περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

**magda-ps.** · 03-12-2007, 23:51

Ένα παράδειγμα, κι αν κάποιοι κοροιδέψουν, δεν πειράζει. Όταν πέθανε ο παππούς μου στεναχωρέθηκα πολύ, έκλαψα πολύ κι εγώ και όλοι γιατί ήταν μια ψυχούλα που για όλους μας είχε αγάπη. Όσο ζούσε όμως, λόγω υποχρεώσεων προσωπικών δεν μπορούσα τα τελευταία χρόνια να τον βλέπω συχνά. Από τότε που πέθανε τον έβλεπα συνέχεια μα συνέχεια στον ύπνο μου για πέντε χρόνια περίπου. Τον πρώτο χρόνο σχεδόν κάθε μέρα. Από τότε που πέθανε, αν κάποιος αρρωστήσει στο σπίτι, αν γίνει κάτι, οτιδήποτε, καλό ή κακό με ειδοποιεί. Μάλιστα έχει καταντήσει ανέκδοτο γιατί τους παίρνω τηλέφωνο και τους λέω, τι συμβαίνει και δε μου είπατε?Αυτό έχει συμβεί τουλάχιστον καμιά δεκαριά φορές τα τελευταία χρόνια. Τον νιώθω κοντά μου. Σε σημαντικές στιγμές της ζωής μου τον νιώθω δίπλα μου να με προστατεύει. Μου λέει πάντα πότε η γιαγιά είναι στο νοσοκομείο κι ας μου το χουν κρύψει όλοι. Κάτι τέτοιες καταστάσεις και παρόμοιες δεν με αφήνουν και για πολύ να πενθήσω. Πιστεύω πως οι ψυχές είναι δίπλα μας και πως ο καθένας μας έχει πνευματική φύση με διαφορέτικές ιδιότητες και ανάγκες από το σώμα. Μια φύση που ζητάει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του σώματος και που πετάει ελεύθερη μετά το θάνατο.

**Kleiw** · 04-12-2007, 00:42

Δηλ Μαγδα η ανησυχία στο όνειρο επιβεβαιώνεται πάντα στην πραγματικότητα ?

**magda-ps.** · 04-12-2007, 01:00

Δεν είναι ανησυχία. Είναι κανονική προπειδοποίση. Ναι, πάντα. Μια άλλη φορά ήταν ένα ανηψάκι μου ένα μόλις χρονών στο νοσοκομείο πολύ βαριά. Είχαμε κάποιες νύχτες ξάγρυπνοι. Κάποια στιγμή κουράστηκα και πήγα να κοιμηθώ για λίγο το μεσημέρι. Έρχεται ο παππούς και μου λέει : \"σήκω τώρα αμέσως η άλλη έχει τρελαθεί στο κλάμα\". Πάω και βρίσκω την ξαδέρφη μου να κλαίει και να οδύρεται γιατί το παιδί είχει επιπλοκή και να μου λέει που είσουνα σε χρειαζόμουνα δίπλα μου.
Κάτι τέτοια και πολλά άλλα περίεργα.
Όπως, έχω παρατηρήσει, όταν είμαι μέρες άυπνη ή κάνω πολλές μέρες νηστεία ή προσευχή, όταν γενικώς τρέφω το πνεύμα και αμελώ το σώμα, τότε έχω ικανότητες που τον άλλο καιρό δεν τις κατέχω. Η άποψή μου είναι ότι τρέφουμε το σώμα και αμελούμε το πνεύμα. παρόλα αυτά αυτό υπάρχει και έχει τις ανάγκες του και μας δηλώνει την παρουσία του. Νομίζω ότι η πνευματικότητα, εκτός από βαθύτερη ανάγκη είναι μια πραγματικότητα, και δεν αποτελεί απλα εφεύρεση των παππάδων, των συγγραφέων και των ποιητών.
Ακόμη και σ\'ευτό το forum κάποιες ψυχές συναντιούνται, επικοινωνούν, ανταλλάσουν απόψεις και συναισθήματα χωρίς να βλέπονται, χωρίς να είναι κοντά τα σώματά τους. Κάπως έτσι περίπου νιώθω και την επικοινωνία των ψυχών.

**magda-ps.** · 04-12-2007, 01:15

Έχω την αίσθηση ότι εμείς κι οι νεκροί ζούμε σε παράλληλες πραγματικότητες που σε κάποια σημεία τέμνονται και επικοινωνούμε. Κάποιοι μπορούν πιο εύκολα να επικοινωνήσουν. Κάποιοι όχι. Όλοι όμως νομίζω έχουμε εμπειρία της \"άυλης\" φύσης μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

**Kleiw** · 04-12-2007, 10:16

Ενδιαφέρον Μαγδα !

Εγω δεν είχα ποτέ τέτοιες εμπειρίες !

Υπαρχει λες εξήγηση ?

**interappted** · 04-12-2007, 13:12

δεν ξερω τι υπαρχει πραγματικα
αλλοι μιλαν για κολαση κ παραδεισο,αλλοι για ανασταση, αλλοι για μετενσαρκωση...ο καθενας οπως παρηγορειται περισσοτερο προκριμενου να συμβιβαστουν με την ανυπαρξια.
το σιγουρο ειναι οτι κατι σιγουρο υπαρχει
κατι που δεν ειναι σε θεση το μυαλο μου να καταλαβει η ακομα κ να δεχτει...
το Σαββατο πηγα στα κοιμητηρια ειχα να παω 3 βδομαδες για πρωτη φορα μετα απο 1 χρονο κ 10 μηνες
εκατσα, ξεδωσα,εκλαψα,μοιραστηκα με τον αντρα μου τις ανησυχιες μου για το γιο μας
τελικα καποια στιγμη αναφωνησα:Θεε μου τι θελεις να νιωσω για σενα εδω μεσα?????????????

**evdoxiam** · 04-12-2007, 13:27

καλημερα σε ολα τα παιδια εδω
ηθελα απλα να κανω μια ερωτηση που δυστυχως τοσο καιρο βασανιζει το μυαλο μου
ειμαι ψυχολογος και εδω και δυο χρονια που εχω τελειωσει το πανεπιστημιο ψαχνω να βρω δουλεια
προκηρυξεις του ΑΣΕΠ δεν κοιταω καν γιατι σχεδον ολες ζητουν προυπηρεσια
το θεμα ειναι οτι κανεις δεν προσλαμβανει εναν ψυχολογο αν δεν εχει εμπειρια
εμεις τα νεα παιδια που τελειωνουμε τις σχολες μας που περιμενουν ολοι αυτοι να βρουμε την προυπηρεσια?
λες και ολοι αυτοι που σημερα περιμενουν απο μας να εχουμε εμπειρια ξεκινησαν μαθημενοι
καποιος δεν πρεπει να μας βοηθησει να κανουμε μια αρχη?
εχω απελπιστει πολυ με αυτο το θεμα

**NikosD.** · 04-12-2007, 13:59

Συνάδελφε,
ο ΑΣΕΠ έχει πολύ πένθος,
όμως σε αυτό το θέμα μιλούμε για άλλα πένθη.
Ανοιξε θέμα στο κατάλληλο φόρουμ σε παρακαλώ.

**Kleiw** · 04-12-2007, 14:23

στο κατάλληλο φόρουμ ή στο κατάλληλο σημείο του φόρουμ ?

**interappted** · 04-12-2007, 15:12

τελος παντων οπουδηποτε αλλου εκτος απο ςδω που ειμαστε καποια ατομα κι ανταλλασουμε σκεψεις κ αλληλοπαρηγοριομαστε απο το πενθος δικων μας ανθρωπων..

**anwnimi** · 05-12-2007, 23:13

Μάγδα πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα όσα μοιράστηκες μαζί μας. Το τελευταίο πράγμα που θα έκανα εγώ τουλάχιστον θα ήταν να γελάσω. Και βέβαια όχι, μάλλον μια κρυφή ζήλια ένιωσα. Που έχεις τη δυνατότητα να συναισθάνεσαι πνευματικά τους δικούς σου ανθρώπους.

