Όταν σε θέλει για φίλο.....

[archangel]

..............λεκανάκι;
Μη μου ανησυχείς!
Μόνο μέχρι ουρολαγνεία έφτασα...
Παραπέρα δεν το πήγα.

Εισαι τυχερός που δεν εχει Imoge να βάλω
Τουλαχιστον εσυ κατουρουσες!!! σωστα;;;

[archangel]

Εγώ έχω καταλήξει οτι ο άνθρωπος ήταν άρρωστος. Χρειαζόταν βοήθεια και ο ίδιος. Δεν είναι φυσιολογικό να ξεσπάς σε 10χρονα.

Κάποια στιγμή τον είχα συναντήσει κάπου, πολλά χρόνια αργότερα μεγάλη πια και μου έκανε παράπονα γιατί δεν τον χαιρετάω. Του είπα "γιατί με χτυπούσες!" και ακόμα και με αυτή φράση που του την είπα μπροστά σε κόσμο και είδα την αμηχανία του, ένιωσα να μου φεύγει ένα βάρος.

Νομίζω πάντως οτι οι γονείς έχουν μεγάλο μερίδιο σε αυτό το κομμάτι με τους φίλους. Δεν είναι απλά το θέμα να σου πουν να κάνεις φίλους, δεν χρειάζεται να στο πει αυτό κανείς, αν ήξερες τον τρόπο θα το έκανες και μόνος σου, να σου δείξουν έπρεπε! Ας έμενες όπου έμενες, θα μπορούσαν να καλέσουν οι ίδιοι κάποιους γονείς με τα παιδιά τους στο σπίτι, να σε πάρουν και να πάτε εσείς επίσκεψη σε κάποιους άλλους...να γίνουν οι ίδιοι φίλοι με τους γονείς των παιδιών ώστε να σου δείξουν τον δρόμο και να σε κάνουν να νιώσεις πιο άνετα. Δεν γίνεται να βλέπεις ένα παιδί σε αυτές τις ηλικίες να μην έχει φίλους και να αδιαφορείς.

Εχω παράδειγμα από τον περίγυρο μου εδώ μια οικογένεια ακριβώς με το θέμα που λες. Δεν ξέρω αν το παιδί υφίσταται μπουλινγκ στο σχολείο (πολύ πιθανό!!!) αλλά σίγουρα κάποιο πρόβλημα υπάρχει γιατί έχει φτάσει γυμνάσιο και δεν έχει ούτε έναν φίλο! Και οι γονείς το αντιμετωπίζουν ως φυσιολογικό αυτό, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Μη σου πω οτι χαίρονται κιόλας που το παιδί τους είναι "ήσυχο" και δεν έχει μπλέξει με παρέες και δεν γυρνάει δεξιά κι αριστερά. Όχι, δεν είναι προτέρημα να είναι "ήσυχο"! Είναι παιδί! Πρέπει να ψηθεί με τις ανθρώπινες σχέσεις, πρέπει να βγαίνει, να κάνει και βλακείες.... αλλιώς πώς θα μάθει; Κι αν για κάποιο λόγο δεν μπορεί να το κάνει μόνο του, εσύ ως γονιός πρέπει να το μάθεις να το κάνει. Φρόντισε εσύ να γίνεις πιο κοινωνικός για να γίνει και το παιδί σου!
Και βλέπω το παιδί και ακόμα και στον δρόμο που περπατάει , μοιάζει φοβισμένο! Δεν θέλω να σκεφτώ τι πρόβληματα θα κουβαλάει αυτό το παιδί μεγαλώνοντας και πόσο αγώνα θα πρέπει να κάνει ως ενήλικας πια για να μάθει πράγματα που έπρεπε να είχε μάθει στα 10 του. θυμώνω πολύ με τους γονείς με κάτι τέτοια...

Πάντως πρέπει να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου νομίζω... είσαι τυχερός που όλα αυτά δεν σου βγήκαν σε κακία και μίσος για τους άλλους. Είναι λογικό να νιώθεις εγκλωβισμένος σε σώμα ενήλικα, γιαυτό σου λέω οτι πρέπει να εστιάσεις στις κοινωνικές σχέσεις γενικά προς το παρόν και να αφήσεις για λίγο στην άκρη τα ερωτικά. Τι σου λέω τώρα θα μου πεις... είσαι νέος άνθρωπος φυσικά και θέλεις να ερωτευτείς και να το ζήσεις όλο αυτό, αλλά νομίζω αν εστιάσεις γενικά στις σχέσεις σου με τους άλλους, κοινωνικές φιλικές κτλ...θα έρθει κι αυτό πιο γρήγορα από όσο φαντάζεσαι.
Ψυχοθεραπεία κάνεις;

και κάλα του τα πες. Που ήθελε και χαιρετουρες....

