Το ημερολόγιο ενός (νεο)άστεγου”…

[Kat711]

Ο άστεγος είναι ο σιωπηλός ήρωας του καιρού μας. Μπορεί να προσπαθεί να κρυφτεί από τη ματιά μας, αλλά δεν φεύγει, δεν το βάζει στα πόδια. Ξέρει πως ο κόσμος μας είναι τόσο μικρός και στρογγυλός, που η φυγή δεν έχει νόημα. Ζει στη μοναξιά, αλλά όχι στην απομόνωση......

Το ημερολόγιο ενός (νεο)άστεγου”…

από ormithiella

Φτωχός και άστεγος. Στην τηλεόραση είναι πρώτο θέμα. Στη λογοτεχνία νέο είδος, από τότε που ο Μαρκ Ωζέ έγραψε το «Ημερολόγιο ενός άστεγου».

Ο άστεγος είναι ο σιωπηλός ήρωας του καιρού μας. Μπορεί να προσπαθεί να κρυφτεί από τη ματιά μας, αλλά δεν φεύγει, δεν το βάζει στα πόδια. Ξέρει πως ο κόσμος μας είναι τόσο μικρός και στρογγυλός, που η φυγή δεν έχει νόημα. Ζει στη μοναξιά, αλλά όχι στην απομόνωση. Η μοναξιά είναι μια επιλογή (υπάρχει πάντα ο άλλος, αν το θελήσεις). Μα η απομόνωση είναι μια καταδίκη (ο άλλος δεν υπάρχει, όσο και αν το θελήσεις). Ο άστεγος στις μέρες μας δεν είναι πια αυτός που ήταν άλλοτε. Τις νύχτες που κουλουριάζεται μέσα σε μια κούτα από χαρτόνι, ίσως να θυμάται ακόμη τον καιρό που ζούσε μια φυσιολογική ζωή. Ισως να θυμάται ακόμη τον εαυτό του να ισιώνει τον γιακά και τη γραβάτα μπροστά στον καθρέφτη, να φοράει το ρολόι στο χέρι, να πιάνει την τσάντα με τα χαρτιά του και να ξεκινάει για τη δουλειά του. Στην εισαγωγή του βιβλίου του, ο κοινωνικός ανθρωπολόγος Μαρκ Ωζέ γράφει για ένα κοινωνικό φαινόμενο που ίσως στους περισσότερους από εμάς περνάει σήμερα απαρατήρητο:
«Τα τελευταία χρόνια – λέει – πολλοί από αυτούς που εργάζονται στις κοινωνικές υπηρεσίες ή σε φιλανθρωπικές οργανώσεις βλέπουν καθημερινά μπροστά τους μια νέα κατηγορία φτωχών. Εχουν δουλειά, μα ο μισθός τους δεν τους φτάνει για νοίκι. Κοιμούνται όπου βρουν, σε λαϊκά υπνωτήρια, σε φίλους ή ακόμη και στο αυτοκίνητό τους», όπως ακριβώς ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου του Μαρκ Ωζέ, που η πενιχρή σύνταξή του τον έχει καταδικάσει να ξημερώνεται στους δρόμους, να χρησιμοποιεί για τις ανάγκες του τις τουαλέτες στον σταθμό του τρένου και τις χρονιάρες μέρες να ξεκλέβει από μακριά εικόνες από τις χαρές των ανθρώπων που είχαν καλύτερη τύχη από αυτόν. Είναι ένα φαινόμενο που οξύνεται μέρα με τη μέρα από την παρατεταμένη οικονομική κρίση, που μάλιστα ίσως δεν έχουμε δει ακόμη το χειρότερο πρόσωπό της.
Πώς συνηθίσαμε…
… έτσι να σκοντάφτουμε τις νύχτες πάνω σε ανθρώπους που χωράνε σε χαρτονένιες κούτες; Τις προσπερνάμε, χωρίς να σκύβουμε από πάνω, ξορκίζοντας μια πραγματικότητα που βρίσκεται μπροστά μας. Ξεσυνηθίσαμε τη φτώχεια, ζώντας μέσα σε μια αυταπάτη πλούτου που τώρα γίνεται καπνός. Αν κάποτε το φέρει η κακιά ώρα, πώς θα μπορέσουμε άραγε να ζήσουμε φτωχοί; «Τώρα που δεν είμαι πια κανένας», λέει ο άστεγος του Μαρκ Ωζέ, «βλέπω καθαρά πόσο ξεχωρίζουν εκείνοι που ζουν μια ζωή πιο σταθερή από τη δική μου ανώφελη παρουσία».
Τι απογίνεται…
… ο άστεγος του Μαρκ Ωζέ; «Τον βάζω να πηγαίνει προς τον Σηκουάνα», λέει ο συγγραφέας στην εφημερίδα «Στάμπα». «Αλλοι αναγνώστες φαντάζονται ένα τέλος τραγικό. Και άλλοι προτιμούν να ελπίζουν. Δεν ξέρω. Αφήνω το τέλος ανοιχτό. Ακριβώς όπως είναι η ζωή».
ΠΗΓΗ: http://www.tanea.gr/kosmos/article/?aid=4678996

[Flumen]

.... :/ :') .....

