Όσοι ξεπεράσατε την κοινωνική φοβία σας, πώς το κάνατε;

[psy_spirit]

Φάρμακα; Ψυχοθεραπεία; Αλκοόλ; Εναλλακτικές μέθοδοι; Απλά "μεγαλώσατε";
Πόσα χρόνια σας πήρε;

[menis_644]

Ούτε η ψυχοθεραπεία βοήθησε ούτε το αλκοόλ.. Αν από χάπια θα έπρεπε να βάλω κάποιο ίσως αυτό να είναι το concerta αλλά κανονικά αυτό έχει άλλη ένδειξη και όχι για την κοινωνική φοβία... Μετά από ένα σημείο όσο μεγαλώνεις ντρέπεσαι και πιο λίγο....

Φάρμακα; Ψυχοθεραπεία; Αλκοόλ; Εναλλακτικές μέθοδοι; Απλά "μεγαλώσατε";
Πόσα χρόνια σας πήρε;

[Sonia]

Δεν κρύφτηκα ποτέ από τη ζωή. Αυτό.

[angelsdaughter]

Ακομα το δουλεύω! Με πισωγυρίσματα! Υπάρχει το fake it till you make it. Βοηθάει σε καποιες φάσεις
Τον τελευταίο καιρό κανω ψυχοθεραπεία. οχι αποκλειστικά γι' αυτο, αλλά γενικά για να ανακαλύψω τον εαυτο μου, να γίνω καλύτερος ανθρωπος, και ταυτόχρονα με βοηθάει και στην κοινωνική φοβία. Εδω βέβαια να πω ότι δεν έχω κάτι εξαιρετικά σοβαρό

[Marilou]

Φάρμακα; Ψυχοθεραπεία; Αλκοόλ; Εναλλακτικές μέθοδοι; Απλά "μεγαλώσατε";
Πόσα χρόνια σας πήρε;

Kαλημερα

Ποσα χρονια εσυ την εχεις ,αν εχεις διαγνωστη , σε τι βαθμο επηρεαζει την ζωη σου και ποιοι παράγοντες συντελουν σε αυτη ωστε να υπαρχει ακομα και σημερα .

Αυτα ειναι τα κριτήρια που πρεπει να εχεις στο μυαλο σου ,ωστε να εχεις μια εικονα πως θα πορευτεις ......
Ο καθένας ειναι διαφορετικος και το κυριοτερο ο βαθμος διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο .

Αλλος την καταπολεμαει μονος του ,αλλος με την βοηθεια του θεραπευτη και αλλος με παραλληλη φαρμακευτικη αγωγη για να μπορεσει να βρει την δυναμη να δουλεψει με τους δυο αρχικους τροπους που ανεφερα .

Σε ολες της φοβίες χρειαζεται αρχικα αναγνώριση ,πληρη αποδοχη απο εμας ,κατανοηση και απιστευτη δουλεια για να τις κανουμε δικες μας και να συμφιλιωθουμε μαζι τους .

Αυτα τα τελευταια ειναι τα βασικα για να εχεις ενα καλο αποτελεσμα και φυσικα ο χρονος ειναι απολυτα συνδενδεμενος με το ποσο χρονικο διαστημα θα πάρει εσενα για να το αποδεχετεις και να συμφιλιωθεις μαζι του .

[nikos2]

παλιοτερα στο διαδικτυο ειχα διαβασει οτι η αποφευκτικη διαταραχη που ασφαλως ειναι πολυ πιο σοβαρη απο την κοινωνικη φοβια, θελει 2-2,5 χρονια ψυχοθεραπειας οταν εισαι μικρης ηλικιας ας πουμε ως τα 25.
η γνωμη μου ειναι οσοι εχετε την πολυ ελαφρυτερη κοινωνικη φοβια να μην ειστε αργοσχολοι και να ειστε σοβαροι και να πατε σε εναν ειδικο να μην καταστρεψετε την ζωη σας οχι λογο της φοβιας σας αλλα λογο της βλακεια σας

[user]

μην φοβάσαι την ψυχική ασθένεια, είναι κάτι που λέω εγώ. δηλαδή ό,τι και νά'ναι αυτό, βρες τον τρόπο να ζεις με αυτό κι όχι κόντρα σε αυτό.
αναφορικά με την κοινωνική φοβία, η έκθεση είναι μεγάλος σύμμαχος.
η ψυχοθεραπεία, θα σε βοηθήσει να καταλαβεις καλύτερα τον εαυτό σου αρα σίγουρα προτιμάται.
ένα βήμα την φορά. δοκίμασε με μικρά πράγματα πχ όταν ξαναπας στο σούπερ μάρκετ, ζήτησε βοήθεια για κάτι, μίλησε με την ταμία, αυτό αρκεί για αρχή.
η αποφευκτική διαταραχή είναι τελείως άλλο πράγμα.

