ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΧΑΠΙΑ & ΙΔΨ

[currant]

Γειά σου, είχα ΙΨΔ με πολύ έντονες σκέψεις-παρορμήσεις, κακού περιεχομένου, πολύ κακού.. τρόμαζα και εγώ ο ίδιος, με αγωγή αντικαταθλιπτικών ( Cypralex ) και λίγου αντιψυχωσικού ( 100mg Solian ) έφευγαν, πλέον δέν παίρνω αντικαταθλιπτικά, τα μείωνα σιγά σιγα, απο μισό χαπάκι τη φορά μέχρι που τα σταμάτησα και τώρα παίρνω πλάον μόνο μισό χάπι Solian ( 50mg ) είμαι καλά, με εξαίρεση κάποια ήπια ψυχοσωματικά, μπορείς να τα κόψεις! απλά θέλει χρόνο και επιμονή - σε συμβουελεύω να τα κόψεις με συννενόηση γιατρού

Γεια σου Κωνσταντινε κ απο δω :-) :-)
Καταρχας επειδη μπερδευτηκα λιγο. Εισαι ο ιδιος Κωνσταντινος που μιλουσαμε πριν τρια χρονια στην αρχη αυτου του θεματος? ( για ιδεοληψιες κ λοιπα)
Λοιπον, επειδη η καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη, οπως καλα ειπες μονο με συννενοηση γιατρου διακοπτεις την θεραπεια. Στην δικη μου περιπτωση, δεν γινεται να τα κοψω.
Οταν γινω καλυτερα κ ΠΑΝΤΑ με την συννενοηση γιατρου, τοτε ναι.
Επισης μια πολυ καλη τεχνικη ανεφερε ο Γιαννης (για την ιδψ)
Οταν φουντωσε η ιδψ, η φαρμακευτικη αγωγη με βοηθησε πολυ.
Υπαρχουν βεβαια περιπτωσεις που μπορουν κ χωρις φαρμακα.

[Konstantinoss]

Γεια σου!!! Ναί ο ίδιος!!

[currant]

Γεια σου Κωνσταντινε!!
Θυμαμαι ΤΟΤΕ ετσι ακριβως διεκοψα την θεραπεια. Δηλαδη μειωνα τα αντικαταθλιπτικα μεχρι που τα σταματησα. Μετα ,λιγο αργοτερα εκανα το ιδιο με το αντιψυχωσικο (abilify). Ημουν καλα.
Προσεξε ομως.. Εζησα πολυ στρεσογονες καταστασεις, τραυματικες εμπειριες..ΓΙΑ ΑΥΤΟ κατερευσα..Εννοειται πως ΑΝ ολα πηγαιναν πιο ηρεμα, δεν θα ειχα καταρευσει. Ετσι ισχυριστηκε κ η τοτε γιατρος.
Οπως ειπε κ ο Γιαννης, το να δραστηριοποιειται κανεις ειναι βασικο.
Επισης αποφευγουμε ( οσο γινεται βεβαια) σχεσεις που δεν μας κανουν καλο. ( οταν λεω σχεσεις μιλαω γενικα ειτε φιλικη,ειτε συντροφικη)

[betelgeuse]

currant , αυτη την στιγμη εισαι υπο αγωγη? Aν ναι , τι χαπια παιρνεις?

[currant]

currant , αυτη την στιγμη εισαι υπο αγωγη? Aν ναι , τι χαπια παιρνεις?

Ναι το zyprexa(αντιψυχωσικο) και dumyrox (αντικαταθλιπτικο)
Εσυ betelgeuse?

