Πολύ έντονη κατάθλιψη

[monos_mou]

Κυκνε δεν πιστευα στην καταθλιψη μεχρι που τη βιωσα και την βιωνω ακομη.Χαπια δεν εχω παρει γιατι ειμαι κατα και την παλευω μονος μου.Οχι εντελως μονος μου εχω και την κοπελα μου που με στηριζει.Αν και δεν μπορει να με καταλαβει ορισμενες φορες απλα μου συμπαραστεκεται.Δυστυχως εχω βαλει μεσα μου οτι μονος μου θα μπορεσω να γινω καλα.Ειναι μερικες φορες που τρελενομαι και τα βλεπω ολα μαυρα.Εκει ειναι που θελω απλα εναν ανθρωπο να μου σταθει εστω και ας μη με καταβαινει...να μου δωσει μια αγκαλια.Το εχω σαν το φαρμακο που με κανει καλα.Ελπιζω να εχεις βρει και εσυ εναν ανθρωπο που μπορει να σου σταθει.

[Walk.on]

Δεν γνωρίζω τον λόγο που βιώνεις κατάθλιψη,αλλά πίστεψε με όταν έχεις στο πλευρό σου κάποιον ή κάποιους τους οποίους ν'αγαπάς και να σε αγαπάνε δεν νομίζω οτι θα πρέπει να αισθάνεσαι μόνος,γιατί πολύ απλά δεν είσαι.Προσπάθησε να μην τα βλέπεις όλα μαύρα γιατί δεν είναι έτσι.Η ζωή έχει τα σκαμπανευάσματα της.
Είναι δικία μας η ευθύνη να επιλέξουμε ή να παραδώσουμε τα όπλα ή να πολεμήσουμε.

[Κύκνος]

Καλημέρα σε όλα τα παιδιά.Καλώς σας βρήκα και εγώ με την σειρά μου.Με τα posts που διάβασα στο συγκεκριμένο τοπικ νιώθω οτι βρήκα κάποιους που έχουν πραγματικά το ίδιο πρόβλημα με εμένα.Εγώ τον τελευταίο μήνα νιώθω οτι έχω και εγώ κατάθλιψη.Η μοναξιά και η απογοήτευση από ανθρώπους που θεωρούσα έμπιστους,το γεγονός οτι δεν έχω κανέναν να του μιλήσω,ακόμη το οτι,ότι προγραμματίζω γίνεται ακριβώς το αντίθετο,και η πλήρης αποτυχία σε προσωπικό επίπεδο(κοπέλες), αποτελούν μόλις λίγους από τους λόγους που νομίζω οτι με οδήγησαν στην κατάθλιψη.Ίσως,θα μπορούσατε να με διαφωτίσετε αν τα παρακάτω αποτελούν συμπτώματα κατάθλιψης:
1)το ρίγος(τρέμουλο και συσπάσεις).
2)η αύξηση του καρδιακού ρυθμού.
3)νιώθω παγωμένος
4)Τάσεις για εμετό(όχι καθημερινά).
5)Έχω χάσει την αξία μου,αυτοπεποίθηση κτλ
Αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο έχω σκεφτεί οτι πρώτα θα πρέπει να πάω σε πνευματικό,αν και κάποιοι διαφωνούν με αυτό,και αν χρειάζεται στη συνέχεια και σε ψυχολόγο.
Ευχαριστώ που μας δίνετε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τα προβλήματα μας,και ελπίζω να μου απαντήσετε διότι βρίσκομαι σε πολλή κακή ψυχική κατάσταση το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Υ.Γ.:kykne προσπάθησε να εκτονώνεσαι κάπου.Εγώ έχω αρχίσει γυμναστική και νομίζω πέρα του οτι θα καταφέρω να γίνω απολλώνιο κορμί(εδώ γελάμε),ξεδίνω και μην σου πω οτι απαλλάσσομαι,για λίγη ώρα από αυτά που με απασχολούν.
Παράλληλα αφού επηρεάζονται άμεσα και οι επιδόσεις σου στον χώρο εργασίας,προσπάθησε να αντιμετωπίσεις ένα-ένα αυτά που σε απασχολούν και με απόλυτη ηρεμία(κάτι που καταλαβαίνω είναι δύσκολο).
Γράψτα ίσως σε ένα χαρτί,και ενδεχομένως να σε βοηθήσει στην οργάνωση επίλυσης των ζητημάτων που σε απασχολούν.

