Κάποια βοήθεια..

[burbl]

Γεια σας.Είμαι καινούρια στο φόρουμ.Είμαι 17 ετών και αντιμετωπίζω το πρόβλημα των ψυχαναγκασμών εδώ και κάνα χρόνο,με κάποια διαλείμματα στα οποία κατέβαλα τεράστια προσπάθεια για να τους ξεπεράσω.Είχα διάφορους ψυχαναγκασμούς και μικρότερη(δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν πόρτες/συρτάρια ήταν ανοιχτά,ανοιγόκλεινα το φως 1-2 φορές πριν πέσω να κοιμηθώ κλπ)κάποιους απ τους οποίους διατηρώ μέχρι σήμερα(πχ το θέμα με τα συρτάρια).Όπως είπα και παραπάνω,είναι περίεργο.Υπήρχαν διαστήματα μέσα στα οποία μπορούσα να αντέξω και να παραλείψω κάποιες απ τις καθιερωμένες τελετουργίες μου,ώσπου κάποια στιγμή επανέρχονταν από το πουθενά.Συχνά τις τελετουργικές αυτές κινήσεις συνοδεύουν δυσάρεστες σκέψεις τις οποίες δεν θα ήθελα να αναφέρω γιατί είναι και αυτό μέρος των ψυχαναγκασμών μου(αποφεύγω κάποιες λέξεις ή φράσεις γιατί το θεωρώ "γρουσουζιά"),τέλος πάντων,είναι κάποιες σκέψεις οι οποίες υποδικνύουν ότι αν δεν κάνω τη τάδε συγκεκριμένη κίνηση,θα χαλάσει η τύχη μου ή δε θα πετύχω κάτι.Παλαιότερα,έκανα κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις που σε μένα δε φαίνονταν τόσο τραγικές(πχ γύριζα τις παντόφλες,ανοιγόκλεινα το φως όπως είπα),πλέον όμως οι ψυχαναγκασμοί έχουν πλυθήνει και είναι πιο κουραστικοί από ποτέ,ειδικά το βράδυ.Όλη τη μέρα,σκέφτομαι το βράδυ,πόσο κουραστικό θα είναι για μένα και πόσες επαναλαμβανόμενες κινήσεις θα ακολουθήσουν.Όταν είμαι μόνη στο δρόμο,προσέχω μη πατήσω τη γραμμή στα πλακάκια,και προσπαθώ να πατάω όλα τα ξεραμένα φύλλα που βλέπω κάτω(αν δεν τα καταφέρω,επιστρέφω και επαναλαμβάνω τη κίνηση).Όταν βλέπω μια ταινία ή ένα βίντεο,και στρέψω κάποια στιγμή τη προσοχή μου αλλού,το γυρίζω πίσω και βλέπω ξανά και ξανά τη σκηνή μέχρι να αισθανθώ καλά.Πριν πέσω για ύπνο,ευθυγραμμίζω όλα τα πράγματα στο δρόμο μου,παπούτσια,αντικείμενα,� �τι μου τραβάει τη προσοχή.Ύστερα στέκομαι από απόσταση,τα βλέπω,ΠΑΝΤΑ βλέπω κάτι που δε μου αρέσει και φτου κ απ την αρχή.Για ένα διάστημα,ήμουν στη κουζίνα,έβαζα νερό σε ένα ποτήρι,το έχυνα,επαναλάμβανα τη κίνηση πολλές φορές,και προχώραγα προσεκτικά,προσέχοντας να μη χυθεί ούτε σταγόνα.Αν χυνόταν,γύρναγα πίσω και το ξαναέκανα,νιώθοντας όλο και πιο πιεσμένη κάθε φορά,αλλά επέμενα.Προσέχω πολύ πως θα κάτσω σε μια καρέκλα,δε πρέπει σε καμία περίπτωση να ακουμπήσω κάτι άλλο ταυτόχρονα,γιατί μετά θα πρέπει να ξανακάτσω.Κάθε φορά που ανάβω ένα τσιγάρο,πρέπει στη τελευταία τζούρα να βρίσκομαι σε μια συγκεκριμένη θέση και να βγάλω το καπνό με ένα συγκεκριμένο τρόπο,αλλιώς τραβάω κ άλλη,κ άλλη,κι ας έχει τελειώσει.