[Art_Phil]

Εξαρτάται από τον βαθμό και φυσικά τον τύπο του ανθρώπου.
Εάν και από αυτά που ανέφερες, το αλκόολ σίγουρα δεν βοηθάει πραγματικά. Δηλαδή το να αισθάνεσαι ότι πρέπει να πιεις για να ανοιχτείς, δεν το λες και βοήθεια!
Όπως είπα, εξαρτάται τον βαθμό.

Η κοινωνική φοβία, ενέχει το φόβο της κριτικής, σωστά;
Ένας άνθρωπος που έχει αναγνωρίσει στον εαυτό του κάποια πολύ καλά στοιχεία μέσα στα διάφορα θετικά ή αρνητικά χαρακτηριστικά του, δεν νομίζω να καταρρεύσει άμα ακούσει και κάποιο αρνητικό σχόλιο.
Αντίθετα, ένας άνθρωπος που δεν έχει αναγνωρίσει τα θετικά του και εστιάζει μόνο στα αρνητικά του, και στο πόσο ανάξιος είναι που δεν είναι τέλειο, θα νιώσει άσχημα άμα κριθεί αρνητικά από τον άλλον γιατί δεν θα έχει την ασφάλεια των θετικών χαρακτηριστικών του.
Άρα η αυτοεκτίμηση παίζει σημαντικό ρόλο, μάλλον.
Η αυτοεκτίμηση βελτιώνεται κυρίως με δουλειά, κατά την γνώμη μου.
Πολλοί κάνουν το λάθουν και υπεραναλύουν τα ελαττώματά τους, και στενοχωριούνται και ξανά τα αναλύουν. Αυτό δεν βοήθησε ποτέ κανέναν θεωρώ.
Για μένα, χρειάζεται κόπος και δουλειά.
Γράφεις κάποια πράγματα που σου στερούν ανασφάλεια. Και διάλεξε 1-2 να δουλέψεις, για αρχή.
Νιώθεις ανίκανος μάγειρας, μάθε, διάβασε γαστρονομία, δες βίντεο και εξασκήσου καθημερινά.
Αισθάνεσαι κοινωνικά αδέξιος; Αναζήτησε βιβλία με όλες τις κοινωνικές και διαφυλικές δεξιότητες και μάθε τες. Παρακολούθησε σεμινάρια. Να ξέρεις την επόμενη φορά ότι δεν είσαι αδέξιος αλλά πρέπει να κατακτήσεις 2-3 δεξιότητες.
Αισθάνεσαι ότι δεν έχεις να προτείνεις κάτι ευχάριστο σε κάποιον; Γράφε σε ένα χαρτί ωραίες ιδέες και προτάσεις για εξόδους και διασκέδαση.
κλπ
κλπ.
Φυσικά, ποτέ δεν συγκρίνεσαι με το τέλειο, να είσαι ο τέλειος μάγειρας. Συγκρίνεσαι ΜΟΝΟ με τον παλιό σου εαυτό και εάν έχεις κάνει πρόοδο.
Όλη αυτή η διαδικασία, το να δουλεύεις τις ανασφάλειες σου ενεργά, θα φέρει περισσότερη αυτοεκτίμηση, γιατί εξελίσσεσαι και αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι τελικά ΕΧΕΙΣ τον έλεγχο και δεν είσαι θύμα της μοίρας.

