Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή...μια διαρκής μάχη.

[zoed]

Η όλη κατάσταση με την καραντίνα μας έχει εγκλωβίσει και μείωσε την παραγωγικότητα μας. Ειδικά αν είσαι αγχωδης άνθρωπος και δεν λειτουργείς κάπως δημιουργικά η γενικά δεν εκτονώνεσαι, το άγχος εντείνεται πολλές φορές χωρίς ιδιαίτερο λόγο και κάνει τις διαταραχές μας να εμφανίζονται πιο εύκολα. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τι είδους ψυχολογικό θέμα αντιμετωπίζουμε ώστε να αναζητήσουμε και την ανάλογη θεραπεία ή τρόπους περιορισμού διαφορετικά η ζωή και η καθημερινότητα μας γίνεται πολύ δύσκολη. Όταν δεν γνώριζα τι είχα οι ιδεοληψίες μου με έκαναν να τρέμω από τον φόβο και να νιώθω μόνη και απομονωμένη. Τώρα όσο άσχημα και αν με κάνουν να νιώθω ξέρω με τι έχω να κάνω και έχω πιο στοχευμένη αντιμετώπιση. Έχω διαβάσει ότι σε εμάς με ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή ο τρόπος που λειτουργει ο εγκέφαλος μας σε σχέση με το άγχος και την διάκριση των σκέψεων διαφέρει από των άλλων ανθρώπων. Το έχεις δει κάπου αυτό?

[End_of_an_era]

Εμένα όλη μου την ζωή μου έλεγαν και εξακολουθούν να μου λένε πόση οξυδέρκεια και προνοητικότητα έχω. Βέβαια όλο αυτό οφείλεται στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και όσο επικρατούσαν αυτή την συμπεριφορά εν αγνοία τους τόσο αυτή έβρισκε έδαφος. Άρα πιστεύω πως λειτουργεί διαφορετικά ο εγκέφαλός μας στο θέμα της υπερανάλυσης και της προνοητικότητας. Εσύ το έχεις παρατηρήσει;

[zoed]

Αυτό που λες το έχω παρατηρήσει μόνη μου στον εαυτό μου και το σκεφτόμουν πρόσφατα. Νιώθω ότι είμαι μόνιμα προγραμματισμένη να είμαι σε μια επιφυλακή μήπως τυχόν συμβεί κάτι και νιώθω συνεχώς υπεύθυνη να έχω τα μάτια μου 14 για να προλαβαινω πολλές φορές γεγονότα και καταστάσεις. Από πολύ μικρή είχα αυτά τα χαρακτηριστικά σαν να ήμουν πιο ώριμη για την ηλικία μου ακόμα και στη παρέα μου ένιωθα πολλές φορές η "μαμά" που για κάποιο λόγο έπρεπε να επιβλέπω και να προσέχω μην συμβεί οτιδήποτε που δεν έχω προβλέψει. Είναι πολύ περίεργο γιατί δεν υπήρχε λόγος να νιώθω έτσι και όμως το είχα από πολύ νωρίς αυτό. Μου έχει τύχει ακόμη να σκεφτώ μήπως συμβεί κάτι και τελικά να συμβεί κάτι παρόμοιο στη πραγματικότητα οπότε να έχω όντως προβλέψει τι θα γίνει. Δεν ξέρω αν είναι διαίσθηση η υπεραναλυση αλλά συχνά με κουράζει γιατί μπαίνω άθελά μου σε θέση υπεύθυνου για πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω με αποτέλεσμα να αγχώνομαι ακόμα περισσότερο στην καθημερινότητα μου.

[End_of_an_era]

Όντως αυτό το έκανα και το κάνω ακόμα και τώρα, με κουράζει. Βέβαια με την λογική πλέον δεν με κατηγορώ που είμαι έτσι, γιατί ξέρω που οφείλεται. Αλλά πολλές φορές με εξαντλεί ψυχικά.

