Πώς αισθάνεστε τώρα;

[Αλεξία10]

Φυσικά και θα τα καταφέρεις. Θα περάσεις δύσκολα κάποιο διάστημα, αλλά μετά θα πάνε πιο καλά τα πράγματα. Αν μείνεις στάσιμη, τα πράγματα είτε θα μείνουν τα ίδια είτε το πιθανότερο θα χειροτερέψουν. Έτσι κι αλλιώς δύσκολα περνάς τώρα, χωρίς ελπίδα για καλυτέρευση. Αν κάνεις κάτι, υπάρχει η ελπίδα (και οι συντριπτικές πιθανότητες) να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο μεσοπρόθεσμα.

Όχι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για καλυτερευση.. Και το ξέρω πολύ καλά

[george1520]

Όχι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για καλυτερευση.. Και το ξέρω πολύ καλά

Δίνεις θάρρος στους άλλους στο φόρουμ και έρχεσαι και γράφεις για σένα αυτό.. Χμμμ... Καθόλου λογικό..

[Αλεξία10]

Δίνεις θάρρος στους άλλους στο φόρουμ και έρχεσαι και γράφεις για σένα αυτό.. Χμμμ... Καθόλου λογικό..

Λέω ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για το γάμο μου. Δεν έχει σχέση με το ότι λέω τη γνώμη μου στους άλλους.

[george1520]

Λέω ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για το γάμο μου. Δεν έχει σχέση με το ότι λέω τη γνώμη μου στους άλλους.

Αα μπαρδον. Γράψε λάθος.

[george1520]

Θέλω να πω τι αισθάνομαι.. Δεν θα σχολιάσω τίποτα μετα. Θα κάνω πως δεν μίλησα ποτέ μου. Αλλά έχω ανάγκη να το κάνω.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που δεν είχα κανένα ουσιαστικά δίπλα μου. Κανένα. Για κάθε λάθος που έκανα άκουγα φωνές, βρισιές και ξύλο. Παρά πολύ ξύλο. Δεν με ρώτησε ποτέ κανένας αν είμαι καλά, πως ήταν η μέρα μου.. Τίποτα. Ήμουν ένας σάκος του μποξ. Έχω δεχτεί όλων των ειδών βίας. Έχω περάσει μια δύσκολη αρρώστια, ζω ακόμη με τους τοξικους ανθρώπους και ακόμη είμαι όρθιος. Έχω τα λογικά μου. Όλα όσα έζησα θεώρησα ότι τα έθαψα και προχωρούσα την ζωή μου. Με σχέσεις, χόμπι, εκδρομές, ταξίδια.. Όλα. Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Η συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους ήταν απότομη, σκληρή γιατί αυτό έμαθα από το σπίτι μου και το θεωρούσα φυσιολογικό. Λέω οκ είμαι ωραίος, σιγά μη τους νοιάζει για τον χαρακτήρα μου. Και έτσι γινόταν. Σε πολλούς ανθρώπους τους φτάνει να έχουν απλά ένας όμορφο άνθρωπο δίπλα τους. Τους είναι αρκετό. Ώσπου μια μέρα όλα ήταν μαύρα.. Όλα όσα έθαψα ήρθαν μπροστά μου. Βουνό και έδωσα μια με το κεφάλι. Έπεσα σε κατάθλιψη. Ημουν απλά ένα ζόμπι. Χωρίς κανένα δίπλα του. Φοβος για όλα. Για τους θορύβους, για τις αρρώστιες, για τους ανθρώπους.. Για όλα. Μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να με καταλάβει γιατί πέρασε τα ίδια. Με άκουγε.. Άρχισα ψυχοθεραπεία χωρίς να πω σε κανένα τίποτα. Τότε άρχισα να πέφτω κι άλλο. Να μη μπορώ τα έντονα χρωματα, να φοβαμαι τα μικρόβια... Τα πάντα. Γιατί; Γιατί άρχισα να ξαναζω όλα όσα έζησα για να μπορέσω να τα φύγω από μέσα μου. Κατάφερα μετά από 2 χρόνια σχεδόν να μην είμαι σκληρός. Απολυτος. Να μη φωνάζω. Να ακούω, να καταλαβαίνω, να δινω ευκαιρίες, να νιωθω, να τρώω τα μούτρα μου. Έγινα καλύτερος από ότι περίμενα.

