Ισορροπία στη ζωή

[symphony]

Καλημέρα, απευθύνομαι σε αυτή τη κατηγορία γιατί δεν ξέρω που ακριβώς ανήκω... ίσως είναι λίγο από όλα ίσως και τίποτα.
Ή μπορεί απλά όλα να είναι μόνο στο μυαλό μου.... Ας πάρω τα πράγματα από τη αρχή. Έχω άγχος όταν πρόκειται να βγω μόνη
μου έξω ή όταν βρίσκομαι χωρίς παρέα ανάμεσα σε κόσμο. Νομίζω ότι όλοι με κοιτάζουν με αρνητικό τρόπο.Είμαι τρομερά
ανασφαλής σε σχέση με το σώμα μου, την εξυπνάδα μου κτλ. Πάντα νιώθω ότι είμαι κατώτερη από τους άλλους και αυτό
με δυσκολεύει πάρα πολύ στο να γνωρίσω άτομα. Καταρχήν θεωρώ ότι σε αυτή την ηλικία (20+) σχεδόν όλοι έχουν
διαμορφώσει τις παρέες τους και εγώ δεν έχω θέση σε κάποια από αυτές, περισσεύω και κατά συνέπεια είμαι ανεπιθύμητη.
Δεν μπορώ να πω ότι έχω φίλους, υπάρχουν 2-3 άτομα από τη σχολή που μιλάμε περιστασιακά και έχουμε βγει αρκετές
φορές έξω, αλλά δεν τους νιώθω σαν παρέα μου. Μάλλον φταίω εγώ που δεν φρόντισα να δεθώ μαζί τους, αλλά πολλές
φορές αισθανόμουν άβολα, δεν ήξερα πως να ξεκινήσω μία συζήτηση, πως να κάνω πλάκα μαζί τους και να περάσουμε καλά.
Προσπαθούσα να σκεφτώ πράγματα αλλά πάντα κολλούσα. Έτσι κατέληγα να μη μιλάω την περισσότερη ώρα και να γίνομαι
βαρετή. Τελικά σχεδόν το μόνο θέμα που μπορώ να συζητήσω μαζί τους είναι κυρίως θέματα της σχολής. Έτσι, μετά από
αποτυχημένες προσπάθειες να κοινωνικοποιηθώ απογοητεύομαι κάθε φορά όλο και πιο πολύ και καταλήγω σε υπερφαγικά
επεισόδια. Με κάνουν να αισθάνομαι τρομερή ευφορία προσωρινά, αφού μετά ακολουθούν οι τύψεις. Αυτό βέβαια δεν βοηθάει
την αυτοεκτίμηση μου, αφού έχω πάρει 15 κιλά. Έτσι κλείνομαι στον εαυτό μου και στο σπίτι μου για μέρες και νιώθω ασφαλής
(αρχικά). Στη συνέχεια παρακολουθώ τις ζωές των άλλων στο facebook, περνάω μία φάση κατάθλιψης/κλάματος και στη συνέχεια
μια φάση θυμού που με οδηγεί σε θετικές σκέψεις, με την έννοια πως αφού θέλω τόσο πολύ να έχω ζωή θα τα καταφέρω.
Καταλήγω να βγαίνω στον έξω κόσμο με θετικές σκέψεις αλλά πολύ γρήγορα ξανά-απογοητεύομαι (με τη παραμικρή αφορμή
αρκετές φορές) και έτσι βρίσκομαι σε φαύλο κύκλο.
Είμαι αδύναμη στο να διαχειριστώ τα τόσα αρνητικά συναισθήματα μου και δεν ξέρω τι να κάνω για να βγω από αυτή τη κατάσταση.

Γενικά δεν μπορώ να βρω τις ισορροπίες μου, όλα τα θεωρώ άσπρο/μαύρο. Είναι σαν να έχω δύο καταστάσεις εαυτού:
στη μία περίπτωση έιμαι αισιόδοξή, θέλω να βγω έξω, να κάνω φίλους και θα είναι τα πάντα τέλεια ενώ στη δεύτερη
περίπτωση αποδέχομαι την κατάσταση της μοναξιάς, δεν ελπίζω τίποτα, δεν θέλω να κάνω τίποτα και η ζωή μου θα
προχωράει με αυτό τον τρόπο.

Ευχαριστώ που με ακούσατε, οποιαδήποτε συμβουλή/σχόλιο/κριτική δεκτά.

[Raffaella]

Το να σκεφτεσαι με τροπο "ασπρου-μαυρου" ειναι κατι που πολλοι το παθαινουν.Η ισορροπια κατακταται σταδιακα, με προσεκτικα βηματα...
Αυτο που εχω να σου τονισω οσον αφορα τις φορες που δεν εχεις κατι να πεις, ειναι οτι μπορει να συμβαινει οχι επειδη εισαι κατωτερη αλλα επειδη πολυ απλα δεν σε ενδιαφερει το συγκεκριμενο αντικειμενο συζητησης ή τα συγκεκριμενα ατομα...
Για να αποφευγεις τα υπερφαγικα επεισοδια, σκεψου οτι δεν λυνουν τιποτα, οτι υπαρχουν κι αλλοι τροποι να νιωσεις καλα , εστω και προσωρινα, κι οτι μετα μαλλον θα ακολουθησουν οι τυψεις...
Γενικως, οταν θελουμε να βελτιωσουμε τη ζωη μας, συχνα φτιαχνουμε μια τυποποιημενη κι εξιδανικευμενη εικονα του εαυτου μας στο μυαλο μας, και προσπαθουμε να την υπηρετησουμε.Ενω το πιο βοηθητικο ειναι να προσπαθει κανείς να κατανοησει τα βαθυτερα στοιχεια της ψυχης του και της ζωης γυρω του...Οι γρηγοροι ρυθμοι του σημερα κι η γενικη νοοτροπια που κυριαρχει δε βοηθουν αυτη την κατανοηση...

[symphony]

Καταρχήν ευχαριστώ για την απάντηση. Όσο αναφορά τις σχέσεις μου με τους άλλους, το θέμα είναι πως πριν καν τους μιλήσω αισθάνομαι ότι αυτοί είναι καλύτεροι από εμένα. Εφόσον θεωρώ αυτόματα ότι αυτοί είναι τέλειοι, έχουν μία τέλεια ζωή, το θεωρώ αδιανόητο να ασχοληθούν μαζί μου, έστω να μου μιλήσουν. Γιαυτό νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη όταν κάποιος μου απευθύνει το λόγο και δείξει και το παραμικρό ενδιαφέρον. Το γεγονός ότι όλη αυτή η κατάσταση που περιέγραψα συμβαίνει και στα 5 χρόνια που είμαι τώρα φοιτήτρια (έχει επηρεάσει και τις αποδόσεις μου στη σχολή αυτή η κατάσταση και αυτό είναι το χειρότερο) δεν με κάνει να σκέφτομαι αισιόδοξα. Και όσο κοιτάω πίσω στα σχολικά μου χρόνια, υπήρχε μια παρόμοια κατάσταση. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι έτσι είναι ο χαρακτήρας μου και δεν πρόκειται να αλλάξει. Έχεις απόλυτο δίκιο σχετικά με την ιδανική και τυποποιημένη εικόνα το εαυτού μας. Θέλω να φτάσω το τέλειο (σε όλες τις πτυχές τις ζωής) μου άμεσα. Όσο για τα υπερφαγικά επεισόδια δεν είναι εύκολο να τα ελέγξω, είναι σχεδόν σαν εθισμός.

[Raffaella]

