τι;

[τι-ποτέ]

καλημέρα
εγώ είμαι, πάλι.
που έγραψα στο 'νέο μέλος' κι έγινα παλιό :)
εμπειρία

σήκωσα όσο μπορούσα πιο ήπια τον εντεκάχρονο γιό μου, το τρίτο μας παιδί, το πιο μικρό.
κάτι είπε ο πατέρας, λιγο πικρό, για μένα.
θύμωσα μα δε μίλησα. πήγα αλλού, έκανα άλλες δουλειές, άπλωσα ρούχα έξω.
μετά από λίγο, ο μικρός θέλησε να πάει να ξαπλώσει για να μην πάει σχολείο. στην προσπάθειά μου να τον σηκώσω, του είπα πως πρέπει να στρώσω το κρεβάτι, να κάνω δουλειές, να ντυθώ στο δωμάτιο, κλπ.
τέλος του είπα αν δεν σηκωθεί θα του ρίξω νερό.
ο γιος μου άπλωσε χέρι και με έδειρε. μια γερή στο πρόσωπο. δεν άπλωσα χέρι, γιατί πιστεύω πως θα ήταν χειρότερο ακόμη. σκέφτηκα πώς θα πάει σχολείο; με τέτοια νεύρα;
ο πατέρας δε μίλησε καθόλου.
ο μικρός έσπασε ένα ποτήρι.
έβρισε. ο πατέρας του είπε: ίδια βρίζεις με τη μαμά σου, στα έχει μάθει καλά.
είναι αλήθεια ότι βρίζω.
προσπάθησα να οδηγήσω τον γιώργο, το γιο, στο μπάνιο, να πλυθεί. ο τάκης, ο σύζυγος, μου είπε: μην τον βασανίζεις έτσι, φύγε από κει! (το βάσανο ήταν ότι τον οδήγησα να πάει προς το μπάνιο χωρίς να τον δείρω, λέγοντάς του ΄πως αν δεν πλυθεί μόνος του θα αναγκαστώ να του ρίξω νερό εγώ).
τότε είπα στον τάκη πως όταν χωρίσουμε θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει τα πρωινά, μα τώρα είμαι εδώ και καλά θα κάνει να μη μπαίνει σφήνα σε ό,τι κάνω. τότε εκείνος άρχισε να λέει ότι αυτό εξηγεί γιατί φέρομαι τόσο βάναυσα στα παιδιά, γιατί θέλω να χωρίσω. τότε τον έβρισα. δεν ήταν μπροστά στο γιώργο, που βέβαια είχε ξαναχωθεί στο κρεβάτι του, αλλά τον έβρισα.
πήρα τηλέφωνο μπροστά του την παιδοψυχολόγο του γιου.
της είπα πως θέλω ένα ραντεβού μαζί της, είτε μόνη, είτε με τον πατέρα είτε με τον γιώργο.
γιατί σήμερα με έδειρε.
ο τάκης, είπε: ψέμματα λες, δεν έγιναν έτσι. -άσε με να μιλήσω είπα, και μετά λες τα πράγματα όπως θέλεις εσύ.
μίλησαν.
μίλησε με τον γιώργο, τον ηρέμησε. μου είπε η παιδοψυχολόγος να ενθαρρύνω την κουβέντα για το ψαράκι που της μίλησε ο γιώργος, και να μην αναφέρω τίποτα δυσάρεστο. της είπα να της δώσω τον τάκη να του το πει επίσης. έτσι έγινε.
ανάμεσα στο γιώργο, το γιο, και τάκη, τον πατέρα, έγινε αψιμαχία.
μετά ο τάκης και ο γιώργος έφυγαν για το σχολείο.
ο γιώργος γύρισε και με κοίταξε φεύγοντας και μου είπε 'γειά'.
τον κοίταξα και χαμογέλασα και τον χαιρέτησα.
τότε ο πατέρας του είπε: 'την είδες; επειδή μου μίλησες άσχημα και μένα χάρηκε και γελάει τώρα'.

αυτό ήταν για μένα σαν αποκορύφωμα. νιώθω να κλαίω μέσα μου. δεν αντέχω. η κόρη πάει δευτέρα λυκείου. ήρεμο περιβάλλον για διάβασμα...

πώς βλέπετε να γραφούμενα; γιατί γραφούμενα είναι. από μένα. από τη δική μου οπτική γωνία. πόσο αδικώ τον άλλον; δεν ξε΄ρω.
μα νομίζω πως έχω φτάσει κοντά σε όρια. ή μάλλον τα έχω ξεπεράσει.

