Στα δυσκολα δεν τον θελω διπλα μου

[hope life]

Καλημερα σε ολους. Ειμαι 27 ετων. Αντιμετωπιζω ενα προβλημα στο οποιο πιστευω πως οι οικειοι μου δεν μπορουν να με συμβουλευσουν αντικειμενικα. Εχω σχεση με καποιον εδω και εναμιση χρονο περιπου. Σε αντιθεση μ ε αλλεσ σχεσεις που ειχα η συγκεκριμενη ειναι πιο ηπιας εντασης χωρις εντονο παθος η καψουρα απο την πλευρα μου τουλαχιστον. Ειναι ομως ο αντρας που καθε γυναικα θα ηθελε διπλα της. Κανει τα παντα για να ειμαι καλα, ειναι απιστευτα καλος κ φιλοτιμος, με προσεχει δεν εχει ματια για αλληκ μεχρι πριν δυο μηνες ηταν ολα τελεια. Πιστευα πως ειχα βρει το λιμανι μου που λενε. Μεχρι που ηρθε μια μερα κ ο μπαμπας μου δεν αισθανοταν καλα. Οι εξετασεις εδειξαν καρκινο στους πνευμονες με μεταστασεις στο κεφαλι σε συνδυασμο με τη ρευματοειδη αρθριτιδα που τον ταλαιπωρει χρονια, σκετη κολαση. Στην αρχη δεν ηθελα ουτε να βλεπω τη σχεση μου, με εκνευριζε κ μονο η παρουσια του. Τωρα ειτε ειναι ειτε οχι διπλα μου ειναι το ιδιο. Ξερω πως προσπαθει να με στηριξει οσο μπορει κ πως οτι κανει το κανει για καλο. Ομως δεν τον θελω μεσα στο προβλημα μου, δεν θελω να του μιλαω καν για αυτο. Νιωθω πως ειναι ξενος. Επιπλεον με ολα αυτα που βλεπω μεσα στο σπιτι με τις θεραπειες του μπαμπα μου προσπαθησα να μπω στη θεση των γονιων μου. Εαν ημουνα εγω στη θεση του μπαμπα μου δεν ξερω αν θα ηθελα το αγορι μου να με φροντιζει. Νομιζω πως οχι.

[Θεοφανία]

...καταρχήν καλώς ήρθες :)
Εύχομαι πραγματικά να πάνε όλα καλά με το μπαμπά σου.
Κοίτα, σε μια τέτοια στιγμή, όπως μια σοβαρότατη ασθένεια όπου μπαίνουν όλοι οι παράμετροι, είναι λογικό να ξεχωρίζει κανείς τα επιφανειακά από τα σοβαρά.
Θα σταθώ στις λέξεις που περιέγραψες τη σχέση σου: χωρις πολύ πάθος, χωρίς καψούρα, λιμανάκι.
Μόνο που τα διάβασα μ' έπιασε πονοκέφαλος.
Το πιθανότερο είναι πως μπήκες σε αυτή τη σχέση πληγωμένη από κάτι προηγούμενο και σταμάτησες να "ξεκουραστείς" τόσο συναισθηματικά, όσο και ψυχολογικά.
Θα ήταν η ιδανική κατάσταση αν πλησίαζες τα 60 και ήθελες να αράξεις.
Μαζί σου.
Στα 27 σου κοριτσάκι, πρέπει να ρουφάς τη ζωή και τον έρωτα κάθε λεπτό.
Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό επί του παρόντος.
Μη σε προβληματίζει που δεν τον θέλεις δίπλα σου αυτές τις στιγμές. Είναι λογικό να έχεις ανάγκη μόνο τους ανθρώπους που νιώθεις δικούς σου και δεν εννοώ τη στενότερη οικογένεια.
Λειτούργησε όπως σου βγαίνει και όταν με το καλό, (εύχομαι) να βγεις με χαμόγελο από αυτή την περιπέτεια, θα ασχοληθείς και με τα ξεκαθαρίσματα σου :)

[Anna M.]

Ισως ο δεσμος σου να μην εχει την προσφορα αγαπης - στηριξης που θα ηθελες.
Ο καθενας σε στηριζει οπως μπορει και θεωρει οτι ειναι καλυτερο για εσενα, με βαση το τι θα ηθελε να κανουν σε εκεινον αν ηταν στην θεση σου. Επειδη ομως τα πραγματα ειναι αντιστροφα, αν εσυ δεν το θες ετσι οπως σου προσφερει την αγαπη και την στηριξη του, ζητα του πως το θες. Δεν λες παλι καλα που στεκεται διπλα σου εστω και με λαθος τροπο??
Ευχομαι να βγει κατι θετικο στο τελος, στον πατερα σου, ευχομαι επισης υπομονη και δυναμη και σε εσενα και στους υπολοιπους συγγενεις.

[kerasi]

Αφου δεν υπαρχει η μαγια που πρεπει να υπαρχει σε μια σχεση γιατι παραμενεις? Γιατι δεν κοιτας να βρεις καποιον που να χει τα καλα στοιχεια που εχει ο τωρινος συν αυτο το κατι που θα σε απογειωσει? Ηδη χανεις χρονο παραμενοντας γιατι αποκλειεις τον εαυτο σου απο το ενδεχομενο μιας νεας γνωριμιας. Δεν εχει σχεση δηλαδη η ασθενεια τουφαδερ σου. Ειναι ηδη τα πραγματα μια δυστυχια.