Απόφαση ζωής (?)

[lux aeterna]

καλησπέρα σας.

θεωρω πως η ερωτηση μου ειναι κατα καποιο τροπο ασυνηθιστη οποτε θα ξεκινησω συστηνοντας με πρωτα. Είμαι 32 ετών, πτυχιούχος λογοθεραπείας και διορισμένος υπάλληλος σε μικροβιολογικό εργαστήριο νοσοκομειου.

ανέκαθεν ήθελα να σπουδάσω ψυχολογία όμως δεν είχα τη στηριξη της οικογενειας μου. πλεον, ως εργαζομενος και οικονομικα ανεξαρτητος, ξεκινησα την προετοιμασια μου για να επιτυχω το εφηβικο μου ονειρο.

στην πορεια λοιπον, υστερα απο καποιο αντικειμενικα σοβαροτατο προσωπικο προβλημα που αντιμετωπισα, χρειαστηκα ψυχολογικη υποστηριξη την οποια, κατοπιν συμβουλης ενος συναδελφου ιατρου, βρηκα σε ψυχιατρο.

το διλημμα που μου προεκυψε απο την εμπειρια της ψυχοθεραπειας ειναι το εξης σπουδες ψυχολογιας ή ιατρικης -> ψυχιατρικης; εξηγω το γιατι:

ενας ψυχιατρος που θα ακολουθησει μια λιγοτερο ιατρικη προσεγγιση θεραπειας (δηλαδη που εχει ειδικευτει σε καποια μορφη ψυχοθεραπειας) μπορει να καλυψει τη δουλεια του ψυχολογου. μαλιστα, μπορει να την υπερκαλυψει κιολας εφοσον ειναι σε θεση να εντοπιζει (με σαφως μεγαλυτερη ακριβεια απο καποιον ψυχολογο) μια πιθανη βιολογικη βαση της διαταραχης, χωρις να σπαταλαει αδικα χρονο να προσεγγισει ψυχοθεραπευτικα. παραδειγματος χαριν, μια καταθλιψη η οποια μπορει να οφειλεται σε υποθυρεοειδισμο! αρα, σε αυτη την περιπτωση εχει σαφες προβαδισμα η ψυχιατρικη.

ενα ακομη πλεονεκτημα της ψυχιατρικης[/U] ειναι οτι, εμενα που με ενδιαφερει ο κλαδος της κλινικης ψυχολογιας, θα μου διασφαλισει την πελατεια, ως προς το ειδος, που επιθυμω. Συγχωρεστε με για τις λεξεις "πελατεια" και "ειδος", απλως δεν εβρισκα καταλληλοτερες. Θα βιωνα ενα δραμα εαν ερχοταν η οποιαδηποτε μαμα να μου ζητησει συμβουλες για το πως να βελτιωσει τη σχεση της με τον ατιθασο γιο της, ή η καθε κοπελιτσα που θελει να ξεπερασει το πρωην αγορι της! Αντιθετως θεωρω λειτουργημα, που εαν με αξιωνε οικονομικα ο θεος(?) θα ηθελα να το ασκησω και αμισθει, το να βοηθησω οσο μπορω εναν ανθρωπο με διαταραχες προσληψης τροφης, με σεξουαλικες διαστροφες κλπ. τα παραπανω φυσικα ειναι στο φασμα ενος κλινικου ψυχολογου αλλα, ας ειμαστε ειλικρινεις, ποιος θα εμπιστευοταν εναν ψυχολογο, οσο καλος, όσο άρτια καταρτισμενος και να ειναι! Από προσωπική μου πείρα, έχω γνωρίσει ψυχολόγους που με τη σταση και το επιπεδο τους ως ανθρωποι και ως επαγγελματιες, ντροπιαζουν οχι μονο τον κλαδο, αλλα και το ανθρωπινο ειδος!! Αυτο φυσικα δεν αναιρει το γεγονος οτι υπαρχουν παρα πολλοι ψυχολογοι αριστοι επαγγελματιες, ομως δυστυχως τους παρασυρει η μαζα και αποκλειονται οχι μονο σε περιπτωσεις σοβαροτερων παθησεων αλλα και απο ασθενεις με κριτικη σκεψη (οπως εγω).