Κοιτιέμαι στο καθρεύτη για αρκετή ώρα μέχρι να αισθανθώ καλά με αυτή τη κίνηση και να σταματήσω.Όταν βρίσκομαι σε μέρη με πολύ κόσμο,επιλέγω κάποια άτομα και τα κοιτάω έντονα,τα περιεργάζομαι σχολαστικά,και δε σταματάω να κοιτάω μέχρι να νιώσω ότι το έκανα με το καταλληλο τρόπο.Τελευταία το θέμα με το φως έχει επανέλθει,ανοιγοκλείνω το φως πολλές φορές μέχρι να βρω τον τρόπο να το κάνω σωστά.Επίσης,όπως είπα και παραπάνω αποφεύγω κάποιες λέξεις και ονόματα,όπως επίσης και την ώρα που γράφω αισθάνομαι ότι κάποιες λέξεις δεν είναι καλές και τις σβήνω και τις γράφω κάπως διαφορετικά.Όπως επίσης και κάθε φορά που συνομιλώ με κάποιον πχ στο fb,βάζω πάντα κάτω από αυτό που γράφω μια συγκεκριμένη φατσούλα.Τέλος,ο χειρότερος ψυχαναγκασμός απ'όλους,τελευταία ελένχω την αναπνοή μου.Κάθε φορά που διεκπεραιώνω ένα ψυχαναγκασμό έχω κλεισμένο το στόμα μου και προσπαθώ να μην αναπνέω μέχρι να το τελειώσω.Αν ανοίξω το στόμα μου,επαναλαμβάνω τη κίνηση.Πολλές φορές αισθάνομαι να πνίγομαι και το κεφάλι μου να πιέζεται όπως επίσης και ένα σφίξιμο στο στήθος,αλλά δε σταματάω.Δε μπορώ να σταματήσω γιατί μετά η σκέψη θα με βασανίζει όλο το βράδυ και δε θα ηρεμίσω μέχρι να κάνω αυτό που σκέφτομαι.Κάποιοι από τους παραπάνω ψυχαναγκασμούς προσπαθώ να τους παραλείπω,κάποιους άλλους δε μπορώ να τους σταματήσω με τίποτα.Προσπάθησα να ψάξω το θέμα από μόνη μου,και διαπίστωσα ότι οι ψυχαναγκασμοί είναι πιο έντονοι όταν διανύω μια περίοδο χαράς ή μια περίοδο λύπης.Στη πρώτη περίπτωση ελπίζω ότι όλες αυτές οι κινήσεις θα τη διατηρήσουν και στη δεύτερη,ότι θα την σταματήσουν.Σε περιόδους απόλυτης ηρεμίας μειώνονται,μειώνεται η πίεση που ασκώ στον εαυτό μου βασικά,αλλά δε σταματούν.Είμαι γενικά πολύ ανασφαλή και απαισιόδοξο άτομο,φοβάμαι για τα πάντα,υποθέτω λοιπόν ότι όλο αυτό είναι ένας τρόπος να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά.Δεν αντέχω όμως άλλο,θέλω να σταματήσω.Ξέρω ότι μπορώ να το κάνω μόνη μου,το έκανα παλιότερα,αλλά πλέον νομίζω ότι είναι πάνω από μένα.Δε θέλω να επισκεφτώ ψυχολόγο,νομίζω ότι δεν έχω ουσιαστικό πρόβλημα,και πέρα από αυτό δε θέλω να επιβαρύνω οικονομικά τους γονείς μου ή να τους φοβίσω γιατί ήδη αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα.Κάποιος τρόπος θα υπάρχει,γι αυτό και κατέφυγα εδώ.Δε θέλω να μιλήσω σε κάποιον άλλο γι αυτό το θέμα,ντρέπομαι.Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο και ευχαριστώ εκ των προτέρων..

