Κρίσεις πανικού(;)κατά την οδήγηση της μηχανής

[cell]

Καλησπέρα σε όλες/ους!
Ανακάλυψα τυχαία το forum ψάχνοντας στοιχεία για τις κρίσεις πανικού.Διαβάζοντας πράγματα εδώ,αντιλήφθηκα ότι το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό και αποφάσισα να μοιραστώ ένα πρόβλημα που με απασχολεί πολύ.
Είμαι 32 ετών και εδώ και αρκετά χρόνια έχω κάποιες κρίσεις(τώρα συνειδητοποιώ ότι πιθανότατα πρόκειται για κρίσεις)που εκδηλώνονταν στην πλειοψηφία τους όταν υπήρχε κάτι σχετικό με το ύψος γιατί έχω υψοφοβία.Χαρακτηριστικά η οδήγηση με αμάξι πάνω σε γέφυρα και κυρίως η οδήγηση σε δρόμους πολύ στενούς με ''γκρεμό''από κάτω...το χειρότερό μου.Όταν δεν είμαι σε αμάξι και κοιτάζω τα αντίστοιχα τοπία η κατάσταση είναι λίγο καλύτερη.Και στις δύο περιπτώσεις πάντως ελέγχεται έστω και πολύ δύσκολα.Πώς;Εκείνη τη δύσκολη ώρα θέλω να κινώ κάποια σημεία(χέρια,πόδια)και να βήχω ή να βγάζω μια μικρή κραυγή,δεν ξέρω...νομίζω πως με βοηθάει όταν το μυαλό κολλάει και νιώθω πως θα πάθω ανακοπή.
Αφορμή όμως για το μήνυμα αυτό δεν είναι αυτά τα περιστατικά γιατί δε συμβαίνουν τόσο συχνά.Αφορμή είναι η οδήγηση της μηχανής μου και αυτό που μου συμβαίνει τον τελευταίο μήνα.Σημείο-κλειδί ήταν ένα ταξίδι σε ένα φιλικό σπίτι στον Ωρωπό κοντά στα Χριστούγεννα.Τρελό κρύο,αν και ντυμένος καλά,και κάπου στα μισά της διαδρομής να συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει καλά,θεωρώντας όμως ότι ίσως όλο αυτό να οφείλεται στο κρύο.Έφτασα με μεγάλη δυσκολία-αγκομαχώντας θα έλεγα-στο σπίτι και η επιστροφή ήταν ακόμα πιο δύσκολη,σαν μικρός γολγοθάς.
Από εκείνη τη μέρα κάθε φορά που οδηγώ τη μηχανή και ιδίως σε μεγάλους δρόμους(εκεί με πιάνει ένα δέος,στην πόλη είναι λίγο καλύτερα)το αίσθημα είναι ίδιο,λίγο χειρότερο κάποιες φορές λίγο καλύτερο κάποιες άλλες:νιώθω ότι θα πέσω,νιώθω συνεχώς τα χέρια και τα πόδια μου να είναι πολύ σφιχτά κουλουριασμένα πάνω στη μηχανή,ταχυπαλμία,ιδρωμένα άκρα,αίσθημα σαν να κολλάει το μυαλό και όλα αυτά κάνοντας παράλληλα την ώρα της οδήγησης προσπάθειες να ηρεμήσω με καλές σκέψεις και βαθιές ανάσες,ξέροντας ότι είναι παράλογος αυτός ο φόβος.Την έχω παροπλισμένη λοιπόν(εκτός από μια πολύ κοντινή διαδρομή 2 χλμ που κάνω κάθε δεύτερη μέρα) και αναγκάζομαι να κινούμαι με το αμάξι,πράγμα που επηρεάζει σε ένα βαθμό τη ζωή και τους χρόνους μου.
Μέχρι εκείνη την ημέρα,δεν είχα τέτοιο θέμα.Σε ένα μεγάλο ταξίδι που είχα κάνει(παρενθετικά να πω ότι οδηγώ μηχανή μόνο τα τελευταία 2 χρόνια),είχα παρατηρήσει ότι με φοβίζουν οι ταχύτητες με χλμ πάνω από 140-150 γιατί ένιωθα πολύ τον άνεμο αλλά τώρα πια δεν μπορώ ούτε με 60 να πάω και μάλιστα βασανιστικά.
Σε μια συνομιλία με μια φίλη ψυχίατρο,μου είπε να μην τη χρησιμοποιώ πια για ένα διάστημα γι'αυτό από τη μια σκέφτομαι να την πουλήσω κ να πάρεω ένα smart για δεύτερο αλλά από τρην άλλη ο εγωισμός μου λέει να μην το κάνω κ να το παλέψω.Επίσης μου είπε ότι δεν είναι κακό φυσικά να πάω σε κάποιο ψυχολόγο αλλά αυτοί έχουν την τάση να πηγαίνεις για το χ πρόβλημα και να σου βγάζουν στην πορεία κι άλλα.
Θα με ενδιέφερε να ακούσω προτάσεις,γνώμες,παρόμοιες εμπειρίες :-)

