εδώ όρθιος και προσπαθεί για τον εαυτό του και για μένα (στο θέμα μου). Αλλά για μένα αυτό δεν ισχύει.. Θαυμάζω όσους πέρασαν τόσα ή περνάνε και έχουν τα α... Να ζητήσουν βοήθεια ή να δώσουν βοήθεια αλλά δεν θαυμάζω εμένα αν κάνω το ίδιο με την ίδια σειρά (να ακούσουν αυτά που πέρασα).

[oboro]

Γιώργο αν μου επιτρέπεις μια άλλη προσέγγιση.

Με το να βοηθάς άλλους (που είναι πάντα αμφίδρομο βεβαίως) ίσως ζητάς να διατηρήσεις τον ρόλο του δυνατού που έχεις μάθει να έχεις. Ακόμα κι αυτό που λες, η αναφορά σε κάποιο συγκεκριμένο δικό σου θέμα γίνεται ως "βοήθεια" για κάποιον άλλον. Ίσως όλο αυτό είναι μια προσπάθεια διατήρησης του ρόλου του δυνατού που ως δυνατός δεν μπορεί ο ίδιος να ζητήσει βοήθεια , ούτε του επιτρέπεται να επηρεάζεται συναισθηματικά. Νομίζεις ότι θα σε λυπηθούν οι άλλοι γιατί τότε θα χεις εγκαταλείψει τον ρόλο του δυνατού, βλέπεις ως δυνατούς άραγε όσους ζητούν βοήθεια; Τους θαυμάζεις λες, αλλά είσαι σίγουρος πως δεν τους βλέπεις αδύναμους και ο θαυμασμός προέρχεται από την παραδοχή της αδυναμίας;

Αυτη η ψυχολογια που λες υπαρχει φυσικα, εχω γνωρισει κι εγω τετοιους ανθρωπους, αλλα δεν πιστευω οτι ο γιωργος ανηκει σ' αυτους. Μιλαει ανοιχτα και αυθορμητα τοσο για τα συναισθηματα του οσο και για τις αδυναμιες του και δεν πιστευω οτι συμβιβαζεται αυτο με τον ψυχισμο ενος ατομου που εστω και ενδομυχα βλεπει οσους ζητουν βοηθεια ως αδυναμους.

Γιωργο (σορρυ κιολας που για λιγο μιλησα για σενα σε τριτο προσωπο) εχεις σκεφτει πως ειναι πιο δυσκολο να ισορροπησεις το ποσο βοηθας με το ποσο βοηθιεσαι στο φορουμ επειδη κυριως βοηθιεσαι στο πλαι σιο δυαδικων σχεσεων; Και η ψυχοθεραπεια και οι 1-1 συζητησεις γενικοτερα ειναι δυαδικες και πολυ μακρια απο το πως λειτουργει κανεις σε ομαδα. Εχεις σκεφτει οτι ακριβως επειδη στην πρωτη δυαδικη σχεση της ζωης σου υπηρξες τοσο ατυχος, δεν ειναι και τοσο απλο να ζητησεις βοηθεια σε ενα ποιο ομαδικο πλαισιο οπως ειναι το φορουμ; Νομιζω εχεις γραψεις πως στο παρελθον επιδιωκες μια εικονα ανεξαρτησιας, αυτοδιαθεσης και γενικοτερα ειχες ενα προσωπειο οτι δεν σε αγγιζει τιποτε. Κι αυτο μια ορισμενη συναισθηματικη αποσταση δε δημιουργουσε κοινωνικα σε παρεες κλπ;

[george1520]

Αυτη η ψυχολογια που λες υπαρχει φυσικα, εχω γνωρισει κι εγω τετοιους ανθρωπους, αλλα δεν πιστευω οτι ο γιωργος ανηκει σ' αυτους. Μιλαει ανοιχτα και αυθορμητα τοσο για τα συναισθηματα του οσο και για τις αδυναμιες του και δεν πιστευω οτι συμβιβαζεται αυτο με τον ψυχισμο ενος ατομου που εστω και ενδομυχα βλεπει οσους ζητουν βοηθεια ως αδυναμους.

Γιωργο (σορρυ κιολας που για λιγο μιλησα για σενα σε τριτο προσωπο) εχεις σκεφτει πως ειναι πιο δυσκολο να ισορροπησεις το ποσο βοηθας με το ποσο βοηθιεσαι στο φορουμ επειδη κυριως βοηθιεσαι στο πλαι σιο δυαδικων σχεσεων; Και η ψυχοθεραπεια και οι 1-1 συζητησεις γενικοτερα ειναι δυαδικες και πολυ μακρια απο το πως λειτουργει κανεις σε ομαδα. Εχεις σκεφτει οτι ακριβως επειδη στην πρωτη δυαδικη σχεση της ζωης σου υπηρξες τοσο ατυχος, δεν ειναι και τοσο απλο να ζητησεις βοηθεια σε ενα ποιο ομαδικο πλαισιο οπως ειναι το φορουμ; Νομιζω εχεις γραψεις πως στο παρελθον επιδιωκες μια εικονα ανεξαρτησιας, αυτοδιαθεσης και γενικοτερα ειχες ενα προσωπειο οτι δεν σε αγγιζει τιποτε. Κι αυτο μια ορισμενη συναισθηματικη αποσταση δε δημιουργουσε κοινωνικα σε παρεες κλπ;