[burbl]

ότι μου τραβάει τη προσοχή.Ύστερα στέκομαι από απόσταση,τα βλέπω,ΠΑΝΤΑ βλέπω κάτι που δε μου αρέσει και φτου κ απ την αρχή.Για ένα διάστημα,ήμουν στη κουζίνα,έβαζα νερό σε ένα ποτήρι,το έχυνα,επαναλάμβανα τη κίνηση πολλές φορές,και προχώραγα προσεκτικά,προσέχοντας να μη χυθεί ούτε σταγόνα.Αν χυνόταν,γύρναγα πίσω και το ξαναέκανα,νιώθοντας όλο και πιο πιεσμένη κάθε φορά,αλλά επέμενα.Προσέχω πολύ πως θα κάτσω σε μια καρέκλα,δε πρέπει σε καμία περίπτωση να ακουμπήσω κάτι άλλο ταυτόχρονα,γιατί μετά θα πρέπει να ξανακάτσω.Κάθε φορά που ανάβω ένα τσιγάρο,πρέπει στη τελευταία τζούρα να βρίσκομαι σε μια συγκεκριμένη θέση και να βγάλω το καπνό με ένα συγκεκριμένο τρόπο,αλλιώς τραβάω κ άλλη,κ άλλη,κι ας έχει τελειώσει.Κοιτιέμαι στο καθρεύτη για αρκετή ώρα μέχρι να αισθανθώ καλά με αυτή τη κίνηση και να σταματήσω.Όταν βρίσκομαι σε μέρη με πολύ κόσμο,επιλέγω κάποια άτομα και τα κοιτάω έντονα,τα περιεργάζομαι σχολαστικά,και δε σταματάω να κοιτάω μέχρι να νιώσω ότι το έκανα με το καταλληλο τρόπο.Τελευταία το θέμα με το φως έχει επανέλθει,ανοιγοκλείνω το φως πολλές φορές μέχρι να βρω τον τρόπο να το κάνω σωστά.Επίσης,όπως είπα και παραπάνω αποφεύγω κάποιες λέξεις και ονόματα,όπως επίσης και την ώρα που γράφω αισθάνομαι ότι κάποιες λέξεις δεν είναι καλές και τις σβήνω και τις γράφω κάπως διαφορετικά.Όπως επίσης και κάθε φορά που συνομιλώ με κάποιον πχ στο fb,βάζω πάντα κάτω από αυτό που γράφω μια συγκεκριμένη φατσούλα.Τέλος,ο χειρότερος ψυχαναγκασμός απ'όλους,τελευταία ελένχω την αναπνοή μου.Κάθε φορά που διεκπεραιώνω ένα ψυχαναγκασμό έχω κλεισμένο το στόμα μου και προσπαθώ να μην αναπνέω μέχρι να το τελειώσω.Αν ανοίξω το στόμα μου,επαναλαμβάνω τη κίνηση.Πολλές φορές αισθάνομαι να πνίγομαι και το κεφάλι μου να πιέζεται όπως επίσης και ένα σφίξιμο στο στήθος,αλλά δε σταματάω.Δε μπορώ να σταματήσω γιατί μετά η σκέψη θα με βασανίζει όλο το βράδυ και δε θα ηρεμίσω μέχρι να κάνω αυτό που σκέφτομαι.Κάποιοι από τους παραπάνω ψυχαναγκασμούς προσπαθώ να τους παραλείπω,κάποιους άλλους δε μπορώ να τους σταματήσω με τίποτα.Προσπάθησα να ψάξω το θέμα από μόνη μου,και διαπίστωσα ότι οι ψυχαναγκασμοί είναι πιο έντονοι όταν διανύω μια περίοδο χαράς ή μια περίοδο λύπης.Στη πρώτη περίπτωση ελπίζω ότι όλες αυτές οι κινήσεις θα τη διατηρήσουν και στη δεύτερη,ότι θα την σταματήσουν.Σε περιόδους απόλυτης ηρεμίας μειώνονται,μειώνεται η πίεση που ασκώ στον εαυτό μου βασικά,αλλά δε σταματούν.Είμαι γενικά πολύ ανασφαλή και απαισιόδοξο άτομο,φοβάμαι για τα πάντα,υποθέτω λοιπόν ότι όλο αυτό είναι ένας τρόπος να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά.Δεν αντέχω όμως άλλο,θέλω να σταματήσω.Ξέρω ότι μπορώ να το κάνω μόνη μου,το έκανα παλιότερα,αλλά πλέον νομίζω ότι είναι πάνω από μένα.Δε θέλω να επισκεφτώ ψυχολόγο,νομίζω ότι δεν έχω ουσιαστικό πρόβλημα,και πέρα από αυτό δε θέλω να επιβαρύνω οικονομικά τους γονείς μου ή να τους φοβίσω γιατί ήδη αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα.Κάποιος τρόπος θα υπάρχει,γι αυτό και κατέφυγα εδώ.Δε θέλω να μιλήσω σε κάποιον άλλο γι αυτό το θέμα,ντρέπομαι.Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο και ευχαριστώ εκ των προτέρων..

[Karisha]

Ξέρω ότι μπορώ να το κάνω μόνη μου,το έκανα παλιότερα,αλλά πλέον νομίζω ότι είναι πάνω από μένα.Δε θέλω να επισκεφτώ ψυχολόγο,νομίζω ότι δεν έχω ουσιαστικό πρόβλημα,και πέρα από αυτό δε θέλω να επιβαρύνω οικονομικά τους γονείς μου ή να τους φοβίσω γιατί ήδη αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα.Κάποιος τρόπος θα υπάρχει,γι αυτό και κατέφυγα εδώ.Δε θέλω να μιλήσω σε κάποιον άλλο γι αυτό το θέμα,ντρέπομαι.Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο και ευχαριστώ εκ των προτέρων..

να σου πω κοριτσακι μου μονο οτι αυτα δεν ξεπερνιουνται ευκολα μονα τους... δηλαδη αν ειχες κατι αλλο θα σου ελεγα τα γνωστα,να βγεις εξω να δεις ηλιο,κοσμο και τα συναφη αλλα τωρα δεν βοηθανε στην περιπτωση σου... πρεπει να δεις ειδικο. εστω να μιλησεις μαζι του να σε κατατοπισει στο τι πρεπει να κανεις. μη φοβασαι δε θα το μαθουν οι γονεις σου αν απλα πας σε εναν ειδικο μια φορα και συζητησετε. κανε το και μπες μετα να μας πεις τι σου ειπε. θα την βρουμε την ακρη :)

α και εχεις ουσιαστικο προβλημα... αφου επηρεαζει πολυ αρνητικα την ζωη σου ολη αυτη η κατασταση και σιγουρα χρειαζεσαι καποια βοηθεια αφου μονη σου λες πανω οτι δεν μπορεις πλεον να το ξεπερασεις μονη. μην φοβασαι και μην ντρεπεσαι. να ηξερες μονο ποσος κοσμος νιωθει οπως εσυ. ποσα ατομα προσπερνας στο δρομο και σκεφτεσαι ποσο χαρουμενοι ειναι αυτοι,ενω μεσα τους νιωθουν ακριβως οπως εσυ. Ολα φτιαχνουν ομως κουκλα μου :)

[betelgeuse]

