Results 16 to 19 of 19
Thread: Τι σας φοβίζει?
-
13-09-2011, 11:31 #16
- Join Date
- Jun 2009
- Posts
- 7,073
όλες οι φοβίες κάπου έχουν την αρχή τους, πάνε συνήθως χρόνια πριν, κάτι που μας τρόμαξε ή μας τραυμάτισε σαν άτομα και αποτυπώθηκε έντονα στο νου και κάθε φορά που βρισκόμαστε σε ίδια ή παρόμοια κατάσταση ο εφιάλτης ζωντανεύει. η ψυχολογία λέει να μην απομακρύνεσαι όταν ξαναβρίσκεσαι σε τετοιες καταστάσεις (μιλώ για κοινωνική φοβία, αντικείμενα που μας φοβίζουν κλπ, όχι καταστάσεις που θα θέσουν σε πραγματικό κίνδυνο τη ζωή και την υγεία μας ή που θα μας ζημιώσουν ψυχικα) αλλά να επιδιώκεις να εκτίθεσαι σ αυτες ώστε με την σταδιακή εξοικείωση να φύγουν οι φοβίες. εμένα με τρομάζει ιδιαίτερα η μοναξιά και ότι έχει μεγάλο ρίσκο. τις υπόλοιπες φοβίες εύκολα ή δυσκολα τις αντιμετωπίζω και έχω εξοικειωθεί αρκετά.
γιάννης
- 13-09-2011, 12:46 #17
- Join Date
- May 2011
- Posts
- 3,281
Δεν πιστευω οτι ολες οι φοβιες ειναι ουσιαστικα φοβιες θανατου. Εγω φοβαμαι τις ενεσεις γιατι δεν μου αρεσει να πειραζουν τις φλεβες μου και δεν θελω να ποναω.. δεν φοβαμαι τον θανατο. Οταν καποτε τρομοκρατιομουν με το σκοταδι δεν φοβηθηκα τον θανατο αλλα τη τρομακτικη εμπειρια του αγνωστου... δεν ηθελα να ζησω μια τραυματικη εμπειρια επειδη ειχα ξαναζησει με κατι παραφυσικο και ανεξηγητο. Δεν με φοβιζει ο θανατος.. θελω να πω οτι οταν το σκεφτομαι δεν με ανατριχιαζει σαν ιδεα και ουτε με τρομαζει. Τωρα δεν ξερω πως θα νιωσω οταν με πλησιασει ο χαρος! :P
13-09-2011, 13:15 #18
- Join Date
- Jul 2011
- Posts
- 156
Εμένα η διαταραχή πανικού ξεκίνησε μετά από ένα χωρισμό, αλλά μέχρι τότε είχα πολύ καταπιεσμένο άγχος από μικρή και αυτό ήταν το κερασάκι. Από τότε έχω περάσει από διάφορα σκαμπανεβάσματα όπου μία μου περνάει και είμαι καλά, κάνω πράγματα, έχοντας πάντα βέβαια στο μυαλό μου την κρίση, αλλά κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι άσχημο ξαναπέφτω όπως και τώρα και όσο περνάει ο καιρός τα συμπτώματα χειροτερεύουν. Όσο για τη φοβία μου με το σκοτάδι ξεκίνησε κι εμένα όταν έπρεπε να μάθω να κοιμάμαι μόνη μου στο δωμάτιό μου, έπρεπε όπωσδήποτε να έχω φωτάκι στο δωμάτιο, και οι γονείς μου να κοιμούνται στο κρεβάτι μου μέχρι να με πάρει ο ύπνος! Εννοείται ότι μόλις με έπαιρνε και έφευγαν μετά από λίγο ξυπνούσα και έτρεχα στο δικό τους κρεβάτι ! Νομίζω ότι το ξεπέρασα γύρω στα 9 που γεννήθηκε ο αδερφός μου και είχα παρέα στο δωμάτιο. Το ξεπέρασα εν μέρει βέβαια γιατί εξακολουθώ να θέλω φως σε κάποιο μέρος του σπιτιού για να κοιμηθώ και φυσικά δεν κοιμάμαι μόνη μου στο σπίτι. Τώρα όσον αφορά το φόβο του θανάτου τον είχα επίσης από μικρή και λογικά είναι ο φόβος του αγνώστου που έχουν όλοι οι άνθρωποι. Έχει να κάνει βέβαια πως έχεις διαπαιδαγωγηθεί απέναντι στο συγκεκριμένο θέμα. Εγώ ας πούμε όταν άκουγα ότι κάποιος πέθανε με έπιανε κρύος ιδρώτας και τρέμουλο. Το ίδιο με έπιανε και όταν άκουγα για ναρκωτικά, ξέρετε τη γνωστή συζήτηση και συμβουλή από μεγάλους οι οποίοι φρόντιζαν να μας φοβίσουν: "μη σε πλησιάσει κανένας και σου δώσει τίποτα καραμέλες τσίχλες κτλ." Αυτό και μόνο και ο τρόπος βασικά που το έλεγαν ήταν δυνατόν να μου κόψει τα πόδια. Δε θα ξεχάσω ένα βράδυ τι μου έκανε η μαμά μου. Έχουμε γυρίσει από τα μαγαζιά, εγώ πρέπει να ήμουν γύρω στα 9-10 και μου λέει θα σου τηγανίσω αυγά να φας. Yesssssssssssssssss εγώ το αγαπημένο μου! Με αφήνει λοιπόν να κάτσω στο τραπέζι, παίρνω κι εγώ το ψωμάκι μου και αρχίζω να τρώω. Ξαφνικά πετάγεται πάνω μου βάζει κάτι φωνές "τα έπλυνες τα χέρια σου???????????????? έπιανες λεφτά, τα πιάνει τόσος κόσμος, ναρκωμανείς, με aids" και άλλα τόσα. Αυτό ήταν. Ο ίδιος κρύος ιδρώτας, το τρέμουλο συν μια τρομερή ανακατοσούρα στο στομάχι. Εννοείται ότι δεν έφαγα μετά. Γενικώς πιστεύω ότι τις φοβίες μου τις έχει δημιουργήσει η μαμά μου λόγω υπερπροστατευτικότητας αλλά με λάθος τρόπο.
13-09-2011, 17:25 #19
Αλλαγή ψυχιάτρου
28-03-2024, 20:30 in Συζητήσεις Ψυχολογικού Ενδιαφέροντος