Κοιτα. Οι γόνεις μου προσπάθησαν πολλες φορές. έφερναν φίλους τους που είχαν παιδια και παίζαμε λιγακι (μάλιστα θυμαμαι μια φορα που παίζαμε με ενα παιδι απο εκει, πηρα ενα χαρτοκόπτη και τρυπησα καμια σαρανταρια φορές ενα δερμάτινο σαλόνι που είχαμε τότε. Το ξυλο που είχα φαει ακομα το θυμαμαι :Ρ χαχαχαχα) αλλα αυτο δεν ήταν αρκετο για να κανω παρέα. συνηθως επαιζα μόνος μου (Το αγαπημενο μου παιχνιδι το έπαιζα την ανοιξη. Ηταν κατι λουλουδια που το έκανα να μοιαζει με ανθρωπο και επαιζα πόλεμο με αυτα. Ή κάτι άλλα λουλουδια που αν τα έτρυβες στον τοιχο έβγαζαν ενα ροζ χρωμα που έκανα πως ήταν αιμα και με μια βελόνα, εκανα πως ηταν σπαθι, έπαιζα πως τα σκότωνα. Ωραια παιχνιδια ήταν )

Ισως ειμαι χαρουμενος που είχα την ζωη που είχα μόνο και μόνο γτ είμαι αυτός που είμαι χάρει σε αυτο που έπαθα.
Εχω κάνει τωρα παρεα με ενα παιδι που γνωρισα στη δουλεια (πελάτης) και μια μερα κουβεντιάζαμε για τα σεξουαλικα και μου είπε πως
δίνω πολυ σημασια στις γυναίκες και πως θα ήταν καλυτερο να της γράψω και να της αφήσω αυτες να με κυνηγησουν....... αποκλείεται
όχι. Δεν εχω κάνει ποτε.

[ioannis2]

Με έκανες και θύμωσα πολύ με την δασκάλα σου!!!! Είχα κι εγώ εναν δάσκαλο που μας χτυπούσε στο δημοτικό κι ακόμα και τώρα (επειδή μένω τα τελευταία χρόνια στον τόπο που μεγάλωσα) όποτε τον βλέπω τυχαία στο δρόμο δεν θέλω να του λέω ούτε γεια! Και καταλαβαίνω απόλυτα το κλίμα τρομοκρατίας που λες και το ότι δεν ήθελες να το πεις στους δικούς σου γιατί φοβόσουν τα χειρότερα. Εγώ δεν ζούσα τέτοιες καταστάσεις με συμμαθητές, μόνο αυτός ο δάσκαλος ήταν που χτυπούσε σχεδόν όλα τα παιδιά και πάλι οι περισσότεροι φοβόμασταν να το πούμε στους δικούς μας για να μη μας κάνει χειρότερα.

Πέρασες πολύ δύσκολα βρε συ και τώρα καταλαβαίνω καλύτερα γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να κοινωνικοποιηθείς. Κουβαλάς αυτό το βάρος της απόρριψης γιατί ως παιδί είναι φυσιολογικό να μην μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου.

Όμως και πάλι μου κάνει εντύπωση κάτι. Οι γονείς σου δεν ήξεραν για το ξύλο κτλ αλλά δεν ανησυχούσαν που σε έβλεπαν χωρίς φίλους; Δεν προσπάθησαν να σε βοηθήσουν σε αυτό το κομμάτι; Εμένα ας πούμε η αδερφή μου που δεν ήταν τόσο κοινωνική μικρή και περνούσε πολλές ώρες μέσα στο σπίτι, οι γονείς μου συνέχεια ανησυχούσαν και προσπαθούσαν να την παρακινήσουν να κάνει φίλες, την πήγαιναν σε σπίτια που είχαν παιδιά στην ηλικία της για να κάνουν παρέα, βγαίναν οι ίδιοι με άλλους γονείς ....δεν έκαναν τέτοια οι γονείς σου; Ή σε άλλες δραστηριότητες που είχες, δεν υπήρχαν άλλα παιδιά να κανετε παρέα; Θα πήγαινες φαντάζομαι μια ξένη γλώσσα ή σε κάποιο άθλημα...κάτι.

Γιατί σίγουρα αν είχες κάνει έστω έναν φίλο σε εκείνες τις ηλικίες δεν θα αντιδρούσες με τον ίδιο τρόπο στην βία των συμμαθητών σου. Το ότι ήσουν ένας και εκείνοι πολλοί είναι που σε ακινητοποιούσε.

archangel είδα και το δικό σου μήνυμα.
Καταλαβαίνω τη δυστυχία να νιωθεις 10χρονος σε σώμα 29χρονου. Ελπίζω η ζωη σου τωρα (σε όλα) να αντιστοιχει σε συμπεριφορα 29χρονου. Διοτι η χαμηλη αυτοεκτιμηση και η επεκταση της δλδ η αυτουποτιμηση, ως αποτελεσμα των τραυματων που μας φορτωνουν σε μικρη ηλικια κανει ζημια στη συνεχεια της ζωης μας. Μας κανει να θεωρουμε τους εαυτους μας κατώτερους των αλλων, αποφευγουμε να ρισκαρουμε και να κανουμε βηματα μπρος, ετσι χανονται ευκαιριες μπροστα απο τα ματια μας σε καθε τομεα της ζωης.

