εχω τασεις αυτοκτονιας

[BrokeN_DoLL]

εχτες ημουνα οκ. ξαφνικα, απ το μεσημερι και μετα αρχισα να χω κατι. καθομουν εβλεπα τα φιλαρακια στην τηλεοραση και ενω ημουνα οκ με επιασαν τα κλαμματα με κατι που ειδα στην τβ και μαλιστα εχω καιρο να κλαψω επειδη δν μπορω, με επιασε ενα μανιακο αισθημα πνιξιματος και λιγμοι σαν συγκινηση. μετα ημουνα πτωμα ηθελα να κοιμηθω οσο το δυνατον πιο πολυ αλλα δεν γινοταν ειχα τοσα να κανω (τουλαχιστον μ φαινοταν πως ειχα τοσα να κανω επειδη τωρα δεν θυμαμαι να χα να κανω κατι) και αγχωνομουνα. θυμαμαι και ειμαι σιγουρη πως προχτες ΟΛΗ μερα και παρασκευη ημουν στην τσιτα ειχα τρελλη ενεργεια ημουνα πολυ αισιοδοξη και περπατουσα τρεχοντας στον δρομο βλεποντας το παραμικρο με ενθουσιασμο ημουν καλα και δυνατη και ξαφνου σκεφτηκα χτες πως δεν θελω να ειμαι καθε μερα ετσι καλα. αμα ειμαι δεν ανηκω πουθενα.

δεν θελω να μην ανηκω καπου, σημερα ξυπνισα με απαισιο αισθημα ζαλαδας κουρασης και αγχους και σκεψεις αγχωτικες για ολα μα ολα. τρελλες σκεψεις που γυρνανε και με ριχνουν επειδη με πνιγουν και σαν να μν μπορω να ξεφυγω. εχω την αυθορμητη, σχεδον ακατανικητη επιθυμια να πεθανω. σαν αγχος με εχει πιασει να πρεπει να κανω κατι να με πονεσει , ας μην πεθανω απλα να πονεσω. κρατιεμαι τοσο πολυ να μην χαραξω τα κωλοχερα μου!!!!!!!!!με πιανει τρεμουλο στον εγκεφαλο και δεν με εαντεχω να με βλεπω χοντρη εχω γινει με μισω

[iberis]

Broken μην κάνεις σε παρακαλώ κακό στον εαυτό σου. Αντί για να κοπείς, προσπάθησε όσο δύσκολο και να σου φαίνεται να στρέψεις κάπου την προσοχή σου, να κάνεις κάτι που θα σε απασχολήσει έστω προσωρινά μέχρι να περάσει αυτή η κρίση άγχους.
Υπάρχει κάποιος αυτή τη στιγμή που μπορεί να σε βοηθήσει στο σπίτι? αν όχι, μπορείς να πάρεις τηλ κάποιον να έρθει να σε βρει?
Χοντρή δεν είσαι κοπέλα μου, και στο λένε τα άτομα που σε έχουν δει από κοντά. Καταλαβαίνω βέβαια ότι αυτή τη στιγμή νιώθεις να σε κυριεύουν οι αρνητικές σκέψεις ..
Θα περάσει, λίγη υπομονή. Μίλα αν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.

[BrokeN_DoLL]

το χειροτερο ξερεις ποιο ειναι πως ειμαι στην δουλεια παλευω με νυχια και με δοντια να μην μιλαω καθομαι και κανω αρχειοθετηση και με επιασε μανια να καθαρισω και αμα το κανω θα με παρουν χαμπαρι αμα κανω κατι ξαφνικα που δεν συνηθιζω και με κοβει ιδρωτας δεν το αντεχω και πηρα τα φαρμακα μου δεν με πιανει τιποτα τι θα κανω

[iberis]

το χειροτερο ξερεις ποιο ειναι πως ειμαι στην δουλεια παλευω με νυχια και με δοντια να μην μιλαω καθομαι και κανω αρχειοθετηση και με επιασε μανια να καθαρισω και αμα το κανω θα με παρουν χαμπαρι αμα κανω κατι ξαφνικα που δεν συνηθιζω και με κοβει ιδρωτας δεν το αντεχω και πηρα τα φαρμακα μου δεν με πιανει τιποτα τι θα κανω

Δεν έχεις κανα αγχολυτικό για τέτοιες περιπτώσεις?