Γεια σου burbl.
Kαταλαβαινω οτι δεν θελεις να μιλησεις στους δικους σου αλλα πιστευω πως πρεπει να το κανεις.Δεν ειναι απαραιτητο να πεις τα παντα ,μπορεις να πεις πχ οτι οταν αγχωνεσαι εχεις μια περιεργη συμπεριφορα κλπ.Μιλα σε καποιον φιλο σου ή καποιο ατομο που εμπιστευεσαι και θα δεις οτι θα νιωσεις καλυτερα.Ουτε χρειαζεται να φοβασαι τον ψυχολογο.Μπορεις να επισκεφτεις εναν μια φορα(και δεν χρειαζεται να το μαθουν οι δικοι σου).Υπαρχουν τα Κεντρα ψυχικης Υγειας που δεχονται δωρεαν.
Το ιδιο προβλημα αντιμετωπιζω και εγω απο την εφηβεια μου συνεχιζει μεχρι σημερα. (αν και εγω δεν εχω τοσο μεγαλο θεμα με τους ψυχαναγκσμους, αλλα με τις ιδεοληψιες),.
Αυτο που εχω καταλαβει ειναι πως με το περασμα του χρονου το αποδεχεσαι και μαθαινεις να το διαχειριζεσαι καλυτερα και μπορεις να ζεις φυσιολογικα την ζωη σου χωρις να σε περιοριζει.

[burbl]

Καταρχάς,σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας.
Σήμερα αποφάσισα να κάνω κάποια προσπάθεια για πρόοδο σχετικά με τους ψυχαναγκασμούς μου.Δε μπορώ να κάνω και διαφορετικά,καθώς βρίσκομαι στο σχολείο,μαζι με πολλά άτομα,οπότε πρέπει να τους ελέχνω κάπως.Σήμερα αισθάνθηκα την ανάγκη να χαιρετήσω 2 φίλες μου 2 φορές,ακόμα κι αν φάνηκα γελοία,έπρεπε να το κάνω όμως.Ύστερα προσπάθησα να μη δώσω τόσο σημασία στα φύλλα του δρόμου,όπως έκανα πάντοτε,έβαλα μουσική και άρχισα να σκέφτομαι το αγόρι μου για να ξεχαστώ λιγάκι.Βέβαια δε κατάφερα και πολλά,πότε ξεχνιόμουν και πότε γύρναγα πίσω,και διατηρώ ακόμα κάποιες ενοχές,αλλά αισθάνομαι ότι δε θα με επηρεάσουν.Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να πάω σε κάποιο ψυχολόγο,να με βοηθήσει γενικά σε κάποια θέματα μου,αλλά πρώτον,δεν έχω το θάρρος,και δεύτερον,είναι το οικονομικό θέμα όπως σας είπα,αν και οι γονείς μου με παρότρυναν στο παρελθόν να επισκευτώ κάποιον αν αυτό θα με κάνει να νιώσω καλύτερα(τους οποίους γονείς μου με τη σειρά τους τους είχαν παροτρύνει οι καθηγητές μου).Απλά πιστέυω ότι το θέμα των ψυχαναγκασμών θα τους σαλτάρει τελείως.Και γενικά,αισθάνομαι κάπως άβολα στην ιδέα του ψυχολόγου.
Στο παρελθόν είχα δοκιμάσει να αναφέρω τους ψυχαναγκασμούς πάνω σε μια συζήτηση που είχαμε η παρέα,και διαπίστωσα ότι πολλοί φίλοι μου είχαν κάποιους συγκεκριμένους ψυχαναγκασμούς,αλλά ως εκεί.Το είχαμε πάρει περισσότερο στη πλάκα,α εγώ κάνω αυτό,α κι εγώ το κάνω.Θέλω να πω,δεν έχω γνωρίσει κάποιον μέχρι τώρα που να το παίρνει στα σοβαρά.Θα ένιωθα άνετα αν το συζητούσα με τον κολλητό μου,αλλά ήδη νομίζω ότι είναι αρκετά φρικαρισμένος κάθε φορά που του φωνάζω να "πάρει πίσω" κάποια συγκεκριμένη λέξη ή φράση που δε μου άρεσε.Οι γονείς μου δε πρόκειται να με καταλάβουν,το ξέρω αυτό.Κάποια στιγμή η μάνα μου υποψιάστηκε κάτι και μου έβαλε τις φωνές.Γενικά έχω ψύχωση με τη γρουσουζιά,τις αρνητικές εικόνες και τις αρνητικές σκέψεις,αλλά το θέμα είναι ότι κάνω συνέχεια τέτοιες σκέψεις.Πχ το τελευταίο μήνα μου έχει κολλήσει στο μυαλό ότι το αγόρι μου δε με θέλει.Δε νιώθω ικανή για τίποτα,έχω χάσει το χιούμορ μου και είμαι συνήθως άκεφη,δε θέλω να πάω σχολείο,απομακρύνομαι από κάποιους φίλους μου,έχω τρομερές αυπνίες,εφιάλτες κλπ.Δε λέω πως έχω κατάθλιψη,προς θεού,ίσα ίσα πριν 2 μήνες κατάφερα για ένα διάστημα να κρατώ τον εαυτό μου ήρεμο και χαρούμενο,αλλά δε ξέρω τι παίζει με μένα.Πέρασα και μια πολύ δύσκολη φάση από μια σχέση 2,5 χρόνων η οποία με καταράκωσε ψυχολογικά και σωματικά,έχασα τον εαυτό μου και κυρίως την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους,είμαι συνεχώς καχύποπτη για τον οποιοδήποτε και πολλές φορές όπως είπα φοβάμαι ότι το αγόρι μου με απατάει,ότι γελάει πίσω από τη πλάτη μου με άλλους.Φοβάμαι πάρα πολύ και αισθάνομαι αδύναμη να κάνω το παραμικρό,άχρηστη,άοσμη

