Ψυχοθεραπεία-επισκέψεις-ειδικοί κλπ:βαριέστε καθόλου;

[psy me]

Το γράφω εδώ γιατί πιστεύω ότι με τη συγκεκριμένη πάθηση σχετίζεται η διάθεση που αναφέρω στον τίτλο.

Εγώ έχω επισκεφτεί στο παρελθόν ειδικούς, δεν συνέχισα για πολύ καιρό και από τότε που σταμάτησα υποτίθεται ότι ψάχνω, αλλά στην αναζήτηση μένω.Ουσιαστικά, η αναζήτηση έχει γίνει αυτοσκοπός...

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι βαριέμαι, βαριέμαι να λέω πράγματα για όσα έχουν συμβεί και να προσέχω στο 50λεπτο να πω όσα πρέπει, βαριέμαι να περιμένω να δω αν μου κάνει άλλος ένας ειδικός, βαριέμαι να πηγαινοέρχομαι γιατί δεν είναι και στη γειτονιά μου και επίσης μου κακοφαίνεται να ακουμπάω, είτε μένω ικανοποιημένος είτε όχι, ένα 50 άρι στην καλύτερη περίπτωση.

Πολλά βαριέμαι πέσανε αλλά εκφράζω ακριβώς αυτό, ότι δεν υπάρχει διάθεση να ψάξω ποιός μου κάνει και ποιος όχι (αν μπορώ,γιατί πολλοί είναι Πυθίες στα βιογραφικά τους), να πάω και και να κρίνω ύστερα. και όλο αυτό τροφοδοτείται από τις προηγούμενες ψιλο-αρνητικές εμπειρίες, ότι δύσκολο να πετύχεις σωστό ειδικό.Οι περισσότεροι με το καλημέρα σου δίνουν από δύο φάρμακα αρκετών μγ (..και βλέπουμε). Δεν θα τους μάθω τη δουλειά τους,αλλά δεν πιστεύω στη λύση με φάρμακα και μόνο.

περισσότερο εξομολογητικό τόνο έχει το ποστ, αλλά εσείς παρόμοιες περιπτώσεις πώς τις αντιμετωπίζετε; τι σας δίνει ώθηση να επισκεφθείτε; ότι δεν πάει άλλο θα μου πείτε. Ή μήπως είστε τυχεροί και βρήκατε γρήγορα καλούς ειδικούς;

[Constantly curious]

Την ωθηση μου δίνει οτι εξάντλησα την πιθανότητα να το λυσω μονη μου ή με ανθρωπους που υποτιθετε με αγαπουν.

Βαρέθηκα να σκάω πανω στον ίδιο τοιχο, στόκο, αδιεξοδο και εχω ενάποθέσει στην αναζητηση συμμαχους τους γιατρους.

Με διαφορες επιφυλαξεις μεν αλλά με πείσμα οτι δεν με αντιμετωπιζουν μονον ως πελατισσα αλλά έχουν το δικο τους κίνητρο (ανθρωπιστικό) να δωσουν βαση ως ιατροι.

ΥΓ - Πολλες φορες βαριεμαι ή αρνουμαι ή φοβαμαι γιατι αυτα που προκυπτουν με "τρανταζουν" αλλά λεω πως ειναι κομματι της διαδικασιας. Αν οχι τωρα, πότε επιτέλους θα βγαλω την ακρη ?

[Fleur]

εγω βαριεμαι ναι το ομολογω. αλλά δεν μπορω να το αποφυγω. παντα ομως ειναι θεμα χημειας. καμμια φορα οι ερωτησεις που μου γινονται μου φαινονται αστειες και δεν ξερω που μπορει να το πηγαινει ας ελπισουμε οτι ξερει οτι κανει

[boo]

εγω σε 3 χρονια εχω αλλαξει 3 γιατρους.την τελευταια την επισκεπτομαι σχεδον 1.5 χρονο.μου τη δινει που σκαω το 50αρικο, μου τη δινει που πρεπει να της ανοιγομαι καθε φορα, μου τη δινει που για να την επισκεφτω πρεπει να ταξιδεψω 4 ωρες απο επαρχια στην Αθηνα, μου τη δινει που παιρνω μια σακουλα χαπια..αξιζει ομως γιατι εχω ηρεμισει αρκετα απο επεισοδια