Εγώ μόνο για το 5ο ξέρω ότι είναι σύμπτωμα κατάθλιψης, αν δηλαδή νιώθεις έτσι...
Όσον αφορά την εκτόνωση, εγώ στη φάση που είμαι δεν θέλω καν να βγω από το σπίτι αν δεν υπάρχει λόγος...
Πάντως αυτό που λες για τη δουλειά μου μου φαίνεται χρήσιμο, θα προσπαθήσω να το εφαρμόσω...

[Κύκνος]

Κυκνε δεν πιστευα στην καταθλιψη μεχρι που τη βιωσα και την βιωνω ακομη.Χαπια δεν εχω παρει γιατι ειμαι κατα και την παλευω μονος μου.Οχι εντελως μονος μου εχω και την κοπελα μου που με στηριζει.Αν και δεν μπορει να με καταλαβει ορισμενες φορες απλα μου συμπαραστεκεται.Δυστυχως εχω βαλει μεσα μου οτι μονος μου θα μπορεσω να γινω καλα.Ειναι μερικες φορες που τρελενομαι και τα βλεπω ολα μαυρα.Εκει ειναι που θελω απλα εναν ανθρωπο να μου σταθει εστω και ας μη με καταβαινει...να μου δωσει μια αγκαλια.Το εχω σαν το φαρμακο που με κανει καλα.Ελπιζω να εχεις βρει και εσυ εναν ανθρωπο που μπορει να σου σταθει.

Αυτό ακριβώς με την αγκαλιά το χρειάζομαι κι εγώ αλλά δυστυχώς δεν το έχω...δεν έχω κάποιον να μου συμπαραστέκεται...εγώ είμαι όντως μόνη μου...

[Κύκνος]

Συνεχίζω αυτό το θέμα γιατί έχω κάποιους καινούριους προβληματισμούς εκτός απ' όσους ήδη ανέφερα και προτιμώ να μην ανοίξω καινούριο θέμα μιας και συσχετίζονται με την κατάθλιψη μου...η οποία πάει λίγο καλύτερα με την έννοια του ότι δεν ξεσπάω σε κλάματα και δεν νιώθω απελπισία τόσο συχνά όσο παλιότερα, όμως εξακολουθώ να μην έχω διάθεση για τίποτα και να μην θέλω να βγω από το σπίτι...η γιατρός που βλέπω ως τώρα σ' αυτό το διάστημα μου έκανε πάλι αλλαγές/συνδυασμούς φαρμάκων όμως ούτε πάλι είδα αποτέλεσμα και τώρα το ψάχνω και με άλλον γιατί ο κόμπος έφτασε στο χτένι...
Κανονικά μου είναι πολύ δύσκολο να αλλάζω γιατρούς, από τη φύση μου θέλω σταθερότητα και νιώθω μεγάλη ανασφάλεια με καινούρια άτομα καθώς επίσης και σαν πειραματόζωο με το να γυρνάω από εδώ κι από εκεί όμως τώρα δεν γίνεται αλλιώς...πριν από μερικές μέρες επειδή κάποιο πολύ κοντινό μου πρόσωπο μου είπε κάτι πολύ σοβαρό και που με έκανε να χάσω κάθε ελπίδα ότι θα γίνω καλύτερα προσπάθησα για μια ακόμα φορά ν' αυτοκτονήσω με χάπια (ενώ δεν ήταν πια τόσο έντονη αυτή η ιδέα τον τελευταίο καιρό και τώρα ήταν μια παρόρμηση της στιγμής λόγω της μεγάλης απόγνωσης που ένιωσα)...τόσο πολύ απελπίστηκα...και θα το είχα πετύχει αν δεν σηκωνόμουν απ' το κρεβάτι μου για να πάρω ένα αντιεμετικό γιατί με τόσα χάπια ανακατεύονταν το στομάχι μου...όταν σηκώθηκα λοιπόν ζαλίστηκα κι έπεσα κάτω κι οι γονείς μου άκουσαν το θόρυβο κι ήρθαν να δουν...τότε αναγκάστηκα να τους το πω και πήγαμε στο νοσοκομείο όπου μου έκαναν πλύση στομάχου...αυτό το γράφω κυρίως γιατί θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, δεν νομίζω ότι κάποιος εκτός από τους ειδικούς μπορεί να με βοηθήσει σ' αυτό αλλά ήθελα να το πω γιατί ήταν μια μεγάλη ταλαιπωρία...
Τώρα ο άλλος μου προβληματισμός είναι ο εξής: σε λίγους μήνες μια καλή μου φίλη παντρεύεται και μάλιστα σε άλλο μέρος απ' αυτό που ζω εγώ οπότε θα πρέπει να ταξιδέψω για να είμαι στο γάμο της και λόγω αυτού θα έχει λίγο περισσότερη αναμπουμπούλα απ' ότι αν γινόταν στην πόλη μου... βέβαια θέλω να ελπίζω ότι ως τότε θα έχει βελτιωθεί η κατάσταση μου με τον καινούριο γιατρό αλλά θέλω να πιάσω και τη χειρότερη περίπτωση που δεν θα δω πάλι κανένα αποτέλεσμα άρα θα είμαι όπως τώρα...και τώρα δεν έχω καμιά διάθεση για γάμους και πανηγύρια κι αν και χαίρομαι για εκείνη βαθιά μέσα μου δεν έχω καθόλου εορταστική διάθεση, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε...ας πούμε αν γινόταν τώρα κοντά ο γάμος δεν θα μπορούσα να δείξω καθόλου χαρούμενη...
Αυτό είναι λοιπόν το πρόβλημα, δεν ξέρω τι να κάνω. Αν δεν βελτιωθεί η ψυχική μου διάθεση πώς θα καταφέρω να σταθώ επάξια στο ύψος των περιστάσεων και σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα χαράς; Πώς μπορώ να είμαι με το χαμόγελο στα χείλη όταν μέσα μου νιώθω τόση θλίψη; Κι ούτε να προσποιηθώ την χαρούμενη δεν μπορώ...

