Καλησπέρα σε όλους σας.

Είναι το πρώτο μου ποστ εδώ και γράφτηκα γιατί έχω πραγματικά πολύ μεγάλη ανάγκη από ειλικρινείς απόψεις και συμβουλές.
Είμαι 30 χρονών και εδώ και ένα χρόνο ακριβώς είμαι με ένα αγόρι 29 χρονών. Η σχέση μας ξεκίνησε διστακτικά στην αρχή λόγω του οτι και οι δύο είχαμε -σχετικά πρόσφατα- χωρίσει από μακροχρόνιες σχέσεις. Όμως όλα έδειχναν ότι ταιριάζουμε πολύ, όχι μόνο σε μικρά, αλλά σε ουσιαστικά πράγματα. Το μόνο "αγκάθι" στην σχέση μας τον πρώτο καιρό ήταν ο χαρακτήρας που είχα πριν από αυτόν και ο οποίος κατά την γνώμη του δεν ταίριαζε σε γυναίκα, και για να σας το εξηγήσω με λίγα λόγια, ήμουν αυτό που λένε "μαγκάκι" με την καλή έννοια, και δεν μπορούσε εύκολα άντρας να με αλλάξει. Οφείλω να ομολογήσω ότι όντως υπήρξα ανώριμη σε αρκετά μικρά θέματα, αλλά σε αυτό οφείλεται και το γεγονός ότι δεν έζησα μόνη μου στο σπίτι και πάντα οι γονείς μου ήταν εκεί να υποστηρίξουν κάθε κίνηση που επέλεγα να κάνω. Στις αρχές λοιπόν της σχέσης μας, ήταν παρών σε κάποιες εντάσεις με τους γονείς μου, οι οποίες δεν ήταν δικαιολογημένες και για χαζούς λόγους.., παρόλα αυτά όμως ήταν έντονες. Ο σύντροφός μου βλέποντας τις συζητήσεις αυτές που γινόντουσαν με τους γονείς μου μέσω τηλ, και έπειτα εμένα να μην αντιδράω όπως εκείνος πίστευε ότι έπρεπε (δηλαδή να τους κλείσω το τηλ, να τους βρίσω, να τους κρατήσω μούτρα για να καταλάβουν ότι μεγάλωσα πια και δεν μπορούν να μου φωνάζουν, κτλ), άρχισε να δημιουργεί πολύ άσχημη εντύπωση για τους γονείς μου.
Μετά από 6 μήνες σχέσης, και ενώ οι καβγάδες με τους γονείς μου είχαν μειωθεί δραματικά χωρίς να ακολουθήσω τις συμβουλές του, αποφασίσαμε ότι θέλαμε να ζήσουμε μαζί και γιατί όχι να κάναμε και οικογένεια σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Αρραβωνιαστήκαμε, νοικιάσαμε σπίτι και όλα έμοιαζαν τέλεια!
Σε συζητήσεις που είχαμε κάνει στις αρχές της σχέσης μας, μου είχε πει ότι παλιά είχε κατάθλιψη η οποία όμως δεν έφυγε ποτέ μιας και δεν ακολούθησε ολοκληρωμένη φαρμακευτική αγωγή, νομίζω πως που είχε αναφέρει 3 διαφορετικά χάπια που του είχαν δώσει οι 3 γιατροί που πήγε τότε και το ένα ήταν το cipralex. Μου είπε επίσης πως είχε επισκευθεί ψυχίατρο και ψυχολόγο και είχε καταφέρει να μην είναι παράλογος με τους άλλους γύρω του και κατάφερνε να κρατάει τα "περίεργα" συναισθήματα της κατάθλιψης μέσα του. Όλα αυτά λέει, ήταν καλύτερα όταν και το γύρω του περιβάλλον ήταν ισορροπημένο και χωρίς προβλήματα, εννοώντας πως και η σχέση μας θα ήταν ένα είδος "ίασης" εφόσον δεν έχουμε προβλήματα. Κατά διαστήματα - μεγάλα η αλήθεια είναι - έβλεπα θυμό ο οποίος ήταν υπερβολικός, προσπαθούσα με χαμόγελο και μία ζεστή αγκαλιά να τον ηρεμώ και να τον κάνω να ξεχνιέται.