Τουλάχιστον πάλι καλα που είχες δυναμικούς γονείς που έβαλαν για τα καλά τη δασκάλα και τα άλλα παιδια στη θέση τους. Και όντως, οι μπούληδες παίρνουν δύναμη από φόβο κάποιου και του κάνουν μπούλιγκ. Πολύ σωστή διαπίστωση την οποία δυστυχώς δεν κατανοούν όσοι υφίστανταια μπούλιγκ. Γι αυτό δεν αντιδρούν. Άμα αντιδράσει κανεις στο μπούλιγκ οι μπούληδες μπαίνουν για τα καλα στη θεση τους και επικρατεί πλέον σεβασμός και αποφυγή ή ξεκινά μια εκατέρωθεν ανταπόδωση που μπορεί να φτάσει σε εί ταν ή επί τας. Το θετικό σε αμφότερες τις περιπτώσεις είναι πως γλυτώνεις απο το να φορτωθείς εσωτερικά τραύματα τα οποία θα κουβαλάς μια ζωή. Καλύτερα να βασανίζεσαι με νεύρα και εκδηλώσεις εκδίκησης παρα με απωθημένα.

elisabet,
αυτον τον δάσκαλο φανταζομαι πως αμα το βλεπεις ξυπνάνε μέσα σου οι μνημες και ο φόβος, γι αυτο προσποιήσε πως είσαι αδιαφορη ή τον χαιρετας και του μιλάς σαν να μην συμβαινει τιποτα. Το να του τα χωσεις, να του υψωσεις δλδ τονο φωνης τώρα και να του πεις καταμουτρα γι αυτα που σου εκανε, αυτο επενεργει ως λύτρωση για σενα. Φεύγει μερος από το βαρος που κουβαλας μεσα σου. Ειναι θεμα υπέρβασης να το επιτυχεις.

[elisabet]

και κάλα του τα πες. Που ήθελε και χαιρετουρες....

Κοιτα. Οι γόνεις μου προσπάθησαν πολλες φορές. έφερναν φίλους τους που είχαν παιδια και παίζαμε λιγακι (μάλιστα θυμαμαι μια φορα που παίζαμε με ενα παιδι απο εκει, πηρα ενα χαρτοκόπτη και τρυπησα καμια σαρανταρια φορές ενα δερμάτινο σαλόνι που είχαμε τότε. Το ξυλο που είχα φαει ακομα το θυμαμαι :Ρ χαχαχαχα) αλλα αυτο δεν ήταν αρκετο για να κανω παρέα. συνηθως επαιζα μόνος μου (Το αγαπημενο μου παιχνιδι το έπαιζα την ανοιξη. Ηταν κατι λουλουδια που το έκανα να μοιαζει με ανθρωπο και επαιζα πόλεμο με αυτα. Ή κάτι άλλα λουλουδια που αν τα έτρυβες στον τοιχο έβγαζαν ενα ροζ χρωμα που έκανα πως ήταν αιμα και με μια βελόνα, εκανα πως ηταν σπαθι, έπαιζα πως τα σκότωνα. Ωραια παιχνιδια ήταν )

Ισως ειμαι χαρουμενος που είχα την ζωη που είχα μόνο και μόνο γτ είμαι αυτός που είμαι χάρει σε αυτο που έπαθα.
Εχω κάνει τωρα παρεα με ενα παιδι που γνωρισα στη δουλεια (πελάτης) και μια μερα κουβεντιάζαμε για τα σεξουαλικα και μου είπε πως
δίνω πολυ σημασια στις γυναίκες και πως θα ήταν καλυτερο να της γράψω και να της αφήσω αυτες να με κυνηγησουν....... αποκλείεται
όχι. Δεν εχω κάνει ποτε.

Δεν το χεις σκεφτεί ποτέ ή είσαι αρνητικός;
Νομίζω η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθούσε πολύ. Φαίνεται σα να έχεις κατασταλάξει μέσα σου σε μια συγκεκριμένη εικόνα για τον εαυτό σου (είμαι το θύμα, ο κακομοίρης που δεν τον θέλει καμια, είμαι βαρετός κτλ) και αναπαράγεις συνεχώς αυτή την εικόνα. Ίσως ένας ειδικός να μπορούσε να σε βοήθησει να αλλάξεις αυτή την εικόνα και να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου.
Κι εντάξει δεν είναι ανάγκη να είμαστε όλοι οι σουπερ κοινωνικοί, αλλά θα μπορούσε να σε βοηθήσει ώστε αυτό να μην σου δημιουργεί πρόβλημα στην ζωή σου.

[elisabet]

elisabet,
αυτον τον δάσκαλο φανταζομαι πως αμα το βλεπεις ξυπνάνε μέσα σου οι μνημες και ο φόβος, γι αυτο προσποιήσε πως είσαι αδιαφορη ή τον χαιρετας και του μιλάς σαν να μην συμβαινει τιποτα. Το να του τα χωσεις, να του υψωσεις δλδ τονο φωνης τώρα και να του πεις καταμουτρα γι αυτα που σου εκανε, αυτο επενεργει ως λύτρωση για σενα. Φεύγει μερος από το βαρος που κουβαλας μεσα σου. Ειναι θεμα υπέρβασης να το επιτυχεις.