Σαν άνθρωπος πάντα είχα παρέες και γνωστούς. Ήμουν από τους δημοφιλεις του σχολείου, ο αστείος μέσα στην παρέα, ο άνετος που δεν έδειχνε ότι έχει προβλήματα.. Ο "δυνατός". Χρησιμοποιουσα πάντα το περιτύλιγμα μου σαν όπλο και θεωρούσα τον χαρακτήρα μου σαν αδυναμία.. Ενώ στην ουσία ήξερα πως οι άνθρωποι είναι δίπλα μου για τον χαρακτήρα μου εγώ πίστευα ότι έμεναν γιατί ημουν "όμορφος". Άκουγα βλέπεις τα χειρότερα για τον χαρακτήρα μου από τους γονείς μου άρα ποιος είμαι εγώ να πω το αντίθετο?

[elisabet]

Αυτη η ψυχολογια που λες υπαρχει φυσικα, εχω γνωρισει κι εγω τετοιους ανθρωπους, αλλα δεν πιστευω οτι ο γιωργος ανηκει σ' αυτους. Μιλαει ανοιχτα και αυθορμητα τοσο για τα συναισθηματα του οσο και για τις αδυναμιες του και δεν πιστευω οτι συμβιβαζεται αυτο με τον ψυχισμο ενος ατομου που εστω και ενδομυχα βλεπει οσους ζητουν βοηθεια ως αδυναμους.

Γιωργο (σορρυ κιολας που για λιγο μιλησα για σενα σε τριτο προσωπο) εχεις σκεφτει πως ειναι πιο δυσκολο να ισορροπησεις το ποσο βοηθας με το ποσο βοηθιεσαι στο φορουμ επειδη κυριως βοηθιεσαι στο πλαι σιο δυαδικων σχεσεων; Και η ψυχοθεραπεια και οι 1-1 συζητησεις γενικοτερα ειναι δυαδικες και πολυ μακρια απο το πως λειτουργει κανεις σε ομαδα. Εχεις σκεφτει οτι ακριβως επειδη στην πρωτη δυαδικη σχεση της ζωης σου υπηρξες τοσο ατυχος, δεν ειναι και τοσο απλο να ζητησεις βοηθεια σε ενα ποιο ομαδικο πλαισιο οπως ειναι το φορουμ; Νομιζω εχεις γραψεις πως στο παρελθον επιδιωκες μια εικονα ανεξαρτησιας, αυτοδιαθεσης και γενικοτερα ειχες ενα προσωπειο οτι δεν σε αγγιζει τιποτε. Κι αυτο μια ορισμενη συναισθηματικη αποσταση δε δημιουργουσε κοινωνικα σε παρεες κλπ;

Μπορεί να χεις δίκιο...μια οπτική είπα απλά.

Σκέφτομαι όμως πως το "αδύναμος" δεν ισοδυναμεί αναγκαστικά με το "κατώτερος". Μπορεί να βλέπω κάποιον ως αδύναμο κάποια χρονική στιγμή και να θέλω να τον βοηθήσω, γιατί αναγνωρίζω σε αυτόν δικά μου αδύναμα κομμάτια ή στιγμές που ακόμα δεν κατάφερα να αποδεχτώ και δεν κατάφερα να μου προσφέρω την βοήθεια που θα χρειαζόμουν. Την καλή κουβέντα που θα πω στον αλλον δηλαδή, μπορεί να μην μπορώ με ευκολία να την πω και στον εαυτό μου.

[elisabet]

Επειδή στην ζωή μου έμαθα να είμαι ειλικρινής.. Θα πω αυτό που είπα και στην ψυχολόγο. "πως θα ακούσεις την συμβουλή κάποιου που μπορεί να έχει περάσει χειρότερα από εσένα? Πως θα ακούσεις την συμβουλή κάποιου που μπορεί να έχει περισσότερα θέματα από εσένα?". Αλλά το κακό είναι ότι αυτή η σκέψη ισχύει μόνο για μένα! Δηλαδή αν ζητήσω βοήθεια και έρθει ένας πχ που τον βίασαν όταν ήταν μικρός θα καθίσω να ακούσω με προσοχή τι θα πει γιατί θα σκεφτώ πως έχει περάσει κάτι τόσο άσχημο και τώρα ήρθε εδώ να βοηθήσει εμένα. Θα σεβαστώ ότι μου πει γιατί είναι εδώ όρθιος και προσπαθεί για τον εαυτό του και για μένα (στο θέμα μου). Αλλά για μένα αυτό δεν ισχύει.. Θαυμάζω όσους πέρασαν τόσα ή περνάνε και έχουν τα α... Να ζητήσουν βοήθεια ή να δώσουν βοήθεια αλλά δεν θαυμάζω εμένα αν κάνω το ίδιο με την ίδια σειρά (να ακούσουν αυτά που πέρασα).

