Κρίσεις Πανικού - Φοβίες

[panayiotiscy]

Είμαι 29 χρόνων και περίπου εδώ και 2 χρόνια παθαίνω κρίσεις πανικού. Έχω μόνιμα ένα συναίσθημα φόβου ότι θα πάθω κάτι κακό και είμαι όλη την ώρα πολύ αγχωμένος . Ακόμα και στις εξόδους μου έχω το μυαλό μου στο να μην πάθω κάτι όπως το να ζαλιστώ και πέσω κάτω και αλλά πολλά. Έτσι στερούμε πάρα πολλά από τα καθημερινά πράγματα και κάθομαι περισσότερο σπίτι. Έχω επισκεφτεί ψυχολόγο τον τελευταίο 1 χρόνο χωρίς όμως να δω ουσιαστικά κανένα αποτέλεσμα. Άλλοτε αυτός ο φόβος μειώνετε και άλλοτε επανέρχεται δριμύτερος χωρίς να μπορώ να το πολεμήσω αλλά κάθε μέρα λιγότερο ή περισσότερο αισθάνομαι φοβισμένος και αγχωμένος και τελικά πανικόβλητος. Ο μόνος τρόπος για να ανακουφίζομε είναι να είμαι κοντά στην οικογένεια μου αλλιώς ζαλίζομε πονοκεφαλιάζω και νοιώθω ότι θα πάθω έμφραγμα , εγκεφαλικό, θα τρελαθώ δυσκολεύομε πολλή να αντεπεξέλθω στην προσωπική μου ζωή και στην δουλεία μου.
Θα ήθελα να μάθω αν κάποιος έχει δοκιμάσει κάποια άλλη μέθοδο για να ξεπεράσει τις κρίσεις πανικού και μαζί τις φοβίες, ίσως κάποιο αγχολυτικό και πως νοιώθεις παίρνοντας αγχολυτικά σε επηρεάζει από την καθημερινότητα σου όπως το να δουλέψεις , να οδηγήσεις ή να βγεις μια βόλτα ;
Θα ήθελα πριν παω να ζητήσω φαρμακευτική αγωγή να μάθω από άτομα που το έζησαν πως είναι γιατί είμαι αρκετά φοβισμένος ή αν υπάρχει οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να με βοηθήσει στην μάχη που δίνω.

[Eagle]

Από τα λίγα που ξέρω όχι σαν ειδικός για τους πανικούς και το φόβο. Όταν κάνεις ένα βήμα πίσω στο φόβο, ο φόβος κάνει δύο βήματα μπροστά. Όσο τον αποφεύγεις το φόβο ή αυτό που σε προκαλεί φόβο, τόσο αυτός ενδυναμώνεται. Κάποια μέρη όπως το σπίτι μπορεί να τα θεωρείς σαν «καταφύγια» καθώς θα θεωρείς ασφαλή. Κάποια θεωρούν σε μια κρίση πανικού ως ασφαλές το νοσοκομείο και πηγαίνουν στα επείγοντα περιστατικά γιατί νομίζουνε ότι θα παθαίνουν έμφραγμα, θα πεθάνουν κλπ. Για εμένα ένας τρόπος είναι να προσδιορίσεις τι φοβάσαι. Μετά να αρχίσεις να το αντιμετωπίζεις σιγά σιγά. Αν φοβάσαι τον πολύ κόσμο, μπορείς να ξεκινήσεις να πηγαίνεις σε μέρη με λίγο και σταδιακά σε μέρη με περισσότερο. Το θέμα είναι να αρχίσεις να μπορείς να αισθάνεσαι άνετα σε μέρη που σε προκαλούν μεγάλο άγχος. Η λεγόμενη απευαισθητοποίηση του άγχους επιτυγχάνεται με την βαθμιαία έκθεση στα μέρη που προκαλούνε άγχος. Στόχος του ασθενή είναι να μείνει και να μη φύγει από το μέρος. Αν του παρουσιαστεί κρίση πανικού θα την ξεπεράσει εκεί. Είναι το λεγόμενο μοντέλο της γνωσιακής – συμπεριφορικής θεραπείας που εφαρμόζεται συχνά σε φοβίες. Τα φάρμακα βοηθούνε βραχυπρόθεσμα καθώς επιφέρουν στον ασθενή μιαν ανακούφιση. Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να αναπτύξεις (με τη βοήθεια του ψυχολόγου ή του ψυχιάτρου) μέσα σου εσωτερικές άμυνες και ψυχικές δυνάμεις για να μπορεί να αντιμετωπίζει τους πανικούς χωρίς (αν γίνεται) φάρμακα. Αυτά τα λίγα ξέρω, ειδικός δεν είμαι, κάποια μικρή εμπειρία που είχα κάποτε καταγράφω.