[ioannis2]

Κύκνε, ο καθενας μας εδω εχω υποστεί κάτι στη ζωη του που κανένα φάρμακο δεν μπορεί να του επαναφέρει την προηγουμενη του συμβάντος κατασταση. Το ζητημα ειναι πως αντιμετωπίζεις τις αιτίες/συνεπεις στο σημερα ειτε αλλάζεις οτι μπορει να αλλάξει απλά για να νιωθεις καλύτερα ειτε μεταβαλλεις τον τροπο σκεψης με τον οποιο τα αντικριζεις. Δεν μπορεις να ζεις για παντα με αυτη τη ψυχολογια. Βλέπεις και κάποιο καλό ψυχολόγο? Μήπως ο ρολος των φαρμακων τελικα θα πρεπει να ειναι να υποβοηθησουν το ατομο να επανακτησει ή να βρει μεσα του τις δυνάμεις? Τα φαρμακα δεν θα αλλάξουν αυτα που ηδη εχουν συμβει ούτε θα μεταβαλουν τον τροπο σκεψης. Τον τροπο σκεψης τελικα εσυ θα τον μεταβαλεις. Πάλεψε το. Εκει που βλεπεις ότι ξαναξεκινα η κατηφορα βρισκε μεσα σου τις δυναμεις να αναστρεφεις την πορεια, μην επιτρεπεις στον εαυτο σου να πέφτει όσο δύσκολα κι αν ειναι τα πραγματα. Εχεις επίσης καταλληλους ανθρωπους διπλα σου, τους γονεις και φίλους, μην δισταζεις να τους ζητας βοηθεια. Δεν σε βοηθα αυτη η εδω και χρονια επαναλαμβανόμενη ασχημη ψυχολογια. Βρες τις δυναμεις, επειδη αξίζεις μια πολύ καλύτερη ζωη.

[elli1]

Καλημέρα παιδιά! Ειναι φοβερο...μόλις εχθες το απογευμα έμαθα ότι άλλα 3 άτομα πάσχουν απο κατάθλιψη!! Τι γίνεται? επιδημια έπεσε?

Λοιπον όπως ανέφερα πλεόν εγω είμαι της παλιας σχολης :P το πάθαινω και γινομαι καλά και μετά ξανα και ξανα..όμως τελευταια γινεται πανικος απο καταθλιψεις. Το ενα άτομο ειναι 50 ετων παλια γειτόνισσα μου και πήγα εχθες και μάλιστα τη πέτυχα στη μητέρα μου και έλεγε ότι ειχε τα κλασικα συμπτώματα,,.απευθυνθηκε σε παθολόγο την έστειλε σε ψυχίατρο παιρνει σεροχατ και ένα για τον ύπνο. Αδυνάτισε πάααρα πολυ. Τώρα λίγο άρχισε να νοιώθει κάπως καλά και μιλαει..γιατί έλεγε η μαμά μου ότι ούτε μιλούσε!!!