Εγώ ΓΙώργο βλέπω μια υπερβολική αυστηρότητα προς τον εαυτό σου.
"Δεν νιώθω ότι βοηθώ αρκετά", "επηρεάζομαι πολύ" κ.α.

Είναι σα να απαιτείς από τον εαυτό σου να βοηθάς τους πάντες και ταυτόχρονα να μένεις ανεπηρέαστος σαν να είσαι ρομπότ.

Ούτε το ένα γίνεται προφανώς, ούτε το άλλο.

[george1520]

Επειδή στην ζωή μου έμαθα να είμαι ειλικρινής.. Θα πω αυτό που είπα και στην ψυχολόγο. "πως θα ακούσεις την συμβουλή κάποιου που μπορεί να έχει περάσει χειρότερα από εσένα? Πως θα ακούσεις την συμβουλή κάποιου που μπορεί να έχει περισσότερα θέματα από εσένα?". Αλλά το κακό είναι ότι αυτή η σκέψη ισχύει μόνο για μένα! Δηλαδή αν ζητήσω βοήθεια και έρθει ένας πχ που τον βίασαν όταν ήταν μικρός θα καθίσω να ακούσω με προσοχή τι θα πει γιατί θα σκεφτώ πως έχει περάσει κάτι τόσο άσχημο και τώρα ήρθε εδώ να βοηθήσει εμένα. Θα σεβαστώ ότι μου πει γιατί είναι εδώ όρθιος και προσπαθεί για τον εαυτό του και για μένα (στο θέμα μου). Αλλά για μένα αυτό δεν ισχύει.. Θαυμάζω όσους πέρασαν τόσα ή περνάνε και έχουν τα α... Να ζητήσουν βοήθεια ή να δώσουν βοήθεια αλλά δεν θαυμάζω εμένα αν κάνω το ίδιο με την ίδια σειρά (να ακούσουν αυτά που πέρασα).

Να ξεκαθαρίσω εδώ.. Το πρόβλημα μου είμαι εγώ. Τους ανθρώπους τους βλέπω όπως πρέπει να τους βλέπουμε. Δυνατούς αυτούς που έχουν τα α.... Να πουν το πρόβλημα τους, να το λύσουν, να προχωρήσουν και αδύναμους αυτούς που δεν παραδέχονται ότι έχουν πρόβλημα. Το θέμα μου είναι πως βλέπω εμένα. Τι εικόνα έχω για μένα.. Εκεί τα χάνω. Θεωρώ αδυναμια να ακούσουν ότι πέρασα κάτι άσχημο, θεωρώ αδυναμία να πω τι αισθάνομαι σε ένα δικό μου άνθρωπο, θεωρώ αδυναμία να παραδεχτώ σε δικό μου πρόσωπο ότι λυγισα, θεωρώ αδυναμία την αγάπη. Αλλά αυτό έχει να κάνει ΜΕ ΜΈΝΑ.. Μόνο με μένα. Όσοι το κανουν τους θεωρώ Μάγκες, τους θεωρώ ότι αξίζουν περισσότερο από τον καθένα.. Απλά αυτά που αναφέρω πιο πάνω τα έχω κάνει σε γονείς και έχω πάρει αδιαφορία και απόρριψη.
Και αν διαβάσετε τι έγραψα θα δείτε ότι λέω "σε δικό μου άτομο".. Με τους άγνωστους δεν έχω τόσο θέμα. Όταν όμως ο άγνωστος γίνει γνωστός τότε αρχίζει το "βασανιστήριο" ..

[george1520]

Μπορεί να χεις δίκιο...μια οπτική είπα απλά.

Σκέφτομαι όμως πως το "αδύναμος" δεν ισοδυναμεί αναγκαστικά με το "κατώτερος". Μπορεί να βλέπω κάποιον ως αδύναμο κάποια χρονική στιγμή και να θέλω να τον βοηθήσω, γιατί αναγνωρίζω σε αυτόν δικά μου αδύναμα κομμάτια ή στιγμές που ακόμα δεν κατάφερα να αποδεχτώ και δεν κατάφερα να μου προσφέρω την βοήθεια που θα χρειαζόμουν. Την καλή κουβέντα που θα πω στον αλλον δηλαδή, μπορεί να μην μπορώ με ευκολία να την πω και στον εαυτό μου.

Αν εννοείς με αυτόν τον τρόπο οτι βλέπω ένα κομμάτι του άλλου σαν αδυναμία και προσπαθώ να βοηθήσω ναι ισχύει.