Γιατί τα γράφω; Αν μπείτε και δείτε στο προφίλ μου. Δεν έχω ανοίξει κανένα θέμα για να μιλήσω για μένα. Μόνο για ένα μικρό πρόβλημα που έχω. Δεν ζήτησα από κανένα βοήθεια. Όσες φορές έχω μιλήσει για την ζωή μου το κάνω μόνο και μόνο για να δώσω δύναμη στους άλλους χωρίς να έχω κανένα ωφελος.
Μπαίνω εδώ, διαβάζω την ιστορία του καθένα ξεχωριστά.. Σχολιάζω θεματα που έχω έστω ένα κοινό σημείο. Χωρίς κανένα ωφελος.. Κανένα!!!!!!!!! Και μαθαίνω (αν ισχύει) ότι μιλάνε πίσω από την πλάτη μου.. Λένε πράγματα για μένα. Είμαι σχεδόν 30 χρόνων και παντα είμαι ειλικρινής με όλους τους ανθρώπους της ζωής μου. Δεν μαρεσει να χτίζω σχέσεις πάνω σε ψέματα. Όποιος και αν είσαι, σε ευχαριστώ. Μου έδωσες ένα γερό χαστούκι.

Εγώ σήμερα θα βάλω πολλές τελείες.. Γιατί όταν είσαι καλός.. Σε περνάνε για μαλ..

[Αλεξία10]

Θέλω να πω τι αισθάνομαι.. Δεν θα σχολιάσω τίποτα μετα. Θα κάνω πως δεν μίλησα ποτέ μου. Αλλά έχω ανάγκη να το κάνω.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που δεν είχα κανένα ουσιαστικά δίπλα μου. Κανένα. Για κάθε λάθος που έκανα άκουγα φωνές, βρισιές και ξύλο. Παρά πολύ ξύλο. Δεν με ρώτησε ποτέ κανένας αν είμαι καλά, πως ήταν η μέρα μου.. Τίποτα. Ήμουν ένας σάκος του μποξ. Έχω δεχτεί όλων των ειδών βίας. Έχω περάσει μια δύσκολη αρρώστια, ζω ακόμη με τους τοξικους ανθρώπους και ακόμη είμαι όρθιος. Έχω τα λογικά μου. Όλα όσα έζησα θεώρησα ότι τα έθαψα και προχωρούσα την ζωή μου. Με σχέσεις, χόμπι, εκδρομές, ταξίδια.. Όλα. Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Η συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους ήταν απότομη, σκληρή γιατί αυτό έμαθα από το σπίτι μου και το θεωρούσα φυσιολογικό. Λέω οκ είμαι ωραίος, σιγά μη τους νοιάζει για τον χαρακτήρα μου. Και έτσι γινόταν. Σε πολλούς ανθρώπους τους φτάνει να έχουν απλά ένας όμορφο άνθρωπο δίπλα τους. Τους είναι αρκετό. Ώσπου μια μέρα όλα ήταν μαύρα.. Όλα όσα έθαψα ήρθαν μπροστά μου. Βουνό και έδωσα μια με το κεφάλι. Έπεσα σε κατάθλιψη. Ημουν απλά ένα ζόμπι. Χωρίς κανένα δίπλα του. Φοβος για όλα. Για τους θορύβους, για τις αρρώστιες, για τους ανθρώπους.. Για όλα. Μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να με καταλάβει γιατί πέρασε τα ίδια. Με άκουγε.. Άρχισα ψυχοθεραπεία χωρίς να πω σε κανένα τίποτα. Τότε άρχισα να πέφτω κι άλλο. Να μη μπορώ τα έντονα χρωματα, να φοβαμαι τα μικρόβια... Τα πάντα. Γιατί; Γιατί άρχισα να ξαναζω όλα όσα έζησα για να μπορέσω να τα φύγω από μέσα μου. Κατάφερα μετά από 2 χρόνια σχεδόν να μην είμαι σκληρός. Απολυτος. Να μη φωνάζω. Να ακούω, να καταλαβαίνω, να δινω ευκαιρίες, να νιωθω, να τρώω τα μούτρα μου. Έγινα καλύτερος από ότι περίμενα.