[burbl]

,αόρατη.Και δυστηχώς το αγόρι μου δε με βοηθάει σε αυτό,δε το κατηγορώ φυσικά,απλά κάθε φορά που είμαι κοντά η αίσθηση της ανεπάρκειας γίνεται ακόμα πιο έντονη,χωρίς να κάνει κάτι.Δε ξέρω πως να το αντιμετωπίσω όλο αυτό,κάποτε υπήρξα δυνατή,πολύ δυνατή και πολύ σίγουρη για τον ςαυτό μου σε βαθμό αλαζονείας,πλεον νιώθω τόσο κουρασμένη.Και αυτό κρατάει περίπου 3 χρόνια,βασικά φέτος είναι ο 3ος χρόνος.Πιστεύω ότι το κλειδί για να ξεχάσω και ψυχαναγκασμούς και ανασφάλειες και όλα είναι να αγαπήσω πάλι απ την αρχή τον εαυτό μου αλλά πόσο δύσκολο άραγε είναι αυτό όταν βλέπεις ότι όσο κι αν προσπαθείς ποτέ δεν είσαι αρκετή,είτε αφορά τη φιλία,είτε την οικογένεια,είτε τη σχέση??Πως να αγαπήσεις έναν άνθρωπο που έχει παρατήσει το σχολείο του και που προτιμά να κοιμάται όλη μέρα για να μη σκέφτεται??Δε γίνεται να τον αγαπήσεις απλά..Έχω πολλά όνειρα και νιώθω πως ποτέ δε θα καταφέρω να πραγματοποιήσω κάποιο απ αυτά..Και το χειρότερο είναι ότι έχω και τους γονείς μου να μου το χτυπάνε συνέχεια "δε μπορείς να κάνεις ούτε μια σωστή σχέση στη ζωή σου" "όλους τους διώχνεις" "μάθε να είσαι ένα φυσιολογικό παιδί της ηλικίας σου" κλπ,ξέρω ότι δεν το κάνουν από κακία,με αγαπούν και προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο να αντιδράσουν και να με ξυπνήσουν απ το λήθαργο που έχω πέσει αλλά δε με βοηθάει αυτό..

[GeorgeT]

Το ζήτημα είναι να αντισταθείς στην παρόρμηση να κάνεις τον καταναγκασμό, δηλαδή να πατήσεις τα φύλλα κτλ. Μπορείς κάθε 2 μέρες να υποκύπτεις στον καταναγκασμό. Δηλαδή ας πούμε την Δευτέρα κάνε τους καταναγκασμούς. Την Τρίτη όμως και την Τετάρτη να λες στον ευατό σου, ότι δεν κερδίζω τίποτα με το να ενδίδω στον καταναγκασμό, και μου δημιουργεί περισσότερα προβλήματα (φαύλος κύκλος). Πες στον ευατό σου ότι θα κάνεις πάλι τον καταναγκασμό την Πέμπτη. Άλλωστε αν δεν τον κάνεις για 2 μέρες δεν τρέχει με τίποτα. Θα σου είναι λίγο δύσκολο να αντισταθείς στην παρόρμηση αλλά με την παραπάνω αντιμετώπιση θα βοηθηθείς. Αφού το κάνεις ανα 2 μέρες, μετά αύξησε την περίοδο ανά 3, ανα 4 κτλ. Στην αρχή θα είναι λίγο δύσκολο αλλά μετά δουλεύοντας έτσι θα αποκτήσεις άνεση και δεν θα έχεις το άγχος του καταναγκασμού.

Προσοχή βέβαια: Αυτό στο λέω να το κάνεις στην περίπτωση που δεν έχεις λεφτά να πας σε ψυχίατρο. Το καλύτερο είναι να πας σε έναν ψυχίατρο που κάνει και ψυχοθεραπεία και εκεί θα βρείτε τον καλύτερο τρόπο να αντιμετωπίσεις το προβλημά σου. Δεν υπάρχει μαγική λύση χρειάζεται πολύ δουλειά, επιιμονή και θέληση. Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή είναι χρόνια και καλό είναι όσο γρηγορότερα μπορείς να την διαχειρίζεσαι γιατί θα σου επηρεάσει πολύ αρνητικά τη ζωή. Τέλος και σημαντικότερο, επειδή να αντισταθείς στην παρόρμηση είναι δύσκολο χρειάζεσαι την βοήθεια των φαρμάκων για να απαλύνουν ή ακόμα και να διώξουν τις παρορμήσεις και τις εμμονές της ιδεοψυχαναγκαστικής. Για αυτό χρειάζεσαι φάρματα που επιδρούν στην σεροτονίνη του εγκεφάλου. Ψάξε στο google πως λειτουργούν και θα δεις ότι δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Ο συνδυασμός της μεθόδου που σου είπα παραπάνω και καλείτε απευαισθητοποίση (Systematic desensitization, exposure and response prevention ) μαζί με γνωσιακή ψυχοθεραπεία (cognitive therapy) και φάρματα (SSRI's) φέρνουν τα καλύτερα αποτελέσματα. Πρέπει να καταλάβεις ότι πρέπει για κάποια χρόνια (1 με 2) να διαθέσεις χρήματα για ψυχοθεραπεία καθώς επίσης για όλη σου τη ζωή να παίρνεις κάποιο αντικαταθλιπτικό για να μετριάσεις τα συμπτώματα. Άμα δεν καθυστερήσεις και ακολουθήσεις αυτά που σου πα, είναι σίγουρο ότι θα ζήσεις μια γεμάτη ζωή. Βέβαια πολλά άτομα θεωρούν ότι μπορεί να το ξεπεράσουν μόνα τους, ή μπορεί να μην παραδέχονται ότι έχουν πρόβλημα (κυρίως οι γονείς) με αποτέλεσμα η κατάσταση να χειροτερεύει.