[kutchunie]

Εγώ δεν ειχα αποφασίσει πως έπρεπε να δω ειδικό γιατί με παραμύθιαζα ότι είναι φάση, κι ας κράτησε 2 χρονάκια η πρώτη μου καθολική αποκοπή από τον κόσμο. Ημουν σε πλήρη άρνηση. Ο συγκάτοικος μου επέμενε σε βαθμό αηδίας να πάμε σε κάποιον ψυχολόγο.

Το κίνητρο υπήρξε πάντα το να ζήσω σε πείσμα των πιθανοτήτων που μου έδιναν οι καταστάσεις στις οποίες μεγάλωσα. Να ζήσω και να μπορέσω να νοιωσω ή να διδαχθώ πως είναι να νιώθεις αγάπη και όχι απέχθεια και θυμό και φόβο. Δεν λέω πως πριν την θεραπεία ήμουν το απόλυτο τέρας που μονο να εκμεταλλευτεί ήθελε και δεν ενοιωθε, αλλά όποτε ένοιωθα πως κάποιος έκανε κάτι απο αγάπη για μένα ή γενικότερα εκφραζόταν με αγάπη στο πρόσωπό μου, ένοιωθα τεράστιο κενό και φόβο. Ήθελα να χαίρομαι και να πάψω να φοβάμαι και να κρύβομαι και να νοιώθω κι εγώ έτσι για τους άλλους, να μην κουμπώνομαι. Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα έλειπαν οι ενοχές και η αυτολύπηση και η ανηδονία, νομιζα πως αυτά ηταν φυσιολογικά, αρχικά τουλάχιστον...

Οσον αφορά το οικονομικό, η αλήθεια είναι πως μέχρι να βρω τον θεραπευτή που κάλυπτε τις ανάγκες μου, τα έκλαιγα τα λεφτά, επειδή τουλάχιστον στον 1ο και 2ο θεραπευτή ήμουν φοιτήτρια και αντι να μένω σε σπίτι, έμενα στην εστία και δούλευα νύχτα και τα 4 νυχτοκάματα τα ακουμπούσα για 50 λεπτά θεραπείας της εβδομάδα η οποία ήταν και άθλια με την 2η - ο θεός να την κάνει - θεραπεύτρια. Αξέχαστη εμπειρία με αυτήν. τεσπα.

Εχω αλλάξει 4 θεραπευτές και αν και σκεφτόμουν πως θα ήταν αδύνατον να ανοιχτώ σε αντρα θεραπευτή, ο 4ος με έκανε να νοιώθω πως προσπαθεί να με καταλάβει με όποιο τρόπο μπορούσε και να με βοηθήσει. Μου ήταν εύκολο απο ένα σημείο και μετά και να πω όσα σκεφτόμουν και να εκφραστώ, πχ να κλάψω που εγώ δεν έκλαιγα ποτέ, ούτε καν μόνη μου. Ήταν συνεπής πάντα και πραγματικά χαίρομαι να τον πληρώνω γιατί τα αξίζει τα χρήματα.

[Constantly curious]

Ήθελα να χαίρομαι και να πάψω να φοβάμαι και να κρύβομαι και να νοιώθω κι εγώ έτσι για τους άλλους, να μην κουμπώνομαι. Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα έλειπαν οι ενοχές και η αυτολύπηση και η ανηδονία, νομιζα πως αυτά ηταν φυσιολογικά, αρχικά τουλάχιστον...

Βρηκες καποια αιτια σε αυτο το "κουμπωμα" ?

