Τι κανουμε τωρα;

[skropi]

Η αληθεια ειναι οτι δεν ηθελα να μιλησω στο φορουμ για το συγκεκριμενο θεμα, αλλα τελικα δεν χανω και τιποτα. Λοιπον, κοιταζωντας λιγο καλυτερα τον εαυτο μου τελευταια, ανακαλυψα διαφορα ανησυχιτικα Αισθανομαι και λιγο ασχημα να σας πω την αληθεια γιατι δεν εχω συνηθισει ουτε να μιλαω ανοικτα, ουτε να ζηταω βοηθεια (δεν ξερω αν με καταλαβενετε αλλα και τη λεξη "βοηθεια" με τεραστια δυσκολια την πλητρολογησα). Λοιπον ναι, δεν ξερω αν εχω ακομα καταθλιψη, ξερω οτι σιγουρα εχω συμπτωματα, εγω πιστευω οτι ειναι ακομα ελαφρα, η οικογενεια μου πιστευει οτι ειναι πιο σοβαρα, τελος παντων η ουσια ειναι οτι βλεπω οτι μερα με τη μερα η κατασταση χειροτερευει. Ειχα σχεδιασει να παω τη Δευτερα που περασε να δω ενα ειδικο και τελικα δεν πηγα, και δεν νομιζω οτι εχει και νοημα τελικα, γιατι ξερω τι ευθυνεται, και απλα δεν μπορω να κανω κατι για να αλλαξει αυτη η κατασταση. Συγγνωμη που τα λεω λιγο μπερδεμενα, αλλα τι να κανω; Δεν γινεται να ειμαι καθε μερα και χειροτερα, να μην μπορω να λειτουργησω σαν ανθρωπος, αλλα τι προσπαθεια να κανω οταν το μοναδικο μου κινητρο δεν το εχω; Θα μου πειτε, βαλε αλλους στοχους, ε δεν θελω να βαλω αλλους στοχους. Ακομα και αν αποφασιζα να το κανω δεν ξερω αν θα μπορουσα κιολας, μονο με τη σκεψη και πονος ειναι απεριγραπτος, τουλαχιστον για μενα ειναι πρωτογνωρος σε αυτο το βαθμο.

Τι να κανω, δηλαδη τι μπορει να κανει καποιος οταν απλα το μονο πραγμα που θελει ειναι μακρια του, και μακρια του θα μενει; Για το παιδι μιλαω φυσικα, σε περιπτωση που καποιος δεν εχει διαβασει το αλλο θεμα. Αισθανομαι οτι ειναι μπρος γκρεμος και πισω ρεμα η κατασταση, βουλιαζω ολο και περισσοτερο γιατι δεν εχω το παιδι, και απο την αλλη ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να βρω αλλο κινητρο, και ακομα και να μπορουσα δεν ειμαι σιγουρος οτι θελω, δεν θελω το παιδι να παρει δευτερη θεση στο μυαλο μου ουτε δευτερολεπτο. Ελπιζω να καταλαβατε, γιατι τα εγραψα περιπου οπως τα σκεφτομαι, οποτε καταλαβαινω οτι δεν ειναι πολυ κατανοητη η γραφη μου. Τι να πω ρε παιδια, ενα μεγαλο συγγνωμη μονο που σας ζαλιζω.

[betelgeuse]

Σκροπι δυστυχως το θεμα σου μονο νομικα μπορει να λυθει .
Ειναι απολυτως λογικο να μην εχεις καλη διαθεση , αλλα σκεψου οτι για να μπορεσεις να διεκδικησεις αυτο που θες , πρεπει πρωτα να εισαι δυνατος .
Και αν πιστευεις πως ενας ειδικος μπορει να σε βοηθησει ωστε να νιωσεις καλυτερα , τοτε μην το αναβαλεις απλα κλεισε ραντεβου ξανα .
Μην αφηνεις τον εαυτο σου να πεφτει , σφιξε τα δοντια και προχωρα .

