ΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΩ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΦΟΒΙΑΣ ΜΟΥ .ΕΣΕΙΣ?

[nick cave]

Παιδιά, μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Η αντιμετώπιση των φόβων μας είναι η μόνη λύση. Προσωπικά είχα φόβο κοινωνικής έκθεσης από παιδί, λόγω πάχους και τραυλισμού. Στην εφηβεία έχασα τα περιττά κιλά, αργότερα άρχισα να γυμνάζομαι για να βελτιώσω την εξωτερική εικόνα μου. Ο φόβος μου όμως παρέμεινε, και τον απέδιδα στο τραύλισμα. Πέρασαν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω πως χρησιμοποιούσα το τραύλισμα σαν άλλοθι. Το πρόβλημά μου ήταν η χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αποφάσισα λοιπόν να ξεκινήσω μαθήματα ρητορικής και αυτοβελτίωσης και να αντιμετωπίσω το φόβο μου κατά πρόσωπο. Εδώ και χρόνια νιώθω πως κάνω μικρά αλλά σταθερά βήματα.

Σταδιακή έκθεση στις καταστάσεις που μας προκαλούν τις φοβίες. Μικρές αλλά σημαντικές νίκες, μία τη φορά. Σνειδητοποίηση οτι άν δεν πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, θα το κάνουν άλλοι για μας. Θα μας λένε άλλοι πώς θα ζήσουμε τη δική μας τη ζωή...

[sandy25]

nick συμφωνω οτι θα πρεπει να κανουμε σταδιακη εκθεση απλα δεν ειναι ολοι σε τετοια κατασταση .θελει δυναμη και θαρρος αυτο το πραγμα.
για να μπορεις να παλεψεις και οχι να το βαλεις στα ποδια ,οπως κανω εγω .
δεν ξερω γιατι ακριβως το εκαν αυτο οταν ημουν στο σχολειο και ακομα δεν εχω καταλαβει.ξερω οτι ημουν ενα ησυχο παιδι .εκανα ψυχοδυναμικη 4 χρονια το μονο που καταλαβα ειναι οτι με ολες τις καταστασεις που περασα στην ζωη μου ,παρομοιες καταστασεις , ποσο πολυ πληγωθηκα .
δεν εμαθα η μαλλον πιο σωστα δεν μου εμαθε η ψυχολογος μου πως μπορω να τα λυσω η να τα αφησω πισω για να μπορω να κανω ενα βημα μπροστα .

[nick cave]

Σάντυ, δεν είμαι ειδικός (ψυχολόγος, δηλαδή). Οταν πρόκειται για περιπτώσεις ατόμων που χρειάζονται κάτι περισσότερο από μιά φιλική και καλοπροαίρετη συμβουλή, δηλαδή συνδρομή κάποιου ειδικού, προιμώ να μην εκφέρω άποψη. Οφείλουμε να αναλογιζόμαστε τις συνέπειες των λόγων μας πριν μιλήσουμε για κάποιο θέμα.

Σαν μη ειδικός λοιπόν μιλώντας, νομίζω πως ένα λάθος που κάνουν όσοι απευθύνονται σε ψυχολόγο είναι πως επαναπαύονται σε αυτό, αποφεύγοντας να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη της ζωής τους. Ο σωστός ψυχολόγος οφείλει να κατευθύνει τον συμβουλευόμενο έτσι ώστε να μπορέσει να σταθεί το συντομότερο στα πόδια του, όχι να αναλαμβάνουν το ρόλο του ψυχολογικού δεκανικιού. Απο την άλλη μεριά, αυτός που δέχεται ψυχολογική βοήθεια οφείλει να ξέρει πως δουλειά του ψυχολόγου δεν είναι να του δίνει έτοιμες λύσεις στα προβλήματάα του, αλλά να τον βοηθά σε σημείο που να γίνει ο ίδιος ικανός να βρίσκει λύσεις.

Φυσικά, υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων με κάποια σοβαρή διαταραχή, που χρειάζονται ψυχιατρική φροντίδα. Εκεί αλλάζει τελείως το σκεπτικό...