Εγώ ΓΙώργο βλέπω μια υπερβολική αυστηρότητα προς τον εαυτό σου.
"Δεν νιώθω ότι βοηθώ αρκετά", "επηρεάζομαι πολύ" κ.α.

Είναι σα να απαιτείς από τον εαυτό σου να βοηθάς τους πάντες και ταυτόχρονα να μένεις ανεπηρέαστος σαν να είσαι ρομπότ.

Ούτε το ένα γίνεται προφανώς, ούτε το άλλο.

Γενικά είμαι αυστηρός με μένα.

[blackbird]

Γιώργο εγώ γι' αυτό τον λόγο είχα διαγραφτεί παλιά από το φόρουμ. Ήμουνα εδώ σε περίοδο κατάθλιψης και το μόνο που ήθελα για να απαλύνω τον πόνο μου είναι να νιώσω κάπου χρήσιμη. Μέρα νύχτα εδώ για να δίνω απαντήσεις, chat κτλ κτλ. Αυτό από ένα σημείο και μετά μου έκανε πάρα πολλύ κακό γιατί όπως καταλαβαίνεις εδώ μέσα διαβάζεις πολύ δυσάρεστα πράγματα, ο κόσμος είναι ευαίσθητος και επειδή είμαστε και εμείς είναι αδύνατο να μην επηρεαστείς. Επίσης ήμουνα φουλ ενοχική (ακόμη είμαι αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό). Με θεωρούσα υπεύθυνη για όλα, ακόμη και που ανέπνεα και αν άκουγα για θανάτους ήθελα να ήμουνα εγώ σε αυτή την θέση και όχι κάποιο άλλο πρόσωπο. Όπως κι' εδώ όταν έβλεπα τον κόσμο να υποφέρει ήθελα πάση θυσία να απαλύνω τον πόνο τους γιατί έτσι ένιωθα πως κάνω κάτι χρήσιμο, πως δεν σπαταλάω απλά οξυγόνο απ' τον πλανήτη. Βέβαια εγώ εκφραζόμουν κιόλας γιατί ποτέ στην real life ζωή μου δεν το έκανα και κανείς δεν με ήξερε πραγματικά. Ενώ ήμουνα υπερευαίσθητη, οι γονείς μου με έλεγαν αναίσθητη. Έτσι βρήκα καταφύγιο στο γράψιμο, τουλάχιστον προσπαθούσα να βγάλω αυτά που είχα μέσα μου και με έπνιγαν με αυτό τον τρόπο. Γι' αυτό είναι σημαντικό να μπορείς να εκφράζεσαι. Αν δεν το κάνεις για καιρό, έρχεται η στιγμή που κάνεις το μπαμ και παθαίνεις και κατάθλιψη. Και την περνάς πολύ χειρότερα γιατί σαν δυνατός όπως έχεις μάθει, φοράς πάλι προσωπείο για να μην "δείξεις" την αδυναμία σου, να μην σε λυπούνται οι άλλοι.