[ioannis2]

Δεν ξέρω αν η ιψδ φευγει ποτέ. Το αν τουλάχιστον την περιορισαμε, ειτε με τα φαρμακα είτε με μεθόδους σκέψης, ίσως μια καλή ένδειξη είναι, άμα μας συμβει καποιο περιστατικό το οποίο υπό κανονικές συνθήκες ως εκ της φύσεως του μας ήταν αιτία ιψδ ή ανέβαζε την ένταση και τη συχνότητα της. Αν στο εξης, τετοιο περιστατικο ειναι μεν αιτία ιψδ αλλά σε πιο ήπια μορφη και ένταση αυτο πιστευω δεικνύει βελτίωση.

[betelgeuse]

Oχι αυτη την στιγμη δεν παιρνω φαρμακα , στο παρελθον εχω παρει για μικρο διαστημα.

[Agis Angeleye]

Άκουσε με σε παρακαλώ.....το μεγαλύτερο μου παράπονο από την αρρώστια μου είναι πως κανείς δεν με καταλαβαίνει...πάντα λέω στην γυναίκα μου πχ ότι αν είχα καρκίνο θα έδινες σημασία..θα μπορούσες να καταλάβεις πόσο υποφέρω....το να σου ζητάει αυτός ο άνθρωπος κάτι τέτοιο (προσωπικά δυσκολεύομαι να τον χαρακτηρίσω και άνθρωπο) είναι τραγικό! Αν είχες κάτι που το μυαλό του (και προσπαθώ να είμαι ευγενικός μαζί του) μπορούσε να καταλάβει και το δικό του και της φίλης σου όχι μόνο δεν θα σου ζητούσε κάτι τέτοιο και θα έβαζε όρους αλλά αν σε αγαπούσαν θα έλιωναν πρωί βράδυ να σε στηρίζουν. Το ότι στην Ελλαδίτσα μας η ημιμάθεια και η αμορφωσία έχουν οδηγήσει στο να πιστεύει η μάζα ότι οι ψυχοπαθολογικές ασθένεις είναι παιχνίδι και ότι είναι "όλα στο μυαλό" δεν σημαίνει πως ΕΣΥ πρέπει να γυρίσεις στην κόλαση που ζούμε. Κανείς γιατρός δεν σε ταίζει φάρμακα για μία ζωή. Το ocd είναι ψυχοπαθολογικό...κοινώς έχει μέσα του παθολογία και επομένως το να σταματήσεις τα φάρμακα είναι σαν να προσπαθείς να πολεμήσεις την γρίπη με προσευχές. Ο "άνθρωπός σου" που σου ζητάει αυτό καλό θα ήταν να ανοίξει κάνα βιβλίο και να μάθει τι έχεις πρώτα πριν ζητάει τέτοια πράγματα...λες και από αυτο κρίνεται αν θα κάνεις οικογένεια. Ξέρεις κάτι; θα κόψεις τα φάρμακα το ξέρω....θα σε δεχτεί...και σε 5 μήνες που θα είσαι χάλια και πάλι αμέτρητες ώρς θα βασανίζεσαι και θα πλένεις τα χέρια σου ασταμάτητα για ώρες αυτός θα φρικάρει και θα σε αφήσει.......δεν το αξίζεις...ειδικά εσύ που το χεις ζήσει..ξέρεις πως είναι να ζεις με την 2η πιο καθηλοτική ασθένεια στον κόσμο (ψάξτο) δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν θυμώνεις με όλους αυτούς που απέξω κρίνουν και το βλέπουν απλό ζήτημα και θέτουν και όρους. Είναι κρίμα......σκέψου πριν πράξεις...δεν έχει να κάνει με το τι θα κάνεις με τα φάρμακα...αυτά μπορείς να δοκιμάσεις με γιατρό και σωστή μέθοδο να πειραματιστείς.....όμως το να σου βάζει ο κάθε άλλος όρους επειδή έχει σκαλώματα χώρας τρίτου κόσμου της δεκαετίας του 50 είναι άααααλλο θέμα...σκέψου αν θες να ζήσεις με έναν τέτοιο άνρθωπο....σκέψου αν δεν σέβεται την ΣΟΒΑΡΌΤΑΤΗ ασθένεια σου τι θα κάνει στα παιδιά σας και τι όρους θα βάζει πχ αν δεν γράψουν καλά στο σχολείο....
σήμερα έπλενα τα χέρια μου συνολικά 8 ώρες και ούρλιαζα.....η γυναίκα μου που με παντρευτηκέ όπως είμαι ήταν δίπλα μου να με ηρεμεί και να προσπαθεί μετά από 12 ώρες δουλειάς σαββατιάτικο...αυτό σου αξίζει και σου ορκίζομαι θα το βρεις.