[olga_soul]

Αλήθεια τί-ποτέ μου, τα παιδιά έχουν εκφράσει ανοιχτά τη θέση τους για όλα αυτά που συμβαίνουν στο σπίτι? Και αν ναι πόσο κοντά είναι σε σένα? Πιστεύεις ότι η στάση σου σαν μάνα απέναντί τους είναι άσχημη και άν ναι γιατί? Ειλικρινά θα ήθελα να μάθω γιατί από όσα ανέφερες σε αυτή την ιστορία εξωτερικεύεις πολλά ενοχικά σύνδρομα για τη θέση σου σε αυτή την κατάσταση..περιμένω νέα σου!;)

[τι-ποτέ]

ποια είναι τα ενοχικά σύνδρομα; μ\' ενδιαφέρει πώς τα βλέπεις και πού τα βλέπεις.
η κόρη μου η δεκαεξάχρονη, σε μια συζήτηση που είχαμε, που την προκάλεσε εκείνη, με ρώτησε \'τι έχει ο μπαμπάς\', και \'εγώ θα του΄΄εσπαγα το κεφάλι\', κ.ά.
μου είπε: εμένα δε θα με ένοιαζε αν χώριζες, αλλά τι λες για το γιώργο;

[mariza]

Καλησπέρα τι-ποτε,

Είχαμε μιλήσει πριν καιρό... Μου μίλησες σαν μάνα, θα σου μιλήσω σαν κόρη.
Η μητέρα μου πριν από 10 περίπου χρόνια έπαθε μια μορφή μελαγχολίας, ύστερα από κάποια διαμάχη με τον πατέρα μου, όχι με τον πατέρα μου ακριβώς αλλά με το περιβάλλον του. Ένιωσε αδικημένη προδομένη από το σύντροφό της, ένιωσε τίποτα, ένιωσε ότι δεν την υπολογίζουν...
Είχα την ηλικία της κόρης σου, διάβαζα για Πανελλήνιες, κρυφάκουγα να λέει ότι θα μας παρατήσει και θα φύγει. Μέχρι πριν δημιουργηθεί το πρόβλημα που ξέρεις από την προηγούμενη συζήτησή μας, ήταν η πιο σκληρή και δύσκολη φάση της ζωής μου. Δεν τη μίσησα παρ\'όλο που άκουσα σκλήρά λόγια από μέρους της.
Αφού η κόρη σου, σου δίνει το πάτημα για συζήτηση κάντο. Συζητήσεις ανοικτές χωρίς ψέματα. Μην κατηγορήσεις τον άντρα σου, προσπάθησε να εξηγήσεις αντικειμενικά τις καταστάσεις. Είναι μεγάλη θα καταλάβει.
Για το μικρό είναι σίγουρα πιο δύσκολο. Εφόσον είναι αντιδραστικό παιδί θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση. Η τελευταία ατάκα του άντρα σου ήταν πολύ λάθος. Δεν πρέπει τα παιδιά να μπουν σε στρατόπεδα, όχι με αυτό τον τρόπο.
Δεν ξέρω αν βοήθησα. Να θυμάσαι ότι όσο σκληρό κι αν γίνεται το παιδί σου μαζί σου σε έχει πολύ ανάγκη και πιο πολύ την αγγαλιά σου.

Καλό απόγευμα

[τι-ποτέ]

έχεις δίκιο μαρίζα, η τελευταία πρότασή σου είναι νομίζω καταλυτική...
ναι δύσκολα, απ\' όλες τις πλευρές.
φοβάμαι τις στιγμές που είμαστε όλοι μαζί. είναι μια δοκιμασία, γιατί σκέφτομαι: τι να κάνω; τι να μην κάνω; πώς αυτό ή το άλλο;
εχτές πήγα και άκουσα μια ομιλία το βράδυ, μόνο και μόνο για να μην προκύψει κάτι που θα είμαστε όλοι μαζι...

μεταξύ μας, ήταν πολύ ωραία η ομιλία, μίλησε ένας θάνος λίποβατς, με θέμα \'επιθυμία, μετουσίωση, αγάπη στην ψυχανάλυση (μουσείο μπενάκη, το είδα στο διαδίκτυο, \'φιλοσοφικό καφενείο\'.
καλό βράδυ σε όλους!

[anwnimi]

Αγαπητή φίλη,
δε θα σε αποκαλέσω με το ψευδώνυμό σου γιατί πιστεύω ότι δε σε αντιπροσωπεύει όσο κι αν νιώθεις για κάποιους λόγους ίσως έτσι, δεν ξέρω απλά υποθέσεις κάνω... Συγχώρεσέ με αν κάνω λάθος. Είσαι μια μάνα που μεγαλώνεις, όχι ένα, ούτε δύο αλλά τρία παιδιά και αυτό μόνο τίποτε δεν είναι. Τη σημερινή ημέρα ειδικά είσαι ηρωίδα!

