Τι σας φοβίζει? - Page 2
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 2 of 2 FirstFirst 12
Results 16 to 19 of 19
  1. #16
    όλες οι φοβίες κάπου έχουν την αρχή τους, πάνε συνήθως χρόνια πριν, κάτι που μας τρόμαξε ή μας τραυμάτισε σαν άτομα και αποτυπώθηκε έντονα στο νου και κάθε φορά που βρισκόμαστε σε ίδια ή παρόμοια κατάσταση ο εφιάλτης ζωντανεύει. η ψυχολογία λέει να μην απομακρύνεσαι όταν ξαναβρίσκεσαι σε τετοιες καταστάσεις (μιλώ για κοινωνική φοβία, αντικείμενα που μας φοβίζουν κλπ, όχι καταστάσεις που θα θέσουν σε πραγματικό κίνδυνο τη ζωή και την υγεία μας ή που θα μας ζημιώσουν ψυχικα) αλλά να επιδιώκεις να εκτίθεσαι σ αυτες ώστε με την σταδιακή εξοικείωση να φύγουν οι φοβίες. εμένα με τρομάζει ιδιαίτερα η μοναξιά και ότι έχει μεγάλο ρίσκο. τις υπόλοιπες φοβίες εύκολα ή δυσκολα τις αντιμετωπίζω και έχω εξοικειωθεί αρκετά.
    γιάννης

  2. #17
    Senior Member
    Join Date
    May 2011
    Posts
    3,281
    Δεν πιστευω οτι ολες οι φοβιες ειναι ουσιαστικα φοβιες θανατου. Εγω φοβαμαι τις ενεσεις γιατι δεν μου αρεσει να πειραζουν τις φλεβες μου και δεν θελω να ποναω.. δεν φοβαμαι τον θανατο. Οταν καποτε τρομοκρατιομουν με το σκοταδι δεν φοβηθηκα τον θανατο αλλα τη τρομακτικη εμπειρια του αγνωστου... δεν ηθελα να ζησω μια τραυματικη εμπειρια επειδη ειχα ξαναζησει με κατι παραφυσικο και ανεξηγητο. Δεν με φοβιζει ο θανατος.. θελω να πω οτι οταν το σκεφτομαι δεν με ανατριχιαζει σαν ιδεα και ουτε με τρομαζει. Τωρα δεν ξερω πως θα νιωσω οταν με πλησιασει ο χαρος! :P