Πριν από 3 μήνες ακριβώς, χάσαμε τον πατέρα του από ανακοπή, εντελώς ξαφνικά. Ο σύντροφός μου είχε τον πατέρα του ως πρότυπο, και ακόμη και σήμερα αναφέρει "ο πατέρας μου με μεγάλωσε έτσι, με έκανε σωστό άντρα" και άλλα τέτοια, τα οποία όμως πλέον χρησιμοποιεί για να μειώσει τους δικούς μου γονείς. Εδώ λοιπόν ξεκινάει το μεγάλο μου πρόβλημα.. Μετά την απώλεια, δεν ξέσπασε ουσιαστικά ποτέ, αν εξαιρέσουμε την ώρα της κηδείας, και αρκετές φορές τις επόμενες μέρες της κηδείας μου ανέφερε "και εγώ δεν περίμενα να είμαι τόσο ψύχραιμος". Πραγματικά δεν έδειχνε σημάδια πένθους, κάτι το οποίο μου φάνηκε θετικό τότε γιατί φοβήθηκα μήπως η κατάσταση αυτή τον επαναφέρει στην κατάθλιψη που μου είχε πει ότι είχε πιο παλιά. Να σημειώσω εδώ ότι από το καλοκαίρι και μέχρι σήμερα δουλεύουμε μαζί στην οικογενειακή επιχείρηση (της οικογένειάς μου) και είμαστε όλη την ημέρα μαζί. Να σας προλάβω εδώ, δεν υπάρχει ρουτίνα ούτε και φθορά επειδή είμαστε συνέχεια μαζί, γιατί από την αρχή είδαμε και οι δύο ότι το δέσιμο ήταν ώριμο και όχι ενθουσιασμός, συνειδητά επιλέξαμε να περνάμε τόσο χρόνο μαζί γιατί ταιριάζουμε σε όλα τα θέματα και τα χόμπυ μας. Στην δουλειά μας λοιπόν, όπως και σε κάθε δουλειά, υπαρχουν εντάσεις κάποιες μέρες, που εγώ τις βλέπω και τις έβλεπα δικαιολογημένες. Ο σύντροφός μου όμως εκνευριζόταν υπερβολικά πολύ και έλεγε συνέχεια ότι επιτρέπω στους γονείς μου να μου φέρονται άσχημα. Κάποια στιγμή, πριν από 1-1.5 μήνα, ξεκινήσαμε να ψάχνουμε να αγοράσουμε σπίτι για να μην πληρώνουμε άδικα μεγάλο ενοίκιο. Συζητούσαμε παράλληλα και με τους γονείς μου τι σπίτια βλέπαμε, τι μας άρεσε, κτλ και επειδή το σπίτι θα αγοραζόταν με δάνειο, είχαμε συμφωνήσει όλοι ότι δε θα έπρεπε να είναι ακριβό για να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στην μηνιαία δόση, παρόλο που και οι γονείς μου είχαν ξεκαθαρίσει οτι θα μας βοηθούσαν οικονομικά όσο μπορούσαν. Κάποια στιγμή λοιπόν, οι γονείς μου μας πρότειναν να αγοράσουν ένα διαμέρισμα δίπλα σε αυτούς για να μείνουμε εκεί μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση με την οικονομική κρίση και να αποφασίσουμε τότε να πάρουμε εμείς σπίτι, λέγοντας πως ακόμη και αν αποφασίσετε να μείνετε εδώ, εμείς δε θα ενοχλούμε, θα πάμε αλλού και μπορεί να μείνει στο άλλο διαμέρισμα ο αδερφός μου στην πορεία. Ο σύντροφός μου τότε έγινε πυρ και μανία καθότι δεν θέλει να μείνουμε κοντά με τον αδερφό μου επειδή λέει είναι κακομαθημένος (και πολλά άλλα πολύ άσχημα επίθετα που λέει κατά διαστήματα για εκείνον ο σύντροφός μου) και θα μας δημιουργεί προβλήματα στο μέλλον. Έφτασε στο σημείο να μου πει ότι οι γονείς μου δημιούργησαν ολόκληρη πλεκτάνη για να μας αναγκάσουν να μείνουμε κοντά στον αδερφό μου και ότι κάθε τους κίνηση είναι για να αποδυναμώνει εμένα και να ενδυναμώνει τον αδερφό μου και το να μείνουμε κοντά του για να τον βοηθάμε. Αντικειμενικά, όσο γίνεται δηλαδή, μπορώ να πω ότι ο αδερφός μου είναι κακομαθημένος γιατί δεν του είπαν ποτέ όχι, ακόμη και σήμερα, χωρίς όμως να μειώσουν πουθενά εμένα ή τα θέλω μου. Παρόλα αυτά με τον αδερφό μου έχουμε καλή σχέση. Ο σύντροφός μου όμως θεωρεί πως οι γονείς μου είναι ύπουλοι, ο αδερφός μου άχρηστος, και όλοι μαζί δημιουργούν πλεκτάνες. Κάθε τους κίνηση ή κουβέντα, περνάει από το μικροσκόπιο του συντρόφου μου ο οποίος μου τονίζει πολύ άσχημα "βλέπεις τι ύπουλοι είναι?" Πραγματικά σας μιλάω κοντεύει να με αποξενώσει από τους δικούς μου.. Θα μου πείτε - και δικαιολογημένα - "γιατί δεν φεύγεις?" Ε λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν έτσι..και κάθε μα κάθε μέρα μου δείχνει ότι με αγαπάει πολύ και με νοιάζεται, και πιστεύω πως ότι και αν είναι αυτό που τον κάνει έτσι, μπορεί να αλλάξει..
Σήμερα..πάνω σε νεύρα πάλι, μου είπε ότι δεν αντέχει άλλο τους γονείς μου που προσπαθούν να επέμβουν στην ζωή μας με ύπουλο τρόπο και πως είναι σε πολύ οριακό σημείο να με χωρίσει επειδή έχει πιεστεί πάρα πολύ αλλά κρατιέται γιατί με αγαπάει.

Πιστεύετε ότι έχει κάποιο θέμα ψυχολογικό που να απαιτεί βοήθεια από ειδικό? Και αν ναι, πως να του το προτείνω? Έχει γίνει πολύ ευερέθιστος και δύσκολα δέχεται κουβέντα.. Συγνώμη για το τεράστιο ποστ, και σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας..