άγχος/φοβίες

[Tzeni]

Είπα να καταθέσω και έγω τα προσωπικά μου βιώματα ότι αφορα σε κρίσεις πανικού.
Τα προβλήματα των κρίσεων μου ξεκίνησαν πριν 3 χρόνια.
Τότε παντρεμένη χωρίς παιδιά με μια υποτιθέμενη καλή ζωή χωρίς πολλα προβλήματα, ετσι τότε πίστευα, (το οποίο τωρα το εχω αναιρέσει περνωντας μια διαδικασία αυτοκριτικής, διαλογισμού, και γενικά κάνοντας ενα φλασ μπακ στα χρονια που πέρασαν).
Ήταν ενα ωραιο βραδυ (πριν 3 χρονια) γενεθλίων, με φίλους παρέα γέλια χαρές ποτό μουσική. Προς το τέλος τις βραδιάς αιστανθηκα λες και θα πεθαινα, εντονη δυσφορία, μουδιάσματα, πονος στην καρδιά. Πήγα κατευθειαν στο νοσοκομείο "Μήπως τον τελευταιο καιρο ειχατε πολύ αγχος, στεναχωρεθηκάτε για κατι?" ερωτήσεις των γιατρών, γιατι δεν βρήκαν κατι το παθολογικό. Μου εδωσαν ενα ηρεμιστικο και πηγα στο σπιτακι μου.
Από τοτε αρχισε ο γολγοθας των κρίσεων. Ανα 2 μέρες βρισκόμουν στο νοσοκομειο νομίζοντας οτι πεθαίνω. Δεν μπορούσα να χωνέψω οτί όλα αυτα τα συμπτώματα ηταν ψυχοσωματικά.
Μετά δυο μήνες ο συζυγος μου μου πρότινε να πάμε ένα ταξιδάκι στην κωνσταντινούπολη να ξεφύγουμε λίγο, μπάς και ξεχαστώ. Το δεχτήκα όχι βέβαια με μεγάλη χαρά. Όταν περάσε τα σύνορα αισθανθηκα δυνατούς πόνους στην κοιλία μου, στην μέση μου δεν μπορούσα να προσδιορίσω που ακριβώς, δεν είπα τίποτα, παρακαλούσα απο μεσα μου να μην πεθάνω στην Τουρκία. Το βράδυ που φτάσαμε κατεβήκαμε για ένα ποτό στο μπαρ του ξενοδοχείο έφαγα ενα στραγάλι πιστεψα οτι πνίγηκα. Περιττό να πω οτι ήταν το χειρότερο ταξίδι μου δεν έφαγα τίποτα γιατι νόμιζα οτι θα πνιγόμουνα και γενικα είχα συνέχεια κρίσεις πανικού. Έίχα χειροτερέψει ....Οταν γυρίσαμε και μετά δεν έτρωγα τιποτα είχα φτάσει στο σημείο να λιώνω το φαγητο στο μπλεντερ για να μην πνιγω και μετα να κανω εμετο. Απο κάποια στιγμη και μετά δεν ελεγα πουθενα το προβλημά μου δεν με καταλάβαινε κανένας. Προσπαθούσα να το λυσω μόνη, αφου ήδη ειχα παει σε όλους τους γιατρούς και η γνωμάτευση τους ήταν οτι είμαι απολυτος υγιείς. Μέχρι που πήγα σε ένα καρδιολόγο και μου εδωσε να πέρνω για μια βδομαδα απο ένα χαπακι λεξοτανιλ. Αρχισα να αισθάνομαι καλύτερα πραγματικά πολύ λιγότερες κρίσεις και γενικά σιγά σιγά το αποθούσα απο το μυαλό μου. Μεχρι που μένω εγκυος και λεώ τέρμα οι βλακείες. Πραγματικά σε όλη την εγκυμοσύνη δεν μου παρουσιαστηκαν τα προβληματα αυτα. Μέχρι που γέννησα ...............
Ένα προσωπικό πρόβλημα μια βδομάδα πριν γεννήσω ( το μεγαλύτερο της ζωής μου) και μέτα η περίοδος της λοχείας με έφεραν αντιμέτωπη πάλι με τις κρίσεις πανικού σε μεγαλύτερο βαθμό. Έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να περπατήσω 2 μέτρα. Ζαλάδα έντονη, τάσεις λιποθυμίας, δυσφορία, μουδιασματα στην μύτη και στο στόμα. Το πήρα αποφαση αρχισα ψυχαναλυση χωρις ιδιαιτερη βελτιωση, πηγα γιογκα τιποτα και εκει. Μεχρι που άρχισα να παιρνω εφεχορ. Σιγά σιγα γίνόμουνα καλύτερα. Τα πήρα για 6 μήνες και κάποιο πρωί αποφάσισα να τα σταματήσω.
Τώρα είμαι χωρισμένη εχω μια υπέροχη κόρη 2,5 χρονων και ζω την κάθε της στιγμή. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι δύναμη μπορούν να σου δώσουν τα παιδιά.......
Της πιάνω το μικρό χεράκι της και φεύγουμε ...

Με πιάνουν οι κρισείς? ναι (Το τελευταιο διαστημα περισσότερο.)
Αλλά τελικά το κλειδι ..Δεν τις δίνω σημασία.
Εμαθα να ζω με αυτες..Και είμαι καλά. (έτσι λέω)


Υπομονή σε όλους που έχουν τέτοιου είδους προβλήματα........

[serotonin]

Τελικα Τζενη ειμαστε πολλοι που μας βασανιζουν τα ιδια και τα ιδια. Θέλει υπομονή και δύναμη. Κουράγιο και θα φυγουν μια μερα τελείως. Πάρε την κοράκλα σου και μην δίνεις σημασια σε τίποτα. Θα σε ξεχάσει κι αυτό.
Πάντως για τετοιου είδους θέματα προτείνεται η γνωσιακη συμπεριφορικη θεραπεία (βλ. www.stress.gr) οχι τόσο η ψυχανάλυση. Δεν το εχω δοκιμάσει ακόμη και άφησα 5 χρόνια να περάσουν χάλια. Το κακό με μένα είναι που με την παραμικρη παρενέργεια τα παρατάω τα φάρμακα. Άλλα ειπα δεν παει άλλο και οτι κι αν μου πουν οι ειδικοι θα το ακολουθήσω πλεον.
Λοιπόν πείσμα \"αυτό\" ..πείσμα και μεις (όπως ηδη κάνεις).
Όλα θα παν καλά.

[gramle]

Hταν επιλογη σου να χωρισεις? ο πρωην αντρας σου σε στηριξε σε ολη αυτη την ιστορια?

[epanastatis]

τζενη καλημερα.καταρχην θα σου πω για ολα αυτα τα σωματικα που αντιμετωπιζεις οτι μπροστα στα δικα μου ειναι ελαχιστα.αυτο ελπιζω να σε κανει να νιωσεις καλυτερα.εγω οπως εγραψα και σε καποιον αλλον εδω βασανιζωμαι 3 χρονια τωρα με απεριγραπτα πλεων σωματικα προβληματα.εχω γυρισει 6 καθηγητες ιατρικης παθολογους ,ορυλα,ρευματολογους,καρδι� �λογους,και ενα καρο ακομη γιατρους και νοσοκομεια στο οποιο μεχρι τωρα μου λενε ολοι μια λεξη.ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ.τιποτα αλλο.κατα καιρους και για λιγες μερες με αφηνουν λιγο ολα αυτα.σε γενικες γραμμες ομως η κατασταση ειναι χειροτερη!λυση δεν εχω απο πουθενα.εχω δημηουργησει αρκετα προβληματα στον εαυτο μου στους δικους μου στο παιδι μου στην συντροφο μου και γενικως σε ολους.ειμαι και εγω χωρισμενως εδω και 4 χρονια κατοπιν δικιας μου επιλογης.αλλα δεν εφταιγε αυτο για οτι αντιμετωπιζω.το επαθα ενα χρονο μετα κατοπιν καποιον επαγγελματικων αποτυχιων και διαφορων καταστασεων ανχους.ενα βραδυ ετσι ξαφνικα καθησμενος στον υπολογιστη μου και μαλιστα περνουσα και ωραια!ξαφνικα ενιωσα οτι πεθαινω .πονος στο στηθος στην πλατη στα ποδια ιδρωτας και αλλα πολλα.......απο τοτε αρχισαν και ολα!τι κανω σημερα?απλα προρπαθω να ζησω.δεν εχω κανει καποια ιδιετερη χρηση χαπιων εκτος απο κατι χαναξ και σπερτοραμ για ενα μινα μονο.και το περναω 3 χρονια!οι φοβιες μου και οι πονοι μου ειναι χιλιαδες πια.απλα προσπαθω να μαθω να ζω με αυτα.η δουλευω κανονικα η συντροφος μου ειναι διπλα μου οι γονεις μου παρακολουθουν με επιφυλαξη την κατασταση μου γιατι αμφισβητουν οτι παθενω ολα αυτα και γενικως στο τελος καταληγω να ειμαι μονος η τουλαχιστον να νιωθω μονος.πιστευω στον θεο.διαβαζω πολυ προσευχομαι και εκει στηρηζομαι μονο πλεων οτι θα ξαναβρω τον παλιο μου εαυτο.μονος, παλευοντας και πολεμοντας τις φοβιες μου και τους πονους μου.να καταφερω να πατησω στα ποδια μου και να ξαναπαρω την ζωη στα χερια μου.καποτε ημουνα δυνατος και υσχηρος και καποια στιγμη και αλλαζονας.απλα πιστευω οτι πληρωνω καποιες απο τις αμαρτιες μου .δεν ξερω ποσο θα κρατησει η < ποινη> μου.το σιγουρο ειναι οτι ο δειλος πεθενει καθε μερα ενω ο γεναιος μονο μια.προσπαθω να σου πω με ολα αυτα και χωρις να θελω να σε κουρασω οτι χρειαζετε καποια στιγμη στην ζωη μας να ξανααρχισουμε απο την αρχη.το ιδιο κανω και εγω τωρα στα 34 μου.μαχομαι και ελπιζω με τον εαυτο μου και την δυναμη του θεου να τα καταφερω.χρειαζεται ομως δυναμη ψυχης και πιστης.γιατι ολα εχουν και επαναφορες.εκει ακριβως ειναι και η δυναμη που πρεπει να δειξουμε.καποια στιγμη ερχεται η νικη.αυτην την νικη με οποιες δυσκολιες που θα ειναι πολλες, πρεπει και εσυ να κατακτησεις.το πρωταθλημα ζωης.κατεκτησε το λοιπον. συγνωμη σε ολους για την ορθογραφια μου ειναι απαραδεκτη και το ξερω.

[Tzeni]

Originally posted by gramle
Hταν επιλογη σου να χωρισεις? ο πρωην αντρας σου σε στηριξε σε ολη αυτη την ιστορια?

O πρωήν αντρας μου δεν με καταλαβε ουτε στο ελαχιστο .....

Αυτος ήταν ενας σημαντικός λογος για τον χωρισμό μας, αλλα υπήρχαν και αλλα πολύ σοβαρα προβλήματα. Απλα για κακή μου τύχη έπεσαν όλα μαζί και το πιθανότερο είναι ότι δεν ήμουν έτοιμη να τα αντιμετωπίσω...

Πάντως είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουν πως νιώθεις άτομα που δεν τους έχει συμβεί αυτο.
Αυτο που θέλουμε είναι πολύ μεγάλη υποστήριξη και υπομονή.

[husband]

Καλημέρα Τζένη,
(αντε να δούμε πόσο θα πλατιάσω σήμερα!!!!!)

Επέτρεψέ μου καταρχήν να σου πώ πως ανήκω στην τυχερή(???) μερίδα των ανθρώπων που την έχουν την χοντροπετσιά τους (βλ άνδρες και σαφώς μικρότερα ποσοστά σε αυτά τα προβλήματα που πέρασες) και βιολογικά (μόνο άραγε??) ή/και κοινωνικά έχουν μάθει να μή δίνουν σημασία

Originally posted by Tzeni
Αλλά τελικά το κλειδι ..Δεν τις δίνω σημασία.

και άρα δεν έχω κρίσεις, πανικούς, ψυχοσωματικά κλπ φαινόμενα. Βεβαίως και ζώντας στην ελλάδα από λοιπά ψυχολογικά (άραγε σωστός και δόκιμος ο όρος??) έχω ναι υπό την έννοια ότι ποτέ δεν έψαξα με επιστημονικό ή κάθετα βαθύ τρόπο αν θές την προσωπικότητά μου και τους τρόπους βελτίωσής της. (χωρίς βεβαίως να λέω ότι είμαι εντελώς γειά σου και πέρα βρέχει όσον αφορά το γνώθι σεαυτό μου)

Κατά δεύτερο να σου πώ πως χαίρομαι για σένα που είσαι (ή λες ότι είσαι, το ίδιο είναι τελικά για σένα) καλά

Κατόπιν της εισαγωγής αυτής να μπω σε ένα θέμα που ψιλομπερδεύτηκα και αν θές μου το εξηγείς?

Originally posted by gramle
Hταν επιλογη σου να χωρισεις? ο πρωην αντρας σου σε στηριξε σε ολη αυτη την ιστορια?

Δύο ήταν τα ερωτήματα της φίλης gramle.
1) Δική σου (ή τρίτων - του συζύγου - άλλης περίπτωσης) επιλογής ήταν το διαζύγιο?
2) Ο πρώην άντρας σου σε στήριξε στην ιστορία (κρίσεις κλπ)?

Για τα λοιπά προβλήματα που λές πάσο και δεκτό και ιδίως αφού ήταν σοβαρά και φαντάζομαι αυτό απαντά στην πρώτη ερώτηση και στις αποφάσεις που πήρες

αλλά για τη δεύτερη ερώτηση , για το αν δε σε κατάλαβε λές μόνη σου.

Originally posted by Tzeni
O πρωήν αντρας μου δεν με καταλαβε ουτε στο ελαχιστο .....

Αυτος ήταν ενας σημαντικός λογος για τον χωρισμό μας, αλλα υπήρχαν και αλλα πολύ σοβαρα προβλήματα. Απλα για κακή μου τύχη έπεσαν όλα μαζί και το πιθανότερο είναι ότι δεν ήμουν έτοιμη να τα αντιμετωπίσω...

Πάντως είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουν πως νιώθεις άτομα που δεν τους έχει συμβεί αυτο.
Αυτο που θέλουμε είναι πολύ μεγάλη υποστήριξη και υπομονή.

Τα δύο boldάκια είναι λίγο αντιφατικά μεταξύ τους δε νομίζεις.
Βεβαίως εκείνο το \"ούτε στο ελάχιστο\" μπορεί όντως να κάνει τη διαφορά και τελικά αντίφαση να μην υπάρχει.
Όμως αλήθεια υπάρχει ίδια βαρύτητα ανάμεσα στην στήριξη (από τρίτους) και στην υπόμονή (από την ίδια την παθούσα) να πώ εγώ και στις προσπάθειες (πάλι της ίδιας της παθούσας και μόνο για έξοδο από το πρόβλημα)?
Υπάρχει αληθινά (όταν βιώνεις το πρόβλημα) τρόπος να δείς αν ( ή πόσο) υπάρχει στήριξη?
Όταν η ίδια η παθούσα δεν αντιλαμβάνεται καν τι της συμβαίνει, και ψάχνει σε χίλιους δύο γιατρούς και άκρη δεν βρίσκει τι να καταλάβουν οι τρίτοι (όσο τρίτος γίνεται να είναι ένας άντρας σου)?

Καλημέρα και να είσαι καλιτερα,,....