Να σου πω την αλήθεια τωρα πια τον λυπάμαι. Δεν μου προκαλεί ταραχή η συνάντηση ή φόβο ή κάτι τέτοιο...νομίζω περισσότερο τον λυπάμαι γιατί θεωρώ πως πέρασε μια ζωή δυστυχής με πολύ θυμό χωρίς λόγο.
Απλά το θεωρώ και υποκρισία να τον χαιρετήσω, δεν χαίρομαι που τον βλέπω δεν έχω όμορφες αναμνήσεις να θυμάμαι απο κεινον, οπότε το θεωρώ υποκρισία να τον δω και να κάνω την χαρούμενη και να τον χαιρετήσω. Και μόνο που του απάντησα όταν με ρώτησε γιατί δεν του μιλάω και του είπα την αλήθεια και είδα την αμηχανία του εκέινη τη στιγμή μπροστά σε όλους νομίζω μου αρκεί, δε το κουβαλάω πια ως βάρος. Μερικές φορές που συναντιόμαστε με παλιούς συμμαθητές και θυμόμαστε τέτοια περιστατικά, τα περισσότερα με γέλιο τα θυμόμαστε πια και μάλλον μας έκανε κι ένα καλό άθελα του, μας έδεσε όλους περισσότερο μεταξύ μας. Δηλαδή θυμάμαι τότε ως παιδιά που μαζευόμασταν όλοι μαζί και προσπαθούσαμε να καταστρώσουμε σχέδια για το πως θα τον ξεφορτωθούμε από το σχολείο χωρίς να καταλάβει οτι το κάναμε εμείς.Ή οτι χωριζόμασταν σε ομάδες και οι μισοί φυλάγανε τσίλιες και οι άλλοι μισοί του σκάγανε τα λάστιχα του αυτοκινήτου.

[ioannis2]

Αρα το χειρίστηκες καλά elisabet. Ιδίως τώρα, αλλά και τότε.

[elisabet]

Έπαιξε ρόλο το ότι δεν ήμουν μόνη, νομίζω αυτό ήταν το βασικό. Γιατί ο δάσκαλος (όπως κι ο γονιός κτλ) είναι η εξουσία σε εκείνη τη φάση και μπορεί εύκολα να σε τσακίσει. Όμως δεν ήμουν μόνη, ήμασταν όλα τα παιδιά μαζί, οπότε αυτό από μόνο του σου δίνει θάρρος. Αν ήμουν όπως στην περίπτωση του archagel εγώ από την μία και όλοι οι άλλοι μαζί από την άλλη, δεν θα μου άφηναν επιλογή νομίζω.

Επίσης οι γονείς μου είχαν την τάση (μου βγήκε σε καλό τις περισσότερες φορές) να μην αναλαμβάνουν εκείνοι αυτό που θεωρούσαν δική μου ευθύνη. Θυμάμαι μια φορά είχαμε πάει κάπου όλοι μαζί και υπήρχαν κι άλλες οικογένειες με παιδιά κι εμείς τα παιδιά παίζαμε όλα μαζί λίγο πιο πέρα. Ένα μεγαλύτερο παιδί μου έπαιρνε συνεχώς τα παιχνίδια και δεν μου τα έδινε πίσω. Πήγα στους γονείς μου όλο παράπονο και τους το είπα για να έρθουν και να το πάρουν. Τότε μου είπαν : αν θες το παιχνίδι σου πήγαινε και πάρτο μόνη σου, αλλιώς σταμάτα να γκρινιάζεις. Εκείνη τη στιγμή θύμωσα μαζί τους, αλλά αναγκάστηκα και πήγα και του το πήρα μόνη μου. Βέβαια φαντάζομαι οτι θα παρακολουθούσαν διακριτικά τι γινόταν για να επέμβουν αν χρειαζόταν, αλλά τελικά με αυτό μου κάνανε περισσότερο καλό απ' οτι αν ερχόντουσαν και λύνανε αυτοί το θέμα.

Αυτό που θέλω να πω είναι οτι σε τέτοιες περιπτώσεις οι γονείς παίζουν καθοριστικό ρόλο στο πώς το χειρίζονται και στο πώς μαθαίνουν και στα παιδιά τους να το χειρίζονται και η λύση δεν είναι πάντα να αναλάβουν εκείνοι όλη την ευθύνη. Μπορούν διακριτικά να βοηθήσουν αλλά ταυτόχρονα να δώσουν στο παιδί την ώθηση να αντιδράσει μόνο του όταν κάποιος του επιτίθεται με όποιον τρόπο.

[GiannisNik3]

Δεν το χεις σκεφτεί ποτέ ή είσαι αρνητικός;
Νομίζω η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθούσε πολύ. Φαίνεται σα να έχεις κατασταλάξει μέσα σου σε μια συγκεκριμένη εικόνα για τον εαυτό σου (είμαι το θύμα, ο κακομοίρης που δεν τον θέλει καμια, είμαι βαρετός κτλ) και αναπαράγεις συνεχώς αυτή την εικόνα. Ίσως ένας ειδικός να μπορούσε να σε βοήθησει να αλλάξεις αυτή την εικόνα και να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου.
Κι εντάξει δεν είναι ανάγκη να είμαστε όλοι οι σουπερ κοινωνικοί, αλλά θα μπορούσε να σε βοηθήσει ώστε αυτό να μην σου δημιουργεί πρόβλημα στην ζωή σου.

Νομίζω πως η Ελισάβετ έχει δίκιο!
Δοκίμασε να πας σε ένα ψυχοθεραπευτή.
Θα σε βοηθήσει!

[archangel]

archangel είδα και το δικό σου μήνυμα.
Καταλαβαίνω τη δυστυχία να νιωθεις 10χρονος σε σώμα 29χρονου. Ελπίζω η ζωη σου τωρα (σε όλα) να αντιστοιχει σε συμπεριφορα 29χρονου. Διοτι η χαμηλη αυτοεκτιμηση και η επεκταση της δλδ η αυτουποτιμηση, ως αποτελεσμα των τραυματων που μας φορτωνουν σε μικρη ηλικια κανει ζημια στη συνεχεια της ζωης μας. Μας κανει να θεωρουμε τους εαυτους μας κατώτερους των αλλων, αποφευγουμε να ρισκαρουμε και να κανουμε βηματα μπρος, ετσι χανονται ευκαιριες μπροστα απο τα ματια μας σε καθε τομεα της ζωης.