ενα ακομη μειονεκτημα για την ψυχολογια ειναι οτι η ειδικευση που επιθυμω, η κλινικη ψυχολογια, ειναι δυσκολο να αποκτηθει τουλαχιστον στην ελλαδα (για μενα δεν παρχει σε καμια περιπτωση η δυνατοτητα του εξωτερικου). αυτο μου το επιβεβαιωσαν καθηγητες μου, ψυχολογοι, στη σχολη με τους οποιους εκανα αναλογες συζητησεις. ολοι τους ειχαν μεταπτυχιακα σε ασχετες ειδικευσεις απο την κλινικη ψυχολογια.

Στον αντιποδα τωρα, σπουδαζοντας ψυχολογια δεν αποκλειεται καποιος αλλος κλαδος, περαν της κλινικης, να με γοητευσει και να θελω να τον ακολουθησω (οπως κοινωνικη, προσωπικοτητας, πειραματικη, εγκληματολογικη). η ψυχιατρικη με περιοριζει σε αυτο το κομματι.

ακολουθοντας την ιατρικη, θα περασω μεσα απο πολλες δοκιμασιες και σκληρο διαβασμα για μαθηματα που μου ειναι παντελως αδιαφορα! το κινητρο θα ειναι μικρο και συνεπως δεν ξερω το κατα ποσο θα καταφερω να επιτυχω ή θα σπαταλησω αδικα τον χρονο μου.

επιπλεον ας μην ξεχναμε οτι ειμαι 32. του χρονου που καλως εχοντων των πραγματων θα εισαχθω θα ειμαι 33 χρονων. δεν ειμαι παιδι να εχω ολη τη ζωη μπροστα μου για σπουδες. ισως ειμαι αρκετα μεγαλος για την ιατρικη. αλλα και να τελειωσω ποσος χρονος θα υπαρχει για να το ασκησω και να αποκτησω και την πειρα που χρειαζεται να το ασκησω καλα;

συνοψιζοντας τα υπερ και τα κατα, κατ εμε παντοτε, εχουμε τα παρακατω:
ο ψυχιατρος μπορει να κανει τη δουλεια του ψυχολογου.
ο ψυχιατρος μπορει να συνταγογραφησει αν ειναι απαραιτητο.
ο ψυχιατρος μπορει να εντοπισει τη βιολογικη βαση μιας διαταρασης.
ο ψυχιατρος ασχολειται περισσοτερο με περιστατικα του ενδιαφεροντος μου.
η ειδικευση της κλινικης ψυχολογιας δεν αποκταται ευκολα εντος ελλαδας.
σπουδαζοντας ψυχολογια ισως ανοιχτουν νεοι κλαδοι που τωρα αγνοω.
η ιατρικη απαιτει πολυ διαβασμα σε μαθηματα που μου ειναι αδιαφορα.
σπουδαζοντας ψυχολογια γλιτωνω πολυ χρονο.

ολες αυτες οι σκεψεις με εχουν πελαγωσει. ο ενθουσιασμος και οι φιλοδοξιες μου με οδηγουν στην (ψυχ)ιατρικη, αλλα ο σοφος νους στην ψυχολογια.

σιγουρα εδω θα σας δημιουργειται η απορια πως θεωρω τοσο βεβαιη την εισαγωγη μου, ειδικα σε δυο τοσο υψηλοβαθμες σχολες. εδω και τρια χρονια, παραλληλα με τις σπουδες μου στη λογοθεραπεια, προετοιμαζομαι και ειμαι ηδη ετοιμος (θετικη κατευθυνση με εκτο μαθημα την ιστορια για να ανοιξω το πεδιο της ψυχολογιας) στο 100%. τον τελευταιο χρονο γραφω συνεχως διαγωνισματα εφ' ολης της υλης στα οποια ειμαι αλανθαστος. ευελπιστω οτι δε θα τα θαλασσωσω στις εξετασεις!

εσεις λοιπον, τι θα με συμβουλευατε;

σας ευχαριστω πολυ και ζητω συγνωμη για το μακροσκελεστατο μηνυμα μου.

ΥΣ. θα σας παρακαλεσω να αποφυγετε σχολια ασχετα με την ερωτηση μου, καθως θα αποδιοργανωθει το θεμα και εν τελει δε θα παρω τις απαντησεις που ψαχνω.