[Σάτυρος]

Οδηγος μηχανης τρελος και εγω, σαν εσενα (μπορει να εχει -10 και να μην παρω το αμαξι για διαδρομη 100 km), το μονο που εχω να σου πω σε αυτο το θεμα, επειδη ξερω πως αισθανεσαι, ειναι το εξης: Δεν θα παθεις κατι κακο την ωρα που οδηγεις, λογω κρισης πανικου (η οτι αλλο ψυχοσυμπτωμα ειναι).

Μπορει να λες οτι ξερεις οτι ειναι απλως φοβος, ομως ειμαι σιγουρος οτι αν κανεις κ τις απαραιτητες εξετασεις στην καρδια σου (αφου αυτο ειναι που φοβασαι), θα μειωθουν αυτες οι κρισεις.
Οποτε για το παραπανω η λυση ειναι πολυ απλη, πηγαινεις σε ενα νοσοκομειο και τους λες οτι ποναει η καρδια σου, μεσα σε 30 λεπτα θα σου εχουν κανει αιματος-τριπλεξ-καρδιογραφημα και θα εχεις τελειωσει.

[cell]

Γεια σου φίλε,ευχαριστώ για την απάντηση αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν πρέπει να είναι τόσο απλό γιατί δεν έχω τέτοιο φόβο με την καρδιά μου,ούτε κάποιο φοβερό αγχος γενικότερα στη ζωή μου(π.χ.δουλειά,σχέση ή κάτι τέτοιο).Αν υπήρχε αυτό,θα είχα θέμα και με το αμάξι αλλά εκεί όλα καλά,μπορώ και οδηγώ άνετα,εκτός φυσικά από τις περιπτώσεις που ανέφερα προηγουμένως.Το''πράγμα''αυ� �ό με πιάνει μόνο πάνω στη μηχανή και σε κάποιες άλλες στιγμές της ζωής μου αλλά εκεί είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο...μπορώ να κινηθώ,να κοιτάξω κάπου αλλού,να αντιδράσω γενικότερα.Όταν όμως είμαι πάνω στη μηχανή,δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ'όλα αυτά και νιώθω εγκλωβισμένος σε αυτό που μου συμβαίνει,μόνο οι σκέψεις και οι ανάσες επιτρέπονται!
Η φαρμακευτική αγωγή,απ'όσα έχω διαβάσει,είναι κάτι που δε με ενθουσιάζει ως ιδέα για να νιώσω καλύτερα,κάτι σαν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.Συμφωνείτε με αυτή τη λογική;

[cell]

