νιώθω να βυθίζομαι

[DIMITRA@]

σκεφτηκα και την γραμμη ψυχολογικης στηριξης, να ξεκινησω καπως πιο ηπια, αλλα παλι μπλοκαρω...φοβαμαι οτι θα μπω σε εναν αγωνα δρομου που δεν θα τελειωνει. ισως κατα βαθος να φοβαμαι να το πω γιατι νομιζω οτι ετσι κρυβομαι καλυτερα...

[αλεξανδρος_77]

κ αυτο τι νοημα εχει να κρυβεσε καλυτερα δηλαδη εγω που τα εβγαλα ολα στη φορα τι επαθα?

[DIMITRA@]

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕ, ΑΛΛΩΣΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ. προφανως βεβαια για αυτο και ειμαι ετσι οπως ειμαι.... αλλιως δεν θα ειχα θεματα και θα ημουν καλα...

[lili25]

Κ εγω γραφω. Οταν γραφεις παντα απευθυνεσαι καπου. Δεν εισαι μονος. Ειναι σαν να διηγεισαι σε καποιον την ιστορια σου. Το γραψιμο μπορει να σε βοηθησει. Κυριως νιωθεις μοναξια οπως λιγο πολυ ολοι μας που ειχαμε την αναγκη να μιλησουμε σε ενα forum για τα προβληματα μας. Γι' αυτο το γραψιμο ισως να αποτελεσει την παρεα σου. Να ξερεις οτι για τους αλλους δε χρειαζεται να εισαι τιποτε αλλο παρα ο εαυτος σου. Κ εγω ημουν το τελειο, το καλο, το χαρουμενο παιδι. Γιατι αυτο αφηνα να βγαινει προς τα εξω κ ολα τα αρνητικα τα καταπιεζα. Κ τα μαζεψα κ τα εθαψα τοσο μεσα μου ωσπου εκαναν ενα μπαμ κ τωρα τρεχω να τα μαζεψω. Να εισαι για τους αλλους αυτο που νιωθεις. Μιλα οσο περισσοτερο μπορεις. Βγαλε ο,τι εχεις μεσα στην ψυχη σου.

[elis]

τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου δεν νιώθω τίποτα. σαν να μην ζω την ζωή μου. απλά με προσπερνά και ενώ νιώθω ότι δεν κανω τίποτα για να την ζήσω περνάω στην φάση της απραξείας. δεν βγαίνω, δεν γελάω, κλαίω, αγχώνομαι, δεν κοιμάμαι όπως παλιά για να ξεκουραστώ, δεν θέλω να κοιμηθώ γιατί φοβάμαι το αύριο, νιώθω πως ετσι παγώνω κάπως τον χρόνο. έχω αφήσει τα πάντα, δεν ασχολούμαι με πράγματα που παλιά με ευχαριστούσαν. και ενώ εγώ ζω ένα δράμα κανείς δεν γνωρίζει τιποτα, γιατί για τους αλλους ημουν παντα το καλο και χαρουμενο παιδι. εχασα το νοημα της ζωης. ειμαι τοσο μπερδεμενη και κουρασμενη . κλαιω συνεχεια, ειμαι θλιμμενη και δεν ξερω τι να κανω και που να μιλησω. δεν μπορώ να είμαι αλλο ετσι. και ειμαι μολις στα 21 μου... ποσο αδικο είναι αυτό.

τα ειπα και σε ενα αλλον θα τα πω και σε σενα μεχρι τα 18 σε μεγαλωνουν οι γονεισ σου και το σχολειο επειδη αυτο γινεται απο μικρη ηλικια ασ πουμε οτι υπαρχει ενα καθορισμενο πλαισιο του τι θα κανεισ υπαρχουν εντολεσ και εσυ υπακουσ και μαλιστα για να περασεσ στο πανεπιστημιο υπακουσ και παρα πολυ καλα αυτο το προγραμμα κραταει και κανα 2-3 χρονια μετα υστερα απο την ενηλικιωση ακολουθει η ελευθερια φευγωντασ απο το σπιτι κανενασ δε σου λεει ποτε θα φασ ποτε θα κοιμηθεισ και τι θα κανεισ αυτο σου δινει ελευθερια την οποια δε ξερεισ τι να την κανεισ εισαι ακομα στην ηλκια τησ ανακαλυψησ αυτη η ηλικια ειναι για να ανακαλυψεισ τι σου αρεσει σε αυτο τον κοσμο και να το ακολουθησεισ μη σπαταλασ το χρονο σου σκεφτομενη αλλα κανε κατι