Μεγαλο ρολο στο να νιωθει καποιος μειονεκτικα, οπως και σε ολα, παιζει η συνηθεια.Αφου λες οτι και στα σχολικα χρονια σου ετσι περιπου ησουν, ειναι λογικο να εχεις εγκλωβιστει σε αυτη την αντιληψη του εαυτου σου και σε ο,τι την ακολουθει...Κι εγω ετσι ενιωθα σχεδον παντα.Ενω κατα βαθος δεν πιστευα οτι οι αλλοι υπερεχουν σε κατι, οταν ερχοταν η στιγμη να τους μιλησω ή να μου μιλησουν εκεινοι αρχιζαν ολα αυτα τα συναισθηματα κι οι σκεψεις, καθως κι η ταση να απομακρυνθω.Τελευταια απλως εχω μαθει να εξεταζω καλυτερα ποιους θελω πραγματικα, και να ελεγχω τις αρνητικες σκεψεις και τασεις...Επισης, βοηθαει να εχεις υποψη οτι δεν μπορουμε να ειμαστε ολοι το ιδιο εξωστρεφεις, με την ιδια διαθεση για χιουμορ κτλ.Οσο παρατηρεις και προσπαθεις να μοιασεις σε τετοια ατομα, ισως μπερδευεσαι κι απογοητευεσαι περισσοτερο.Αν σταματησεις να βλεπεις την κοινωνικοτητα σαν υποχρεωση, τοτε θα αποκτησεις πιο πολυ αυθορμητισμο κι αυτογνωσια, και δεν θα εξαρτασαι απο την αποδοχη των αλλων.Ισως επισης να φταινε για αυτη σου την αντιληψη καποια τραυματικα βιωματα απο το παρελθον(αρνητικα σχολια κλπ)...

[ΝεοΞεκινημα]

Δεν βοηθαει να απασχολησε με διαφορα;Δραστηριοτητες περα απο την σχολη. Δεν ειναι αναγκη να εισαι με αλλους ειδικα εαν δεν αισθανεσαι ανετα. Ολοι περναμε φασεις που δεν θελουμε να συναστρεφομαστε με αλλους.

[symphony]

Raffaella νομίζω πως με καταλαβαίνεις αρκετά. Θα πρέπει με κάποιο τρόπο να πάρω τον έλεγχο της ζωής μου και κυρίως των συναισθημάτων μου. Όμως δεν ξέρω πως να το κάνω, δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Έχω μεγάλη σύγχυση στο μυαλό μου κάθε φορά που τα σκέφτομαι. Έχω προσπαθήσει κάποιες φορές να βάλω κάποιου είδους προγράμματος στη ζωή μου αλλά πάντα καταλήγω να μη το τηρώ και να ξαναγυρίζω στα ίδια. Είναι αυτή η αδυναμία που με γυρνάει πίσω, δεν μπορώ να βρω εσωτερική δύναμη για να συνεχίσω. Και το χειρότερο είναι ότι όσο περνάει ο καιρός και τα χρόνια νιώθω ακόμη μεγαλύτερη πίεση να γίνω “φυσιολογική”.

ΝεοΞεκινημα, σχετικά με τις δραστηριότητες, αυτές θέλουν χρόνο και πλέον έχω φτάσει να χρωστάω τόσα πολλά μαθήματα που δεν έχω την πολυτέλεια αυτή.

[jackrabit]

symphony,σε καταλαβαινω ,,,,,,,,,
βλεπεις τους αλλους να επικοινωνουν μεταξυ τους σε παρεες η στο f.b. και νοιωθεις ενα τιποτα αφου δεν μπορεις να συμμετεχεις,,
σκεφτεσαι "τι να κανω?τι να πω?δεν εχεις τον αυθορμητισμο που εχουν οι αλλοι,,
σε μια παρεα για να εχεις αυθορμητισμο πρεπει να εχεις αυτοπεποιθηση αλλιως απλα παρακολουθεις τι λενε οι αλλοι και συμπληρωνεις,,,,,,,
οταν συμπληρωνεις την κουβεντα των αλλων φαινεσαι οτι δεν εχεις δικη σου προσωπικοτητα και προσπαθεις να μιμηθεις τους αλλους,,,και τοτε πραγματικα οι αλλοι σε βλεπουν μειονεκτικα,,,
αλλα πως να εχεις αυτοπεποιθηση?που να τη βρεις?

λες οτι σκεφτεσαι ασπρο /μαυρο,,,οτι δηλ.η θα γινεις σαν τους αλλους και θα εχεις πληρη αυτοπεποιθηση η θα μεινεις ετσι οπως νοιωθεις χωρις αυτοπεποιθηση ,,,,,

εγω θα σου ελεγα καποια αυτοπεποιθηση να τη βρεις στη λογικη,,,,,,,,,,,,,,
λες νοιωθεις ανασφαλης σχετικα με το σωμα σου,,,προσπαθησε να καταλαβεις για το πως σε βλεπουν οι αλλοι ανικειμενικα,,μπορει να καταλαβεις σε ποιους αρεσεις και ποιους οχι,,δες τι ωραιο εχεις πανω σου και τι ασχημο,,,,

το ιδιο και με την εξυπναδα σου,,,σε ποια πραγματα φαινεσαι εξυπνη και σε ποια οχι?