[Joann]

Ο άστεγος είναι ο σιωπηλός ήρωας του καιρού μας. Μπορεί να προσπαθεί να κρυφτεί από τη ματιά μας, αλλά δεν φεύγει, δεν το βάζει στα πόδια. Ξέρει πως ο κόσμος μας είναι τόσο μικρός και στρογγυλός, που η φυγή δεν έχει νόημα. Ζει στη μοναξιά, αλλά όχι στην απομόνωση......

[SIZE="4"]Το ημερολόγιο ενός (νεο)άστεγου”

Από τα πιο ενδιαφέροντα και επίκαιρα κείμενα που έχω διαβάσει τελευταία και πάρα πολλούς μάς αφορά. Είμαστε ανά πάσα στιγμή εν δυνάμει άστεγοι. Λίγο ύψωμα στη φωνή, αντιρρήσεις στη δουλειά του κόλου ή στην οικογένεια... ευαίσθητες ισσοροπίες που πρέπει να κρατάμε, διαφορετικά...

[Kat711]

Είμαστε ανά πάσα στιγμή εν δυνάμει άστεγοι.

Και αυτή η φράση είναι τόσο αληθίνη και τόσο ανατριχιαστική

[Joann]

Και αυτή η φράση είναι τόσο αληθίνη και τόσο ανατριχιαστική

Φοβάμαι πως αυτήν την εποχή της ανασφάλειας και της οικονομικής κρίσης, λίγοι είναι αυτοί που δεν αγχώνονται με τέτοια θέματα. Μακάρι τα πράγματα ν' αλλάξουν έστω και λίγο και να φανεί ένα φωτάκι μες στη μαυρίλα.

[Kat711]

Και να αυτοοργανώσουμε τις ζωές μας, να είμαστε αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλον, να εξαρτώμαστε όσο λιγότερο γίνετε από το σάπιο σύστημα, να μάθουμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και να αλληλοστηριζόμαστε.

[Joann]

Και να αυτοοργανώσουμε τις ζωές μας, να είμαστε αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλον, να εξαρτώμαστε όσο λιγότερο γίνετε από το σάπιο σύστημα, να μάθουμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και να αλληλοστηριζόμαστε.

Kat711, συμφωνώ απόλυτα, αλλά την αλληλεγγύη τη συναντάς συχνά; Ή μήπως συνήθως συναντάς το φόβο, την εσωστρέφεια και τη συνθηκολόγηση με τα ψίχουλα που σου πετάνε από παντού; Και ακόμα χειρότερα στις δουλειές τη ρουφιανιά; Συγνώμη αν ακούγομαι απαισιόδοξη, αλλά τελευταία αισιοδοξία αντλώ μόνο από την τρέλα μου, άνευ λόγου και αιτίας.

[Kat711]

Δεν τη συναντάμε συχνά γιατί δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε έτσι, αν κάνουμε την αρχή όμως?
Αν εγώ εμπιστευτώ εσένα και εσύ εμένα, αν φωνάξω όταν αδικήσε και δεν σιωπήσω, αν δεν σε αφήσω να πεινάσεις, να κρυώσεις, αν ανοίξουμε τα σπίτια μας και συναναστραφούμε μεταξύ μας και στείλουμε την μοναξιά από εκεί που ήρθε?
Μια προσπάθεια από όλους προσωπικά και ομαδικά θέλει για να αρχίσουμε να πράττουμε έτσι. Μια γαμημένη αρχή.

[Joann]

Πιστεύω πως όλα αυτά είναι ωραία κι ότι έτσι θα 'πρεπε να λειτουργούμε, όμως πόσο συχνά βλέπεις ανθρώπους να βοηθάνε τους άλλους αν δεν υπάρχει προσωπικό όφελος; Πόσο μάλλον να τους υπερασπίζονται όταν αδικούνται... Όσο για τη μοναξιά, ναι, είναι μεγάλο πρόβλημα για πολλούς ανθρώπους... διαφορετικά δε θα υπήρχαν τέτοια forum για να υποκαθιστούμε την κοινωνική ζωή που δεν έχουμε.