Γιατί τα γράφω; Αν μπείτε και δείτε στο προφίλ μου. Δεν έχω ανοίξει κανένα θέμα για να μιλήσω για μένα. Μόνο για ένα μικρό πρόβλημα που έχω. Δεν ζήτησα από κανένα βοήθεια. Όσες φορές έχω μιλήσει για την ζωή μου το κάνω μόνο και μόνο για να δώσω δύναμη στους άλλους χωρίς να έχω κανένα ωφελος.
Μπαίνω εδώ, διαβάζω την ιστορία του καθένα ξεχωριστά.. Σχολιάζω θεματα που έχω έστω ένα κοινό σημείο. Χωρίς κανένα ωφελος.. Κανένα!!!!!!!!! Και μαθαίνω (αν ισχύει) ότι μιλάνε πίσω από την πλάτη μου.. Λένε πράγματα για μένα. Είμαι σχεδόν 30 χρόνων και παντα είμαι ειλικρινής με όλους τους ανθρώπους της ζωής μου. Δεν μαρεσει να χτίζω σχέσεις πάνω σε ψέματα. Όποιος και αν είσαι, σε ευχαριστώ. Μου έδωσες ένα γερό χαστούκι.

Εγώ σήμερα θα βάλω πολλές τελείες.. Γιατί όταν είσαι καλός.. Σε περνάνε για μαλ..

Όποιος σέβεται τον άλλον μα πάνω απ όλα τον εαυτό του πρέπει να σου πει τα πράγματα κατάματα...
Όποιον δεν έχει αρ@@@ια να τα πει μπροστά σου απλά δεν έχεις καμία σχέση μαζί του. Τα πράγματα είναι απλά. Ότι έχει μέσα του ο καθένας αυτό καθρεφτίζει. Του είναι αδύνατον να ανέβει επίπεδο και να είναι καθαρός...

[blackbird]

Πότε θα σταματήσει όλο αυτό; Κουράστηκα. Φτάνει. Γέμισαν τα χείλη και η μύτη μου έρπη, αρρώστησα από τις 27 του μήνα και όσο περνάνε οι μέρες χειροτερεύω. Χθες ήμουν σε καφετέρεια 9 ώρες με συμφοιτήτρια, διαβάζαμε και με έπιασε ημικρανία (τις προηγούμενες μέρες δεν το είχα πάθει). Αναγκάστηκα να πάρω ΠΑΛΙ παυσίπονα. Σήμερα έκανα μπάνιο, σκεφτόμουν μια συγκεκριμένη εργασία που ξεκίνησα το πρωί και με έπιασε ξαφνική ζάλη, αστάθεια, τάση για λιποθυμία. Κατάφερα να βγω, ξάπλωσα αμέσως, πέρασαν 2 ώρες και δεν πέρασε ακόμη. Έχω πυρετό και ξαναπήρα φάρμακα.

Έκανα 1.5 εργασία μέσα στις γιορτές. Την Πέμπτη έχω εξέταση. Στις 13 εξέταση που μετράει 100%, παρακαλούσα εδώ και 4ις βδομάδες τον καθηγητή να μας βάλει τις λύσεις των δοκιμαστικών εξετάσεων που κάναμε (ο οποίος δεν μπορεί να μας λύσει απορίες) και ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ και ούτε σκοπεύει να το κάνει, έχω να κάνω μαθήματα σε 2 μαθητές μου και ξέρω πως ακολουθούνε και ένα σωρό άλλες εργασίες μετά και είμαι να τρελαθώ. Πώς να αναρρώσω αφού το καταρεμένο άγχος με ρίχνει κι' άλλο; Με βλέπουν φίλες της μαμάς μου και μου λένε "σταμάτα ρε κορίτσι μου, έλεος, μην δίνεις τόση σημασία". Οκ, ΤΟ ΞΕΡΩ. Ξέρω πως είναι βλακείες όλα και το μόνο που έχει σημασία είναι να είμαι υγιής και όλα αυτά θα τα σκέφτομαι και θα γελάω, αλλά ένας αγχώδης άνθρωπος με διαταραχή ναι μεν μπορεί να σκεφτεί λογικά αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να ελένξει τα πάντα στο μυαλό του. Και στο μυαλό του συμβαίνουν πολλά. Αν μπορούσε δεν θα είχε ούτε την διαταραχή. Ειλικρινά κουράστηκα με τον εαυτό μου και ήθελα να γράψω να ξεφορτώσω... Αύριο ελπίζω να είμαι καλύτερα και να καταφέρω να ξαναστρωθώ. Ελπίζω χωρίς πανικό.

[george1520]

Πότε θα σταματήσει όλο αυτό; Κουράστηκα. Φτάνει. Γέμισαν τα χείλη και η μύτη μου έρπη, αρρώστησα από τις 27 του μήνα και όσο περνάνε οι μέρες χειροτερεύω. Χθες ήμουν σε καφετέρεια 9 ώρες με συμφοιτήτρια, διαβάζαμε και με έπιασε ημικρανία (τις προηγούμενες μέρες δεν το είχα πάθει). Αναγκάστηκα να πάρω ΠΑΛΙ παυσίπονα. Σήμερα έκανα μπάνιο, σκεφτόμουν μια συγκεκριμένη εργασία που ξεκίνησα το πρωί και με έπιασε ξαφνική ζάλη, αστάθεια, τάση για λιποθυμία. Κατάφερα να βγω, ξάπλωσα αμέσως, πέρασαν 2 ώρες και δεν πέρασε ακόμη. Έχω πυρετό και ξαναπήρα φάρμακα.

Έκανα 1.5 εργασία μέσα στις γιορτές. Την Πέμπτη έχω εξέταση. Στις 13 εξέταση που μετράει 100%, παρακαλούσα εδώ και 4ις βδομάδες τον καθηγητή να μας βάλει τις λύσεις των δοκιμαστικών εξετάσεων που κάναμε (ο οποίος δεν μπορεί να μας λύσει απορίες) και ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ και ούτε σκοπεύει να το κάνει, έχω να κάνω μαθήματα σε 2 μαθητές μου και ξέρω πως ακολουθούνε και ένα σωρό άλλες εργασίες μετά και είμαι να τρελαθώ. Πώς να αναρρώσω αφού το καταρεμένο άγχος με ρίχνει κι' άλλο; Με βλέπουν φίλες της μαμάς μου και μου λένε "σταμάτα ρε κορίτσι μου, έλεος, μην δίνεις τόση σημασία". Οκ, ΤΟ ΞΕΡΩ. Ξέρω πως είναι βλακείες όλα και το μόνο που έχει σημασία είναι να είμαι υγιής και όλα αυτά θα τα σκέφτομαι και θα γελάω, αλλά ένας αγχώδης άνθρωπος με διαταραχή ναι μεν μπορεί να σκεφτεί λογικά αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να ελένξει τα πάντα στο μυαλό του. Και στο μυαλό του συμβαίνουν πολλά. Αν μπορούσε δεν θα είχε ούτε την διαταραχή. Ειλικρινά κουράστηκα με τον εαυτό μου και ήθελα να γράψω να ξεφορτώσω... Αύριο ελπίζω να είμαι καλύτερα και να καταφέρω να ξαναστρωθώ. Ελπίζω χωρίς πανικό.

Δεν μπορούμε να είμαστε παντού τέλειοι.. Το άγχος τις περισσότερες φορές το έχουμε γιατί θέλουμε σε όλα να είμαστε άψογοι.. Θέλουμε να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα και εκεί πελαγωνουμε. Σε παρακολουθεί κάποιος ειδικός; είσαι δασκάλα και σπουδάζεις ταυτόχρονα;

[blackbird]

Δεν μπορούμε να είμαστε παντού τέλειοι.. Το άγχος τις περισσότερες φορές το έχουμε γιατί θέλουμε σε όλα να είμαστε άψογοι.. Θέλουμε να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα και εκεί πελαγωνουμε. Σε παρακολουθεί κάποιος ειδικός; είσαι δασκάλα και σπουδάζεις ταυτόχρονα;

Πέρσυ δούλευα 12ωρα (κυρίως νυχτερινά), σχόλανα πήγαινα για μάθημα στο πανεπιστήμιο (έγραφα και τεστ, συμμετείχα στα μαθήματα, ήμουν στον αυτόματο) και κοιμόμουν μετά από 2 μέρες. Ταυτόχρονα έκανα μάθημα και σε ένα κορίτσι γυμνασίου. Διδάσκω μαθηματικά και φυσική. Σπουδάζω μαθηματικά. Ήμουν με burn out ολόκληρο το ακαδημαϊκό έτος.