[Art_Phil]

Προσωπικά, δεν έχω καμία άλλη συμβουλή πέρα από το να επισκεφθείς έναν ψυχολόγο.
Δεν έχει νόημα για μένα, να περιμένεις να φτάσεις στο όρια σου για να δεις έναν ειδικό.
Είναι κάτι το οποίο είναι πολύ επίπονο να το διαχειρίζεσαι μόνη σου.
Υπάρχουν πολλών ειδών ψυχοθεραπείες (γνωσιακή συμπεριφορική, ψυχανάλυση, gestalt, συστημική κλπ). Διερεύνησε ποια είναι η καλύτερη για το θέμα σου, και ποια σου ταιριάζει περισσότερο και βρες έναν οικονομικό ψυχολογο αν δεν έχεις την οικονομική άνεση έστω και μέσω skype.
Μην αφήνεις το πρόβλημά σου να σε τυραννά.
Και όπως θα πήγαινες στο ιατρό για σωματικό πόνο, είναι ακριβώς το ίδιο!!!!

[andreas86]

Καλησπέρα σας. Είχα δει και πιο παλιά το φορουμ και σήμερα αποφάσισα να αναρτήσω για πρώτη φορά την δική μου καθημερινή ταλαιπωρία. Για να πω με συντομία μια μεγάλη ιστορία, έχω μια πολύ ευαίσθητη προσωπικότητα και μεγαλώνοντας σε ένα οικογενειακό περιβάλλον γεμάτο καυγάδες και βρισιές μεταξύ γονέων, σε συνδυασμό με την μετέπειτα αδιαφορία τους για οποιαδήποτε υποστηριξη μου σαν παιδί τους (αγάπη, ενδιαφέρον, βασικές συμπεριφορές γονιών) άρχισα τα τελευταία χρόνια να βιώνω έντονες ιδεοψυχαναγκαστικές σκέψεις και συμπεριφορές. Μπορεί να ακούγομαι αδύναμος χαρακτήρας αλλα θεωρώ το περιβάλλον που μεγαλώνουμε καθοριστικό για τα ψυχολογικά μας θέματα ως ενήλικες. Το προβλημα είναι οτι πλέον ειμαι 30 χρονών, είμαι αυτόνομη οικονομικά, έχω παντρευτεί και τα προβλήματα αυτης της διαταραχής κάνουν την καθημερινότητα μου έναν κύκλο άγχους και καταθλιπτικής συμπεριφοράς. Κατάλαβα οτι έχω Ocd διαβάζοντας άρθρα και μέσα απο σχετικά video και πιστεύω οτι είναι ακριβώς αυτό σε συνδυασμό με κατάθλιψη. Δεν θέλω να πάρω κάποια αγωγή και έτσι δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω ολα αυτά που σκέφτομαι. Κάνω υπερβολικές αναλύσεις για απλά πραγματα, φοβάμαι να εμπιστευτώ τους ανθρώπους, προσπαθώ να ελέγχω τα πάντα και στο τέλος νιώθω απαίσια για όλα αυτά. Καταλαβαίνω αυτο πού έχω σαν να το βλέπω στον καθρεφτη, καταλαβαίνω οτι αυτα που κάνω είναι ακραία και παράλογα και όμως τα συνεχίζω. Αισθάνομαι άσχημα που δεν μπορώ να αλλάξω ενω προσπάθω κάθε μερα να εκλογικεύσω τις σκέψεις μου. Νιώθω οτι με παρασέρνουν κάθε είδους αρνητικές σκέψεις και χάνομαι σε έναν λαβύρινθο που θέλω ώρα για να αντιμετωπίσω και να επανέλθω στους ρυθμούς μου. Έχω σκεφτεί οτι θα με βοηθούσε κάποιο χομπυ ή δημιουργική εργασία αλλα αυτή τη στιγμή με την καραντίνα νιώθω ακόμα πιο εγκλωβισμένη στο μυαλό μου. Είναι και άλλοι που νιώθουν σαν εμένα απο όσα έχω διαβάσει οπότε όποιος θέλει μπορεί να συζητήσει και την δική του ιστορία. Ευχαριστώ πολύ και εύχομαι οτι σας απασχολεί να βρεί γρήγορα λύση!

Άσχημες, αρνητικές σκέψεις κάνω και εγώ, πετάγονται έτσι στο μυαλό στα καλά καθούμενα!