Εμένα η μόνη επαφή με το μπαμπά μου είναι μέσω ονείρων που πραγματικά βλέπω πάρα πολλά, τον τελευταίο μήνα είναι όμως αρκετά λιγότερα και αυτό με στενοχωρεί. Μέχρι και συζητήσεις κάνουμε στα όνειρα αυτά. Και όταν τα βλέπω καταλαβαίνω την ώρα που κοιμάμαι ότι είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένη! Συνήθως ξυπνάω αμέσως μετά από ένα πολύ ζωντανό όνειρο και η διάθεσή μου κάνει μια κατακόρυφη πτώση μόλις συνειδητοποιήσω ότι ήταν απλά ένα όνειρο...

Για μένα όμως που δεν έχω δυστυχώς επαφή με πνευματική διάσταση τα όνειρά μου είναι μάλλον δικές μου μυθοπλασίες...

**magda-ps.** · 05-12-2007, 23:20

Όλοι έχουμε επαφή, απλά δεν την αισθανόμαστε πάντα. Και γω τώρα τελευταία δεν τον βλέπω τον μπαμπά μου συχνά στον ύπνο μου. Νιώθω όμως ότι με προστατεύει από κει που είναι . Τον πρώτο χρόνο τον έβλεπα πολύ συχνά, αλλά είχα και πάρα πολλά προβλήματα, στα οποία, νομίζω με κάποιο τρόπο έβαλε το χεράκι του να λυθούν.Νιώθω όμως την παρουσία του. Μάλλον είναι θέμα πίστης στην άλλη ζωή. Παντως, είναι δύσκολο το πένθος. Και αυτές τις μέρες κατάλαβα πως υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος στη ζωή μου που δεν θα άντεχα να φύγει από κοντά μου. Και δεν είναι αυτό το άτομο η μητέρα μου. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουμε να τους χάσουμε. Που μας συμπληρώνουν και μας δίνουν ζωή. Κι ο ζωντανός ο χωρισμός πένθος προκαλεί. Ίσως και πιο επώδυνο καμιά φορά.

**magda-ps.** · 05-12-2007, 23:31

Έγραφα όλα αυτά για το πένθος και μετά ρώτησα τον εαυτό μου, \"είσαι ειλικρινής?\" Λες για τη μητέρα σου που έχασε το σύντροφό της, εσύ τι θάκανες στη θέση της? Και τότε συνειδητοποίησα ότι άμα πάθει τίποτα το μωρό μου θα τρελαθώ. Δεν θα το αντέξω.
Σκέφτομαι και για τη μητέρα της φίλης μου πόσο να αντέξει να βλέπει τέσσερα αγγελούδια να μεγαλώνουν χωρίς μαμά? Πως να το αντέξει που έφυγε πρώτο το παιδί της? Δεν αντέχεται. Άσχετα αν βαθειά μέσα μου νιώθω ότι ήταν τόσο αγνή ψυχή η φίλη μου που δεν ταίριαζε σ\'αυτόν τον κόσμο. Πήγε σε άλλον κόσμο κι έγινε άγγελος. Ήταν τόσο καλή. Δέχονταν να την υποτιμούν, να τη λένε χαζή και χίλια δυο και τα ανεχότανε. Γι\'αυτήν σημασία είχε ο άντρας και τα παιδιά. της. Ούτε η γνώμη του κόσμου, ούτε ότι δεν ήταν όμορφη, ούτε φιλοδοξίες, τίποτα. Δούλευε αγογγυστα απ\'το πρωι ως το βράδυ για να φροντίσει την οικογένειά της. Τέτοιες ψυχές της παίρνει ο Θεός πιο νωρίς. Και δεν το λέω σαν παρηγοριά. Έτσι το αισθάνομαι. Κι ότι αυτές οι ψυχές από κει πάνω μας προστατεύουν με έναν τρόπο. Προσεύχονται για μας.