Τουλάχιστον πάλι καλα που είχες δυναμικούς γονείς που έβαλαν για τα καλά τη δασκάλα και τα άλλα παιδια στη θέση τους. Και όντως, οι μπούληδες παίρνουν δύναμη από φόβο κάποιου και του κάνουν μπούλιγκ. Πολύ σωστή διαπίστωση την οποία δυστυχώς δεν κατανοούν όσοι υφίστανταια μπούλιγκ. Γι αυτό δεν αντιδρούν. Άμα αντιδράσει κανεις στο μπούλιγκ οι μπούληδες μπαίνουν για τα καλα στη θεση τους και επικρατεί πλέον σεβασμός και αποφυγή ή ξεκινά μια εκατέρωθεν ανταπόδωση που μπορεί να φτάσει σε εί ταν ή επί τας. Το θετικό σε αμφότερες τις περιπτώσεις είναι πως γλυτώνεις απο το να φορτωθείς εσωτερικά τραύματα τα οποία θα κουβαλάς μια ζωή. Καλύτερα να βασανίζεσαι με νεύρα και εκδηλώσεις εκδίκησης παρα με απωθημένα.

elisabet,
αυτον τον δάσκαλο φανταζομαι πως αμα το βλεπεις ξυπνάνε μέσα σου οι μνημες και ο φόβος, γι αυτο προσποιήσε πως είσαι αδιαφορη ή τον χαιρετας και του μιλάς σαν να μην συμβαινει τιποτα. Το να του τα χωσεις, να του υψωσεις δλδ τονο φωνης τώρα και να του πεις καταμουτρα γι αυτα που σου εκανε, αυτο επενεργει ως λύτρωση για σενα. Φεύγει μερος από το βαρος που κουβαλας μεσα σου. Ειναι θεμα υπέρβασης να το επιτυχεις.

Συμφωνω. Κι εγω εχω χασει καποιες ευκαιριες στο παρελθον μου εξαιτιας όλων αυτων. Μαλιστα οταν σπουδαζα, ειχα γνωρισει μια κοπελα που γιναμε καλοι φιλοι. Στην αρχη αυτη η κοπελα (που ήταν παρα πολυ ομορφη Why :ρ) με φλερταρε ξεκαθαρα, μου ειχε πει πολλες φορες να παμε για καφε ή να παμε σπίτι της να μεινουμε μόνοι κλπ αλλα εγω δεν πηγα. οταν επιτελους το εκανα ήταν αργα, με εβλεπε πλεων σαν φίλο. Γνωρισε μαλιστα και ενα παιδι (απο τα καλυτερα παιδια που εχω γνωρισει) και πλεων ειναι παντρεμενη με ενα παιδι μαζί του. Δλδ τουλαχιστον για αυτην ειναι όλα καλα, και ισως καλυτερα που εγιναν ετσι τα πραγματα.

Ναι αυτο πρεπει να κατααβουν αυτα τα παιδια. Οτι εχουν την δυναμη να τους σταματησουν. Εγω το καταλαβα στο γυμνασιο και για αυτο μετα απο εκει σταματησε αυτο το βασανο αλλά άλλα παιδια δεν το μαθαινουν και δε κανουν τίποτα ή κανουν καποια βλακεια (δες Γιακουμακη).

[archangel]

Δεν το χεις σκεφτεί ποτέ ή είσαι αρνητικός;
Νομίζω η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθούσε πολύ. Φαίνεται σα να έχεις κατασταλάξει μέσα σου σε μια συγκεκριμένη εικόνα για τον εαυτό σου (είμαι το θύμα, ο κακομοίρης που δεν τον θέλει καμια, είμαι βαρετός κτλ) και αναπαράγεις συνεχώς αυτή την εικόνα. Ίσως ένας ειδικός να μπορούσε να σε βοήθησει να αλλάξεις αυτή την εικόνα και να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου.
Κι εντάξει δεν είναι ανάγκη να είμαστε όλοι οι σουπερ κοινωνικοί, αλλά θα μπορούσε να σε βοηθήσει ώστε αυτό να μην σου δημιουργεί πρόβλημα στην ζωή σου.

Οχι το εχω σκεφτει.
Απλως υπαρχουν ανθρωποι που εχουν πολυ χειρότερα ψυχολογικα προβλήματα απο εμενα που εχουν περισσοτερο αναγκη τον ψυχολόγο απο εμενα. Και εκτος αυτου.... δε μου αρεσει να μιλαω για τα ερωτικα μου προβληματα προσωπο με προσωπο.... Εννοω εδω υπάρχει η ανωνυμια που μου δίνει την ελευθερια να μιλησω. Ενας όμως ψυχολόγος θα με δει απο κοντα. Θα ξερει το όνομα μου. ποιος είμαι.

[archangel]

Να σου πω την αλήθεια τωρα πια τον λυπάμαι. Δεν μου προκαλεί ταραχή η συνάντηση ή φόβο ή κάτι τέτοιο...νομίζω περισσότερο τον λυπάμαι γιατί θεωρώ πως πέρασε μια ζωή δυστυχής με πολύ θυμό χωρίς λόγο.
Απλά το θεωρώ και υποκρισία να τον χαιρετήσω, δεν χαίρομαι που τον βλέπω δεν έχω όμορφες αναμνήσεις να θυμάμαι απο κεινον, οπότε το θεωρώ υποκρισία να τον δω και να κάνω την χαρούμενη και να τον χαιρετήσω. Και μόνο που του απάντησα όταν με ρώτησε γιατί δεν του μιλάω και του είπα την αλήθεια και είδα την αμηχανία του εκέινη τη στιγμή μπροστά σε όλους νομίζω μου αρκεί, δε το κουβαλάω πια ως βάρος. Μερικές φορές που συναντιόμαστε με παλιούς συμμαθητές και θυμόμαστε τέτοια περιστατικά, τα περισσότερα με γέλιο τα θυμόμαστε πια και μάλλον μας έκανε κι ένα καλό άθελα του, μας έδεσε όλους περισσότερο μεταξύ μας. Δηλαδή θυμάμαι τότε ως παιδιά που μαζευόμασταν όλοι μαζί και προσπαθούσαμε να καταστρώσουμε σχέδια για το πως θα τον ξεφορτωθούμε από το σχολείο χωρίς να καταλάβει οτι το κάναμε εμείς.Ή οτι χωριζόμασταν σε ομάδες και οι μισοί φυλάγανε τσίλιες και οι άλλοι μισοί του σκάγανε τα λάστιχα του αυτοκινήτου.

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα χα
Συμμορία ;Ρ

[archangel]

Έπαιξε ρόλο το ότι δεν ήμουν μόνη, νομίζω αυτό ήταν το βασικό. Γιατί ο δάσκαλος (όπως κι ο γονιός κτλ) είναι η εξουσία σε εκείνη τη φάση και μπορεί εύκολα να σε τσακίσει. Όμως δεν ήμουν μόνη, ήμασταν όλα τα παιδιά μαζί, οπότε αυτό από μόνο του σου δίνει θάρρος. Αν ήμουν όπως στην περίπτωση του archagel εγώ από την μία και όλοι οι άλλοι μαζί από την άλλη, δεν θα μου άφηναν επιλογή νομίζω.

Επίσης οι γονείς μου είχαν την τάση (μου βγήκε σε καλό τις περισσότερες φορές) να μην αναλαμβάνουν εκείνοι αυτό που θεωρούσαν δική μου ευθύνη. Θυμάμαι μια φορά είχαμε πάει κάπου όλοι μαζί και υπήρχαν κι άλλες οικογένειες με παιδιά κι εμείς τα παιδιά παίζαμε όλα μαζί λίγο πιο πέρα. Ένα μεγαλύτερο παιδί μου έπαιρνε συνεχώς τα παιχνίδια και δεν μου τα έδινε πίσω. Πήγα στους γονείς μου όλο παράπονο και τους το είπα για να έρθουν και να το πάρουν. Τότε μου είπαν : αν θες το παιχνίδι σου πήγαινε και πάρτο μόνη σου, αλλιώς σταμάτα να γκρινιάζεις. Εκείνη τη στιγμή θύμωσα μαζί τους, αλλά αναγκάστηκα και πήγα και του το πήρα μόνη μου. Βέβαια φαντάζομαι οτι θα παρακολουθούσαν διακριτικά τι γινόταν για να επέμβουν αν χρειαζόταν, αλλά τελικά με αυτό μου κάνανε περισσότερο καλό απ' οτι αν ερχόντουσαν και λύνανε αυτοί το θέμα.

Αυτό που θέλω να πω είναι οτι σε τέτοιες περιπτώσεις οι γονείς παίζουν καθοριστικό ρόλο στο πώς το χειρίζονται και στο πώς μαθαίνουν και στα παιδιά τους να το χειρίζονται και η λύση δεν είναι πάντα να αναλάβουν εκείνοι όλη την ευθύνη. Μπορούν διακριτικά να βοηθήσουν αλλά ταυτόχρονα να δώσουν στο παιδί την ώθηση να αντιδράσει μόνο του όταν κάποιος του επιτίθεται με όποιον τρόπο.

Συμφωνω με αυτο που εκαναν οι γονεις σου. Σου εμαθαν να υπερασπιζεσαι τον εαυτό σου χωρίς να βασιζεσαι στους άλλους. Το να είσαι υπερπροστατευτηκός δεν ειναι πάντα καλό...

[archangel]