[skropi]

Betel, θα στα πω επιγραμματικα καπως, 1) Η πρωην εχει ουσιαστικα κλεψει το παιδι, το κραταει ενω ΔΕΝ ΤΟ ΑΓΑΠΑΕΙ και ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ, αυτο ειναι και που με τρελλαινει, 2) Νομικα το εχω ψαξει πολυ, εχω μιλησει με δικηγορους, και απλα δεν γινεται τιποτα, τρομερα εξοδα με τρομερα μικρες πιθανοτητες να κερδισω κατι. 3). Δεν ειναι οτι δεν εχω διαθεση, πλεον προσποιουμαι στον περιγυρο μου οτι εχω καποια διαθεση, με απολυτη αποτυχια ομως. 4) Τα σφιγγω τα δοντια, το θεμα ειναι οτι ειμαι στην ουσια ανεργος, και ακομα και δουλεια να βρω δεν θα με κανει καλυτερα, γιατι πολυ απλα το βασικοτερο ολων ειναι να παρω το παιδι μου πισω, δεν μπορω να βαλω τιποτα πανω απο αυτο. 5) Δεν πιστευω οτι θα με βοηθησει ενας ειδικος, ξερω ακριβως πιο ειναι το προβλημα μου και ξερω και τι θα μου πει ο ειδικος. Απλα αυτο που θα μου πει, να κοιταξω να βρω την ευτυχια και αλλου, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ, μονο και μονο με τη σκεψη οτι ισως το προσπαθησω και γινομαι χειροτερα, σαν να προδιδω το παιδι μου ακομα περισσοτερο.

Αλλα δεν γινεται ουτε ετσι να συνεχισει betel, ειναι φυσιολογικο να μην εχω διαθεση για τιποτα; Να κλαιω ετσι απλα; Να πεφτω καθε μερα ολο και πιο πολυ; Ενα αδιεξοδο βλεπω, και πολυ φοβαμαι οτι το προκαλω και μονος μου. Αλλα betel προσεξε, οταν διαβαζεις αυτες τις γραμμες, μην φερνεις στο μυαλο σου τον πονο ενος πατερα, δεν ξερω πως νιωθουν οι μητερες, αλλα το παιδι μου το μεγαλωνα εγω μεχρι τωρα μονος μου, μαλλον σαν μανα του νιωθω. Τι κανει μια μανα που της κλεβουν το παιδι betel; Συμβιβαζεται; Μπορει να το κανει αυτο; Θελει να το κανει αυτο; Δεν ξερω. Μπορει απλα να μην ειμαι και τοσο δυνατος οσο νομιζα.

[betelgeuse]

Ωραια , ας το παρουμε αλλιως . Εσυ τι πιστευεις οτι θα μπορουσε να γινει ωστε να νιωσεις καλυτερα?
Εγω θα εκανα αυτα που σου ειπα πιο πανω αρχικα , δηλαδη να το ψαξω νομικα και ψυχιατρο ή ψυχολογο για να μην διαλυθω τελειως. Αν αυτα δεν αρκουσαν θα σκεφτομουν να μετακομισω στην χωρα που ζει το παιδι για να μειωσω την γεωγραφικη αποσταση .

[skropi]

Στη χωρα που μενει το παιδι εμενα και εγω betel. Αλλα εγιναν πολλα και διαφορα, και με τροπο καταφερε να με διωξει η πρωην, με απατες και κλεψιες. Ειναι μεγαλη ιστορια και αν θελεις καποια στιγμη θα τα γραψω ολα, για τωρα αρκει αν πω οτι πιαστικα ^%κας, και αυτο γιατι δεν περιμενα τοση ανωμαλια απο την αλλη πλευρα. Το μοναδικο πραγμα που μπορει να γινει για να νιωσω καλυτερα ειναι να ξερω οτι το παιδι μου μεγαλωνει σε ενα περιβαλλον που του προσφερουν το αυτονοητο, αγαπη. Και αυτο betel το εχει νιωσει με μενα το παιδι. Αλλα δεν γινεται αυτο, απλα δεν γινεται, εκτος και αν καταλαβει το λαθος της η αλλη και μου τον δωσει, που δεν θα το κανει για αλλους λογους δικους της.
Το εχω συζητησε με αλλους αυτο το θεμα, ολοι μου λενε το ιδιο betel, και παντα απαντω και εγω το ιδιο. Δεν ειμαι βλακας, οταν ολοι λενε το ιδιο πραγμα μονο δικιο μπορει να εχουν, και η δικη μου λογικη μου λεει οτι δεν γινεται αλλιως, αλλα δεν μπορω να το δεχτω, τι να κανω; Πως θα με κανει ενας ειδικος να το δεχτω; Θα με καλοπιασει; Θα μου δειξει τον σωστο δρομο; Τι θα κανει; Αφου ενα πραγμα θελω μονο, και τιποτα αλλο. Το προβλημα ειναι οτι δεν μπορω να κανω κανενα συμβιβασμο betel, συνεχεια προσπαθω να σκεφτω διαφορετικα και απλα δεν μπορω, στο συγκεκριμενο θεμα δεν εχω την ικανοτητα να ειμαι ελαστικος. Γινεται να σταματησω να ειμαι τοσο ευαισθητος; Να σταματησω να σκεφτομαι τοσο πολυ τον γιο μου; Να δεχτω οτι απλα το παιδι μου θα μεγαλωνει χωρις εμενα, τον μοναδικο του γονιο; Αν γινεται, και μπορει ενας ειδικο να με κανει να το καταφερω, τοτε και παλι δεν ξερω αν ειναι και σωστο να το προσπαθησω.
Σου ζηταω συγγνωμη betel, οτι και να πεις θα βρω ενα λογο να αντιδρασω και 10 λογους να αποδειξω οτι δεν γινεται αλλιως, το ηξερα οτι θα γινει αυτο γιατι ετσι εγινα στο συγκεκριμενο θεμα, και για αυτο και δεν ηθελα να μιλησω στο φορουμ για το συγκεκριμενο ζητημα. Μαλλον τον χρονο ολων σπαταλαω τζαμπα και αδικα.