[Kat711]

Αφού δεν συναντάμε συχνά φαινόμενα αλληλεγγύης και τα ρέστα γιατί να μην ξεκινήσουμε από εμάς τους ίδιους, αύριο εσύ να υπερασπιστείς αυτόν που αδικείται, αύριο εγώ να βοηθήσω κάποιον χωρίς όφελος. Να αρχίσουμε.

[Joann]

Προσωπικά πιστεύω ότι το κάνω στο μέτρο των δυνατοτήτων μου και στο παρελθόν το έχω κάνει αλλά είμαι πια αρκετά μεγάλη για να μη με πιάνουν κορόιδο κι όχι πια τόσο ρομαντική. Πιστεύω ότι η ιδιοτέλεια ενυπάρχει στη φύση του ανθρώπου. Ανιχνεύω τα κίνητρα των ανθρώπων. Δεν ξέρω σε ποιο επίπεδο θέτεις την αλληλοβοήθεια. Αλληλοβοήθεια είναι και η ελεημοσύνη και πολλοί άνθρωποι το κάνουν, αλλά ποιο το αποτέλεσμα επί της ουσίας; Έχεις κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σου;

[RainAndWind]

Kat711 σ'ευχαριστώ πολύ γι αυτή σου την ανάρτηση, αυτό το θέμα που επέλεξες, είναι τόσο ευαίσθητο, είναι τόσο επίκαιρο, τόσο κοντά μας και τόσο μακριά όσο μονάχα η καθεμιά μας το νιώθει και το μπορεί, το έχει σκεφτεί, το έχει ζήσει, δει, αντικρίσει, έχει προβληματιστεί γι αυτό. Ναι, συνηθίζεται και η τραγικότητα, συνηθίζει το βλέμμα, συνηθίζει η συνείδησή μας πράγματα που δεν θα έπρεπε να συνηθίζει ποτέ. Η καθεμια μας θα μπορούσε οποιαδηποτε στιγμή να γίνει ένας τέτοιος νεοάστεγος, η ζωή έχει γυρίσματα, έχει ανατροπές όχι πάντα προς το καλό και ονειρεμένο. Πρόσφατα βγήκε μια άλλη πλευρά της σύγχρονης φτώχειας και του τι ξεδιπλώνει αυτή στο κοινωνικό πεδίο, άνθρωποι που κοιμούνται σε ράντσα σε νοσοκομεία ή σε καθίσματα αναμονής, ή που στήνουν σενάρια για να μπορέσουν είτε να ιδρυματοποιηθούν έστω για ένα διάστημα ώστε να εξασφαλίσουν έστω και ένα σβωλιασμένο στρώμα και ένα πιάτο φαί, πολλές φορές με συνεννόηση και των συγγενών τους. Πού θα φτάσουμε Κατ? Δεν ξέρω να σου πω, ξέρω μονάχα πως δεν πρέπει να συνηθίσουμε, δεν πρέπει να αφήσουμε, και άλλες φορές πάλι με πιάνει μια απελπισία και μια σκατοαπάθεια, μίζερη και τόσο ανυπόφορη.

Θα ήθελα να ελπίζουμε. Θα ήθελα να βρει στέγη να βρει φαγητό ο νεοάστεγος. Μπορούμε ακόμη και δω να ξεκινήσουμε. Να φτιάξουμε έναν κύκλο προστασίας, να προσφέρει ο καθένας μας ό,τι μπορεί, μπορώ να δώσω λάδι, μπορείς να δώσεις ζυμαρικά, μπορεί η τρίτη να δώσει κάτι άλλο, να ανταλλάσουμε αγαθά, ξεφεύγοντας και από τον ανελέητο κλοιό του χρήματος, δεν ξέρω, μήπως μπορούμε. Και η "φιλανθρωπία" όμως δεν αρκεί, είναι το σύστημα που δημιουργεί τους νεοάστεγους, και όσο το σύστημα αυτό αφήνεται να στέκεται αλώβητο, θα γεννάει άστεγους, άπορους, σε κουτιά χαρτονένια, σε ζωές αφανείς. Είναι ο καπιταλισμός που γεννάει τα εγκλήματα αυτά και τα θρέφει, που σέρνει τους λαούς στη δυστυχία, και σαν τη Joann, οι αυταπάτες μας ξεθυμαίνουν, φτωχαίνουμε μέσα μας... Να κάνουμε την αρχή. Να στηρίξουμε το εναλλακτικό εμπόριο αγαθών, να παλέψουμε για μια έστω και ελάχιστη αυτονομία στον τομέα τον διατροφικό, ξέρεις, δεν είναι λίγο να ξεκινήσουμε από το μπαλκόνι μας, η γμνη η εξάρτηση τα δημιουργεί όλα. Αν ένα ένα κομμάτι της εξάρτησης ηττηθεί, ένα ένα κομμάτι να αλλάζει, το μεγαλύτερο κομμάτι θα αρχίσει κι αυτό να ραγίζει στην εικόνα του. Μπορει και να λέω τις δικές μου πρωινές μαλακίες πάλι, πέστε μου και σεις τις δικές σας ιδέες.

