ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ

[maria921]

Ειμαι μολις 19 και εχω περασει απο μια πολυ ασχημη εφηβεια.(νευρικη ανορεξια,χρηση κανναβης και ενα διαστημα εκοβα τα χερια μου).Αναφερω το παρελθον μου γιατι αυτο ειναι που με φοβιζει για την σημερινη μου καταληξη(ισως υπηρχε προβλημα απο τοτε).Παρ' ολα αυτα σημερα δεν αντιμετωπιζω προβλημα με κανενα απο τα 3 παραπανω.Καραφερα να τα αφησω ολα αυτα πισω μου για παντα.
Τα τελευταια 2 χρονια ομως δεν ημουν καλα ψυχολογικα.Ημουν αρκετα πεσμενη θα ελεγα.
Το προβλημα μου ξεκινησε πριν 7 μηνες που αρχισα να ψαχνομαι σε διαφορα βιβλια κ blogs στο ιντερνετ για διαφορες ψυχικες ασθενειες.Ξεκινησα απο τα σχετικα 'ελαφρια' και επεσα στα 'βαρια'.Απο καταθλιψη,κατεληξα να διαβαζω για ψυχωσεις,σχιζοφρενεια κλπ.Λενε πως αν ανοιξουμε ενα βιβλιο ψυχιατρικης,θα βρουμε ολοι μας καποια κοινα στοιχεια με πολλες ασθενειες.Αυτο δεν με παρηγορει..Ετσι νομιζω πως αρχισαν ολα.
Ειδα καποια κοινα συμπτωματα με την ψυχωση(σε καμια περιπτωση δεν ειχα ποτε μου παραισθησεις-ψευδαισθησεις)και αρχισα να φοβαμαι πως το εχω.Τοτε ηρθε και η πρωτη κριση πανικου.Σκεφτηκα στα καλα καθουμενα πως μπορει εκεινη τη στιγμη να ειχα απωλεια πραγματικοτητας και αρχισα να 'τρελαινομαι' απο το ανχος.Μετα την πρωτη φορα αρχισαν να ακολουθουν κι αλλες κρισεις καθε φορα που ερχοταν στο μυαλο μου η σκεψη οτι μπορει να τρελαθω η να ειμαι ηδη τρελη.(ζητω συγγνωμη για την εκφραση).Οι κρισεις μου εγιναν τροπος ζωης.Για ενα διαστημα αρκετων μηνων επισκεπτομουν καθημερινα ολα τα εφημερευοντα νοσοκομεια με σκοπο να καταλαβω τι διαολο μου συμβαινει.(ακομα και στο δαφνι πηγα).Ολοι οι ψυχιατροι-ψυχολογοι με καθησυχαζαν πως ειναι γενικευμενο αγχος και πως αν ημουν ψυχωτικη δεν θα ανησυχουσα.Καποι καταφερναν να με ηρεμισουν,καποιοι οχι.Το θεμα ειναι οτι μετα απο λιγο με ενα 'μαγικο'τροπο ξεχναγα τα λογια τους και γυρναγα παλι στα ιδια.Ημουν και ειμαι ακομα και τωρα σιγουρη πως ειμαι βαρια αρρωστη.Πως αν δεν εχω ψυχωση,θα παθω πολυ συντομα.Περασαν εφιαλτικες μερες για μενα.Ημουν ξαπλωμενη/παραλητη σωματικα και ψυχικα στο κρεβατι σαν 'χαμενη'.Σαν να αδειαζε το μυαλο μου.Με δυσκολια επινα νερο και εβαζα 2 μπουκιες φαγητο στο στομα μου.Δεν μπορουσα καν να μιλησω.Πεταγα 2-3 λεξεις για να περιγραψω αυτο που βιωνα και μετα παλι σιωπη..Αποφασισα καποια στιγμη να επισκεπτω ενα κψυ οπου με ειδε ψυχιατρος.Μου ειπε παλι 'τα ιδια' για αγχος και με παροτρεινε σε ψυχολογο.Καταφερε να με πεισει για λιγο αλλα ξαναγυρνουσα στα ιδια.