Αν νιώθεις τόσο αποπνικτικά ζήτα να φύγεις. Από την άλλη όμως, πιστεύω ότι μπορείς να τα καταφέρεις να ηρεμήσεις. Προσπαθησε να αναπνέεις βαθιά και αργά.
Με την δουλειά δεν ξεχνιέσαι?

[BrokeN_DoLL]

ναι αλλα με πιανει και παλι αγχος δεν την παλευω και δεν θελω να φυγω επειδη θα καταλαβουν πως κατι παιζει απ το αγχος εκανα εμετο το πρωι

[iberis]

Μην σκέφτεσαι τους άλλους και τι θα σκεφτούν, δικαιολογίες για να φύγεις υπάρχουν πολλές πχ σε έπιασε το στομάχι ή έτυχε κάτι επείγον στο σπίτι.

Βέβαια είμαι της άποψης ότι το άγχος πρέπει να το αντιμετωπίζεις.
Εμένα παλαιότερα στη δουλειά κάποιες φορές με έπιανε γενικευμένο άγχος. Θυμάμαι υπήρχαν φορές που είχα ενέργεια μηδέν, έναν κόμπο στο λαιμό και έπρεπε να μιλάω στον κόσμο και να κάνω ένα σωρό δουλειές παράλληλα. Τότε ήμουν μόνη στο γραφείο και δεν θα μπορούσα ούτως ή άλλως να φύγω. Οπότε, έσφιγγα τα δόντια και προσπαθούσα να επικεντρωθώ στην δουλειά (όσο μπορούσα). Αυτό, όσο επίπονο μου φαινόταν εκείνη την ώρα με βοηθούσε και μετά από κάποια ώρα χαλάρωνα σημαντικά.

Μέχρι τι ώρα δουλεύεις?

[BrokeN_DoLL]

μεχρι τις 7 . δεν θελω να φυγω αμα φυγω θα αναγκαστω να παω σπιτι μου κ εκει θα χω να αντιμετωπισω γονεις. ειναι αργα τωρα δεν με βλεπω καλα εχω φρικαρει αμα πω τωρα πως θα κοπω θα θεωρηθει εδω μεσα πως μοστραρομαι και πως εχω το κουραγιο να το γραφω κιολας και ντροπη μου αλλα μπορω και γραφω δεν ξερω γιατι

[iberis]

Μίλα ελεύθερα, εδώ άλλοι συνομιλούν με τον εαυτό τους lol
Ρε συ ψυχοθεραπεία κάνεις? Πρέπει να βρεις άλλους τρόπους να εκτονώνεσαι και όχι με το κόψιμο.

[BrokeN_DoLL]

εχω να κοπω καιρο επρεπε να το κτλβω προχτες ημουνα μες στον ενθουσιασμο και ειχα τοση ενεργεια και μαλιστα ενιωθα ωραια και αδυνατη και και και και ελεγα πως αυτη τη βδομ τα πηγα καλα με το φαι αλλα ειδα τον εαυτο μ σε αντανακλασεις και τελικα χαλια με πιανει αγχος να κοψω τα παντελονια μ και με επιασαν κ τα κλαματα ειχα να κλαψω καιρο δν μπορουσα κ ξαφνικα εκει π ετρωγα σουβλακι μ ρθε αν ειναι δυνατον δν αντεχω αλλο την ζωη μου σημερα ρε συ iberis μου

[iberis]

.... δν αντεχω αλλο την ζωη μου σημερα ρε συ iberis μου

Ναι σήμερα είναι μια δύσκολη μέρα για σένα γιατί τα βλέπεις όλα "κάπως"...
Θα περάσει όμως και θα βρεις πάλι την ενέργειά σου :)

Και μετά κάτι πρέπει να κάνεις γι αυτές τις αυτοκαταστροφικές σκέψεις, να τις δουλέψεις ώστε αν ξανάρθουν να φύγουν πιο εύκολα...