Και μία ταινία που παρουσιάζει τη μάχη ενός άστεγου να επανενταχθεί, να την προτείνω σε όσες το θέλουν να την αναζητήσουν, είναι σκηνοθεσίας Gabriele Muccino, "The pursuit of happyness" με πρωταγωνιστή τον Will Smith και ένα παιδί, που υποδύεται τον πραγματικό νεοάστεγο Christopher Gardner και το ανήλικο παιδί του, που πέρασαν ένα χρόνο φυγάδες σε μία άστοργη πόλη, νομάδες από δω και από κει, κυνηγημένοι, είναι αλήθινη ιστορία, συγκλονιστική. Δείτε την, όχι μόνο προβληματίζει, αλλά και αποτυπώνει την ευθραυστότητα αυτή για την οποία λέγαμε παραπάνω, το πώς η ζωή μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή και να γίνει η καθεμιά μας ένας αόρατος φυγάς.

[Joann]

[QUOTE=RainAndWind Είναι ο καπιταλισμός που γεννάει τα εγκλήματα αυτά και τα θρέφει, που σέρνει τους λαούς στη δυστυχία, και σαν τη Joann, οι αυταπάτες μας ξεθυμαίνουν, φτωχαίνουμε μέσα μας...[/QUOTE]
Τι ακριβώς εννοείς;

[RainAndWind]

Ελπίζω να μη θεώρησες πως ήθελα να σε προσβάλλω μ'αυτή μου τη σκέψη, δεν αφορά παρά δικό μου προσωπικό μονόλογο Joann. Θεωρώ πως προτού φτάσουμε στη φτώχεια πρώτα ένα ολόκληρο σύστημα με γρανάζια και δικλείδες ασφαλείας, μας έμαθε, μας δίδαξε πως είναι νομοτελειακό γεγονός, πως είναι απαρέγκλιτος και διαρκής κανόνας η ανταγωνιστική μας φύση, πως είναι μέσα μας αδιάλλακτο, σταθερό στοιχείο, στοιχείο δομικό του ανθρώπινου πλάσματος. Όμως από κάπου προωθείται το ο θάνατός σου η ζωή μου. Από κάπου το μαθαίνουμε, κάπου το ζούμε, κάποτε το είδαμε, κάποτε μας το είπαν, το εγγράψαμε ως δεδομένο, ως αναλλοίωτο. Γιατί να είναι έτσι? Δε γίνεται ρε γμτ να μην είναι? Αν είχαμε από τα μικράτα μας διδαχθεί διαφορετικούς, εναλλακτικούς τρόπους κοινωνικής αλληλεπίδρασης, δε θα είχαμε και εναλλακτικές συμπεριφορές που να καθιστούν τις άλλες, τις επιζήμιες, πιο σπάνιες, δε θα τις θεωρούσαμε λιγότερο αναπόδραστες, λιγότερο κυρίαρχες, δε θα τις αμφισβητούσαμε?
Αν ενισχυόταν κοινωνικά, θεσμικά η αλληλεγγύη, αν στην οικογένεια και στο σχολείο, αν στην εκπαίδευσή μας, στη διαδρομή μας αυτή υπήρχαν άλλα παραδείγματα, περισσότερα, που να αντιστάθμιζαν τον παράγοντα του κέρδους του ατομικού, δε θα γεννιόνταν και νέες συμπεριφορές? Θα παρέμενε όμοιο για πάντα το ηθικό μας τοπίο? Νομίζω πως όχι.
Ξέρω γω, τόσο μου κόβει, έτσι πιστεύω. Πώς τέτοιες συμπεριφορές me against you for gain and loads of stuff an' money θεωρούνται στοιχείο μας γιατί υπάρχει και ένα ολόκληρο σύστημα από πίσω που τις καλύπτει, τις στερεώνει, τις νομιμοποιεί.
Και πάλι ελπίζω να μη σε έθιξα, και γω μπερδεμένη είμαι και γω προσπαθώ την άκρη να βρω.

[Kat711]

http://www.ipop.gr/wp-content/uploads/homeless.jpg