[jimi25]

συγχαρητηρια για το τοπικ,μακραν το καλυτερο για να βλεπουμε τις πατατες που κανουμε κ να ξερουμε πως δεν τις κανουμε μονο εμεις,κ να γελαμε ισωσ με τα "χαλια" μας

λοιπον παιδια ετοιμαστειτε να παρετε κουραγιο κ να πειτε την παρηγοριτικη φραση "υπαρχουν κ χειροτερα"

πριν 3 χρονια με καλεσε κοπελα που ειμουν τρελα ερωτευμενος για καμπινγκ κ δεν πηγα,αν κ τα φτιαξαμε μετα για 2μηνο
εχασα δουλεια σε τραπεζα,αν κ δεν τις συμπαθω...
παρατησα τη δουλεια μου 1100 ευρω το μηνα τωρα εχω μια μικροαπασχοληση αλλα ψιχουλα ουτε 300...
εχασα αλλη μια δουλεια σε γραφειο που ηταν πολυ καλη απο ωραριο κ λεφτα για να παω κ καλα σε μια πιο καλη που μονο που ειδα τι αγχοσ παιζει εφυγα
τι αλλο...?α!
εχω κανει μλκιες με πρωην για να αποφυγω παρεες με πολλα ατομα,το κανω κ τωρα αλλα σε μικρο βαθμο για να μην την χασω κ αυτη
εχω βγει μαλακας σε ατομα που μου φερθηκαν σπαθι,τους αποφευγω επειδη φοβαμαι ερωτησεις τυπου "παρατησες δουλεια μεσω τετοιας κρισης?"...μυαλα ε?
μολις παρατησα δουλεια εμεινα κανενα 2μηνο σπιτι,φοβομουν γειτονε;ς,κ μολις με εβλεπαν με ρωτουσαν γιατι την εκανα,με τρελη απορια ετσι?εβγαινα μονο βραδυα σα κλεφτης,απο το ιδιο μου το σπιτι...

αν ερθουν κ αλλα θα σας πω

[ioannis2]

jimi25, δεν ξέρω αν συμβαίνει και με σενα το ίδιο αλλά, φόβος και χαμηλή αυτοεκτίμηση συνήθως πάνε μαζί. Δυστυχως τον παραλογισμό στη σκέψη μας στο τοτε τον καταλαβαίνουμε χρόνια μετα όταν κανουμε τον απολογισμό.
Εγω τραβω τα μαλια μου και με κτυπά η μελαγχολία για τις επαγγελματικές ευκαιρίες που έχασα πριν χρόνια, ντρέπομαι να λέω τι έκανα, σε τετοιο βαθμο δλδ, χωρις να ειμαι υπερβολικος όταν λέω ντρεπομαι, αντι αυτων που θα αναμενε κανεις από καποιον στη θεση μου να κάνει. Το ίδιο και στον αισθηματικό τομέα. Τωρα θα ειχα οικογενεια με κοπέλα που μου άρεσε, με καποια οποιαδηποτε από αυτες που εχασα.
Σημαντικο ρόλο στη δημιουργία του προβληματος και στη ζημια διαδραματισαν τα λάθος πρόσωπα που ειτε προκαλεσαν το φόβο ειτε μεσω της αρνητικης κριτικης τους τη χαμηλη αυτοεκτίμηση και μιλαμε για τις ηλικιες που το άτομο ειναι ευαλωτο σε τετοια επειδη δεν εχει αποκτησει ακομα τη συνηδητοποίηση και τη σωστη κριτική εκτιμηση της συμπεριφορας των αλλων ενεντι του. Εκ των υστερων δεν ειναι και τοσο ευκολο να ξεκινησεις αυτα που δεν εκανες τοτε, ειναι σχεδον ευχολόγια.

[nick cave]

Εχετε σκεφτεί οτι όλες οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή, τις κάνουμε για κάποιο λόγο? Για να αντιμετωπίσουμε κάποιες δυσκολίες και να πάρουμε κάποιο μάθημα? Συνήθως, η απόφαση που παίρνουμε μας φαίνεται σωστή με τα δεδομένα που είχαμε εκείνη τη στιγμή και μόνο εκ των υστέρων μπορούμε να την κρίνουμε σωστή ή λανθασμένη. Ακόμα και να κάνουμε κάποιο λάθος όμως, σπάνια δε μπορούμε να το διορθώσουμε. Λένε οτι η ζωή δεν δίνει δεύτερη ευκαιρία. Εμείς όμως μπορούμε να τη δημιουργήσουμε...