Ε φέτος είπα πως δεν υπήρχε περίπτωση να κανω το ίδιο. Ανέλαβα μόνο έναν μαθητή για 2 φορές την βδομάδα και δεν ήμουν πιεσμένη. Μέσα στις γιορτές και για 2-3 μαθήματα μετά κάνω και στην περσινή. Δεν είναι αυτό το θέμα μου ούτε χρειάζομαι κάποιον ειδικό για το θέμα άγχους. Το διαχειρίζομαι. Μην με βλέπεις τώρα που με έπιασε ο πανικός. Πήρα χάπια για ιδψ για 6 μήνες και δεν είδα την παραμικρή διαφορά. Την παραμικρή όμως. Με το μυαλό μου κάνω πολύ καλύτερη δουλειά. Απλά επειδή είμαι 26 χρονών και δεν έχω πτυχίο στα χέρια μου, και επειδή θέλω να τελειώνω επιτέλους και να κρατήσω την υποτροφία μου πάσει θυσία, με πιάνει η τρέλα γιατί υπάρχει πίεση με τους βαθμούς που πρέπει να παίρνω και με όλες τις εργασίες και εξετάσεις. Πιο πολύ αγχώθηκα και νευρίασα με την αναισθησία/γαϊδουροσύνη και ασχετοσύνη ενός συγκεκριμένου καθηγητή. Δεν θέλω να χάσω την υποτροφία εξαιτίας του. Θα καταρρακωθώ. Και μετά λέω γαμώτο φτάνει. Στην χειρότερη περίπτωση δεν θα πάρεις ποτέ πτυχίο και μεταπτυχιακό, δεν θα κάνεις αυτά που θέλεις και απλά θα σκοτώνεσαι σε άσχετες δουλειές ίσα για να επιβιώνεις. So what? Γιατί να έχω υψηλές προσδοκίες και να απογοητεύομαι και να αρρωσταίνω; Καλοί οι στόχοι και όλα αυτά αλλά καλύτερη είναι η υγεία. Και πρέπει να εκτιμώ την γενική μου αξία ανεξάρτητα από όλα τα άλλα (πτυχία, υποτροφίες, δουλειές/κατορθώματα κτλ) γιατί αλλιώς θα το βγάζω προς τα έξω και θα νιώθω μειονεκτικά.


Αύριο θα είμαι καλύτερα. Τις δύσκολες μέρες με πιάνει αυτό και επίσης θέλω να ξεσπάω γιατί με βοηθάει το γράψιμο.

[george1520]

Πέρσυ δούλευα 12ωρα (κυρίως νυχτερινά), σχόλανα πήγαινα για μάθημα στο πανεπιστήμιο (έγραφα και τεστ, συμμετείχα στα μαθήματα, ήμουν στον αυτόματο) και κοιμόμουν μετά από 2 μέρες. Ταυτόχρονα έκανα μάθημα και σε ένα κορίτσι γυμνασίου. Διδάσκω μαθηματικά και φυσική. Σπουδάζω μαθηματικά. Έπαθα υπερκόπωση. Ε φέτος είπα πως δεν υπήρχε περίπτωση να κανω το ίδιο. Ανέλαβα μόνο έναν μαθητή για 2 φορές την βδομάδα και δεν ήμουν πιεσμένη. Μέσα στις γιορτές και για 2-3 μαθήματα μετά κάνω και στην περσινή. Δεν είναι αυτό το θέμα μου ούτε χρειάζομαι κάποιον ειδικό για το θέμα άγχους. Το διαχειρίζομαι. Μην με βλέπεις τώρα που με έπιασε ο πανικός. Πήρα χάπια για ιδψ για 6 μήνες και δεν είδα την παραμικρή διαφορά. Την παραμικρή όμως. Με το μυαλό μου κάνω πολύ καλύτερη δουλειά. Απλά επειδή είμαι 26 χρονών και δεν έχω πτυχίο στα χέρια μου, και επειδή θέλω να τελειώνω επιτέλους και να κρατήσω την υποτροφία μου πάσει θυσία, με πιάνει η τρέλα γιατί υπάρχει πίεση με τους βαθμούς που πρέπει να παίρνω και με όλες τις εργασίες και εξετάσεις. Πιο πολύ αγχώθηκα και νευρίασα με την αναισθησία/γαϊδουροσύνη και ασχετοσύνη ενός συγκεκριμένου καθηγητή. Δεν θέλω να χάσω την υποτροφία εξαιτίας του. Θα καταρρακωθώ. Και μετά λέω γαμώτο φτάνει. Στην χειρότερη περίπτωση δεν θα πάρεις ποτέ πτυχίο και μεταπτυχιακό, δεν θα κάνεις αυτά που θέλεις και απλά θα σκοτώνεσαι σε άσχετες δουλειές ίσα για να επιβιώνεις. So what? Γιατί να έχω υψηλές προσδοκίες και να απογοητεύομαι και να αρρωσταίνω; Καλοί οι στόχοι και όλα αυτά αλλά καλύτερη είναι η υγεία. Και πρέπει να εκτιμώ την γενική μου αξία ανεξάρτητα από όλα τα άλλα (πτυχία, υποτροφίες, δουλειές/κατορθώματα κτλ) γιατί αλλιώς θα το βγάζω προς τα έξω και θα νιώθω μειονεκτικά.

