Υπάρχει σωτηρία ή τσάμπα το παλεύουμε;

[nitro]

Καλησπέρα και από μένα, νέο μέλος στο forum, μέχρι πρότινος παρακολουθούσα από απόσταση μιας και θεωρούσα ανούσιο να γράψω για τις καταστάσεις που βιώνω και που σε όλους εδώ είναι γνωστές ως κρίσεις πανικού και αγχώδεις διαταραχές.

Ναι, πλέον το έχω αποδεχθεί πως αυτό μου συμβαίνει και πέραν μιας γενικής εξέτασης που έκανα πρόσφατα (για παραπάνω ούτε λόγος, τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν) και που καθαρά δείχνει πως είμαι περδίκι το μυαλό συνεχίζει να μου υποδεικνύει σημεία πάνω στο σώμα (αυτά που αναφέρονται ως "πονάκια"), σημεία "ενδεχόμενου επικείμενου θανάτου" (σφίξιμο στο σημείο της καρδιάς, αν δεν πιάσει αυτό κάνα στην πλάτη, αν ούτε και αυτό πιάσει και τα δυο και πάει λέγοντας)..

Ύστερα από αρκετό διάβασμα και στο συγκεκριμένο forum αλλά και γενικώς στο internet έμαθα να γράφω όλα αυτά τα "μηνύματα" του μυαλού στα.. τέλος πάντων εκεί που δεν πιάνει μελάνι (νομίζω βέβαια ότι πιάνει, δεν είμαι σίγουρος ούτε το έχω δοκιμάσει.. γιατί όμως υπάρχει αυτή η έκφραση; ) οπότε και εν μέρει ησύχασα. Εν μέρει, δεν σημαίνει πως θεραπεύτηκα! Απλά μόλις εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια λέω ένα (σε ελεύθερη μετάφραση) "ρε δε συνουσιάζεσαι; πάλι θα μας πρήξεις τους όρχεις;" και ύστερα από λίγο τα συμπτώματα γίνονται πιο ήπια εως ότου εξαφανιστούν.. μέχρι την επόμενη φορά που μπορεί να είναι μετά από κάνα δύωρο.

Α) Δεν μπορώ κάθε φορά να βρίζω

Β) Το μυαλό αφού βλέπει πως "δεν μασάω" βρίσκει άλλους τρόπους να με φοβήσει όπως ζαλάδες και τάσεις λιποθυμίας ακόμα και όταν πίνω χαλαρά έξω το τσάϊ μου [για καφέ ούτε λόγος ύστερα από συμβουλές ομοιοπαθούντων (έχω κόψει τσιγάρο, ποτό, καφέ αλλά ως εδώ! παρακάτω δεν πάει)]

Γ) Δεν φτάνει που είμαι άνεργος και μετράμε και το σεντ που λέει ο λόγος (αααχ.. πάει το δίφραγκο που λέγαμε κάποτε και είχε νόημα η φράση) θα έχουμε και τέτοια έξοδα τώρα; γιατρούς και φάρμακα; ούτε κατά διάννοια!

Δ) Για μένα το καταλαβαίνω να είμαι έτσι, δυνή οικονομική κατάσταση, ανεργία, χωρισμός, ο σκύλος καλαζάρ, η μηχανή καπούτ..etc etc. Οι γύρω τι φταίνε να με "νταντεύουν" και να με λυπούνται; (για το δεύτερο ιδίως με πιάνουν τα διαόλια μου όταν συμβαίνει αλλά.. συμβαίνει.. και τι να κάνω, να το κρατήσω μέσα μου; κάπου δεν πρέπει να πω κι εδώ τον πόνο μου;)

Το ερώτημα λοιπόν με βάση τα παραπάνω είναι το εξής και που αναφέρεται και στον τίτλο Υπάρχει σωτηρία ή τσάμπα το παλεύουμε;