[kutchunie]

Είμαι τυχερή, έχω κάνει προοδο στο να κατανοήσω τα κίνητρα αυτού του "κουμπώματος". Βέβαια με βοήθησε και ο άντρας μου σε αυτό, όχι μόνο η ψυχανάλυση

[kutchunie]

Αλλά αν δεν ήταν η ψυχανάλυση, δε θα μπορούσα να είμαι με τον άντρα μου

[Constantly curious]

Χαιρομαι με το αισιοδοξο σου μηνυμα.
Δυσκολες οι αγκυλωσεις πολυ.
Σε ευχαριστω για την απαντηση.

[αλεξανδρος_77]

εγω ειμουν παντα της γνωμης οτι οτι σε βοηθαει καλο ειναι να το συνεχιζεις οτι κ αν ειναι αυτο επισκεψεις σε ειδικους ψυχοθεραπεια εξομολογισεις φιλοι κλπκλπκλπ οτι θελει ο καθενας...

[kutchunie]

Χαιρομαι με το αισιοδοξο σου μηνυμα.
Δυσκολες οι αγκυλωσεις πολυ.
Σε ευχαριστω για την απαντηση.

Ευχαρίστησή μου

[Macgyver]

Εγω εχω κουραστει / βαρεθει τους ' ειδκους ' , δοκιμαζω τα δικα μου κοκτεηλς , ισως ζητησω και το οκ του γιατρου , αλλα εχω φτασει σενα σημειο , που , καλως η κακως , δεν πιστευω οτι μπορει καποιος να μου προσφερει κατι παραπανω , περιοριζεται απο τα ιδια ορια της ιατρικης επιστημης , οπως αυτη εχει διαμορφωθει , ατελως βεβαια , και το παλευω μονος . Νομιζω οιοσδηποτε εχει εμπλακει ανω των 10 ετων με γιατρους , ειναι φυσιολογικο να αισθανεται ετσι .

[kutchunie]

εγω ειμουν παντα της γνωμης οτι οτι σε βοηθαει καλο ειναι να το συνεχιζεις οτι κ αν ειναι αυτο επισκεψεις σε ειδικους ψυχοθεραπεια εξομολογισεις φιλοι κλπκλπκλπ οτι θελει ο καθενας...

Ναι, ότι βοηθάει είναι καλοδεχούμενο, αρκεί να είμαστε σε θέση να ζυγίσουμε κάπως την κάθε "βοηθητική" κατάσταση και να εχουμε το σθένος να αντισταθούμε στο λάθος. Έπεσα σε αρκετές λούμπες με τις "βοηθητικές" καταστάσεις, επειδή η ψυχή διψούσε να ξεφύγει κ κατέπνιγα τη λογική που μου έλεγε ότι έκανα λάθος επιλογή.

[ioannis2]

Από κάποιο σημείο και έπειτα βαριέσαι να πηγαίνεις σε ειδικούς (εννοώ ψυχολόγους, διοτι οι ψυχιατροι με την πάροδο του χρόνου φαίνονται πιο αναγκαίοι). Ότι ειχα να πάρω από ειδικούς το πήρα. Τώρα δουλεύω με τις δικές μου δυνάμεις και με το παρελθόν που με κτυπάει καταμουτρα κάθε στιγμή.

Δεν μπορεις να πηγαινεις σε ειδικούς επ αόριστον. Είτε εξάρτηση στα χάπια θα πάθεις είτε θα έχεις ένα ψυχολόγο για να του λες τον πόνο σου.

Ψυχοπεραπεία (ειτε με φαρμακα ειτε με ψυχολογο) για μενα νοείται για μια μάξιμουμ περίοδο, όχι επ αόριστον (μιλαώ γι αυτους που πάνε χρόνια). Διοτι γινεσαι παράσιτο αυτων των ειδικών/μεθόδων και επαθες εξαρτηση χωρίς να το πάρεις ειδηση. Τώρα βρίσκεις μεσα σου τις δυνάμεις, ή όπως εύστοχα μου ειχε πει ενας πρώην συμφορουμήτης "τη χημεία του εγκεφάλου μου τη φτιάχνω εγώ, οχι τα φάρμακα". Σωστό αυτό, διότι τα φάρμακα σε καταντάνε τεμπέλη, εναποθέτεις τη λύση σ' αυτά. Στην πραγματικότητα δεν σου αλλάζουν καθόλου τον τρόπο σκέψης, απλά σε χαλαρώνουν για όση ώρα είσαι υπό την επήρεια τους.