**interappted** · 06-12-2007, 13:46

κι εγω τον πρωτο χρονο εβλεπα συνεχεια τον αντρα μου κ μαλιστα μου εδινε συμβουλες για το παιδι μου κ μου λεγε να κανω κουραγιο
τωρα πια δεν τον βλεπω καθολου
ομως ο γιος μας τον βλεπει καθε μερα κ σκεφτομαι οτι ισως αυτος να τον εχει περισσοτερη αναγκη κ να πηγαινει στον υπνο του
παντως καθε φορα που τον εβλεπα ενιωθα ακριβως οτι κι εσυ anwnimi μια χαρα,,τον παρακαλουσα να κατσει μαζι μας
κ μου λεγε ξερεις οτι δεν μπορω
κ κει παντα ξυπνουσα κ χτυπιομαουνα στο κλαμα οτι ηταν απλα ενα ονειρο ..
οτι δεν μπορω πια να τον αγγιξω να τον δω να τον αγκαλιασω παρα μονο στον υπνο μου
τοσο καλα....

**weird** · 06-12-2007, 21:40

Μαγδα,
Ειπες τοσο σπουδαια πραγματα, μου προκαλοεσαν βαθια το ενδιαφερον! Σ ευχαριστω κι εγω για το μοιρασμα..
Συμφωνω απολυτα με αυτο που λες! Εβαλες σε λεξεις κατι που δεν μπορουσα να διαχωρισω καλα, να το επεξεργαστω πληρως... Αλλο το ζητημα της πνευματικοτητας, της αυλης υπαρξης και αλλο της θρησκειας. Βεβαια η θρησκεια μπορει να γινει ενα καλο μονοπατι προς την πνευματικοτητα. Για μενα το πιο ακραδαντο πειστηριο για την ωφελεια της θρησκειας ειναι η απαλη, λαμπερη, γαληνεμενη αυρα ανθρωπων που πιστευουν βαθια. Το εχω ηδη αναφερει.
Ωστοσο αυτο για το οποιο ειμαι απολυτα σιγουρη, ειναι η πνευματικοτητα του ανρθωπου. Νιωθω πως αυτο ειναι ο σκοπος μου, να κυνηγω το πνευμα μου, να ερθω σε επαφη μαζι του, να ανεβαινω επιπεδα υπαρξης, να επικοινωνω με αλλους... Οχι, ολοι αυτοι, οι ποιητες, οι καλλιτεχνες, με κατι ηρθαν σε επαφη, κατι εχουν να μας κελαηδησουν!
Βιωνω τη δικη μου πνευματικοτητα σαν εξελιξη εσωτερικη και κατ επεκταση εξωτερικη. Οπως ειπες, ο καθε ενας απο εμας εχει το δικο του χαρισμα, τις δικες του ιδιοτητες. Ειναι πολυ ομορφο αυτο που εχεις εσυ, το να επικοινωνεις με την υπαρξη περα απο τα γιηνα ορια.
Επισης με αγγιξε παρα πολυ αυτο που ειπες. Υπαρχουν ανθρωποι που μπορουν να μας δινουν ζωη πραγματικα, λαμψη, χαρα, να μας βγαλουν τον καλυτερο εαυτο μας. Ανθρωποι σημαντικοι. Ενταξει, τα ειχαμε ηδη μεσα μας ολα αυτα, τα ειχα μεσα μου, αλλα ενιωσα οτι η σχεση μου με αυτον τον ανθρωπο τα εκανε να ανθισουν. Και οντως, ο ζωντανος χωρισμος ειναι τοσο επωδυνη απωλεια!! Εχεις αναγκη να \"πεθανεις\" μεσα σου τον αλλον, προσπαθω ομως αυτη τη φορα να μην το κανω αυτο... \'
Σ ευχαριστω πραγματικα για τα λογια σου. Για την επικοινωνια των ψυχων μας, αξιζει