[End_of_an_era]

@Art_Phil Και οι δύο που γράφουμε στο θέμα αυτό περισσότερο κάνουμε ψυχοθεραπεία, εγώ εδώ και κάτι μήνες. Αλλά ευχαριστώ για την συμβουλή.

[Niels]

Αυτό που λες το έχω παρατηρήσει μόνη μου στον εαυτό μου και το σκεφτόμουν πρόσφατα. Νιώθω ότι είμαι μόνιμα προγραμματισμένη να είμαι σε μια επιφυλακή μήπως τυχόν συμβεί κάτι και νιώθω συνεχώς υπεύθυνη να έχω τα μάτια μου 14 για να προλαβαινω πολλές φορές γεγονότα και καταστάσεις. Από πολύ μικρή είχα αυτά τα χαρακτηριστικά σαν να ήμουν πιο ώριμη για την ηλικία μου ακόμα και στη παρέα μου ένιωθα πολλές φορές η "μαμά" που για κάποιο λόγο έπρεπε να επιβλέπω και να προσέχω μην συμβεί οτιδήποτε που δεν έχω προβλέψει. Είναι πολύ περίεργο γιατί δεν υπήρχε λόγος να νιώθω έτσι και όμως το είχα από πολύ νωρίς αυτό. Μου έχει τύχει ακόμη να σκεφτώ μήπως συμβεί κάτι και τελικά να συμβεί κάτι παρόμοιο στη πραγματικότητα οπότε να έχω όντως προβλέψει τι θα γίνει. Δεν ξέρω αν είναι διαίσθηση η υπεραναλυση αλλά συχνά με κουράζει γιατί μπαίνω άθελά μου σε θέση υπεύθυνου για πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω με αποτέλεσμα να αγχώνομαι ακόμα περισσότερο στην καθημερινότητα μου.

Σαν να περιγράφω τον εαυτό μου. Είναι όντως πολύ κουραστικό. Υπεραναλυση είναι και ανάληψη ευθυνών για πράγματα που δεν μας αφορούν καν. Η λέξη που χρησιμοποίησες προγραμματισμένη να είσαι έτσι είναι κλειδί. Μάλλον υιοθετήσαμε το ρόλο αυτό από παιδιά μες στην οικογένεια και συνεχίζουμε και στην ενήλικη ζωή ακόμα και σε περιβάλλοντα που δεν υπάρχει λόγος, στη δουλειά κλπ. Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές τους άλλους τους βολεύει να είμαστε έτσι γιατί αναλαμβάνουμε δικά τους έργα, ευθύνες κλπ. οπότε μόνο με δική μας εσωτερική δουλειά μπορούμε να το περιορίσουμε, από έξω δεν πρόκειται να μας το περιορίσει κανείς. Εγώ νόμιζα ότι είμαι αγχωδης ή καταθλιπτικός γενικά αλλά τελευταία κατάλαβα ότι έχω τη συγκεκριμένη πάθηση. Με την ψυχοθεραπεία βοηθιεμαι αρκετά ευτυχώς γιατί είναι απίστευτη ταλαιπωρία να είμαστε έτσι.

[zoed]

Η ψυχοθεραπεία όντως βοηθαει και μας δίνει τη. δυνατότητα να ανοιχτουμε και να εκφράσουμε όλες αυτές τις δύσκολες και σκοτεινές σκέψεις που έχουμε. Φυσικά παίζει ρόλο και ο θεραπευτής και κατά πόσο μπορεί να μας καταλάβει και να μας προσεγγίσει με τον σωστό τρόπο. Όλο και περισσότερο καταλαβαίνω, κάθε μέρα που παρατηρώ αυτό το ζήτημα που έχω, ότι πίσω από όλα κρύβεται μια σοβαρή ανασφάλεια και έλλειψη αυτοπεποίθησης που μας κάνει να αισθανόμαστε λίγοι και έρμαια των καταστάσεων και των άλλων. Όλα αυτά τα συναισθήματα ανεπάρκειας προκαλούν αρνητισμο και στρες αφού ποτέ δεν αισθανόμαστε πραγματικά ήρεμοι και ασφαλείς. Έχω προσωπικά συνέχεια την αίσθηση ότι σε κάποια στιγμή στη ζωή μου δεν έλαβα την σωστή συναισθηματική κάλυψη ώστε να νιώθω δυνατή και να έχω άμυνες απέναντι σε συναισθήματα μειονεξιας. Προφανώς πήρα για κάποιο λόγο ευθύνες που έπρεπε να έχουν πάρει οι ενήλικες της οικογένειας μου με αποτέλεσμα να μην πάρω τη σωστή και υγιή ψυχο-συ αισθητική ανάπτυξη.