[Raffaella]

symphony, για τη συγχυση των σκεψεων, εμενα προσωπικα με βοηθησε πολυ το να τις αποτυπωνω γραπτα μία μία.Ετσι γινεται πιο ξεκαθαρο το τι απαντηση ταιριαζει στην καθε μια.Και επισης,πολλες φορες δεν μπορουμε εκ των προτερων να ξερουμε πώς ειναι ο "ιδανικος εαυτος" μας.Γι'αυτο χρειαζεται να αφηνομαστε με οσο πιο πολλη απλοτητα γινεται, και σιγα σιγα ο χρονος θα δειξει ποια χαρακτηριστικα και ποιες συνθηκες μας ταιριαζουν πιο πολυ.Κι οσον αφορα το να γινεις "φυσιολογικη",ηδη απο αυτα που γραφεις δεν φαινεται να εχεις κατι αφυσικο.Απλως εισαι μπερδεμενη.Το ποσο φυσιολογικος ειναι ο καθενας δεν κρινεται απο το ποσα ατομα εχει παρεα για να βγαινει, απο το ποσα μαθηματα περναει κλπ, αλλα απο το ποσο καλα γνωριζει και διαχειριζεται τις ατελειες και τα πλεονεκτηματα του...

[agnatha]

Αντιμετωπιζω ακριβως τα ιδια προβληματα με σενα.Το βασικο νομιζω ειναι πρωτα να ξεκαθαρισεις αν εισαι εσωστρεφης η εξωστρεφης γιατι αν εισαι εσωστρεφης τα θεματα συζητησης πιθανον να σου φαινονται βαρετα αλλα να μην το συνειδητοποιεις επειδη προσπαθεις πολυ να γινεις σαν τους αλλους.Εχεις δει βιντεακια στο youtube που αφορουν τους introverts?Οι οποιοι εχουν αλλο στυλ επικοινωνιας απο τους εξωστρεφεις.

[symphony]

@jackrabit. Λογική... έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά πολύ δύσκολο. Μερικές φορές το καταφέρνω, αλλά άλλες πάλι όχι. Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω εύκολα τους ανθρώπους, το πως αισθάνονται απέναντί μου. Όταν έχεις τόσο μεγάλες ανασφάλειες, δεν δέχεσαι εύκολα ένα κοπλιμέντο, πιστεύεις ότι το άτομο που σου κάνει θετικά σχόλια είναι ανειλικρινές (και λίγο υποκριτικό θα μπορούσα να πω). Ή αν είναι κάποιος πολύ κοντινός που σε ξέρει λίγο παραπάνω (πχ μέλος της οικογένειας) πιστεύεις ότι δεν το εννοεί και σου λέει πράγματα μόνο και μόνο για να νιώσεις καλύτερα. Επίσης κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου είναι είναι ότι επηρεάζονται πολύ οι σκέψεις και η συμπεριφορά μου από άλλους ανθρώπους και διαφορετικές καταστάσεις. Αυτό ίσως και να είναι λογικό όταν κάποιος δεν έχει προσωπικότητα και επίσης δυσκολεύει τη διαδικασία του να βρεις ποιος είσαι.

@Raffaella. Πάντα τα πήγαινα καλύτερα με το γραπτό λόγο, οπότε θα το δοκιμάσω. Επίσης σαφώς και δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιος είναι ο ιδανικός εαυτός μας αμέσως και ίσως αυτό να είναι το λάθος μου. Βιάζομαι πολύ και κάνω λάθη.... Όσο για το πως κρίνεται κανείς, σε ιδανικές καταστάσεις θα είχες δίκιο, αλλά εγώ το έχω ζήσει διαφορετικά.

@agnatha. Από το λίγο που το έψαξα νομίζω ότι είμαι αρκετά introvert. Μου έχει τύχει αρκετές φορές να βρίσκομαι σε συζητήσεις που μου φαίνονται ανούσιες. Σίγουρα θα το ψάξω λίγο παραπάνω.