[betelgeuse]

Το ζήτημα είναι να αντισταθείς στην παρόρμηση να κάνεις τον καταναγκασμό, δηλαδή να πατήσεις τα φύλλα κτλ. Μπορείς κάθε 2 μέρες να υποκύπτεις στον καταναγκασμό. Δηλαδή ας πούμε την Δευτέρα κάνε τους καταναγκασμούς. Την Τρίτη όμως και την Τετάρτη να λες στον ευατό σου, ότι δεν κερδίζω τίποτα με το να ενδίδω στον καταναγκασμό, και μου δημιουργεί περισσότερα προβλήματα (φαύλος κύκλος). Πες στον ευατό σου ότι θα κάνεις πάλι τον καταναγκασμό την Πέμπτη. Άλλωστε αν δεν τον κάνεις για 2 μέρες δεν τρέχει με τίποτα. Θα σου είναι λίγο δύσκολο να αντισταθείς στην παρόρμηση αλλά με την παραπάνω αντιμετώπιση θα βοηθηθείς. Αφού το κάνεις ανα 2 μέρες, μετά αύξησε την περίοδο ανά 3, ανα 4 κτλ. Στην αρχή θα είναι λίγο δύσκολο αλλά μετά δουλεύοντας έτσι θα αποκτήσεις άνεση και δεν θα έχεις το άγχος του καταναγκασμού.

Προσοχή βέβαια: Αυτό στο λέω να το κάνεις στην περίπτωση που δεν έχεις λεφτά να πας σε ψυχίατρο. Το καλύτερο είναι να πας σε έναν ψυχίατρο που κάνει και ψυχοθεραπεία και εκεί θα βρείτε τον καλύτερο τρόπο να αντιμετωπίσεις το προβλημά σου. Δεν υπάρχει μαγική λύση χρειάζεται πολύ δουλειά, επιιμονή και θέληση. Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή είναι χρόνια και καλό είναι όσο γρηγορότερα μπορείς να την διαχειρίζεσαι γιατί θα σου επηρεάσει πολύ αρνητικά τη ζωή. Τέλος και σημαντικότερο, επειδή να αντισταθείς στην παρόρμηση είναι δύσκολο χρειάζεσαι την βοήθεια των φαρμάκων για να απαλύνουν ή ακόμα και να διώξουν τις παρορμήσεις και τις εμμονές της ιδεοψυχαναγκαστικής. Για αυτό χρειάζεσαι φάρματα που επιδρούν στην σεροτονίνη του εγκεφάλου. Ψάξε στο google πως λειτουργούν και θα δεις ότι δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Ο συνδυασμός της μεθόδου που σου είπα παραπάνω και καλείτε απευαισθητοποίση (Systematic desensitization, exposure and response prevention ) μαζί με γνωσιακή ψυχοθεραπεία (cognitive therapy) και φάρματα (SSRI's) φέρνουν τα καλύτερα αποτελέσματα. Πρέπει να καταλάβεις ότι πρέπει για κάποια χρόνια (1 με 2) να διαθέσεις χρήματα για ψυχοθεραπεία καθώς επίσης για όλη σου τη ζωή να παίρνεις κάποιο αντικαταθλιπτικό για να μετριάσεις τα συμπτώματα. Άμα δεν καθυστερήσεις και ακολουθήσεις αυτά που σου πα, είναι σίγουρο ότι θα ζήσεις μια γεμάτη ζωή. Βέβαια πολλά άτομα θεωρούν ότι μπορεί να το ξεπεράσουν μόνα τους, ή μπορεί να μην παραδέχονται ότι έχουν πρόβλημα (κυρίως οι γονείς) με αποτέλεσμα η κατάσταση να χειροτερεύει.

GeorgeT.
Συμφωνω σχεδον σε ολα τα σημεια του παραπανω ποστ.Αυτο με το προγραμμα στους ψυχαναγκασμους το εφαρμοζω και εγω και οντως βοηθαει πολυ.Διαφωνω ομως με την φαρμακοθεραπεια.Υπαρχουν και αλλοι τροποι.Τα φαρμακα δεν κανουν τιποτα αλλο περα απο το να σε ηρεμουν προσωρινα.
Οπως αναφερεις ειναι μια μονιμη κατασταση αρα το μονο που μπορει να κανει καποιος ειναι να μαθει απλα να το διαχειριζεται σωστα.Και αυτο δεν μαθαινεται με τα φαρμακα.