[betelgeuse]

Καταλαβα , θελεις απλα να μιλησεις για το προβλημα σου , χωρις να περιμενεις λυσεις . Σεβαστο.
Aν σε βοηθα να μιλας καντο , αλλα με προσοχη , δεν χρειαζεται να δινεις πολλες λεπτομερειες .


Υ.Γ: Ψαξε να βρεις στο νετ φορουμ για χωρισμενους αντρες με παρομοια προβληματα με τα δικα σου . Υπαρχουν πολλα , κυριως ξενογλωσσα , ισως εκει μπορεις να ακουσεις πιο εγκυρες συμβουλες

[skropi]

Δεν με καταλαβες betel, δεν το εξηγησα σωστα. Δεν ειναι οτι δεν θελω να βρω λυση. Φυσικα και σεβομαι και εκτιμω οποιον γραψει την αποψη του, και χαιρομαι που υπαρχει εστω και ενας (εσυ μεχρι τωρα) που σπαταλησε λιγο χρονο να πει μια κουβεντα. Το θεμα ειναι οτι φοβαμαι οτι τιποτα απο αυτα που θα ακουσω δεν θα με βοηθησει, αλλα το ελπιζω. Και δεν με βοηθαει που μιλαω για αυτο, με δυσκολευει αφανταστα, στα πρωτα 2 ποστ τουλαχιστον, τωρα γραφω καπως ποιο ευκολα, απλα εφτασα σε ενα σημειο που ειναι μαλλον χειροτερο το να μην μιλαω. Σε ευχαριστω που απαντησες betel.

[betelgeuse]

Οκ.
Εγω δεν εχω να σου προτεινω κατι παραπανω απο αυτα που εγραψα ηδη , αλλα επειδη πιστευω πως οπου υπαρχει προβλημα υπαρχει και λυση , σου ευχομαι να βρεις την ακρη σου .

[skropi]

Ετσι πιστευα και εγω μεχρι τωρα betel. Μπορει αν σου φανει οξυμορο και απιστευτο, αλλα ειμαι (ημουν μαλλον) απο τους πλεον αισιοδοξους ανθρωπους. Σε ευχαριστω για τις ευχες σου, βοηθαει περισσοτερο απο οτι νομιζεις.

[αλεξανδρος_77]

Αισθανομαι και λιγο ασχημα να σας πω την αληθεια γιατι δεν εχω συνηθισει ουτε να μιλαω ανοικτα, ουτε να ζηταω βοηθεια

αν κοιταξεις καλυτερα θα δεις οτι ολα τα ψυχολογικα θεματα αρχισουν απο τη φραση δεν εχω συνηθισει να μιλω κλπ

[mermaidnina]

ΤΙ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ? ΕΔΩ ΚΑΙ 3 ΜΕΡΕΣ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΝ ΓΚΟΜΕΝΟ ΜΟΥ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΤΟΥ(ΑΙΜΟΜΙΞΙΑ) ΕΨΑΞΑ ΣΤΟ ΝΕΤ ΓΙΑ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΣΧΕΤΙΚΟ ΜΕ ΑΥΤΟ........ΕΙΜΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΣΥΚΩΝΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΛΑΙΩ ΜΕ ΛΙΓΜΟΥΣ......ΖΗΤΑΩ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ ΒΟΗΘΕΙΑ

[skropi]