[End_of_an_era]

Δυστυχώς θεωρώ πως πέρα από μια φυσική ροπή που έχουμε, έμφυτη, φταίνε και οι άλλοι. Πρόσφατα θυμήθηκα τις πρόσφατες κρίσεις πανικού εξαιτίας κάποιων πράξεων μιας κοπέλας που τότε έκανα παρέα στο σχολείο. Το είχε απωθήσει το μυαλό μου. Κι όμως αυτοί τότε συνέχιζαν και ζούσαν μια χαρά. Εγώ έτρεχα στο κέντρο υγείας με δύσπνοιες και με την αίσθηση πως δεν είχα αέρα να αναπνεύσω. Επίσης, έχω ξεπεράσει έως ένα βαθμό την ζημιά που μου έκανε το τοξικό συγγενικό πρόσωπο, αν και σε κάθε συνεδρία βρίσκω πως πολλές συμπεριφορές μου οφείλονται στις δικές του πράξεις, με πιάνει κάποιες φορές μέσα μου ο θυμός πως δεν μπορώ να δείξω σε αυτό το άτομο πόσο λάθος ήταν και πόσο υπεράνω όλων νομίζει πως είναι. Κατανοώ πως αυτό οφείλεται σε καταπιεσμένο θυμό από μικρή ηλικία που έκανε διάφορα, αλλά και πάλι. Τώρα είμαστε σε πανδημία, έχουμε κόψει επαφές πολλοί λόγω των συνθηκών. Μετά όμως; Βλέπω κάποιες φορές στον ύπνο μου σαν εφιάλτη πως μου προτείνει να βγούμε ή να έχει επαφή. Το έχω συζητήσει με την ψυχολόγο αυτό, κατανοώ πως θα πρέπει να συμπεριφερθώ, αλλά νιώθω μια αηδία και αυτό το εσωτερικεύω με το να θεωρώ εμένα "βρώμικη" και να πέφτω σε ψυχαναγκασμούς που δεν είχα, δηλαδή μετά από κάθε ταραχή έντονη να πρέπει να πλυθώ. Συνειδητοποιώ τα τελευταία χρόνια πόσο φόβο είχα να πω στους δικούς μου αυτά που έλεγε εκείνη ή τι με έκανε να πιστεύω, γιατί θεωρούσα πως δεν θα γινόταν και κάτι, στεναχωριέμαι βαθιά που τα δεχόμουν και ενήλικη. Όλο αυτό το εσωτερικεύω και το ρίχνω σε εμένα με το να νιώθω αηδία προς τον εαυτό μου ή δεν αξίζω. Το νιώθω πως μετά που θα τελειώσει η πανδημία θα περάσω ταραχή μαζί της, θα επιδιώξει επαφή μαζί μου, θα μάθει πως δεν θα συνεχίσω το αντικείμενο που σπούδασα και θα πει όλες τις δικές της αηδίες. Παλιά μου είχε προκαλέσει μεγαλύτερο φόβο, τώρα είναι πιο διαχειρίσιμο. Αλλά νιώθω πως φταίω εν μέρει εγώ για όλο αυτό, γιατί έχω μεγαλώσει με την δική μου οικογένεια που έχουμε σεβασμό και αγάπη ο ένας απέναντι στον άλλον, δηλαδή ήξερα να ξεχωρίσω αν κάτι είναι τοξικό ή όχι, κι όμως δεν το έκανα όταν πρέπει και εμένα με καθορίζει ακόμα και τώρα.

[Niels]

Εν τέλει όλα σε μας επιστρέφουν ανεξάρτητα από τα εξωτερικά ερεθίσματα. Δεν χρειάζεται να συναναστρέφεσαι ανθρώπους που δεν θες μόνο και μόνο επειδή είναι συγγενείς... έχω ηρεμήσει πολύ από τότε που το έκοψα γιατί κι εγώ παλιότερα είχα πολλά τέτοια πρέπει και βασανιζα τον εαυτό μου...