[betelgeuse]

Βέβαια πολλά άτομα θεωρούν ότι μπορεί να το ξεπεράσουν μόνα τους, ή μπορεί να μην παραδέχονται ότι έχουν πρόβλημα (κυρίως οι γονείς) με αποτέλεσμα η κατάσταση να χειροτερεύει.

Αυτο δυστυχως αληθευει και δεν ξερω κατα ποσο ειναι δυνατον να ζητησει καποιο ατομο βοηθεια εγκυρα.Εγω προσωπικα χρειαστηκα περιπου 5 χρονια μεχρι να απευθυνθω σε ψυχιατρο και αλλα 3 χρονια με καταθλιψεις μεχρι να το αποδεχτω και να αποκτησω μια "υγιη σχεση" με την ασθενεια και να αναζητησω θεραπεια.
Οσο για την οικογενεια συμφωνω, πολλες φορες αρνειται να δει το προβλημα και μπαινει και εμποδιο στην θεραπεια.
Αλλα πιστευω οτι φταιμε και εμεις ως πασχοντες σε αυτο.Για παραδειγμα εγω εκρυβα το προβλημα απο την οικογενεια και τους φιλους μου για πολλα χρονια και τους φορτωνα με ψεμματα ωστε να καλυψω την κατασταση.Και οταν τελικα αρχισα να μιλαω για αυτο ειδα οτι σιγα σιγα το αποδεχτηκαν και αυτοι και αρχισαν σιγα σιγα να φτιαχνουν παλι οι σχεσεις μας.

[christos78]

Πολυ σωστο, το να ξαν' αγαπησουμε τν εαυτο μας....

[GeorgeT]

GeorgeT.
Συμφωνω σχεδον σε ολα τα σημεια του παραπανω ποστ.Αυτο με το προγραμμα στους ψυχαναγκασμους το εφαρμοζω και εγω και οντως βοηθαει πολυ.Διαφωνω ομως με την φαρμακοθεραπεια.Υπαρχουν και αλλοι τροποι.Τα φαρμακα δεν κανουν τιποτα αλλο περα απο το να σε ηρεμουν προσωρινα.
Οπως αναφερεις ειναι μια μονιμη κατασταση αρα το μονο που μπορει να κανει καποιος ειναι να μαθει απλα να το διαχειριζεται σωστα.Και αυτο δεν μαθαινεται με τα φαρμακα.

Το θέμα δεν είναι αν συμφωνείς ή διαφωνείς με τα φάρμακα. Σε εσένα λειτούργησε μόνο η ψυχοθεραπεία. Σε άλλους βοηθάνε μόνο τα φάρμακα. Στην πλειοψηφία τα καλύτερα αποτελέσματα τα έχει ο συνδυασμός φαρμάκων και ψυχοθεραπείας. Επίσης, το ότι δεν χρειάζεσαι τώρα φάρμακα δεν αποκλείει ότι στο μέλλον θα τα χρειαστείς. Ακόμα και εσύ στη δική σου περίπτωση άμα έπαιρνες φάρμακα μπορεί να ήσουν ακόμα καλύτερα. Οπότε δεν υπάρχει θέμα συμφωνίας ή διαφωνίας μας. Οι έρευνες και η κλινική πρακτική δείχνουν ότι ο συνδυασμός ψυχοθεραπείας και φαρμακοθεραπείας είναι το βέλτιστο.
Τα φάρματα τα SSRIs δεν σε ηρεμούν προσωρινά. Μάλλον τα μπερδεύεις με της βενζοδιαζεπίνες. H ιδεοψυχαναγκαστική έχει να κάνει αποδεδειγμένα με ανωμαλίες στον νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη, καθώς και άλλες δομικές ανωμαλίες σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου. Τα SSRIs δεν αφήνουν την σεροτονίνη να απορροφηθεί από τα νευρικά κυτταρα με αποτέλεσμα να υπάρχει περισσότερη σεροτονίνη διαθέσιμη και να υφαίνονται τα συμπτώματα. Για να δράσουν θέλουν χρόνο. Άμα τα σταματήσεις επανέρχεσαι στην προηγούμενη κατάσταση. Οπότε μόνο καλό μπορούν να σου κάνουν όχι κακό.
Τέλος στο μέλλον ίσως γίνει ευρύτερη η χρησιμοποίηση εμφυτεύματος ηλεκτροδίου στον εγκέφαλο ώστε να μειώνεται η έντονη δραστηριότητα στον προμετωπιαίο λοβό (deep brain stimulation).

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι να μην κολλάς σε μια μόνο μέθοδο στην δικιά σου περίπτωση η ψυχοθεραπεία. Δεν υπάρχουν φυσικές και αφύσικες λύσεις. Να είσαι ευέλικτος και ανοιχτόμυαλος.

[GeorgeT]

Η ιδεοψυχαναγκαστική είναι βιολογικό νόσημα, και δεν έχει σχέση με το αν αγαπάμε ή όχι τον ευατό μας.