Εγώ με τον καιρό κατάλαβα πως οι άνθρωποι που δείχνουν όσα νιώθουν και έχουν το θάρρος να το κάνουν, ξεπερνούν πολύ πιο εύκολα το όποιο πρόβλημά τους. Δίνεις υπερβολική σημασία λες στα λόγια των άλλων επειδή μια ζωή σε υποτιμούσαν και έφτασες στο σημείο να τους πιστέψεις αλλά κάποια στιγμή πρέπει να κλείσεις τα αυτιά ό,τι και να λένε (γιατί πάντα θα λένε, ό,τι και να κάνεις, αλλά μόνο εσύ ξέρεις τι περνάς και πώς νιώθεις) και να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου. Αποδέξου τον με όλα τα λάθη και αδυναμίες (που έχουν όλοι οι άνθρωποι) και προσπάθησε να σταθείς στα πόδια σου. Δεν είναι κακό να ζητούμε βοήθεια, να εκφραζόμαστε, να κλαίμε. Είναι δείγμα υγείας και κανείς σε αυτό τον κόσμο δεν κατάφερε κάτι εντελώς μόνος του. Εσύ θα κρατάς μόνο τα λόγια των ανθρώπων που σε βοηθούν για να μπορείς να προχωρήσεις. Με τα υπόλοιπα απλά θα έρθει η στιγμή που θα τα ακούς και θα γελάς γιατί θα σκέφτεσαι "πόσο έξω πέσατε για άλλη μια φορά... εγώ όμως ξέρω την αλήθεια και δεν με αγγίζετε πια.. σας λυπάμαι". Ακόμη κι' αν ξέρεις πως ο άνθρωπος απέναντί σου είναι καλοπροαίρετος, αν λέει κάτι που δεν ισχύει και νιώθεις πως σε προσβάλει, θα μπορείς να γίνεις αντικειμενικός για να αξιολογείς τις καταστάσεις για να μην επηρεάζεσαι υπερβολικά και να μπορείς να είσαι σε θέση να μπορείς να κάνεις τις κατάλληλες πράξεις που θα σε βοηθήσουν χωρίς να κάθεσαι να σε κατηγορείς και να σπαταλάς άσκοπα ενέργεια. Θα παίρνεις μόνο τα θετικά δηλαδή ακόμα και από μια αρνητική κατάσταση ή άνθρωπο. Σου μιλάω πολύ γενικά αυτή την στιγμή και όχι με παραδείγματα αλλά θα το δεις και στην πράξη. Έγινε ήδη μια μεγάλη αρχή με την ψυχοθεραπεία και βλέπω πως είσαι άνθρωπος με θέληση και υπομονή, οπότε με προσπάθεια και δουλειά με τον εαυτό σου θα δεις και τα επιθυμητά αποτελέσματα. Όσο είσαι εδώ δες το σαν εξάσκηση αυτό με την "έκφραση των συναισθημάτων". Οι ψυχολόγοι συνήθως βάζουνε και ασκήσεις γι' αυτά. Εγώ έστελνα κατεβατά e-mails στη δική μου γιατί μου το ζητούσε. Το πρόβλημα για μένα ήτανε με τον προφορικό λόγο αλλά μαζί της το εξάσκησα κι' αυτό. Μπορείς να δοκιμάσεις και εσύ κάτι παρόμοιο (ακόμα και από εδώ αν έχεις θέμα γενικά με το να εκφράζεσαι) για να δεις πιο άμεσα αποτέλεσμα. Και έπειτα μπορείς να το εφαρμόσεις και με το στενό σου περιβάλλον, ακόμη κι' αν βρίσκεις τοίχο ή σε αποδοκιμάζουν. Δεν το σαν "παιχνίδι" αρχικά για να μην επηρεάζεσαι. Αν δεις ότι επηρεάζεσαι όμως μην το πάρεις τόσο στραβά. Είναι λογικό να συμβαίνει όταν το περιβάλλον σου δεν είναι υγιές. Τουλάχιστον θα βρίσκεις τρόπους να "ξεσπάς" γενικά με το να μιλάς και να μην τρώγεσαι μέσα σου. Μετά θα ξέρεις πότε και πού θα εκφραστείς. Με τους υπόλοιπους θα κρατάς απόσταση για το δικό σου καλό.



Συγγνώμη αν γράφω λίγο όπως να' ναι. Νομίζω δεν έχει πολλύ συνοχή το κείμενό μου αλλά ελπίζω να έπιασες πάνω κάτω τι θέλω να πω.

[george1520]

Ευχαριστώ που αφιερωσες χρόνο για να πεις την γνώμη σου.. Σε κάποια θα συμφωνήσω σε άλλα όχι τόσο.

Ήμουν για αρκετά χρόνια ένας άνθρωπος που άκουγε και έδινε συμβουλές χωρίς ποτέ να πει αυτός τι έχει μέσα του. Ήμουν στο σπίτι, ζούσα την κόλαση μου, έκλεινα την πόρτα και πήγαινα και έκανα τον ψυχολόγο, τον κλόουν στους άλλους. Τον Αύγουστο του 2017 λυγισα γιατί δεν μπορούσα πλέον να μαζεύω.. Γενικά σαν άνθρωπος είμαι αντιδραστικός, λέω την γνώμη μου, την υποστηρίζω και πότε μα ποτέ δεν σκύβω το κεφάλι. Στο σπίτι που μεγάλωσα με έμαθαν ότι για να ακουστείς πρέπει να φωνάξεις, να μιλήσεις, να αντιδράσεις για να επιβιώσεις. Ή να το θέσω καλύτερα αυτό έκανα εγώ για να επιβιώσω εκεί μέσα. Έχω μιλήσει για την ζωή μου στην ψυχολόγο, εχω αλλάξει σαν άνθρωπος και έχω αφήσει επιτέλους την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού μου να βγει στην επιφάνεια. Δεν έχω νικησει τον φόβο της απόρριψης, δεν έχω αγαπήσει τον εαυτό μου σε σημείο που να μπορώ να πατάω γερά στα πόδια μου αλλά είμαι σε πολύ καλό δρόμο. Συνεχίζω την ψυχοθεραπεία για να αποβάλλω όλες τις κακές αναμνήσεις και να γίνω δυνατός. Κυριολεκτικά δυνατός!
Στο φόρουμ παίρνω θετικά πράγματα. Δεν επηρεάζομαι όταν ακουω κάτι άσχημο, δεν αλλάζει η ημέρα μου όταν κάποιος πει μια άσχημη φάση της ζωής του.. Σχολιάζω, βοηθάω και είμαι εντάξει μετά. Αυτό που μπορεί να επηρεάσει εμένα είναι όταν δεν καταφέρω να βοηθήσω τον άλλον. Στο φόρουμ είδα μια πλευρά του εαυτού μου που δεν την είχα δει. Ότι μπορώ να σκεφτώ λογικά, να μπω στην θέση του άλλου, να ακούσω, να καταλάβω, να βοηθησω, να δω μια κατάσταση από άλλη οπτική γωνία, να συζητήσω, να πω την γνώμη μου με επιχειρήματα κτλ. Και το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι εδώ με αποδείχτηκαν για αυτό που ειμαι. Δεν με είδε κανένας, βλέπει αυτά που γράφω, βλέπει τον τρόπο που σκέφτομαι, βλέπει εμένα και δεν με απορρίπτει..
Ένας ακόμη λόγος που δεν ανοίγω θέμα να μιλήσω για μένα είναι γιατί δεν είμαι σε θέση να συζητήσω κάτι πολύ σοβαρό για την ζωή μου. Ούτε με την ψυχολόγο κατάφερα να το συζητήσω αν και δοκιμάσαμε μια φορά. Είναι η ταφόπλακα μου. Μπορώ να πω για τα πάντα αλλά όχι για αυτό. Ξέρω πως για να ηρεμήσω πραγματικά πρέπει να μιλήσω για αυτό, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ. Μόνο που το σκέφτομαι πονάω. Δεν θα καταφέρω ποτέ να ζήσω χωρίς να το κουβαλάω.