Γεια σου φίλε,ευχαριστώ για την απάντηση αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν πρέπει να είναι τόσο απλό γιατί δεν έχω τέτοιο φόβο με την καρδιά μου,ούτε κάποιο φοβερό αγχος γενικότερα στη ζωή μου(π.χ.δουλειά,σχέση ή κάτι τέτοιο) .Αν υπήρχε αυτό,θα είχα θέμα και με το αμάξι αλλά εκεί όλα καλά,μπορώ και οδηγώ άνετα,εκτός φυσικά από τις περιπτώσεις που ανέφερα προηγουμένως.Το''πράγμα''αυ� �ό με πιάνει μόνο πάνω στη μηχανή και σε κάποιες άλλες στιγμές της ζωής μου αλλά εκεί είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο...μπορώ να κινηθώ,να κοιτάξω κάπου αλλού,να αντιδράσω γενικότερα.Όταν όμως είμαι πάνω στη μηχανή,δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ'όλα αυτά και νιώθω εγκλωβισμένος σε αυτό που μου συμβαίνει,μόνο οι σκέψεις και οι ανάσες επιτρέπονται!
Η φαρμακευτική αγωγή,απ'όσα έχω διαβάσει,είναι κάτι που δε με ενθουσιάζει ως ιδέα για να νιώσω καλύτερα,κάτι σαν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.Συμφωνείτε μ'αυτή τη λογική;

[Σάτυρος]

Απ οσο ξερω πολλες φορες οι κρισεις πανικου ειναι προδρομος καταθλιψης, (οχι παντα βεβαια), το να παρεις ενα ελαφρυ φαρμακο ωστε να μην εχεις προβλημα για μια περιοδο (αφου σου δημιουργει οντως προβλημα) δε θα ηταν κακη κινηση.

Εγω θα το συζητουσα με εναν ψυχιατρο (& μετα με ψυχολογο).

[Body-Rocker]

Δεν ξέρω ρε παιδιά, εγώ 150 km/h δεν θα πήγαινα με αμάξι, κατά πόσο μάλλον με μηχανή. Άλλους τους "φιξάρει" η ταχύτητα, άλλους όχι.

[Konstantinoss]

Να ξέρεις οτι πολλά ατυχήματα γίνονται όταν κρίση πανικού πιάνει τους οδηγούς, φαντασου μάλλον πόσο πιο επικίνδυνο ειναι με μηχανή, για μένα πούλα τη ρημάδα κ χίλιες φορές ενα smartaki.

[cell]

Γεια σου φίλε,ευχαριστώ για την απάντηση αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν πρέπει να είναι τόσο απλό γιατί δεν έχω τέτοιο φόβο με την καρδιά μου,ούτε κάποιο φοβερό αγχος γενικότερα στη ζωή μου(π.χ.δουλειά,σχέση ή κάτι τέτοιο) .Αν υπήρχε αυτό,θα είχα θέμα και με το αμάξι αλλά εκεί όλα καλά,μπορώ και οδηγώ άνετα,εκτός φυσικά από τις περιπτώσεις που ανέφερα προηγουμένως.Το''πράγμα'' αυτό με πιάνει μόνο πάνω στη μηχανή και σε κάποιες άλλες στιγμές της ζωής μου αλλά εκεί είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο...μπορώ να κινηθώ,να κοιτάξω κάπου αλλού,να αντιδράσω γενικότερα.Όταν όμως είμαι πάνω στη μηχανή,δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ'όλα αυτά και νιώθω εγκλωβισμένος σε αυτό που μου συμβαίνει,μόνο οι σκέψεις και οι ανάσες επιτρέπονται!
Η φαρμακευτική αγωγή,απ'όσα έχω διαβάσει,είναι κάτι που δε με ενθουσιάζει ως ιδέα για να νιώσω καλύτερα,κάτι σαν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.Συμφωνείτε μ'αυτή τη λογική;