με αγάπη
Άγις

[στελιος66]

Ευχομαι να γινεις απολυτως καλα ρε Αγι σου αξιζει παλληκαρι μου,μην το βαζεις κατω ο Θεος ειναι μεγαλος.

[currant]

Γεια σου φιλε μου Αγι!! Σε ευχαριστω για το μηνυμα σου.
Θα συμφωνησω σε ολα.
Ημιμαθεια κ αμορφωσια οντως. .Ποσες φορες να του ειπα να μπει στο google κ να πατησει ''ιδψ'' ..
Δεν ηθελε, δεν τον ενοιαζε. Μπορει κ να μην πιστευε.
Για αυτο δεν πρεπει να εχουμε διπλα μας ανθρωπους που δεν μας καταλαβαινουν.

[αλεξανδρος_77]

αυτο παντως το για παντα χαπια που εβαλες στο τιτλο δε με βρισκει κ τοσο συμφωνο...

[Agis Angeleye]

παιδιά ευχαριστώ πολύ και συγγνώμη που δεν είδα ότι αυτό το thread ήταν παλιο....ερώτηση...κάνετε χιούμορ γύρω απτο ocd σας; εγώ αυτοσαρκάζομαι πολύ....πως το πάτε με αυτό;

[Αναζητηση]

Επειδή συμπάθησα πολύ έναν παιδικό μου φίλο, που τον συνάντησα ξανά παντρεμένο, με παιδιά και σε διάσταση με τη γυναίκα του, θέλησα να τον συμπαρασταθώ σαν φίλη και έχω κάποια σχέση με την ψυχολογία και περνούσα κι εγώ δύσκολα οικογενειακά - προσωπικά προβλήματα.
Τον άφηνα να μου μιλά συνεχώς για το πόσο του έλειπε το σεξ, αφού με τη γυναίκα έλεγε ότι ζούσαν συμβατικά στο ίδιο σπίτι για χάρη τον παιδιών τους. Για ενάμισι χρόνο ήρθαμε πολύ κοντά, μιλούσαμε με τις ώρες, μάλιστα μου ζήτησε να μη μιλώ στον ψυχολόγο μου για τη δική μας "επαφή", όπως την έλεγε, γιατί πιθανόν να προέκυπτε και σεξ μεταξύ μας κι επιπλέον απέφευγε τους ψυχολόγους. Επαιρνε ψυχοφάρμακα όμως.
Ηθελε να μιλάει μαζί μου μόνο όταν είχε κρίση κατάθλιψης, ώσπου συχνά άρχισε να μου λέει πράγματα ακατάλυπτα σεξουαλικού περιεχομένου και καταδίωξης του. Όταν συγκεντρωνόταν μου έλεγε ότι ξέχασε να πάρει το χάπι του ή ότι το έκοβε από μόνος του.
Δεν άκουγα τον ψυχολόγο μου, που μου τόνιζε να μη φορτώνομαι τα προβλήματα αυτού του ανθρώπου, γιατί έβγαινα από βαριά κατάθλιψη κι εγώ.
Δυστυχώς ήμουν ευάλωτη α' αυτόν κι έτσι μου πέρασε σκέψεις, εμμονές και ιδέες του, που ούτε καν φανταζόμουν ότι θα είχα ποτέ εγώ.
Λύγισα, σχεδόν έσπασα ψυχολογικά ξανά μ' αυτόν να με αποφεύγει συστηματικά.
Οσο εγώ του συμπαραστάθηκα κι έβγαινα στεγνωμένη από ψυχική και σωματική ενέργεια μου όταν τον βοηθούσα στις κρίσeiς του, τώρα αυτός με βρίσκει κακό χαρακτήρα και απομακρύνθηκε για να με... συμμορφώσει και γιατί πρέπει να προσέχει τον εαυτό του, μια που έχει ευθύνες, παιδιά.
Δεν κατηγορώ κανέναν, οι εμπειρίες μας κάνουν πιο σοφούς, αλλά ήταν ΄πολύ τρομακτικό όλο αυτό που μου πέρασε ως αλληλεπίδραση.