[blackbird]

Ο ίδιος είχες πει πως σε επηρεάζει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο εδώ και γι' αυτό το ανέφερα. Μπορεί να κατάλαβα λάθος τον λόγο. Και αυτό που λες ότι δεν βοηθάς τον άλλον, απλά να πω πως για να βοηθηθεί κάποιος πρέπει να ΤΟ ΘΕΛΕΙ, να είναι δεκτικός, να προσπαθήσει. Δεν βλέπεις ανθρώπους ή δεν έχεις υπόψη σου έστω ένα άτομο που μπορεί να κάνει χρόνια ψυχοθεραπεία ή να έχει άλλου είδους βοηθήματα και να παραμένει στάσιμος; Ποιος φταίει; Ο ψυχολόγος; Ο ψυχίατρος; Το περιβάλλον του που μπορεί να είναι και βοηθητικό; Άλλο να νοσούμε και να μην έχουμε βοήθεια, και να άλλο να μην θέλουμε να προσπαθήσουμε ή να βολευόμαστε στη μιζέριά μας. Θέλω να πω, το πόσο θα βοηθηθεί κάποιος εξαρτάται από τον ίδιο του τον εαυτό ΚΥΡΙΩΣ. Το πως θα ανταποκριθεί ένας άνθρωπος σε μια θεραπεία δεν εξαρτάται μόνο από τον γιατρό ή το όποιο φάρμακο αλλά και από τον ίδιο τον ασθενή. Αν ακολουθεί τις οδηγίες του γιατρού, αν παίρνει το φάρμακο τις ώρες που πρέπει, αν ακούει συμβουλές, αν ΑΦΗΝΕΙ τον γιατρό να τον βοηθήσει, αν δεν χρειροτερεύει τα πράγματα με τις πράξεις του, αν ΘΕΛΕΙ και ο ίδιος να βοηθήσει τον εαυτό του. Πόσο μάλλον εδώ μέσα, που δεν είμαστε ούτε γιατροί, ούτε ψυχολόγοι, ούτε στο στενό συγγενικό περιβάλλον των ανθρώπων που θέλουμε να βοηθήσουμε. Και ξέρεις τι; Προσπαθούσα για χρόνια για 2 συγκεκριμένα συγγενικά μου πρόσωπα να τα βοηθήσω να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους και επειδή δεν ήθελαν, έπεσα και εγώ μαζί τους. Δεν λέω να μην το κάνεις, ούτε πως δεν ξέρεις να προστατευτείς. Καλά κάνεις και το κάνεις, αλίμονο, και χαίρομαι πολύ που νιώθεις καλά με αυτό. Αλλά όλα έχουν ένα όριο. Δεν φταις εσύ αν κάποιος δεν είναι σε θέση να ακούσει ή να σε λάβει στα σοβαρά ή να βοηθηθεί. Ούτε σημαίνει πως αυτά που λες δεν είναι σοβαρά ή βοηθητικά. Εσύ από την πλευρά σου είπες αυτά που έπρεπε να πεις, έχεις καλές προθέσεις αλλά μέχρι εκεί. Από 'κει και πέρα είναι καθαρά θέμα των υπόλοιπων, το πώς θα το εκλάβουν και τι θα κάνουν για να βοηθήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Εδώ εμείς κάποιες φορές δεν μπορούμε να κουμαντάρουμε εμάς τους ίδιους. Πως να έχουμε και την απαίτηση να μπορούμε να "κουμαντάρουμε" και τους άλλους; Γι' αυτό και όταν νιώθουμε το αίσθημα ότι βοηθήσαμε νιώθουμε τόσο καλά, επειδή τουλάχιστον καταφέραμε να βοηθήσουμε κάποιον άλλον. Αν δεν έγινε, οκ, τουλάχιστον το προσπαθήσαμε και είχαμε την πρόθεση. Μην το παίρνεις τόσο σοβαρά και ειδικά εδώ μέσα που δεν έχεις καν φυσική αλληλεπίδραση. Που ακόμα και να είχες, σου εξήγησα και πιο πάνω την δική μου εμπειρία, πως αν δεν θέλει ο ίδιος δεν θα έχει αποτέλεσμα δυστυχώς.