Η ψυχοθεραπεία, αμα εχει συστηματικό χαρακτηρα βοηθάει σε πολύ σημαντικό βαθμό, ωστόσο αυτό εξαρτάται από το πόσο τραυματικό παρελθόν κουβαλάς σε βαθμό που να σε εχει διαμορφώσει σαν χαρακτήρα και βέβαια από το περιβάλλον στο οποίο ζεις, αν σε αυτό υπάρχουν ευκαιρίες ώστε να εφαρμόζεις αυτα που σε έμαθε η ψυχοθεραπεία και συνεπώς ενσωματόνοντας τα να βελτιωθείς.

[Deleted-member-250416b]

αγαπητά μέλη του φορουμ

εγώ και κάποια άλλα μέλη του φόρουμ, έχουμε υποστεί ενα φίμωμα ..μια φασιστική στάση από την διαχείριση του αποφασίζομεν και διατάζομαι. Μας αφαίρεσαν ένα θέμα , χωρις να μας εξηγήσουν τον λόγο της αφαίρεσης. Απο το πρωί περιμένουμε μια απάντηση ..αλλά μεχρι τώρα τίποτα. εχω στείλει πμ σε ολους τους διαχειριστές και μέιλ στο κεντρικό του φόρουμ εδω και ώρες. εκτος από εμενα που πάσχω από κατάθλιψη, τα υπόλοιπα μέλη πάσχουν από ΓΑΔ... και το συγκεκριμένο θέμα είχε σημασία και για την αποφόρτιση μας και την εκτόνωση μας.
Σίγουρα κάποια μέλη καταλαβαίνετε τη σημασία της αξίας μιας καλημέρας ή μιας καλησπέρας, οταν μας καταβάλλουν τοσο σημαντικά προβλήματα και πόσο μπορεί αυτή η συναναστροφή να μας ωφελείσει και οταν μας την στερούν τόσο βίαια και αυταρχικά πόσο μπορεί να επιβαρύνει την ήδη βεβαρυμένη καταστασή μας!

παρακαλώ θερμά όλα τα μέλη που μας βοήθησαν με την υποστηριξή τους να το κάνουν και τώρα. Δεν είμαστε στάνη με άβουλα πρόβατα, ειμαστε ευαίσθητοι άνθρωποι και έχουμε δικαιώματα και αξιούμε καλύτερη συμπεριφορά απο την διαχείρηση και σεβασμο!
δεν είναι η πρώτη φορά που γινομαι μάρτυρας καταχρηστικής συμπεριφορας απο τους διαχειριστές ... σε εμένα και σε άλλα μελη. αυτοί οι άνθρωποι πληρώνονται για να μας επιμελούν και οχι για να μας απαξιώνουν να μας ειρωνευονται και να μας φιμώνουν..και όσο το επιτρέπουμε θα συμβαίνει!..σήμερα είμαι εγω...αύριο θα είσαι εσύ..και αν δεν διεκδηκίσουμε ΤΩΡΑ την αξιοπρέπεια μας και την θέση μας εδω μεσα ... τότε θα είμαστε αξιοι αυτής της συνέχειας που συνειδητά επιτρέψαμε.

για όσους δεν με γνωρίζετε είμαι η Ρέα ..αγοραφοβική καταθλιπτική και αυτό το φόρουμ είναι το 2ο σπίτι μου, οπως και το δικό σας...ειναι καιρός λοιπόν να τακτοποιήσουμε κάποια πράγματα...ή τουλάχιστον να προσπαθησουμε...οτι συνεπειες και αν έχει αυτο! Βοήθηστε μας να επανορθωσουμε αυτήν την αδικία , δείχνοντας στους διαχειρηστές οτι είμαστε ΟΜΑΔΑ !!..είμαστε ενωμένοι !! και ειμαστε η αξία αυτου του φόρουμ.. και απαιτουμε σεβασμό!!
......let be.....