Πάμε γι' άλλα thread!΄

[Delmem080319a]

Ψυχοθεραπεια, αν ειναι δυνατον με εναν ειδικο. Αν οχι τουλαχιστον μαθε να ζοριζεις τον εαυτο σου, να τον εκθετεις στους φοβους του, να αποδεχεσε τα απειλητικα ενδεχομενα που σου σου προβαλουν οι φοβιες σου. Να αφηνεις τις σκεψεις να υπαρχουν και να τις θεωρεις απλα ανοησιες. Με τη λογικη και την ψυχραιμια νικιουντε οι ψυχικες διαταραχες (τουλαχιστον οι νευρωσεις) σε μεγαλο βαθμο. Επισης ειναι πολυ οφελημο να γινεις σκληρος και κυνικος με την καλη ενοια ανθρωπος, αυτο αφορα τις γνωσιες σου, πρεπει να μην θεωρεις τον εαυτο σου καημενο ασθενη αλλα αγωνιστη ασθενη. Θεωρω οτι υπαρχει μια παγιδα που μας κραταει σε μια κατασταση παθητικοτητας και μοιρολατρειας και αυτη ειναι η κακη εικονα του εαυτου μας, ισως ειναι υπερφορτωμενη με υψηλες προσδοκιες (ψυχαναλυτικα αυτο γυρναει μπουμεραγκ) και επειτα τον θυματοποιουμε-τιμωρουμε οταν "κατανταει" ο εαυτος μας να περνει φαρμακα, ισως απλα ειναι μια κατασταση κατα καποιο τροπο βολικη γιατι δεν προυποθετει προσπαθεια. Πολα μπορουν να παιζουν, αλλα παρολα αυτα δεν ειναι καθολου γονιμη μια εικονα ενος φουκαρα-ασθενη εαυτου, μια φορτισμενη συναισθηματικα προσεγγιση. Η πραγματικα γονιμη εικονα εαυτου για την περιπτωση των ανθρωπων που αντιμετωπιζουν ψυχολογικα προβληματα ειναι αυτη του "αγωνιστη", πρεπει να γινει συνειδηση μια τετοια εικονα, πρεπει να ξεκιναμε απο μικρες προσδοκιες για τον εαυτο μας που δεν δημιουργουν τυψεις και αυτοτιμωρια απο την αρχη και να προχωραμε ψυχραιμα στους στοχους μας οι οποιοι αν ειναι δυνατον θα πρεπει να ειναι ξεκαθαροι και συνειδητοι και οχι φαντασιωσεις. Γιαυτο πιστευω οτι ειναι ζητημα λογικης και ψυχραιμιας, ειμαι ενας απλος ανθρωπος με προβληματα, ενας τιποτας μεν (μια ταπεινη εικονα εαυτου με την καλη εννοια ειναι μια αποφορτισμενη εικονα εαυτου), αλλα τωρα ζω και θελω να ζησω καποια πραγματα και θα κανω τον αγωνα μου και θα πεσω μαχομενος και οτι γινει, ολα για ολα κουφαλες. Χρησιμοποιω επιτηδες και εγω συναισθημα γιατι ακριβως πρεπει το αγονο συναισθημα να το μεταπρεπουμε σε γονιμο προς το συμφερον μας, ουσιαστικα να το ταυτιζουμε με την ψυχραιμια και τη λογικη μας, οχι να το εξοντονουμε, προς μια πιο αποδοτικη εικονα εαυτου. Και αλλαζουμε ετσι τις γνωσιες μας. Ουσιαστικα πολλες