Όσο για τα υπόλοιπα...ξωτικό,οδηγώ χαλαρά αλλά σβέλτα θα έλεγα,καμία σχέση όμως με σούζες ή ο,τιδήποτε τέτοιο.Τη μηχανή την αγόρασα καθαρά για πρακτικούς λόγους στα 30 μου σχεδόν,επομένως δεν είμαι μηχανόβιος.Καλός οδηγός ναι,είμαι ικανοποιημένος από τη συμπεριφορά μου στο τιμόνι.Είναι ένα μέσο που με εξυπηρετεί πολύ στην καθημερινότητά μου ως προς τους χρόνους και την πρακτικότητα/ευελιξία που μου προσφέρει και δε θα ήθέλα να το χάσω.
Δε σκέφτομαι την ιδέα του θανάτου,ούτε ότι μειώνονται τα αντανακλαστικά μου.Απλά μετά από εκείνη τη διαδρομή κάτι άλλαξε προς το χειροτερο και όταν οδηγώ,αυτό το ανξήγητο που περιέγραψα στο πρώτο μήνυμα με εμποδίζει να κινηθώ αξιοπρεπώς ιδίως σε μεγάλους δρόμους.Είναι τρελά εκνευριστικό να οδηγω με 40-50 χλμ/ώρα(κι αυτά με τα συμπτώματα να είναι πάντα εκεί)στον Κηφισό ή τη Συγγρού και να νιώθω τα φορτηγά από πίσω να με πλησιάζουν απειλητικά και εγώ να ξέρω ότι ο φόβος είναι παράλογος αλλά και ''ανίκητος''ταυτόχρονα.
Συνεπώς δε θα ήθελα να επικεντρωθούμε στο πώς μπορεί να οδηγώ ή στο αν χρειάζεται η μηχανή και πόσο επικίνδυνη είναι διότι αυτό είναι θέμα επιλογής του καθενός.Είναι διαφορετικό να έχω μηχανή και να επιλέγω να πηγαίνω με 100-120 το πολύ στην εθνική και όχι με 160,είναι διαφορετικό να μπορώ να έχω/οδηγώ μηχανή αλλά να επιλέγω για λόγους ασφάλειας να παίρνω αμάξι και διαφορετικό φυσικά να θέλω να καβαλάω μηχανή αλλά να μην μπορώ,όπως εγώ σε αυτή τη φάση της ζωής μου.
Πανοπτικέ,απ'όσο γνωρίζω τα αγχολυτικά φάρμακα(π.χ.xanax)φέρνουν υπνηλία και χαλάρωση επομένως απαγορεύεται η λήψη τους πριν την οδήγηση.Υπάρχουν κάποια που λειτουργούν διαφορετικά;

[cell]

Κάποια άλλη γνώμη που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη;;

[cell]

Καλησπέρα παιδιά!Να επανέλθω στο θέμα με το πρόβλημα που αντιμετωπίζω για κάποιες λεπτομέρειες που σιγά σιγά εντοπίζω όσο οδηγώ.Το πρόβλημα δε φαίνεται να είναι τόσο η ταχυπαλμία ή το άγχος γενικά γιατί ανεβαίνω με normal ψυχολογία.Αυτό που μου συμβαίνει είναι το εξής:Νιώθω πολύ συχνά τον εαυτό μου να είναι πολύ σφιχτός/''κοκκαλωμένος'' πάνω στη μηχανή και όταν χαλαρώνω κάπως το σώμα μου,κουνάω λίγο τη μέση και γέρνω το κορμί(όσοι οδηγούν μοτο θα καταλαβαίνουν τι εννοώ),τα πράγματα είναι αισθητά καλύτερα αλλά δυστυχώς δεν έχω τη δύναμη να το κάνω πάντα,παρόλο που ξέρω ότι αυτό ευθύνεται!Επίσης όταν βγαίνω (σε μεγάλους δρόμους κυρίως που μου προκαούν ένα δέος)νιώθω ότι σε κάποιες ανωμαλίες του δρόμου μου γέρνει η μηχανή και θα πέσω ή ότι ο αέρας με χτυπάει ανελέητα και με βγάζει από την πορεία μου.Ακόμα και όταν έχει 3 μποφόρ,εγώ μπορεί να νομίζω ότι έχει πολλά περισσότερα αλλά βλέποντας τους άλλους μοτοσυκλετιστές στο δρόμο καταλαβαίνω ότι εγώ έχω το πρόβλημα.Σαν να λειτουργούν οι αισθήσεις μου σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο απ'ότι ίσως θα έπρεπε,δεν ξέρω πόσο σαφέστερα μπορώ να το περιγράψω!
Μου τη δίνει πραγματικά που δεν μπορώ να οδηγήσω κανονικά και να πλαγιάσω όσο πρέπει στις στροφές αλλά αντιθέτως κινούμαι στη δεξιά λωρίδα με πολύ χαμηλές ταχύτητες και επιπροσθέτως έχω από πίσω μου ΙΧ και φορτηγά να κορνάρουν.Μου χαλάει μέρος της καθημερινότητάς μου αυτό το πράγμα και το έχω πάρει λίγο εγωιστικά.Κάποιες μέρες είμαι πιο καλά αλλά κάποιες άλλες όπως χθες που με πιάνει το άγχος και ο κρύος ιδρώτας μες στη μέση του Κηφισού είναι πολύ άσχημο και επικίνδυνο,δυστυχώς...Έχω την εντύπωση ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίζει κάποιος/α άλλος/η το ίδιο ή έστω παρόμοιο θέμα :-(

[Tasos75]

Cell και εγώ οδηγώ καθημερινά μηχανή. Αυτό που σου συμβαίνει φαίνεται να οφείλεται σε άγχος. Γιατί δεν επισκέπτεσαι ένα ψυχολόγο;
Το άγχος προκαλεί και φόβο και μαλλον υπερλειτουργία του συμπαθητικού μας συστήματος. Όλες μας οι αισθήσεις είναι στην τσίτα με αποτέλεσμα μία μικρή ανωμαλία
στο δρόμο ή λίγος αέρας να φαίνονται πολύ πιο έντονα.

[Πυρρων]

Φιλε cell. Συμφωνω με την προσεγγιση σου... Δεν φαινεται να ειναι κατι απλο αυτο το φαινομενο που βιωνεις, δειχνει να ειναι κατι πιο ποεριπλοκο απο μια οργανικης φυσεως ασταθεια (αν και δεν θα ηταν κακο να κανεις καποιες εξετασεις για να αποκλεισεις την οργανικη αιτια). Για μενα η λεξη κλειδι που αναφερεις ειναι το "δεος". Φαινεται πως αυτο που συμβαινει εκεινες τις στιγμες ειναι ενας καλυμενος φοβος του Θανατου (οπως οι περισσοτερες φοβιες), δεος απεναντι στην ιδια την ανυπαρξια. πολυ σωστα λες οτι απαγορευεται ρητα να κανεις χρηση τετοιων φαρμακων και ταυτοχρονα να οδηγεις με την μοτοσυκλετα. Χρειαζεται μια βαθεια ενδοσκοπηση για την εξαλειψη (ή ελλατωση) του φαινομενου με την βοηθεια ενος ψυχολογου οπου θα αναλυθουν ζητηματα της καθημερινοτητας σου που ισως σε απασχολουν και τα οποια ενσωματωνουν μεσα τους την ιδια την ιδεα του Θανατου, της καταλυσης του Εγω σου (συμβολικα ή κυριολεκτικα). Συζητηση χρειαζασαι και νεους τροπους να διαχειριζεσαι θεματα που ανακυπτουν κατα τη διαρκεια της ζωης σου που περιλαμβανουν συγκαλυμενα την εννοια της "ανυπαρξιας" και του δεους και της αγωνιας που αυτη η ιδεα φερει μεσα μας. Κατα τον Heidegger η αγωνια αποτελει το μονιμο θεμελιο των αισθηματων μας με την οποια περναμε κατα φυσικο τροπο στην ιδεα του μηδενος. Μια ιδεα που ενυπαρχει μεσα μας εξαιτιας της γνωσης οτι ειμαστε πεπερασμενα οντα. Μεσα στο προεικασμα του θανατου συλλαμβανουμε τους εαυτους μας ως μηδεν, ειμαστε περιορισμενη εξαιτιας της περατοτητας μας και και αυτος ο ιδιος ο περιορισμος συνδεεται με την ιδεα του σφαλματος. Ισως ειναι καιρος να αποδεχεσαι την ιδεα της περατοτητας σου, του πεπερασμενου της υπαρξης σου, και ενας ειδικος ειναι χρησιμος για αυτο. Ελπιζω οτι καλυτερο για σενα.