Αυτή την εβδομάδα θα κοιτάξω να ασχοληθώ λίγο με γυμναστική, αν μη τι άλλο μπας και τονώσω το σώμα μου και αρπάξει και λίγο από την γυμναστική και το μυαλό γιατί αλλιώς δεν με βλέπω καλά.. έχω αρχίσει και σαλεύω με αυτήν την κατάσταση και το κακό δυστυχώς είναι πως δεν ξέρω αν υπάρχει γιατριά.. υπάρχει;

ΥΣ. Αυτό ρε παιδιά με τις ζαλάδες έχει τύχει σε κανέναν; Με το που με επιασε πχ χθες μια κρίση και μετά το σχετικό μπινελίκι άρχισε να υποχωρεί σειρά πήραν οι ζαλάδες και οι τάσεις λιποθυμίας. Μπροστά στους φίλους μου στο μαγαζί που καθόμασταν. Το καλό είναι πως δεν έδειξα σημάδια περίεργα και δεν έγινα ρόμπα..

[ΜΙΝΑ]

οι ζαλαδες και οι λυποθυμια ειναι απο το αγχος. αφου οι εξετασεις σου ειναι καλες τοτε προερχονται απο ψυχολογια. πιστεψε με δεν εισαι ο μονος που νιωθει ετσι. υπαρχει σωτηρια αλλα εχει κουραση πολυ. μην το παρατας οσο σε πολεμα αυτο κανε του και εσυ το ιδιο. η γυμναστικη θα σε βοηθησει αρκετα. και οσο μπορεις βγες εξω. το ξερω οτι ακουγεται βουνο. εγω αυτο κανω. και χτες με το που εκατσα στην καφετερια ενιωσα ζαλαδα κοψιμο στην ανασα και στομαχι χαλια. δεν ειπα τιποτα. απο μεσα μου ομως ειπα αντε ελα πανικε να δουμε τι θα καταλαβεις.οκ θα γινω ρεζιλι ε και?? και ξερεις κατι καλο ειναι να το λες οτι δεν νιωθεις καλα. με το που θα το εκφρασεις να δεις οτι θα ηρεμησεις αρκετα. και γιατι να γινεις ρομπα?? ξερεις ποσος κοσμος αντιμετοπιζει τα ιδια με σενα? παρα πολυς.ε μετα αρχισα να μιλαω με την παρεα και ηρεμησα. ειναι πολυ κουραστικο το ξερω και σε καταλαβαινω. μπορεις να απευθυνθεις σε κεντρο ψυχικης υγειας που ειναι δωρεαν.

[dimitris89]

Ζαλαδες τασεις λυποθυμιας ασταθεια πονοι στη πλατη και στο στηθος τα εχω περασει και γω πολλες φορες και ακομα τα ιδια..δε ξερω και γω αν θα υπαρξει τελος σε ολο αυτο η θα μας ακολουθει για παντα...το μονο που χρειαζεται οπως και πολλοι εδω μεσα ειναι να παμε σε καποιο ειδικο να μας βοηθησει να το μειωσουμε και μακαρι να το ξεπερασουμε και εντελως..υπομονη...

[ΜΙΝΑ]

αυτα σκεφτομαι και εγω. αλλα ρε δημητρη το εχουν παραξεφτυλισει με τις τιμες οι γιατροι. οι ψυχολογοι κατω απο 35 δεν παιρνουν. ενταξει επιστημονες ειναι αλλα περναμε ασχημες μερες με την ανεργια. αυτο θα περασει μονο αν γιατρεψεις τις αιτιες.αν μπορεις να τις εντοπισεις μονος σου τοτε οκ.αλλιως μονο με βοηθηεια ειδικου.

[dimitris89]

Η αληθεια ειναι οτι ειναι ακριβο "σπορ" αλλα δυσυχως καμια φορα δε γινεται αλλιως τ χρειαζεσαι..στις μερες κ οι κολοσυνθηκες ζωης που εχουμε μας εχουν κανει ετσι..και η ψυχη μας οπως και αν παθαινες κατι αλλο παθολογικο θα πας σε γιατρο για να τ θεραπευσεις..