[elis]

σκεφτηκα και την γραμμη ψυχολογικης στηριξης, να ξεκινησω καπως πιο ηπια, αλλα παλι μπλοκαρω...φοβαμαι οτι θα μπω σε εναν αγωνα δρομου που δεν θα τελειωνει. ισως κατα βαθος να φοβαμαι να το πω γιατι νομιζω οτι ετσι κρυβομαι καλυτερα...

δεν εχεισ τιποτα περα απο μια παθητικη σταση απεναντι στη ζωη γιατι πολυ απλα οι γονεισ σου εθεταν τουσ στοχουσ και συ υπακουγεσ τωρα πρεπει να θεσεισ εσυ τουσ στοχουσ

[DIMITRA@]

Γεια κα χαρα σε όλους σας. Σας ευχαριστω πολυ που μπηκατε στον κόπο να με συμβουλέψετε. εν μερει θα μπορουσα να συμφωνησω με τα λεγομενα σας αλλα φυσικα υπαρχουν και σημεια που διαφωνω. απο την μια πλευρα για μενα στοχος ζωης ήταν να μπω στη σχολή που μπηκα και να περασω στην πόλη που πέρασα μακρια από τους δικους μου και μαλιστα οταν περασα το καλοκαιρι εκεινο ηταν ενα απο τα χειροτερα καθώς κανεις από τους γονεις μου δεν συμφωνούσε να μπω και να μετακομισω για το πανεπιστημιο που μπηκα τελικά. και ειλικρινα δεν θα πιστεψετε σε τι αγωνα μπηκα για να τους πεισω. ηταν κατι που το ηθελα αποκλειστικά εγώ και το παλεψα μόνη για να το καταφερω. ναι οντως μεχρι τα 18 εισαι το καλο παιδι και μαλιστα σε μια οικογενεια που στηρίζονταν σε μενα ως το καλο παιδι, η αδερφη μου ειναι το μαυρο προβατο θα ελεγα, ζοριστηκα και πιεστηκα και για αυτους αλλα κατα βαθος το ηθελα και εγω, δεν μου αρεσε ποτε η αποτυχια. δεν μπορώ να εξηγησω λοιπον το γεγονος οτι ενω εχω μεσα μου ονειρα και επιθυμιες τι με εκανε να αλλαξω τοσο πολύ. μαλλον ειναι αυτο που ειπατε, τα μαζευα και τελικα εγώ τρεχω τώρα. τελος παντων μιλησα λιγακι με την οικογενεια μου αποφασισα να επισκεφτω εναν ψυχολογο των εγκαταστασεων του πανεπιστημιου μου αμεσα. απο κει και περα θα δειξει. παρατηρω τελευταια πολλες συναισθηματικες αλλαγες και δεν ξερω πως να τις εκλαβω. σημερα για παραδειγμα ειμαι λιγο περισσοτερο αισιοδοξη από οτι χθες που περασα μια πολυ δυσκολη και σκοτεινη μερα.... κανω υπομονη...σας ευχαριστω.

[giannisfrank]

Η ξαφνική αλλαγή, στη διάθεση σου και στη συνήθη ψυχολογική κατάσταση σου, με προβληματίζει πολύ. Τόσο απότομες αλλαγές συμβαίνουν συνήθως μετά από ένα live event ή έχουμε να κάνουμε με κάποιο ορμονικό πρόβλημα. Σίγουρα δε μπορείς να συνδέσεις κάτι με την έναρξη αυτής της καταθλιπτικής διάθεσης; Επιπλέων, δε θα έβλαπτε και μία εξέταση του θυρεοειδή σου.