Διαβάζω διαβαζω.. Κουράστηκα στην ιδέα και μόνο να τα κάνω. Χρόνο για σένα έχεις; Να διασκεδάσεις;

[blackbird]

Διαβάζω διαβαζω.. Κουράστηκα στην ιδέα και μόνο να τα κάνω. Χρόνο για σένα έχεις; Να διασκεδάσεις;

Φέτος ναι, είμαι πολύ καλύτερα.

Απλά ξέρεις τι; Για μένα το να έχω ελεύθερο χρόνο είναι χειρότερο. Πέρσυ δεν είχα, δεν σκεφτόμουν. Απλά έκανα ότι έπρεπε, ό,τι ερχόταν. Ήμουν στον αυτόματο. Οκ μετά από ένα σημείο το σώμα και ο εγκέφαλος σταματάει να ανταποκρίνεται γιατί χρειάζεται ξεκούραση. Αλλά τώρα που έχω ελεύθερο χρόνο (είχα βασικά, ακολουθεί ζόρικη περίοδος με τα μαθήματα) σκέφτομαι όχι μόνο αυτά που έχω να κάνω (που τα κάνω) αλλά και ό,τι άλλο ακολουθεί. Πριν ήξερα πως δεν με έπαιρνε και για να προλάβω έκανα αυτό που ερχόταν και πλησίαζε ή διάβαζα κουρασμένη μετά την δουλειά για το τεστ της επόμενης ή μεθεπόμενης. Τώρα επειδή είχα ελεύθερο χρόνο τα διάβαζα όλα μαζί, σκεφτόμουν και φυσικά τον έκαψα πάλι τον καημένο τον εγκέφαλο αφού όπως είπες είμαι τελειομανής (το κύριο γνώρισμα του ιδεοψυχαναγκαστικού).

[george1520]

Κάνεις ψυχοθεραπεία;

[blackbird]

Κάνεις ψυχοθεραπεία;

Έκανα 6 μήνες στο πανεπιστήμιο δωρεάν συνεδρίες.

Κοίτα δεν θεωρώ πως βοηθάει όλο τον κόσμο η ψυχοθεραπεία. Ούτε πώς το χρειάζομαι. Άσε που έχουν δει πολλά τα μάτια μου από δήθεν ειδικούς. Πώς συμπεριφέρονται, πώς αντιμετωπίζουν οι ίδιοι τα θέματά τους. Και φυσικά από άποψη χρημάτων είναι πανάκριβα. Αλλά δεν θέλω να επεκταθώ εδώ μήπως επηρεαστούν άλλοι. Είμαι πολύ καλύτερα από ότι παλαιότερα και αυτό το οφείλω σε μένα. Επίσης ο κάθε άνθρωπος αν έχει ένα επίπεδο αυτογνωσίας, μόνο ο ίδιος γνωρίζει τι τον βοηθάει και τι όχι, ή με ποιό τρόπο.

Και ειδικά για την δική μου διαταραχή έχω βρει τι με βοηθάει. Άμεσα και πρακτικά πράγματα, και φυσικά λογική και αυτοεκτίμηση για να μειωθεί και η τόση ενασχόληση με την τελειομανία. Η ανάλυση και το μπλα μπλα ακόμα και με ειδικό, φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Γι' αυτό δεν γίνεται καλά ο κόσμος. Μεγάλη κουβέντα. Αλλά δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες προφανώς.

[george1520]

Έκανα 6 μήνες στο πανεπιστήμιο δωρεάν συνεδρίες.