[αλεξανδρος_77]

εγω δε συμφωνω σε τιποτα ο ψυχολογος ασχολειται με το διαλογο ενω ο ψυχιατρος με φαρμακα.

[Lena01]

Συγχαρητήρια για όλη τη δουλειά που έχεις κάνει! Είναι αξιόλογη!
Μπράβο για το κουράγιο και τη δύναμη σου!

Προσωπικά είμαι τελείως άσχετη με τα αντικείμενα της ψυχολογίας και της ιατρικής, οπότε έγκυρη άποψη δεν μπορώ να εκφέρω. Αυτό που θα πρότεινα είναι να βρεις κάποια αξιόπιστα άτομα που ήδη ασκούν τα επαγγέλματα αυτά και να συζητήσεις μαζί τους.

[betelgeuse]

Eχε υποψην οτι για να γινεις ψυχιατρος πρεπει να σπουδασεις 6 χρονια ιατρικη ,μετα αναμονη 3 χρονια τουλαχιστον και μετα να κανεις ειδικοτητα αλλα 5 χρονια . Δηλαδη 14 χρονια , και αν οπως λες θελεις να ειδικευτεις σε καποια μορφη ψυχοθεραπειας πρεπει να υπολογισεις αλλα 4 χρονια .
Κοινως θα εχεις φτασει 50 ....

[lux aeterna]

αλεξανδρε, ευθεως θα σου πω οτι εισαι απολυτως λαθος για τους ψυχιατρους. απαντω εκ πειρας. βρισκομαι στον χωρο της υγειας, μην ξεχνας.

λενα, σε ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια. η συμβουλη σου ειναι πολυ σωστη

το ιδιο και η δικη σου φιλε με το δυσκολο ονομα! ειναι ενας απο τους ανασταλτικους παραγοντες...

[αλεξανδρος_77]

το οτι βρισκεσαι στο χωρο της υγειας αυτο εμενα δε μου λεει απολυτος τιποτα δεν ειναι δικαιολογια αυτο για να ανακατευεις ψυχολογους κ ψυχιατρους. δεν ειναι το ιδιο.

[howtodream8]

Καλησπερα! Ειμαι μια αντιστοιχη περιπτωση, ξεκινησα να σπουδαζω ιατρικη και τελικα εκανα την δευτερη σου επιλογη. Και θα ειμαι ειλικρινης. Πιστευα οτι παντα η ψυχιατρικη ειναι ανωτερη. Στα χρονια των επομενων σπουδων μου καταλαβα το λαθος. Εαν κανεις ενα πολυ καλο διδακτορικο και μια καλη εξειδικευση ψυχοθεραπειας, μπορεις να γινεις πολυ καλος επαγγελματιας, χωρις να εισαι ιατρος. Αναγνωριζω τον κοπο, την προσπαθεια και τον χρονο που αφιερωνουν ολοι στην ιατρικη, αλλα δε μπορουνε να υποτιμαμε ενα δυνατο PhD, το οποιο μπορει να σε φερει σε ιδιαιτερα υψηλο επιπεδο γνωσεων και επαγγελματισμου.

[lux aeterna]

καλησπερα howtodream, σε ευχαριστω και εσενα για την απαντηση σου. δεδομενου οτι εχεις αναλογη εμπειρια, θα ηθελα να το συζητησουμε λιγο παραπανω. εαν θες στειλε μου στο ινμποξ. πιστευω οτι εχεις πολλα να μου πεις!

[deleted-member141015]

lux & how, θεωρώ πως ένα αντικείμενο που επιλέγουμε να σπουδάσουμε και να ασχοληθούμε επαγγελματικά, χρειάζεται να μας αρέσει, να το κατανοούμε, να πιστεύουμε σε αυτό, να το υπερασπιζόμαστε, να το αγαπάμε.
Αν το νιώθουμε σαν συμβιβασμό, σαν λύση ανάγκης, σαν 'κέρδος' σε χρόνο ή σε χρήμα (έναντι μιας άλλης επιλογής), τότε και δεν το υπηρετούμε σωστά και δεν είμαστε κι εμείς ευτυχισμένοι μέσα στην επιλογή μας.
Σε αυτή την περίπτωση, πιστεύω ότι χρειάζεται ή να κυνηγήσουμε το αρχικό μας όνειρο, ή να συμφιλιωθούμε πραγματικά με όσα διαθέτουμε και να τα αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο - ίσως σκεπτόμενοι και έναν τρίτο δρόμο.

Όπως καταλαβαίνετε, ξεκίνησα με αυτόν τον... πρόλογο γιατί κι οι δυο σας μοιάζει να κοιτάτε με λαχτάρα το... βάθρο της ψυχιατρικής. Σαν να πρέπει να αγωνιστεί κανείς για να φτάσει το αντίστοιχο ύψος, μην τυχόν και τον αμφισβητήσει.... ποιος αλήθεια? Ο εαυτός, που νιώθει κάπως 'υποτελής' και ότι μειονεκτεί μπροστά στην 'ιατρική' υπεροχή....

Αυτή την αίσθηση μου αφήσατε με τα κείμενα και βέβαια, είναι κι αυτό μια κοσμοθεωρία, μια άποψη. Έχω συνάδελφο που επίσης ένιωθε έτσι και τελικά μετακόμισε στο εξωτερικό (της ήταν πιο εύκολο για οικογενειακούς λόγους) και ξεκίνησε εξαρχής σπουδές ιατρική και ψυχιατρική. Και πολύ καλά έκανε γιατί αυτό ήταν το όνειρό της.

Προσωπικά δεν νιώθω έτσι γιατί εξαρχής είχα επιλέξει την ψυχολογία.
Νομίζω γενικά δεν ωφελεί η σύγκριση με διαφορετικά επαγγέλματα στον άξονα ανώτερο-κατώτερο, γιατί δεν υπάρχει ομόφωνη επιστημονική άποψη για κάτι τέτοιο.
Η ιατρική προσέγγιση στην ψυχική ασθένεια είναι διαφορετική και όχι πιο ολοκληρωμένη, ούτε εμπεριέχει την ψυχολογία.
Αν κάποιος δει τα προγράμματα σπουδών, τις θεωρίες, τους κλάδους και τομείς, τα θέματα και τις γνώσεις που αποκτώνται στην κάθε ειδικότητα, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει τη διαφορά.
Η δε ψυχοθεραπεία είναι κάτι διαφορετικό, είναι μια επιμέρους μετεκπαίδευση - εξειδίκευση και σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται εκεί το φάσμα των γνώσεων και των επιλογών.
Το δε άτομο που έχει εκπαιδευτεί κατάλληλα στην διάγνωση και την αξιολόγηση των ψυχικών διαταραχών, είτε είναι ψυχολόγος, είτε ψυχίατρος, μπορεί άριστα να λάβει υπόψη το τυχόν βιολογικό υπόβαθρο μιας κατάστασης. Κανένας από τους δύο δεν μπορεί, ούτε πρέπει να το διαγνώσει ή να το θεραπεύσει, καθώς άπτεται άλλης ειδικότητας (πχ για το θυρεοειδή, στον ενδοκρινολόγο).

Επίσης, lux, θα ήθελα με κάθε καλή διάθεση να σου πω ότι οποιοσδήποτε επαγγελματίας ψυχικής υγείας είναι καλό να προσπαθεί να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις του και να αναπτύξει ιδιότητες που θα διευκολύνουν την θεραπευτική σχέση (πχ ενσυναίσθηση). Παρατηρώ ότι ενστερνίζεσαι αρκετές προκαταλήψεις για τον κλάδο των ψυχολόγων και επίσης μιλάς λίγο απαξιωτικά για τα θέματα που μπορεί να απασχολούν κάποιους ανθρώπους. Είναι απόλυτα σεβαστό βέβαια να μην είναι μέσα στα ενδιαφέροντα σου, αλλά σκέψου ότι ο άνθρωπος που 'πασχει από διαταραχή πρόσληψης τροφής ή σεξουαλική διαταραχή', μπορεί να είναι ταυτόχρονα ένας άνθρωπος που μόλις χώρισε από το αγόρι της ή ένας άνθρωπος που έχει ένα ατίθασο παιδάκι (όπως στα παραδείγματα σου για το είδος των πελατών που δεν θέλεις). Ο πελάτης σου δεν είναι 'μια διαταραχή', είναι ένας άνθρωπος, ένα πολύπλοκο και πολύπλευρο σύνολο. Τα στοιχεία που εσένα δεν σου αρέσουν ή σε κάνουν να νιώθεις περιφορόνηση, αποστροφή, να νιώθεις άβολα, τι θα τα κάνεις? Θα τα αγνοήσεις? Θα τα πετάξεις - αποτάξεις? Απλά στα λέω σαν τροφή για σκέψη αυτά... εξάλου ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και φαντάζομαι θα έχεις την ευκαιρία να δουλέψεις με τον εαυτό σου και να εξελιχθείς στην κατεύθυνση που θα θέλεις.