Από δω και πέρα όμως τι γίνεται. Κι εγώ θα σου μιλήσω σαν κόρη που μεγάλωσε σε οικογένεια με απίστευτους καυγάδες. Όταν πλέον δεν μπορείς να συνενοηθείς με τον άλλο, δεν υπάρχει αγάπη, εκτίμηση, σεβασμός και όταν φτάσει η κόρη να σου πει \"ότι δε θα την ένοιαζε αν χώρισες\" τότε το καμπανάκι έχει χτυπήσει προ πολλού...

Και σε αυτή την ιστορία τα μεγαλύτερα θύματα είναι τα παιδιά. Που όσο κι αν δεν είναι μπροστά ακούν τους καυγάδες, ακούν τα άσχημα σχόλια του ενός γονιού στον άλλο, αναγκάζονται μερικές φορές να μπουν σε στρατόπεδα και νιώθουν άσχημα και μειονεκτικά στο συγγενικό περιβάλλον, στο σχολείο, στις παρέες, ειδικά αν ο περίγυρος γνωρίζει τα οικογενειακά προβλήματα.

Το μικρό σου παιδί αν το ρωτούσες αν θα ήθελε να χωρίσετε το πιο πιθανό είναι να σου έλεγε \"όχι\". Κανένα παιδάκι δε θέλει να βλέπει τους γονείς του χωρισμένους, να πηγαίνει από τον ένα στον άλλο...Μακροπρόθεσμα όμως, όταν θα μεγαλώσει θα καταλάβει...Θα δει ότι απέκτησε τη γαλήνη και την ηρεμία που δε γινόταν να έχει αν οι γονείς του έμεναν καταπιεστικά μαζί...

[τι-ποτέ]

φίλη, δύσκολη η ζωή.
σ\' ευχαριστώ για τα λόγια σου, γεμάτα εκτίμηση, που μου χαρίζεις, χωρίς να ξέρεις, ούτε εσύ, ούτε εγώ, αν την αξίζω. δεν ξέρω πώς να φερθώ. ή προφανώς ξέρω: να κάνω υπομονή όπως μου λένε, να δείχνω αγάπη διαρκώς, όπως δεν κάνω. σαν να έχει ξεφύγει από τις δυνατότητές μου το πράγμα. πολύ θα ήθελα να μιλησω κι άλλο...

[haroulini]

Agapimeni fili,
Na kaneis ypomoni?Otan exoun xeperastei ta oria...yparxei ypomoni?Kai se pion kanei kalo?Se sena?Sta paidia sou?Ston adra sou?......
Einai agapi na feugeis apo katastaseis pou kanoun kako ston psyxiko kosmo to diko sou kai twn allon.Mporei na min fenete etsi omws einai!............

[olga_soul]

Σχετικά με αυτό που με ρώτησες τί-ποτε μου.....δεν έχω εντοπίσει συγκεκριμένα σημεία όπου μου δείχνουν ενοχικό σύνδρομο, αλλά η όλη περιγραφική σου πορεία στα μέχρι τώρα γεγονότα που ανέφερες (έστω και αν είναι κομμάτια μόνο της όλης ιστορίας σου) , δίνουν σε έναν τρίτο παρατηρητή σαν εμένα, ένα αίσθημα βαθύτερων ή ακόμα και κρυμμένων ενοχών από την πλευρά σου όσων αφορά τον γενικότερο ρόλο σου στο σπίτι, αντιμετωπίζοντας καθημερινά δύσκολα σενάρια από όσα λες σε αυτό, τα οποία ξεφεύγουν κατά πολύ από αυτά που θα ήθελες να δεσπόζουν. ʼλλωστε ο ρόλος της μάνας ακόμα και υπο ήπιες συνθήκες πάντα είναι ιδιαίτερα σύνθετος, εύκολα παρεξηγήσημος ή κατακριταίος και εύθραυστος στις ισορροπίες του. Κάπου λοιπόν μέσα σε αυτές τις λεπτές ισορροπίες μου δίνεις την αίσθηση ότι στην πραγματικότητα νιώθεις ένοχη γιατί θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο για την οικογένειά σου και δεν το έκανες. Συνήθως δε αυτοί που σηκώνουν το μεγαλύτερο και υπεύθυνο βάρος σε σπίτια με δύσκολα προβλήματα , είναι και αυτοί που αναπτύσουν εύκολα ενοχές.Δεν ξέρω ρε συ ειλικρινά....νά\'ναι καλά! Φιλιά!;)