[πεννυ]

Παιδιά γεια σας. Χριστός Ανέστη. Και εγώ μια από τα ίδια. Εχω γράψει άπειρες φορές στο φόρουμ και ενώ βρίσκω ανακούφιση μετά πάλι τα ίδια. Εχω βέβαια πάρα πολλά προβλήματα. Το πιο σημαντικό είναι ο μικρός μου γιος που εχει κινητική και νοητική αναπηρία και είναι μόνο 9 χρόνων. Κάθε μέρα είναι κουραστική και σωματικά και ψυχικά. Χρέη λόγω της κρίσης, και μάλλον και χωρισμός με το σύζυγο. Ολα αυτά με κάνουν χάλια. Χτες και σήμερα έχω ταχυκαρδίες, πόνο στο στήθος και σουβλίτσες στην καρδιά, υπερένταση μεγάλη και με πιάνει άγχος με ότι και να σκεφτώ. Πήρα λεξοτανίλ αλλά δεν είδα μεγάλη βελτίωση. Ο μεγάλος μου φόβος είναι κάτι άσχημο στο κεφάλι. Εχω κάνει εξετασεις, όλες καθαρές. Εχω πάει σε νευρολόγους, ψυχιατρο, ψυχολόγο αλλά τα φάρμακα μόλις τα ξεκινάω αντιδράει ο οργανισμός μου και δεν τα θέλω. Ολα είναι άγχος μου λένε. Αλλά είναι στιγμές που δεν το αντέχω.

[ΜΙΝΑ]

πενουλα, ο χωρισμος σου ειναι σιγουρος? γιατι ετσι οπως σε ακουω θα γινεις χειροτερα αμα χωρισεις και απο πανω. για το παιδακι εχεις καποια βοηθεια απο γιατρο,νοσοκομειο κατι τελος παντων?

[nitro]

Δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν άκουσα κανέναν να λέει "εμένα μου πέρασε". Αυτό είναι και το ερώτημα, ως "αρρώστια" (γιατί εγώ έτσι τη θεωρώ) ξεπερνιέται; ή θα μας ακολουθεί για πάντα;

...το μονο που χρειαζεται οπως και πολλοι εδω μεσα ειναι να παμε σε καποιο ειδικο να μας βοηθησει να το μειωσουμε και μακαρι να το ξεπερασουμε και εντελως..υπομονη...

αυτα σκεφτομαι και εγω. αλλα ρε δημητρη το εχουν παραξεφτυλισει με τις τιμες οι γιατροι. οι ψυχολογοι κατω απο 35 δεν παιρνουν. ενταξει επιστημονες ειναι αλλα περναμε ασχημες μερες με την ανεργια. αυτο θα περασει μονο αν γιατρεψεις τις αιτιες.αν μπορεις να τις εντοπισεις μονος σου τοτε οκ.αλλιως μονο με βοηθηεια ειδικου.

Συμφωνώ και επαυξάνω πως για να "γιατρευτεί" κάποιος αν μη τι άλλο θα πρέπει να ακούσει και μια γνώμη ενός ειδικού. Όταν όμως αυτός ο κάποιος δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να το κάνει τότε τι; Όπως λέει και η ΜΙΝΑ το ρίχνεις στην αυτοδιάγνωση και αυτοθεραπεία. Προσωπικά σε ένα βαθμό πιάνει, έχω βρει την αιτία και αν και δεν έχω φτάσει ακόμα στην φάση που λες "οκ, το 'λυσα" παραμένει το ερώτημα για το αν λύνοντας αυτό το θέμα η "αρρώστια" αυτή θα συνεχίσει να μου τυραννάει τη ζωή ή είναι κάτι παροδικό το οποίο θα περάσει (εξού και το ερώτημα του αρχικού θέματος).