Μετά πάμε στις κοινωνικές σχέσεις.
Το μυστικό για τους άλλους ανθρώπους είναι ότι δεν πιστεύω ότι νοιάζονται τόσο για το τι πληρείς.
Τα πράγματα είναι πιο απλά.
Οι άνθρωποι συμπαθούμε αυτούς που πιστεύτουμε ότι έχουν καλή γνώμη για εμάς και δίνουμε σημασία σε αυτούς που μας δίνουν!!!
Το λένε οι ανθρωπολόγοι και νομίζω ότι έχω άπειρα παραδειγματα από τη ζωή μου που το επιβεβαιώνουν.
Οι άνθρωποι θα σου δώσουν σημασία, όταν τους δίνεις.
Και αυτό εάν το εμπεδώσεις θα καταλάβεις ότι τζάμπα εστιάζες τόσο καιρό στο πώς φαίνεσαι στους άλλους.
Γι αυτό λένε πως οι γοητευτικοί άνθρωποι είναι αυτοί που σεμία παρέα θα δώσουυν σημασία ειλικρινής σε όλους.

Και το τρίτο που θέλω να πω είναι ότι
Δεν χρειάζεται να πληρείς τίποτα συγκεκριμένο για να είσαι αρκετός για τους άλλους.
Όπως είπα, το να δίνεις σημασία, ειλικρινές ενδιαφέρον στους άλλους είναι αρκετό για να σου δώσουν οι άλλοι τα ίδια.
Εάν θες να εξελιχθείς, το κάνεις για σένα.
Για να περνάς εσύ καλύτερα.
Γιατί οτιδήποτε κάνεις στη ζωή σου, το κάνεις για να περνάς εσύ καλά (εννοώντας ότι επιλέξεις για τον εαυτο σου, φλερτ, σχέσεις, δραστηριότητες)
Δεν το κάνεις για κανέναν άλλον.
Οι άλλοι έχουν εαυτό και είναι υπεύθυνοι ο καθένας για την ευημερία του εαυτού του.

[Alice97]

Έχω και εγώ την ίδια απορία,ειμαι καινούρια στο forum,δεν βρήκα κάποια άλλη ομάδα που συζηταει το συγκεκριμένο θέμα πέρα από το psycology.gr.
Να σας περιγράψω λοιπόν και εγώ την περίπτωση μου,ειμαι σε ψυχοθεραπεία χωρίς φαρμακευτική αγωγή αυτη τη στιγμή. βέβαια,έπαιρνα ήπια αντικαταθλιπτικά για 3 χρόνια περίπου,αλλά τα σταμάτησα με την "έγκριση" του ψυχιάτρου.
Δεν μπορώ να πω ότι με βοήθησαν στο θέμα της κοινωνικής φοβίας,αλλά σίγουρα μου προσέφεραν μια σταθερή διάθεση(περισσότερο στις αρχες) σε σχέση με τοτε που είχα πιο έντονες καταθλιπτικές σκέψεις προ φαρμακων.
Ανεκαθεν εκδηλωνα συμπτώματα του κοινωνικού άγχους,από αρχές εφηβείας και ίσως και πιο Πριν,αλλά με παρέες κλπ κατάφερα να το κρύψω κάπως.Εξαιτιας όμως μιας σειράς οικογενειακών θεμάτων,έπεσα σε έναν μεγάλο βούρκο όπου έχασα τις περισσότερες φιλίες που είχα.
Ειχα ήδη απομονωθεί,και όταν κάπως ορθοποδήσα, το κοινωνικό άγχος είχε μεγενθυθει ,και ένιωθα ότι δεν μπορούσα να μπω μέσα στον χωρο ξανα.Επιασα δουλειά στο σέρβις και μπορώ να πω ότι με βοήθησε κάπως,να μην φοβάμαι να συναναστρέφομαι η να κάνω small talk (σιχαθηκα βέβαια μετά από ένα σημείο το σέρβις,επειδή στρεσαριζομουν σε πολύ μεγάλο βαθμό,έπρεπε να προσπαθήσω πολύ για να μην φαίνεται το άγχος μου,και αυτό μου έκαψε τις μπαταρίες μετά από 1μισι χρόνο ).
Λογω καραντίνας άρχισε να με απασχολεί πάλι το κοινωνικό μου αγχος,γιατί δεν εκτίθεμαι ιδιαίτερα και οι κοινωνικές συναναστροφές καθώς και οι τυπικές επικοινωνίες με κάνουν να νιώθω ιδιαίτερα άβολα(πχ κάθε φορά που θέλω να κάνω μια ερώτηση διαδικτυακά σε μαθήματα που παρακολουθώ,ανεβαίνουν απότομα οι παλμοί μου και τρέμει η φωνή μου,με αποτέλεσμα να το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβανι).