Πλεον εχω γινει υπερβολικα καχυποπτη.Σκεφτομαι με σιγουρια οτι οι γυρω μου(γιατροι και οικογενεια)μου λενε απο λυπηση πως δεν εχω κατι η μου λενε ψεματα.Δεν μπορω να πιστεψω οτι δεν ειμαι "αρρωστη".Εχει γινει εμμονη ιδεα.Ξυπναω και κοιμαμαι με την ιδια γαμ*μενη σκεψη οτι ειμαι προβληματικη,αρρωστη,τρελη κλπ.Το μυαλο μου ειναι ΑΔΕΙΟ απο ο,τι αλλο.Μονο αυτα σκεφτομαι.Εχω μπει σε μια διαδικασια να τσεκαρω τον εαυτο μου αν φερομαι φυσιολογικα,αν ακουω θορυβους η ο,τι αλλο.Φοβαμαι οτι στα καλα καθουμενα θα αρχισω να γελαω και να λεω ακυρα πραγματα.Φοβαμαι γιατι καποιες φορες ειμαι κενη απο συναισθηματα.Με φοβιζουν οι θορυβοι,με φοβιζουν τα παντα.Νιωθω οτι θα αρχισω να εχω παραλογες φοβιες οπως αυτες που εχουν οι ψυχωτικοι.Καποιες φορες εχω εικονες στο μυαλο οτι θα κανω κακο στους δικους μου(πραγμα που ποτε δεν θα εκανα και μονο που το σκεφτομαι δακρυζω) η οτι θα αυτοκτονησω.Αυτο που με ανησυχει κι αλλο,ειναι οτι εχω πολυ εντονες αλλαγες στη διαθεση.Μπορει απο εκει που εχω πεσει στα πατωματα,κλαιω και πεθαινω απο αγχος και δεν μπορω να ελενξω το κεφαλι μου,να γυρισω στο να εχω απιστευτη αισιοδοξια και να λεω:ξερεις κατι?εισαι καλα.μην μασας.Η να εχω απιστευτα νευρα με το οτιδηποτε.Μετα παλι ξαναπεφτω και παλι τα ιδια.Ειναι ενας φαυλος κυκλος.Υπαρχουν μερες που βγαινω και ξεχνιεμαι.Καταφερνω κ αδειαζω για λιγο το μυαλο μου.Αλλα υπαρχουν κ μερες που δεν μπορω να βγω ουτε μεχρι το περιπτερο και μπορει να μεινω κλεισμενη μεσα για βδομαδες σε ενα καναπε,αυπνη,θλιμενη, ανιωθη να σκεφτομαι οτι τρελαθηκα και δεν εχει νοημα να προσπαθω.Καταληγω στο σημερα οπου εχω αλλαξει πολλους γιατρους και τελικα γυρισα στον αρχικο μου.Δεν μου εχει προτεινει φαρμακευτικη αγωγη.Λεει πως ειναι καλυτερα να μην εθιστω και να το ξεπερασω οσο μπορω χωρις τα φαρμακα.Ειναι στιγμες που με πιανει απελπισια.Νιωθω οτι ειμαι ο μοναδικος ανθρωπος που περναει ολο αυτο τοσο εντονα.Θυμαμαι ποσο ανεμελη και 'φυσιολογικη' ημουν καποτε και γινομαι ρακος.Ζηλευω τους ανθρωπους που εχουν μια νορμαλ ζωη(βγαινουν,δουλευουν,εχο υν φιλους,σπουδαζουν).Πλεον δεν κανω τιποτα απ ολα αυτα.Ειμαι κλεισμενη σπιτι και κλαιω τη μοιρα μου..Που θα με οδηγησει ολο αυτο?Θα χασω το μυαλο μου??
*Ζητω συγγνωμη αν εγραψα πολλα.Θα με βοηθησει πολυ αν μου πειτε τι γνωμη σας και προσωπικες εμπειριες παρομοιες με τις δικες μου*Ξερω οτι σε καποιους αυτο που περναω μπορει να φαινεται γελοιο,αλλα με βασανιζει τοσο που πλεον παρακαλαω να πεθανω.