[nevermind2]

Γεια χαρα σε ολουσ ειμαι 30 χρονων πριν απο αρκετα χρονια περασα μια κριση διπολικης διαταραχης . Μαλλον υπεφερα χωρισ να το ξερω απο καταθλιψη πριν τη κριση . Αρχικα ενιωσα τη διαθεση μου να αλλαζει προς το καλυτερο ως που σταδιακα εφτασε στη κορυφωση της οποτε και εχασα καθε αυτοελενχο . Ειχα συνηθισει να ελενχω τον εαυτο μου με κακη διαθεση αλλα οχι με τοσο καλη . Κρατησε γυρω στισ 3 εβδομαδες αυτη η κατασταση εννοω η υπερβολικη αυξηση της διαθεσης . Παρολες τις ασχημες συνεπειες οταν αρχισα να χανω τον ελενχο
μου εζησα πραγματα που δεν ειχα ζησει μεχρι τοτε . Επικοινωνουσα με ενα διαφρετικο τροπο με τους ανθρωπους και μεχρι ενος σημειου περασα καλα . Παρολαυτα δεν θελω να χανω σε καμια περιπτωση τον αυτοελενχο μου . Με δεδομενο οτι μεσολαβησαν καποιεσ υποτροπεσ επειτα απο τη πρωτη θεραπεια εχω μαθει να αναγνωριζω πλεον τα πρωτα ανησυχητικα σημαδια και να απευθηνομαι στο γιατρο μου αμεσως . θα μπορουσα να πω οτι σημερα ζω μια φυσιολογικη ζωη . Το επαγγελμα μου εχει σχεσει με την υγεια και τα παω μια χαρα .Θα μπορουσα να σας πω οτι , οτι δεν σε σκοτωνει δεν σε κανει μονο πιο δυνατο αλλα και διαφορετικο η παθηση αυτη σε κανει μη συνηθισμενο. Μια μεριδα ανθρωπων με πλησιαζει ακριβωσ για αυτο το λογο . Τελειωνωντας θα θελα να πω οτι αν ακολυθησεις την φαρμακευτικησου αγωγη μπορεις να ζησεις μια καλη ζωη Τιθεται το ερωτημα αν μπορεις με καποιο τροπο να ισοροπησεις απολυτα ψυχικα . Σιγουρα οχι αλλα αν παρατηρησεις τους ανθρωπους γυρω σου δεν θα βρεις ουτε εναν που να ειναι 100%ψυχικα ισοροπημενος οποτε προσπαθεις να εισαι κοντα στο μεσο ορο . Μην απογοητευεστε η ζωη ειναι μικρη για ναειναι η θλιβερη .............

[τι-ποτέ]

νέβερμάιντ καλημέρα. διαβάζοντας για τη διπολική διαταραχή, έχω την αίσθηση ότι περίπου άρρωστοι από αυτό μπορούμε να είμαστε όλοι :D! αυτό το εκατό τοις εκατο ψυχικά ισορροπημένος είναι ένα άπιαστο όνειρο: υπάρχει άλλωστε κανένας που να είναι εκατό τοις εκατό σωματικά υγιής; όλοι μας έχουμε κάτι, είτε το ξερουμε είτε όχι!
άρα, το παλεύουμε, ούτως ή άλλως. κ ας είμαστε ευτυχείς όταν έχουμε τη δύναμη να το αντιλαμβανόμαστε και να αντιδράμε, ζητώντας και τη συμπαράσταση των ειδικών, είτε για σωματικά, είτε για ψυχικά νοσήματα. άλλωστε, αυτός ο διαχωρισμός είναι παράξενος. έτσι νομίζω.