Τέλος, ο χρόνος σπουδών δεν είναι καθόλου λιγότερος αν θέλεις να ασχοληθείς με την κλινική ψυχολογία και την ψυχοθεραπεία. Βάλε 4 χρόνια πτυχίο συν 2 μiνιμουμ μεταπτυχιακη εκπαίδευση συν 4 ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση, φτάσαμε ήδη τη 10ετία :p (για Ελλάδα με τα τωρινά δεδομένα). Το θετικό είναι ότι γίνονται και με παράλληλη εργασία και part-time, οπότε δεν είσαι στάσιμος. Τέλος πάντων, πάω για ύπνο κι εύχομαι γενικά να πετύχεις όσα επιθυμείς :)

[keep_walking]

Δεν ξερω και πολλα , αλλα σιγουρα σε ολα τα επαγγελματα υπαρχει μια εξιδεικευση , προσπαθησε να εμπλουτισεις λιγο τις γενικες γνωσεις σου πανω στα αντικειμενα που θες να ακολουθησεις , οπως το τι εφοδια θα χρειαστεις για το καθενα και ορμα.

Κανεις δεν μπορει να τα μαθει ολα , οποτε πρεπει να βαλεις βατους στοχους και να προγραμματισεις την πορεια σου και να εξιδεικευτεις σε αυτο που θες. Φυσικα κανεις δεν σε περιοριζει να μαθεις οτι αλλο γουσταρει και τραβα η ψυχη σου , αλλα σε ενα τουλαχιστον πρεπει να εξιδεικευτεις.

Ισως να πηγαινες σε ενα ψυχιατρο να ειχες μια συζητηση περι του επαγγελματος του , σε ενα ψυχολογο και ουτω καθεξης και ισως και μερικα βιβλια πιο πριν , δλδ προσεκτικο σχεδιασμο πριν βουτηξεις στα βαθια που θα σου παρουν μια δεκαετια να ξεμπερδεψεις ισως.

[lady in red]

Υποστηρίζω τους ψυχολόγους -ψυχοθεραπευτές με εξειδικευση σε προσεγγίσεις όμως(γνωσική, προσωπικεντρική κτλ) Εχω Ιδψ. 20 χρονια απο τα 17 . Πήγα στην πρωτη ψυχίατρο, δεν ειχε μεθοδο με ακουγε , απ οτι καταλαβα προσπαθουσε να μου κανει συμπεριφορικη γιατι πολυ χαλαρα καθε φορα μ εβαζε να κοβω ολο και καποιον ψυχαναγκασμο αλλα δεν ειχε μεθοδο, και σ ολη τη συνεδρια με τα λογια τησ τα αδεια τιποτα δν μου προσεφερε.Την έκοψα.Ξανα παω σε ψυχιατρο 2ο, του λεω ολο μου το προβλημα με ιδψ, και αφου με ακουσε καλα καλα μου λεει εγω δεν εχω ειδικευση το 60αρι το βουτηξε και με συστηνει σ ενα ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ειδικευμενο.ΔΕΝ πηγα λογω αποστασης.Πηγαινω σε 3ον ψυχιατρο που η καρτα του αναγραφει συμπεριφορικη- γνωσιακη και αλλεσ μεθοδουσ , του μιλαω για το ΙΔΨ και μου γραφει αντικαταθλιπτικα παιρνει το 50αρικο και μου συστηνει ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ να δουλεψουμε με συνεδριεσ να μου κανει γνωσιακη -αναλυτικη.ΕΥΤΥΧΩΣ με αυτη την κοπελα ταιριαξα, καθε συνεδρια ειναι ενα ΠΛΟΥΣΙΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ γεματο με πληφοροριεσ και τροπουσ χειρισμου. με παιχνιδια που καθολου παιχνιδια δεν ειναι , ειναι τεστ που με ευχαριστο τροπο βρικσεισ απαντησεισ για τον εαυτο σου, μερικη υπνωση οχι εντελωσ υπνωση αλλα χαλαρωση και αναδρομη στο παρελθον να βρουμε πηγσ αγχουσ που ξεκινησαν το προβλημα, κατι σαν ψυχοδραμα κανουμε , μεθοδο gestalt μου εκανε , με εναλλαγη ρολων ....ποσα υπεροχα πραγματα.ΕΠΙΜΟΡΦΩΝΟΜΑΙ. τα χαπια τα πεταξα απο την 5η μερα...ο ψυχιατροσ δεν μου κανε καλο με τα χαπια, η θεραπευτρια?????Με οδηγει στο φως μου!!!!!!!!!!!!!

