Οταν ξυπνανε οι μνημες

[Donnie]

Καλησπέρα σε όλους.Θα προσπαθήσω να τα πω λίγο περιληπτικά για να μη σας κουράσω.
Είμαι κοπέλα είμαι 26 χρονών και ζω στην Αθήνα.Μένω μόνη μου και δουλεύω εδώ και έναν χρόνο.Στην αρχή δυσκολεύτηκα να συνηθίσω γιατί ζούσα σε μια επαρχιακή-μεγάλη όμως-πόλη και μου ήταν δύσκολο να συνηθίσω μακριά από σπίτι,γονείς κλπ.

Με βασανίζουν μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια αλλά και κάποιες πιο πρόσφατες 2-3 χρόνια πριν και γι'αυτό γράφω εδώ ελπίζοντας να ακούσω μια άποψη,κάτι.
Μεγάλωσα με 2 αδέρφια μεγαλύτερα και τους γονείς μου.Οι γονείς μου ήταν 2 πολύ δοτικοι ανθρωποι ισως και σε υπερβολικο βαθμο.Δε με πιεσαν ποτε για σπουδες,για το τι θα κανω,τι θα γινω,ποσο θα διαβασω.Τουλαχιστον οχι οσο πιεζαν τις φιλες μου η τις γνωστες μου.Συζητουσα μαζι τους πολυ και ηξεραν αρκετα πραγματα για τη ζωη μου,τους φιλους μου.Γενικα για το σπιτι μου,η οικογενεια ηταν ενα ιερο πραγμα,ενας θεσμος οπως ειναι και για πολλα σπιτια δηλαδη.
Ο πατερας μου ειναι ενας ανθρωπος απιστευτα ευεξαπτος που χανει τον ελεγχο οταν νευριαζει.Για σχετικα ασημαντους λογους με εχει βρισει,με εχει βλαστημησει,ποτε χτυπησει,ομως με εχει βρισει πολυ σε σημειο που επαιρνα πολλες ταραχες.Ακομα κι αν μετα εκλαιγε και στενοχωριόταν.
Πριν 3 χρονια ο πατερας μου ανακαλυψε οτι η μανα μου ειχε 2 χρονια σχεση.Η μανα μου ειναι μια γυναικα απο τα 18 της με τον πατερα μου,κολλημενη πανω μας,που ξεχασε τον εαυτο της για χρονια.Ο πατερας μου αν με ρωτατε τωρα που μεγαλωσα κ ανακαλυψα καποια πραγματα ειχε σιγουρα γκομενες συνεχεια και πιστευ οτι ειχε και σχεση με μια οικογενειακη μας φιλη,το εχω διασταυρωσει.Γενικα ειμαι ατομο που δε θελει να κλεινει τα ματια του και βλεπει τα σημαδια.Δεν ειχα ποτε τους γονεις μου το ιδανικο ζευγαρι και ξερω οτι υπαρχουν σε ολες τις σχεσεις προβληματα.
Για να επανελθω,οταν εγινε αυτο με τη μανα μου,ο πατερας μου ως ασυγκρατητος ανθρωπος με επιασε και μου τα ειπε με τον πιο ασχημο τροπο,με βρισιες με εικονες που μου εχουν καρφωθει στο μυαλο.Δε ξεχναω την νυχτα που μου τα ειπε.Μετα εφυγα πηγα στο τοτε αγορι μου και μολις μπηκα μεσα μου ειπε οτι φαινομουν 10 χρονια γερασμενη.Φυσικα δεν ενιωθα απο τοτε τις συνεπειες.Περασα 1-2 μηνες βασανιστικους,με τον πατερα μου να μιλαει στη μανα μου μπροστα μου σαν να ξεχναει οτι ειναι μανα μου,με τη μανα μου να μη μιλαει 2 μερες απο σοκ και ντροπη.
Εχασα πασα ιδεα για τον πατερα μου απο τοτε,οπως του ειχε πει κι ο ασδερφος του 'μια μερα θα τον σιχαινομουν'.Και ισως και να εγινε ετσι τελικα.Προσπαθουσα παρα πολυ να κανω στην ακρη τα δικα μου συναισθηματα για να τα ''βρουνε'' και θα τα εκδηλωνα αργοτερα ελεγα.Τα αδερφια μου παρα το γεγονος οτι ειναι μεγαλυτερα δε γνωριζουν τιποτα.Ο πατερας μου με θεωρουσε δυναμικη,πετρα,βραχο και οτι ξερω να διαχειριζομαι καταστασεις.Οντως ξερω,ομως οχι σε σημειο καποιος να αγνοει τα συναισθηματα μου.
Μετα απο μηνες,ηρθαν οι κρισεις πανικου και τα ψυχοσωματικα τα οποια παλι με στηριξη των δικων μου και με μεγαλη προσπαθεια απο εμενα και πεισμα,τις ξεπερασα.Ακομα εχω καποιες φοβιες αλλα τις πολεμαω.
Και το προβλημα ερχεται τωρα,αυτο το διαστημα.Παρατηρω οτι εχω κοινωνικη φοβια,κοινωνικο αγχος και καποιες φορες απομακρη.Οταν πρεπει να μιλησω πχ σε meeting στη δουλεια,να χορεψω μονη μου,να γνωρισω νεα ατομα κ να μιλησω για μενα,κοκκινιζω τρεμω αγχωνομαι.Εχω κλεισει ραντεβου να παω σε μια ψυχολογο για να δω αν μπορει να με ξεκλειδωσει καποιος ανθρωπος,εστω να σπρωξει.Δεν εχω αυταπατη οτι θα με σωσει αλλος εκτος απο εμενα,απλα ισως να θελω ενα ΄σπρωξιμο'.
Το χειροτερο το κραταω για το τελος..Παρα το γεγονος οτι ο πατερας μου,μου σταθηκε στη ζωη μου ερχονται μνημες απο τοτε που ημουν 11-12 χρονων και μου εχουν παρει τον υπνο εδω κ μηνες.Καποιες φορες που κοιμομουν διπλα στον πατερα μου καθοταν ανασκελα και με εβαζε πανω του απλα να καθομαι,εγω μπρουμυτα.Τα γραφω και τρεμουν τα χερια μου,ειναι η πρωτη φορα στη ζωη μου που τα γραφω που τα ''ξεστομιζω'' καπου.Με εβαζε μπρουμυτα κ εκλεινε την πορτα,ομως δε ξερω πως να το πω και να μη ντραπω.Ηταν ερεθισμενος.