Όσο για το άλλο θέμα που λες πως σε βασανίζει. Κοίτα δεν χρειάζεται να ανοίξεις θέμα και να μιλάς για σένα. Μπορείς να εκφράζεσαι και σε άλλα θέματα, αν νιώθεις πως το χρειάζεσαι φυσικά. Πάντως πιστεύω (και βλέπω, και ακούω) πως αρκετοί άνθρωποι κουβαλάνε ψυχολογικά τραύματα και κάποια είναι σοβαρά. Εγώ κατάφερα να "μιλήσω" για το δικό μου μόνο με το γράψιμο στη ψυχολόγο, μετά από αρκετές συνεδρίες. Τα τραύματα δεν εξαφανίζονται. Σίγουρα είναι κάτι που θα το κουβαλάς πάντα. Αλλά αν καταφέρεις να το κουβεντιάσεις (έστω με ψυχολόγο) πιστεύω πως μετά από κάποιο καιρό ο πόνος δεν θα είναι τόσο έντονος. Για να λες πως μόνο που το σκέφτεσαι πονάς σημαίνει πως δεν έχεις ακόμα συμφιλιωθεί μ' αυτό. Αν ήμουνα στη θέση σου ή θα προσπαθούσα να το αποβάλω εντελώς χωρίς καν να το σκέφτομαι (στο μέτρο που είναι δυνατόν) ή θα έκανα αυτό που σου περιέγραψα. Θα προσπαθούσα να το επικοινωνήσω με όποιο τρόπο με βόλευε καλύτερα στη ψυχολόγο, όπως και έκανα, και είναι αυτό που σου συστήνω να κάνεις όσο επίπονο κι' αν είναι στην αρχή. Η ψυχοθεραπεία γενικά δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία, αλλά αν σε επηρεάζει τόσο πολύ στη ζωή σου ένα γεγονός, είναι καλό να το βάλεις κάτω, να το δεις κατάματα για να μπορέσεις τελικά να αντιμετωπίσεις τα επίπονα συναισθήματα που σου προκαλεί και στο τέλος να καταφέρεις να συμφιλιωθείς μ' αυτό.

[george1520]

Είμαι όρθιος επειδή αυτό είχα κάνει. Το έθαψα.. Όταν προσπαθήσαμε με την ψυχολόγο να το συζητήσουμε συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να πω τα γεγονότα όπως έγιναν. Έγιναν κομμάτια μέσα στο μυαλό μου. Μου εξήγησε πως είναι μια άμυνα του οργανισμού για να μπορεί να προχωρήσει.. Αυτό το κομμάτι πρέπει να το αντιμετωπίσω γιατί όσο και να θες να το θάψεις αυτό δεν σε ξεχνάει. Σε επηρεάζει στον τρόπο που σκέφτεσαι, στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι κάποια πράγματα, στο τρόπο που φέρεσαι κτλ.
Όλα αυτά που αναφέρεις στην αρχή τα γνωρίζω αλλά κάποιες φορές δεν μπορώ να τα εφαρμόσω σε μένα.. Δηλαδή μπορεί να πω κάτι και ο άλλος να κοιτάει το ίδιο σημείο ενώ εγώ του έδειξα αλλά 30.. Με ενοχλεί και νιώθω ότι δεν είμαι ικανός. Ξέρω ότι είναι χαζό αλλά έτσι ειναι. Αν προσέξεις πως σχολιάζω στα θέματα θα παρατηρήσεις ότι μιλάω για μένα, δεν έχω θέμα.. Απλά τα χρησιμοποιώ σαν παράδειγμα για να βοηθήσω και όχι να βοηθηθω. Με την συζήτηση όμως κερδίζω κι εγώ κάτι. Έχω την δυνατότητα να δω τα πράγματα κι από την άλλη πλευρά και να βοηθηθω κι εγώ για ένα δικό μου παρόμοιο "πρόβλημα".