σχετικά με το δικό μου θέμα τώρα, σας ευχαριστώ φίλοι για ό,τι γράφετε. νιώθω παράξενα:
σήμερα το πρωί ο τάκης δε μου μίλησε καθόλου. ετοιμάστηκε νωρίς, μπήκε στο δωμάτιο όπου κοιμάται και περίμενε με τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι, φορώντας ήδη το μπουφάν του, μέχρι να ετοιμαστεί ο γιώργος να τον πάει σχολείο.
νομίζετε ότι αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί εντάξει από μέρους μου; όμως δε μίλησα καθόλου. κανονικά θα χρειαζόταν μ\' ένα χαμόγελο να του πω να έρθει μαζί μας από κει, ή κάτι τέτοιο. μα δεν το έκανα. τον είδα και πόνεσε η ψυχή μου. όμως δεν μου πέρασε από το νου να πω τίποτα, γιατί ενδεχομένως να είχα μια σκοτεινή απάντηση, και μια φασαρία που θα έπαιρνε και το γιώργο στο κατόπι. και η ρόδη, η κόρη, έδινε εξετάσεις σήμερα. δε μίλησα καθόλου. τα πράγματα κύλησαν ήσυχα και όλοι έφυγαν με σχετική ησυχία.
μα δεν τα λέω όλα:
την ώρα που έφευγαν γιώργος και μπαμπάς του, ο γιώργος γύρισε πίσω να πάρει ζακέτα. γύρισε και για να μου πει πως θα γυρίσει μόνος του από το σχολείο. \'ναι, αλλά εγώ θέλω να φύγω τώρα\', είπε ο πατέρας με δυσαρέσκεια. δε δόθηκε καμιά συνέχεια, είπα μόνο στο γιώργο: εντάξει, και θα έχουμε τηγανιτές πατάτες το μεσημέρι\', και τέλειωσε έτσι η ιστορία.
σα να ζω στην κόψη του ξυραφιού. σα να ζω τη διεκδίκηση της φασαρίας, χωρίς κανένας να τη θέλει, αλλά λες και αναβλύζει από μας όλους.
νιώθω ενοχές γιατί νιώθω ότι όσοι μου μιλάτε εδώ είναι σαν να με συμπαθείτε
και σκέφτομαι ότι αυτό είναι κάτι που το προκάλεσα χωρίς να το αξίζω, φυσικά!
νιώθω ότι είναι σα να σας βάζω λόγια εναντίον του τάκη
νιώθω σα να έχω κάνει τη ζωή του σκατά γιατί με παντρεύτηκε, γιατί εγώ είμαι τέτοια που είμαι.
τέλος πάντων. θυμήθηκα τώρα ένα έργο που μου άρεσε πολύ: αυτό το ιταλικό έργο \'η ζωή είναι ωραία\'. μου είχε αρέσει παραπολύ.
καλή μέρα σε όλους παιδιά, καλή δύναμη! σας ευχαριστώ πολύ όλους σας!

[olga_soul]

.........νιώθω ενοχές γιατί νιώθω ότι όσοι μου μιλάτε εδώ είναι σαν να με συμπαθείτε
και σκέφτομαι ότι αυτό είναι κάτι που το προκάλεσα χωρίς να το αξίζω, φυσικά!

................... και μετά αναρωτιέσαι πως μου δίνεις την αίσθηση περί ενοχικών! Έχω άδικο?

Εξήγησέ μου αν θες το σχόλιο ότι <<φυσικά δεν το αξίζεις>> γιατί δεν το κατάλαβα... Γιατί χαρακτηρίζεις επιπρόσθετα το άτομό σου με την έκφρασή σου <<γιατί εγώ είμαι τέτοια που είμαι...>>. Τί είσαι ...δηλ?:o
Εκτός των άλλων τί είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν αξίζεις την προσοχή και τη συμπάθειά μας? Με προβλημάτισες...ειλικρινά... :o

[τι-ποτέ]

φίλοι, σήμερα έχω γενέθλια...
δε θα σας πω πόσα, πολλά πάντως...
ευχηθείτε μου ό,τι θέλετε και για σας, κι εγώ ευχαρίστως να σας το ανταποδώσω!
είχα σκεφτεί με το μικρό μου γιο να πάμε να φάμε οικογενειακώς έξω, δεν ευδοκίμησε γιατί ο μπαμπάς δεν το ήθελε... λίγο με πόνεσε, κυρίως που συνήθως δε γιορτάζω ποτέ γενέθλια. α στο καλό, δεν μπορούσε, έστω για σήμερα, να είναι πιο υποχωρητικός; όχι μόνο στεναχωρήθηκα, μα έχω θυμώσει και δυστυχώς βαστάω κάτι σαν εκδίκηση αυτή τη στιγμή, και δεν ξέρω καν αν μου περάσει!
σας το είπα και μου άρεσε, σαν να ξεθύμανε λίγο!

τόσο στρίγγλα είμαι; ε, ναι!

θέλω ωστόσο τις ευχές σας!
(νοερά σας προσφέρω κι ένα κομμάτι τούρτα :D ...)

[nikigirl18]

Χρονια πολλα τι-ποτε,να τα εκατοστησεις και οτι επιθυμεις!!Σου ευχομαι ο,τι καλυτερο!!Φιλακια:)

[τι-ποτέ]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! κι εσύ, να είσαι κοριτσάκι που νικάς πάντα... :)