Το άλλο άτομο έλειπε για σπουδές στο εξωτερικο και γύρισε πίσω...και μάθαμε ότι έχει κατάθλιψη, δε θέλει να βγαίνει δεν ανοιγει υπολογιστη και πιάνει κινητό που ήταν το αντικειμενο σπουδώ του!!!

Και το τελευταιο άτομο είναι απο εδώ απ οτο χωριό κι επειδη ως έχουσα πλέον έμπειρο μάτι..εγω:PPP το κατάλαβα ότι κάτι δε πάει καλά. Πήρε άδεια απο τη δουλεια...και δε γελάει...κι ειναι κάπως το προσωπο σ παγωμένο.Λέγαμε μια καλημέρα στο σούπερ του χωριού απλα.. Το πλησίασα κι είπα φτιάχνω πιτούλα να σου φέρω? Άρχισε τα κλαμματα..λοιπόν ηπιαμε καφεδάκι και μουπε έπαιρνε εφεξορ και δε πιασανε και τώρα παιρνει ζολοφτ...παιδια..κατι μας ψεκαζουν η έπεσε επιδημια δεν εξηγειται αλλιως.

Οσο για σενα κυκνε..να πας. Κι εγω έκανα τα πάντα με το ζόρι, Παρε κουραγιο που ξες? μπορει κι η νυφη ναχει κατάθλιψη:PP ας κάνουμε και λιγο χιούμορ

[Κύκνος]

Κύκνε, ο καθενας μας εδω εχω υποστεί κάτι στη ζωη του που κανένα φάρμακο δεν μπορεί να του επαναφέρει την προηγουμενη του συμβάντος κατασταση. Το ζητημα ειναι πως αντιμετωπίζεις τις αιτίες/συνεπεις στο σημερα ειτε αλλάζεις οτι μπορει να αλλάξει απλά για να νιωθεις καλύτερα ειτε μεταβαλλεις τον τροπο σκεψης με τον οποιο τα αντικριζεις. Δεν μπορεις να ζεις για παντα με αυτη τη ψυχολογια. Βλέπεις και κάποιο καλό ψυχολόγο? Μήπως ο ρολος των φαρμακων τελικα θα πρεπει να ειναι να υποβοηθησουν το ατομο να επανακτησει ή να βρει μεσα του τις δυνάμεις? Τα φαρμακα δεν θα αλλάξουν αυτα που ηδη εχουν συμβει ούτε θα μεταβαλουν τον τροπο σκεψης. Τον τροπο σκεψης τελικα εσυ θα τον μεταβαλεις. Πάλεψε το. Εκει που βλεπεις ότι ξαναξεκινα η κατηφορα βρισκε μεσα σου τις δυναμεις να αναστρεφεις την πορεια, μην επιτρεπεις στον εαυτο σου να πέφτει όσο δύσκολα κι αν ειναι τα πραγματα. Εχεις επίσης καταλληλους ανθρωπους διπλα σου, τους γονεις και φίλους, μην δισταζεις να τους ζητας βοηθεια. Δεν σε βοηθα αυτη η εδω και χρονια επαναλαμβανόμενη ασχημη ψυχολογια. Βρες τις δυναμεις, επειδη αξίζεις μια πολύ καλύτερη ζωη.

Γεια σου Γιάννη...
Ναι, βλέπω ψυχολόγο κι είμαι ικανοποιημένη γι' αυτό ίσως άλλωστε να έχουν μειωθεί οι τάσεις να κάνω κακό στον εαυτό μου είτε για να έχω αποτέλεσμα ένα τέλος είτε απλά σαν ξέσπασμα...πιστεύω ότι αυτό που έκανα δεν θα το έκανα αν δεν άκουγα αυτά τα λόγια...όσο για τα φάρμακα έστω κι αυτό να έκαναν, να μου έδιναν λίγη δύναμη κάτι θα ήταν αλλά μάλλον ούτε αυτό δεν κάνουν γιατί έχω βυθιστεί σ' ένα τέλμα από το οποίο δεν μπορώ να βγω μόνη μου και το νιώθω...
Ελπίζω με τον καινούριο γιατρό που θα δω να βρεθούν κάποια φάρμακα που θα με κάνουν να νιώσω λίγο καλύτερα και πιο δυνατή ώστε να μπορέσω κι εγώ να μεταβάλλω τον τρόπο σκέψης μου...