[elis]

για να καταλαβετε τι ειναι οι αριστεροι εχω 2 παιδια κι ενα εγγονι ειμαι 40 χρονων παιρνω χαπια να μη δερνω γτ τοτε το να παιζεισ μπαλλα ηταν ξυλο ειμαι εδω απο το 09 εχω δει ενα καρο μαλακεσ και μαλακισμενεσ ειδα κι εσασ που ειστε οπαδοι επειδη με κυνηγαει ενα 20χρονο μισο απο μενα αυτοσ ειναι γυρω στα 60 κιλα εγω 100 το λοιπον αμα με σκοτωσετε σασ εγγυωμαι στα 40 θα αυτοκτονησετε ολοι γιατι θα σασ πουν την αληθεια σχεδον για ολα και στα 60 για ολα ετσι δουλευει το ελληνικο κρατοσ αμα σασ τα πουν απο τωρα θα σαλταρετε ολοι εγω μπηκα εδω 30 χρονων τωρα ειμαι 40 τιποτα πιο λογικο

[blackbird]

Είμαι όρθιος επειδή αυτό είχα κάνει. Το έθαψα.. Όταν προσπαθήσαμε με την ψυχολόγο να το συζητήσουμε συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να πω τα γεγονότα όπως έγιναν. Έγιναν κομμάτια μέσα στο μυαλό μου. Μου εξήγησε πως είναι μια άμυνα του οργανισμού για να μπορεί να προχωρήσει.. Αυτό το κομμάτι πρέπει να το αντιμετωπίσω γιατί όσο και να θες να το θάψεις αυτό δεν σε ξεχνάει. Σε επηρεάζει στον τρόπο που σκέφτεσαι, στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι κάποια πράγματα, στο τρόπο που φέρεσαι κτλ.
Όλα αυτά που αναφέρεις στην αρχή τα γνωρίζω αλλά κάποιες φορές δεν μπορώ να τα εφαρμόσω σε μένα.. Δηλαδή μπορεί να πω κάτι και ο άλλος να κοιτάει το ίδιο σημείο ενώ εγώ του έδειξα αλλά 30.. Με ενοχλεί και νιώθω ότι δεν είμαι ικανός. Ξέρω ότι είναι χαζό αλλά έτσι ειναι. Αν προσέξεις πως σχολιάζω στα θέματα θα παρατηρήσεις ότι μιλάω για μένα, δεν έχω θέμα.. Απλά τα χρησιμοποιώ σαν παράδειγμα για να βοηθήσω και όχι να βοηθηθω. Με την συζήτηση όμως κερδίζω κι εγώ κάτι. Έχω την δυνατότητα να δω τα πράγματα κι από την άλλη πλευρά και να βοηθηθω κι εγώ για ένα δικό μου παρόμοιο "πρόβλημα".

Κάποιοι άνθρωποι με ψυχολογικά τραύματα πολλές φορές "ξεχνάνε" το τι ακριβώς έζησαν, ακριβώς για τον λόγο που είπε η ψυχολόγος. Όταν προσπαθήσεις να τα ξαναφέρεις στο μυαλό σου μπορεί να είσαι λίγο μπερδεμένος και να μην τα λες με συνοχή, αλλά θα έχεις βοήθεια και κάθε φορά μπορεί να θυμάσαι και κάτι άλλο. Μην φοβάσαι την διαδικασία, κάνε υπομονή γιατί αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο. Η ψυχολόγος τι σου λέει γι' αυτό; Όταν νιώσεις έτοιμος να το πεις; Προσπαθεί με διάφορους τρόπους να σε κάνει να μιλήσεις ή σε αφήνει "ελεύθερο"; Εμένα με "πίεσε" (με την καλή έννοια) να το κάνω και με βοήθησε, γιατί αν δεν επέμενε ποτέ δεν θα έμπαινα σε αυτή την διαδικασία. Είχα μάλιστα και την αυταπάτη πως δεν με επηρέαζε. Θεωρώ πως παίζει ρόλο και ο τρόπος της, για το πότε και με ποιό τρόπο θα εκφραστείς.

Δεν νομίζω ότι είναι θέμα ικανότητας. Οκ, κάποιοι άνθρωποι μπορεί να έχουν το "ταλέντο" (ας το πούμε έτσι) με μια κουβέντα να επηρεάζουν θετικά τους άλλους. Αλλά σίγουρα αυτό δεν συμβαίνει πάντα γιατί προφανώς δεν αρκεί μόνο αυτό. Αν είχανε απέναντί τους έναν αρνητικό άνθρωπο που ότι και να του πεις θα είναι σαν να μιλάς σε τοίχο, προφανώς αυτό το "ταλέντο" δεν είναι αρκετό. Ενώ μπορεί κάποιος άλλος να πει κάτι απλό (ή αυτονόητο) και επειδή ο άνθρωπος απέναντι θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του με όποιο τρόπο, να κάτσει να τον ακούσει και να του πει και χίλια ευχαριστώ.

Σίγουρα κερδίζεις πολλά από τις συζητήσεις. Όπως νιώθεις εσύ καλύτερα και σε βολεύει. Αν δεν έχεις θέματα έκφρασης, κομπλέ.