Ειλικρινα δε ξερω αν υπαρχει σωτηρια με εμενα.Εχω τη δουλεια μου,κανω πραγματα να μη ρουτιναιζω γενικα,ειμαι ενας ανθρωπος φαινομενικα δυναμικος που πεισμωνω και προσπαθω πολυ για να καταφερνω πραγματα.Ομως εχω γεμισει διαταραχες,ντροπες,κοκκινι σματα και ψυχαναγκασμους.Εχω και συμπεριφορες που π.χ. κανονιζω κατι μετα το ακυρωνω,ειτε ειναι ραντεβου ειτε μαθημα ειτε ο,τιδηποτε.
Αν καποιος απαντησει,παρακαλω να ειναι καποιςο να εχει μια σχετικη κατανοηση αν οχι εμπειρια.Ευχαριστω πολυ

[kerasi]

Αφου λοιπον ο φαδερ γκομενιζε και μεσα στο σπιτι το παιζε ιστορια, γιατι δε χωρισε η μανα σου? Και θα ρθουμε και στα υπολοιπα.

[ioannis2]

Ντονι, μεσα στον κυκεωνα που περιγραφεις εχεις κανει το πρωτο θετικο βημα στο να λύσεις το προβλημα, ότι εκλεισες ραντεβου με ψυχολογο. Ειναι η συνηδητοποιηση στον καθενα μας που ερχεται απο μονη της ότι οχι απλα εχω θεματα αλλα δεν απεδειχθει ότι απο μονος μου δεν μπορω να τα λύσω και μονος απ εδω και περα ενας ειδικος θα μπορουσε να βοηθησει.

Δεν σημαινει βαβαια ότι αυτος ειναι ο πλεόν καταλληλος για σενα. Για να ειναι καταλληλος θα πρεπει εσυ να νιωθεις ότι καταλαβαινει το προβλημα σου, ότι η επικοινωνια μαζι του δε σου ειναι απλά μια ανακουφιση επειδη το βασικοτερο: Ο ψυχολογος θα σου υποδειξει, με βαση τα δικα σου θεματα, μέθοδο με την οποια εσυ θα δουλεψεις με τον εαυτο σου, τοσο με τη σκεψη σου όσο και με τη συμπεριφορα σου στην καθημερινη ζωη. Θα σε βοηθησει μεσα απο τη μεθοδο αυτη να βρεις τις ψυχικες δυναμεις που κρυβεις μεσα σου οι οποιες λογω των βιωματων βρισκονται σε αδρανεια/μπολκαρισμενες και να τις βγαλεις στην επιφανεια ωστε με αυτες να λυσεις τα θεματα σου και να βελτιωθει η ζωη σου. Αυτο θα ειναι το σπρωξιμο για το οποιο μιλησες, το οποιο θα σωσει εσενα. Κι αν αυτος δε σε ικανοποιησει απο τη στιγμη που με πεισμα εχεις μπει σ αυτη τη διαδικασια βελτιωσης θα πας σε άλλον και σε αλλον κλπ μεχρι να βρεις τον πιο καταλληλο για σενα. Το ποσο καλος ειναι θα κριθει εκ του αποτελεσματος.

Αυτο που εχεις κυριως αναγκη απο το ψυχολογο ειναι καλή μεθοδος και όχι απλα κατανοηση, διοτι τον πονο μας δεν χρειαζεται απαραιτητα να τον πουμε σε ψυχολογο για να βρουμε ανακουφιση.
Τα τραυματα του παρελθοντος σου προκαλεσαν αρνητικα συναισθηματα τα οποια με τη σειρα τους κατευθυνουν τον τροπο σκεψης και τη συμπεριφορα σου. Υπαρχει η εσωτερικη παρατηρηση η οποια μας επιτρεπει να ελεγχουμε τη σκεψη μας αλλα και να την κατευθυνουμε αλλά και η έκθεση και η υπέρβαση στο να κανουμε αυτα τα οποια υποτιθεται μας φοβιζουν ωστε να εξοικιωνομαστε μαζι τους και να λυθει ετσι το προβλημα. Υπαρχει επισης μεθοδος στο να μαθουμε να διακρινουμε τις διαστρεβλωμενες μας σκεψεις, να τις εκλογικευουμε και να εντοπιζουμε σ αυτες το παραλογο ή την υπερβολή. Το να προσπαθει καποιος απο μονος του να λύσει αυτα τα θεματα ή με τις αποψεις ανθρωπων που δεν ειναι ειδικοι μπορει τελικα να πελαγοδρομει αφου ο τροπος με τον οποιο προσπαθει, ακομα κι αν αυτο το κανει με πεισμα, μπορει να μην ειναι ο καταλληλος. Ο ειδικος θα σου δειξει τον καταλληλο δρομο, θα ναι σαν να σου κανει ταξινομηση και απ εκει και περα σου δειχνει για το καθε θεμα τον καταλληλο τροπο να το λύσεις.