[lady in red]

και μου λεει πως ακομα ειμαστε στην αρχη!!! ποσες ακομα μεθοδους και τεστ και πραγματα εχω να μαθω .... μιλαμε για επιμορφωση!πραγματικα! δεν μασ φτανει το 45λεπτο!!! απο κει καταλαβαινεισ τον θεραπευτη ειτε ψυχιατροσ ειτε ψυχολογοσ εαν εχει πολλα πραγματα να σου πει και να σου υποδειξει, σε σχεση μ αυτουσ που σ ακουνε να μιλασ και σου λενε μια κουβεντα αχρηστη.Εαν οταν φευγεις απο τη συνεδρια κρατασ στα χερια σου νεεα μεθοδουσ για να διαχειριζεσαι το προβλημα τ αλεγομενα "οπλα"που λεω εγω, τοτε εχει επιτυχια ο επιστημονασ. Εαν φευγεισ και δεν σου χει δωσει τιποτα να κρατησεισ μεσα σου απλα σε ακουσε τοτε 0!!! ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΕΓΑΛΟ 0

[lux aeterna]

Καλησπέρα και πάλι σε όλους και σας ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώνετε. Θα ξεκινήσω να απαντώ στον καθένα ξεχωριστά.

Μαρίνα, θα συμφωνήσω απόλυτα με τον πρόλογο σου, μόνο που πρέπει να διευκρινίσω το εξής πολύ σημαντικό. Δεν το βλέπω σε καμία περίπτωση σαν οικονομικό όφελος. Το την ψυχιατρική δε θα τη χαρακτήριζα βάθρο. Βάθρο θα χαρακτήριζα αυτό που περιγράφει η lady in red, δηλαδή το να γίνεις για τον κάθε έναν που θα σε εμπιστευτεί η πρώτη ύλη που θα χρησιμοποιήσει για να βγει από αυτό που τον πνίγει. Το αν λέγεσαι ψυχολόγος, ψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής, κολλητός, σύντροφος ή δεν ξέρω τι είναι άσχετο. Απλώς θεωρώ την εκπαίδευση του ψυχιάτρου πιο πλήρη, με στόχο πάντα το παραπάνω. Και πράγματι θα ένιωθα υποτελής μπροστά στην ιατρική υπεροχή και θε ήμουν ο πρώτος που θα με έκρινα. Άλλωστε, δυστυχως, είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου.

Η ιατρική προσέγγιση είναι μεν διαφορετική αλλά, όπως είπα και στο αρχικό μου μήνυμα, ο ψυχίατρος έχει την επιλογή να δει και με την οπτική ενός ψυχολόγου. Το αντίστροφο εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατό. Οπότε επανέρχομαι στο επιχείρημα της πληρότητας του ψυχιάτρου σε σχέση με τον ψυχολόγο. Όχι ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί επαγγελματίες και στους δύο κλάδους, όπως παρατήρησε η lady in red. Στην περίπτωση μου όμως θα είμαι ο ίδιος άνθρωπος, ο ίδιος επαγγελματίας και θελω να ελπίζω το ιδιο καλός όποιον δρόμο και να ακολουθήσω. Το μόνο που θα διαφέρει ειναι η εκπαιδευση μου.

Το δε άτομο που έχει εκπαιδευτεί κατάλληλα στην διάγνωση και την αξιολόγηση των ψυχικών διαταραχών, είτε είναι ψυχολόγος, είτε ψυχίατρος, μπορεί άριστα να λάβει υπόψη το τυχόν βιολογικό υπόβαθρο μιας κατάστασης.