[Κύκνος]

Καλημέρα παιδιά! Ειναι φοβερο...μόλις εχθες το απογευμα έμαθα ότι άλλα 3 άτομα πάσχουν απο κατάθλιψη!! Τι γίνεται? επιδημια έπεσε?

Λοιπον όπως ανέφερα πλεόν εγω είμαι της παλιας σχολης :P το πάθαινω και γινομαι καλά και μετά ξανα και ξανα..όμως τελευταια γινεται πανικος απο καταθλιψεις. Το ενα άτομο ειναι 50 ετων παλια γειτόνισσα μου και πήγα εχθες και μάλιστα τη πέτυχα στη μητέρα μου και έλεγε ότι ειχε τα κλασικα συμπτώματα,,.απευθυνθηκε σε παθολόγο την έστειλε σε ψυχίατρο παιρνει σεροχατ και ένα για τον ύπνο. Αδυνάτισε πάααρα πολυ. Τώρα λίγο άρχισε να νοιώθει κάπως καλά και μιλαει..γιατί έλεγε η μαμά μου ότι ούτε μιλούσε!!!

Το άλλο άτομο έλειπε για σπουδές στο εξωτερικο και γύρισε πίσω...και μάθαμε ότι έχει κατάθλιψη, δε θέλει να βγαίνει δεν ανοιγει υπολογιστη και πιάνει κινητό που ήταν το αντικειμενο σπουδώ του!!!

Και το τελευταιο άτομο είναι απο εδώ απ οτο χωριό κι επειδη ως έχουσα πλέον έμπειρο μάτι..εγω:PPP το κατάλαβα ότι κάτι δε πάει καλά. Πήρε άδεια απο τη δουλεια...και δε γελάει...κι ειναι κάπως το προσωπο σ παγωμένο.Λέγαμε μια καλημέρα στο σούπερ του χωριού απλα.. Το πλησίασα κι είπα φτιάχνω πιτούλα να σου φέρω? Άρχισε τα κλαμματα..λοιπόν ηπιαμε καφεδάκι και μουπε έπαιρνε εφεξορ και δε πιασανε και τώρα παιρνει ζολοφτ...παιδια..κατι μας ψεκαζουν η έπεσε επιδημια δεν εξηγειται αλλιως.

Οσο για σενα κυκνε..να πας. Κι εγω έκανα τα πάντα με το ζόρι, Παρε κουραγιο που ξες? μπορει κι η νυφη ναχει κατάθλιψη:PP ας κάνουμε και λιγο χιούμορ

Ότι θα πάω θα πάω, δεν υπάρχει περίπτωση για το αντίθετο απλά αναρωτιέμαι πως θα μπορέσω να χαρώ την όλη διαδικασία αν η κατάσταση μου δεν βελτιωθεί ως τότε...και για μένα αλλά και για εκείνη, δεν θέλω να φαίνομαι χάλια και να τη στεναχωρήσω...κι επίσης που θα βρω τη δύναμη ν' "αντέξω" όλο αυτό το νταβαντούρι...ξέρετε πως είναι οι γάμοι...ντύσε τη νύφη, πάνε στην εκκλησία, μετά το γλέντι...και πρέπει να είσαι ευδιάθετος και με το χαμόγελο σε τέτοιες περιστάσεις...και φυσικά θα έχει πολύ κόσμο και μόνο που το σκέφτομαι τώρα δεν μου κάνει καμιά διάθεση...αφού είμαι από επιλογή συνέχεια κλεισμένη στο σπίτι...