[Φιλομαθής]

Καλησπέρα burbl , με τα όσα γνωρίζω νομίζω πως οι ψυχαναγκασμοί που αναφέρεις έχουν να κάνουν με ανασφάλεια απέναντι σε μια ενδεχόμενη αποτυχία και απόρριψη ( με βαθύτερη αιτία την χαμηλή αυτοεκτίμηση ) , και μέσο της τελειότητας προσπαθείς να την αποφύγεις νιώθοντας μια προσωρινή ανακούφιση ενώ παράλληλα δημιουργείς ένα φαύλο κύκλο με τον τρόπο που προσεγγίζεις το πρόβλημα , ο οποίος γίνεται ολοένα και ποιο βασανιστικός.
Κάπου διακρίνω την πρόθεση σου να υποτιμήσης το πρόβλημα για κάποιους λόγους που αναφέρεις , σε ανάλογες προσπάθειες υποτίμησης έχε υπόψη σου ότι υπάρχει ένας ακόμη λόγος : όταν φοβόμαστε αρκετά τον τρόπο αντιμετώπισης κάποιου προβλήματος.
Αν θες την γνώμη μου στην περίπτωση που θα επιλέξεις να το αντιμετωποίσης μόνη σου , για να καταφέρεις να μην αισθάνεσαι την ανάγκη της ψυχαναγκαστικής λειτουργίας , δες τι θα συμβεί '' πραγματικά '' σε κάθε περίπτωση άρνησης εκτέλεσης ψυχαναγκασμού , η εμπειρία του αποτελέσματος σε σχέση με την επανάληψη , και την σημαντικότητα του ερεθίσματος , δεν θα αφήσουν κανένα περιθώριο παρουσίας αυτής της λητουργίας ,
διαφορετικά , δες έναν καλό ειδικό , γιατί είναι κρίμα να αφαιρείς η ίδια από τον εαυτό σου ποιότητα ζωής !

[zanazan]

Παρόμοια προβλήματα είχα και εγώ στο παρελθόν. Μου είχαν κάνει την ζωή μου κόλαση, είχα κόλλημα με την συμμετρία. Το είχα ξεπεράσει για ένα διάστημα αλλά επανήλθε κατά την φοιτητική περίοδο που διένυα στρεσογόνες και παράλογες καταστάσεις.

Η αλήθεια είναι ότι δεν νικιέται μόνο του με τίποτα, απλά αλλάζουν οι ψυχαναγκασμοί ωριμάζουν μαζί σου. Στην περίπτωση μου επιστρέφουν ανάλογα με το πόσο αγχωμένος είμαι, συνήθως είμαι πάντα αγχωμένος για κάτι, και όταν δεν μπορώ να αγχωθώ για κάτι θα ψάξω να βρω τρόπο να αγχωθώ, μάλλον έχω και ψυχαναγκασμό με το άγχος.

[el.gre]

ξερεις διαβαζοντας αυτα που γραφεις ελεγα μακαρι να ειχα κι εγω τετοιους ψυχαναγκασμους..ειχα καποτε οταν ημουν κι εγω στην ηλικια σου και δε ζητησα βοηθεια απο ειδικο μπροστα σε αλλους μπορουσα να μετριασω τους ψυχαναγκασμους για να μη φαινομαι γελοια αλλα στο σπιτι ηταν πιο εντονο..ανοιγα κι εκλεινα το φως τοοοοοσες φορες που καποια στιγμη καποιος στο σπιτι αγανακτουσε και μου βαζε τις φωνες επαναλαμβανα πολλες κινησεις σε καταλαβαινω οτι ειναι κουραστικο αλλα η λυση ειναι μονο μια ν αντισταθεις οσο κι αν σκεφτεσαι ασχημα πραγματα οτι θα συμβουν..οσο αντιστεκεσαι θα βλεπεις οτι ακομα κι αν σκεφτεσαι τα χειροτερα τιποτα κακο δε γινεται.Να εισαι σιγουρη οτι δεν εχεις τετοιες υπερφυσικες δυναμεις να προκαλεις δυσαρεστα συμβαντα μονο και μονο επειδη τα σκεφτηκες..τιποτα κακο δε θα γινει.Υπαρχουν πολλοι χειροτεροι ψυχαναγκασμοι απο αυτους που εχεις να εισαι σιγουρη δε θες να τους γνωρισεις...δοκιμασε ν αντισταθεις καντο επιτηδες για να δεις οτι δε θα γινει τιποτα κακο ετσι σιγα σιγα η σκεψη σου θα αλλαζει θα νιωθεις περισσοτερο σιγουρη οτι παρ ολα αυτα που σκεφτεσαι τιποτα κακο δε γινεται και οι ψυχαναγκασμοι σου θα εξαφανιστουν.Τι να πω κι εγω που εχω πληγες στα χερια μου απο το πλυσιμο και που νιωθω εξαντλημενη απο τα μπανια που προκαλω οικολογικη και οικονομικη καταστροφη απο τα σαμπουαν και αφρολουτρα που χαλαω που πλενω και ξαναπλενω τα ρουχα μου που βαζω καθε μερα πλυντηριο που το χειμωνα μενω μεσα επειδη δεν εχουν στεγνωσει ακομα τα ρουχα στην απλωστρα που ηρθε το νερο 300 ευρω να πληρωσουμε επειδη πλενομαι συνεχεια που εχω πεταξει ωραιες τσαντες και ωραια παπουτσια καινουργια μονο και μονο επειδη νομιζα οτι ηταν βρομικα η μολυσμενα....και τωρα βασανιζομαι γιατι νομιζω οτι εινα βρομικο το αυτοκινητο..αν μπορουσα θα το πεταγα