Έχω μια ένσταση για το άριστα, ωστοσο δεχομαι οτι μερος της εκπαιδευσης του ψυχολογου ειναι το ιατρικο κομματι που μπορει να επιφερει ψυχικα συμπτωματα - και σαφεστατα όπως είπες, ο ψυχιατρος (και ο ψυχολογος θα συμπληρωσω εγω) δεν εμπλεκεται σε θεματα αλλων ειδικοτητων, ειναι παρολα αυτα καταλληλοτερος στο να κατευθυνει λογω του ιατρικου υποβαθρου. Αυτο επαναφερει το επιχειρημα της πληροτητας και οχι του καλυτερου/χειροτερου επαγγελματια.

Ο ανθρωπος αποτελει συνολο, οπως λες στην προτελευταια σου παραγραφο. Και σιγουρα στην πορεια της θεραπειας θα χωρισει απο καποια σχεση και θα ερθει και σε αδιεξοδο με το παιδι του. Αυτα δεν ειναι στοιχεια τα οποια θελω να αποβαλλω. Θα προτιμουσα ομως να ειναι στοιχεια του περιστατικου και οχι το ιδιο το περιστατικο! Διαφορετικα θα νιώθω ότι κάνω τη 'λάτζα' της δουλειας. Θα νιώθω ότι κάνω τον έμμισθο κολλητό. Μπορείς να το πεις απουσία ενσυναίσθησης. Εγώ το λέω ωμό ορθολογισμό. Κάποια προβλήματα είναι αντικειμενικά σοβαρότερα από κάποια άλλα. Όσο και να πνίγεται ο καθένας από το πρόβλημα του, κάποιες καταστάσεις είναι και μετρήσιμες και συγκρίσιμες. Σαν ψυχολόγος εσύ και σαν λογοθεραπευτής εγώ, έχω ένα παράδειγμα που άπτεται των ειδικοτήτων μας. Είναι σαν να λατρεύεις τον αυτισμό και να σου έρχονται μαθησιακά! Μόνο μαθησιακά! Έχοντας τον αυτισμό θα ασχοληθείς και με το μαθησιακό του κομμάτι, αλλά δε μένεις μόνο εκεί. Και αυτό είναι που με τρομοκρατεί, το να μείνω εκεί.

Σχετικά με την εκπαίδευση που αναφέρθηκες, ως ήδη ψυχολόγος, πόσο εύκολο είναι να πάρεις την ειδίκευση της κλινικής;
~.~
Keep walking η συμβουλή σου είναι πολύ σωστη και νομίζω θα με βοηθήσει να σχηματίσω καλύτερη εικόνα.
~.~
lady in red, όπως έγραψα και στη μαρίνα, υπάρχουν καλοί και κακοί επαγγελματίες. όπως τα περιγράφεις έπεσες σε κακούς προφανώς. όπως περιέγραψα στη μαρίνα πιο πριν, είτε τον ένα κλάδο ακολουθήσω είτε τον άλλον, ο ιδιος καλός ή κακός επαγγελματίας θα είμαι! η εκπαίδευση εφοδιάζει. το πως θα χρησιμοποιήσει κάποιος αυτα εφόδια εξαρτάται απο τον ίδιο. για να στο δωσω σε παραδειγμα, ενας ψυχιατρος μπορει να μαθαινει 100 και να αποδιδει 30. ενας ψυχολογος μπορει να μαθαινει 50 και να αποδιδει και τα 50! δεδομενου λοιπον οτι μιλαμε για εμενα, που θα αποδιδω πχ στο 80%, αν ξερω 100 θα αποδωσω 80. αν ξερω 50 θα αποδωσω 40!
~.~
για να επαναδιατυπωσω λοιπον την ερωτηση μου, μέσα απο ποιον κλάδο θεωρείτε θα αποκτήσω αρτιότερη εκπαίδευση;

ευχαριστώ

[deleted-member141015]

