Αγχος - καταθλιψη και φυσικα αρρυθμιεςςςςς

[viki36]

Καλημερα σε ολους , αν και γραφω πρωτη φορα διαβαζω το φορουμ απο περυσι .
Ειμαι η Βικυ , ειμαι 36 ετων και υποφερω απο καταθλιψη , ψυχοσωματικα διαφορα και παλαι ποτε κρισεις πανικου απο αγοραφοβια .
Ας τα παρω απο την αρχη τα πραγματα , ειμαι μαμα 2 τελειων παιδιων 5μιση και σχεδον 4 ετων και εγκυος στο 3ο οπου σε 2 μηνες γενναω . Εχω πληρη υποστιριξη απο τον αντρα μου σε ολα , γνωριζει για ολα τα ψυχολογικα μου προβληματα και παντα ητανε και ειναι διπλα μου .
Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου εχω εκτακτοσυστολιες αρρυθμιες ή ταχυπαλμιες , εχω κανει και εγω του κοσμου τις ε3ετασεις , απο καρδιογραφηματα μεχρι υπερηχους , εως χολντερ (τις ειχαμε πιασει κιολας τοτε ) , τεστ κοπωσεως κτλ κτλ κτλ . Ολα τελεια , ολα καθαρα . Ολα αυτα αρχισανε με κρισεις πανικου και εντονες ταχυπαλμιες πριν απο περιπου 10 χρονια , ταχυπαλμιες οπου με οδηγουσανε στα επειγοντα αρκετες φορες , επειτα απο εντονο στρες απο καποια σχεση που με ταλαιπωρουσε τοτε . Πολλοι καυγαδες με τη σχεση , πολλοι καυγαδες με τους γονεις μου οπου ποτε δεν ειχα παντα και τις καλυτερες σχεσεις ιδιαιτερα τοτε με αφορμη εκεινη τη σχεση . Τελικα καταφερα με ψυχολογικη υποστηριξη χωρις φαρμακα να βγω απο τα εντονα ψυχολογικα και να συνεχισω τη ζωη μου μακρια απο τη σχεση , γρηγορα ομως αρχισανε οι κρισεις πανικου απο αγοραφοβια , δεν εβγαινα μονη ε3ω ουτε μεχρι το περιπτερο για τσιγαρα , καποθ εκει γνωρισα τον αντρα μοθ οπου και με τη βοηθεια του και με αλλαγη ψυχολογου καταφερα και νικησα την αγοραφοβια . Αρρυθμιες ειχα παντα αλλα ελαχιστες , το προβλημα εγινε απλα τεραστιο με την 1η εγκυμοσυνη . Καπου εκει στον 6ο μηνα αρχησανε ατελειωτες αρρυθμιες , μπορει και 300 και παραπανω τη μερα για κανα 20ημερο πανω κατω με λιγες μερες παυσεων . Μια απαισιοτητα , δεν ηξερα καν απο που προερχονταν με αποτελεσμα να κατηγορησω την εγκυμοσυνη και τα πολλα κιλα που ειχα βαλει , καποια στιγμη ηρεμησανε πριν γεννησω και παλι εγιναν φυσιολογικα τα πραγματα ετσι ξαφνικα οπως ηρθανε , ετσι ξαφνικα περασανε . Γεννησα ολα καλα , γυρησαμε σπιτι , πολυ βοηθεια απο τον αντρα μου , δεν ακολουθησαμε καθολου κατεστημενα με 40ημερα , δεν κλειστικαμε μεσα με το παιδι , αν και δνε ειχαμε αλλη βοηθεια απο γγονεις τα πηγαιναμε καλα , βεβαια η κοντρα με τη μητερα μου δεν σταματουσε ποτε , παντα ολοι κατι λεγανε απο τους συγγενεις μου , παντα προσπαθουσανε να με κανουνε να νοιωσω ασχημα με παρατηρησεις κτλ . Ξανα περναω εναν κυκλο με αρρυθμιες αρκετες . Καποια στιγμη ηρεμω ομως , χανω το βαρρος μου , νοιωθω καλα οποτε και ελλατωθηκανε πολυ και αυτες . Οταν ο πιτσιρικας ητανε 10 μηνων μενω εγκυος στο 2ο παιδακι , το θελαμε . Ημουνα αρκετα λεπτη τωρα οπουτε πιστευα οτι δεν θα με πιασουνε αρρυθμιες . λαθος καπου στον 4ο μηνα αυτη τη φορα , ειχα μια επιδρομη μεγαλη απο εκτακτες , κρατησε περιπου 1 βδομαδα και μετα ξαφνικα παλι ηρεμησα . Τοτε ητανε που εβαλα το χολντερ και πιασαμε καμια 400αρια εκεινη τη μερα , η οποιες ομως δεν θορυβησανε τον καρδιολογο μου , γεννησα και παλι ολα καλα . Για αρκετο διαστημα τις ειχα 3εχασει , για αρκετο διαστημα ημουνα πολυ καλα . Βεβαια ειχα εναλαγες στα ψυχοσωματικα μου , με δυσπνοιες , διαφορες αλλες φοβιες , το μεγαλυτερο ητανε η δυσπνοια οπου επειδινωθηκε μετα το θανατο του πατερα μου . Λιγους μηνες μετα μενω εγκυος στο 3ο , και εκει που δεν ειχα αρρυθμιες εκει και παλι αρχησαν δειλα δειλα , χωρις ομως να ειναι πολλες καθολου . Φοβηθηκα ομως και μονο αυτο ειχα στο μυαλλο μου . Η εγκυμοσυνη δεν πηγε καλα και καταληξαμε σε αποβολη , απο εκει και επειτα με ξαναπιασε το προβλημα , οχι τοσο πολυ οσο στις εγκυμοσυνες αλλα υπηρχε καθημερινα με 4-10 αρρυθμιες . Και παλι ξαφνικα περασε τοσο ξαφνικα . Λιγο καιρο επειτα 3αναπροσπαθουμε για εγκυμοσυνη παλι ερχεται , ομως αυτη συνοδευτικε απο καταθλιψη , οχι τοσο πολυ απο αρρυθμιες , αλλα απο αγχος μεγαλο , μ,ια μαυριλα , ενα απαισιο πλακωμα . Σε ολα αυτα ειχα και τη μητερα μου να μην ειναι καλα , ειναι πολυ μεγαλη σε ηλικια και την ειχε πιασει μια μανια να μην κανω 3ο παιδι , χωρις να την αφορα και χωρις να την εχουμε εμπλε3ει ποτε με βοηθειες . Ομως ειπε πολλα τοσα πολλα που με επιρεασανε , δεν ημουνα καλα , δεν επαιζα με τα παιδια μου , δεν ασχολιομουνα με τιποτα ,. Καταληγω στο οτι θελω να κανω εκτρωση , δεν ειχα κανει ποτε μου ημουνα εναντιον , το συζητησα με τον αντρα μου ο οποιος ητανε υπερ στο να κανω οτι κανει καλο σε μενα . Ομως η εγκυμοσυνη κατελει3ε σε αποβολη , δωθηκε απαντηση . ΓΙα ενα διαστημα ειχα αρρυθμιες αλλα τις 3επερασα , ειχα μερικα επεισοδια αρκετα ισχυρα αλλα το παλευα . Μετακομισαμε , πηγαμε σε πολυ ομορφο σπιτι , τα παιδια μου πηγανε σχολεια , ηρεμησαμε , 3εκουραστικαμε ,καναμε 1-2 τα3ιδια στο ε3ωτερικο ολοι μαζι , περνοΥσαμε καλα . Αρρωστησε μεν βαρια η αγαπημενη μου θεια , οπου μονο εμενα ειχε να τη φροντισω και να τη στειλω σε κλινικες αλλα δεν με πειραζε , ευτθχως ειχε την οικονομικη δυνατοτητα να την παμε σε καλες κλινικες και να τη φροντιζουνε . Καποια στιγμη μου γεννηθηκε και παλι η επιθυμια για 3ο παιδι , ο αντρας μου ηταν αρνητικος για τα εβλεπε ολα αυτα , μαλλον με 3ερει καλυτερα , ομως εγω επεμενα ., Μενω σχεδον αμεσως , για ενα διαστημα ημουνα καλα , χασαμε τη θεια βεβαια , μαλωσα παρα πολυ με τη μητερα μου σταματησαμε να μιλαμε για 2 μηνες , δεν ηξερε για την εγκυμοσυνη μου παρα μονο χθες το εμαθε . Μεσα σε ολα επι 7 μηνες περιπου φοβαμαι καθημερινα για αρρυθμιες , εχω αρρυθμιες , αλλα φοβαμαι περισσοτερο απο ποτε και αυτο ειναι βασανιστικο . Εχω καθημεερινα πλεον αρρυθμιες , αλλα αυτο που εχω κυριως και ειναι μεγαλυτερο ειναι η ββαρια καταθλιψη που με εχει πιασει , ο αρνητισμος για την εγκυμοσυνη , για τα παντα της , ακομα και για την κοιλια , ακομα και για την κουραση που δεν παλευω να κανω σχεδον τιποτα , ειναι μερες που κλαιω συνεχεια , ειναι μερες που νοιωθω τυψεις για το μικρο μωρακι που λεω οτι δεν το θελω , και ειναι μερες που ειμαι μεσα στα νευρα και βριζω απαισια . Η ζωη μου εχει γινει δυσκολη και περιμενω λυτροτικα να κλεισω τον 8ο για να κανω καισαρικη αυτη τη φορα και να γεννησω μπας και καταφερω να συνελθω μετα απο εκει . Ο,μως φοβαμαι και την επιλοχειο πλεον ενω ποτε δεν ειχα . Σκεφτικα τα αντικαταθληπτικα , θελω να το συζητησω με τον ψυχολογο μου , αμα ειναι να μου ανακουφισουνε τουλαχιστον τα σωματικα συμπτωματα και ισως και λιγο το αγχος και το φοβο μου .
Συγνωμη για το τοσοο μεγαλο ποστ , ειχα αναγκη να τα πω ολα , ισως να τα πω σε ανθρωπους που βιωνουνε ιδιες καταστασεις , να σται καλα που με ακουσατε .

[Blue9791]

Καλησπέρα Βίκυ. Νομίζω οτι πρέπει να ζητήσεις βοήθεια ειδικού και πάλι. Είναι ζόρικο και με παιδιά και έγκυος και με κατάθλιψη.
Ο σκοπος είναι να είσαι σε θέση να χαρείς να παιδά σου και τη ζωή σου.
Ίσως πρέπει κάποιος να σε καθοδηγήσει.
Ψάξε το λίγο, ίσως κάποιος ειδικός σε μητέρες με κατάθλιψη, επιλόχια ή μή.
Είναι κρίμα να μην είσαι πλυμμηρισμένη μόνο απο χαρά!
Σου εύχομαι περαστικά και να βρείς τη δύναμη να δείς πόσο ωραία είναι η ζωή.

[viki36]

Ευχαριστω πολθ για ανταποκριση , ξεχασα να σημειωσω οτι συνεχιζω την ψυχαναλυση ολο αυτον τον καιρο αδιακοπα .Πριν μεινω εγκυος καναμε ενα νεο ειδος ψυχοθεραπειας το οποιο με ειχε βοηθησει παρα πολυ , ομως απαορευεται να γινετια σε εγκυους για λογους θλιψης κτλ , οποτε πηγα αρκετα παλι πισω και παρα πολυ , κανω και εκτακτες συνεδριες με τον ψυχολογο μου αλλα λυση δυστηχως δεν βλεπω αν και τον εμπιστευομαι σαν επιστημονα γιατι με εχει βοηθησει παρα πολυ .Ειλικρινα ο μονος λογος που κανω κουραγιο ειναι τα παιδια μου τα οποια απλα λατρευω με παθος και δεν θελω σε καμια περιπτωση να περνανε ασχημα ε3αιτιας μου και επειτα και ο ανθρωπος μοθ οπου ειναι τοσο διπλα μου ολα αυτα τα χρονια .

[Blue9791]

Τότε θα πρέπει μάλλον να βρείς αλλού διέξοδο. Καμιά φορά μας επιτίθονται τα διάφορα ψυχοσωματικά ακόμα και στις καλύτερες περιόδους της ζωής μας.
Ίσως να είναι η ανασφάλεια μας και η σκέψη οτι κάτι κακό θα γίνει γιατι δεν μπορεί να μου πηγαίνουν όλα καλά. Ενδεχομένως και να μην πιστεύεις οτι αξίζεις την ευτυχία της ζωής.
Το έχω πάθει και πολύ έντονα μάλιστα. Δηλαδη σκεφτόμουν οτι δεν γίνεται να πηγαίνουν όλα ρολόι! Απο κάπου θα μου'ρθει το χαστούκι και στην ουσία σαμποτάριζα τον ίδιο μου τον εαυτό.
Και αυτό είναι το χειρότερο σαμποτάζ που μπορείς να κάνεις.
Όλα αυτά δεδομένου οτι είσαι ευχαριστημένη με τη ζωή σου και την οικογένειά σου.
Αλλά απ΄όσο καταλαβαίνω απο αυτά που γράφεις, έχεις εναν σύντροφο που σε αγαπάει και μπορεί να είναι δίπλα σου.
Άσε τον εαυτό σου να γεμίσει απο την αγάπη του άντρα σου και των παιδιών σου.
Μην μπλοκάρεις τον εαυτό σου. Τα μεγαλύτερα εμπόδια στο να ζήσουμε τα βάζουμε εμείς οι ίδιοι.