[End_of_an_era]

Ναι, έχω κόψει επαφές μαζί της. Η αλήθεια είναι από ένα σημείο της ψυχοθεραπείας στην αρχή κατέστησε σαφές η ψυχολόγος πως αυτό το άτομο δεν πρέπει πια να έρχεται στο σπίτι ή να υπάρχουν επαφές, κάτι το οποίο συμφώνησε και σεβάστηκε η οικογένειά μου. Αναγνωρίζω πως έχω έναν καταπιεσμένο θυμό, μέσα από την ψυχοθεραπεία έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις ή συναισθήματα που είχαν απωθηθεί. Αυτή όμως μπορεί να στείλει ένα μήνυμα και να τον υποτιμήσει τον άλλον. Αν δεν έκανα συνεδρίες ακόμα με τέτοιους φόβους θα ζούσα. Τώρα πιο πολύ νιώθω αηδία που τα ανεχόμουν και μετά αυτό μετατρέπεται σε αηδία προς το μέσα μου ψυχαναγκαστικά. Επίσης, νιώθω συνέχεια στις διαπροσωπικές μου επαφές πως θέλω να επαναλάβω το μοτίβο της σχέσης που είχα με αυτήν και στο τέλος να τις χαλάω για να πληγώνομαι. Πια με την λογική αναγνωρίζω πως δεν θέλω στην ζωή μου να είμαι έτσι, αλλά είναι σαν ιδεοληψία ίσως. Δεν έχω θέμα που είμαι ιδεοψυχαναγκαστική, ίσα ίσα είμαι αυτή που είμαι χάρη και σε αυτό με τα καλά και τα κακά μιας τέτοιας κατάστασης, αλλά πέραν από της οικογένειάς μου που έχω το θάρρος να είμαι εντελώς ανοικτή, νιώθω άσχημα στην ιδέα πως κάποιος τρίτος πως θα πρέπει να δεχτεί τις συνέπειες αυτού που έχω. Από την άλλη αν εγώ κάθε μέρα έχω σαν ιδεοληψία μήπως έκανα κάτι και απογοήτευσα τους δικούς μου, που ξέρω πως με αγαπάνε και τους αγαπάω, είναι δυνατόν αυτή η σκέψη να μην υπάρχει για τρίτους; Και πως αυτό θα το ανεχτεί κάποιος; Βέβαια το θετικό είναι πως πια δεν τις αναπτύσσω. Από την άλλη όλη αυτή η ενέργεια που καταβάλλω σε αυτό με οδηγεί πολλές φορές να αποστασιοποιούμαι και να απομακρύνομαι.

[Niels]

Μμμμ, το σκέφτομαι κι εγώ αυτό, ότι δεν αξίζω να με ανέχονται οι άλλοι κλπ. Ενοχές δηλαδή και αίσθημα μειονεξιας αλλά και γνωσιακά λάθη λες και ξέρουμε από πριν τι θα σκεφτεί ο άλλος για μας και ότι δεν θα θέλει να είναι μαζί μας. Ούτε προφήτες είμαστε για να προβλέπουμε το μέλλον ούτε θα αναλάβουμε την ευθύνη των άλλων λες και είναι ανήλικοι.

[End_of_an_era]

Έχεις δίκιο. Το ίδιο έκανα και κάνω ακόμα σε μικρότερο βαθμό μετά από προσπάθεια. Είναι και η πανδημία και κ εγκλεισμός που τα επιδεινώνει όλα αυτά, τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι εδώ και ένα μήνα. Ήρθε πάλι και ένα δερματικό ψυχοσωματικό που είχα πριν καιρό. Το έχω πάρει ψύχραιμα, αλλά και πάλι.

[Niels]

Α κι εγώ έχω δερματολογικό ψυχοσωματικό. Μόνο με το cipralex μου είχε περάσει. Με τόσο υπερπαραγωγικο μυαλό, αγχος και τελειομανία όλοι τα ίδια παθαίνουμε.