Οι επιλογές που κάναμε στο παρελθόν δεν αλλάζουν. Οτι έγινε, έγινε. Οταν στεκόμαστε ενώπιον των λαθών μας, μπορούμε να αντιδράσουμε με δύο τρόπους: Είτε να πούμε "είμαι ανίκανος, βλάκας, επιπόλαιος" και να τσακίσουμε την αυτοεκτίμησή μας, είτε να πούμε "το χειρίστηκα λάθος. Για να δούμε τι μπορώ να διορθώσω ώστε να μην το επαναλάβω". Η πρώτη αντιδραση μας φενάρει,, η δεύτερη μας προχωρά...

[sandy25]

μπραβο ρε nick πολυ ωραια τα λες ,
πως θα γινει αυτο να το πιστεψουμε κι ολας τωρα τελευταια πιστευω πως για να γινει αυτο πρεπει να το πιστεψει το ασυνειδητο η το υποσυνειδητο .
ολες οι εμπειριες περναν απο εκει και μεταφερονται στο συνειδητο κομματι μας ......
η ψυχιατρος παντως μου λεει πρεπει να βγουν στην επιφανεια οι φοβοι μου και να αντιμετωπιστουν ,εχω αρχισει να πιστευω μια γνωσιακη ψυχοθεραπεια οτι θα μου εκανε καλο.
υπαρχουν καποιες τεχνικες που επηρεαζεται το υποσυνειδητο στην γνωσιακη ?
οποιος ξερει ας απαντησει .....

[sandy25]

τωρα που το σκεφτομαι οταν ημουνα μικρη ειχα πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση παντα ,δεν θεωρουσα τον ευατο μου καθολου ομορφο ,δεν εβρισκα τιποτα ωραιο πανω μου ,πιστευα οτι οι αλλοι ειναι πολυ καλυτεροι απο εμενα .
καθε πασχα που πηγενα εκκλησια στην ανασταση ενω ειχα καινουρια ρουχα καινουρια παπουτσια και γενικα ολα τα ωραια δεν ενιωθα χαρουμενη .
παντα θα εβρισκα κατι στους αλλους πιο ωραιο απο εμενα ,ασχετα αν αυτο δεν ηταν πραγματικο .
π.χ. φορουσα ενα φορεμα,μολις εβλεπα μια αλλη κοπελα να φοραει ενα φορεμα λιγοτερο ωραιο απο το δικο μου πιστευα οτι ειναι πιο ομορφη γιατι ειχε πιο ωραια ποδια και ολοι θα εβλεπαν αυτο και οχι τα δικα μου που ειναι λιγο χοντρα (αποψη μου αυτην ).
καταφερα να το περιορισω καπως αυτο,πηγα σε γαμους επιτηδες με κοντα φορεματα για να αποδειξω στον ευατο μου οτι δεν ειναι ρεαλιστικες οι σκεψεις μου , αλλα στο πισω μερος του μυαλου μου υπαρχει παντα οτι υαπαρχουν και καλυτερα .............

[panicgirl]

Ουφ όλα θέμα χαμηλής αυτοεκτίμησης και ευαισθησίας είναι.Αν είχαμε γεννηθεί με γραψα***δίνη τίποτα από τα προηγούμενα δεν θα είχαμε περάσει.Αλλά να σας πώ κάτι?Δεν έχουμε να ντρεπόμαστε για τίποτα,γιατί έχουμε υπάρξει πολύ πιο ανθρώπινοι από όλους μάς πληγώνουν ή μάς φοβίζουν.

[nick cave]

Σάντυ, όλα είναι παιχνίδια του μυαλού. Με αφορμή πάντως το τελευταίο σου ποστ, ξεκίνα από κάτι γνωσιακό: ΜΗ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Πρώτον, γιατί θα βγαίνεις πάντα χαμένη. Κι αυτό γιατί απομονώνεις από τους άλλους ένα χαρακτηριστικό στο οποίο νομίζεις οτι υστερείς, ξεχνώντας οτι οι άλλοι υστερούν από σένα σε κάποιον άλλο τομέα. Δεύτερο, γιατί η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου. Πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι από εμάς με κάποια κριτήρια, όμως ο καθένας μας είναι μοναδικός. Κι αυτό αρκεί για να ακυρώσει κάθε σύγκριση...