Νομίζω βρε lux ότι η ερώτηση σου είναι ρητορική.
Αφού μέσα σου έχεις ήδη δώσει την απάντηση.
Και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία.
Γιατί ‘αντικειμενικά’ δεν μπορείς να κάνεις σύγκριση ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κλάδους.
Εγώ δεν συμφωνώ σε όσα λες και νομίζω ότι είναι εσφαλμένη οπτική, προκατάληψη, άγνοια και ολίγον τι χαρακτηρολογικό σου όλο αυτό το σκεπτικό και τα συμπαρομαρτούντα διλήμματα.
Και ομολογώ πως με ανατριχιάζει η άποψη σου για ‘μετρήσιμες και συγκρίσιμες’ καταστάσεις.
Αλλά πέρα από όλα αυτά, αν εσύ πιστεύεις ότι κάτι είναι πιο ολοκληρωμένο και πιο ταιριαστό στην προσωπικότητα σου, πιο συμβατό με τις προτιμήσεις σου, τότε αυτό είναι το ‘αρτιότερο’ για εσένα.

Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα, να σου πει κάποιος ότι το να σπουδάσεις φιλολογία είναι ‘ανώτερο’ από το να γίνεις ψυκτικός. Οκ λοιπόν, είναι ανώτερο ως πτυχίο. Μα αν εσένα σου αρέσει να επισκευάζεις κλιματιστικά, τι πρέπει να κάνεις, να πας στη φιλοσοφική επειδή όντως εκεί θα έχεις ‘αρτιότερη’ εκπαίδευση? Ή αντίστοιχα, αν ονειρεύεσαι να διδάσκεις, υπάρχει λόγος να πάρεις πρώτο πτυχίο στην ιατρική? Επειδή αν διδάξεις θα έχεις πιο… πλήρη άποψη για την υγεία των μαθητών σου και θα τους κατευθύνεις πιο έγκαιρα στον παθολόγο, σε σχέση με έναν απλό φιλόλογο?

Εν ολίγοις όλα ξεκινάνε από το τι προτιμάς, τι σου αρέσει, τι σου ταιριάζει.
Οπότε αν μπορείς, πήγαινε σε αυτό και μην πελαγώνεις.

Για την κλινική ψυχολογία γενικά είναι δύσκολο – γνωρίζω όμως μόνο για το εξωτερικό. Είναι κι αυτό πάντως ένας παράγοντας: η εκπαίδευση & ιδίως η μετεκπαίδευση στην ψυχολογία είναι πολύ πιο οργανωμένη και πλήρης σε κάποιες χώρες του εξωτερικού. Με δεδομένο λοιπόν ότι δεν μπορείς να φύγεις έξω καθόλου, ίσως είναι προτιμότερο να στραφείς στην Ιατρική.

[lux aeterna]

Μαρινά, δεν έχω δώσει απάντηση μέσα μου. Αν το είχα κάνει, θα είχα ήδη διαλέξει τον δρόμο μου!

Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα, να σου πει κάποιος ότι το να σπουδάσεις φιλολογία είναι ‘ανώτερο’ από το να γίνεις ψυκτικός. Οκ λοιπόν, είναι ανώτερο ως πτυχίο. Μα αν εσένα σου αρέσει να επισκευάζεις κλιματιστικά, τι πρέπει να κάνεις, να πας στη φιλοσοφική επειδή όντως εκεί θα έχεις ‘αρτιότερη’ εκπαίδευση? Ή αντίστοιχα, αν ονειρεύεσαι να διδάσκεις, υπάρχει λόγος να πάρεις πρώτο πτυχίο στην ιατρική? Επειδή αν διδάξεις θα έχεις πιο… πλήρη άποψη για την υγεία των μαθητών σου και θα τους κατευθύνεις πιο έγκαιρα στον παθολόγο, σε σχέση με έναν απλό φιλόλογο?

Στα παραδείγματά σου, θεωρείς ότι τα επαγγέλματα που επέλεξες να χρησιμοποιήσεις έχουν ανάλογη συνάφεια όπως του ψυχολόγου και του ψυχίατρου; ένα ευστοχότερο παράδειγμα είναι ίσως το να θέλει κάποιος να γίνει φιλόλογος και να έχει το δίλημμα μεταξύ κλασικής φιλολογίας και φπψ. Ακόμα καλύτερα, να θέλει κάποιος να διδάξει αγγλικά και να βρίσκεται σε δίλημμα μεταξύ αγγλικής φιλολογίας και proficiency!

Πραγματικά θα ήθελα να ακολουθήσω την Ψυχολογία όμως φοβάμαι τόσο πολύ ότι θα είμαι ημιμαθής - ημιτελής σε αυτό που κάνω. That's all!