Κοίτα δεν θεωρώ πως βοηθάει όλο τον κόσμο η ψυχοθεραπεία. Ούτε πώς το χρειάζομαι. Άσε που έχουν δει πολλά τα μάτια μου από δήθεν ειδικούς. Πώς συμπεριφέρονται, πώς αντιμετωπίζουν οι ίδιοι τα θέματά τους. Και φυσικά από άποψη χρημάτων είναι πανάκριβα. Αλλά δεν θέλω να επεκταθώ εδώ μήπως επηρεαστούν άλλοι. Είμαι πολύ καλύτερα από ότι παλαιότερα και αυτό το οφείλω σε μένα. Επίσης ο κάθε άνθρωπος αν έχει ένα επίπεδο αυτογνωσίας, μόνο ο ίδιος γνωρίζει τι τον βοηθάει και τι όχι, ή με ποιό τρόπο.

Και ειδικά για την δική μου διαταραχή έχω βρει τι με βοηθάει. Άμεσα και πρακτικά πράγματα, και φυσικά λογική και αυτοεκτίμηση για να μειωθεί και η τόση ενασχόληση με την τελειομανία. Η ανάλυση και το μπλα μπλα ακόμα και με ειδικό, φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Γι' αυτό δεν γίνεται καλά ο κόσμος. Μεγάλη κουβέντα. Αλλά δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες προφανώς.

Ναι όταν φέρνεις στην επιφάνεια περιστατικά που έχεις ζήσει και τα συζητάς, όντως πέφτεις ψυχολογικά... Και νομίζεις ότι όντως δεν βοηθάει. Αλλά με αυτό τον τρόπο τα αποβάλεις.. Το να βάζεις τα προβλήματα σου κάτω από το χαλί και προχωράς δεν είναι λύση. Υπάρχουν γιατροί που είναι καλοί.. Κι άλλοι όχι. Όπως και σε όλες τις δουλειές. Εμένα με έχει βοηθήσει.. Και δεν μετανιώνω. Ήταν το δώρο για τα γενέθλια που έκανα στον εαυτό μου το 2018 που ήμουν ένα σώμα που απλά περπατούσε. Το να πάρω χάπια και να μη δουλεύω τα θέματα μου είναι σαν και κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Είμαι καλύτερα από ότι ήμουν. Έμαθα τον εαυτό μου και προσπαθώ να τον δω με τα δικά μου μάτια και όχι από όλων αυτών που μου καταστρέψαν το σώμα και την ψυχή μου.. Οπότε η ψυχοθεραπεία βοηθάει.. Αλλά όχι από μόνη της. Όταν κάνεις δουλειά και εσύ... Και ναι συμφωνώ.. Είναι πολλά τα λεφτά

[Ορέστης]

Έκανα 6 μήνες στο πανεπιστήμιο δωρεάν συνεδρίες.

Κοίτα δεν θεωρώ πως βοηθάει όλο τον κόσμο η ψυχοθεραπεία. Ούτε πώς το χρειάζομαι. Άσε που έχουν δει πολλά τα μάτια μου από δήθεν ειδικούς. Πώς συμπεριφέρονται, πώς αντιμετωπίζουν οι ίδιοι τα θέματά τους. Και φυσικά από άποψη χρημάτων είναι πανάκριβα. Αλλά δεν θέλω να επεκταθώ εδώ μήπως επηρεαστούν άλλοι. Είμαι πολύ καλύτερα από ότι παλαιότερα και αυτό το οφείλω σε μένα. Επίσης ο κάθε άνθρωπος αν έχει ένα επίπεδο αυτογνωσίας, μόνο ο ίδιος γνωρίζει τι τον βοηθάει και τι όχι, ή με ποιό τρόπο.

Και ειδικά για την δική μου διαταραχή έχω βρει τι με βοηθάει. Άμεσα και πρακτικά πράγματα, και φυσικά λογική και αυτοεκτίμηση για να μειωθεί και η τόση ενασχόληση με την τελειομανία. Η ανάλυση και το μπλα μπλα ακόμα και με ειδικό, φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Γι' αυτό δεν γίνεται καλά ο κόσμος. Μεγάλη κουβέντα. Αλλά δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες προφανώς.

Το εχω σκεφτει κι εγω οτι το να σε βαλει ο ψυχολογος να θυμασαι δυσαρεστα πραγματα μπορει να σε παει πισω.