Να σου πω την αλήθεια τωρα πια τον λυπάμαι. Δεν μου προκαλεί ταραχή η συνάντηση ή φόβο ή κάτι τέτοιο...νομίζω περισσότερο τον λυπάμαι γιατί θεωρώ πως πέρασε μια ζωή δυστυχής με πολύ θυμό χωρίς λόγο.
Απλά το θεωρώ και υποκρισία να τον χαιρετήσω, δεν χαίρομαι που τον βλέπω δεν έχω όμορφες αναμνήσεις να θυμάμαι απο κεινον, οπότε το θεωρώ υποκρισία να τον δω και να κάνω την χαρούμενη και να τον χαιρετήσω. Και μόνο που του απάντησα όταν με ρώτησε γιατί δεν του μιλάω και του είπα την αλήθεια και είδα την αμηχανία του εκέινη τη στιγμή μπροστά σε όλους νομίζω μου αρκεί, δε το κουβαλάω πια ως βάρος. Μερικές φορές που συναντιόμαστε με παλιούς συμμαθητές και θυμόμαστε τέτοια περιστατικά, τα περισσότερα με γέλιο τα θυμόμαστε πια και μάλλον μας έκανε κι ένα καλό άθελα του, μας έδεσε όλους περισσότερο μεταξύ μας. Δηλαδή θυμάμαι τότε ως παιδιά που μαζευόμασταν όλοι μαζί και προσπαθούσαμε να καταστρώσουμε σχέδια για το πως θα τον ξεφορτωθούμε από το σχολείο χωρίς να καταλάβει οτι το κάναμε εμείς.Ή οτι χωριζόμασταν σε ομάδες και οι μισοί φυλάγανε τσίλιες και οι άλλοι μισοί του σκάγανε τα λάστιχα του αυτοκινήτου.

Αυτο είναι! Αυτο κανω κι εγω. Πρεπει να βλέπεις πάντα το θετικο σε όλα. Να βρίσκεις κάποιο καλο ακόμα και στο χειρότερο κακό. Εγω πχ δεν θα ήμουν αυτος που είμαι αν δεν ειχα πάθει ότι εχω μάθει. Και μπορει να εχω 1002 κακα αλλα και το ενα καλό που εχω ειναι αρκετο για να τα καλυψει.... τουλάχιστον για μενα

[elisabet]

Οχι το εχω σκεφτει.
Απλως υπαρχουν ανθρωποι που εχουν πολυ χειρότερα ψυχολογικα προβλήματα απο εμενα που εχουν περισσοτερο αναγκη τον ψυχολόγο απο εμενα. Και εκτος αυτου.... δε μου αρεσει να μιλαω για τα ερωτικα μου προβληματα προσωπο με προσωπο.... Εννοω εδω υπάρχει η ανωνυμια που μου δίνει την ελευθερια να μιλησω. Ενας όμως ψυχολόγος θα με δει απο κοντα. Θα ξερει το όνομα μου. ποιος είμαι.

Ελα βρε...και τι φοβάσαι; Μην πάρεις την θέση από κάποιον άλλον που χρειάζεται περισσότερο τον ψυχολόγο;
Κοίτα αυτό που κάνεις, το έκανα για χρόνια για διάφορα θέματα. Υποβιβάζεις το δικό σου θέμα, βλέποντας τα χειρότερα. Αυτό ακριβώς έκανα κι εγώ. Έλεγα σιγά το δικό μου δεν είναι και τόσο σοβαρό, είμαι υπερβολική, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν χειρότερα και τα καταφέρνουν μια χαρά. Ναι αλλά δεν είναι έτσι! Για τον καθένα μας είναι σοβαρό το δικό του όσο απλό κι αν φαίνεται στους απ εξω. Και να σου πω και κάτι; Είναι βολική δικαιολογία για να μην ασχολούμαστε ποτέ με τα δικά μας. Είναι καλό να είσαι θετικός άνθρωπος και να βλέπεις το θετικό και να μην ξεχνάς πως υπάρχουν και χειρότερα, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για να βολεύεσαι με τα μέτρια! Ή να μην διεκδικείς τα καλύτερα!
Ενώ τα πράγματα είναι απλά : Ξέχνα το αν είναι σοβαρό ή όχι. Είναι κάτι που σε ενοχλεί και θες να το αλλάξεις; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε κάνε κάτι να το αλλάξεις!!! Αλλιώς πάρτο απόφαση πως έτσι θα ναι η ζωή σου και σταμάτα να γκρινιάζεις. Θες να συνεχίσεις να ζεις έτσι; μπορεί να είσαι ευχαριστημένος με αυτόν τον τρόπο ζωής ή να έχεις αποφασίσει να καλογερέψεις δεν ξέρω... αν δεν θες όμως τοτε κινητοποιήσου να κάνεις κάτι για αυτό. Δεν θα έρθει μόνο του! Αν ήταν να έρθει θα είχε έρθει μέχρι τώρα.

Συγνώμη που στα λέω έτσι χύμα, αλλά είναι ο τρόπος που τα λέω και στον εαυτό μου όταν με πιάνω να βολεύομαι με καταστάσεις που δεν με ικανοποιούν και να το παίζω θετική ότι και καλά τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους. Τίποτα δεν αλλάζει αν εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια που κάναμε μέχρι τώρα! Δεν είσαι αισιόδοξος αν περιμένεις οτι κάνοντας τα ίδια θα έχεις άλλα αποτελέσματα, είσαι απλά ηλίθιος! (δεν το λέω για σένα ...καταλαβαίνεις!)