[kalopisti]

καλημερα.. μετα απο ολες αυτες τις επισκεψεις ψυχοθεραπεια δεν ξεκινησες τελικα?

[Μαρίνα Α.]

Μαρία, είναι λογικό μετά από έναν χωρισμό να αισθάνεσαι ότι έχεις κατάθλιψη..είναι φυσιολογική διαδικασία που όλοι την περνάμε μετά από χωρισμούς και θέλει κάποιους μήνες για να υποχωρήσει. Επίσης είναι λογικό όταν διαβάζεις ασταμάτητα για ψυχικές παθήσεις να νομίζεις ότι τις βιώνεις...όπως φυσιολογικό είναι και να αγχώνεσαι με όλες τις πληροφορίες που μαζεύεις από το ίντερνετ. Οι περισσότεροι που ασχολούμαστε με τη ψυχολογία έχουμε περάσει φάσεις της ζωής μας όπου πιστεύαμε ότι έχουμε συμπτώματα ψυχικών διαταραχών..Η συμβουλή μου είναι, να βρεις έναν ψυχολόγο που θα εμπιστεύεσαι και να ξεκινήσεις συνεδρίες μαζί του. Καλός γιατρός/ψυχολόγος δεν είναι αυτός που μας "βρίσκει" κάτι με το ζόρι. Καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι αλλά θα πρέπει να προσπαθήσεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Μη διαβάζεις κείμενα για ψυχικές ασθένειες, επίσης θα σου πρότεινα να ξεκινούσες κάποια δραστηριότητα, κάτι που θα σε κάνει να ξεχαστείς από το πρόβλημά σου, το περπάτημα είναι μια καλή λύση ή αν έχεις την οικονομική δυνατότητα το γυμναστήριο. Βγες έξω με φίλους (πάρε τηλέφωνο τους φίλους που είχες ή προσπάθησε να κάνεις νέους) και μίλησε σε κάποιον άνθρωπο που αισθάνεσαι κοντά σου. Και τέλος, σου λέω με σιγουριά ότι δεν είσαι "τρελή" απλά περνάς μια φάση άγχους που ίσως να σχετίζεται με τον πρόσφατο χωρισμό σου και θα περάσει απλά θέλει τον χρόνο του. Φιλικά, Μαρίνα

[Christina82]

Καλησπερα,

Ναι ειναι λογικο μετα απο εναν χωρισμο ή οτιδηποτε ασχημο να παφτουμε ψυχολογικα. Αλλα γιατι βρε κοριτσακι μου να ψαχνεσαι με οοοολα αυτα τα ψυχολογικα και τις ψυχωσεις? Σωνει και καλα να εχεις κατι απο ολα αυτα.. Διαβαζεις για συμπτωματα τα οποια μπορει να υσχιουν για το μεγαλυτερο ποσοστο των ανθρωπων. Ολα αυτα που διαβαζεις τα εχεις βαλει τοσο καλα μεσα σου που εχεις πεισει τον εαυτο σου να αντιγραψει προφανως τα συμπτωματα της καθε ασθενιας. Εχεις τρελανει το μυαλο σου με αποτελεσμα να αρχισεις οντως τα ψυχοσωματικα και τα αγχη. Οτι δημιουργουμε μεσα στο κεφαλι μας φτανει στο σημειο να ανταποκρινεται και το σωμα μας..

Γι αυτο πηγαινε σε εναν ψυχολογο γιατι εχεις δημιουργησει εμμονες στον εαυτο σου.. μονη σου δυσκολο να το ξεπερασεις. Οτι και να γινει πρεπει να πας ακομα και αν δεν τον πιστευεις. Δηλαδη θα πιστευες καλυτερα καποιον που θα σε βγαλει τρελη?

[Konstantinoss]

Όλοι μας βυθιζόμαστε ακόμη πιο βαθιά στα ψυχολογικά μας όσο το ψάχνουμε, να μου πείς αν ένιωθα καλά δεν θα το έψαχνα, αλλα δυστηχώς έτσι είναι, για μένα τουλάχιστον, απο τη στιγμή που με βασανίζουν οι έμμονες ιδέες μου το σκέφτομαι καθημερινά, καθημερινά βασανίζομαι με αποτέλεσμα να γίνεται ενας φαύλος κύκλος σκέψεων, πολλές φορές παρανοϊκών. Χτές συγκεκριμένα δέν με έπιανε ο ύπνος, ένιωθα το μυαλό μου σαν ένα μπερδεμένο κουβάρι, σκέψεις διάφορες, η μια μετά την άλλη, με μπούκωναν. Σηκώθηκα να κάνω ένα τσιγαρο στο μπαλκόνι να ηρεμήσω, εκεί φανταζόμουν πως πηδώ απτον τέταρτο.. μπήκα μέσα ήπια ενα tranxene και κοιμήθηκα σα πουλάκι. Τα ψυχολογικά δεν τελειώνουν ποτέ γιαυτόν ακριβώς τον λόγο, γιατί ειναι κάτι που σε ανυσηχεί και το ψάχνεις συνεχώς, αποτυπώνεται με ανεξίτηλο μελάνι στο μυαλό μας κ δεν μας αφήνει να το αφήσουμε. Δυστηχώς..