Συγγνώμη αν κούρασα,δεν κατέληξα σε κάποιο συμπέρασμα ή συμβουλή,απλά θεωρώ ότι οι προσωπικές ιστορίες βοηθάνε περισσότερο από πιο αφηρημένες συμβουλες-σκεψεις.

[Macgyver]

Γνωριζω κοπελα προσωπικα , στα low 40s ηλικιακα , πρωην μελος του φορουμ , που ειχε εντονη κοινωνικη φοβια , την ξεπερασε ιδιαις δυναμεις , με προσωπικη προσπαθεια , χωρις φαρμακα , της πηρε αρκετο καιρο , εχει ακομη κατι λιγα , αλλα ειναι σε πολυ καλο δρομο ....δεν σταματησε τις κοινωνικες συναναστροφες , ισως αυτο ναναι το μυστικο.....

[user]

Έχω και εγώ την ίδια απορία,ειμαι καινούρια στο forum,δεν βρήκα κάποια άλλη ομάδα που συζηταει το συγκεκριμένο θέμα πέρα από το psycology.gr.
Να σας περιγράψω λοιπόν και εγώ την περίπτωση μου,ειμαι σε ψυχοθεραπεία χωρίς φαρμακευτική αγωγή αυτη τη στιγμή. βέβαια,έπαιρνα ήπια αντικαταθλιπτικά για 3 χρόνια περίπου,αλλά τα σταμάτησα με την "έγκριση" του ψυχιάτρου.
Δεν μπορώ να πω ότι με βοήθησαν στο θέμα της κοινωνικής φοβίας,αλλά σίγουρα μου προσέφεραν μια σταθερή διάθεση(περισσότερο στις αρχες) σε σχέση με τοτε που είχα πιο έντονες καταθλιπτικές σκέψεις προ φαρμακων.
Ανεκαθεν εκδηλωνα συμπτώματα του κοινωνικού άγχους,από αρχές εφηβείας και ίσως και πιο Πριν,αλλά με παρέες κλπ κατάφερα να το κρύψω κάπως.Εξαιτιας όμως μιας σειράς οικογενειακών θεμάτων,έπεσα σε έναν μεγάλο βούρκο όπου έχασα τις περισσότερες φιλίες που είχα.
Ειχα ήδη απομονωθεί,και όταν κάπως ορθοποδήσα, το κοινωνικό άγχος είχε μεγενθυθει ,και ένιωθα ότι δεν μπορούσα να μπω μέσα στον χωρο ξανα.Επιασα δουλειά στο σέρβις και μπορώ να πω ότι με βοήθησε κάπως,να μην φοβάμαι να συναναστρέφομαι η να κάνω small talk (σιχαθηκα βέβαια μετά από ένα σημείο το σέρβις,επειδή στρεσαριζομουν σε πολύ μεγάλο βαθμό,έπρεπε να προσπαθήσω πολύ για να μην φαίνεται το άγχος μου,και αυτό μου έκαψε τις μπαταρίες μετά από 1μισι χρόνο ).
Λογω καραντίνας άρχισε να με απασχολεί πάλι το κοινωνικό μου αγχος,γιατί δεν εκτίθεμαι ιδιαίτερα και οι κοινωνικές συναναστροφές καθώς και οι τυπικές επικοινωνίες με κάνουν να νιώθω ιδιαίτερα άβολα(πχ κάθε φορά που θέλω να κάνω μια ερώτηση διαδικτυακά σε μαθήματα που παρακολουθώ,ανεβαίνουν απότομα οι παλμοί μου και τρέμει η φωνή μου,με αποτέλεσμα να το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβανι).

Συγγνώμη αν κούρασα,δεν κατέληξα σε κάποιο συμπέρασμα ή συμβουλή,απλά θεωρώ ότι οι προσωπικές ιστορίες βοηθάνε περισσότερο από πιο αφηρημένες συμβουλες-σκεψεις.

γειά σου.
όντως όταν απομονώνεσαι βγαίνουν στην επιφάνεια καταπιεσμένα συναισθήματα και άγχη.
εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να είναι απολύτως καλά. κι αυτό δεν το βλέπω και κακό.
δηλαδή, ακόμα και οι δυσκολίες έχουν κάτι να μας πουν.