αν κοιταξεις καλυτερα θα δεις οτι ολα τα ψυχολογικα θεματα αρχισουν απο τη φραση δεν εχω συνηθισει να μιλω κλπ

Δικιο εχεις Αλεξανδρε, απλα στην περιπτωση μου το προβλημα ξεκιναει απο αλλου. Ξεκιναει απο το "η πρωην μου κραταει το παιδι για "κοινωνικους" λογους, και δεν την ενδιαφερει να μεγαλωσει ο γιος μας με αγαπη"---και εκανε και τα παντα για να το πετυχει αυτο. Οσα προβληματα πηγαζα απο μεσα μου, ανα καιρους, ειχα τη δυναμη και το κουραγιο να τα αντιμετωπισω, αυτο απλα δεν ειναι στο χερι μου.

[marian_m]

5) Δεν πιστευω οτι θα με βοηθησει ενας ειδικος, ξερω ακριβως πιο ειναι το προβλημα μου και ξερω και τι θα μου πει ο ειδικος. Απλα αυτο που θα μου πει, να κοιταξω να βρω την ευτυχια και αλλου, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ, μονο και μονο με τη σκεψη οτι ισως το προσπαθησω και γινομαι χειροτερα, σαν να προδιδω το παιδι μου ακομα περισσοτερο.

Αυτό γιατί το προεξοφλείς; Πώς το ξέρεις; Μήπως απλώς φοβάσαι ότι θα συμβεί; Κρίμα να αποκλείεις μια πιθανή λύση απλά και μόνο από φόβο.
Για φαντάσου να κάνεις λάθος!

Αλλα δεν γινεται ουτε ετσι να συνεχισει betel, ειναι φυσιολογικο να μην εχω διαθεση για τιποτα; Να κλαιω ετσι απλα; Να πεφτω καθε μερα ολο και πιο πολυ; Ενα αδιεξοδο βλεπω, και πολυ φοβαμαι οτι το προκαλω και μονος μου.

Όπως μου είχε πει κάποιος, κάποτε "αδιέξοδα δεν υπάρχουν, όπως μπήκαμε στο αδιέξοδο, έτσι θα βγούμε." Αν δεν τα καταφέρουμε μόνοι μας, γιατί είμαστε κουρασμένοι, απογοητευμένοι, αποπροσανατολισμένοι, ίσως χρειαστεί να ζητήσουμε βοήθεια.

[skropi]

Marian, οχι απλα το φανταζομαι οτι κανω καπου λαθος, ειμαι σιγουρος οτι ετσι ειναι. Μια απλη ερωτηση για να επιβεβαιωσω κατι. Ειναι λαθος μου που με επηρεαζει τοσο πολυ το θεμα του παιδιου; Η αληθεια ειναι οτι δεν μπορω να φανταστω κατι χειροτερο, οτι αλλη δυσκολια εχω συναντησει στη ζωη, και ηταν αρκετες, την αντιμετωπισα με χαμογελο, μου αρεσουν οι δυσκολιες και οι προκλησεις, αλλα ειναι η πρωτη φορα που ειμαι τοσο αδυναμος, γιατι απλα το παιδι δεν ειναι κατι που μπορω να αφησω στην τυχη. Μπορει να φταιει οτι ακομα δεν εχω μια κανονικη δουλεια και ολα επεσαν μαζι, αλλα εχεις δικιο σε ενα πραγμα, ο ειδικος μια εμπειρια παραπανω απο μενα την εχει. Τι στο καλο, κακο να μου κανει χειροτερο δεν μπορει.
Απο το αδιεξοδο δεν ελπιζω να βγω marian, να καταφερω να διαχειριστω αυτη την κατασταση μονο ελπιζω. Σε ευχαριστω για την απαντηση σου marian.

[ΜΑΡΙΑ1967]

πιστευω οτι πρωτα πρεπει να ξεκινησεις απο εναν ψυχολογο.
ο ψυχολογος δεν θα σου πει μην στεναχωριεσαι!θα σε ακουσει,θα σε καταλαβει και θα προσπαθησει να απαληνει τον πονο σου!
δευτερο,πρεπει να βρεις μια δουλεια,για να ξεφευγει λιγο το μυαλο σου και να εχεις την οικονομικη δυνατοτητα να πηγαινεις να βλεπεις οσο το δυνατον πιο συχνα το παιδι σου απο κοντα!
αυτο ειναι πιο συμαντικο απο ολα να βλεπεις το παιδι σου και να μην χασεις την επαφη που ειναι συμαντικη για τον καθε γονιο!