[elis]

λοιπον θα σου πω 2 καλα πρωτον αντε κ εχεισ ψυχωση τι νομιζεισ οτι θα αλλαξει παλι εσυ θα εισαι κ παλι τα ιδια πραγματα θα κανεισ δευτερον αυτοσ που εχεισ ψυχωση στην αρχη δεν το ξερει δεν το καταλαβαινει το μαθαινει πολυ αργοτερα εινξαι συμπτωμα τησ ασθενειασ θα επρεπε να το ξερεισ αυτο!!!!

[Gypsy Cello]

το μήνυμα διαγράφηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.

Πόσο καιρό έκανες χρήση ουσιών? Το ξέρεις ότι μπορεί να συμβάλλει και αυτό στην εμφάνιση ψυχοσωματικών συμπτωμάτων? Ο γιατρός σου τι διάγνωση έχει βγάλει?

[maria921]

Εχω ξεκινησει ψυχοθεραπεια αλλα νιωθω οτι δεν βοηθαει τοσο.Πιανομαι μονο απο τα αρνητικα που ακουω και ορισμενες φορες γινομαο χειροτερα.Αυτο που με ανησυχει
ειναι οτι δεν μπορω να πιστεψω κανεναν.Εχει γινει εμμονη μεσα μου οτι εχω κατι πολυ σοβαρο και συντομα θα χασω τα λογικα μου.Τι στο διαολο εχω παθει πια?Νιωθω χαμενη
στο διαστημα.Ευχαριστω ολους για τις απαντησεις σας ειλικρινα.Το εκτιμω παρα πολυ :/

[maria921]

Kανω ηδη ψυχοθεραπεια.Απλα εχω "κολλησει" μεσα στο σπιτι.Μπορει να περασουν βδομαδες να ειμαι μεσα και να μην πηγαινω ουτε μεχρι το περιπτερο.Ολη μερα ειμαι χαμενη
μεσα στις σκεψεις μου.Δεν με αφηνει να λειτουργησω κανονικα σαν ανθρωπος.Ωρες ωρες παρακαλαω να πεθανω να τελειωσει ολο αυτο

[red]

μαρακι μου,πως γινεται να μη σου μιλησε κανεις απ τους γιατρους για φαρμακευτικη αγωγη.Επιστημονες,καλλιτεχ νες,ανθρωποι μορφωμενοι και επιτυχημενοι γινονται λειτουργικοι με τη βοηθεια αντικαταθλιπτικων.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΚΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑ!βρες καποιον ψυχιατρο και εμπιστευσου τον,δεξου τη θεραπεια και θα δεις που ολα αυτα θα μοιαζουν σαν ενα κακο ονειρο σε λιγο καιρο....σου μιλαω εκ προσωπικης πειρας

[maria921]

Ολοι οι γιατροι που εχω παει μου λενε οτι ειμαι μικρη για να ξεκινησω απο τωρα τα φαρμακα.
Και εχω καταφερει να ξεπερασω πολυ δυσκολες μερες χωρις φαρμακευτικη βηθεια.
Πριν καιρο απευθυνθηκα σε ενα κψυ και μιλησα με ψυχιατρο.Μου προτεινε ψυχολογο και εκεινος με τη σειρα του μου ειπε οτι δεν χρειαζομαι φαρμακευτικη αγωγη.