Τώρα για το άλλο που λες πώς θα μιλήσεις σε έναν άγνωστο για τα προσωπικά σου...σιγά! Λες και θα είσαι ο πρώτος που θα ακούσει και θα συγκλονιστεί! Κι εγώ πριν πάω πρώτη φορά σε ψυχολόγο θεωρούσα οτι αποκλείεται να καταφέρω να μιλήσω σε έναν άγνωστο και να του πω τα πολύ δικά μου. Ναι καλά... σε πληροφορώ οτι μια χαρά πήγα, έβγαλα από το νου μου οτι μιλάω σε άνθρωπο απέναντι μου, είπα πες οτι μιλάς στον καθρέφτη στον εαυτό σου και μετά από τα πρώτα 5 λεπτά τα είχα ξεφουρνήσει όλα! Είχα σκεφτεί να του πω αν δεν μπορούσα να ανοιχτώ, αν γινόταν να του τα γράψω και να τα δώσω γραπτώς (δεν ξέρω αν γίνεται κι αν θα το δεχόταν) αλλά τελικά ούτε αυτό χρειάστηκε. Ιδέα σου είναι οτι δεν μπορείς να το κάνεις! Μόλις πας θα δεις οτι η ανάγκη σου να τα βγάλεις από μέσα σου θα είναι μεγαλύτερη απο την ντροπή.

[archangel]

Ελα βρε...και τι φοβάσαι; Μην πάρεις την θέση από κάποιον άλλον που χρειάζεται περισσότερο τον ψυχολόγο;
Κοίτα αυτό που κάνεις, το έκανα για χρόνια για διάφορα θέματα. Υποβιβάζεις το δικό σου θέμα, βλέποντας τα χειρότερα. Αυτό ακριβώς έκανα κι εγώ. Έλεγα σιγά το δικό μου δεν είναι και τόσο σοβαρό, είμαι υπερβολική, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν χειρότερα και τα καταφέρνουν μια χαρά. Ναι αλλά δεν είναι έτσι! Για τον καθένα μας είναι σοβαρό το δικό του όσο απλό κι αν φαίνεται στους απ εξω. Και να σου πω και κάτι; Είναι βολική δικαιολογία για να μην ασχολούμαστε ποτέ με τα δικά μας. Είναι καλό να είσαι θετικός άνθρωπος και να βλέπεις το θετικό και να μην ξεχνάς πως υπάρχουν και χειρότερα, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για να βολεύεσαι με τα μέτρια! Ή να μην διεκδικείς τα καλύτερα!
Ενώ τα πράγματα είναι απλά : Ξέχνα το αν είναι σοβαρό ή όχι. Είναι κάτι που σε ενοχλεί και θες να το αλλάξεις; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε κάνε κάτι να το αλλάξεις!!! Αλλιώς πάρτο απόφαση πως έτσι θα ναι η ζωή σου και σταμάτα να γκρινιάζεις. Θες να συνεχίσεις να ζεις έτσι; μπορεί να είσαι ευχαριστημένος με αυτόν τον τρόπο ζωής ή να έχεις αποφασίσει να καλογερέψεις δεν ξέρω... αν δεν θες όμως τοτε κινητοποιήσου να κάνεις κάτι για αυτό. Δεν θα έρθει μόνο του! Αν ήταν να έρθει θα είχε έρθει μέχρι τώρα.

Συγνώμη που στα λέω έτσι χύμα, αλλά είναι ο τρόπος που τα λέω και στον εαυτό μου όταν με πιάνω να βολεύομαι με καταστάσεις που δεν με ικανοποιούν και να το παίζω θετική ότι και καλά τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους. Τίποτα δεν αλλάζει αν εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια που κάναμε μέχρι τώρα! Δεν είσαι αισιόδοξος αν περιμένεις οτι κάνοντας τα ίδια θα έχεις άλλα αποτελέσματα, είσαι απλά ηλίθιος! (δεν το λέω για σένα ...καταλαβαίνεις!)

Τώρα για το άλλο που λες πώς θα μιλήσεις σε έναν άγνωστο για τα προσωπικά σου...σιγά! Λες και θα είσαι ο πρώτος που θα ακούσει και θα συγκλονιστεί! Κι εγώ πριν πάω πρώτη φορά σε ψυχολόγο θεωρούσα οτι αποκλείεται να καταφέρω να μιλήσω σε έναν άγνωστο και να του πω τα πολύ δικά μου. Ναι καλά... σε πληροφορώ οτι μια χαρά πήγα, έβγαλα από το νου μου οτι μιλάω σε άνθρωπο απέναντι μου, είπα πες οτι μιλάς στον καθρέφτη στον εαυτό σου και μετά από τα πρώτα 5 λεπτά τα είχα ξεφουρνήσει όλα! Είχα σκεφτεί να του πω αν δεν μπορούσα να ανοιχτώ, αν γινόταν να του τα γράψω και να τα δώσω γραπτώς (δεν ξέρω αν γίνεται κι αν θα το δεχόταν) αλλά τελικά ούτε αυτό χρειάστηκε. Ιδέα σου είναι οτι δεν μπορείς να το κάνεις! Μόλις πας θα δεις οτι η ανάγκη σου να τα βγάλεις από μέσα σου θα είναι μεγαλύτερη απο την ντροπή.

καταλαβαινω τι εννοεις.
Συμφωνω και ισως να πάω αν δω πως το χρειαζομαι. Απλως δεν βλέπω πως θα με βοηθησει το να μιλησω σε κάποιον στο να ξεπεράσω το πρόβλημα μου. Εκτος κι αν ειναι γυναικα και με ερωτευτει ;Ρ

Οχι, προτειμω να μου τα λένε χυμα απο το να μασας τα λόγια σου. :)

Αρα σε κανει να μιλας σε αυτον απο μονο σου....

Συγνωμη που αργισα να απαντησω αλλα το πρόγραμμα στη δουλεια εγινε παράξενο και δεν ειχα χρόνο να μπω στο ιντερνετ,