  3. #18
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Posts
    156
    Quote Originally Posted by elirene View Post
    α κ εγω φοβαμαι την περιπτωση νεκραναστασης..εγω ειπα στους δικους μ να με καψουν..
    ο μπουταρης στην θεσσαλονικη θελει να φτια3ει φουρνους αντε να δουμε ειμαστε 100 χρονια πισω
    ..παντως οι ανθρωποι κανονικα δεν φοβουνται τοσο εμενα αρχισαν ολα αυτα τα αγχη οταν επαθα μετατραυματικη αγχωδη διαταραχη απο τραυματικο γεγονος..εσας πως αρχισαν?
    Εμένα η διαταραχή πανικού ξεκίνησε μετά από ένα χωρισμό, αλλά μέχρι τότε είχα πολύ καταπιεσμένο άγχος από μικρή και αυτό ήταν το κερασάκι. Από τότε έχω περάσει από διάφορα σκαμπανεβάσματα όπου μία μου περνάει και είμαι καλά, κάνω πράγματα, έχοντας πάντα βέβαια στο μυαλό μου την κρίση, αλλά κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι άσχημο ξαναπέφτω όπως και τώρα και όσο περνάει ο καιρός τα συμπτώματα χειροτερεύουν. Όσο για τη φοβία μου με το σκοτάδι ξεκίνησε κι εμένα όταν έπρεπε να μάθω να κοιμάμαι μόνη μου στο δωμάτιό μου, έπρεπε όπωσδήποτε να έχω φωτάκι στο δωμάτιο, και οι γονείς μου να κοιμούνται στο κρεβάτι μου μέχρι να με πάρει ο ύπνος! Εννοείται ότι μόλις με έπαιρνε και έφευγαν μετά από λίγο ξυπνούσα και έτρεχα στο δικό τους κρεβάτι ! Νομίζω ότι το ξεπέρασα γύρω στα 9 που γεννήθηκε ο αδερφός μου και είχα παρέα στο δωμάτιο. Το ξεπέρασα εν μέρει βέβαια γιατί εξακολουθώ να θέλω φως σε κάποιο μέρος του σπιτιού για να κοιμηθώ και φυσικά δεν κοιμάμαι μόνη μου στο σπίτι. Τώρα όσον αφορά το φόβο του θανάτου τον είχα επίσης από μικρή και λογικά είναι ο φόβος του αγνώστου που έχουν όλοι οι άνθρωποι. Έχει να κάνει βέβαια πως έχεις διαπαιδαγωγηθεί απέναντι στο συγκεκριμένο θέμα. Εγώ ας πούμε όταν άκουγα ότι κάποιος πέθανε με έπιανε κρύος ιδρώτας και τρέμουλο. Το ίδιο με έπιανε και όταν άκουγα για ναρκωτικά, ξέρετε τη γνωστή συζήτηση και συμβουλή από μεγάλους οι οποίοι φρόντιζαν να μας φοβίσουν: "μη σε πλησιάσει κανένας και σου δώσει τίποτα καραμέλες τσίχλες κτλ." Αυτό και μόνο και ο τρόπος βασικά που το έλεγαν ήταν δυνατόν να μου κόψει τα πόδια. Δε θα ξεχάσω ένα βράδυ τι μου έκανε η μαμά μου. Έχουμε γυρίσει από τα μαγαζιά, εγώ πρέπει να ήμουν γύρω στα 9-10 και μου λέει θα σου τηγανίσω αυγά να φας. Yesssssssssssssssss εγώ το αγαπημένο μου! Με αφήνει λοιπόν να κάτσω στο τραπέζι, παίρνω κι εγώ το ψωμάκι μου και αρχίζω να τρώω. Ξαφνικά πετάγεται πάνω μου βάζει κάτι φωνές "τα έπλυνες τα χέρια σου???????????????? έπιανες λεφτά, τα πιάνει τόσος κόσμος, ναρκωμανείς, με aids" και άλλα τόσα. Αυτό ήταν. Ο ίδιος κρύος ιδρώτας, το τρέμουλο συν μια τρομερή ανακατοσούρα στο στομάχι. Εννοείται ότι δεν έφαγα μετά. Γενικώς πιστεύω ότι τις φοβίες μου τις έχει δημιουργήσει η μαμά μου λόγω υπερπροστατευτικότητας αλλά με λάθος τρόπο.

  4. #19
    Member
    Join Date
    Apr 2011
    Location
    Athens
    Posts
    36
    Quote Originally Posted by elirene View Post
    εγω πιστευω οτι ολες οι φοβιες πηγαζουν απο το φοβο του θανατου..ακομα και για αρρωστειες, αεροπλανα ακομα κ η κλειστοφοβια πηγαζει απτον φοβο θανατου και το σκοταδι μας προκαλει ανασφαλεια αρα φοβομαστε μην παθουμε κατι..τωρα ενεσεις κ τετοια ειναι φοβος του πονου αλλα κ ο θανατος σχετιζεται με τον pono αυτη ειναι η εισαγωγικη παραγραφος μια εργασιας μου για το αγχος θανατου..

    The conscience of the self is a powerful gift, it is a precious treasure called life. However there is a significant cost: morality. Our existence is always combined with the cognition of growing up and dying. Our preoccupation about morality is evident from the begging of our history as humans. Before 4.000 years the friend Enkidu of the Babylonian hero Gilgamesh died and Gilgamesh’ words were an evident verification of his preoccupation about death: “You cannot hear me, when I die will I become like you Enkidu, misery has broken my heart, death scares me”. For some of us death anxiety is expressed indirectly by either a generalized preoccupation or another psychological symptom like phobias. Others experience a clear, conscious anxiety about death. Others perceive death anxiety like a terror which consists of an obstacle for experiencing happiness (Yalom,2008).
    πολυ ενδιαφερον

Page 2 of 2 FirstFirst 12

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •