S.O.S ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ;

[peaceoff]

ΓΕΙΑ ΣΑΣ,

ΕΙΜΑΙ 33 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΧΩ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΦΗΒΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ, ΠΑΛΑΙΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟ ΑΔΕΛΦΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΜΟΥ. ΠΑΡ'ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΛΟΓΟ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΖΩΗ (ΟΣΟ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟ). ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΟΥ ΑΝΕΛΑΒΑ ΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ, ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙ ΕΝΑ ΠΟΣΟΣΤΟ (ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ) ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ/ΧΡΕΗ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΠΙΣΩ ΤΟΥ Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ. ΤΟ 2009 ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑ ΚΑΙ ΠΗΓΑ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ. ΔΙΑΓΝΩΣΤΗΚΑ ΜΕ ΜΕΙΖΟΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΓΧΩΔΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΚΑΙ ΜΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΕ LADOSE ΚΑΙ XANAX. ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΗΜΟΥΝ ΚΑΛΑ. ΕΔΩ ΚΑΙ 9 ΜΗΝΕΣ ΕΧΩ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ (ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ). ΑΡΧΙΚΑ ΗΜΟΥΝ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΒΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΠΕΣΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΡΥΠΑΚΙ. ΕΙΜΑΙ ΧΑΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ.

ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ... ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΕΧΩ ΣΟΒΑΡΗ ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝΤΟΝΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ... ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΧΡΗΣΤΗ.

ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΟΥΛΕΙΑ (ΟΠΩΣ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ) ΕΙΠΑ ΝΑ ΒΡΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΕ ΔΥΟ ΑΞΟΝΕΣ: 1. ΝΑ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΤΩ ΨΥΧΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ (ΣΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ) ΚΑΙ 2. ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΩ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ.

ΓΝΩΣΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ-ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ; ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΤΟ ΕΧΩ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΓΚΗ.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!

[Gypsy Cello]

δεν έχω κάτι συγκεκριμένο κατά νου αυτή τη στιγμη αλλά αυτό που μου έρχεται τώρα είναι τα βίβλια του Λεο Μπουσκάλια.
(γενικότερα σχέση με την ψυχολογία)


Ν' αποδεσμευτείς ψυχικά από την οικογένεια σου μου φαίνεται λίγο παράξενο, αφού η επιδραση της είναι καθοριστική από την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Ν' αποκοπείς όμως από τις δικές τους ιδέες και να αρχίσεις να βλέπεις τον εαυτό σου διαφορετικά έχοντας αποβάλλει την εικόνα της "άχρηστης" πιστεύω πως μπορείς να
το καταφέρεις! τεσπα (σημασία έχει και το πως το διατυπώνουμε)


Ευχομαι ο Μπουσκάλια (εστω και λίγο) να σου φανεί χρήσιμος. :)

[John11]

ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΟΥΛΕΙΑ (ΟΠΩΣ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ) ΕΙΠΑ ΝΑ ΒΡΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΕ ΔΥΟ ΑΞΟΝΕΣ: 1. ΝΑ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΤΩ ΨΥΧΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ (ΣΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ) ΚΑΙ 2. ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΩ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ.
ΓΝΩΣΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΒΙΒΛΙΟ; ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΤΟ ΕΧΩ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΓΚΗ.

Θα σου πω την άποψή μου. Λες ότι τα προβλήματά σου προέρχονται από λάθος συμπεριφορές ατόμων (στη συγκεκριμένη περίπτωση της οικογένειάς σου). Σωστά; Αν λοιπόν, υπάχουν άτομα που έχουν λάθος συμπεριφορές, τότε θα υπάρχουν άτομα που θα γράφουν και λάθος βιβλία. Αλλά και άτομα που να προτείνουν λάθος βιβλία. Με τον ίδιο τρόπο που η οικογένειά σου "προτείνεται" σαν σωστή αλλά δεν είναι. Αν λοιπόν το καταλαβαίνεις αυτό, τότε θα συμφωνήσεις με εμένα, ότι δεν αρκεί να βρεις ή να σου προτείνουν ένα βιβλίο. Θα πρέπει εσύ η ίδια να σκεφτείς και να αξιολογήσεις το βιβλία, αλλά και γενικότερα τις απόψεις των άλλων, κλπ. Ώστε μην από το ένα λάθος πας σε άλλο λάθος.

Το πρώτο που θα σκεφτόμουνα, και αν καταλαβαίνεις το σκεπτικό μου, φαντάζομαι θα συμφωνήσεις, είναι ότι εσύ χρειάζεται να σκεφτείς. Και μου έρχεται στο μυαλό η φράση που έχω ακούσει: "το σημαντικότερο βιβλίο είναι της ιστορίας της ζωής σας". Αν κοιτάξεις γύρω σου, θα δεις ότι δεν υπάρχουν και πολλοί που να είναι πραγματικά "ισορροπημένοι" (δεν εννοώ ανισόρροποι με την κακή έννοια, εννοώ που δεν έχουν βρει τη χαρά).
Και επίσης, σκέφτομαι ότι αν βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον ατόμων που δεν μας κάνουν καλό, πρώτη σκέψη μας θα πρέπει να είναι πώς να αντικαταστήσουμε τα όχι σωστά άτομα. Είσαι στην οικογένεια και προσπαθείς να αποδεσμευτείς. Ναι, αλλά οι άνθρωποι έχουμε κάποιες ανάγκες που χρειάζεται να καλύψουμε, γι' αυτό το λόγο βρίσκεσαι στην οικογένειά σου, αλλιώς θα ήσουνα μόνη σου, σωστά; Δεν γίνεται να αποδεσμευτείς αν δεν "αντικαταστήσεις" το ήδη υπάρχον περιβάλλον με άλλο.

Αυτά σαν μια αρχική σκέψη. Αν θα ήθελες το κουβεντιάζουμε περισσότερο. Αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση είναι διαφορετικές έννοιες. Νομίζω, περισσότερο μιλάς για αυτοπεποίθηση.

[peaceoff]

Σ'ευχαριστώ για την άμεση απάντηση σου. Έχω διαβάσει Μπουσκάλια (Η Αγάπη) και Σκοτ Πεκ (Ο δρομος ο λιγότερος ταξιδεμένος) στην εφηβική μου ηλικία και η αλήθεια έιναι ότι μου έιχαν κάνει πολύ καλό. Ίσως να πρέπει να διβάσω και άλλα βιβλία τους τώρα που τα χρειάζομαι.

Έχεις δίκιο όσον αφορά την εκφραση "να αποδεσμευτώ ψυχικά" απο την οικογένεια μου... είναι λάθος και ίσως δεν αποτυπώνει αυτό που είχα στο μυαλό μου. Θα σου περιγράψω με ένα παράδειγμα τι εννοώ: Μετά τον τελευταίο καβγά έφυγα από το σπίτι. Μετά από έντονους ψυχολογικούς εκβιασμούς του τύπου θα πεθάνεις τον πατέρα σου κτλ το έχουν αποδεχτεί (όχι 100%) και συνεχίζουν την ζωή τους. Το θέμα είναι ότι εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω. Νιώθω τύψεις, έχω πέσει πάλι σε επίπεδα έντονης κατάθλιψης και δεν μπορώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις την καθημερινής ζωής, με αποτέλεσμα να νιώθω άχρηστη. Το πρόβλημα μου είναι ότι επηρεάζουν το πως βλέπω τον εαυτό μου, τις αποφάσεις που παίρνω και ένα τηλεφώνημα τους αρκεί για να με αγχώσουν και να με εκνευρίσουν. Επειδή 'οχι μόνο δεν έχουν πει ποτέ καλή κουβέντα για μένα αλλά πάντα μου τονίζουν πόσο άχρηστη είμαι έχουν επηρεάσει την αυτοεκτίμηση μου με αποτέλεσμα να μην με έχω εγώ σε ιδιαίτερη εκτίμηση! Ένας άθρωπος που δεν έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον εαυτό του είναι δύσκολο να έχει φυσιολογική κοινωνική ζωή.

[peaceoff]

Θα σου πω την άποψή μου. Λες ότι τα προβλήματά σου προέρχονται από λάθος συμπεριφορές ατόμων (στη συγκεκριμένη περίπτωση της οικογένειάς σου). Σωστά; Αν λοιπόν, υπάχουν άτομα που έχουν λάθος συμπεριφορές, τότε θα υπάρχουν άτομα που θα γράφουν και λάθος βιβλία. Αλλά και άτομα που να προτείνουν λάθος βιβλία. Με τον ίδιο τρόπο που η οικογένειά σου "προτείνεται" σαν σωστή αλλά δεν είναι. Αν λοιπόν το καταλαβαίνεις αυτό, τότε θα συμφωνήσεις με εμένα, ότι δεν αρκεί να βρεις ή να σου προτείνουν ένα βιβλίο. Θα πρέπει εσύ η ίδια να σκεφτείς και να αξιολογήσεις το βιβλία, αλλά και γενικότερα τις απόψεις των άλλων, κλπ. Ώστε μην από το ένα λάθος πας σε άλλο λάθος.

Το πρώτο που θα σκεφτόμουνα, και αν καταλαβαίνεις το σκεπτικό μου, φαντάζομαι θα συμφωνήσεις, είναι ότι εσύ χρειάζεται να σκεφτείς. Και μου έρχεται στο μυαλό η φράση που έχω ακούσει: "το σημαντικότερο βιβλίο είναι της ιστορίας της ζωής σας". Αν κοιτάξεις γύρω σου, θα δεις ότι δεν υπάρχουν και πολλοί που να είναι πραγματικά "ισορροπημένοι" (δεν εννοώ ανισόρροποι με την κακή έννοια, εννοώ που δεν έχουν βρει τη χαρά).
Και επίσης, σκέφτομαι ότι αν βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον ατόμων που δεν μας κάνουν καλό, πρώτη σκέψη μας θα πρέπει να είναι πώς να αντικαταστήσουμε τα όχι σωστά άτομα. Είσαι στην οικογένεια και προσπαθείς να αποδεσμευτείς. Ναι, αλλά οι άνθρωποι έχουμε κάποιες ανάγκες που χρειάζεται να καλύψουμε, γι' αυτό το λόγο βρίσκεσαι στην οικογένειά σου, αλλιώς θα ήσουνα μόνη σου, σωστά; Δεν γίνεται να αποδεσμευτείς αν δεν "αντικαταστήσεις" το ήδη υπάρχον περιβάλλον με άλλο.

Αυτά σαν μια αρχική σκέψη. Αν θα ήθελες το κουβεντιάζουμε περισσότερο. Αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση είναι διαφορετικές έννοιες. Νομίζω, περισσότερο μιλάς για αυτοπεποίθηση.

Ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα είχα τόσο γρήγορες απαντήσεις στο θέμα μου. Σας ευχαριστώ πολύ!

Όπως είπα και στον χρήστη Gypsy Cello μετά τον τελευταία καβγά έφυγα από το σπίτι. έχω επαφές με την οικογένεια μου αλλά δυσκολεύομαι να προχωρήσω παρακάτω. Με μία τους κουβέντα μπορούν να ρίξουν την ψυχολογία μου στα τάρταρα. Το πρόβλημα μου δεν είναι μόνο η έλλειψη αυτοεκτίμησης, αλλά γενικευμένο άγχος και καταθλιψη. Απλά θεωρώ ότι αν μπορέσω και "αγαπήσω τον εαυτό μου" τότε ίσως μπορέσω και αντιμετωπίσω τα άλλα δύο.

[John11]

Ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα είχα τόσο γρήγορες απαντήσεις στο θέμα μου. Σας ευχαριστώ πολύ!

Και για την προσωπική μου γνώμη αυτό δεν είναι και τόσο καλό, έστω κι αν συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ στις γρήγορες απαντήσεις!

> Όπως είπα και στον χρήστη Gypsy Cello μετά τον τελευταία καβγά έφυγα από το σπίτι.

Ναι το είδα.


> Το πρόβλημα μου δεν είναι μόνο η έλλειψη αυτοεκτίμησης, αλλά γενικευμένο άγχος και καταθλιψη.
> Απλά θεωρώ ότι αν μπορέσω και "αγαπήσω τον εαυτό μου" τότε ίσως μπορέσω και αντιμετωπίσω
> τα άλλα δύο.

> Με μία τους κουβέντα μπορούν να ρίξουν την ψυχολογία μου στα τάρταρα.

Ναι, έτσι είναι. Απλά πάλι έχουμε την ανάγκη των άλλων. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Στην ουσία αισθανόμαστε αυτό που οι άλλοι βλέπουν ή δείχνουν σ' εμάς. Ακούω συχνά την έκφραση "ν' αγαπήσω τον εαυτό μου". Ο περισσότερος κόσμος -και δεν αναφέρομαι σε εσένα γιατί δεν ξέρω με τι τρόπο το προσπαθείς- το προσπαθεί μόνος του. Αυτό είναι αδύνατο ή ίσως δύσκολο. Νομίζω ότι και αυτό είναι μια ανάγκη επίσης. Παρόλο που θα πρέπει να είμαστε αυτόνομοι στη σκέψη μας, από την άλλη έχουμε ανάγκη την αποδοχή από τους άλλους (έστω λίγους, έστω και ένα άτομο). Και όταν υπάρχει η αποδοχή θα υπάρχει και η αυτοπεποίθηση.
Οι φόβοι των ανθρώπων είναι τεράστιοι. Και είναι εύκολο κάποιος που ζει στο φόβο να κάνει οτιδήποτε για να μην χάσει αυτά που έχει. Ειδικά αν δεν γνωρίζει αυτό το φόβο του. Π.χ. η οικογένειά σου. Μπορεί να σε καταστρέψει μόνο και μόνο για να μην σε χάσει. Κάποια στιγμή είχα την αίσθηση, ότι η μητέρα μου θα προτιμούσε να έχω καταστραφεί εντελώς παρά να με χάσει. Όταν το πρωτοαισθάνθηκα αυτό πάγωσα. Τώρα πια η μητέρα μου δεν ζει. Αλλά το είπα για να πω ότι ο φόβος οδηγεί κάποιους να "δένουν" τους άλλους με κάθε τρόπο. Και ένας τρόπος να "δέσεις" τον άλλο είναι πάλι με το φόβο.
Συμπερασματικά σκέφτομαι, από τη μία έχεις την ανάγκη τους (εκτός αν τους αντικαταστήσεις και σε αυτό) και από την άλλη υπάρχει η ανάγκη να είσαι όσο το δυνατόν ελεύθερη χωρίς εκβιασμούς.

[fragile]

peaceoff εφοσων αυτο που χρειαζεσαι ειναι ψυχοθεραπεια και δεν εχεις τα χρηματα μπορεις να απευθυνθεις στο πλησιεστερο σου κεντρο ψυχικης υγειας.
η περιπτωση σου, μου θυμισε καπως τη δικη μου.
και εμενα η μητερα μου μου μιλαει ωρες-ωρες λες και ειμαι σκουπιδι.
και πεφτει η αυτοεκτιμηση μου.
και χωρις αυτοεκτιμηση δεν "με αγαπαω" οποτε πως να γινω αποδεκτη απο τους αλλους???
αν με ρωταγες αυτη τη στιγμη αν θα ηθελα να γεννηθω Μονικα Μπελουτσι ή Αισταιν θα απανταγα με πασα ειλικρινια ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ.ΑΠΛΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΧΩ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΥΓΙΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.

ξερω μια γνωστη μου που ανεκαθεν ηταν εκτρωμα, η οποια λογω της αυτοεκτιμησης της πετυχε ολους της τους στοχους.
και αντιστροφα υπαρχουν χιλιαδες παραδειγματα καλονων που δυστυχισαν στην ζωη τους.

τι να πω?
αφου δεν ειχαμε την τυχη να γεννηθουμε σε υγιη οικογενεια, ας προσπαθησουμε τουλαχιστων μονες μας να δουμε τι ανεβαζει και τι μειωνει την αυτοεκτιμηση μας και ας κινηθουμε προς αυτη την κατεθυνση...
καλο μας κουραγιο...