...Το πιο σημαντικό είναι ο μικρός μου γιος που εχει κινητική και νοητική αναπηρία και είναι μόνο 9 χρόνων. Κάθε μέρα είναι κουραστική και σωματικά και ψυχικά. Χρέη λόγω της κρίσης, και μάλλον και χωρισμός με το σύζυγο. Ολα αυτά με κάνουν χάλια. Χτες και σήμερα έχω ταχυκαρδίες, πόνο στο στήθος και σουβλίτσες στην καρδιά, υπερένταση μεγάλη και με πιάνει άγχος με ότι και να σκεφτώ. Πήρα λεξοτανίλ αλλά δεν είδα μεγάλη βελτίωση. Ο μεγάλος μου φόβος είναι κάτι άσχημο στο κεφάλι. Εχω κάνει εξετασεις, όλες καθαρές. Εχω πάει σε νευρολόγους, ψυχιατρο, ψυχολόγο αλλά τα φάρμακα μόλις τα ξεκινάω αντιδράει ο οργανισμός μου και δεν τα θέλω. Ολα είναι άγχος μου λένε. Αλλά είναι στιγμές που δεν το αντέχω.

Πέννυ μου επειδή έχω γνωστή με παρόμοια κατάσταση δυστυχώς (και όπως ξέρεις άλλωστε) δεν είναι ρόδινη η κατάσταση, δεν ξέρω πως το αντιμετωπίζεις απλά να σου πω πως η κατάσταση της γνωστής μου χειροτέρεψε από λάθος αποφάσεις και κυρίως λόγο πείσματος. Δεν θέλω να αναφερθώ σε λεπτομέρειες (αν θέλεις μόνο με πμ. μπορώ να σου πω τι έκανε λάθος). Επλίζω να πάνε καλά τα πράγματα.

[πεννυ]

ΜΙΝΑ, ευχαριστώ για την απάντηση. Εχω βοήθεια από πολλές μεριες ευτυχώς. Κανουμε φυσιοθεραπεία, λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, ο γιατρός του που είναι πάρα πολύ καλός παιδονευρολόγος είναι συνέχεια σε επικοινωνία -αχρείαστος να είναι- και φυσικά έχω μεγάλη και πολύτιμη βοηθεια από την οικογένεια μου. Τη μητέρα μου πάνω απόλα και την αδελφή μου. Ο σύζυγος ταξιδεύει και φυσικά είναι μακριά αλλά βλέπω ότι κουράστηκε από όλα τα προβλήματα και θέλει να είναι ελεύθερος οπως λεει. Βέβαια τα παιδιά του παιδιά του. Δε με νοιάζει όμως. Βέβαια η αλήθεια πονάει. Γιατί πρέπει εμείς οι γυναίκες να τα τραβάμε όλα και οι άντρες να θέλουν να ξεφύγουν; Ισως γιατί εμείς έχουμε μέσα μας πιο έντονο το φίλτρο αυτό της συντήρησης και αυτοσυντήρησης. Ενώ στην αρχή ήμουν καλά τώρα με όλα αυτά έχω βαλτώσει. Αυτές τις μέρες νιώθω τα γνωστά. Βάρος στο κεφάλι, πλάκωμα, ταχυπαλμία και καποιες στιγμές σαν να είμαι εκτός τόπου και χρόνου. Κάτι σαν αποπροσωποποίηση. Πρέπει να επισκεφτώ πάλι τον ψυχίατρο αλλά από τη μία σκεφτομαι τα χρήματα γιατί κακά τα ψέμματα είναι ένα έξοδο και μετά τα φάρμακα που ίσως μου δώσει που δεν θέλω. Θα προσπαθήσω να ξεκινήσω γυμναστήριο. Την τελευταία φορά ο γιατρός μου είχε πει πρώτα να κοιτάξω τον εαυτό μου και μετά να πάρω φάρμακα αν τα χρειαστώ.
Nitro, θα ήθελα να μου πεις για τη γνωστή σου που αντιμετωπίζει την ίδια κατασταση. Αν θέλεις στείλε μου μήνυμα γιατί βλέπω ότι κι εγώ λόγω πείσματος κάνω κάποια λάθη με τον σύζυγο.