[justme]

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε η κυρία Λευκή. Η κυρία Λευκή μιά μέρα βρήκε έναν θησαυρό. Πολλές λίρες. Τόσες που σκέφτεται κανείς είναι δυνατόν να βρήκε τόσες?
Και όμως η κυρία Λευκή τις είχε βρεί.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή όμως ξεκίνησε ένας προβληματισμός της. Δεν ήξερε τι να κάνει τόσες λίρες. Στην αρχή το κράτησε κρυφό από όλους. Από την οικογένειά της, τους φίλους της, τους πάντες. Συνέχιζε να ζεί την ζωή της όπως πριν αλλά συνεχώς όλο και περισσότερο την απασχολούσε τι να κανει τις λίρες που πλέον είχε. Γυρνούσε το βράδυ σπίτι και σκεφτόταν. Να τις φανερώσω???? ή να τις κρατήσω????
Κατέληξε να τις κρατήσει. Τις πήγε στην τράπεζα και (για να μη τα πολυλογώ με το πώς) αυτές έγιναν περισσότερες. Τώρα είχε πιο πολλές λίρες. Και οι προβληματισμοί της μεγάλωναν. Τώρα πλέον όχι μόνο το βράδυ αλλά όλη τη μέρα σκεφτόταν τι πρέπει να κάνει με τις λίρες της. Για πολύ καιρό το σκεφτόταν και όσο περνούσε ο καιρός τόσο οι λίρες πολλαπλασιάζονταν πλέον. Κατέληξε να έχει απίστευτη ποσότητα από αυτές. Και συνεχώς τις μετρούσε, τις υπολόγιζε, τις σκέφτονταν όλο και περισσότερο και η ζωή της κατέληξε να είναι μία διαρκής σκέψη γύρω από τις λίρες. Δεν έκανε τίποτα άλλο. Μόνο αυτές σκεφτόταν. Δεν έτρωγε. Δεν κοιμόταν. Ξυπνούσε (από ότι ύπνο είχε) και το μόνο που σκεφτόταν ήταν οι λίρες της. Εφτασε να θέλει να φύγει, να πάει σε άλλο μέρος.......
Κάποια στιγμή το πήρε απόφαση. Θα τις φανερώσω. Και θα τις μοιράσω. Δεν θέλω να τις έχω. Και άρχισε να τις μοιράζει στους γνωστούς, φίλους και στην οικογένειά της. Σκέφτηκε στην αρχή να τις μοιράσει λίγες λίγες μήν πάρει κάποιος πολλές και καταλήξει να έχει σαν και αυτήν το ίδιο πρόβλημα. Ελα που όμως ήταν πλέον απίστευτα πολλές. Και με το να δίνει λίγες λίγες δεν τέλειωναν καθώς οι τράπεζα όλο και τις πολλαπλασίαζε.
Και συνέχιζε η κυρία Λευκή να έχει στον ίδιο βαθμό τα προβλήματά της. Ολα ξεκινούσαν από τις λίρες. Το ήξερε πλέον. Καταλάβαινε πως όλη της η ζωή αφορούσε τις λίρες και ήθελε να σταματήσει να σκέφτεται συνέχεια για αυτές. Πίστευε ότι μόνο αν της έχανε με έναν μαγικό τρόπο θα μπορούσε να απαλλαγεί από αυτές.
Ώσπου μιά μέρα διάβασε ένα παραμύθι. Αυτό το παραμύθι έλεγε πως ότι δικό μας, είναι δικό μας γιατί εμείς του δίνουμε σημασία. Γιατί εμείς το φροντίζουμε. Γιατί εμείς το καλλιεργούμε. Την ίδια στιγμή λοιπόν η κυριά Λευκή αποφάσισε να βγάλει τις λίρες από το μυαλό της. Να σταματήσει να τις σκέφτεται. Ηξερε ότι τις έχει αλλά δεν την ένοιαζε πλέον τι θα γίνει με δαύτες. Ερχονταν οι σκέψεις του στύλ "τι να κάνω με αυτές", η τράπεζα την έπαιρνε τηλέφωνο για να την ρωτήσει που να τις επενδύσει αλλά αυτή απαντούσε "δε με νοιάζει πλέον. Αφήστε τες όπως είναι".
Ετσι σιγά σιγά άρχισαν να μειόνωνται καθώς εξακολουθούσε να τις μοιράζει στους φίλους και στους γνωστούς της είτε λίγες λίγες είτε πολλές πολλές
Αυτοί την ευχαριστούσαν για το δώρο που τους έκανε να μοιραστεί μαζί τους κάτι δικό της.
Και όλο και μειώνονταν οι λίρες.
Η κυρία Λευκή σήμερα ζεί όμορφα και ωραία, έχει κάποιες λίρες αλλά δεν είναι πλέον πρόβλημα για αυτήν. Γιατί θυμάται ότι οι λίρες δεν είναι η ζωή της. Είναι μέρος από την ζωή της και έχουν τόση αξία όση αυτή τις δίνει.