ψυχοθεραπευτικες προσεγγισεις ετσι δουλευουν, μεσα απο την δυνατοτητα του ανθρωπου να εκβιαζει τον εαυτο του και να τον εξαναγκαζει να αλλαζει και υπαρχει τεραστια δυνατοτητα του ανθρωπου να το κανει αυτο. Το χιουμορ επισης βοηθαει πολυ, ειναι καλο πραγμα ο αυτοσαρκασμος και ο σαρκασμος της παθησης μας, δεν αφηνει το συναισθημα να παραφουσκωσει αυτο που βιωνουμε και να το κανει τερας. Οι ανθρωποι κουραζοντε μεσα στα προβληματα τους και δυστυχως εαν αφεθουν βουλιαζουν περισοτερο, δεν πρεπει να αφηνομαστε να μας παρασερνει το παραλογο συναισθημα, θελει εκβιασμο του εαυτου μας. Ακομα και στην καταθλιψη, μια κατασταση που τη βιωσα και ξερω οτι ειναι πολυ μπαμπεσα γιατι σου αλλαζει ολον τον τροπο που εισπρατεις την πραγματικοτητα θελει ακομα και εκει ψυχραιμια, εφοσον εχει καποιος ηδη ξεπερασει ενα τετοιο επεισοδιο θα πρεπει να παραμεινει προσκολημενος στη σκεψη οτι ειναι μια παροδικη κατασταση, ειναι ενα ψεμα ακομα και αν δεν το βλεπω ετσι τωρα και εχω καθε συμφερον να κανω υπομονη να περασει για να επανελθω στα ισα μου, ψυχραιμια, λογικη και εκβιασμος του εαυτου. Μοιαζει σαν την προσπαθεια που κανουμε να κοψουμε τις κακες μας συνηθειες, να κοψουμε το τσιγαρο ας πουμε, στην αρχη ειναι δυσκολο αλλα μετα περνουμε φορα. Και σε ενα μεγαλο βαθμο αυτα τα προβληματα ειναι ενα ειδος συνηθειας πλεον, ανατροφοδοτουντε απο τη συνηθεια αν και μπορει να ξεκινουν και απο εντελως διαφετικη αιτια. Τα ερημα τα φαρμακα βοηθανε πολυ μεν αλλα δεν ειναι αυτα που θεραπευουν, τα φαρμακα ειναι σοβαροι βοηθοι και μονο και αλλιμονο αν ταυτιστουμε μαζι τους σε μια αρρωστη εικονα εξαρτημενου ανθρωπου που πλεον αυτοπροσδιοριζει τον εαυτο του μεσα απο αυτα. Παροδικοι βοηθοι στη ζωη πολλων ανθρωπων ειναι.

Ξεθάβω το συγκεκριμένο θέμα, για αυτό το συγκεκριμένο ποστ, μπράβο σε όποιον το έγραψε, έτσι είναι τα πράγματα. Θέλει αγώνα και θέλει ακόμα και χιούμορ ναι... Και σιγά-σιγά καταλαγιάζει το θηρίο, γιατί δε βλέπει τον τρόμο στα μάτια μας ότι και αν μας κάνει, γιατί δεν τρέχουμε να του κρυφτούμε. Βαριέται στο τέλος και αυτό και κάθεται αποδυναμωμένο στη γωνίτσα του... Μου αρέσει η έννοια του αγωνιστή ασθενή, και πάλι μπράβο!

[αλεξανδρος_77]

Μου αρέσει η έννοια του αγωνιστή ασθενή,

https://www.youtube.com/watch?v=IsgqjlqWo5o