[πεννυ]

Ωρες ώρες πιστεύω ότι είμαι μόνη μου αλλά βλέπω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άλλοι με τα ίδια συμπτώματα και ανακουφίζομαι. Κι εγώ σχεδόν τα ίδια με τη maria921 έχω. Εϊναι στιγμές που νιώθω χάλια και κρίνω τον εαυτό μου συνέχεια. Αν έκανε καλά αυτό αν έπρεπε να κάνω τώρα αυτό,τι θα έκανα κάποια άλλη στιγμή κλπ. Η μόνιμη ιδέα βέβαια είναι πως είμαι τρελή και μπορεί να κάνω κάτι κακό ή να αρχίσω να φωνάζω έτσι στα καλά καθούμενα. Νομίζω ότι δε μιλάω σωστά ενώ δε συμβαίνει κάτι τέτοιο γιατί θα μου το έλεγαν οι δικοί μου άνθρωποι. Εχω ένα μόνιμο βάρος στον αυχένα και ξέρω ότι δεν είναι τίποτα γιατί έχω κάνει και αξονική και έχω πάει σε 2 νευρολόγους και ένα ψυχίατρο και βέβαια και ψυχολόγο. Η αλήθεια είναι ότι ο τελευταίος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος γιατί από τη μια έχασα τον πατέρα μου και το πιο σημαντικό και πιο δύσκολο έχω ένα γιο 8 χρόνων με παραπληγία. Δεν περπατάει και οι γιατροί δε μου δίνουν πολλές ελπίδες για να κινηθεί. Η φροντίδα του αρχίζει και γίνεται πολύ δύσκολη γιατί πρέπει να τον σηκώνω αγκαλιά και είναι βαρύς αφού είναι 8 χρόνων. Ολοι οι γιατροί μου λένε ότι έχω γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και αυτό που βιώνω και θα βιώνω στο μέλλον είναι αυτό που τα δημιουργεί όλα. Εγώ όμως δεν ανακουφίζομαι. Τα νεύρα μου νιώθω ότι είναι πιο ευαίσθητα. Κλαίω με το παραμικρό- αχ αυτός ο κόμπος στο λαιμο- και δε μπορώ να μιλήσω αν πρέπει να εναντιωθώ σε κάτι. Τα κρατάω όλα μέσα μου. Οτι χειρότερο. Δεν έχω την υπομονή να βοηθήσω στα μαθήματα το μεγαλύτερο γιο μου που δε μου φταίει σε τίποτα. Επαιρνα κάποια φάρμακα αλλά όλα με πείραζαν. Τα seroxat μου δημιουργούσαν μεγαλύτερη υπερένταση, τα sertral ήταν κάπως καλύτερα αλλά ο ψυχίατρος μου είπε ότι δεν τα χρειαζομαι. Μου έδωσε κάτι σταγονες adeprenal λέγονται για να έχω δύναμη και να μη με νοιάζει τίποτα. Πραγματικά στην αρχή ήμουν καλά αλλά μετα ένοιωθα ότι ημουν εκτός τόπου και χρόνου. Ενοιωθα πλήρη απάθεια για όλα και ενιωθα μια αποδιοργάνωση. Τα σταμάτησα αφού τελείωσε το δεύτερο μπουκαλάκι. Νιώθω καλύτερα αν νιώσω υπερένταση κανά βράδυ παίρνω μισό lexotanil των 3 και είμαι μια χαρά. Ο γιατρός μου είπε ότι μάλλον δε χρειαζομαι τα φάρμακα και να το παλέψω μόνη μου. Προσπαθώ όσο μπορώ αλλά πρέπει να κανω μια επίσκεψη ή στην ψυχολόγο ή στον ψυχίατρο που είναι ειδικευμένος σε θέματα άγχους.

[maria921]

Ειλικρινα σου ευχομαι να πανε ολα καλα με το γιο σου και ποτε μα ποτε μην παψεις να ελπιζεις.Αν δειχνεις δυνατη(εστω και αν δεν εισαι) θα παιρνει και εκεινος δυμανη απο σενα.Θα πρεπει να ειναι περηφανος που σε εχει μητερα γιατι παρα το προβλημα σου φαινεται να τα καταφερνεις και να αντεχεις ακομα,οσο δυσκολο και αν ειναι.Οσο για το αλλο σου παιδι,νομιζω θα ειναι καλυτερο να προσπαθησει να τα καταφερει μονο του και λιγο.Εγω κατεληξα ετσι επειδη ειχα μια ζωη απο πισω αποκουμπι τους γονεις μου.Σε καταλαβαινω απολυτα σ αυτα που νιωθεις.Κι εγω κλαιω με το παραμικρο.Ολα φαινονται ματαια ωρες ωρες και σκεφτομαι να δωσω ενα τελος αλλα φοβαμαι ακομα και να μου κανω κακο.Θελω να πιστευω βαθια μεσα μου οτι θα υπαρξουν και καλυτερες μερες για ολους εμας που υποφερουμε απο αυτο.