[Gypsy Cello]

Μπρόκεν θα σου πρότεινα να εκτονώσεις αυτές τις επιθετικές τάσεις κάπου αλλού και όχι στον εαυτό σου. Για παράδειγμα θα σου προτεινα να μαχαιρώσεις ένα μαξιλάρι για παράδειγμα. λολ καλή λύση και πρακτική!

[BrokeN_DoLL]

gypsy δαγκωνα το μαξιλαρι μ μικρη με γυρνανε ολα αυτα πισω

[Gypsy Cello]

εναλλακτικά θα μπορούσες να σπάσεις ένα φτηνο σερβίτσιο ποτηριών από αυτά που παίρνουμε από το σούπερ μάρκετ.

[RainAndWind]

Και γω σήμερα είμαι τα αρκετά χάλια μου μπρόκεν, δε νομίζω ότι είμαι η κατάλληλη να σε στηρίξω, μονάχα να σου θυμίσω ότι και οι σκέψεις που βασανίζουν και οι αντιδράσεις που καμιά φορά φαντάζουν υστερικές, και η στενοχώρια και η επιθυμία ακόμη ακόμη για θάνατο, δεν είναι αιώνιες, αλλά παροδικές. Θα περάσει. Έτσι και γω σήμερα, με έναν κόμπο στο στήθος που δε λέει να φύγει, με νεύρα και ωω, ναι, πάλι καπνίζω σα φουγάρο! Παρατηρώ απ' τα γραπτά σου ότι το ευφορικό συναίσθημα είναι δεμένο πάντα και με τη σκέψη "είμαι αδύνατη", ενώ όταν είσαι στα κάτω σου η αυτόματη σκέψη είναι "είμαι χάλια, πάχυνα, είμαι χοντρή". Όμως δεν είσαι κορίτσι μου χοντρή, είναι τα κολπάκια του βουλιμικού τρόπου σκέψης, είναι το φαγητό που συνδέεται έτσι ως κίνδυνος μέσα σου. Ίσως αν πεις στον εαυτό σου, οκ, μιλάνε τώρα τα απομεινάρια του παρελθόντος μου ως βουλιμική/οτιδήποτε, άστο να μιλάει, χέστηκα, το ακούω μεν, ναι, δε σημαίνει όμως ότι το πιστεύω κιόλας. Είναι ακόμη εκεί, μπορεί και να παραμείνει για ένα διάστημα, όμως θα φύγει κι αυτό με τη σειρά του.

[Θεοφανία]

...μπρόκεν.....
Αν σε παρηγορεί, όλοι τα χάλια μας έχουμε αυτές τις μέρες.
Ίσως είναι οι γιορτές, ίσως είναι όλος αυτός ο γενικευμένος χαμός που πάμε κατά διαόλου σαν χώρα, ίσως ακόμη και η άσχημη διάθεση των άλλων γύρω μας.
Δεν υπ΄ρχουν κολπάκια, μόνο προσωπική δύναμη να αντιδράσεις σε αυτό που νιώθεις.
Σκέψου κάτι άλλο, οργάνωσε μια έξοδο, σκέψου κάτι που μπορεί να σου φέρει χαμόγελο, μην εστιάζεις στη φρίκη.
Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο, αλλά σκέψου πως ότι νιώθεις πηγάζει από μέσα σου, κάνε το αντίστροφο και σκέψου λιιιιιιγο πιο αισιόδοξα..:)