[ioannis2]

Μαρία, μου κανει εντύπωση το γεγονός ότι όλα αυτα που περνανε απ το μυαλο σου και σε βασανίζουν τόσο πολύ, απ όσα έχω διαβασει στο πρωτο σου μηνυμα δεν ανταποκρίνονται στη δική σου πραγματικότητα. Αμα εξαιρεσουμε αυτα που σου συνεβησαν παλια και τα ξεπερασες όπως η ανορεξία, δε μιλας για κανενα γεγονός που να σε επηρέασε, δε λες πουθενα να σου συνεβηκε καποιο άσχημο περιστατικό ούτε λες οι συνθηκες της καθημερινης σου ζωής να ναι τετοιες που να σε κανουν να υποφέρεις, δλδ όλα αυτα να σου προκαλούν όλες αυτες τις σκεψεις που σε βασανιζουν. Αυτο που εγω διαπιστωνω δλδ απο τα γραφομενα σου είναι μια κατασταση σκεψης. Μου φαινεται πως όλα αυτα που σε βασανίζουν δε συμβαίνουν πουθενα στην καθημερινή σου ζωή, δεν είναι απορροια της καθημερινης σου ζωης και των βιωμάτων σου, συμβαίνουν μόνο στο κεφάλι σου. Το διαπίστωσες αυτό? Πρώτα κατανόησε το αυτό. Διερωτήθηκες αν όλα αυτα που σκέφτεσαι έχουν σχεση με την πραγματικότητα?

Αφού το κατανοήσεις αυτο θα σου συνιστούσα να μάθεις να επεξεργαζεσαι τη σκεψη σου, σαν παρατηρητής του εαυτού σου την ωρα που το μυαλο σου σκεφτεται. Να μαθεις να διακρινεις το φανταστικό από το πραγματικό, το λογικό από το παράλογο, το υπαρκτό απο το ανείπαρκτο, την απαισιοδοξη σκέψη, το φανταστικό σεναριο ή γεγονος που πλαθει το κεφαλι σου, όλα αυτα. Δλδ να μαθεις να διακρινεις τις σκεψεις σε λογικες και διαστρεβλωμενες. Κι αμα μαθεις να κανεις αυτη την εσωτερικη παρατηρηση και τη διακριση, στη συνεχεια μαθε να διωχνεις τις διαστρεβλωμενες σκέψεις ή να μειωνεις την ενταση και τη συχνότητα τους ή τουλαχιστο να τις αναγνωριζεις ως τετοιες. Διωχνε τις αντικαθιστωντας τις με αλλες σκεψεις που σου δημιουργουν χαρα και αισιοδοξια, κανοντας επισης καποιο χομπι κλπ οτιδηποτε δλδ μπορει να σε απομακρυνει απ αυτες. Κάνε μια προσπάθεια να δουλέψεις με τη σκέψη σου σαν θεραπεία. Συζητησε το αυτο και την προταση μου αν θες με το θεραπευτη σου. Είσαι πολύ μικρή για να ξεκινήσεις φαρμακα και να στηριζεσαι σ αυτα!

[chaos_]

κοριτσάκι μου γλυκό άκου με. διάβασα τα όσα λες και δεν βλέπω τίποτα σοβαρό. θα τα έλεγα υπερβολικά. πιστεύω ότι μπορεί να χαρακτηριστεί κυκλοθυμία ή ίσως κάποιο είδος εμμονής. αν και οι γιατροί σου λένε ότι είναι κάτι γενικό εγώ περισεύω. όχι. ίσως είσαι 1 παιδί με λίγο περισσότερο άγχος το οποίο πρέπει να βρεις αν πηγάζει από κάπου. μην κάθεσαι να διαβάζεις βιβλία τέοιου περιεχομένου γιατί δεν χρειαζονται. κάνε παρέα με φίλους ή βρες ενδιαφέροντα. ναι? μπράβο!